ga
s
-
182
YOHflaTaHJiSfV
AETHELBÜRGA
<5
s
O 5
3
a 12
s
3 cS
ca
cö
SM
k:£
fi 03 N
I H
SI (DT!
.y
<3?
O 03
c3
M« w
P 'P
■«lil
03 _±d P
Q g ft3 03
S 2
g OQ 02
03 t ji
-S O
co n
Ö0 03 +J 03
O J CD
- o co
co cö
c
O
O
fl
cS^03c!03'03H3tS®&'O<1)
O^A032PP03Ö^ Öoj3 -P CQ
5
H 03 03 >2
S P Om
,o gaa^^
O 03 c$
o is jm
2
.s,
03 I>
o :c?
3^5
o
c
03
.öo*£
03 03
aȣ
O 03
<s
9C9
>-a>j2 '3®^®
s si
<U tH
O
1-
a
V ai
O
§3 05
t» Oh
fe ~.S «SSo
P tCNO'aa'3 N
Mgm^S "gO™
3-.3tSS°-9 -«
c8 c3
P-. 03
O ca 03
-m> r- »H-H «1_3
cö d> 03 *3 ÖD
_i*l O 2
.2^ 2 g H
o O C S? 5- T!
O O J3 S5 N m
h h J d ai ,2
Dh oo=S a ,a o
13 ai w"
S 72
£-< 03 03 rü
a, co-a
SI
03
-:g.-P
c5 og
CO Sh
w
Hl
"5T
5 5 w -*—
CO C ui
J>
03 03 ft w
OP
OM
cö
i;rs! g"ss
03 "O S
do uajqisBin uapxooM aqfqajx-eq 'aSipnoAuaa axuq m
'raajs apaapmqaM 'aqoAquujq nmq 'SutufupsxaA xubjj
Vn?p
Siqqnjog qoo qi psz .roup ua 'smqaj uftui si xuup 'ufiz
xepaoxq uftui ua xapaora uCiui iut:^ puafqAUBB rap
-aoxquaxuq uaSaj xapaaj qaiz 'fiz appjooAv^uu uapxooAv
a;s;uu[ ufiz do qaop 'jiug uaSuof uap utja uapxooAv a^sxaa
ap xaAO s^uuiugou nu ftz apsoojq momuQ 'puaAvaS pjjq
aqosjooq uaa§ guiAaguio apno innq ui sum uq^uj^g
(tj apno ^aq uup uapxoM xapjunqxaip gipaods n
puujiapnA Mnaiu Mn agoj^r j ^puaz uomuoia a^suooqas
ap qoo qaop 'uauuuui aqja^s s^qoap ^aiu suo azap sp;
'uapxoojyj q.aq uua aAug ap suo st uioqpM {aqqnQfc
uoo^
uaqEqajjoq do apiaz ua puuq ap MnoxAquof ap a^qiai
Eijj 'goopv piuqpq^ay uua ^uupg aqos^oj^. ^aq iaAO
pu.i|sauuoz uaa uapiooM aip Ctq xa josju sum ^ag
„i'eqqxjig xa^snz aêiuaa ufxui qaop
^aiu ugxiicqaqpay apjoopaA uExra st ^uq" daiï ua qfq
-ooxA aiqoi?[ 'suav q.saaMa§ ^jiqqxaA y?M ]9M qoo gup
-aoxgaq aqfqxapuoAt atp Ctq |sxaa aip 'ptaqgaig xuuj^
uatzag poou gou xuuq
puq Ctq qaop 'ugxnqjaipay sjn qEqajaq ua ;ooxg uaAa
sum 'puoqs uiaq xooa xuup atp 'MnoxAijuoC eq 'sqxuuM
-xaqqau du^s uaa Ctq pnx; grxnaqaqtAtuo ua pooxxaquop
5[oo nu pxaM ^uujag pumxqag uftz quuM 'uuujs a^ xaAO
maq do uaaqas so^q atq •apxuu^su'öT! puazoyq gtAaq ua
pxuA\xaA qsgooq raaq pep 'letqag gqupaq qfqajEtxqasaquo
qaop 'puxaaxA [aaqag tuaq uaa ut Ctq ap[qq 'uaxnpxaA
ua^aoui a^ ngxTuqaqyty ui!a uaqqqq aqos^oxp 'apnoq xap
uaa 'apuaatu Ctq xeeu 'uio jatqdo pjooq ^aq ptaquaga[
-xeA eqfquEtd ui Ctq ua apgjOA pxooA\yre uaag xa uaoq
<(j guiAOjxaA agtqqnpag
uaAa Mn ua gutptuAaq a.o|qqiqag smii parxi uaqasuaMqiq
-ag apqaaxdo auEtj^" uoop uagapaA uutiq do apiaz ua
MnoxAquof ap xooa datp gooq fiq 'do 'jaru pjooq aqosqox^
'a^ooxg saxu uEiz ^aui xa paaus ua uaa^s uappeqg uaa
do uao^. paq apgej 'suav ;qouz ua pu[g toout qn^s paq
pup^oq 'ju xa axapuu ap uu pqas auaa ap qoxp 'quz uftz
put 'uapausagju puq ju gaMxapuo Ctq pup 'psuquaqiaq
efqnps uaa Ctq epjuuq doxuuq -uaajxauiaq ap raaq xapuoz
'uuug uoq raaq sguuj qujA uaut pupooz 'suMagqmxps
pqotp ut Ctq dooxq psxag 'uapuufiA egtpsxoppaojq xap
piaqfiquu ap ut uaajju duuuq ap jaajq ny -gnxap uotds
uaxapuu uap paut gipsuuq apxaaq ua 'noz uEtz apsat) paq |3m
ptp pup 'deaxgaq jjnuaq aj uapqouMje suxaoui apooxg pup
Ctq sputg nep n juz qj -pEtp unq qfquooAvag ooz st pup
uaguM guiuixopsaq aMnaiu uaa gup uap uua uaqexq
-uuup Ctq psxaa qfquftqosxuuM uajpnz uauaq aq 'uaquA
gipaods puz puoAu aq "guiuovj uap xuuu g'npv xuuxu nu
uapaqEtg puug"'azap eppxooMpuu „jquuz uftui st puq"
•uaguoE uagtpaoui uap ui puq qtqos guuj
spaaxatp 'jpnuaqgaoxA uaggapinu pup ag a[iay aoq"
(j uatuoqaop uaop
ap gutpftp jxug uap uto uapqouxp puz ua jEipq xatq qp
pup guiuog uap pgez ua" 'pjoxqippt^ taz (1'uep puuq"
•uaxaaquto xaaM qtipapup uapptM ua xapxaA patu paaqag p(
ut uapsxop uauuutu aaA\p aq pquuuiag gtpqo;zxooA qoop
uauaqap puq 'uapapag ueppuq pqoxnq sjpttAtauA;) Ctq ftz
pup 'saqxaA egqaoAag paq -pazagput uaxuM uapqouM utapd
apooxg apaaqag paq puox pup guz 'uadtnps epptM xoop utooz
uap uuu pop ua 'sum apsxooA ap atp 'pxoxqtpjt^ -pixap
-EtMxaA pqoxnq uap uua xoa qfipeutup sum qosoq paq
•uagtpaoutpuo patu gutqqnpstui epsxea uaa
xoop tnoxuup qotz uapatp ua 'sum uapuq ap pqoxnq uazap
ut ptnq apapa aqpaM 'ppajftMpaguo uapstM f17 'Uauuutu
xaatu uua pstuoq ap do ueppqauM qftpuftqosxuuAt ua
uagup pqoxnq uap uto gooq uapttM uaa ut nu azap pupooz
'uajjoxpag uaaquapupnxq ap pu uagtuatu spaax uappuq sxap
-pnqos uftz ua do paog appap pxuqpaqpay xuutu 'uapaiqos
ap uaqup ap do uasuuxqqad pqouxpag uaputu euaptaqos
-X8A spaax uappuq [17 'guttuxopsaq epaaMp uaa do uupd
pjftpq uup 'uuug uauixopsaq p, uuu az spy 'ppatuuzxaA
uappuqos apooxg qoo xaqaz uftz xuup 'pjaopxaA upgutuoq
op xuuyY 'ppnq uap uua spatu Etm uagftxq sxapuu 'uuups
pqouM do patu xatq Etm uaACtpq uup xuutu 'xaaM pf putgaq
'pguup uagxotu ap expooz -uapxapnoq apuaptaqosxaA gou xa
uatuoq pqouu uu^\ j ppttAvauAQ Ctq uauuutu ezuo spuooz
'uappuAxaAO patu Etz uappnz suo" uaggaz apxooq puux
-autuquttz pop sum pxapftMaA tuaq uua sud gtpxap uaag
atp 'puuqxaqutp uftz uuu xapqouM uap Ctq uaop 'xeuq
-xooq uuftq apdopq pxuq uEt2 'uaaq suxgp, xoop guups uaa
spu dooxq ua pxoxqqpiy\ pqaup ,/uutu uftui st puq"
•uattnap patp gutxeMpsxoq ap do pptqos
paq atp 'uutu apooxg uaa 'punapag qaoqptn uaa uagap
'puops utaq xooa pstnp -uuups uetz xaquopxauiaqos paq ut
qEtpaptnp uapqouMpptqos s^xuqpaqpay uoq Ctq i sguup pops
apaaqag paq Ctq qaaq puappapdo 'uaqtaxaq uapftd uftz patu
patu uaqqaxpxaApqoxnq ap ftq uoq qosoq paq ptn uuy
•uaguaxq xaoAptn uap paog ooz xaatu patu qoo uupd uftz
Etq uoq uup qoop 'uadtnpsxoop uauuttq uaqqaq uapqouM
ëaMp uaqossnp qftpaqqutuag ftq noz 'sum xaquop paq
puppop 'appqouM ftq spy -pxaM uatzag patu ftq pup 'uag
-xoz uaeppu psaout Etq -pxapuuag uftz uassud agiutaM do
pop ttaq ftq noz pu sjpaz 'uaxooq uapuoq patu raaq ftz
pup 'apqnxp uaa qpnz apqosxaaq spuupdxagap ap ut qoop
'sxapqouM op guz ftq 'puuxqosoq uap xuuu uapeoA ua
uapttuq do ftq dooxq 'pxaM xaquopxauiaqos paq uaoj,
•uaqqoxpagdo ufpz
ap uaaps ptn sappe xuutu 'uaqaps ap pin qpuq uaa suag
-xou uaaqós xatq -psxoqspuaxy pqoxnq uap spu 'uaguaxq
op gututuiapsaq uftz pop pftd uftz tuo 'pooq ptaquagap
-ag opiaog uaa qpn'z patu pops s^xuqpaqpay pup 'pqxataaq
opxaA ap ptn uua spaax puq ftq puuM 'azftM apjpazap
do jaixqpftd uapaaMp uaa gou gnpA ftq apquuux gxozxooA
ptq 'psuA paq puoq ua pftd uaa uua pund ap tuo pseq
afqnps paq Ctq appaqqtM uaoj, -uuupag puq psxoqspuaxy
ftq xaputM uatp paq ftq spuooz pstnf 'do sxappap aAfips
paq jatq ftq qoop 'uaxoA xuuu pxuqpaqpay puxp nq
a; tuuMquuu fttu xapqau qepA
ftq pup pqaup qp nu ftq pjftpq xuuav qooq ppgtpapxaA
pjaaqxaddupooz upgutuoq op atp pxuqpaqpay pxug apapa
op st xatq ug" eptaz Ctjj -uaAaq ap apgnaxA uua uaaqos
-aop tuaq aqpaM 'tuaps spxaqgeig ftq apxooq nu xuuj\p
•aop uuu xa xapptq sutzgtuaa ftq apgaoA tl'uaqutu
uauunq noz xapaap ua pqouz ooz omup oguof eqospoxp
atp apjaq ap pup 'pqoupag ptoou puq qp" -apqnxp pxuq
uftz uuu xuuq ua 'apptaxqptn uatuxu uftz 'qpoA paq pu
uua uatzuuu uap 'pxaqgatg ooq 'guz ftq uaop 'ju qtpq uap
uapuxaqpsuA appuaM ua ftq pqaup „jgtuaa qoop st fp2"
•uaptaqosxapüo op qftpaptnp sum appupsag aSruap ooz qoop
ua agtpqouxq 'apooxg exuq xuutu 'uauuaqxoq satoaxd xaatu
patu xaquopxauiaqos p( ut ftq uoq pqatzog xuujj -paotuagop
uiógeptnxq xuuq gutg ua uuu pu qoo ftz tuuMq xuug
•uagüipxaA paap sud uap tuaq pup 'guxpag qftpxapptxuo
'MnxuftzxaAO aptuuuqos uaappupaq sum qftpaptag -oppaMq
tuaq atp 'xaatu otzaopuf uaag qoo uup paq sum pu 'qftpuftd
psgooq tuaq xooa sum ugxnqpaqpug patu gutpaouipuo ag
(ll uaxoqosaq qnpag uaa qpnz
patu ftui st uioxuuyv i öp^jaq uftz xuuu qotz ppaods ftq"
jjaz qotz pop uoop uapqouz do ftq Etz ((j agtqqnpag"
•gutg spxuuM
-xooa xagtpsuuq ap sap xaqqutupftxps eMnatu uftz pftAtxap
'xapqou puM pqxatuaguo ftq jaapq xuup .ua gnxq op uuu
pop uadoopagxoop pxaqgatg patu sum pxuqpaqpug pxug
•paaxpsiaTu qlipquiuojj uag
'HilISGfdOOH 3(LM3IJAlfIA
aaoaaaiaHog nh -svvj\[ ava itoxanmag
kis
912
aaoaacrcaHOg Na -swjtp nva NOxaTimag
282
Feuilleton van Maas- en Scheldebode
279
278
AETHELBÜRGA
Feuilleton van Maas- en Scheldebode
283
Het wederzien tusschen de Koning en de Koningin na
al den doorgestanen angst was aangrijpend. Den vol
genden dag reeds begaf de Koning zieh weer op weg
naar Aethelinga otn de zijnen in veiligheid te brengen.
Aethelhard liet de helft zijner manschappen in 't slot
achter, om het zoo noodig te verdedigen, en met de
andere helft volgde hij zelf zijn Koning naar het „ei
land der edelen". Hij was ten zeerste verbaasd, toen
hij Siegbert bemerktehij had Item dadelijk herkend,
en keek zijn vroegeren overwinnaar met vijandige blik
ken aan.
Maar nu trad de Koning op hem toe en zeide„Dit
is de eerste edele Deen, die tot mij is gekomen, en
feitelijk de eerste- edelman, die behalve Ealmund in dit
jaar zijn Koning heeft opgezocht. Zijn eigen volk heeft
hem verbannen, omdat hij zijn leven waagde, ten einde
Aethelburga, de dochter van Ealmund, van een offer
dood te redden."
Het noemen van Aethelburga was niet bijzonder ge
schikt, om vriendelijker gevoelens voor Siegbert in het
hart van den trotschen Earl op te wekken. Deze zee-
roover was er dus in geslaagd die trotsche Earlsdochter
te winnen, die hem, een edelman uit haar eigen volk,
had versmaad. Doch Aethelhards betere natuur zeide
hem ook nu, zooals zij 't hem reeds zoo vaak had ge
zegd, dat feitelijk geen groote genegenheid, geen ware
liefde, maar hartstocht en gekwetste trots er hem toe
hadden gedreven haar voor zich te winnen. Hare schoon
heid had hem betooverd haar zelfbewust optreden had
hem geprikkeld. Toen bij er later rustig over nadacht,
had hij vaak bij zich zelf gezegd, dat Aethelburga en
hij twee harde steenen waren, die bezwaarlijk samen
goed zouden hebben kunnen malentoen hij daarop
had vernomen dat zij gevangen genomen was, was alle
bitterheid uit zijn hart verdwenen; hij dacht vol wee
moed aan haar en schaamde zich diep, dat hij zich
„Christus' bloedHeilig bloedzeggend, dat ook ditmaal
het wachtwoord was. Daarop vertelde hij den Koning
alles.
Overgelukkig boog Alfred zich tot den knaap en
kuste hem op d'e wang; daarna beval hij zijn man
schappen te kampeeren en uit te rusten tot twee uur
's nachtsdan zouden zij het morgenbrood nuttigen',
opdat zij frisch en verstrekt den vijand tegemoet kon
den gaan.
„Aethelhard weet nu, dat hulp nadertmochten de
vijanden midden in den nacht den aanval wagen, dan
zijn wij dicht genoeg bij hem om hulp te bieden. Beter
konden, wij 't niet treffen; wij kunnen ze midden in
hun bestorming verrassen en op de stormladders neer
schieten. Om ze nu, midden in den nacht, te overval
len, zou niet veelbaten, daar zij voorzichtig zijn ge
worden en overal wachten hebben uitgezet. De burcht
bewoners kunnen ons in 't donker ook niet helpen en
wij zouden zelf van elkaar kunnen raken en door de
overmacht worden vernietigd. Laten wij dus wachten,
totdat de vijanden zelf aanvallen!"
En zoo geschiedde het. Voordat de dag nog aanbrak
naderden de krijgslieden van den Koning, na eene
korte rust, den burcht. Toen de verspieders meldden,
dat de vijanden zich reeds in verschillende groepen
verdeelden, richtte de Koning voor 't laatst nog eens
het woord tot zijne mannen„Gij stelt u aan den ge-
heelen Westelijken kant van het slot langs den zoom
van het bosch op, doch zorgt dat uwe gelederen dicht
aaneengesloten blijven. Als de vijanden gaan storm-
loopen naderen wij zachtjes, doch niemand valt aan,
voordat ik zelf met mijn hoorn tot den aanval blaas,
en onzen oorlogskreet aanhefEn dan er op losIn
Gods naamGij strijd voor vrouw en kind, voor Ko
ning en vaderland!"
Nu weerklonk eensklaps het wilde oorlogslied der
Ik
hoorde hij een mannenstem opgewonden roepen
moet den Earl onmiddelijk spreken!"
Eene nieuwe jobstijding vreezend, sprong Aethelhard
de hal uit en ging den man tegemoet.
Deze stak hem Willibrords pijl toe en zeide:
„Dit werd zooeven door eene onzichtbare hand in
mijn schild geschotenik geloof dat het tijding is van
vrienden. De wachters kunnen het niet geweest zijn,
want de pijl kwam recht op mij aan, en ik hield die
twee voor mij goed in 't oogverder was er niemand
te zien dan de rustende vijanden. Er moet iemand tus
schen de vijanden door in 't gras naderbij zijn geslopen
Aethelhard had de laatste woorden van den opge
wonden man in 't geheel niet meer gehoord. Met bevende
vingers maakte hij het blaadje van den pijl los, vloog
er mee naar den haard en las. Doch nauwelijks had hij
er een blik op geworpen, of hij stootte een luiden
juichkreet uit, las het hardop voor en riep toen met
luider stem»De Koning nadert met vijfhonderd man
Doch, mannen, onderdrukt uw vreugdekreten, opdat de
vijand niets bemerkeNu vallen wij hem van beide
kanten aan en hebben alle kans hem een gevoelige neder
laag toe te brengen ondanks zijn overmacht."
Ook de Koningin was op gesprongen en had van
blijdschap haar kindje omarmd en gekust, toen zij de
weinige woorden van den pijlbrief hadden vernomen.
De andere pijl van Willibrord werd ook spoedig gevon
den, en bevestigde de goede tijding. Nu zag men kal
mer den dag tegemoet, want de redder was nabij.
Willibrord had reeds eenige uren gewacht, toen er
donkere gestalten onder de boomen naderden. Hij liet
ze, achter een dikken boom verborgen, eerst wat dich-
terbij komen, om zich te overtuigen, dat het werkelijk
vrieden waren. Het eerst herkende hij de hooge
gestalte van Siegbert. Toen sprong hij met een zachten
uitroep van vreugde te voorschijn te gelijker tijd
eens door zijn hartstocht had laten verleiden, haar met
geweld te willen nemen. Als zij nu dus den statigen
Jarl, die haar met zijn eigen leven had verdedigd, ge
kozen had, dan moesten zij elkander ook maar toehe-
hooren. En het sch&one, open gelaat van Siegbert sprak
ook sterk in diens voordeel.
Daarom trad Aethelhard na korten tweestrijd op
Siegbert toe en zeide
„Welkom als bondgenoot, Ja-1 SiegbertGaarne had
ik de kracht van uwen arm nog eens beproefd, en ik
vertouw dat mijn zwaard mij dan niet weer in den
steek zou hebben gelaten Doch daar wij nu ondereen
Koning strijden, zullen wij maar liever goede vrienden
zijnhier is mijn hand
Zeer gaarne sloeg Siegbert toe. Aethelburga was
kiesch genoeg geweest, om Siegbert niets mee te dee-
len van Aethelhards ruwe hofmakerij. Maar toch had
hij met al de fijngevoeligheid, een eerste liefde eigen,
spoedig gemerkt, dat zij hem vroeger moest hebben af
gewezen. Hij had nu ook zeer goed gezien, hoe zwaar
het den trotschen Earl viel hem hoffelijk te begroeten.
Maar daarom verheugde hij zich ook des te meer over
diens vriendelijk tegemoetkomen.
Aethelhard stond alleen op de wereld. Zijn vader en
moeder waren vroeg gestorven, andere familie bezat hij
nietde Koning was zijn beste vriend. Siegbert beant
woorde het vriendelijk welkom op de hem eigen open
hartige wijze met bijzondere warmte en zoo ontstond
spoedig een innige vriendschap tusschen de vroegere
medeminnaars.
Het was op een schoonen voorjaarsavond, dat de
Koning weer voor Aethelinga aankwam. Earl Ealmund
kwam hem tegemoet en de Koning riep hem op luiden
toon toe„Wij hebben overwonnen, Ealmund, over
wonnen Een nieuw leven, een nieuwe hoop bezielt
•allen!"
I
