pf J s M® N 60S 3 a M (J "w li) O 03 >T5 ®r^i; fl Sr2 ËH-Sfc» >®c3Xj a-H T: ü^n? c3 951 119 118 123 TT S I l|!» tin "ïc 1saï>ag® So sas "P gL* .2 f 2 O Ï-- d'3-- T3 W)^j S öo g- -y iJ i ?i s a T5^ «S -M o ÖD «B rt B a iï a* fl'ö o o Èbs s CS -x aa O 53 '3 eS as S T ,- is a o a S -33-2 cö O O O <D o N ~3 r- c 3}~c3 -s fe <D -^ =-< C^ .2 cz co a s S Sin <v O T3 M. -.ri. <3 '<8 *3 ffl -4-a CU 1? CU M fl i; O 03 ^s—-a-rar a c3 CP - co <u au T3 u. cuco 5«J§g^ig o! ■S-6 m - -^oüUBë ïg'5 - -2 £"3 O.H-1 su99 ui uetp 'jpnMuxogg uup xaara Sou joopeg qp t ut uagap mops ggipqguiq para 19 pxaqggtg deix mox-BBg 'ugzugxg uaa8 ftq gpuaq in:p 'sum uadooxgg xaqquAt sugg pqoopspxuq eqosaaptgq etp spn ug 'napjoopgg uepog op mm aip '8aoua8 ueuuura Sou pEtppu qoop Sutqq peq ut 19 uoxbav uioxuup 'pqo-exqgg ugpgq -uïav p( uuu qoo U9J9A ftq joopegftq peq sbay py -eiptsod eqftpxBBAgg xggz uaa ui qotz pxgqggpg puoAaq ng gqpoA uftz 119 ptrep uftz uua xepuxxaA uaa 'uoueg iep pauftA U99 'uapstxqg eApuq H99 pu jpaz si fig j psqeqeq raaq pjggq ugstiqg 9tg j^qonioA uapoS gp 9ip n99 s^qogjs qqggids 002 r; uguunui ^.gq fx§ ^IOOJJ r; ugig^sn^ 9^ uispoyY itba i9^s9i.td ngp iBTig-R ^gq iooa xxio :jt3'Bi9|STq '^gq fxS ^SrinyY* uiq^s 9.uoqos ^gra gpAvnggiqos ng ugji3A 9^ qin [ggqggxg uggg^ jg^sgt.id gprto op uoggq nu .reiq^ »i ^uioon usggouyg p^sjooa ^p ;gia fig spe 'oMnoiAquoF ojopg ep ^pioM jpmuiogg ut>a uta^s jbtjui 'mspoy ui;a soig^ -sgtid ^otu i ^qooqggrao jg^soud nop gggq jjnAvniogg« uiocq 11 tja opjggq 9ip rag^s U99 ^gui dgxi pioqggig qoog 'ugaireui eigpno gp [tq peiooA 'peAfiq ugpuoA ngpiooM gzog »i ugpfiA\ irepo^Y AvnoJAquof gp ug jg^sgiid ngp uba ngpiooAV ep renn ngjg^sirq Ftm ne^ng j pjooq^egq aggaof naë uxïa 9[{iA\ je; uoAigpoq sojpi ng ufiz snxiMp ^giu snp suo ptmq 'nepggsgg' yggq qEiggppuao ug 'uoAnjggg gggq ^gq jjnMuiogg ^up uozfiMgq ^.gia ireq piaq -ggig crapuujqqio ptigs nggipgojq nog ui qggjjs gjggqgg ezno 'ugsuqg aougg uiAnfs .igugg ggiMjg^. irep ^goj^1 aggq igomni ;eq [U joop dgu ug 'gpungap ^yq px:p 'pqqos ^gq uegg; geo[s 'do pup epno ep puo^s raoinng qoxu ^qooui pep ug •psggAvgg ufiz pin uoAg ugpno uop ueA [eeid ug ^qoeid gqe -jyui ;gq noz joopieep ug 'uggiozgq 9^. 8ni0^ jepeA ufiz ueA pgogpg pyq uigq uaqugp ueeg Pfgeq f17 qgiu psoAAgg pip yegq ut ig si gqig^s U99 q{nz luguueds ueq gooq ugg qjnz gEstgui ugg ^ep« '^qeeuigg -99tu peq p9tu ^qoo^ ug|s^ee[ nep 9tp 'guiqiy epMnoq -98 quqj epno U00 epigz SueAoopg ;giu ueq qi ug« •nop -peq pjooqgg uoqe spggj Eiz ueAJeeM 'uedeM ^gq ueA g^qip no 9|gu9[ gp do guizeqjoA [oa epsni goo jgqe ug 'ugjfid ug jgqoqjEid leeq 'gooq aeeq ggoip yieqjQ^ -qggi nep uee igqni eg 'pjoojjuo gjjneqgqiMuo uopeq euunq ugpioM 'uooqos goq ug seM ftz guóf goq 8ez y-jgiueui ep ug 'ueuieMq uiyid-guupj, ;gq fiq Cxz ugog •qggiq ug uiyeq 'sie^qgeM gp gpgjoA ue jgpeAA peAA pgui ugg -ueAtuo uggoo opugigojg eaeq gppoqioA 'so[ qotz g^qni 'lepgoxu .tg.ieq pjooqxooA iyq do snq ug^s^etq ugg gou 0i.qn.1p eg.mqi9qi9y qoop i^sgue ueA ^eoiq uepiiq uee 19ui uepjooAV epoejM oip gppiooAgue jgpgoiu oiejj »j sguii9.fjo igq leui ugiqoeAi gue{ ei {e loin qftpeeM gem uera iptooiag toom ooz SI ?fZ i ^q 'ejj jggm i9iu leeq ugpsunquosqeq ieeq U9(I'[0H i ugugAipjgA spgyj nu MiioiAquof ggipjeqpjgq eip ueA pgom gp sj jje leeqyg ueA pjgMgg iem ez pqng« :raeis gd.igqos s eqerq sdeiqsugg quopjigyM leeg •uopueemuee pgods pop sigpqoeM gp pep spgggigAgp sbav pgjj 'ugpeisoi gppM. iggra pioou leeq fiz josje 'jgpgora eieq opragjqmo 'mpgq ug seuxeq ui spggi 'eginqpgqpgy •gputg igpue ugg do qoo uep fiz ugpdooq pe 'uoaoj p( jooa pigqosje ugg potu peq uoq pqoq eoq i puedEpjguee seAV pieqosje pgg mgieAVz -gq gou qoo potu jgpqoop i9ieq pieq peq pqoora pgep[ -jgjpo gpptAV peq uee gpqoepgg gg 'peq pigjqosgg ooz ftz raoieeAi 'uegggz ep igpqgop eieq poAi qotz gppqoeAV qoop 'epmpeq pop jqoaa jjgz qoiz jepgom eieq guoMp uooj, »j ugqera [oav sgqe jgqgz jez pog qnqj ooz eop nu pop pieeAA n i ooz sugado n pieiqos raoieeM 'lopgora opsjgtgt uguejp jgpuo eginqpgqjgy ggojA qfqaputg ueqeAveq ep piood 9p rao uoAgjqeg uaie-A igpqoe uggqe pggqgg otp 'pqoanq uop do uoAoq siapqoeM 09Avp eg •eppgiqosag qto uegqtgq uep igpuo jg peAA ueiz ug uaiooq sgqe .teep ueA igpqoe uoq f17 •ueepsqps pop jgpqoeMguiqg nep ueA soids ep oeeq guoAVp qEqgpiaj ug qoiz eqe.ijf guoAxpgq gptaora pgm spqoeps qoog -ugpgipeq pgiu qoo 'pgM ggugips gpno ep sugg -poa 'speepd ogipieq ep uopqoora [17 -uiepd-gtiig paq ueA guegut uep uee pop 'ueeq ueioputq ug u9A\hoja ueA epgpuera gp loop ugguoip eqei\p ug epupuiyp. 'uepuoq ugpz sgppe qoo Epz oeeAV ueA 'piood gp uee pop spqoops uggutg uopspeep gg -uapgeempsugtp gp .xoop pgpoAeg 'ugssaigpseera ggMp gp uguieMq daoig gzap iapqoe qepy •puiraaq uep psaeiAeg .iggra seAV Eiq i poep uap potu jpnAvujoeg ueppiAv «gp uepgiA ugpgoigpsuioqpoM epfipq p09A 'uaureAxq uaq sguep ftz ueop 'jygu deoip ugupgpq sugpp ue pieqgetg do pugpqoeuira ueqeq uauuem 9uEt2 'ueuuiAY uguunq ugppnz ep peqos uopgpe ugg uftz gp ueA joqez peerapip oe mo 'ueqoidsgguee pqonpag 'pieeggg peq ueefiq ugieE SipuiMp epueinpeg fxq eqpeAA 'ugppeqos eutiz peq Erg -uegueiq ep uepaAv ueefiq gpoAgg qftpuoosxad spe uera piapuoqaeMp uep oeera fpq peq 'uazaipjoA uapapag sguipepioq gp squepup) •uggpoA gp unp ua qip xoop guiuoqeaz unq pieieq 'puoi peepniq ueppe ueqeq Epz i ueqqaq ep ugraoueguee gutpnoq epuagepptn uftz ueugqos uauuera uftz py 'uiasqxpq gp spe uooqos seAV ue qpoAVxaaAvuo ugg spe igqraos puops peepag nfp2 •uenuera ouEpz para uee jpnA\uxoag guiuoq -aez gpseaiAeg ap poxp uaqospoxp para raeMq xeeg -pxood -pqoxnq uap xeeu speeragou uaeiepgp qaaq nu qoog »'ugginq ueuunq potu qoop qi noz xeep ueip xeera 'pqoxnq uCtra pin xap -pnqos epsaq gp uaq qp ragpgtqos uetz gooq uep pera 19A -eip gou qoop xeeq noz qi xeepq -pxejjoeg ppxoAV ftz pep 'paog raoxeep p( ppuiA qi ue ppeAneusag uftz epptAvpueieq rao sxepgoxq xezuo uepxepuoq xeep 'pueipxeA poop nap xaAogipaods qoo xe peq noz uep 'epraeps pxaqgaig xooa qeez ezgp ui qpoA peq spy 'psoora uepxoAV xggpoAdo uEiz xgpep gzgp peprao 'pqoexq xeeAeg pooxg ui opueop ooz jpaz qotz ftq xeep 'uappaps qeeq ep do geexg peiu qoo uoozuooqos ufiz eppiM Eig "uaqpoApuo uauunq noz pseAV -eg epgeqgg peq pqoq uep qpoAvpoq 'uapxeepuo ueuunq pqaeAog uoaraegpe uaa ui 'ueraougg guiqxerauee ui qpoA paq ueA pjixp ezoopapueq ep 'eppops uap noz peg 'utiz peep pueq spxeqgaig do xaora spaeps qpoA pgq 'gppajCtAvp qqquegoo uaeg jpaz ftq ueexeeM 'jpnAAuxogg ueA qeexps -tjgqxnqos ep pep 'peo8 peaq epqxera Eiq qoop 'ugguara pftxps uop ui euxeeg peiu qotz eppiAV tig uaaM ue uaaq paAsdeeqos üfiz do gppsnxuo jooqos jeexggutqq, eg 'xap -ooxg spoaps pxaAV qpoA pgq ueA ptgqugpuoAvagdo eg i»j uappez ep pxooA pfixps uep piexgq nu qoo paoA ueqfipuEid ufira squepuo qt ügq uep 'paiu pep pgq ptM 'pftxps uep ueA gutppezpxooA pop uepedoq gep exopue uee paq peora uep 'ptM. utiz gipxeeApqoax guiqj, paq spy j xeeuep -xooradinps uaa ue 'xaAoox uae ue 'si qxnqos ggipaaiara uaa Eiq pep 'peeAV 'ppatq pqapaq pxeeMz uftz pera gtp -pnAgxoz ooz jpnMuxoag pep 'petzuee peg pip oim pe ue gaougg Etui pgez pgoA epqiMzxaA uftra qoop* seAV pueq sjpttMuxoag do xgqez ue pseA xnqpequeg pep nu deaxg -eq ftq pueM 'pgtpxeeAtpuoxoA pxaqgatg datx >j ueag« »d jaoxg peg pgq ftq uaop 'pqoq uatzed raeq ftg pep 'uexeMz qoo Etg punq i paeMje peg peq ueA spetu ftq pep 'uexoAAz -eg pjeaq jpnMuxoag* uaggoz ep pxeqgatg pop xoop 'dpnq ep jpnMuxoag nu xapsetxd ep raeAvq speeragojq •qotz xooa puegftAvz ue xgqraos ugqaq uguuera uggpg sjpnMuxoeg ua pxooAipue pep xaAO pjooq pgq uappnqos uenuera gpseara ep qoog 'suaa peg pno uaa paq pep 'saaAVoq qoo qoop quepd eprapora -x9a epno gp pep 'ftq xa epgeoA no pstMje peg pgq ueA spetu Etq pep 'uapuopsaq etp 'uepog eppe ftq xaoAvz jpnAV -uxoeg 'uepxooM gzap do gpgpoA Mnaaxqoseg pptM uag 1 LSI aaoaauTXHOg na -svvjq nva Noxanmag vöunaiaHiiav tn «ii aaoaaauaHog Na -svrpp nva Noxanmaj YDHnaaaHiay 122 AETHELBÜRGA Feuilleton van Maas- en Scheldebode AETHELBÜRGA Feuilleton van Maas- en Scheldebode Velen stemmen juichten deze woorden toe, daar zij dit werkelijk den besten uitweg vonden. Velen schreeuw den ook onwillig, dat zij er tegen waren, deels omdat zij den priester en zijne goden niet zoo erg meer ver trouwden, deels omdat zij zich zoo ontzagelijk op het tweegevecht verheugden. Zij die het zelf niet gezien hadden, konden nog altijd niet gelooven, dat de jonge man den vreeselijken Beornwulf de baas was. En deze zelf zeide, merkwaardig bescheidenAls het Ting het zoo beslist, zal ik mijn toom intoomen en mij voegen naar het oordeel der goden Van den ingang af weerklonk Kraka's stem»Naar het altaar met die Christelijke heks, die de heele streek heeft vergiftigd; dat is het beste offer!* Doch Siegbert schreeuwde met een stem, die boven alles uit klonk »Eerst den besten mond der goden, het zwaard, ge vraagd! Als dat het antwoord schuldig blijft, laat dan de wil van den priester geschieden!* Dat was een woord in den geest van het volkalle tegenspraak moest daarvoor zwichten en het oordeel der goden werd afhankelijk gesteld van de punt van het zwaard. De meeste heidensche volkeren geloofden aan een dergelijk godsoordeel, waarbij de waarheid dan door goddelijke kracht aan de overwinning werd ge holpen. De hedendaagsche duels zijn een karikatuur der vroegere godsoordeelen, doordien men nu de eer tot grondgedachte heeft, en er in 't geheel niet bij denkt aan een godheid. In overoude tijden zal dat misschien ook wel reeds zoo zijn geweest, want Beornwulf ge loofde reeds lang niet meer aan d9 goden, en Siegbert had zijn zwak geloof kort geleden ook geheel verloren. Hij ver trouwde op zijn kracht en zijn goed recht, en ook wel een heel klein weinigje op den God van Aethelburga. »Als Gij de ware God zijt, help dan mij en haar!* had hij dien morgen gebeden. zoover ging alles dus zooals het was afgesproken. Als Willibrord nu nog maar op het goede oogenblik den tempel in brand stak, indien het Thing tegen Siegbert besliste, dan zou alles nog wel goed kunnen gaan. Zij werd hier in hare overpeinzingen gestoord door de ruwe stem van Beornwulf. »Een jaar geleden heb ik die Walkure tegen den grond geworpen,* riep de zeekoning uit, nadat hij den eed had afgelegd, »en zette haar 't zwaard op de keel, toen Siegbert er zich in mengde en mij mijn buit be twiste. Hij had lang tevergeefs met haar geworsteld, en zij zette haar mes op zijn keel. Ditmaal was mijn stuurman Knoet juist van plan haar te grijpen, daar ik, wegens mijn verwonden arm, niet het eerst op de stormladder kon komen, toen die verrader Olaf Knoet van achteren aanviel en neersloeg. Ondanks dit alles was ik toch nog het eerst in 't huis en nam de jonk vrouw gevangen, wat Siegbert zelfs niet loochenen kan. De mijne is zij, de mijne moet zij blijven, als er in dit gewest nog recht wordt gedaan. »Zijn woorden zijn even valsch als zijn hartriep Siegbert, bevend van toorn. »Ik had de jonkvrouw het vorige jaar gemakkelijk kunnen neerslaan, daar zij slechts een mes had, terwijl ik een. zwaard in de hand hield. Haar pijl had mijn helm doorboord, doch ik ver smaadde den laffen strijd met ongelijke wapens, liet mijn zwaard vallen, rukte haar met mijne handen uit het zadel, en zou haar ondanks allen tegenstand spoe dig hebben bedwongen, als die roover niet laf van achteren was komen aansluipen, de weerlooze omver had getrokken en haar had geschopt. Toen trok ik mijn zwaard uit de scheede en hij zou zijne onbeschaamheid ook hebben moeten boeten, als de mannen ons niet gescheiden hadden. Toen wij daarop thuis kwamen be loofde hij mij op zijn woord en met handslag, dat hij de jonkvrouw aan mij zou overlaten. Gij ziet, hoe hij hun te verzoeken deel te nemen aan den laatsten be- slissenden strijd. Hij is reeds heel Denemarken rondge trokken, en overal stemmen de Vikings vóór den strijd. Reeds vroeg in 't voorjaar willen de drie Koningen de Christenen onverhoeds aanvallen, om zóó gemakkelijk de overwinning te behalen. De Skalde zal zijne zaak ook zelf bepleiten. Aan één ding wil ik u allen nog slechts herinnerende man, die de vloot van koning Al fred de overwinning op de Denen heeft doen behalen bij Swanewick, is Earl Ealmund, de vader van deze jonkvrouw. En nu, Beornwulf, geef ik u het woord!* Beornwulf trad naar voren, doch de oogen der man man waren niet gericht op de grimmigen zeekoning, doch op de slanke, liefelijke gestalte, die daar in krijgs- tooi te paard zat, de eenige vrouw in het Thing, het offerlam. Zij zag bleek, doch het was niet uit angst of verlegenheid aan het moederhart had zij haar zwaarsten strijd gestreden, en de Heer Jezus had haar kracht gegeven tot het rotsvaste besluit liever te sterven dan Hem te verloochenen. Dat de menigte haar aanstaarde, schrikte haar niet afzij zag het nauwelijks. Zij zocht slechts één onder hen allen, en toen haar blik zijn oogen ontmoette, die van liefde straalden, kleurden zich hare wangen lichtrood, en hief zij het hoofd met meer vertrouwen op. De oogen der anderen mochten dan vol woede of bewondering tot haar opzien, dat kon haar niets schelen; zij wist dat God haar en haren geliefde zou beschermen. Alleen behoef ik niet ie sterven,* zeide zij tot zichzelf, »hij zal nog eerder van zijn leven dan van zijn liefde afstand doen.* Doch Siegbert's stralende blik scheen niet aan den dood te herinneren, doch slechts leven, liefde en vrijheid te ver kondigen hoe kon 't dan anders dan dat zij zich daar over op dat oogenblik ook verheugde? Toen keek zij naar den burcht en zag, dat alle dienstmaagden "voor de poort stonden, zelfs Winifred en hare moeder. Tot Beornwulf had niet gebeden, doch ook niet op zijn eigen kracht en handigheid vertrouwd. Hij had gewoonlijk meer dan één hulpbron. Hij wantrouwde den priester en zijn macht over de menschen nog meej dan diens goedeD wil, die eigenlijk vrij wel geboeid was aan een gouden ketting. Daarom was hij den vorigen avond een geheelen tijd stilletjes op het Ting-plein geweest. Rechts van den zetel van den graaf, waar zijne plaats was, had hij op eene plek de aarde voorzichtig acht duim diep uitgegraven, het gat met een oude vermolmde plank bedekt en er toen wat aarde en sneeuw overheen gestrooid. Daar die plek dicht bij den zetel van den Thinggraaf was, kon hij haar gemakkelijk ont houden, en er was weinig kans dat de een of ander er over heen zou loopen, daar 't volk nooit zoo dicht bij den eik kwam. Alles was naar wensch gegaan. Het weinigje sneeuw, dat den vorige nacht gevallen was, had elk spoor uit- gewischt. Zijn kleine kuil werd niet ontdekt, en gedu rende de verhandelingen stond hij vlak voor den kuil, en hield er zijn zwaard, waarop hij zijne handen liet rusten, overheen. Siegbert kwam aangestormd, zeker dat hij de over winning behalen zou. Aethelburga was veel meer in angst over hem dan hij zelf. Zij had een spottenden, kwaadaardigen trek op Beornwulfs somber gelaat ge zien en vreesde den een of anderen nieuwen schurken streek, al begreep zij dan ook niet, hoe dat hier in 't helderen daglicht en voor heel het volk mogelijk was. Toen Siegbert nu kwam aanstormen, hield Beornwulf een poos dapper stand, en deed zijn goeden naam als schermer alle eer aan. De sterke houwen vielen krakend op helm en schild. Beornwulf was rustig. Siegbert was heftig, en door een uitdagend lachje trachtte Beornwulf hem nog meer te prikkelen. Toch zagen de oude ervaren, krijgslieden al spoedig, dat de jongste de sterkste was.

Krantenbank Zeeland

Maas- en Scheldebode | 1911 | | pagina 4