pq seav diqos pq uea uopniu egiJ9A0 ojp ui uo qop
poq do puEAv 'gnjop gipeods qoo unp qoiz fiz uoqqop
uuEEp uopouui U9p| u9A\iio.iA op .iooa pq oqfqjooqoq
nog puq praqgeig "lEEqp piu qfqoAvno.ipioA jooz gipoods
U9JEAV sjopooui opioq op qoo U9 'Eganqpqpy ogiauA op
jooa oppq opojg' qfqopEp oppoA Éqpjig oponz 9(j
j poEjqgg ggeq uooÉiq qfqjEEqiopuoM ooz poEUi ouEiz
joop suo 9ip 'usSueiq snppqg p^ uouiieui ozuo p U9
suo tig poui n^j 'pioqpojp ui poo.q itoeg ^J99g puotp
-Spog opno 9ZUO pEAV 'p99AV9g U9IeE OgUEJ 9ip p Pliq
ufiiu si g99{ 90jq j uouuoq U9.i99| pnq joopg A\n uo n
uopopg uojeE uoipqoE spoop qt sp '0 'joopg avu jeeu
ppAJOA U9guE|J9A pojg pui qEEA Etui U9 uoqqojpguEE
uopefog u9.teE spaoj Etui igaoq 'uoptij 9p.iEEAVz q ui qoo
'pppog Avn 'uqqijppg 'uagujpjaA giqiAvog ua pp A\n
qoog qq.iapi9A gpqoEjq snpuqQ ui joojag ufiui paoui
g, 2?
-iEup pTïij pjsqSatg 'uepausaS uajfid ug pjaaqojdaê uazed
9p 'pqEEtuaS 9pj0 UT I00AV U9pJ9AV UaëUipSUJUadEAV 9Q
•U9d9|S0§ H9pj9M do U9|fld I9p ue^und 9p U9 lU9S9lds U9jtiq
kiapjEEAvz jeeav 'uoepsdÊqs epoojS op qoo ug •qmjqaS UT
pEEj SpUOAE S( JOJ §90JA SU0§JOUI S( UEA SEAV 9Z9p U9
'pjooq uee espiuis eutèjq U99 seav jg 'jooa pftjps uap
do gjOZ [99A p9UI qOIZ pjaqgaig 9ppi9J9q qoo'j JEEjy
■U9§U9iq 8p JOOdsjEEAVp
U99 do UOpUEflA 9p OpUOOpOOZ TOO 'U0JapUEJ9A SJ90q
UEA U9TU OpjIAV SpqOEU S, U9 'uapJOAV UOUUnq pjEEq
-0§UI J99TU pOIU |9AV U9UI TIOZ §Ep U9TQ "Uad00[ I99AV
U9 U99q U9IZ qmp U9qOSU9UI 9p SpUOAE S( U9 uapiaqos
-jopuo uadaqos aijp op spaaj uoui uoq sgEppiuiEg s(
uapuu JEEqpqotz uapuEfiA op uauiEAvq qoop ua 'pnuaq
pj9Al pUTAV U9p UEA SuiJapUEJaA 0UI9[I[ 0qj0 'uaqOS0qag
seav [i9z qjg 'saqq ueqaz guuuq ui puiAVuapsoo-piU2
equiq U99 JEEp 'ii9psey\-pin2 p, jeeu siaoq uapjaiq Er/
„juadcluus
-pUO J9AV pqOEU UEA UTiq [lAV U9UUUq U0iqOSSITU U9 'U9q
-ta.iaq u9uu nq qfqiaora suo Eiz uaqnz ptiOAE uea .iooa
qoog mapEjag Jspqoq paA qEqjttnpEU utiz Eiz" ueAagaop
jejq pseoui „'uetuoqag Eiqjepqaq) SJ9I J9AV ufiz E12"
'UapjOAV
ap gipsnxuo pjooq uee u9ui uoSeq uo pqjatuagdo U9qn
joop uaddips otoquop epiapEiAUaA op uapjaAV gqjaodg
•U99q pftq jaqtqag ap saaAV U9 raaps a.iapjaq
aufiz pui Eiq daij »j Éiz uatuoq jEEg« 'uaddips apjEAVz.
aijp psjaa paq uapqjauiaq uoSoo adiaqos spjoiqiqt^v
■appqoEAuaA uadaqos eqtq
-9piIEflA op U9UI JEEAVUEA 'uapS9AVpjOOg p; JEEU SlIlUUTïds
-ui pA uaqaq iregoo J9||T! qooQ 'p.renq ufiz uee gqiaA
psjaq paq jeeE pq uea pCiq. uozop ui puz guiqi^ apiEqajg
P99UI op sjp2 'uaqqappuo ap qaz jaqua U99 sum suag
-jag 'U0nEiA\pj9A ptnqpf uea pnq op uopoM. p ui joa
U9UI §EZ 'j99.ipj9A U9pA9U 9p U9 'guigdo UOZ 9p 1190^
SEJ 'pliq ppizpn UIIIU U99 U9UI pip 'Sou pA0UU9§JOUI
uggioin iiEA 9ip '^fiuipoq op do uEiusgfijq ogiuoui anup
^gq jg 'UOSuEA piu SUO ElZ U9{|TIZ pU9A9{ lU9tUOq lEEUI
Eiz U9p{ qooQ "uouioq pooAoS U99 p^ gou pq poui
uup 'pnp§ piu pp suo spy 'uodooppo op unq pAOu
-uogjotu uop ui suo poq pqupg uoiqossiui uo 'p]n piofj
op 'qi dooq 'Etaa. u£iz uogaoui uap .109A qoop'pgqgoig
eppiOOMpUE ï'uepEpg igpjEUAVZ p9A llElZ [tav
euunq pq sp gup U9A9 si diqos suo
uo 'ui 11 j9ia uea guoidsiooA U99 uoqqoq Etav uouioq
jEiiui uoq pu| qoopp 'puodfugpiiA .1901 uEiz giuuuijg
'uuuijuup opno 9p opuiojq »j puuq qoo uaqqoq 9iQ«
'uoguigpm U9Aiiq
op U9|i9z 9||0A pui aqpAV 'u9iz uedeqos onp qEjppmp
U9UI uoq uEAJiuip psufiqos pq Eiq uo 'do puigq uop
JEIIU poojg gglIXIA 9J9pUII U99 g09p UU .IEEUI 'qil .I99TU
piu 19 uogoofs uoiuunijA og -paoqspuojy jeeu qaoq
uo'jooi pq fiq pjo uepno uop peeu puop poqSeig
•uoguig
duqosguqpq ut piup uoppqog unq pui oip 'uoiopuiq
U9 UOAVnOJA 'U9UUEUI 9p p JOOp Opiljp 9p0jg U99
181
aaoaaauaHOg na -swjy mva NOjamnag
Y öanaiaHiLSv
m
190
AETHELBURGA
Feuilleton van Maas- en Scheldebode
179*
kust van Schotland aan. Hij had er een oogenblik over
gedacht de kust van Schotland om te zeilen, om zoo
doende den vijand geheel te ontloopen. Maar ten eerste
•was de wind niet gunstig en dan was de lange reis
zeer gevaarlijk wegens de sneeuwstormen eri de vele
schepen der Denen, welke in de noordelijke havens van
't land lagen en dien winter ook rondzeilden, zooals
Harald had meegedeeld. Bovendien zou hij waarschijn
lijk niet genoeg levensmiddelen voor zulk een lange
reis aan boord hebben. Men zette dus op goed geluk
koers naar 't Westen, hopend dat de vijand de Zuid-
Westelijke richting houden zou, en zij hem zoo zouden
ontkomen.
Vol spanning wachtte men het aanbreken van den
morgen af. De sneeuwstorm was voorbijde zon scheen
helder, de zee was vrij kalm, en nergens was een zeil
te zien. Siegbert liet juist den koers weer meer Zuidelijk
nemen, om de vijandelijke kust niet al te veel te na
deren, toen heel ver in 't Oosten één zeil zichtbaar werd.
En toen dit nu ook zuidwaarts koerste, steeds achter
hen aanzeilde, en op bedenkelijke wijze naderde, be
greep men dat het werkelijk een der vijandelijke sche
pen was. De drie schepen hadden zich blijkbaar den
vorigen avond verspreid, om het Sieghert onmogelijk te
maken, te ontsnappen. Spoedig zag men in 't Zuiden
en Zuid-Oosten nog twee zeilen.
Nu was het zaak om, óf de door vijanden bewoonde
Engelsche kust te naderen, óf den strijd met de over
macht aan te hinden. Sieghert besloot tot het laatste,
en in plaats van nog langer te vluchten, stuurde hij
direct op het schip in 't Zuiden af, ten einde dat te
kunnen bestrijden, vóórdat de twee andere naderden
en zoodoende te gelijker tijd het einddoel, de kust van
Kent, meer nabij te komen.
Nauwelijks had het schip in 't Zuiden gemerkt, dat
de »Valk« gedraaid was, of het wendde ook, en kwam
Gedurende het eerste gedeelte van hun rit spraken
Aethelburga en Siegbert geen woord met elkander hun
gemoed was te vol en de tijd was te kort; slechts
hunne oogen spraken, en wel een zeer duidelijke taal.
Zij waren allen mannen ver vooruit, en stormden op
hunne vlugge paarden het bosch door. Op geen stralen-
den voorjaarsmorgen had hun het bosch ooit zoo mooi
toegeschenen. En juist doordat Aethelburga de laatste
weken zoo in angst had doorgebracht, genoot zij nu
dubbel van hare vrijheid en hare liefde. Geen gedachte
aan angst voor zich zelf kwam er meer in haar hart
op, toen zij zoo naast haren sterken, moedigen verloofde
die haar zoo juist uit de grootste ellende had verlost,
voortgaloppeerde. Zoodra zij echter op een hijzonder
dicht begroeide plek in 't bosch waren vroeg zij nog eens
»Is moeder werkelijk in veiligheidzouden zij haar
niet nog met booten kunnen inhalen
Toen vatte hij hare hand, keek haar innig gelukkig
aan en zeide»De beste roeiers van mijn schip zijn in
de boot en zij hebben een goeden voorsprong. Wij ko
men hier zoo dadelijk aan een open plek in 't bosch,
dan hebben wij een ruim uitzicht op den fjord en
kunnen wij zien, waar zij zijn
Aethelburga wilde reeds weer verder galoppeeren,
doch Siegbert hield haar nog zachtjes tegen en flui
sterde haar toe
Liefste, wij hebben elkander nog slechts weinige
oogenhlikken gezien, en wij hebben nog slechts weinige
woorden gewisseld, en toch heb ik je hart reeds ge
wonnen en je van je doodsvijanden bevrijd. Gij echter
hebt niet alleen mijn hart veroverd, doch ook mijn ziel
gewonnen voor uw geloof. Je pijlschot op den tempel
van Wodan heeft Wodan in mijne ziel gedoodje moe
dige geloofsbekentenis in 't aangezicht van den dood
heeft mijn laatsten twijfel weggenomenChristus is nu
ook mijn Heer en mijn God!«
o 1 I'S Y 5 15^ 2 3
g. g-s- g- g aftre-g
0 ET pf 09
5T- O O 3 n> 3
ftc- O
o- -*< D 2; o
O. (3 CL CL
0> O O n>
s p
O*
SU
n> CL ET CL
S s<s. g
a n> B
S g' g S*(g
•3- N
O O
O
0-> D
g- sr o- o* s-
'8 S
f C« O N Ï3*
d o q p
--r- Vn
IW IV, o
O O Q-EK-
CL p p o
O tj. 3 QB O.CH
rt S 5 g a
u99 ui uopioqosoq fiz seav! 'uopBjd 9^ uoppz uoppuq
u9ss9io^s99m 9JEq ^9ui qnjp ooz pgqSatg uea jgymz
U9 jgpgora op jEtaaioj, qquEuioS jqs qEifgiuiq. jEEq sqgz
uoppuq Sup uoip uea ugssiuopmgqgS oqfqosaoiA gg
,j uoaoSoS gggq SniJEMoq
ui Eim uo 'pojgS ïjooq puu| oqosuopioq ^oq qn pjorq
"HllAV ne!P '-igqeqsjEiirapuoAE oiooui op qoo si jgig<
doijqu fiz |Eim
-J9^. 'dj9A\jooA pugquqq uog ^om Sn.10^ uiEAAq uo qgoq
UOJEq jeeu .199AV elz (foOJS 'u9pSn9qj9A J9A0I9tq Sou
qoiz u9|jb {Eiam9^ ug qqoEjqoSoom puq ooz uo pjoqqiAv
-oS pnq qoop uoo ui SipjiiASjoz jooav Eiz ^Ep 'uEiqosjooA
o'l qooq i).9q Eiz spjEEq opSnojA uea opuojEj^g qqeem
-fuo j99aa Eiz seav Ii9p9j;u9üuiq s^jgqSoig joop i uedEjs
-oSui ti9A\nojA jop qgjdsoS SijnpSuEj qgq jopuo seaa. f17
•qeoq uoo jeeu doq uo do pgjjiui^ Suojds nu jeejy
>j epSnojA eqfqgqgidsqnuo 9ip |e eu qonpjOA
o^oojS 9qs,i99 qaq nu st qnp 'qoy j qgoqgqoSuEAo JEÊpjoip
suo qtuiq 'qeoq sug« doijqn qqiiqosioA EqyjpjEg goq
ts!n! ftq opjooq 'uoqosuoAA 9^ qqonu uopooS uoaauoja
uop uio 'SuiS uopouoq jeeu qfqopuio dojEEp fiq ueoj,
•gqjEq J9[99q uea {iep ueSuol' ugp epSnoqjgA qug
»jUEm u99 s|e 'uoqE n [tav iioSjoa 'jggq
'uodoop qEEj n EiS sjy •puEjqjoA si [gdmoq. syEpoyy U9
puiJQqosoq p99[9q Sipoorn ooz iiigg gip 'AvnojAquof op
l.fooq [ipi« 'Siqsujg jggz jejq gppiooAvquE »'qoo uouueiu
9fIE uo qi uoAoopS 'si sqsqjgqs gp sn^suqg ^ug«
v'pjoojaq Mno.g
qi qgq mgjj irepoyY uup Joqjoqs |99A si fig -piooqjoA
Etui qjogq tig ug 'uodoojgSuEE pfuqs ugp jooa raag qgq
qi 'iigugqsi.iqg jgp pog uop do qi AvnojgoA 'jejo 'sojje
jooa qoog -mpq uap qn maq i^oods poojq 'jaq S uauunq
J99AV Sipaods ooz ^giu [iq |ez uo^qooAaora jeej\[ 'uoqqaq
u9;ojs9q SutS[oai9A ;oij Sn^A ooz ^oiu noz raoo 'si pjoA
-nousaS qaiu jEEmqp qoo jpiAVUJogg jup 'joojaS q] -qoi^
EiqjooA uauuEra aufim qaui qi uao) 'aqqoEj puagods
g8T aaoaaaTHHOg \Ta -swjy nva NOiaimnag
178 AETHELBURGA
Een donderend gejuich weerklonk. De woorden van
Harald en van zijne mannen hadden reeds lang het
altijd onrustige volk in vuur en vlam gezet. Het Thing
zou zeker voor een tocht naar Engeland hebben ge
stemd, als het zoo ver gekomen was. Zij waren allen
bevreesd geweest, dat Sven het tegen zou houden. Hij
was oud en gemakzuchtig geworden en had den laatsten
tocht reeds hoogst ongaarne meegemaakt. Maar nu hij
zelf op de reis aandrong, zou zeker niemand achterblijven.
»Komt nu maar op, SaksenGeen leger, neen een
geheel volk trekt tegen u op, om uw land te veroveren
en in bezit te nemen
Harald's mannen jubelden luid over dit volkomen
succés van hun zending. De zanger zelf bleef echter
opmerkelijk stil en in zich zelf gekeerd. De gebeurte
nissen der laatste uren schenen hem te drukken. Wel
maakte hij zich onmiddelijk gereed om met Beornwulf
weg te zeilen, want verder dan het noordelijk gewest
strekte zijn opdracht niet, maar toen hij weer op zijn
schip stond, onder de heilige banier der nakomelingen
van Ragnar Lodbrog, dwaalden zijne blikken af naar
de Thing-weide, waar het kruis nog tegen de omhei
ning stond.
»Het is sterker dan de raaf van Wodan,fluisterde
hij. sDoch als Christus waarlijk een God is, dan zijn,
volgens Zijne leer, onze goden slechts afgoden. Ik heb
de goden geeerddoch de gedachte aan één eenigen,
almachtigen God, aan een hemelschen Vader, zooals
Ealdritha en Aethelburga zeiden, is verheven. Dat is
mij nog nooit zoo duidelijk geworden als heden, toen
Christus zulk een jong meisje de kracht verleende den
dood rustig te gemoet te gaan, terwijl Wodan's tempel
afbranddeEn weer naar 't kruis kijkend, zuchtte hij
»Ik geloof, dat het mij op Siegbert's schip aangenamer
te moede zou zijn dan hierL
op 9pj9puiqj9A qooq JEEux '99Z uodo ui nu seav II9JY
•ugqfiq 9| qn qsEtii uap ui uoAoq jooav je pez piojqqqyp
jo 'uaqojqoSuEE sqEqeAvnEU Sou seav uoSioui og
•pnq uapnoqquo fiq aqjOiVV qaqfig uap qn ugpjooAV oqsioa
9p U9JEAV ^ag g uaqajqqio s^oiu qiz Eim 'japiog ufnn
si jgag ag« ugpjooAV op qaui Eiq qoojsaq 'a^qosuoAV
qqoEU uapaoS apjoopaA ufiz doJEEp paqüaig uaoq
■uopnoqaS Suiuojeo^suoipspoS aqEqoqsijqg U99 uapioog
oqosuepiaq qaq ui aoz ap do uappim ja pj9AV 007 •mpsd
u9p'SiqqAvyii9-0i.ip uap qaui Eiz ^oopaq EUJEEg 'uee
Suini.iaqosaq aufi^ ui qqouu uoip jooa u9j]E |EAaq ua
'Suippo.i aqfqjEEqjapuoAV op jooa pog U9§iu999]jp uap Eiz
aqquup ugguipjooAvgq eSipnoAuaa 'epugdfijguEE uj 'traop
9Y t0ll UIO, SEAV SJgpUE pUEUI9IU J9 pEpiUO 'jEEUI qOOp
qfqapuia ;aq Eiz paap 'uauuum rap piaqgizoAVUEE op
sua§9AV 9ppM qaiu qs.100 qgi[ jgpaom JEEq uooqosjo ug
•nu Ehjnqpiqgy optaz »'qsioq
-spu9jy 9p do J9raEqaapoqisu0ip ap ui sjeu9A9 'uaqinpaq
pgqaS uea ;9iu qoo ^smoqueaftq 9zuo n ^oora ngc
•qnipui uedaip U99 qooq oqqEEin ^aq 'seav
qaq SipnoAuaa aoq ua ut ti9[9ia uop§EEuqsti9ip ojapuE
9p ua Epijg 'p.io,K|iqi YY ua pajqui^YY "uapjeAv uazajd
-9§ U9qj9iVVJ9pU0AV Spog UIJEEAV 'UEE paq §ipU0AU99
U99 Efi.iiKqoiqey jaiq ^qonpaSEU uaqqeq ap U9A9 Eg
'p J99JJ9A
uazEpvv aqEqe^sijqg aqE Eufiq qi uaq opuaopooz ua uaëuiz
pm^qoou qi qpom psjoqspugjy do r; E§jnq[oqYay 'paq
japuE jo uea j( jam fi§ juag« apiaz EqqjpjEg ug
PJ99I
-eq uapaq Eig uaegjaq je eu 'Egjnqjaqjay 'ufiz apaoiu
-poop jpz Eig JEEm 'u9J9jsmj U9JJIAV jqoEU uajaaqag uap
jaAV noz qj" jjaqgaig apiaz uaoj jnn uaa unp jaguEj
gou apjnnp uazapooA jaq ua 'aujEEg jaq paap [12
■suaa aam ja paq
uaJEAV uaqE ua pjooqag pain gou uaAaj ajaaq ufiui
ut qi qaq stoom spai ooz i satapsaara 'jooa .taara gou
VDHHHTHHiLHY 981
Feuilleton van Maas- en schelnebode 191
hem tegemoet. Het scheen haast te hebben, om het tot
vechten te laten komen. De twee schepen kwamen op
deze wijze spoedig dicht bij elkaar. Siegbert had slechts
veertig man aan boorddat wist zijn vervolger onge
twijfeld, en daarom ging hij hem zoo haastig tegemoet,
zonder de komst der beide andere schepen af te wachten.
Maar Siegbert had ruim twintig flinke jonge mannen
aan boord, die allen met den boog konden omgaan en
op voorstel van Willibrord in het want verdeeld werden,
om van boven af den vijand te beschieten. Aethelburga
stond met haar helm op en haar pantser aan naast
Siegbert vóór op 't schip, met haar grooten boog in de
hand.
„Ik geloof, dat het Beornwulf zelf is, die daar komt,"
zeide Siegbert„een ander zou rustig op de twee andere
schepen hebben gewachtwoede en ongeduld verhinderen
hem dit. Des te beter! Hij denkt, dat hij met zijn hon
derd man mijne veertig gemakkelijk kan overwinnen.
Hij zal merken, dat hij zich vergist heeft, zooals hij
zich ook in 't Thing heeft vergist, want mijne helden
jonkvrouw strijdt mede aan mijne zijde
„Vlei mij maar niet zoo," antwoordde Aethelburga
glimlachend„zonder den sterken Jarl zou het schip
spoedig verloren zijn!"
Op dat oogenblik riep Willibrord met zijne heldere
stem hem toe„Het is Beornwulfs schipik herken
zijn banier!"
„Ziet ge wel, liefste, dat ik het bij het rechte eind
had Zijn kattennatuur is ook hierin merkbaarhij
heeft negen levens
Na een poosje riep Willibrord weer„Beornwulf is
zelf aan boordhij zit daar bij den mast
Ook ditmaal had Willibrord juist gezienBeornwulf
zat werkelijk tegen den mast. Hij had zich ondanks
zijne zware verwonding aan boord laten dragen, om
zelf het gevecht te leiden. Zijn gloeiende wraakzucht
