Tïïmzs<
mr
L
I
s
.a.
a. so
o p*
0
«go
W5
WW
LS. w A
2e»i A
A ft» £S
n
a =r<
SKA
BS 7 «S
U0*»
B -
a1®®
sȣ30
S"-"®
b °>3
£k o
«SS
s
•n I»*, fï
&3s§
m s-
cw>
VP
£k
.8 =g
rT 1
2
O
m
73
ITOTrrrT- S'ïï'jiVWjaA
3 gS-EnSw g.' "£-u;Sl5» S»-3
S|w|3S2 W S ^goSyg
oPsüs ar s- ee.i y*mn.A9
n B-S =8
BgflH'S'g
-o SiFcrmi
o 2 r_ 5,
_-oBSjgs
aèm -Kto
r^B B Pr1 S2
O
2
O
K
c
a
5»
c «r
m cr
Q"0 2 f»)
2; o O
5 a.5. sr
9» B CS
gn^SS
«w™|jo> m S ^Sfi
oSglSo*
2.ff§ïT3'-S!m
-"ISsïï83
a.® g 5.ar"c
£a-"
>?-CSg
•^s^SiPP^
'afmia ua oiaaods
O
6»
1—1
JO
O
H
8e
to
co
O
e*
C5
(«5
A
S
r-1
Oi
03
pd
S3
g £2." ftO-S.
Nga£g|g
S P 0
H5ï
2.5.» 3
Kjm p.'i ft
-
~g K
EI"aS
s-ësi
3 <?rn g-
S ffi 3
£°siD8
«asS-ff
»?|öi§o
"S o-g -"
n B
a
y ~- AVQ 'O A
"HSSSS O
b &.3S-
S o
öë«»l5
SL?|S-r
|1SI
»if*Ê
|ft§3" g.
SSo»»
g„S?a3
i&;sü
«suf I
s» s a o.
A *t A
B r-«l Gr *o
Êc< Ob -« 2.
a
i o 5*
-SS-fo.
M S.O.®
ifËwl
o s.5® -
PO A 2
C. B C
o w w s:
>üj
r- e ta 3
O
O.B
^8"?
ie noz yejh qsnreSuo j9M9oq 'iepieA jein ;3ubja ftjj
»^9q 'U92
-nip 9m«n98a«B iqao pSqn ^9ja ^qaep qosn9j\[ n, 'ioao
5gg 'aaoeacnaHog Na -svrpj nta N0ianin3^
oozsr tiara sty 'et jraajqeq jvrta ooz }s
s^em ^peoraieA qCqapneiJA ooz si ispeoy
ep iB«a pe-eS bisjq »j Jöpeoca 'joas. jjez
'assay nva vang
394
Clara van Arkel.
De klank van z'n stem doet haar onaangenaam aars.
Schaamt hij zich soms voor haar
>Waarom niet?« vraagt ze, bedwingt met'moeite
haar koel-zijn.
»Je wilt toch zeil óók, dat 't geheim blijft ver
wondert hij zich.
»Voorloopig ten minste,c zegt ze strak.
»Nu dan Je weet, hoe gauw men gewoonlijk oordeelt
»Aan één wil 'k het toch zeggen, 'k Bedoel: aanJo,
want 'k wil niet, dat hèm een rad voor de oogen
gedraaid wordt.*
»Wat spreekt ze warm beslist, nu 't Jo geldt U
denkt Wim geërgerd. Toch, 't denkbeeld-zèlf is uitste
kend 't kan geen kwaad, dat Stinder weet, dat
ze niet vrij is. »Zeg dan niet, met wién,< raadt hij enkel.
Immers: hoe licht, lekt het dan uit en komt 't haar
ouders ter oore! En dan? In 'n oogwenk zou alles
afgeloopen zijn. 't Moet geheim blijven hij zal dan
al z'n krachten inspannen, vooruit te komen. Straks
examen boekhouden en als dat meeloopt, kan hij
verder zien. Wie weetIndië, op een plantage En haar
dan na enkele jaren over laten komen Al te
verrukkelijk
Clara vraagt niet verder, wordt stil. Wim schaamt
zich natuurlijk voor haar, vreest uitgelachen te worden.
Dan is Jo andersDie heeft zich aan niemand gestoord,
zelfs niet aan Jan Bruins!
»Is er wat vraagt Wim liefdevol.
Al haar koele gedachten verdwijnen opeens. Ze schaamt
zich. »'k Prakkezeerde maar wat, maar nu is 't weer
Feuilleton van Maas- en Scheldebode,
schijnt zich bijzonder te vermaken. Voelt hij zich hier
dan zóó op z'n plaats Ze wordt al stiller.
Wim, die eerst schertste, merkt het. Wat is ze vreemd
wijzigen zich haar gevoelens soms al Laat hij er
maar niets van zeggen, maar, zoodra ze 't zelf uit
spreekt, trekt hij zich terstond terug. Opdringen wil hij
zich tiét.
Als ze buiten komen, is 't droog. Clara wordt rustiger.
Wim is weer teeder nu voelt ze z'n liéfde weer, en
't maakt haar blij.
Maar thuis, in 't rustig stille van haar kamer, denkt
ze: »Als Wim 't maar niet voor een gewóónte maakt
daarheen te gaan.*
Veertien dagen later. Weer ontmoet Clara Wim op
dezelfde plaats. Hartelijk is Wim, spreekt uit zijn ver
langen der laatste weken naar haarstelt metéén voor?
weer naar het café met muziek te gaan
't Lijkt Clara niet mógelijk, te weigeren, 't Kan Wims
opgewektheid doen verdwijnen misschien onaange
naamheden geven Ze stemt toe
»Ik dank je nog wel voor jo briefClara,* zegt Wim,
»'k Had je zoo graag teruggeschreven, jammer toch
dat het niet gaat, nu je thuis bent,*
Zeker jammer. Hoe vond je ^Maneschijn* van
Perk, dat 'k voor je overschreef? En dien vorigen keer,
die gedichten van Winkler Prins In spanning kijkt
ze hem aan Voor 't eerst, dat ze zóó iets aanroert
tegenover Wim
Maneschijn Wim denkt even na. »'k Geloof,
wel aardig; 'k weet 't heusch niet meer. Van die
2.
a
ag.«
Sr
m gp
■w 06
•z.
r~
m
B
':V£-
.3
