I
,,i apiooq
laoranipfiijs Sou qi jup 'uaAaooz opuaaiu qi" 'jin
paijjY dau (<'uaraoq jrtq aj fiM jup 'apaoqiaA pog"
ap jin 'uajjaz apjiM jajuj do uajapuoAU sju jsmf fiz
aqjaM 'qim ajiuMz uapaus ua iqaui amz jam jod uajaaq
-aS uap jsuuq qixqos uua fiz jaij 'puq pSiaqiaqaS fiz
uaiM 'apiaz jinpuoi luuq ua rauMq sinqj jjnuag uaoj,
spaajs inriA jaq ua uaqojsaS uappuq puuiq in jojs jaq
uauag op no qaog raoq TieqCyq qoo inura 'uajjujq uaajju
jaiu na paapuuu jaa rauuu ufiz jjomsSuiuoaj apno 9p
jup uaqaaj uaj 'sjuujdaanmq ejooiS ap do spaai Suj apuoM
-aS jo apoop aSiuaj^; 'pSipapiaA Sou piaM uaajju uaioj
aqiajs eg -uaqojsaS puuiq hi uuiuup ua jiapunjdaS jojs
jaq'uararaojqaq spaa.i juauuu uajsiaa uap fiq uaiuiu ap
uappuq uauag 9g "jiojsaSui qfqajjaapaS uaiuM uamiu
ap lajuM iapuoz sum jqouiS eg ^joo uapuoq.iapuo
jqaajs Sou fiqiuup ua 'jojs puo uaa s'paai shav jag
I(j doojtuiojs uap joj iooa uup n jpiaiaq ua 'qosoq
jaq uua uiooz uap uuu joj jijs jaaq fun jSjo,\ j snaj
-phijs azuo si paojq Sqiag jpaojq snjsiiqg" dauaoj
uaSoo apuajuijs jatu uauftz uap paijjY doiuuM 'puujsaoj
uap Suiuojj uap doiuup fiq apiapjiqos SnjASuaSaijA
t(j fiq jsuuq ajsjooiS ap qoo uup si ie qaop
'spfijfiq jsmf Sou si jaq i jraoq fiS jup 'quuppog"
•uaSuiA aSipoqiaAO
joj pftj uaaS suuqj qaiz apunS fiq qaog -ajjaorajuo
SmpiajaSaq apaoS ooz ui Suiuog ufiz fiq jup 'pSnaqiaA
ua psuuqiaA xaaz 'puuq ap ut Sooq uap jam ufiqosiooA
aj uamooq ap lajqon uua suaaui jjnuag puij njq
•uajarauziaA aj
uauuura aufiz tuo jijs fiq pjaiq 'uamauiaA uoq qfqapmp
jaaq uajaiqpftijs ap uatu uaoj, -loop qosoq jaq paods
uajooiS jara fiq SuiS 'puq piaaqoiuuiaS uaSjoni uaSaoiA
uap jiapas spaai fiq jup 'jiaj jaq squupuo ua jsioa
aSipaora ap apiaz (ij uiuuu spog ui 'sjiuumiooa uug"
•uajuuq ajju uua nu jaq quojqiaaM tij qoo qi 'qoo
qi" f pio-iqiffi,.\\ apiaz ,/qfqapmp jaaq jaq iooq qj"
J S3Ia!I
iuuu laaiu jSq diop jaq" i piooMjuu aSiAaoip jaq sum
it'juuj aj spaai uauioq Eim 'Suiuoq iaaq jqoiuq eg"
•fiq SaoiA t.£jqomq ap jo diop jaq jup sj"
•uaSfijsdo uaqjOAvqooi aqqip
puujsju uaSiuaa do spaai Suiuojj ap Suz 'apiapuu jjum
-au^QuuA jojs jaq qosium uaquqj uaa uu nam uaoq,
,;t miiqs aj apuS puufiA uap uio lajqou
fiq jaajq 'uaSuiSui qosoq jaq i9Aoq ua uaAinoijiaA
-aoj uapqAi jqomq uaqquMz 'uapno uaip uuu jaiu jjaz
suo [tav uaoj iuera« uiiui apno uaa apiaz j('uajqoaA
aj aauz mo uuuS aj jaajsuq jaq im;u uajuq aj iaAO
suo ajqouij ua uajqoujA suo jam jaiu ap[iM fijj"
■suav lapiaq
ap jjuuaQ luuM 'azap SaoiA SoA\iapuQ •.oiuojj uap uap
-Sjoa ua Sooq uap imsu uadaiS suaSuof sjpz uf i earn
uaSijsSuu jsaam ap sjjaz jjupjsaaS ap ajdaajs
(1i jjuuqaq
SuiuuiAviaAO ajsiaa ap luuf jip fiS sju 'uazfiid n juz puej
-uasqug jaajj j uuu n jiaoA jjaz Suiuojj Mjq j uauuura
sjiuumioojV iuajujiaAjamqjoAuajsiiq[)ufj2 juz fijj '.suo
jam si laajj ap por) uapfiijs suo iooa ua uapioAi uau
-ajsiiqQ fiz uajpM nu i uajqooAaS suo uaSaj Sou fiz uaq
-qaq uapajaS uapuuum iaiA i uauaumioo^i jpz ufiz uau
-irera lazap ajsaara ap jiaiq jai^t 'paJJlY daii „juaSuf
jqonjA ap do jaus djnq spoj) jam az uaqnz ua 'nun
spaoqiaAuo qoo trap uaq fiAV uaquA looAiuup inujq"
„ipiapuoq uaa uup laam jaaA jaiu Sou sjjaz fiM
uaqaj fiq ia uauuum azuo jam 'uiajq si SjoaoS ami ua
i piapuoqaiip jo -aaMj jsa\ j uapirafiA apA ufiz ia 'Sum
-OAj iaaq" uooj uaqfipquapaq do uadaii eiapuu qoop
'sueduA\ ap iuuu uapuiaqjsuA snaai uadaiS aSiuag
»j uaSijqonj puufiA uap ua uapfiiAaq jpiMamCg jiug uapno
uap fiivv jupdo 'jqaq uadnM uaa eip 'uajpe 'unp fim jSpA®
majunq aqn uua jaq quojq ,,j jqomq uap
fiz uapuuiqiaA nu ua puniqiaA fiz uaqqaq diop jag"
„j uunpiaA Sipaods raaq Eiav uauunq unp
'si puufiA ap muAv 'fim jSa^ jsjapoz iooa pfij uaaS
sunqj si ig" :raajs lapmj jam daii Suraog ap qoog
aaoaacriHHOg ua -svvj\[ nva NOiamaag
yfliaaaiaHiav
t9S
272
AETHELBURGA
zijn geweldig zwaard den strijd vóór Cynewulf's burcht
tot eene beslissing gebracht. Als het tot den grooten,
beslissenden strijd komt, dan moogt ge zeer zeker niet
achter blijven, want dan zou ik niet gaarne je raad en
je arm missen!"
Bij het krieken van den dag was de koning den volgen
den morgen al op marsch. Waar hij verscheen, wekte
zijne komst vreugde en gejuich. Men had zich reeds op
't allerergste voorbereid en nu kwam de redder nog
geheel onverwacht. Wie maar een wapen kon lian-
teeren, volgde onmiddelijk zijne oproeping en zoodoende
was zijn gevolg, toen hij Aetelhard's burcht naderde,
tot vijfhonderd man aangegroeid. Daar er geen bode
van den Earl meer tot hen gekomen was, besloot de
Koning hieruit, dat de burcht reeds belegerd werd, en
haastte hij zich zoo veel doenlijk. Hij gunde zich zelf
en zijn gevolg nauwelijks een paar uren nachtrust, zoo
zenuwachtig en gejaagd was hij, als hij bedacht in welk
gevaar zijn geliefde gemalin verkeerde. Als hij aan de
inspraak van zijn hart! gevolg gegeven had, zou hij
het liefst, toen men eindelijk den burcht van Aethel-
hard naderde, rechtuit op den vijand zijn afgemarcheerd.
Maar het rustig overleg, dat hem in alle levensomstan
digheden kenmerkte, zeide hem, dat hij daardoor alles
op 't spel zou zetten en ook gemakkelijk alles zou kun
nen verliezen. Het was ongetwijfeld een zeer sterke
legermacht der Denen, welke 't gewaagd had den sterken
burcht van den krijgskundigen Earl te naderen. Als de
vijanden dan op hunne hoede waren en de komst van
den Koning bemerkten, zou deze licht zijn geheele macht
nutteloos opofferen.
Daarom besloot Alfred eerst spionnen uit te zenden
en intusschen zijn uitgeputten mannen de hoog noodige
rust te gunnen. Siegbert bood zich dadelijk aan, om op
kondschap te gaan, doch |de Koning vond dat hij niet
genoeg met het land en de menschen bekend was en
VEERTIENDE HOOFDSTUK.
Nieuw leven Nieuwe hoop!
Koning Alfred en de zijnen hadden reeds verschei
dene uren door het groenende bosch geloopen, toen zij
aan de eerste open plek kwamen.
„Hier ben ik eenige weken geleden geducht uitge
scholden zeide de Koning glimlachend tot Siegbert.
Toen deze hem verwonderd aankeek gingjde Koning
voort: Daar woont Denulf. een herder een verstandige
man, die mij zeer trouw is. Toen ik op mijn vlucht
hier geheel alleen aankwam, gaf ik mij uit voor een
ridder des Konings, wat ik ook inderdaad was. Denulf
nam mij vriendelijk opik heb hem bij 't afscheid dan
ook meegedeeld, wie ik was, terwijl zijne vrouw mij
tot heden nog niet kent. Toen ik mij bij hen verbor
gen hield, ging zij eens uit om naar 't vee te kijken
en beval mij voor 't brood te zorgen, dat in den oven
stond. Maar ik begon te lezen en liet het brood ver
branden. Toen heeft die driftige vrouw mij voor alles
en nog wat uitgemaakt. Hoe verbaasd zal zij zijn, als
zij mij heden ziet met zulk een groot gevolg. Maar ik
zal er eerst alleen heen gaan, gijlieden kunt dan van
hier uit gadeslaan hoe de ontvangst is en misschien
hoor ik ook nog wel iets dat ons dienen kan, zelfs al
is Denulf niet tehuis!"
De hofhonden sloegen aan, herkenden den naderende,
en lieten hem rustig naar de deur gaan. Toen hij aan
den lederen riem trok, welke 's nachts werd ingehaald,
aethelbüb8a II.
17
-00j qaoziaA ufitu fun fiq piz 'naiz jmq Suil uazap inaq
ua moq uiaq joj qaoziaA uaa jam jioo qi sjy 'spfij
-fiq jsmf Sou fiq muMq 'jappmqxoA tuaq fiS jbav loop
fppsuqaq uapunfiA ap do SuiuuiMiaAo ajsiaa ap lapaM
fiq jjaaq uaiajsiS ua uaAioMzeSpuoi uaqaAV azap ju
qi qaq tuaq iooa 'uaAaSaS Suil uazap firn fiq jjaaq tuo
-mug'uaqqaq jjuqosiaA inaq Eiav jup 'qupiapuo jaq iooa
lunqquup qoop 'sooq jaiu jaaqaS j( ui si Suiuoyj ag"
:puajsooij epiaz ua ufiqos
-iooa aj Suil uapnoS tiauiajq uaa fiq apjuuq inoiuug
•Suoj adiaqos uaa qoo uup
fiz pi!i{ ju 'lapaomsinq aSijfijA oquqj uaa sum MnoiA
ufiz juum 'quuraiaApaaj ufiz 10ao SuiuuiMiaAO ap uapfij
-apaui jaq apjuuqaq qfijapuia qoog -sum iuuq iooa muuz
-jiaq jaaq suaa jsm qfquaSia jip jup 'ajjtjs ui jqoup ua
'uaSujqioop Sijsni afsood jaaq uaa .iuuq jaq jjnuag
»i uaraoq uua Sou luup juz jum Sou qoo uapaq i uapjoqos
-aSjm Suitiog uap qaq qi 'muoia aStqqnjaSuo qi 'q«
•uajaSiaA jqoiiaq qfijasaaiA jip uua uaiooq
j, do fiz puq 'jjaz Sup ap sju uapioMaS sum Suuj ooz
uufiq ioopiuup aqjaM ua 'puq psuiadaS iaAO Sup uaS
-uuj uajaaqaS uap fiz iuum 'aijuqipaidjuijs eqfijiapaoiu
-sinq 'aiootu luuq jaag -quoz uaaui quuq uaa do uaSujs
-aSiaauiaj jaaqaS fiz ua uazai aSiaq aj uaiuq ap luuq
jfiMiaj SidoquuM fiz daii uapjoqosaSjin ua pSiaqiaqaS
uaip qi qaq 'paijjY Sutuoaj uapaoS uaig Smuog ag«
•uajjuA uapuuq
'uapiooAt aiajjiq aiuq puutu
-aiu apiooq SiqqnjaS iiapuozfiq j( ui uum luuq do ua
uauuum ajju do uazunoop jaajq qnjs uaa uuu ftz jfiMiaj
'uudqjaui luuq iuuu iaaM qoiz juSaq ua jqoip qoiz
jajqou map ap fiz Saojs 'inaranq luuq jin qfijasaaiA
X92 aaoaaaasHog ira -svvpj nva Noiauumag
260 AETHELBURGA
eerste geweest, die het kamp had verlaten, luide mor
rend over de ondraagelijke lasten, welke de Koning
zijn volk oplegde. Maar ondanks dit feit gaf hij nu den
Koning toch weer de schuld val alle ongelukken, welke
het land overkwamen. Ofschoon Alfred hem reeds lang
door zijne boden dringend had uitgenoodigd zich weder
met zijne mannen bij hem te voegen, had hij niets van
dit alles gedaan. Knorrig zat hij als een das in zijn
hol, totdat de Denen kwamen om er hem uit te rooken.
In een oogwenk had de Koning dit alles onverdacht.
Doch geen spoor van leedvermaak of wraaklust ver
vulde zijn door 't lijden gelouterde ziel. Evenals de
harde vuursteen aan 't staal weerstand biedt en eiken
slag met een vonkenregen beantwoordt, zoo sloeg deze
jobstijding slechts een vonkenregen van moed en strijd
lust uit zijn moedig hart. Zonder ook maar ééns om
te zien, spöedde hij zich het bosch in. Hier moest vlug
geholpen en gered worden, en kon dit niet, dan moest
er wraak worden genomen. Hier kon hij met Gods
hulp voor de eerste maal weer als beschermer als
herder en koning van zijn geplaagd volk optreden.
De vrouw van den herder liet van verbazing hare
handen zakken, sperde haren mond wijd open, doch
kon geen woord uitbrengen, toen even later Siegbert
met ongeveer zestig krijgslieden langs haar heen stormde
en den ridder des Konings in het bosch volgde. Pas
toen de laatste man achter de boomen verdwenen was,
vond zij hare spraak terug.
„Ik dacht al, dat het de Denen waren riep zij uit,
„en nu zijn het de begeleiders van den vreemdeling,
Misschien heeft Denulf dan toch gelijk, dat het een be
roemde ridder van den Koning is. Misschien weet hij
er vee! meer van dan hij zeggen wil en heeft hij geheimen
voor mijWacht, oude, als je thuiskomt dan zal 't je
nog opbreken, als je mij voor den mal hebt gehouden
•en ik een edelman heb uitgescholden!"
jqiaiaq qfijaqiGM qoo uep puniqosoq ap uipooz .reuj^
•uaqiaiaq uapuoq qosoq
jaq fiz jnp.iooA 'uajjuA uaSuqajqonjA uaSiuaiu Sou paap
piaqjaus ufiz na ejsiooA ap iaaM sum jiaqSaig 'pSjoA
-i0a Suiuoaj uap uua uauuum ap loop 'SaM uajjqanjA
ua do pfujs uap uauuum suaip uoauS uaoj ua uajfqds
aj pjooq jaq lapiaoAuuu uaqfijapuufiA uap pSuujsaS ui
jsmf ia jiaqSaig sum qijquaSoo jup dg 'uuu Sni uap ui
uauagap jaiA ua 'uaaqiaAO uajqaauq jujjjuumj uaa jam
ia jjumouAq apno ap apraiojs puadaoi pmj ua uapau
-aqiuuu pjaMaS puajajui jam Sniqjuuqdo ap ruuMq nu
luujq -piaqiapiaara ap pfijju Sou uappuq uauag ap juum
'uasqug ap iooa qfijiuuAaS sum jup ua qfijaS pfiijs ap
puojs uaoj, 'uuujs sood uaa qfijaqiaM maq uoq uauag
lap lapaoAuuu ap ua puoMaS jqoq uasjuujd uapiaqosiaA
do spaai sum jiaqSaig mapuoAaS lapuujsuaSaj uaSip
-iuum uaa fiq puq nu juum 'qfijiuuM jip paap fig
„iufira qi SnaqiaA uajsinA af do ua jsaaM
-aS jjaz qi uaq SuiqiA uag« :jm daii ua jaomaSaj
jaaiqqoinf-SuiqjA uajqoa uaa jam raaq Suoids fiq jo
uamoq maq jiuj- aSuof ap Suz sqfijaMnuu uaMnaaiqas
ej ua uadooj aj Suuj jaiu jaaqaS j( ui apjaoq fig
„j SmqjA uajqoa
uaa uua uajsinA ap jam uaqura jjim siuuaq af sju 'puoq
-uajsiiqg mfiz af jaom iaig« apMnaaiqos ua ju jiaq
-Saig do apmiojs 'sjuujd aufiz fiq jaijiaA -jqouiq
-aS puq muuu j( ut S10 uaiaoq ap ua 'puq uajqooAaS
iaddup apfiz aiapuu ap uuu aoj nu joj aip 'jiup apMnoq
-aS quijj uaa 'lapiaoAuuu aqfijapuufiA ap Suz juq
•uajsujuuu quujj ap ui uaiapuu ap fiq uoq ooz
ua uapuufiA apufiz fiqjsjqoip ap maq 'uaparaiaA 'jaiA
piuuMz ufiz loop lapuu uap uu uaa ap jup 'uaSuz fiz
uaoj, 'Saaiq uaaq qoiz rao ajrami Sipaods fiq jup 'jua
-uuu uaj jqouiq jeaAOOz jam iaaM jiup aSuof ap SuiS
nu ua djnq aj SnjA doiuup raaq rauMq jujg 'uoq uai
YDHflHHaHiLHY 89S
Feuilleton van Maas- en Scheldebode 269
was, riep de Koning met zijn hoorn de zijnen terug.
Maar al te vaak had hij gezien, hoe zulk een wilde
vervolging der verslagen moedige vijanden de over
winning der Saksen in een bloedige nederlaag veranderde.
Als de Saksen hun rijen verbraken, waren de woeste,
vlugge Vikings hen gewoonlijk de baas. Daarbij kwam
dat de avond viel en hij zelfs, evenals zijne mannen
doodmoe was. Siegberts ijzeren kracht merkte daar wel
is waar niets van, doch hij zag spoedig in, dat de
Koning verstandig had gehandeld, door de verdere ver
volging op te geven. De overwinning was nu buiten
gewoon schitterendmeer dan tweehonderd Denen
lagen op den met bloed gedrenkten grond, terwijl er
van des Konings mannen slechts eenige dozijnen waren
gevallen.
De oude Cynewulf trad op den Koning toe, dien hij
in 't schemerdonker niet dadelijk herkende en zeide
„Wie is mijn edele redder? Ik zou hem gaarne danken
Alfred nam zijn helm af, wischte zich het zweet van
het voorhoofd en zeide op ernstigen toon Uw Koning
is 't, Cynewulf, wiens streven gij tot nu toe altijd
miskend, en wiens bevel gij veracht hebt."
Toen nam de oude man den helm af, boog één knie,
kuste de hand van den Koning en zeide: „Van heden
aan heeft de oude Cynewulf geen eigenwil meer, als
gij beveeltgij hebt mij en de mijnen het leven ge
red, nu behoort het u toe
De Koning hielp hem vriendelijk opstaan en zeide
tot hem„Spoedig zal het geheele land inzien, dat ik
slechts zijn eigen best héb gewildmaar waar zijn de
uwen Ik hoop toch niet, dat zij zijn omgekomen
„Nog niet geheel," antwoordde de oude Earl, >daar
komen zij juist over de brug. De sehurken hebben 't ons
warm genoeg gemaakt; ik dacht er juist over naar
buiten te stormen, om den laatsten strijd te beginnen,
en met het zwaard in de hand te sterven, want levend
