pf
J
s M® N 60S
3
a
M (J
"w li) O 03 >T5 ®r^i; fl Sr2
ËH-Sfc» >®c3Xj a-H T: ü^n?
c3
951
119
118
123
TT
S
I l|!»
tin "ïc
1saï>ag® So
sas "P gL* .2 f 2
O Ï-- d'3--
T3 W)^j S öo
g-
-y iJ i ?i s a
T5^
«S
-M
o ÖD
«B rt B
a iï a*
fl'ö
o o
Èbs s
CS
-x
aa
O
53
'3 eS
as
S T
,- is a
o a
S -33-2
cö O
O O
<D
o
N
~3 r-
c 3}~c3 -s
fe
<D
-^ =-< C^ .2
cz co
a s S Sin
<v
O T3
M.
-.ri.
<3 '<8 *3 ffl
-4-a CU
1?
CU M fl
i; O
03
^s—-a-rar
a
c3 CP -
co
<u au
T3
u.
cuco
5«J§g^ig
o!
■S-6
m - -^oüUBë ïg'5
- -2 £"3 O.H-1
su99 ui uetp 'jpnMuxogg uup xaara Sou joopeg qp t ut
uagap mops ggipqguiq para 19 pxaqggtg deix mox-BBg
'ugzugxg uaa8 ftq gpuaq in:p 'sum
uadooxgg xaqquAt sugg pqoopspxuq eqosaaptgq etp spn ug
'napjoopgg uepog op mm aip '8aoua8 ueuuura Sou pEtppu
qoop Sutqq peq ut 19 uoxbav uioxuup 'pqo-exqgg ugpgq
-uïav p( uuu qoo U9J9A ftq joopegftq peq sbay py -eiptsod
eqftpxBBAgg xggz uaa ui qotz pxgqggpg puoAaq ng
gqpoA
uftz 119 ptrep uftz uua xepuxxaA uaa 'uoueg iep pauftA
U99 'uapstxqg eApuq H99 pu jpaz si fig j psqeqeq raaq
pjggq ugstiqg 9tg j^qonioA uapoS gp 9ip n99 s^qogjs
qqggids 002 r; uguunui ^.gq fx§ ^IOOJJ r; ugig^sn^ 9^ uispoyY
itba i9^s9i.td ngp iBTig-R ^gq iooa xxio :jt3'Bi9|STq '^gq
fxS ^SrinyY* uiq^s 9.uoqos ^gra gpAvnggiqos ng ugji3A 9^
qin [ggqggxg uggg^ jg^sgt.id gprto op uoggq nu .reiq^
»i ^uioon
usggouyg p^sjooa ^p ;gia fig spe 'oMnoiAquoF ojopg ep
^pioM jpmuiogg ut>a uta^s jbtjui 'mspoy ui;a soig^
-sgtid ^otu i ^qooqggrao jg^soud nop gggq jjnAvniogg«
uiocq 11 tja
opjggq 9ip rag^s U99 ^gui dgxi pioqggig qoog 'ugaireui
eigpno gp [tq peiooA 'peAfiq ugpuoA ngpiooM gzog
»i ugpfiA\ irepo^Y AvnoJAquof gp ug jg^sgiid ngp uba
ngpiooAV ep renn ngjg^sirq Ftm ne^ng j pjooq^egq aggaof
naë uxïa 9[{iA\ je; uoAigpoq sojpi ng ufiz snxiMp ^giu
snp suo ptmq 'nepggsgg' yggq qEiggppuao ug 'uoAnjggg
gggq ^gq jjnMuiogg ^up uozfiMgq ^.gia ireq piaq
-ggig crapuujqqio ptigs nggipgojq nog ui qggjjs gjggqgg
ezno 'ugsuqg aougg uiAnfs .igugg ggiMjg^. irep ^goj^1
aggq igomni ;eq [U
joop dgu ug 'gpungap ^yq px:p 'pqqos ^gq uegg; geo[s
'do pup epno ep puo^s raoinng qoxu ^qooui pep ug
•psggAvgg ufiz pin uoAg ugpno uop ueA
[eeid ug ^qoeid gqe -jyui ;gq noz joopieep ug 'uggiozgq
9^. 8ni0^ jepeA ufiz ueA pgogpg pyq uigq uaqugp ueeg
Pfgeq f17 qgiu psoAAgg pip yegq ut ig si gqig^s U99 q{nz
luguueds ueq gooq ugg qjnz gEstgui ugg ^ep« '^qeeuigg
-99tu peq p9tu ^qoo^ ug|s^ee[ nep 9tp 'guiqiy epMnoq
-98 quqj epno U00 epigz SueAoopg ;giu ueq qi ug«
•nop
-peq pjooqgg uoqe spggj Eiz ueAJeeM 'uedeM ^gq ueA
g^qip no 9|gu9[ gp do guizeqjoA [oa epsni goo jgqe
ug 'ugjfid ug jgqoqjEid leeq 'gooq aeeq ggoip yieqjQ^
-qggi nep uee igqni eg 'pjoojjuo gjjneqgqiMuo uopeq
euunq ugpioM 'uooqos goq ug seM ftz guóf goq 8ez
y-jgiueui ep ug 'ueuieMq uiyid-guupj, ;gq fiq Cxz ugog
•qggiq
ug uiyeq 'sie^qgeM gp gpgjoA ue jgpeAA peAA pgui ugg
-ueAtuo uggoo opugigojg eaeq gppoqioA 'so[ qotz g^qni
'lepgoxu .tg.ieq pjooqxooA iyq do snq ug^s^etq ugg gou
0i.qn.1p eg.mqi9qi9y qoop i^sgue ueA ^eoiq uepiiq uee
19ui uepjooAV epoejM oip gppiooAgue jgpgoiu oiejj
»j sguii9.fjo igq leui ugiqoeAi
gue{ ei {e loin qftpeeM gem uera iptooiag toom ooz
SI ?fZ i ^q 'ejj jggm i9iu leeq ugpsunquosqeq ieeq
U9(I'[0H i ugugAipjgA spgyj nu MiioiAquof ggipjeqpjgq
eip ueA pgom gp sj jje leeqyg ueA pjgMgg iem ez
pqng« :raeis gd.igqos s eqerq sdeiqsugg quopjigyM leeg
•uopueemuee pgods pop sigpqoeM gp pep spgggigAgp sbav
pgjj 'ugpeisoi gppM. iggra pioou leeq fiz josje 'jgpgora
eieq opragjqmo 'mpgq ug seuxeq ui spggi 'eginqpgqpgy
•gputg igpue ugg do qoo
uep fiz ugpdooq pe 'uoaoj p( jooa pigqosje ugg potu peq
uoq pqoq eoq i puedEpjguee seAV pieqosje pgg mgieAVz
-gq gou qoo potu jgpqoop i9ieq pieq peq pqoora pgep[
-jgjpo gpptAV peq uee gpqoepgg gg 'peq pigjqosgg ooz ftz
raoieeAi 'uegggz ep igpqgop eieq poAi qotz gppqoeAV qoop
'epmpeq pop jqoaa jjgz qoiz jepgom eieq guoMp uooj,
»j ugqera [oav sgqe jgqgz jez pog qnqj ooz eop
nu pop pieeAA n i ooz sugado n pieiqos raoieeM 'lopgora
opsjgtgt uguejp jgpuo eginqpgqjgy ggojA qfqaputg
ueqeAveq ep piood 9p rao uoAgjqeg uaie-A igpqoe uggqe
pggqgg otp 'pqoanq uop do uoAoq siapqoeM 09Avp eg
•eppgiqosag qto uegqtgq uep igpuo
jg peAA ueiz ug uaiooq sgqe .teep ueA igpqoe uoq f17
•ueepsqps pop jgpqoeMguiqg nep ueA soids ep oeeq guoAVp
qEqgpiaj ug qoiz eqe.ijf guoAxpgq gptaora pgm spqoeps
qoog -ugpgipeq pgiu qoo 'pgM ggugips gpno ep sugg
-poa 'speepd ogipieq ep uopqoora [17 -uiepd-gtiig paq ueA
guegut uep uee pop 'ueeq ueioputq ug u9A\hoja ueA
epgpuera gp loop ugguoip eqei\p ug epupuiyp. 'uepuoq
ugpz sgppe qoo Epz oeeAV ueA 'piood gp uee pop spqoops
uggutg uopspeep gg -uapgeempsugtp gp .xoop pgpoAeg
'ugssaigpseera ggMp gp uguieMq daoig gzap iapqoe qepy
•puiraaq uep
psaeiAeg .iggra seAV Eiq i poep uap potu jpnAvujoeg ueppiAv
«gp uepgiA ugpgoigpsuioqpoM epfipq p09A 'uaureAxq uaq
sguep ftz ueop 'jygu deoip ugupgpq sugpp ue pieqgetg do
pugpqoeuira ueqeq uauuem 9uEt2 'ueuuiAY uguunq ugppnz
ep peqos uopgpe ugg uftz gp ueA joqez peerapip oe mo
'ueqoidsgguee pqonpag 'pieeggg peq ueefiq ugieE SipuiMp
epueinpeg fxq eqpeAA 'ugppeqos eutiz peq Erg -uegueiq ep
uepaAv ueefiq gpoAgg qftpuoosxad spe uera piapuoqaeMp uep
oeera fpq peq 'uazaipjoA uapapag sguipepioq gp squepup)
•uggpoA gp unp ua qip xoop guiuoqeaz unq pieieq 'puoi
peepniq ueppe ueqeq Epz i ueqqaq ep ugraoueguee gutpnoq
epuagepptn uftz ueugqos uauuera uftz py 'uiasqxpq gp
spe uooqos seAV ue qpoAVxaaAvuo ugg spe igqraos puops
peepag nfp2 •uenuera ouEpz para uee jpnA\uxoag guiuoq
-aez gpseaiAeg ap poxp uaqospoxp para raeMq xeeg -pxood
-pqoxnq uap xeeu speeragou uaeiepgp qaaq nu qoog
»'ugginq ueuunq
potu qoop qi noz xeep ueip xeera 'pqoxnq uCtra pin xap
-pnqos epsaq gp uaq qp ragpgtqos uetz gooq uep pera 19A
-eip gou qoop xeeq noz qi xeepq -pxejjoeg ppxoAV ftz pep
'paog raoxeep p( ppuiA qi ue ppeAneusag uftz epptAvpueieq
rao sxepgoxq xezuo uepxepuoq xeep 'pueipxeA poop nap
xaAogipaods qoo xe peq noz uep 'epraeps pxaqgaig xooa
qeez ezgp ui qpoA peq spy 'psoora uepxoAV xggpoAdo uEiz
xgpep gzgp peprao 'pqoexq xeeAeg pooxg ui opueop ooz
jpaz qotz ftq xeep 'uappaps qeeq ep do geexg peiu qoo
uoozuooqos ufiz eppiM Eig "uaqpoApuo uauunq noz pseAV
-eg epgeqgg peq pqoq uep qpoAvpoq 'uapxeepuo ueuunq
pqaeAog uoaraegpe uaa ui 'ueraougg guiqxerauee ui qpoA
paq ueA pjixp ezoopapueq ep 'eppops uap noz peg 'utiz
peep pueq spxeqgaig do xaora spaeps qpoA pgq 'gppajCtAvp
qqquegoo uaeg jpaz ftq ueexeeM 'jpnAAuxogg ueA qeexps
-tjgqxnqos ep pep 'peo8 peaq epqxera Eiq qoop 'ugguara
pftxps uop ui euxeeg peiu qotz eppiAV tig uaaM ue uaaq
paAsdeeqos üfiz do gppsnxuo jooqos jeexggutqq, eg 'xap
-ooxg spoaps pxaAV qpoA pgq ueA ptgqugpuoAvagdo eg
i»j uappez ep pxooA pfixps uep piexgq nu qoo paoA ueqfipuEid
ufira squepuo qt ügq uep 'paiu pep pgq ptM 'pftxps
uep ueA gutppezpxooA pop uepedoq gep exopue uee paq
peora uep 'ptM. utiz gipxeeApqoax guiqj, paq spy j xeeuep
-xooradinps uaa ue 'xaAoox uae ue 'si qxnqos ggipaaiara
uaa Eiq pep 'peeAV 'ppatq pqapaq pxeeMz uftz pera gtp
-pnAgxoz ooz jpnMuxoag pep 'petzuee peg pip oim pe ue
gaougg Etui pgez pgoA epqiMzxaA uftra qoop* seAV pueq
sjpttMuxoag do xgqez ue pseA xnqpequeg pep nu deaxg
-eq ftq pueM 'pgtpxeeAtpuoxoA pxaqgatg datx >j ueag«
»d jaoxg
peg pgq ftq uaop 'pqoq uatzed raeq ftg pep 'uexeMz qoo
Etg punq i paeMje peg peq ueA spetu ftq pep 'uexoAAz
-eg pjeaq jpnMuxoag* uaggoz ep pxeqgatg pop xoop
'dpnq ep jpnMuxoag nu xapsetxd ep raeAvq speeragojq
•qotz xooa puegftAvz ue xgqraos
ugqaq uguuera uggpg sjpnMuxoeg ua pxooAipue pep
xaAO pjooq pgq uappnqos uenuera gpseara ep qoog 'suaa
peg pno uaa paq pep 'saaAVoq qoo qoop quepd eprapora
-x9a epno gp pep 'ftq xa epgeoA no pstMje peg pgq ueA
spetu Etq pep 'uapuopsaq etp 'uepog eppe ftq xaoAvz jpnAV
-uxoeg 'uepxooM gzap do gpgpoA Mnaaxqoseg pptM uag
1
LSI
aaoaauTXHOg na -svvjq nva Noxanmag
vöunaiaHiiav
tn
«ii
aaoaaauaHog Na -svrpp nva Noxanmaj
YDHnaaaHiay
122
AETHELBÜRGA
Feuilleton van Maas- en Scheldebode
AETHELBÜRGA
Feuilleton van Maas- en Scheldebode
Velen stemmen juichten deze woorden toe, daar zij
dit werkelijk den besten uitweg vonden. Velen schreeuw
den ook onwillig, dat zij er tegen waren, deels omdat
zij den priester en zijne goden niet zoo erg meer ver
trouwden, deels omdat zij zich zoo ontzagelijk op het
tweegevecht verheugden. Zij die het zelf niet gezien
hadden, konden nog altijd niet gelooven, dat de jonge
man den vreeselijken Beornwulf de baas was. En deze
zelf zeide, merkwaardig bescheidenAls het Ting het
zoo beslist, zal ik mijn toom intoomen en mij voegen
naar het oordeel der goden
Van den ingang af weerklonk Kraka's stem»Naar
het altaar met die Christelijke heks, die de heele streek
heeft vergiftigd; dat is het beste offer!*
Doch Siegbert schreeuwde met een stem, die boven
alles uit klonk
»Eerst den besten mond der goden, het zwaard, ge
vraagd! Als dat het antwoord schuldig blijft, laat dan
de wil van den priester geschieden!*
Dat was een woord in den geest van het volkalle
tegenspraak moest daarvoor zwichten en het oordeel
der goden werd afhankelijk gesteld van de punt van
het zwaard. De meeste heidensche volkeren geloofden
aan een dergelijk godsoordeel, waarbij de waarheid dan
door goddelijke kracht aan de overwinning werd ge
holpen. De hedendaagsche duels zijn een karikatuur der
vroegere godsoordeelen, doordien men nu de eer tot
grondgedachte heeft, en er in 't geheel niet bij denkt
aan een godheid. In overoude tijden zal dat misschien
ook wel reeds zoo zijn geweest, want Beornwulf ge
loofde reeds lang niet meer aan d9 goden, en Siegbert had
zijn zwak geloof kort geleden ook geheel verloren. Hij ver
trouwde op zijn kracht en zijn goed recht, en ook wel
een heel klein weinigje op den God van Aethelburga.
»Als Gij de ware God zijt, help dan mij en haar!*
had hij dien morgen gebeden.
zoover ging alles dus zooals het was afgesproken. Als
Willibrord nu nog maar op het goede oogenblik den
tempel in brand stak, indien het Thing tegen Siegbert
besliste, dan zou alles nog wel goed kunnen gaan.
Zij werd hier in hare overpeinzingen gestoord door
de ruwe stem van Beornwulf.
»Een jaar geleden heb ik die Walkure tegen den
grond geworpen,* riep de zeekoning uit, nadat hij den
eed had afgelegd, »en zette haar 't zwaard op de keel,
toen Siegbert er zich in mengde en mij mijn buit be
twiste. Hij had lang tevergeefs met haar geworsteld,
en zij zette haar mes op zijn keel. Ditmaal was mijn
stuurman Knoet juist van plan haar te grijpen, daar
ik, wegens mijn verwonden arm, niet het eerst op de
stormladder kon komen, toen die verrader Olaf Knoet
van achteren aanviel en neersloeg. Ondanks dit alles
was ik toch nog het eerst in 't huis en nam de jonk
vrouw gevangen, wat Siegbert zelfs niet loochenen
kan. De mijne is zij, de mijne moet zij blijven, als er
in dit gewest nog recht wordt gedaan.
»Zijn woorden zijn even valsch als zijn hartriep
Siegbert, bevend van toorn. »Ik had de jonkvrouw het
vorige jaar gemakkelijk kunnen neerslaan, daar zij
slechts een mes had, terwijl ik een. zwaard in de hand
hield. Haar pijl had mijn helm doorboord, doch ik ver
smaadde den laffen strijd met ongelijke wapens, liet
mijn zwaard vallen, rukte haar met mijne handen uit
het zadel, en zou haar ondanks allen tegenstand spoe
dig hebben bedwongen, als die roover niet laf van
achteren was komen aansluipen, de weerlooze omver
had getrokken en haar had geschopt. Toen trok ik mijn
zwaard uit de scheede en hij zou zijne onbeschaamheid
ook hebben moeten boeten, als de mannen ons niet
gescheiden hadden. Toen wij daarop thuis kwamen be
loofde hij mij op zijn woord en met handslag, dat hij
de jonkvrouw aan mij zou overlaten. Gij ziet, hoe hij
hun te verzoeken deel te nemen aan den laatsten be-
slissenden strijd. Hij is reeds heel Denemarken rondge
trokken, en overal stemmen de Vikings vóór den strijd.
Reeds vroeg in 't voorjaar willen de drie Koningen de
Christenen onverhoeds aanvallen, om zóó gemakkelijk
de overwinning te behalen. De Skalde zal zijne zaak
ook zelf bepleiten. Aan één ding wil ik u allen nog
slechts herinnerende man, die de vloot van koning Al
fred de overwinning op de Denen heeft doen behalen
bij Swanewick, is Earl Ealmund, de vader van deze
jonkvrouw. En nu, Beornwulf, geef ik u het woord!*
Beornwulf trad naar voren, doch de oogen der man
man waren niet gericht op de grimmigen zeekoning,
doch op de slanke, liefelijke gestalte, die daar in krijgs-
tooi te paard zat, de eenige vrouw in het Thing, het
offerlam. Zij zag bleek, doch het was niet uit angst of
verlegenheid aan het moederhart had zij haar zwaarsten
strijd gestreden, en de Heer Jezus had haar kracht
gegeven tot het rotsvaste besluit liever te sterven dan
Hem te verloochenen. Dat de menigte haar aanstaarde,
schrikte haar niet afzij zag het nauwelijks. Zij zocht
slechts één onder hen allen, en toen haar blik zijn
oogen ontmoette, die van liefde straalden, kleurden zich
hare wangen lichtrood, en hief zij het hoofd met meer
vertrouwen op. De oogen der anderen mochten dan vol
woede of bewondering tot haar opzien, dat kon haar
niets schelen; zij wist dat God haar en haren geliefde
zou beschermen. Alleen behoef ik niet ie sterven,*
zeide zij tot zichzelf, »hij zal nog eerder van zijn leven
dan van zijn liefde afstand doen.*
Doch Siegbert's stralende blik scheen niet aan den dood
te herinneren, doch slechts leven, liefde en vrijheid te ver
kondigen hoe kon 't dan anders dan dat zij zich daar
over op dat oogenblik ook verheugde? Toen keek zij
naar den burcht en zag, dat alle dienstmaagden "voor
de poort stonden, zelfs Winifred en hare moeder. Tot
Beornwulf had niet gebeden, doch ook niet op zijn eigen
kracht en handigheid vertrouwd. Hij had gewoonlijk
meer dan één hulpbron. Hij wantrouwde den priester
en zijn macht over de menschen nog meej dan diens
goedeD wil, die eigenlijk vrij wel geboeid was aan een
gouden ketting. Daarom was hij den vorigen avond
een geheelen tijd stilletjes op het Ting-plein geweest.
Rechts van den zetel van den graaf, waar zijne
plaats was, had hij op eene plek de aarde voorzichtig
acht duim diep uitgegraven, het gat met een oude
vermolmde plank bedekt en er toen wat aarde en sneeuw
overheen gestrooid. Daar die plek dicht bij den zetel
van den Thinggraaf was, kon hij haar gemakkelijk ont
houden, en er was weinig kans dat de een of ander
er over heen zou loopen, daar 't volk nooit zoo dicht
bij den eik kwam.
Alles was naar wensch gegaan. Het weinigje sneeuw,
dat den vorige nacht gevallen was, had elk spoor uit-
gewischt. Zijn kleine kuil werd niet ontdekt, en gedu
rende de verhandelingen stond hij vlak voor den kuil,
en hield er zijn zwaard, waarop hij zijne handen liet
rusten, overheen.
Siegbert kwam aangestormd, zeker dat hij de over
winning behalen zou. Aethelburga was veel meer in
angst over hem dan hij zelf. Zij had een spottenden,
kwaadaardigen trek op Beornwulfs somber gelaat ge
zien en vreesde den een of anderen nieuwen schurken
streek, al begreep zij dan ook niet, hoe dat hier in 't
helderen daglicht en voor heel het volk mogelijk was.
Toen Siegbert nu kwam aanstormen, hield Beornwulf
een poos dapper stand, en deed zijn goeden naam als
schermer alle eer aan. De sterke houwen vielen krakend
op helm en schild. Beornwulf was rustig. Siegbert was
heftig, en door een uitdagend lachje trachtte Beornwulf
hem nog meer te prikkelen. Toch zagen de oude ervaren,
krijgslieden al spoedig, dat de jongste de sterkste was.