si qin q gp !uaqsni nu qqoeAeS qaq quuq« aoq uooq uepmy do uaufiz nap dan fijj -qqosuaMag yaM paods sum snp 'ju yaAnaqqoys uep pueyuuMZ suaduM auunq qaiu ua pU9Mtl00jqOS u9uuuiu JUqUUU qOOlS U99 Sp99J U9pUII0qS .19 luuui 'ufiz uaSuojpaSui uapuufiA gp do suaa Son euiuuS noz qiaqSaig -uado Suugqm uep uapyayq uauuum aufy2 •uuu paods qoq Sooq uaiuq qam piuud iuuq pCiq laqfiyaS a} epioods ue »i raoq qi 'aqsjayy 'raoq qj« sqqoays appiooMquu f12 »i pyaqfiiA aqfiyiaaq op juuu 'iaiq uua SaM 'iaiq uua §a^ i qaq pjooyaq af qi syuooz 'aqsjayy 'uayuq af uioq qj« aoq uiaqs apuayaqnf qaui sqqoays sup iuuq dayi fipp -puuq op ui Sou piuuMzëuys Sypaoyq ufiz qoo puq fig 'aoq qaiu pfiq gp ue squuyd ap uu qaq sum iuup luum 'qqmpaS ugqqeq qiuq ufiz uuu qn[aS ufiz uua quumiaAo ap ui iuuq Ciq noz qsjayy qag j qup sum uaiziaaM u99 qyaqw •uaAuip rauMq uuu qiaqSaig qup 'qyyquaSoo apjyazqaq do qsinf 'do Suja .to Suo.idp ue puq qsuA yaSnaq uap fiz qupqoq 'seC -piooM aqfyyapuaiiA qara qaqaqqoy 'uaaq Snpv ia daq fj2 •gouia puoqs 'uepojoSuouuiq sum guyqj, qaq fiz doauuM 'piuud aqqiAv oioora qag maSuip uguuuq noz uaqasuara aqooig eqynz aoMq guuy qaiu piuud u a a qup qfiyapup qoo qqoupaq ua 'sum uupl uua fiq quM 'aqqiam [12 mooa uiaq sum uSmqyaqqay qooQ -uaAuipSeM qsuy uaiuqiayp ufiz qeui uup ue 'uaqqoiy piuud ufiz do juuq 'uapfyi aoq juuq juuu eppM fig mayuq aq apjooyiaA ufiz xuo 'uapaiaSuauuyq SuiqLp qaq sum ua uaqoiqaë uuuq uafii aqqoip ap joop qoiz fiq puq Snyy 'ueSuys aqfiyasaaiA sqiaqSaig uuu uapayq puuqsjaaM uoq puumayg raaSuoip -j9a Sn uSqin uap fiq qooq fiz uapiaM 'uaAuSiaAO qaiu yaAi Sou qoiz fiz uooqosjg 'lapiaoAuuu uuq uua |ua nap j9a0 qazquo uaauM jynMuioag uua uauuuiu ag •qaoraaSaq uepuufiA 9MU9IU 'uaaq tuuuqoq ufiz 10AO Suo.ids pjuud sqiaqSaig -jaAOiaqqou quoz fiq ua 'Sooquio 'uaaq uqaq iuuq qooq ua ui.iu uaiuq fiq juuq daaiS 'uSinqqaqqay qoq nu qoiz appuaAi fijj -uapaoui.iaA qaiu qfqiunquu fiq uoq qup 'uapoop sjaqqouAi ap ua uaqaqs noz puu.iq ui qqojnq uap 'noz uauiuiqqaq qs.10qspua.1y uaguof uaa qup uapuiaS paoS uufiq qaq puq Suiuoqaaz atnuiqs aQ ijuuuqs uuui SiqjfiA jo SiqiaaA sqiaqSaig pfiqyu |9A\ Sou uauunq uuui pjapuojj -uaSuaiq inauiiiq ufiz qui jaaqaS qaiu qoo uuiu uapno uap |iav qi qooQ •qqoiuq ayaaqaS ap uup 'si piuuM .laam uiaq .iooa aqpav 'quqos ap si ,iaiq« 'fiq qqoup „'uaquAunu qqouin aqsqooaS ufiz qaui .iaiq yuz fijj" 'uauunoyqaq uappuq .mniu uep siappuy uauaMiioq sSuuy'suMqfqiifiqosiuuM syuooz 'fiz sju 'uappaj uauunq napnoz Snp\ qoiz aip 'uaauM uaSiuiaM sqqoays jo qaq qup 'uaaooyes jaayq fiq qooQ -uuupaS puq sqai ooz fiq ujotuum 'uoq uadfuSaq qoo fiq Siuiom aoq 'pjimqsaS puq qoys q( ui uadduqosuura jauEiz aqyaapaS uaa qiaqSaig qup 'uejajfiMq uuu laam qaiu nu .10 uoq fijj ,,j fiiu fiq .iaiq laqqoa qjfqq qjyeq aiep -uu ap i uaqossnjq uadyaq aq uio uuuSaaui uuq uauuuiu aaufiui qjyaq ap qooQ" 'Siqqaup.iuq jyuMuaoag apiaz >'si uauuuiu ufiz yu qaiu 19 fiq qup 'uuu .ia yajfiMq qj« I si qqoinq uap ui fiq qup 'uuu Sou uu .19 fi§ qyajfiMjj uapauaq juuu mnui uap uua jaqqouMuaioq uaa yu qyuA juup j uup qfi\y« -aoq puapaoM uiaq yiup apno ap daii »;uaiz .laaui qioou iaiq at quuy qoop 'juuq qeui yaq ap juuu qjud ufyiu jooa uup ury« ■uaquAiaq aq auaSuuAaS ap mo jaiq qfiyq qi uaop yuAuuu ufiz fiq yuz jaiq i uaop aq qjnqos uaip qaq si MuojAquof ap uio juuiu 'qqoinq uap uio qaijq Maiq uaAfiyq uauuuiu uCijy« uoq fiq piuq ooz ooz apMnaajqos jyuMuioag qooyq 'Suij, qaq uua Suugqiu uap puoi uepiooM azap fiq qoiz uaSuo.ip.i9A uayyy »j fiiu qSyoA 'fiiu qSyo^v uaSipapiaA suo ueSaq jyaz qqoinq uap ua uaquiu uaqqiiqos q, uuu sqqoays suo fiq yiM uaiqossiui 'puujq ui ueyyuqs ap sqqoays Sou uuuqs eoq nu qoj, juappai qqoinq uap fiM qupdo 'fiiu qSyoA H\ aaoaaauanog ua -svvj^y nya noianins^ Y£)HI18T3Hi3V 991 174 AETHELBURGA Feuilleton van Maas- en Scheldebode 163 den gaan naar den oever; zij zijn waarschijnlijk in een boot gevlucht. Ziet gij hen op het water, tracht hen dan te achterhalen. Wien dat gelukt, die zal eenhooge belooning ontvangen. Verder gaan er eenigen naar de stallen, om te zien of er nog paarden te redden zijn en de overigen halen de ladders van de schepen en uit het dorp, en emmers, en draagt dan water aan, zoo veel ge kunt, opdat wij redden wat nog te redden is Honderd gewillige handen waren bereid, om zijn bevelen na te komen, doch er viel weinig meer te doen. Een twaalftal wild hrieschende paarden werden nog met moeite gered, maar in den burcht zelf was op zooveel verschillende plaatsen brand gesticht, dat er weinig hoop op redding was. Daarbij kwam nog, dat men van de Thing-weide de wilde strijdkreten van Beornwulf hoorde, en het woeste getier van de twee vechtende partijen, waardoor ook een groot aantal mannen werd weggelokt. Eenige uren later waren dan ook nog slechts de berookte muren van den burcht Arendshorst te zien; het geheele gebouw was verder, met alle schatten, een prooi der vlammen geworden. Geheel uitgeput door den zwaren, vergeefschen arbeid stond Sven aan den ingang van den uitkijktoren, het eenige wat in zijn geheel was blijven staan. Het zag er hier buiten ongezellig uit; doch daar binnen lagen de half verbrande lijken van zijn vrouw en zijn zwager, daar lag Kraka, zijn eenig kind, met een doorboord hart, en daar lag ook Beornwulf, ernstig gewond en geheel buiten kennis. Sven zuchtte diephij was tot nadenken niet in staatzijn lichtblauwe oogen dwaalden troosteloos rond. Een knecht kwam den toren uit en zeide„De jonge meester is uit zijn bewusteloosheid ontwaakt, en wenscht u te spreken!" De oude man ging den toren in, wierp een schuwen blik op de dooden en wendde zich daarop tot zijn Het steeds meer naderbij komend geschreeuw herinnerde hem er aan, dat het zijn leven gold. Hij kwam gelukkig boven, en tot bij het touw. Daar keek hij vluchtig rond. Een deel der menigte stroomde het Thing-plein af naar den burcht, doch een ander gedeelte bleef naar het scheen op de weide. Van Siegbert was nog altijd niets te zien. »Dat kan nog een heete strijd worden dacht onze kleine vriend, jammer dat ik er niet bij kan zijn.« Toen gleed hij langs het touw naar beneden, vloog het bosch door en was binnen weinige oogen- blikken in de boot, waar de vrouwen met angst en beven op hem wachtten. De mannen roeiden wat zij konden, de jongen greep het roer, en stuurde de boot handig door de lichte branding. Toen zij een weinig van het land af waren en onder de boomen uit kwamen, zagen zij het slot in vlammen staan, en hoorden ook een woest getier op de binnen plaats. Doch daar zij dicht onder den wal bleven, wer den zij van den burcht uit niet bemerkt, en dus ook niet vervolgd. Ealdritha had de handen gevouwen en bad vurig om de redding van haar eenig kind, de ande re dienstmaagden keken vol angst naar het brandende slot; zij konden nog maar altijd niet gelooven, dat zij werkelijk aan de lange gevangenschap waren ontsnapt zij waagden het nauwelijks te hopen dat zij naar het land van de vrijheid, naar hun Christelijk vaderland terugkeerden. Zij riepen den Heer aan om bescherming en redding. Het was een angstig, doch een mooi ge zicht, zooals het oude Arenshorst op zijne rots in vlam men opging. Doch Willibrord's aandacht was volsterkt niet ge vestigd op dien geweldigen brand, welken hij zelf met gevaar voor zijn eigen leven had ontstoken. Hij luis terde ingespannen. Plotseling schrok hij op zijn scherp gehoor had behalve het knetteren der vlammen en het geschreeuw bij het brandende gebouw, nog andere uaqnqoS uap uua guiquiuuu ap jooa Avnqosju uaaS qaq suMyuuraqip qoog; 'apfiz jaq SnyA guoids ua 'soy qoiz fiz eqqni 'qqjacuaq puq aqsjaiy inuq uginqyaqqey uipooz 'uajaaddoyuSSaAv sëuysioods fiz uap -noz 'pyiqa§ yuuud q( do ua pfiiAeq uappuq ugjnqyaqqey fiz uipooz ua 'piuud aq uauuuui eufyz yu qaiu sum fiq mum uamioqsuuu uauioq qqainq uap qiu uua uopuufiA aAinaiu uapiapuoq qiyquaSoo qya uapuoq uaipuaAoq üa jyuMuioag syu qiaqs ooz jyuq inuiu yaM sum fijj qu.\uuu uap qoq yaAacy aqqosuaMag Suuy qaq juS ftq jo 'uaufiMp -jaAuaiz qioodqqomq ap ui sqfiyaMnuu uaAg puq fqij •puuq ap ui suuy aqooiS ap qam muMq ufiqosjooA aq qosoq qaq qiu 'ueuuuui aufiz yu joop pgyoAag fiq uaoq 'uayzaS 'apnuuqsuuu uaiuq 'puaiiA uaiuq puq fiz quuM 'do quuyaS juuq apiapyaq Suiyasqoyd ua 'quids juuq qoq jyiiAiuioag yfiAuaq 'pgiqsaAoS' qosoq qaq do uaqo.iqagjuuo uaiuM uaëoo juujj 'do qoiti 19 aqqay fiz 'uoSaoAaoq uapiooM aqftyaay aufiz inuq ua uaqquAUUu mui suae yu qoo uup inuq uuui aqfiyasaaiA aip noz yy 'dynq eiepiaA aufyx do aqqqouM gyqsni ua sum 'psaaiA -equo yaaqag fiz qup 'uadyoqag qfiyiuuqiapuoM ooz aoq nu qoq juuq puq pory apaoë aQ -qaiu qooq maq fyz uoq uagufSaM i uuu Siqsni qsiaa inaq apiooq uSinqyaqqay j do iuup uaqai 'uapyaëiaA qfqaqfii el qi yuz 'pgiozaq qqaq firn af aip 'aqiaoui ap ua 'aufira ap fig qjfqq ooz juuy^r mfiz qqnyag yaM qoo uaiqossim qaq noz uup 'qdooqag qpuq jaqaz aiyynf syuooz 'qag uapno uoyp uua uuupag puq uiz nop qi syu 'up ufiz puuq ap fiq qqoyp siadyaq uapiapuoq 19 luup yuiooA 'gyqjfTA aufiz qam qeyu fiq quTMiaAO uuiu- piapuoq ufim qoop 'uaqseoMiaA fiq uoq qqo.inq uep ua yadtuaq uaQ j uamoq gum juuuuim ap j uaAfijq ua ufiz eg qynz uiAuys aufira 'uapuiq uaqaoiu uauaqaq uaiazfi qem af qi noz yy uadduusquo qaiu ag qynz fiui 'qduus -quo af uaq luuqyu qaq uuy j qaiu ef moqquo fyui uuu 'afjinp ufira 'yaM ag qai2I aoq suftig uaqfiyaey uaa qara pp X aaoaatrcanog na -swj^ nva noiauumaj 162 AETHELBURGA wolken deden omhoog stijgen. Nu vloog hij terug naar de groote hal. Daar had Ealdritha ook voor een flink vuur gezorgd. Met een nieuw stuk brandend hout vloog hij nu naar de kamers van Sven en Beornwulf, en stak daar ook de kleeren en het beddegoed in brand. Maar nu deed de horen van den wachter hem eensklaps op schrikken zij hadden den brand in de stallen ontdekt. Haastig sprong hij naar de deur, doch deinsde ontsteld achteruit, want met omhoog geheven spies stond daar een der wachters op den drempel en schreeuwde hem toe»Daar hebben wij den brandstichter, een jongen nog maarWacht maar, kleine rakker, je mag in je eigen vuur braden Willibrord scheen verlorenzelfs wanneer zijn vlug heid hem op het vlakke veld zou kunnen helpen om den speerworp te ontwijken, dan was er toch hier in de beperkte ruimte geen uitweg. Zijn boog hing op zijn rug; voordat hij dien er af kon halen en spannen,was hij reeds lang gespietst. Toen redde hem de kunst, welke hij nog van zijn vader had geleerd. Vliegensvlug rukte hij het mes uit den gordel en wierp het naar den hals van den wachter; daarop wierp hij zichzelf op den grond. Het mes ging den man door den hals, juist tusschen het pantser en den helm in, op het oogenblik, dat hij het hoofd achterover wierp om zijn speer weg te slingeren. Rochelend zonk hij neer en zijn speer suisde over Willibrord heen in den muur. Over het trillende lijk heen. sprong de knaap de hal in. Van buiten af weerklonk reeds een wild geschreeuw, terwijl de tweede wachter nog altijd onvermoeid op zijn horen blies. Willibrord wilde juist vlug naar de trap gaan, toen zijn oog op den mooien avondmaalskelk viel, welke hier zoo schandelijk werd misbruikt. Dien hebben lij uit eene Christelijke kerk gestolen, dacht hij. Een vlugge sprong, een haastige greep en de kan stak in zijn gordel, terwijl hij zelf weg holde. uap joop ayquds paoyq qapy maiaM aq ju pyiqos ufiz qara Suys uap qqau.iqaS puq jynAiuioag uooqosjo 'Suoip yapaqos uap ui daip Sou qeuiuiay qaq ua aqqsiuq uqaq suaip qupooz 'uayuyiiaau japuuqsuaSaq ufiz do 'uoq uaq -qiqosaq fiq laAOiuuM 'qqauiq ap yu qam piuuMz ufyz doiuup paap ua 'pyiqos ufiz qaiu do Suys uap Suia pyaq agiioj' ep qoop 'uaAaiyqioop aq pjooq sqiaqSaig Mnoq uagiqqouiq uaa qam aqqqauiq jynMuioeg mayyuA uapuufiA aqSiuaui uaa 'uaiiuoqsuuu uamuMq fiz aparaiuuAi 'qqauiq ap joop spaai uaayyu uapap ua 'uaaq iaAO ia uaSuoids aiapuu ap mum 'qquzaSuaaui ua uajjoiqaS iuum si yaAi uaiuAi uapiuud aêiuag qaapiooA q: ui iaaz siaqini ap uaiuM nu iuujy[ -piuuMz q, iuuu ieaM lapei Ciz uad -aio uuiuuq qsaaAiaS diOM uap uua qqauiq ap sum §ip -yaMaë ooz qosaayA q, ui qoq Sou Suoip ua uappira joop jyuMtiioag uua lasquud qaq ua pyyqos qaq Mnaiq laads suaip ua 'pyyqos sqiaqSaig ui uaqeqs puayyiiq joeyq laads sjyuMuioag uassuuiuq uaiazfi ep uaSaq uaquuqsiaaM uua uaiads ap uaSaoys puaiaqqayvy "qfiyasaaiA qoop 'qioq sum qqoöaas qug -uoSaq qqoeAaS aqfiyuaSia qaq laa spaai unq juSaq paoiu unq ua 'uazaM qfiyaqosuamuaAoq uaa syu 'quuiA\ lap tupoS uaa syu jooa uauuura uap muMq MnoiAquof ag -piooqioop yfid uaa qam uaiuM pjooq ua rayaiT iifiz 'apiuu jaq qaaiq uaqfqasaaiA uaa qara aqqioqs qqoauqsSfiiq apaaAiq uaa jo 'piapuuaS Suiqj, qaq qo'i yaaqaS qaiu Sou sum qiaqSaig raaufiAipiaA uaop yaaq -a§ qaiu 'qqouiqeSSaaMaq puq uayfid aqfiyaseaiA aiuq qara uSmqyaqqay aqyaM 'qsniuo ap uoq jynMuioag luuj^ „•qstysaq pfyiqs ap si uaqqiyqueSoo aSiuiaM uauuiq afsiara qup uuu qoiz aioqs puuraaiu puufiA ap si suo ioo^« raaqs apuaiapuop qara daii ua qaq aqqiara jynMuioag •Sni uap do pyyqos qaq uayaA uadiaiM raoiuup ua 'uajjeiq noz yfid apuaSjOA ap uaiAV 'qsiM puuraeijq raauuura ayyu aqqsniquoiaA 'puooqaS puq qqouiq aqfiyasaaiA ufyz spaai qsynf aqyaM 'Sooq euaa ayp juura 'uaq laqqou ueduM uaa sqqoays ia suav yayy 'sum fiq quyA nu qiaqSayg juup vDunauaHLav OLT Feuilleton van Maas- en Scheldebode 175 schoonzoon, die bebloed en bleek voor hem lag, doch wiens oogen gloeiden van een vuur, dat niet alleen door wondkoorts kon zijn veroorzaakt. »Is de schurk ontsnapt?» was zijn eerste woord. »Niet slechts hij, doch ook Aethelburga, haar moeder, en alle dienstmaagden,zei Sven knorrig. »Hebt gij hen dan niet laten vervolgen vroeg Beornwulff weer, waarop hij ten antwoord kreeg: »Ik heb den vrouwen booten achterna gezondende ruiters kon ik niet vervolgen, daar onze paarden voor het grootste gedeelte verbrand zijn, en er behalve Siegberts mannen slechts weinigen te paard naar 't Thing geko men waren. >Wat denkt ge nu te doen?» »Dat weet ik niet; ik weet slechts één ding, dat de burcht, en het land, ja, de geheele wereld mij tegenstaat Het zou misschien het beste zijn, den Skalde maar te volgenhier, in dezen leegen toren, waar men geen druppeltje wijn kan krijgen, houd ik 't ook niet lang uit. Maar een paar weken hebben wij in elk geval nog wel den tijd. Hoe is 't met jou?« jDe houw van den schurk was goed genoeg bedoeld maar daar zal ik wel weer van bovenop komenik had nooit gedacht, dat mijn stalen helm zoo gemakkelijk te splijten zou zijn. Maar niet over weken, of dagen, neen, binnen weinige uren moeten wij op 't water zijn, anders ontsnapt ons die brandstichter, en spot hij met onze vervolging!* »Dat is onmogelijkriep de oude man. Doch Beornwulff richtte zich van zijn legerstede op, al kreunde hij dan ook, en vertrok zijn gelaat zich pijnlijk met vaste stem sprak hijWat is onmogelijk, als men wilBinnen 't uur laat ik mij aan boord van mijn schip brengen en vóórdat 't avond is, lichten wij het anker!* »Dat is onmogelijk!* zeide Sven nogmaalshet kan

Krantenbank Zeeland

Maas- en Scheldebode | 1911 | | pagina 4