Q
140
AETHELBURGA
Feuilleton van Maas- en Schelbebode
10
a
IP £X
0
S
52 cr"C
UI p p
Feuilleton van Maas- en Scheldebode
gf
a.
te
c—
9
a.
pa
o
-=)
CP
cx2 c/a
J=*=f
t
CO
w CD
O
o
a S
ta CD
s? J»
c
pr es
<3> O-
0 CD
N 0
I
C~3>
i (5 f#
i 3 3 V n>
Vs: §8"
5 b i 1 fB
S.'--:^ TO s1- Ef s «3- e&»
FT 3i O ®ta: Pr»
*9 <J> Sif 5 on «A.
'ssg'iïïsïB
ia:ftiE j."s,
s a:
TO 3
*P >*S ff
1 1 S--
O
2."
3T
CL
C.
9?
H
W
O
cr
O p K
g
c P
35 ^,®<rc S
-c a«
O-CJC _s a.
a 2 o" 5S
b K m
y. I K
Tkr®
05
2
s P
■s-f
■1 Hi I
»'pgipU0qj9A
uepog J9p JJAV U9p sno 9ip 'seiepseeUI 9ZU0 UBp (CtZ fir)
*U9IBU9ip 119 UOpueiJA 9AVT1 'uflZ UepHuElASpOOp 9M11 nil 0ip
'nopt; Eiay ufiz uup '„irepo^l ueip ue snpsiiqg ugqooojioA
qi" :pip junra 11901(12 qoop §92 j uequepeq qqquegoo
U99 JBBUI 5(00 ef 0g UUq 90JI ip99USJB jeAjeAYSjuq U0J>
UBB (0( S(BqU9UBAYZ ef qEljeqjOAY UUp s9ih (ip U9 guiq
U9p9U9q JBBU JBUq 0§ipqOBld peq (3U1 pjOOq eqOSpOip
ef U9 (oBBJ gn.I eE do IBUpjB (9q do JBBp U9pU0q9g
uepeoA u9 uepuuq ubb 9g spa ufiz (9a\ uup p( noz eojj
•qoojq Sp99Jt gg (pjOAY S9UIJ9JJ0 [(9q UBA U90JJB U9IZ (91J
do" 'uoop uepueiejA do Eiq deii »j puiq uEuu 'Eig (.017
•puq ueuuoAYeg (ads (.gq Exq pep
'sp00I 0pU99Ul Jepseild 9Q •J0j(90(q Sp0I gotl (BBJSS
q00(q IBBq pi9M U9 U0goo 0p clz poO(s S0UM9JJO pip jo oa
JBBpj 'puoqgg S99JA U99g pqo9A9g 0psp99q poq ui prq fiz
infiz pjpjqosog ooz p9iu Ciz noz irep 'ps09A\9g sbav jsods
H09 JO piBBAVZ U99 J0q SJV "JBZ p90(q II9UnOJ0g (OA JBp
'uodnai j(Ei(9S99ja joq hba qCqjBBAV qoo irep qojqos E(2
•ugqeoi 9j
uoqquqos p( uma paog jianq uio ;0p(iat uopfius Eiq josjb
'apgui gnig0A\9q U99 jo 0(5(1212ui 110 ngSoo eiiaq jooa 5(B(a
S0UIJ9JJO 9J12AVZ 'gpno J9q Eiq p(9iq pEij J9qfi[9g 9q
sjspeq n9qujB(q
Ain do s0hij9jjo poq jo 'gui2( iioaoj ahi '(odinep nop Eiq
güIIIOAV 9I00UI 1199 UI 5[(0A (0tj Eiq U0IZU1212 JOOjg jo 1 (1212(8
Eig 0ZU9q 0>{(0A\ JOOA (99AV fir) "uElZ 9( A4U0J( (S9A\9g
(ip u 12a uopog neijB u9 irepo^p joojoq uo uuq jo uoq
uedjeq (oiu n 9ip 'poj) u9J9g90JA a\n u9qooo(J9A i (qouAv
n oip 'jee 9(ooig 9p snp U95(ig qpiaq puoipioA spooqos
-mini 'q(OA suo (in uouubui aioddup 9(9A uba poop irap
UBA qbbzjoo 8(12 'Eig U05((9A1 'pOOp U9qfl(9S99JA U9p UBA
ueppgj '(H212A1 uipsijqQ U00 oop nu (0( 9ip 'n fiz u9((im
uioJBiïp 'j9i{ n uoqqoq f(2 -pui9(S0q uiopgqiaq "unq uba
S0J0(S9iid (0( U9p.ii2i2d ogipoq J9p uoqiuuiq (9q joop 119
S9_fj1313(S J9p U0((BA (9q JOOp JJ9Z U U0qq0q U9p0g 9(]«
U9p U9(0(S9q (sua Eiq qoo sbav 'uoq ugop u9(9igj9Ap90(q
jgpuoz (eq Eiq sjii uo 'ugdgjggq (saq uedgoi sypijpui^
piiq Eijj "gujuuguo (9iu (9q §122 Eiq 110 '(9q gnz u9Ag -9901
U9J9A U9(d90(s U0 pU0(05((UO [1212UIU00 nU U0JBAV U9(q00(
-spjuq 9p qoop 'ui ugggp U9(9A gou 10 uapMnagjqos (9^
»j(in pui2( (aq uigq (ginif
u9(suqQ U09 si Eiq 'uopspqg U09 si Lipj« u9pA\n99.iqos
(J9qg0Ig uba SJ0pU13(SU0g0( 0((B U9 J9(S9Ijd 0p JBBjq
»iU9((ods9q
9( qfqgpmaqos (suoipspog uojgpun u99 1112a ggqioq (oq
mo uomoiqos uouunq noz uupo^ uua joppiquuB U99
qoo qoop ipgiausg raopuopsuqo (9q pop (9M '(9111 gou
qi uoq u9(sijqQ uog -Eiq uiap uspuozoggoM qoq 'jgpjoA
j9(9m piopuoq (9AV (fid ufira >[i .reup -ppiBqoq uigq do
guiuuiMj9Ao op j(i qoq u9(9iqosgooq poq pom qoQ r; (jaoq
Ulllipog 5(1212a ooz ([ilavujoag sjbooz 'p.i9(s12(9g (too U0pog
op 5(1 qejj u0gi2JA 9( (ip Eira (qoor (oq n (j99g 01^
:u9ddq 9p 10AO mgq (oq
mi2A\5[ 5(fi(9uuiam ug -ju ugpiooAA U9gi9 ufiz utia uu guiq
(0( uf(2 -U9pJ00M(UB noz (jl'f 0§uof' 0p" (BAY gllIUUBCls
ui s12m U99J9p9I (IIBA4 '0((i(s 0d9Tp U99 0(qOSJ09q" jg
U9(S[jqQ U99
'uepog J9p i9(qoi2J9A u90 Eig (fiz uojjejp u9((iav (0111 smiq
(9q Eig (qoq 'guiqj, (9q ui '(jgqgoig 'igtq n' gmiJA qp
gi(qo9[d Eiq epiez aeop no 'uoqeps
-J9q 9( suizsgiu99 J9p9M opjo 9p 'ppqos (eq do pjBBAVz
ufiz (era uogups ggipqonjq 110 'jeiuiiq' ufiz (era 11911212mz
(9q joop rao jBBigguiqj, nop (9q 9(qn(9g qfqopiqg
■pjBBqjaq pj9Av uejgpuu 9(9A loop gou qoo ua
J(UA\UI09g U12A U9UUT3UI 0((12 JOOp U0 g00jq U00(U9A0q ugp
J0(S9Ild U9p UT2A (Bp U9 qosEii5(9g IBBq (Bp(0( '0p(BBqi0q
speops uepjooM ezep 9ip 'Bpupui^ epno ep sbai pop
»i(in puB(
(9q 'raeq pora pin puB( pej-j® raepsuoAUiojA eqeqos nee
U9tn epjooq ueeq jeoranj peq (b joop ue uepiooM ezep
UBA g[OA0g (9q S12AV pi0qU9pUOA\0gdo 0qfl[0S99JA ueg
in
aaoaaauaHOg ua -svvj\[ nva NOianinag
voaaaiaHiav
Z£T
133
heele geloof; dan was hij de beroemde zanger en ver
dediger der goden, door de jonge Christin overwonnen.
Als zij als volgelinge van Christus gewillig haar jong
leven wilde geven terwille van haren God, hoe kon hij
dan zijn oud leven als volgelinge der overwonnen goden
nog voortzetten
Diepe stilte heerschte. De priester naderde de jonk
vrouw, met een zuurzoeten glimlach, welke op zijn
afschrikwekkend gelaat een leelijke grijns werd. Hij
wilde haar uit den zadel helpen, hare verloochening van
Christus aanhooren en haar dan zoo plechtig mogelijk
tot priesteres wijden. Maar de Thinggraaf zelf was hem
voor. Ridderlijk trad hij naar voren en hief Aethelhurga
met zijn sterke armen van het paard. Toen boog hij
zich tot haar en zeide op vaderlijken, welwillenden toon
»Wees nu niet dwaas, kindeen grooter geluk zou je
niet kunnen overkomen. Van ellendige slavernij, ja zelfs
van den bloedigen dood zijt gij bevrijd, en geëerd en
goed verzorgd zult gij onder ons wonen. Na een poosje
zult gij in staat zijn uwe moeder vrij te koopen ik zal
't je gemakkelijk genoeg maken. Zeg eenvoudig ja
dan is alles in orde!« En zachtjes voegde hij er bij:
iGelooven kun je dan toch nog wat je'wilt
Hij meende 't werkelijk goed met haar, die oude Sven.
Haar jong bloed te zien vergieten stond hem ontzettend
tegen. E11 in zijn verbeelding zag hij ook een reusachtige
gestalte met dreigend omhoog geheven zwaard, en die
gestalte geleek, wat het gelaat betrof, veel op de jonk
vrouw. Als Earl Ealmund honderd-twintig schepen der
Denen had vernield, dan zou de burcht Arendshorst hem
ook niet lang weerstand kunnen bieden, als hij de ver
blijfplaats der dochter vernam. Dus was het altijd maar
beter, dat zij in 't leven bleef, om als pand te dienen
voor de wraak van den vader.
Maar nu begon Gankathur te spreken en zeide op een
toon, die vaderlijk en plechtig moest heeten
gevaarlijken erfgenaam van Arendshorst uit den weg te
ruimen. Zijn zelfzucht was toch nog grooter dan zijn
gemoedelijkheid. Daarom riep hij dan ook met goed
gehuichelde verontwaardiging
Geen uitvluchten! Ik vraag u nog eens: hebt ge 't kruis
willen treffen of niet?*
Nu ontstak Siegberts toorn ook, nu hij begreep dat
zijn eigen oom zich tegen hem keerde en met een flinke
stem riep hij
iNeen - en nog eens neen! Maar nu zie ik ook, waar
het op gemunt isMen wil mij bedriegen met de jonk
vrouw en mij te gelijker tijd berooven van mijn erfgoed.
Een klein weinigje geloofde ik nog altijd aan de eerlijk
heid van mijn oomnu zie ik, dat ook hij de vrouwen
navolgt en mij van het erfgoed van mijn vader wil
berooven. Hij-wil den erfgenaam van Arendshorst kwijt
zijndaarom vraagt hij naar mijn geloof. Binnenkort
ben ik meerderjarig en nu, hier, waar het geheele
Thing bijeen is, eisch ik van u, die tot nu toe mijn
voogd waart, den burcht te ontruimen, waaruit uwe.
vrouw mijne moeder heeft verdreven, toen ik nog een
onmondig kind was!«
Doch zijne stem stierf weg in het woedende rumoer,
dat nu van alle kanten om hem ontstond. Zelfs Sven
gedroeg zich als een bezetene, omdat zijn neef hem zoo
onbarmhartig het masker van het gelaat rukte.
»Nog ben ik de heer van dit gewest,riep hij met
donderende stern, »en geen brutale jongen zal mij uit
mijn burcht verjagenMannenreeds te lang hebben
wij geaarzeldeindelijkmoet het tot een beslissing
komen! Hij heeft zelf bekend, dat hij moedwillig heeft
misgeschoten. Wie er voor stemt, dat Siegbert, Sigurds
zoon, voor eeuwig uit het land zijner vaderen worde
verbannen, omdat hij het geloof zijner vaderen schande
heeft aangedaan en zich heeft gewend tot den God der
vijanden, die steke de rechterhand opU
MÉM
to-55'
i=a
4 UJ
a
§T 2. cl, 52
W B'g £B^f
N&S c 3
«O m
B*CTQ et- CD
*s<jto 5 S
H»
SSB ffs-g"
c 2.
sa
CO [UJ CfQ 3 -J crt-
Z* so 2* e* O C
w c t> ctq qj
CfQ PU P go
X" 2 f £5
O
<1
O
3
I CD r»-
9
2. - 3 s g. o g •r~t- s
occginpg c b-4 css»
3 0 B*
g p-o-S 3
O-S,® 5" t=a
K o
9" m
ns
P
SE 7^
c
•s
cd
r 11
CD co
cd trh
O
CL. P-> S
5 -ö 2- cr
cd p
s s r
cr 53'
CZ m O
p
1 mcBJ! p
tn
v
g IX veansianiay
•u0(0iq9S u9((iaa
noz piM(9op (Bp do (9iu i0A9i( qEqegora pjeqSaig pup
jgpsoiid ep s(b joa ooz (9iu Sou pqoBp Eiq ug 'ueSupseg
qnps sinjq uepnoq 1100 unp leera speer U9 'pjooieê u9ib((b
95(Ei(9(suqo ui-A siniq uepnoë 1100 uup reeui speer puq
Eiq §[([iqos.i0Auo jeepq ((iiAiuroeg -uaraoueSuBB repseird
üep uba jepsrooA peq ue pqeMeSdo proAV ueuepieq rep
pqoopspiBq 9p '©era ueSipsêuB leera ep uepdeeps ueq repuo
u0(s(bb(urq ep qooQ -raooqos ueSiAOOje^fiq uee ue(9A nep
-jeoa ueueqeep eqfqepsirqQ ep jooa 'jooz ooz Sou 5(00 uup
mopuepsijqo (9q Eiz ueppqaureA ju (uuay 'ueprooq (epsiooA
qfqepuBqos sraqpuquur) fiz tiaop 'u9((B SuiAeq quqog
'9p8l9U
joojeg qCqepsijqo peq pop Eiq pup 'uepiprera fiz s[u 'ueq
-q0q noz pinrqj0A (99qe§ q(oa peq Ciq peq pup eguof 0p
pup 'reqez qoo (siav Eiq ug -((iiAYuioeg epseoM ep uup
'p(o§ hqieq jooa psuoipspoS uejepuu uee Eiq (bay eueSpup
jooa ueqqeq noz peiqree reera peoraag SipSnet ufiz pup
qoop Eiq epdooq uup 'sbaa ooz peiu pup sjb jbbjpi -raopuep
-suqg (0q jooa eppeoA SuiSieti 0011100 speer Bqpijppug ue
uSmqpeqpey roop preqSeig pup 'qfijJBBM epjoojoë Eijj
^•uepeiqos doruup
fiz U9(B( ue ueSireqeg pjeeq u9U9(s]jqQ rep poSueAups
erpuBBJBBAi 'uequra sinrq poorS uee Eiay uepug -ueqqeq
(9op qfijepsijqo uee Eiay uepeora Sooq ueqfqepspqQ uep
jooa:raeps repmj pera jooay repsopd ep dep ueoj,
•U9raraeps90p qEqepuie u9Ag
pseora 'epqosie uepeiqosgooq peq Siraraepsuep uufiq. q(oa
peq jbbq 'spei gipeods 5(00 puoA ue psueipsduqospueiiA
ue guiraeuquBJAY jooa epsud eqjeAY 'qee.ipsueqrnqos uee
jbbu pqooz 'pgipjnqoseq puq fiiedooqrao uba pseirp ooz
ue ueizroop peog ooz raeq eip 'preqgeig do ueraeu eppiAV
qBBJM guBjgjop ue 'sbav jjUAYuroeg pqoeAeg eMiieiu pip
raoq(9A\ giuioAY eoq 'epqreraeq peog ieez eip 'jnqpB5[UB(j
•ueuuuds ep raeq rao qoiz ui pqourjj ep qoop eppeoA
fiq 'preeqordeg peiu qoo uup gooq uepoorg uep fiq puq
roop epqonpeg ep(ia\ ep 'tubuioa raeps syquig; tiz ueop
'AYuoiAquof ep sbay qtijJBBAY ug -puuq ep ui ueduAY qfi(
-9S99JA peq pera 'eppueAY ruuq pop guqespopd qoiz ugrnq
-(eqpey ueop 'quqos uba peerq uee ui eprepuuieA qfipepup
uufiq repqoe eqjeAY 'ueqqurprepuo peiu jiayuo uba deorpin
uepuq uee uoq B5ji2jg spqoejg 'uiejd epoorg peq do ep
-qosreeqguiuuBdsezoopraepBBufique epjips egtpqoejd neg
„j SU9A9J
sep psroA ep uup jegipqoura qoop uup poop ep si ue
'uipsirqg 'ueqqeq psigreA eE ui qoop uup Eira qi no2"
:jjez qoiz fiq epjed
-raora ue reeay ue ueeq pjooq sfug tifiz seEpqouz epgeiAY
'ubb giAoopeguo juuq qeeq epjuqg ep pjbjbjj ueeqy
■geepsdo uepiooAY
ezep Eiq pup 'qoinfeg puereptiop peq pera uemraeps
ep ui uepujuu peiu uoq juujgguiqj, epno ep sjjez ue
'raeps erepjeq pera Eiz deir j reiq uup gooq uep (jeep) y
'epiuoorps uerepu ep roop ruuq pup 'peojq
-psiguejj qSijua peq ubb uerjuep peep pup 'srepuu spei gou
'peomsjT2B(9pjBui eqfqepsuqg ep oAjuqeq 'epjuurps uegoo
eAYnupq eruq pin ue 'do reeAY pjooq peq Eiz jeiq guijespojg
'uegBjpreA ep (ips ue puegfiAYz sequ sbay piereq nu Eiz
josjb 'uujBBp peq gooq ue pjooq peq spqoejs eppnqos
fj2 •5jfljgBBip.i9au0 JBBq SBAY u9 'U9pUJ qOIZ do (9iu ElZ
epjiAY guiueqooojreA euee uba ufiqos uep sjjez qooQ
„jueAej eE per ue uerz
qoop unq puuj ipunq uepeiqos eE eoq ueiz sejju jooa
nu uejjiAY f(2 "nepeiAep qoo uup si qjOA peq ue 'ueqeps
pjfijq ui re jfid ep sjb 'uejjorpeg pezdo pera peiu peq fjg
pqeq uup 'ueeq sinrq peq sguuj ïjbja prud ufira jooa qira
'puiq sBBAYp 'qoop peq ooq" :ueguqeopeq epseq ep pera
epiepsitup ue 'eop jbbu jbbu suee gou nu rauAYq ueAg
•uepeiqosgooq
peq rao 'ueeq ejjop peq roop jeeqeg 'epAYneerqos ue
ubb ruuq do repqoip speeps guorp yjjoa peq jbbj^ -epqoup
-eg ep fiq jb ueejju epjTJ Eig uuugeq puupjeAne ezep
6SI
aaoaaaaaHOg na -svvj,\r nva nojamnag
voHnaiaHiHY
ffl
136
AETHELBURGA
137
schrik. De menigte was blijde, het door haar zelf aan
Siegbert begane onrecht op een ander te kunnen wreken
en Beornwulf en Gankathur zagen heel hun mooie plan
bedreigd door dit plotseling geschreeuw. Zij meenden
eindelijk de overwinning te hebben behaald en nu zou
toch alles tevergeefs zijn.
De priester sprong met opgeheven armen tusschen de
menigte en bezwoer hen den wil der goden niet te
weerstaan.
»Wie weet, of gij u niet vergist hebt U riep een grijze
krijgsman hem brutaal toe »wij hebben geen van allen
het hinniken der heilige paarden gehoord, of de runen
ontcijferd. Doch werp de runenstaafjes, zoodat allen het
zien kunnen op den doek, dan zullen wij u gelooven.
Gankathur was over het eerste gedeelte van deze
uiting zeer beleedigd, maar het tweede gedeelte stemde
hem spoedig weer kalmer, want nu zag hij een weg om
Beornwulf's weüsch te vervullen, en zijn goud in te
palmen. Hij antwoordde dus met groote waardigheid:
iDaar gijlieden zelf met eigen oogen de beslissing der
goden wenscht te zien, kan dat geschieden; in zulk
eene gewichtige zaak kan men niet te zeker zijn
Nu haalde hij kleine staafjes uit zijn mantel te voor
schijn, waarvan de helft met geheimzinnige teekens was
voorzien, terwijl de andere alle geheel zonder teeken
waren, zoodat men ze duidelijk van elkander kon onder
scheiden, ofschoon zij even groot waren. Daarna maakte
hij den witten doek, welke zijn mantel om zijn middel
bijeen hield, los, spreidde hem voor het altaar uit, terwijl
de mannen er in een breeden kring omheen stonden en
al zijne bewegingen nauwlettend gadesloegen. Hij mom
pelde, met het gelaat naar 't altaar gewend, een gebed,
knielde voor den doek neer, wierp er al de staafjes op
en zeide
»Ik werp ze alle met afgewend gelaat op den doek.
De helft neem ik weer op. Als het meerendeel der opge
nomen staafjes met runenschrift bedekt is, dan is de
jonkvrouw bestemd tot priesteres van Wodan, als de
meeste glad zijn en zonder teekens, dan sterft zij op
het altaar
Daar dit alles op klaarlichten dag gebeurde en hon
derden achterdochtige oogen en de handen en de oogen
van den priester gadesloegen, scheen bedrog buiten ge
sloten en het willekeurig vallen van een klein staafje
scheen over een jong leven te moeten beslissen. O, hoe
vaak heeft het heidensche bijgeloof deze en dergelijke
gruwelen begaan, en begaat het ook nog heden! Maar
de oude Gankathur vertrouwde evenmin op de goden
als op het blinde toeval. Hij had zich jarenlang ge
oefend in 't werpen der staafjes. Hij keek wel onafge
broken naar boven, maar terwijl hij met de linkerhand
de neergeworpen staafjes schijnbaar achteloos bijeen
raapte en naast elkander in zijne geopende rechterhand
legde, overtuigde hij zich Yran de ligging der gekorven
staafjes door er zachtjes met de vingertoppen langs te
glijden, en wierp ze toen alle zoo handig in de hoogte,
dat zij in dezelfde volgorde, waarin zij in de hand
gelegen hadden, op den doek neervielen, en ook nog
bovendien op denzelfden onderlingen afstand.
Daarop tastte hij, schijnbaar blindelings, doch in wer
kelijkheid uiterst voorzichtig met zijn duim en wijs
vinger over den doek heen, en hief elk staafje, dat hij
aanraakte, onmiddellijk op, zooals de regel dit voor
schreef.
Daar hij echter de ligging van de verschillende staaf
jes door zijn scherp geheugen goed in zijn hoofd had,
greep hij zelden mis. Wel deed hij met opzet nu en dan
een misgreep, om geen argwaan te wekken, zoodra hij
wist dat hij 't gewenschte aantal in zijne hand had. Ditmaal
tastte hij geen enkelen keer mis; er stond te veel op
't spel. Maar bij het laatste staafje schrok hij onwille
keurig en had hij al zijne geestdrift noodig om het hoofd
