si qin q gp !uaqsni nu qqoeAeS qaq quuq« aoq uooq
uepmy do uaufiz nap dan fijj -qqosuaMag yaM paods sum
snp 'ju yaAnaqqoys uep pueyuuMZ suaduM auunq qaiu ua
pU9Mtl00jqOS u9uuuiu JUqUUU qOOlS U99 Sp99J U9pUII0qS .19
luuui 'ufiz uaSuojpaSui uapuufiA gp do suaa Son euiuuS
noz qiaqSaig -uado Suugqm uep uapyayq uauuum aufy2
•uuu paods qoq
Sooq uaiuq qam piuud iuuq pCiq laqfiyaS a} epioods ue
»i raoq qi 'aqsjayy 'raoq qj« sqqoays appiooMquu f12
»i pyaqfiiA aqfiyiaaq op juuu 'iaiq uua SaM 'iaiq uua §a^
i qaq pjooyaq af qi syuooz 'aqsjayy 'uayuq af uioq qj« aoq
uiaqs apuayaqnf qaui sqqoays sup iuuq dayi fipp -puuq
op ui Sou piuuMzëuys Sypaoyq ufiz qoo puq fig 'aoq qaiu
pfiq gp ue squuyd ap uu qaq sum iuup luum 'qqmpaS
ugqqeq qiuq ufiz uuu qn[aS ufiz uua quumiaAo ap ui
iuuq Ciq noz qsjayy qag j qup sum uaiziaaM u99 qyaqw
•uaAuip
rauMq uuu qiaqSaig qup 'qyyquaSoo apjyazqaq do qsinf 'do
Suja .to Suo.idp ue puq qsuA yaSnaq uap fiz qupqoq 'seC
-piooM aqfyyapuaiiA qara qaqaqqoy 'uaaq Snpv ia daq fj2
•gouia puoqs 'uepojoSuouuiq sum guyqj, qaq fiz doauuM
'piuud aqqiAv oioora qag maSuip uguuuq noz uaqasuara
aqooig eqynz aoMq guuy qaiu piuud u a a qup qfiyapup qoo
qqoupaq ua 'sum uupl uua fiq quM 'aqqiam [12 mooa
uiaq sum uSmqyaqqay qooQ -uaAuipSeM qsuy uaiuqiayp
ufiz qeui uup ue 'uaqqoiy piuud ufiz do juuq 'uapfyi
aoq juuq juuu eppM fig mayuq aq apjooyiaA ufiz xuo
'uapaiaSuauuyq SuiqLp qaq sum ua uaqoiqaë uuuq uafii
aqqoip ap joop qoiz fiq puq Snyy 'ueSuys aqfiyasaaiA
sqiaqSaig uuu uapayq puuqsjaaM uoq puumayg raaSuoip
-j9a Sn uSqin uap fiq qooq fiz uapiaM 'uaAuSiaAO qaiu
yaAi Sou qoiz fiz uooqosjg 'lapiaoAuuu uuq uua |ua
nap j9a0 qazquo uaauM jynMuioag uua uauuuiu ag
•qaoraaSaq
uepuufiA 9MU9IU 'uaaq tuuuqoq ufiz 10AO Suo.ids pjuud
sqiaqSaig -jaAOiaqqou quoz fiq ua 'Sooquio 'uaaq uqaq
iuuq qooq ua ui.iu uaiuq fiq juuq daaiS 'uSinqqaqqay
qoq nu qoiz appuaAi fijj -uapaoui.iaA qaiu qfqiunquu fiq
uoq qup 'uapoop sjaqqouAi ap ua uaqaqs noz puu.iq ui
qqojnq uap 'noz uauiuiqqaq qs.10qspua.1y uaguof uaa qup
uapuiaS paoS uufiq qaq puq Suiuoqaaz atnuiqs aQ
ijuuuqs uuui SiqjfiA jo SiqiaaA sqiaqSaig
pfiqyu |9A\ Sou uauunq uuui pjapuojj -uaSuaiq inauiiiq
ufiz qui jaaqaS qaiu qoo uuiu uapno uap |iav qi qooQ
•qqoiuq ayaaqaS ap uup 'si piuuM .laam uiaq .iooa aqpav
'quqos ap si ,iaiq« 'fiq qqoup „'uaquAunu qqouin aqsqooaS
ufiz qaui .iaiq yuz fijj" 'uauunoyqaq uappuq .mniu uep
siappuy uauaMiioq sSuuy'suMqfqiifiqosiuuM syuooz 'fiz sju
'uappaj uauunq napnoz Snp\ qoiz aip 'uaauM uaSiuiaM
sqqoays jo qaq qup 'uaaooyes jaayq fiq qooQ -uuupaS puq
sqai ooz fiq ujotuum 'uoq uadfuSaq qoo fiq Siuiom aoq
'pjimqsaS puq qoys q( ui uadduqosuura jauEiz aqyaapaS uaa
qiaqSaig qup 'uejajfiMq uuu laam qaiu nu .10 uoq fijj
,,j fiiu fiq .iaiq laqqoa qjfqq qjyeq aiep
-uu ap i uaqossnjq uadyaq aq uio uuuSaaui uuq uauuuiu
aaufiui qjyaq ap qooQ" 'Siqqaup.iuq jyuMuaoag apiaz
>'si uauuuiu ufiz yu qaiu 19 fiq qup 'uuu .ia yajfiMq qj«
I si qqoinq uap ui fiq qup 'uuu
Sou uu .19 fi§ qyajfiMjj uapauaq juuu mnui uap uua
jaqqouMuaioq uaa yu qyuA juup j uup qfi\y« -aoq puapaoM
uiaq yiup apno ap daii »;uaiz .laaui qioou iaiq at quuy
qoop 'juuq qeui yaq ap juuu qjud ufyiu jooa uup ury«
■uaquAiaq aq auaSuuAaS ap mo
jaiq qfiyq qi uaop yuAuuu ufiz fiq yuz jaiq i uaop aq
qjnqos uaip qaq si MuojAquof ap uio juuiu 'qqoinq uap
uio qaijq Maiq uaAfiyq uauuuiu uCijy« uoq fiq piuq ooz
ooz apMnaajqos jyuMuioag qooyq 'Suij, qaq uua Suugqiu
uap puoi uepiooM azap fiq qoiz uaSuo.ip.i9A uayyy
»j fiiu qSyoA 'fiiu qSyo^v uaSipapiaA suo ueSaq jyaz
qqoinq uap ua uaquiu uaqqiiqos q, uuu sqqoays suo fiq
yiM uaiqossiui 'puujq ui ueyyuqs ap sqqoays Sou uuuqs
eoq nu qoj, juappai qqoinq uap fiM qupdo 'fiiu qSyoA
H\ aaoaaauanog ua -svvj^y nya noianins^ Y£)HI18T3Hi3V 991
174 AETHELBURGA Feuilleton van Maas- en Scheldebode 163
den gaan naar den oever; zij zijn waarschijnlijk in een
boot gevlucht. Ziet gij hen op het water, tracht hen
dan te achterhalen. Wien dat gelukt, die zal eenhooge
belooning ontvangen. Verder gaan er eenigen naar de
stallen, om te zien of er nog paarden te redden zijn en
de overigen halen de ladders van de schepen en uit
het dorp, en emmers, en draagt dan water aan, zoo
veel ge kunt, opdat wij redden wat nog te redden is
Honderd gewillige handen waren bereid, om zijn
bevelen na te komen, doch er viel weinig meer te doen.
Een twaalftal wild hrieschende paarden werden nog
met moeite gered, maar in den burcht zelf was op
zooveel verschillende plaatsen brand gesticht, dat er
weinig hoop op redding was. Daarbij kwam nog, dat
men van de Thing-weide de wilde strijdkreten van
Beornwulf hoorde, en het woeste getier van de twee
vechtende partijen, waardoor ook een groot aantal
mannen werd weggelokt. Eenige uren later waren dan
ook nog slechts de berookte muren van den burcht
Arendshorst te zien; het geheele gebouw was verder,
met alle schatten, een prooi der vlammen geworden.
Geheel uitgeput door den zwaren, vergeefschen arbeid
stond Sven aan den ingang van den uitkijktoren, het
eenige wat in zijn geheel was blijven staan. Het zag
er hier buiten ongezellig uit; doch daar binnen lagen
de half verbrande lijken van zijn vrouw en zijn zwager,
daar lag Kraka, zijn eenig kind, met een doorboord
hart, en daar lag ook Beornwulf, ernstig gewond en
geheel buiten kennis. Sven zuchtte diephij was tot
nadenken niet in staatzijn lichtblauwe oogen dwaalden
troosteloos rond.
Een knecht kwam den toren uit en zeide„De jonge
meester is uit zijn bewusteloosheid ontwaakt, en wenscht
u te spreken!"
De oude man ging den toren in, wierp een schuwen
blik op de dooden en wendde zich daarop tot zijn
Het steeds meer naderbij komend geschreeuw herinnerde
hem er aan, dat het zijn leven gold. Hij kwam gelukkig
boven, en tot bij het touw. Daar keek hij vluchtig
rond. Een deel der menigte stroomde het Thing-plein
af naar den burcht, doch een ander gedeelte bleef naar
het scheen op de weide. Van Siegbert was nog altijd
niets te zien. »Dat kan nog een heete strijd worden
dacht onze kleine vriend, jammer dat ik er niet bij
kan zijn.« Toen gleed hij langs het touw naar beneden,
vloog het bosch door en was binnen weinige oogen-
blikken in de boot, waar de vrouwen met angst en
beven op hem wachtten. De mannen roeiden wat zij
konden, de jongen greep het roer, en stuurde de boot
handig door de lichte branding.
Toen zij een weinig van het land af waren en onder
de boomen uit kwamen, zagen zij het slot in vlammen
staan, en hoorden ook een woest getier op de binnen
plaats. Doch daar zij dicht onder den wal bleven, wer
den zij van den burcht uit niet bemerkt, en dus ook
niet vervolgd. Ealdritha had de handen gevouwen en
bad vurig om de redding van haar eenig kind, de ande
re dienstmaagden keken vol angst naar het brandende
slot; zij konden nog maar altijd niet gelooven, dat zij
werkelijk aan de lange gevangenschap waren ontsnapt
zij waagden het nauwelijks te hopen dat zij naar het
land van de vrijheid, naar hun Christelijk vaderland
terugkeerden. Zij riepen den Heer aan om bescherming
en redding. Het was een angstig, doch een mooi ge
zicht, zooals het oude Arenshorst op zijne rots in vlam
men opging.
Doch Willibrord's aandacht was volsterkt niet ge
vestigd op dien geweldigen brand, welken hij zelf met
gevaar voor zijn eigen leven had ontstoken. Hij luis
terde ingespannen. Plotseling schrok hij op zijn scherp
gehoor had behalve het knetteren der vlammen en het
geschreeuw bij het brandende gebouw, nog andere
uaqnqoS uap uua guiquiuuu ap jooa Avnqosju uaaS qaq
suMyuuraqip qoog; 'apfiz jaq SnyA guoids ua 'soy qoiz fiz
eqqni 'qqjacuaq puq aqsjaiy inuq uginqyaqqey uipooz
'uajaaddoyuSSaAv sëuysioods fiz uap
-noz 'pyiqa§ yuuud q( do ua pfiiAeq uappuq ugjnqyaqqey
fiz uipooz ua 'piuud aq uauuuui eufyz yu qaiu sum fiq
mum uamioqsuuu uauioq qqainq uap qiu uua uopuufiA
aAinaiu uapiapuoq qiyquaSoo qya uapuoq uaipuaAoq üa
jyuMuioag syu qiaqs ooz jyuq inuiu yaM sum fijj qu.\uuu
uap qoq yaAacy aqqosuaMag Suuy qaq juS ftq jo 'uaufiMp
-jaAuaiz qioodqqomq ap ui sqfiyaMnuu uaAg puq fqij
•puuq ap ui suuy aqooiS ap qam
muMq ufiqosjooA aq qosoq qaq qiu 'ueuuuui aufiz yu joop
pgyoAag fiq uaoq 'uayzaS 'apnuuqsuuu uaiuq 'puaiiA uaiuq
puq fiz quuM 'do quuyaS juuq apiapyaq Suiyasqoyd ua
'quids juuq qoq jyiiAiuioag yfiAuaq 'pgiqsaAoS' qosoq qaq
do uaqo.iqagjuuo uaiuM uaëoo juujj 'do qoiti 19 aqqay
fiz 'uoSaoAaoq uapiooM aqftyaay aufiz inuq ua uaqquAUUu
mui suae yu qoo uup inuq uuui aqfiyasaaiA aip noz
yy 'dynq eiepiaA aufyx do aqqqouM gyqsni ua sum 'psaaiA
-equo yaaqag fiz qup 'uadyoqag qfiyiuuqiapuoM ooz aoq
nu qoq juuq puq pory apaoë aQ -qaiu qooq maq fyz uoq
uagufSaM i uuu Siqsni qsiaa inaq apiooq uSinqyaqqay
j do iuup
uaqai 'uapyaëiaA qfqaqfii el qi yuz 'pgiozaq qqaq firn
af aip 'aqiaoui ap ua 'aufira ap fig qjfqq ooz juuy^r mfiz
qqnyag yaM qoo uaiqossim qaq noz uup 'qdooqag qpuq
jaqaz aiyynf syuooz 'qag uapno uoyp uua uuupag puq uiz
nop qi syu 'up ufiz puuq ap fiq qqoyp siadyaq uapiapuoq
19 luup yuiooA 'gyqjfTA aufiz qam qeyu fiq quTMiaAO uuiu-
piapuoq ufim qoop 'uaqseoMiaA fiq uoq qqo.inq uep ua
yadtuaq uaQ j uamoq gum juuuuim ap j uaAfijq ua ufiz
eg qynz uiAuys aufira 'uapuiq uaqaoiu uauaqaq uaiazfi
qem af qi noz yy uadduusquo qaiu ag qynz fiui 'qduus
-quo af uaq luuqyu qaq uuy j qaiu ef moqquo fyui uuu
'afjinp ufira 'yaM ag qai2I aoq suftig uaqfiyaey uaa qara
pp X aaoaatrcanog na -swj^ nva noiauumaj
162 AETHELBURGA
wolken deden omhoog stijgen. Nu vloog hij terug naar
de groote hal. Daar had Ealdritha ook voor een flink
vuur gezorgd. Met een nieuw stuk brandend hout vloog
hij nu naar de kamers van Sven en Beornwulf, en stak
daar ook de kleeren en het beddegoed in brand. Maar
nu deed de horen van den wachter hem eensklaps op
schrikken zij hadden den brand in de stallen ontdekt.
Haastig sprong hij naar de deur, doch deinsde ontsteld
achteruit, want met omhoog geheven spies stond daar
een der wachters op den drempel en schreeuwde hem
toe»Daar hebben wij den brandstichter, een jongen
nog maarWacht maar, kleine rakker, je mag in je
eigen vuur braden
Willibrord scheen verlorenzelfs wanneer zijn vlug
heid hem op het vlakke veld zou kunnen helpen om
den speerworp te ontwijken, dan was er toch hier in
de beperkte ruimte geen uitweg. Zijn boog hing op zijn
rug; voordat hij dien er af kon halen en spannen,was
hij reeds lang gespietst. Toen redde hem de kunst, welke
hij nog van zijn vader had geleerd. Vliegensvlug rukte
hij het mes uit den gordel en wierp het naar den hals
van den wachter; daarop wierp hij zichzelf op den
grond. Het mes ging den man door den hals, juist
tusschen het pantser en den helm in, op het oogenblik,
dat hij het hoofd achterover wierp om zijn speer weg
te slingeren. Rochelend zonk hij neer en zijn speer suisde
over Willibrord heen in den muur. Over het trillende
lijk heen. sprong de knaap de hal in.
Van buiten af weerklonk reeds een wild geschreeuw,
terwijl de tweede wachter nog altijd onvermoeid op zijn
horen blies. Willibrord wilde juist vlug naar de trap
gaan, toen zijn oog op den mooien avondmaalskelk viel,
welke hier zoo schandelijk werd misbruikt. Dien hebben
lij uit eene Christelijke kerk gestolen, dacht hij. Een
vlugge sprong, een haastige greep en de kan stak in
zijn gordel, terwijl hij zelf weg holde.
uap joop ayquds paoyq qapy maiaM aq ju pyiqos ufiz
qara Suys uap qqau.iqaS puq jynAiuioag uooqosjo 'Suoip
yapaqos uap ui daip Sou qeuiuiay qaq ua aqqsiuq uqaq
suaip qupooz 'uayuyiiaau japuuqsuaSaq ufiz do 'uoq uaq
-qiqosaq fiq laAOiuuM 'qqauiq ap yu qam piuuMz ufyz
doiuup paap ua 'pyiqos ufiz qaiu do Suys uap Suia pyaq
agiioj' ep qoop 'uaAaiyqioop aq pjooq sqiaqSaig Mnoq
uagiqqouiq uaa qam aqqqauiq jynMuioeg mayyuA uapuufiA
aqSiuaui uaa 'uaiiuoqsuuu uamuMq fiz aparaiuuAi 'qqauiq
ap joop spaai uaayyu uapap ua 'uaaq iaAO ia uaSuoids
aiapuu ap mum 'qquzaSuaaui ua uajjoiqaS iuum si
yaAi uaiuAi uapiuud aêiuag qaapiooA q: ui iaaz siaqini
ap uaiuM nu iuujy[ -piuuMz q, iuuu ieaM lapei Ciz uad
-aio uuiuuq qsaaAiaS diOM uap uua qqauiq ap sum §ip
-yaMaë ooz qosaayA q, ui qoq Sou Suoip ua uappira joop
jyuMtiioag uua lasquud qaq ua pyyqos qaq Mnaiq laads
suaip ua 'pyyqos sqiaqSaig ui uaqeqs puayyiiq joeyq laads
sjyuMuioag uassuuiuq uaiazfi ep uaSaq uaquuqsiaaM
uua uaiads ap uaSaoys puaiaqqayvy "qfiyasaaiA qoop 'qioq
sum qqoöaas qug -uoSaq qqoeAaS aqfiyuaSia qaq laa spaai
unq juSaq paoiu unq ua 'uazaM qfiyaqosuamuaAoq uaa
syu 'quuiA\ lap tupoS uaa syu jooa uauuura uap muMq
MnoiAquof ag -piooqioop yfid uaa qam uaiuM pjooq
ua rayaiT iifiz 'apiuu jaq qaaiq uaqfqasaaiA uaa qara
aqqioqs qqoauqsSfiiq apaaAiq uaa jo 'piapuuaS Suiqj, qaq
qo'i yaaqaS qaiu Sou sum qiaqSaig raaufiAipiaA uaop yaaq
-a§ qaiu 'qqouiqeSSaaMaq puq uayfid aqfiyaseaiA aiuq qara
uSmqyaqqay aqyaM 'qsniuo ap uoq jynMuioag luuj^
„•qstysaq pfyiqs ap si uaqqiyqueSoo aSiuiaM uauuiq afsiara
qup uuu qoiz aioqs puuraaiu puufiA ap si suo ioo^«
raaqs apuaiapuop qara daii ua qaq aqqiara jynMuioag
•Sni uap do pyyqos qaq uayaA uadiaiM raoiuup ua 'uajjeiq
noz yfid apuaSjOA ap uaiAV 'qsiM puuraeijq raauuura ayyu
aqqsniquoiaA 'puooqaS puq qqouiq aqfiyasaaiA ufyz spaai
qsynf aqyaM 'Sooq euaa ayp juura 'uaq laqqou ueduM
uaa sqqoays ia suav yayy 'sum fiq quyA nu qiaqSayg juup
vDunauaHLav OLT
Feuilleton van Maas- en Scheldebode 175
schoonzoon, die bebloed en bleek voor hem lag, doch
wiens oogen gloeiden van een vuur, dat niet alleen
door wondkoorts kon zijn veroorzaakt.
»Is de schurk ontsnapt?» was zijn eerste woord.
»Niet slechts hij, doch ook Aethelburga, haar moeder,
en alle dienstmaagden,zei Sven knorrig.
»Hebt gij hen dan niet laten vervolgen vroeg
Beornwulff weer, waarop hij ten antwoord kreeg: »Ik
heb den vrouwen booten achterna gezondende ruiters
kon ik niet vervolgen, daar onze paarden voor het
grootste gedeelte verbrand zijn, en er behalve Siegberts
mannen slechts weinigen te paard naar 't Thing geko
men waren.
>Wat denkt ge nu te doen?»
»Dat weet ik niet; ik weet slechts één ding, dat de
burcht, en het land, ja, de geheele wereld mij tegenstaat
Het zou misschien het beste zijn, den Skalde maar te
volgenhier, in dezen leegen toren, waar men geen
druppeltje wijn kan krijgen, houd ik 't ook niet lang
uit. Maar een paar weken hebben wij in elk geval nog
wel den tijd. Hoe is 't met jou?«
jDe houw van den schurk was goed genoeg bedoeld
maar daar zal ik wel weer van bovenop komenik had
nooit gedacht, dat mijn stalen helm zoo gemakkelijk
te splijten zou zijn. Maar niet over weken, of dagen,
neen, binnen weinige uren moeten wij op 't water zijn,
anders ontsnapt ons die brandstichter, en spot hij met
onze vervolging!*
»Dat is onmogelijkriep de oude man.
Doch Beornwulff richtte zich van zijn legerstede op,
al kreunde hij dan ook, en vertrok zijn gelaat zich
pijnlijk met vaste stem sprak hijWat is onmogelijk,
als men wilBinnen 't uur laat ik mij aan boord van
mijn schip brengen en vóórdat 't avond is, lichten wij
het anker!*
»Dat is onmogelijk!* zeide Sven nogmaalshet kan