s i
s
9 S
S
ra
•3u[uuiaU9ao epynqqaq ep yarn
uEiz uepeiAey qoop 'ueyyez yeds y, do seyyu yarn yenmyip
qoo qfqesEiAV epyiAV Eiq yuuM 'gmey ueq Eiq deii ueoy
'uegyoAieyqon qosoq y( mm yoy put»Eta uop qsiq guyuog
9Q "goav UGpqOllfA U9 q09ys U9p ui ElZ U9p9|| dutbq
eyeeqeg unyg 'guissqseq euee yoy 100 pump yeq yqouiq
tie 'yin yqoinq uep ueuuuui eufiz yeui pxuqyaqyey pug
Gpuiioys nu ituijai "Qpfp ueyye uey sguiqiy ep ueiuAV
guiyqeu-ieAspoop joA 119 teddtp yuuAA 'q£iye8 [9 at Eli a pEyiys
ep puoys 'uemuAvq yqouuuegay eyooih ep fyq doitmp
uesqugep ueoj, "uepieAv ueguoipeggniey gypeods ueueg
epuedooy uaejoop qfiyepioueAA ep pep 'ueguiyeepjuiegay
epieq ueyqooA giyqaniq ooz ue syqoei yjyeq eiepuu op
Suyuog ep 'mo squiy yjyoq eueo ep epptey yiaqSaig
•yeouiegey unq uosqng ep ueuinAAq egeAUOAyeq speei nmjq
•ueuioq ey dynq ey uepuieureq eyqouiqeg avubu yt ui en
-unqtao 'ue.ita yqoinq uep ino pftiys uep gnyA doiunp uayaq
uezeg •ueSue.iq ay guipEtysqoE 9p eptizysoo ep mm eiepuu
ep ino 'ueyqenyAyuo ey squiy ue syqoei .ivimpjtcnyseg-
ui .19 ueitAA ueSiuteM syqoeyg -puieieAo leetn yueq uetp
nut ueeg ueeg ie puoys 'puq uezuyqeg ueioq uep do
guiuog ep yupuu uaynuiui uep uee-g -uapioAV ue8uys.ieA
sooyedynq ueynuira egyuieAV ueuuiq ue 'uegoMeq uepuoq
sqfiyeAinnu ueiuin unq Eiz pup 'ueyoysegui ooz ueueg
epnoA9f Sou yqoinq uee uua epfizyseAv ep nun ep uep
-ieAV uesqug tap epiepeyeg uayoysegueeuuu ysuA ep toog
•ueiepuu tap eip ue qau ueSie unq uequiq ue uepuoys
ueq lepuo eip -ueuegiep uepjooq ep do qoo uaguoids
uayay -ueaqosjeA ueq mi jeetu puuiuaiu ie nu 'ueguysieA
ueuumn spiuqyeqyey loop Sipeods uepieM qoop 'uetu
-uioyqaq speet uetnui ep ueppuq sieuiioyseq iep egyueg
•lesyuud ue uqeq do teen pueieyyeyq speet ueyeiA ueyfiq
-pfttps eqosjsqug ep jo 'uejjeq ep do uepyrqos euunq pfip
uep sqEiyoAvnuu ueppuq 'uepuops Sou eip 'Eiz ue uet
-edsuuA yeguq oiuay uee qfqeppimuo apgjOA ueyfid uua
ueSet uep dg qeiAutu uetapqot uua ueq teSey qosisqtg
uee pup 'sfiMeq epstee peq steuitopseq epseeui ep tooA
suav ueuejjotpeS tep ueptopsteeu peq ue ueAvneetqos
peg j paoS uejjotp Eiz ue 'ueSSnt eptnteqosequo uo[fid
ep uejjotp sup 'uepnoqeS qoiz .iooa ppqos peq ueppuq
steunopseq ep yy -uatuAV Seay ueqqiyqiieSoo ediuieAt
ueuuiq ezep pup 'stappuyuitops ep uua yupuuu poot§ ooz
ui uepyeminp uepaiysSfitq ep ue 'steuitopseq tep aefit
ueSuotpeSueedopqoip ep ui ueSoyA ueytid ueptepuog
•uetnui ep do ueAoq ue pu®t§ ueuuSeq uep do uepeueq
'^poopq Sipeg j paoyq snpsitqg" :peq pyaAteë puetapuop
peui qraoyqteeAt ue uetoq ufiz do Sipqautq Sutuog ep
seqq qiyqueëoo epjyez p( do qoop 'ueueg tep uefit ep pin
deoteg pueMnqostuuM uee te qnoyqteeAV qfiyepuig
•pqtetuegdo ueptoAV ep
tepuoz 'uetepuu uepuoq fiqpqoip yeeq pop ueq uasqug
ep pup 'pdeipteA pqotuq uep tuo pqoeAeg peq ui ooz
uetuAv uepuufiA eg 'pyeeqtooA ufiz ueyyu uepSyoA ue uad
-inys Eiqtepuu sefpqouz Suiuog uep nu ueSuz fir/ -Sipqou
-••^dutntq ouadu.A euunq uepuieyqmo ue ueqfiq ep Suiuog
uep uua ueuuuui eyyu uepuops guipuiAvdo uua pueAeg
•pspuuydeS
tnnui uep ueSep eAAneiu te uepteAi teeAV pfipyu tuutu
'uepoopseStuo uepteM. steppuy egyuuuog MaoumtsSfitq peq
peui ufid uua uapetq qoiz uepgueuiteA gypaods ua steyyuA
-uuu tep uepyiqos uetezfi ep do uayetA ueteds ue ueueepg
•eptnnAuuu uauuutu ufiz oqyoAt 'eptooq tueps etepyeq
s(ptuqyeqpey ueeq teotant peq yu toop Eiq pup 'epueeui
petjyy *psod unq do uetuM stegypepteA ep qoo tmq\r
•steuitopseq tep Atneetqasegsgfytq peq
quoyqteeAV qfiyeseetA ue 'pezeg tnnut uep ue.8ep ue ueg
-utpeguuu ueufizoy) Eiq uepteAV steppuytutops eg muua9§
epuegietp peq ueeg eyeqae ueeS guitetueqospuepqoo ep ui
epqteui ooz ug -ptuqyeqpey uua pqotnq uep ueptutops
-eq ueyyu f ueiz ep teem pqouAvyiqos eyeque neeg suaa
tg -toop qosoq peq uua puut uep uuu pop nn ueuuuui
eyyu ueguotp gny^ •guiuitopseq ep uogeq ue ueuuutatoojq
saoaaaaaHog ns -srry^ nva kotattiaag
I8S
VOHnaTSHvLHV
08S
288
AETHELBURG-A
Feuilleton van Maas- en Scheldebode
273
Aethelhard een diepen indruk. Vlug en vol vuur ant
woordde hij daarom.„Tot er een ander komt, en u
een eigen tehuis verschaft!"
Op dat oogenblik verdween Siegbert, want hij had
Aethelburga ontdekt.
Eigenaardignog zooeven had het Aethelhard ge
hinderd, toen hij meende Aethelburga in Siegberts armen
te zien. Nu kon 'them niets meer schelenhij behoefde
het gelaat ook volstrekt niet af te wenden, want hij
dacht nu een even schoone, zoo al niet schoonere bloem
ontdekt te hebben. Zij werden even later door anderen
gescheiden. Aethelhard moest Aethelburga ook begroeten,
en dat ging hem nu zoo gemakkelijk af, alsof er nooit
een donkere wolk tusschen hen gestaan had.
Aethelburga was ook veel te gelukkig, om onvrien
delijke gedachten tegen wien dan ook te koesteren. En
Aethelhards gedachten hadden midden in't krijgsgewoel
een richting genomen, welke lijnrecht in strijd is met
wapengekletter en strijdrumoer.
Ondanks zijne groote lichamelijke vermoeidheid lag
hij dien nacht nog lang wakker, en het was niet zijne
harde legerstede, welke hem belette in te slapen. Hij
droomde wakend den schoonsten droom der jeugd, en
toen hij eindelijk was ingesluimerd, zette hij dien droom
in de slaap voort. Hij bevond zich weder op zijn burcht
omgeven door oorlogsgewoel. De vijanden bestormden
zijne muren, en drongen op hem aan, en weer kwam
er redding, doch nu was het niet de Koning met zijn
vijfhonderd man, doch een engel des vredes, die met
hare vleugelen de vijanden op de vlucht dreef. En toen
hij de engel verwonderd aankeek, had zij het liefelijk
gelaat van Elfritha.
Elfritha zelf, die tot nu toe geen zorg had gekend,
en in het blokhuis op Aethelinga ook altijd het eerst
was ingeslapen, kon voor de eerste maal in haar leven
den slaap niet vatten.
koos Denulf den herder, en nog een man uit de buurt,
die de streek goed kende.
Op dat oogenblik trok Willibrord Siegbert aan zijn
mouw en fluisterde hem toe„Heer, laat mij in uwe
plaats gaan
De jongen was natuurlijk overal bij geweest. Hij en
Oswald liepen altijd in de beste verstandhouding naast
elkaar. Oswald droeg reeds de groote zware stijdbijl
der Saksen in zijne sterke handen. Willibrord had nog
alleen zijn boog, doch twee kokers vol pijlen hingen op
zijn rug en elk vrij oogenblikje gebruikte hij om nog
meer pijlen te snijden. Van Siegbert had hij nu goed ge
leerd, hoe hij de ijzeren punten aan 't hout moest vast
maken. Bij 't gevecht voor Cynewulf's slot had Willibrord
den eersten pijl afgeschoten en ook den laatsten en
beide hadden hun doel niet gemist.
Nu trad Siegbert op den Koning toe en zeide„Mag
dan ten minste Willibrord meegaanhij verheugt er
zich op en ziet meer dan twee mannen
De Koning legde glimlachend zijne hand op 't hoofd
van den visschersjongen en zeide tot hem: »Als gij mij
even trouw en met even goed gevolg dient als gij het
uwe meesteres deedt, dan zou ik je gaarne bij mij aan
't hof nemen en tot mijn schildknaap makenGa nu
maar mee, en houdt je heldere oogen goed open!«
Willibrords hart zwol van trots en vreugde® al lokte
hem de gedachte, om zijn thuis te verlaten en altijd in
Wessex bij den Koning te blijven, ook in 't geheel niet aan.
Voorzichtig naderbij sluipend vernamen de drie spion
nen spoedig luid stijdrumoer, en toen zij bij den bosch-
rand waren zagen zij een vijandelijk leger van wel
duizend man juist bezig den burcht te bestormen. Slechts
met moeite gelukte het den verdedigers, de bestorming
af te slaan. Doch even later kwamen nieuwe vijanden
onder luid geschreeuw aanstormen en werden jubelend
door de anderen ontvangen. Blijkbaar hadden de Denen
AKTHBXBUB8A H.
IS
WÊM
mmÊKÊtm
w
-ö
-o
a
<x>
c5
c5
«8
CS
s-
o
m
q a
t
-w
O
<v w
w s
o P 2ü
a> c?
S
SX P Qj
O
c
^3
taf
■3- Ij
tas
tai
G
ci
o
CC
s-.
li
G
.5 ss
v a
Zï <0
1^ Zl
bC 9
00
lo
s
c s
O ~*X> TG- 2
5
a
5
*5
"3 tal
JL&
J4 SlO
LO
co li
S
S es
o
Xfl
o E
CLT5
G S*
-ai oH
OmM
c=.
«=-= -o S W
CC
0=3
J=—-
CLD p-4
M
CG
S K>
C o
0-)
li
cc
g g «ph
o
li
•II
at2
Oi
cc
g
<3
bC
C
li
cd
cd
^=3
ra
cd
•c§
cd
P-H
d=)
a,
r* H r-
Q3 l-.—'
03
a c3
2 sh
•2 O
O
rj -*-3
.Sa- fl
o g
O
O
S ss
ros a
<1
ue SuiSeMeq ueyinq ftq uiiïu.ioa qiyquegoo yup do
^jfiq ueuuniu .leem speeys gou qoo ueiuoq ae ue 'ueqnui
siappnyui.ioys ynymu? yoojg nee uepuufiA ep yup 'ued
-Eijgeq fiui yeop ueaerauq ue ueddoyq qfiyepnoqdouo yug
•yuAutm ueAAuaiu uee qi yqouAvaeA yguup uegjoiu ep sye
i yraoq dynq gypeods ae yup 'eAeg pog paeeqeggnaey yeiu
gou qoo uup Eiq si ye 'yqieaeq pyejCiAvyeguo uieq yjeeq
epoq ufajy -ufiz tueq Eiq yeoui yueg uua punuiyug yang
ueuioqeg qiyquegoo epeog yeq do ysinf fiq si jynAveu^Q
tig •guiiiog uep aoop yezyuo do pgyyseAeg syeepueyooag
si dooq ufiyq -yqoanq ueqaeys ufitu iren ueguM yeiu
ueqosaeiu yeeAOoz l'iz uepnoz saepuu 'yeq seeaA qj"
•aeeA\ uignruovy
ep geoaA s£ ueq aeiq qt yup 'neyeAV fiz uepnog"
•aeqmos jeeyq qiyq eaepyeq ooz
saepuu ufiz ainnxi 'pauqyeqyey epiez „'yeq dooq qy"
ltl uegypepaeA ueuunq
yuAuuu ueAvneiu uee uegey yqoanq uep Etm uepno^" gty
-suuq Ciz geoaA 'puayeq yuq ep panqyeqyag yang uaog
•ueizeg yqouraaegey eyooag
ep ureua yeq yin uua jyaz puq Eiz yuuM 'ysguueq aeez
suav eAvnoaA egooq eg -ueaeg ey yundqiiu ueeg uep
-uuEta uep tuo 'uieyq yeeq annA yeq syyez pyeiq ue ueq
-oysegdo yqoiy ueeg puq ueyq puoAU epnoq uee suav y(
yuuAv 'anuApauuq yeq Eiq qoiz epmauAV ue yuq eyooag ep
ui yuz 'guiufiqosaeA egiyjgnef euooqos uee 'urginuog eg
•saeuoAveqyoys aep ueyauq ep ui ua yqoanq uep ui qoo yeq
suav aequop ue uepaoAveg aequop ueyinq suav yeyy
■guiuovy uep
uua ystuoq ep do guiuuuds yoA auup eyyqouAV ue 'pinp
-eguuu puq jynuag Eiq yup jugeq Suaeora y; auuu qfiyep
-pimuo qoiz fiq auuAV 'qosoq y( ui aeeAV Eiq uiUAvq ufiz
ey yqaeuiegdo aepuoj; 'gnaey aeeAV dooaq ue ui yqoanq
uep qnyeg peog do yfid uepaeAvy uee Sou Eiq yooqos
epeoyAaeAo uej, -suav uemoqeguuu peog epoq epaepeAeg
uftz yup 'nu ysiAV fiq yuuAv 'eyyiys ui ftq ayqoinf tieoj,
HZ aaoaaaiaHog Na -svvpi nva Noxaamnag
276 AETHELBURGA
eysiooui yeq do syoay yoA Eiq seeAV pfiy aeqEqeg ey ug
eoy jEiyqaeA aeyeq uee yuioq auuq
i uiginuog op Eiav uegueaq ynq euieyq ep auuu yeiu 'guiu
-og aeeq 'neen 'ueejq" eppaooAvyuu punuiyug auujyy
„j ueeqosaeA ueufiz ep yetu
aeiq punmyug eAvnoayeg ufitu ueoy 'pjeeyeq ui epgnaaA
yeeA qoo yeiapaeA eyooag yeq eAyuqeq ae qeq qi qoop1'
'uiyuraeg euEiz yoy nu gumog ep epiez „'uepeiquuu uuq
uepeq eC qi eqyeAV 'ynq euieyq uee syqoeys si yeq up"
«j ueqqeq
paeAoaeA aepeAV ueyqoanqsguiuog epno ep yin aeiq uua
Eiav yupyoy 'ueruoqaepuo gtyieA uee yeAV qoop 'uepeiquuu
yetu n Eiav ueuunq sieyud qfiyquiuoq ueg" pueqouy
-mtyg ftq epiez 'eyyeoageq uigniuog ep yaug ep iieog
„'uegueaq ueAvnoaAyepe eaepuu ep ue AinoaA eAvn fiq uyg
-uiuo\y ep Eiav yupdo 'aara nu tuoq qoog j dooq eAvnexu
uo ueAey Avneiu qEiyauuAV si yup" f pgnaqaeA guiuog
ep epiez '„guyspyeA ueaoyaoA uee uup ufiz siueqeeyeq'
aeera yeeA uua qyoA egiAooyegfiq yeq aooA yuz yug«
•geAV aeiuuqueAua unq inuu ue 'uedduqosuuui
aeufiz eyseein ep ue 'goaqpoq auuguyj uua uooz ueys
-yuuyuep 'uqqnjj eppoop 'uuu duiuq qfiyepuufiA yeq ftq
yeiA geoaA yeeq sue8aoj\[ s£ 'uaiuoquio ueyeom ey ysaop
uua uup 'ueyqoeA ey poop -aeAeiy qoiz uuu aneqaooA ep
ae yaug ep jug ueoj, 'yqoanq uep puoa eyuyeg ueyooag
ui ueuuumaoojg ep uepaeeduiuq 'pueyqouAvaeA guiu
-uiAvaeAo eaeqez ueg •uapeusegju aeoAeoyaeyuAV uep tie
ueyoysegui qyiAvuieg yqoanq ufiz ut yaug uep puq epeeaAV
ep uqqng •pnujeSnun ueyepe aep puuyte yeq do qoo
qbyepuie ue 'ueuioqeg aoods y. do n Eiz ufiz ueoy uep
-aooq yyn.weuAo uua yqoanq uep Eiq guiuuiAvaeAO eAvn
uua qfiyepuie fiz yupyoy 'yqoozeg syaeg'aeAoy n fiz ueqqeq
pfiy ueguuy !aatq dfiz eaiqsutAog uua yaug uep uua
uepoq eg jdooq eAvneiu ae si ueyse^ eaaeA y< ui qoo
•ybaeAO Eiav ueop ueuutAvaeAo 'guiuog o 'ueuuiAvaeAo"
eoy pgneqaoA ueAe raeq deia yaug ep qoog
YOHnaiaHiLav tss
Feuilleton van Maas- en Scheldebode 285
er niemand meer op wacht staanDitmaal zullen zij
ons niet nogmaals afslaan. De Jarl zegt, dat de burcht
wordt genomen, wat het ook kosten moge. In dat slot
zijn hoogstens honderdvijftig man morgen zijn wij zeker
wel tienmaal zoo sterk, en dan hebben wij ook wel
ongeveer honderd stormladders, dus 't kan niet missen
Zijn kameraad, tegen wien hij dit alles zeidezweeg
eerst een poos, toen antwoordde hij op bedenkelijken
toon„De Koning heeft zijn vrouw en zijn kind aan
geen lafaard toevertrouwd. Al is Earl Aethelhard dan
ook nog jong, hij is toch een ervaren krijgsman, dat
heeft hij ons gisteren reeds getoond. Er zal nog veel
bloed langs den muur vloeien, eer wij dat slot kunnen
innemen. Maar het is de moeite waard als wij de
vrouw en de kinderen van Koning Alfred gevangen
nemen, zal hij, als hij nog leeft, gaarne zijn troon, dien
hij toch al verloren heeft, er voor geven om ze terug
te krijgeD."
Toen Willibrord al deze gewichtige dingen vernam,
dacht hij er een oogenblik over om terug te kruipen en
dit aan den Koning mee te gaan deelenZijn dappere
geest gaf echter niet gaarne een eenmaal gemaakt plan
op. Bovendien zou hij allicht in 't bosch verdwalen als
hij alleen in het donker in een onbekende streek den
Koning tegemoet wilde gaan. Daarom schudde hij slechts
even beslist met zijn krullebol en kroop voorzichtig
verder door 't gras, tot hij tusschen twee legerafdeelingen
door zóó dichtbij was gekomen, dat hij met zijn pijl
den burcht kon bereiken. De schildwacht daar boven
stond nog altijd inzelfde houding, hoewel zijn gestalte
door de invallende duisternis, nog maar vaag zichtbaar
was. Het was dus hoog tijd. Vlug richtte Willibrord
zich op één knie op, mikte, schoot, en wierp zich neer
in 't gras. Duidelijk vernam hij den scherpen klank van
de ijzeren punt op het schild. Hij zag ook, dat de man
een weinig terug trad, het schild omkeerd en wegging.
blokhuis, dat hij gedurende de laatste dagen had in
orde gemaakt. „Een paleis is 't nog wel niet, doch beter
dan de armzalige hut
De Koning was werkelijk blijde; al kon het hem per
soonlijk weinig schelen, toch trachtte hij zijne echtge-
noote zooveel mogelijk voor alle ongemakken te vrijwaren.
De deur was met meidoorn versierd, en van binnen
was het huis in verschillende vertrekken ingedeeld.
Nu traden Ealdritha en de andere edelvrouwen naar
buiten, om de Koningin eerbiedig te begroeten. Deze
omarmde de echtgenoote van Ealmund hartelijk en
zeide „O, gij edele lijdereswat beteekent onze ellende
bij uw groot verdriet! en bij alles, wat gij, eene Ko
ningsdochter, als slavin hebt moeten verdragen
Toen antwoordde Ealdritha eenvoudig en ernstig „Mis
schien zouden allen den trouwen God niet zoo lief
hebben, als Hij ons niet door leed tot zich had ge
trokken
Zoo betrok de jeugdige Koningin nu aan de hand
van den grooten Koning haar „noodslot", zooals hij 't
glimlachend noemde. En het werd voor hen gedurende
eenige weken een recht dierbaar tehuis. Hoe eenvoudig
alles ook was, de liefde had het versierd met het beste
wat zij te geven had. Uit Aethelhards burcht had men
het noodigste huisraad meegebracht, zoodat men weinig
van de woudeenzaamheid merkte. Vaak zeide de Ko
ning later, dat de dagen, welke hij met zijne vrouw op
Aethelinga had doorgebracht, tot de gelukkigste zijns
levens behoorden. Het was toen lente in bosch en veld,
het was ook lente in de harten,
