p>
m P5
rjn
I 3
wttÊtÊmtÊKm
188
AËTHELBÜRGA
Feuilleton van Maas- en Scheldebode 181'
zx
Feuilleton van Maas- en Scheldebode 185
3D
cos
«5^
2
a
öi pr <-
s sr o
oMogr
pc cd
r rn
3BS 5
y P
5 B
&s.®
2
3 P H.
■S; 3
e p
CL pr
cp cp
3 3
3"
3!
ere
- B- V» o
is S
c1? fx.
J'!> m S
i-4 <0
S^«3:
op do sqqoei ftp apjiaz ua uaiapuniaA siaoq uba ftp :jaq
'hoibay iBuqjqoizuo jaaqeg uedepos eqftjepunCiA op ua
sbay lajsmp uaraoqjoA :joq uipoo2 "oio fqq as sbay jiaq
-Seig ua 'puoAB aSiqjouraioijs 'eiaquop 000 sbay jag
„•u9A0gi9AO sajju pog uaAYnoij uap
ft ay uajuj pooQ "antral ap sjuuaAa 'uapiOAYag uftz sftig
uaiuq uftz jup qgaz ftg jEtayigj 'jiaqgaig sjbooz 'nura
a§uof aquijj 'euoopos 1100 pftjju Sou ftp si guipjeaqiaA
euftra uj •uauuaqiaq sqftjaAYnuu mop jbz pi i uftz jbz
lapuA uapjaijag af ftq nagup agiuaa igao ue qop gniaj
J90AY ptaqftiA 0p U0 not pi jup 'uajjBA poog jaiu gou q
UBq JIBIJ iuib uftj\[ 'piGJGg pft[IGGp ooz GOpiQip JOJ suo
jjaaq fig -uftz gmmiaqosaq ajsaq qzuo jbz jup 'uappiq
UI0JJ JOJ flAY UGJBq -SI U0g0]0g S0JJB U9g0Z Spo-O UBB JBp
'J9IU J99gl0A poop" 'glJSUIG IGpGOUI 0IBq 9pi9Z „'00UI
J90AYXBBUI UBp jqO0A 'uginqjaqJGy P90UI UBp J, sjy"
ugiwjs eoj n ibbu iBBq
pi jbz ftiapiOAY UGjqOOUI U99lU0gpUBp flAY Sjy "Uaqqap
pppos uftui j01u poo IBBp jbz pi U9 piOOq.IOOp jftd U99g
joop jpiOAY rasjuud sygmqjaqjay" Tsqjiipjujij joj jiaq
-ge]g apiaz „'afjiepaora 'pgiozaq jam ibbui n quuj\["
„j U9pi0J9q ueuuiip SUadUAY guiiihj j0ui SUO ElZ pBp.IOOA gou
U0UJOSSIUI 'u0jj0ij |BZ pUUflA UeglUGUI U9 UGOpUBB jbz
190 I99AY UIBBU Uftz ^IBAYg9Ig 9pU0 SlapBA ^Bp pU9p
pi 110" 'gipgoui Bgjnqpp^ey d9ii »jpi jiay ^up ug«
»jU9pq09A piAY 09UI 9A"[gz
0g SJB 'U0SSIUI U0J[IAY 0UIBB.g ^0IU ef pi U0Z pOO^. U9
'U0TZ 9^ U9J0ds U9 Uöfftd UBA pgup U0ip Ul of 'lOOA .19-
JOAinp PJ -U0Op U0.I9pUOAY |BZ p[99q.I00A 9f :uftz ,IG9AY
'^raop ^po9A0g U90 ^o^ %t sjb 'uggjoiu [bz 002 ppiipos
-I9A UGpUBflA 0p U0 ^pOBjqgg guiI90AJ9A UI U0UUBUI
OUftlU 1J00P guipj, ^9p UI p{09q.IOOA 9f 'piG^S 110 gipOOUI
pfp9p[p9gj9AU0 OOZ 'soj'si9IU 9I9pUB UBp ^ElZ SIGpUB ]00qG§
ooz of pepmo '0E do pos^ox^ ooz pi ueq rao.iBBp U9 'jop
pftpapeidspnuo ooz of pi qop ^smE iuoiBBp« IniBAvpuBB
^smf 9ip 'pioqggig epraz »jj9AY 9g pgooui pep 'ep«
681 aaoaaaiiHog nh -svvj^ mva NoiaGainap
nu epinnp ^ejj -qosoq p( ui I99ay siayni 9p uauoAYp
-J9A doiBBp pftj9pppqu0goo "ugpa^s 0^SUJ0g XBBp TOO
punq op ^0IU XBB'P ftz eppUGAY 'ug^pOBAY gBZ I9A90 U9p
UBB pftpB gou I0;poop 9IBp ElZ U0O^ U0 'ftq J09AY gip
-oods ftz UIBAYp J00p.IBBQ 'XG^BAYOOZ ^9IU pjOOpiOOA IBBp
9pgpp00A9q pio.iqpl^ pOOQ pS09AY9g piG^S 0^ UIBBpop
pBAYZ IBBp IOOA U0IBAY U0IU 9^S^BB( I9p guiUUTAYdo
9p ue }sBue 9p iu99ui gup9s;op! ftz G^pez dóiBBQ
»rj, piUI0pOS9q 0_E por) 9AYU04 Qp
W98H d uatz gmap puGAey gou poop uep' of pi geui 'puip
pjopgg 'gtu09 uftui 'puip uftta 'Bgmg® ii9piuooj|s uog
-UBAY 0p 19AO IBBp U9UBI^ 9p )[lMI9') 'pfp0p{BBpi9p d0II
U0 U9Z{9ptnO 9pjIAY I0^poop 0IBp ElZ JOSJB 'pil U0UIIB 9p
9ppi9iq 'do guoids fj2 •gppoBin 9; Buftq IBBp ^op pig ay
'U9UUBUI SU0ip U9 9pj00[I9A U9IBp I00p p[0{9g0p 'gBZ
I9A90 U0p UBB gpi0A OOZ IBBp 'U0p9q0g pBp gllUA ooz
U9A900Z gou ElZ guippoi I0UYY IOOA 'pUip pj9I[ag IBBp
I9p0oui op U90!) ug -iBBp ibbu U9p9p U9|jy 'Suoipioop
tooq 9p !)0^ ftp e)Bp l0pmj U9 igppp ooz 'UOpUipflOOAY
t99ipj0qn_C U90 ^0p U9 |9pBZ U0p ui do goop poiz 'o^poii
'uopuo^s i9!)BAY p UI piBBd IBBp UBA U9A90p 0p pBp
'ïpoip OOZ '^UBp U0p IBBU pBJA guig f)2 'UOpiGIOq U9pU0p
I90UI !)9iu U0q poop 'uopgjoAioA* UGgupa^porpA op pfp
-uftpOSIBBAY 0p[0AY lU0!)OOq 0gtU09 ftz gBZ g9M I0A J00fJ
•pi9pflAYI0A I9A90 U0p UBA SBd pUOZlUp spfpOAYUBU '.10^GAY
")9p do pOIZ IOOA pB|a U9AYU0IA 9p ^9UI ^OOq 0p BglUq
-jap).0y gez opgneiA apftppaidspnuo oiep !)0^ uo piopBU
-0g posoq p ui p9{d uodo 9p uopossu^ui ugibay [12
nod
-{opag pf9Gp pfpiBBqiapuoAY ooz uoqe suo U9 fttu U9
not 9ip 'tuapi 100A uep uoE iooa epjap pn 100111 gou
uoo). pi paap ^bq<5 pfpiaa appiooAY^uu' paqgotg poo([
»'u9^9ipos 0^ snpiipg uba simp pp do
UBp pBBgdo pUBJiapBA U0 p0OgjI0 ayu I0A0p' ftg p>p 'jb
ppquagoo pap uba 'Gyjap 'pi ^siay ;bq« uocq uagOAY
-9q do epiaz 110 ubb gipptpaS map paap Bgiuqpp^ay
vonnaqaHxav 08i
i.,
voor hout mee aan boord genomen, en de smid was
onvermoeid in 't maken van punten voor de pijlen.
Aethelburga hielp hier ook bij, ten einde haren koker
weer te vullen met de lange, sterke pijlen, welke voor
haar boog noodig waren. Zij besteedde bijzonder veel
zorg aan de veeren aan 't uiteinde, waarvan dan ook
voor 't grootste gedeelte de juistheid van- de richting
afhangt. Winifred kon er ook aan helpen, en WTillibrord
hielp den wapensmid onvermoeid door den blaasbalg te
trekken.
Den twee moeders was het bij dit alles vaak droef
te moede, vooral als zij eens aan dek kwamen en dan
zagen, hoe de vijanden steeds meer naderden. Aethel
burga en Siegbert echter bleven vol moed. Ook dien
dag hadden de verloofden door al de drukte aan boord
nauwelijks een oogenblikje voor elkander, doch zij zagen
elkaar, konden elkander bij het werk helpen, af en toe
ook wel eens een woordje wisselen en dat was hun
voldoende. De moedige afstammelinge uit het geslacht
van Hengist verheugde zich bijna op den strijd, nu zij
naast Siegbert zou mogen vechten. Zooals heden had
het bewustzijn van hare kracht en hare kunde haar
nog nooit bezield. Hare moeder begreep daar echter
niets van.
»Kind, hoe kunt ga toch behagen scheppen in dien
bloedigen strijdzeide zij zuchtend tegen hare dochter
»ik ril al, als ik er alleen maar aan denk, dat gij daar
weer met dat geweldige wapen midden tusschen al
die mannen in het strijdgewoel zult staan
Doch Aethelburga antwoordde glimlachend »Zou het
dan beter zijn, om mij gevangen te laten nemen, als
ik kan helpen om het schip te verdedigen? Siegbert
zegt dat mijne pijlen Beornwulfs mannen zoo hebben
verontrust, dat de overwinning hem daardoor veel ge
makkelijker is gemaakt. Moet ik vader dan niet veeleer
danken voor de opvoeding, welke hij mij heeft gegeven
ook niet lang meer of boot en ruiters waren zoo onge
veer gelijktijdig bij Siegberts huis. Osberga en Elfritha
waren reeds aan boord van het schip. Aethelburga
sprong uit den zadel, en viel hare moeder, die juist
aan land was gekomen, om den hals. ^Moeder, dierbare
moederwas alles, wat zij door hare tranen heen kon
uitbrengen. Hare moeder kon slechts schreien en snik
ken, ook toen Siegbert hen met zachte hand scheidde
om Aeldritha te begroeten, maar vóór alles, om vlug op
t schip te komen. »Komt nu mee naar mijn moeder en
zusterriep hij uit. s-Zij wachten reeds lang vol onge
duld op u. En dan lichten wij het anker en vertrekken
naar uw oude, en mijn nieuwe vaderland
- Ealdritha en Aethelburga begrepen, dat het noodza
kelijk was om zich te haasten, en volgden Siegbert.
Deze bracht zelf de oude moedei over de gladde plank
op t schiphaar sterke dochter had geen steun noodig
toen hij naar-haar omkeek, sprong zij reeds vlug aan
boord. Zij had natuurlijk haar pantser nog altijd aan,
haren helm op 't hoofd, en den boog met den pijlkoker
op den rug. Als de echte heldhaftige jonkvrouw, gelijk
zij haar uit Siegberts beschrijvingen het best bekend
was, trad zij Osberga en Elfritha tegemoet. Terwijl de
mannen de paarden aan boord brachten en de ankers
lichtten, stelde Siegbert haar aan elkander voor. Het
afscheid van t vaderland viel zijn zuster, doch nog
meer zijn moeder, niet gemakkelijkdoch toen Siegbert
alles had verteld: hoe zij hem in 't Thing zoo schan
delijk hadden behandeld, en zelfs het kruis tot doelwit
hadden gesteld, om op te schieten; toen zij de rookende
puinhoopen zagen van den burcht, waar Osberga zoo
langen tijd naar verlangd had, zeide zij gelaten:
»Laat mijn oude aardsche tehuis dan maar tot asch
vergaanik zal des te ijveriger streven naar het hemel-
sche tehuis, waarheen gij beiden mij den rechten weg
leeren moet. Gij, Aethelburga, hebt door uw geloofs-
*11 voaaariHxar
j Sipaods n uoSjoa
elay !)S9AY9§ !)ip UBA f)0OI§ U0p U9gU|U0AJ U0p 3tI0iq
ue '^iuiooa jpiAYuioog ^era ^sba EiS bq •uaiaAoiaA punj
-lapuA lauooqos ua AYnotu U09 uaua^siiqg ep do napnz
Eiay 'umd ui !)gq smqa^ epno ^ajj 'uagiaAAqm uauunq
ueqqaq 100m sgftjoAYnuu uepnoz uapiooAY oayu j apiBog
'uaqoidsaS sqmqd 9ayu ui ueqqaq piBBAYz ua inny*
ao;
inaq ftq daii 'uuiqs Sbz uapaueq ppuBjq ftq uaoq. uq
ï-uadeoisuo uaSuuroq ap ibbay 'ubbS 0^ uaaqiuup 'jtay
nggjOA fun pep 'q[OA 'jeq ]B ;9tu j[9z mo uujd qi qgq
uaqaAY 0811100 uauuig 'Suiqj, ^aq ui uappAnausaë ap
iooa epio ui ^ftuqnoq uaa uaquru ueiapuu eg "uopazqn
uadeqos ooay-) uq^ooui 'qnA puoAB op iooa so|q -uagjoA
-I9A ep xa'jqogspuBiq uap mo 'piooq ubb 'uaSftiq uau
-unq iBBiqa ftq ftz sjb ua|0ppimsu9A9{ yaaAooz para qfqap
-pimuo ubb§ uftz pAYnoipaSuo Sou aip 'uauuBra oqu ua
qnAYuioGg uba uauuBm eqy« uapqoBAY ap puops uepmq
eip 'apgiuara ap pop maps lapiny para daii uaAg qoog
•giraraiig jpiAYuioag apiaz »'ubbS ap dBqasSuiquq
ap ui qftjagora Sn ja ooz rao uauapai uftz pjaaq Ctjj«
•ubbS uaiz piooq ubb uaiapuiq ua ueAY
-noiA spaai uappuq ftz pubay 'uapaz ap pin rao paaiag
laqaz Sbj jibj- uaguof uap uba diqos pajj -uajuqui uauunq
ap uaq lapuoz 'pgjOAiaA uappuq diqos spiaqSeig ubb
pop uaSuijapqonjA ep ftz pup uapjara ap mo 'uauuiq uau
-ubiu uapBip psinp 'paiu uaiapno uap do SuiqiaAYpin uftz
apsira ubiu uaiaSuof uap uba qBBidspm aSiqaps ag
»i si Suiuoojaq azuo lepooiS aoq ua jbz uftz uaSuiuog;
uap paq latuBuaSuBB aoq 'uatuoq Eiay laSaoiA aog
•qfqaSora Sipaods ooz suo pgjOA n ua 'uaSuraoq ap ibbu
puBjaSug ibbu loop suaaui aAY uaziai 'piaoiagpin uaqqaq
daoip uajaaqoS uftz ua lapqoipspuBiq uaip Eiay sjy •uara
-uiBjApuo uaop qBBiAY azuo ua uaqazpin uaABq ap Eiay sjb
uajjBqosiaA pqoij uaapara uup suo ireq aip i uapoop ap
iooa pftrapnoq ap qiniqaS apno paq suahjOA pqaapspuo
2,il aaoaamanog Na -svvjq nva NOianinaq
184 AETHELBURGA
„juainaqag paiu pup jbz jBBiupip
pdnuspuo ftra ft§ pftz [Kuraaug -uaop ftra iooa pup uaqnz
uauuBtu auftra ibbui 'u0ibbayz jjaz pain p( qt uuq ja Ai
•piBBAYz uftra 'pog uftra do uajuqaq jbz guiuuiAYiaAO ap
jBBtupip qoo 'apSxsiniqag aip 'pog af jo uaiz suae uup
Eiay uapng j uapuiA injaf ua ugSjoa af noz qi 'uapqanjA
PJ9I9AY ap uba puia paq pop a§ ppnoz jy" jjaz qoiz
pop ftq apiaz pnasiBuquapuup na pSipsaAaë BSmqjaqpay
ua piaqgaig do uaqoiqagjuuo ftq pjaiq uaSoo epuaiap
-piqos pqonzqBBiAY ua spiooq uba 9ufj2 uapiaoAUBB uag
-ipaora unq ibbu uapqoauqsgftiq apjiAY auftz uaqaq Suil
-apuoAYaq joa "sajjB pBp uauuoAYiaAo pqoruqsjLYY uaiazft
uftz ua mnpuu eiBup uftz ibbui 'do appaz spiooqpuoAY
ap ua 'appuBiq puoAYpjooq ufj2 •uaraiaqasaq ap uappqos
auunq para maq rao 'qaiz psunu uapqaauqsgftiq apsaq lau
-ftz 90AYp puq ftg -uadduuspno laara paiu qoop nu raaq
uoq piaqgaig uba diqos uapujag ibbayz paq uapqoBAY
uadaqos aiapun ap do pftpjB Sou ftq uoq uup 'apqnj
-sira jbaubb ap sjy raapuiq ap ubb uaajjB jiup uaSuof
nap uba drqos paq para pftips uap 'aop 10 raaq jaaxp
YDHüaTHHXaV 26T
hoekje gaan zitten en daar ingeslapen. Zij werd nu door
hare meesteressen omarmd en zeer geprezen Willibrord
moest ook komen om den dank zijner meesteressen voor
al zijn heldendaden in ontvangst te nemen. Dat vond
de kleine meid heel best, want zij had zich reeds ge
ërgerd, dat men niet meer drukte maakte over den
hoofdpersoon van het heele reddingswerk, en Willibrord
eenvoudig vergeten scheen te hebben. Vlug sloop zij
dus naar boven, vol verlangen, haar boodschap over
te brengen. Maar zij moest lang tevergeefsch zoeken,
«totdat zij eindelijk van boven uit den mast antwoord
kreeg.
»Wat doe je daar toch boven in den donkerriep
Winifred boos. »Je zult er nog afvallen en je nek
brekenKom onmiddelijk benedenmijne meesteressen
wenschen je te zien en je te bedanken, wat ze eigen
lijk reeds lang hadden moeten doen
»Ik heb geen tijd,< was het kalme antwoord; »ik
moet uitkijken naar de vijandelijke schepen
Dat had nu eigenlijk niemand hem bevolen en Wini
fred wilde het dan ook volstrekt niet als verontschul
diging laten gelden. Hij was uit eigen beweging, vóórdat
hij ging slapen, nog eens naar boven geklauterd, en
was nu blij dat hij een goede verontschuldiging had,
om niet naar beneden te gaan en zich te laten prijzen.
Winifred vleide en knorde; hij bleef onverbiddelijk,
en pruilend moest zij zonder hem naar de hut teruggaan,
waar zij toornig uitriep: Stelt u zich nu eens voor;
hij heeft geen tijd, hij moet boven in den mast zitten
en uitkijken, en van nacht bevriezenJuist alsof er
in 't geheel geen mannen aan boord waren en hij heden
niet reeds zoo veel had gedaan!® En zich tot Siegbert
wendend, smeekte zij>Kan dat uitkijken niet door
een man gebeuren, heer?«
Siegbert lachte, streelde het kleine ding en zeide op
bedarenden toon: »Niemand heeft hem bevolen om in
den mast te klimmen, doch hij is onvermoeid. Ik zal
hem straks dadelijk naar beneden roepen, dan kunt ge
rustig slapen!»
Toen hij heen wilde gaan, riep Aethelburga hem na
>Kom nog even terug, Siegbert, wij hebben ons Evan-
lieboek teruggevonden; en ik wilde juist, op verzoek
van allen, wat voorlezen van den Heere Jezus Christus."
Zeker zeer gaarne,antwoordde Siegbert, „doch
Olaf vertelde mij zooeven, dat alle mannen ook Chris
tenen worden willenmogen die dan ook binnenkoman
en luisteren? Zal ik ze roepen?"
„Doe dat," zeiden Aethelburga en Ealdritha te ge
lijker tijd en spoedig was de kajuit, en de ruimte voor
de deur geheel vol door een dicht opeen gedrongen
menigte, die eerbiedig zwijgend, met kloppend hart
luisterde naar de geschiedenis van den storm op het
meeg van Galilea, welke Aethelburga had uitge
kozen. Willibrord was er ook bijbij de avond-gods
dienstoefening wilde hij niet ontbreken. Het was hem
bijna te moede, alsof hij reeds weer in een Christelijk
land was. Het was een wonderlijk tooneel. Ginds zat
de jonkvrouw, die weinige uren geleden ternauwernood
aan het heidensche altaar was ontsnapt, en las bij het
licht van een klein olielampje met heldere, duidelijke
stem over de macht van haren lieven Heiland Jezus
Christus, welke zij ook heden zichtbaar had ervaren.
Naast haar zat hare moeder en schreide van blijdschap
terwijl de twee andere edelvrouwen voor 't eerst uit
Gods Woord hoorden voorlezen. Die Heer, die met een
woord wind en zee tot bedaren bracht, maakte op allen
een diepen indruk. De ruwe Vikings bij de deur zeiden
tot zich zelf„Dien Heer zou ik ook willen dienen
Zij waren allen zoo stil, toen Aethelburga ophield
met lezen, dat men het water tegen den boeg kon
hooren opspatten. Eindelijk riep de oude Olaf, terwijl
hij een traan uit zijn oog wegpinkte „O, lees u ons
