uua 3ui3ooqiaA auxaiq u99 sum lepuomup fqxa apno
-H9Mtl99 u99 pucqs 'pUOAaq liappim ut qOIZ 9ip lu99|s
-lajp nop laAouagat ^smf ua' 'SuuSui op uua joa
qm ua^saara op uoAoq pjooq
nou yaAV qxqs fog -apgaoA uaq fxq qoxz fxq U90^. 'uoSo^.
;90jg|S'Tuoqj9M agxuara tuoq quojq mofdguiq^ ^gq do
9}3tu9ui apjarauziaA gp qn qoo uo daqioop uaq uaqossruj.
pu9|90jg qfqapuaiiA §uqa3nof aqiaijs 'auooqos op uao|
'gxipijsaaS ux ua^quuiaS safsxom ua uaMnoiA og -uapuoq
-gjfysuA qosoq q ux fiz uappuq uapiuud og -uaAiaMuuu
uaxiunq^axu jsuaxp uaqfquoosiad ufxz iooa fxq puq laajAj
•uauuura SqjfxA ufxz loop pg[OAaS 'uuu qsxrif rauAvq azag
•uaxzag uaqqaq ijsioqspuaiy do gaqgaxg uaguof
uap .iaAaq uaq lepuo uapA qoo uup uapnoz [u 'pup
uxxq spx uaAg uapno uap uapgjoA uaqu azap ua 'uaraoq
-ag uoium uauuura piapuoqjfiA xrep iaaj^ "uaAfqq uxajd
-Snxqj, ^ax[ uaqnq qoo uup fxz uajsaom ju 'uaqfoq uaxu
-oqpxaqguaxgsAvnaxxx qn qoo uoium 'uappnqag uagapg
-foqsjqoxp ap ua uadiop ajoojg ap qn uaiapuxq ua uaAv
-no.xy -uaxzag qra laxq uaiuf papas sum a^giuaxu aqxoig
uaa qjnj; qsaMag qfqapioog qq ut;a uauuura aqiaq op
'uuu uaqxuq aqu uua fxz uarauMq uagiora uagaoiA uap
ui spaaq -puoxg xxap a^qapaq Muaaus guuj auunp uag
uaqoiqagnuu sum puuqauuoz-iaijuiM nap uua gup ag
•Suiqx JOH
•hmsclïooh aasaz
106 AETHELBURGA
3 ,aat mij dan in haar plaats gaan of laat mij in
elk geval met haar mee gaanriep de beangste moeder.
»Dat is het beste,* riep Kraka dan ben jullie allebei
goed bezorgd!*
En Sven zeide lachend»Dat kan gebeuren, als je
dat zoo prettig vindt!*
»En sta dan ook toe, heer,* begon Ealdritha opnieuw
„dat wij Wat beddegoed meenemen, zoodat wij niet op
den kouden, vochtigen grond behoeven te liggen.*
Kraka wilde hier wat tegenin brengen, maar de
goedige Sven beslisteMaakt het jullie maar zoo ge
makkelijk als je kunthet duurt ook maar één week.
Maar je moet goed bewaakt wordenmijn burcht laat
ik mij door niemand ontnemen. Het is jullie eigen
schuld, dat je gevangen wordt gezet!*
Hoe dankbaar waren moeder en kind voor die ge
ringe vriendelijkheidZij gingen naar de dienstboden
kamer, waar alle vrouwen natuurlijk reeds lang ont
waakt waren door het vreeselijk rumoer en vol schrik
hadden bemerkt, dat Ealdritha en Aethelburga er niet
waren. Zij begrepen onmiddelijk, dat het alles om de
jonge gevangene was, doch durfden de kamer niet te
verlaten om het te vragen.
Toen Ealdritha en Aethelburga bij haar binnentra
den, haalden allen verruimd adem, doch schrokken
hevig, toen zij vernamen wat er gebeurd was en ge
beuren zou. Alle dienstmaagden waren natuurlijk gaarne
bereid het beddegoed naar beneden te dragen en het
vreeselijk hok, dat slechts enkelen bij ervaring kenden,
toen hare meesteres haar eens bijzonder streng had
willen straffen, wat schoon te maken en op te knap
pen. Ealdritha nam intusschen de schreiende Winifred
ter zijde en fluisterde haar toe
„Wees nu een lief, goed kind. Het duurt maar
een paar dagen. Blijf vroolijk en bid gedurig tot den
lieven Heiland. En let nu goed op, wat ik je nu zal
'uauuaqiaq puuraaxu sxuiajsuxp ap joop uoq fxz -uura
xxae uua uaraiu ap ui aqujsog aqfqaMnoiA auaa qfq
-apxnp fxz guz 'uaqMp qaip uaaq qup aqujd q iaAO uaSoo
aiuq ua guxg uaAoq iuuu gqqaxziooA jaaq fxz txaoj ug
•uaqojs paap ueiapu op ux poojq q iuuq ^um ]aduioin
-ag jop uaa laqxq uoao apiooq fxz -uaxnauiaA aj jasqiag
jqoq uaa apuaaxu fxz iuum 'uuug e; uaAoq iuuu suaa
Sou pny suaaux fxz geaiq doin-BQ 'uadoopgjoop smq
pq uo 'unnpaSdo suaa Sou '|aa{q qn Sutq ooz JjnM
-uioag junp 'fxz sum ^qooppnq uapuaqosiaaqaq paqaS
.xnnq uap joop uoAaipor) -puareuMz saxu uaa suaauoAa
'ju uaq do opiunpaS op SaojA apaoM uua ^aoiq uaa ^ara
yiuA\ 'rxaqpnjA o| xuo ^saaMaS pfq raam sqfqaMnnu
qoo sum .ig -^saaMaS ufxz noz qfqaapuxq uomxnqq 1, fxq
xuaq pmuMz ufxz jnnp 'Saoap qoxz fxq uaduM Sxuaa sjt;
fxq ^np 'apxuajquxo saxu aqia^s ^oq pxreq.xa)qoai ufxz |Cia\
-ia| 'oo; qoxz jutïu apjaqoS ap puuqxaquq ufxz pxu qo.q
fxg 'uaypri{A unn ^.axu ^qaup gup araddnp ap qooQ
i ;q.onp\ ^qanjy* :oop paqSaxg apia^sxnjj ua nu
■jaq appxoxuaq nq^jppeg qoo -uaAaSaS uoqaop puaMnqos
-juum ufxz ua qoopdo uaAoqjnnp oxjp ap .xapqon oqpeM
iqiauioq apunupaS aiaquop uaa puq piojqxqxy^ j smq
-oSuaAx?,! pirq uaa quopqjaaM qosoq paq pin uua puxiAV
'apsuxap pxmapqou pquqosjaA fiq uaop 'uaqqnxp pxxiq p(
uuu apuuupsuuu ufxz piaqSoxg appxM suaa So|q 'uxm uaq
-qajpiaA do Suo.ip uo Sxpsnjuo suax lopaoxu ouunq qoop
'uaSSaz ap paA Sou lapuuqp uappuq xnpSuof ag
(;uaquuaS paap uaaS fxxn uxiq
piM uaufpz .xapxxoz -uaSuip ap soppt; uoaoS pqonxq fxxn puz
pog -uapexq ap puupsiaaM qaozioA muoL uxïxi xuo 'laq
-fxpiaoxu paaA fxux paxA pajj« -xupnq uSjuqpaqpay appiooM
-pui! j appuqg ap spu uapqoxipxn SxuxaM uoao puz fxg*
uapjOA\ apaoxu ap Suuq paxu uup af paq puz 'uaiaaqaq
ap af rao uauoop saxuiajjo ufxz af uo uapxaproA uappiM
Sou qoo af uaxqassxxu puz jopsaxjd apno ap 'apsjaxp axuru
ufxxu qoog -uossud ap do xuo uapauaq raAaxp xuaq pnup
V HHHHIHH vLHV 86
Feuilleton van Maas- en Scheldebode 103
Hij voelde werkelijk op dat oogenblik het koude staal
tegen zijn hals, eer hij stilstond, »Neer met dat wapen
of ik doorboor je het hart!« riep Beornwulf op donde
renden toon, »neer met dat zwaard, slavin, ik moet
dien schurk onschadelijk maken, al zou ik je er bij
vermorzelen
Aethelburga antwoordde niet met den mond, doch
met de punt van haar zwaard, en wel zoo flink, dat
nij geen stap verder kwam. Hij trachtte evenals Sieg-
bert het zwaard weg te slaan, doch was te veel opge
wonden om de korte, bliksemsnelle stooten behoorlijk
af te weren. Hij werd verscheidene malen licht aan 't
hoofd gewond, en als Aethulburga gewild had, dan zou
zij hem hebben kunnen dooden. Doch dat was hare
bedoeling niet. Zij wilde hem slechts terughouden, totdat
Siegbert in veiligheid was" en dat gelukte. Wel was
de torenwachter er nu en sloeg hij met zijn wapen
haar 't zwaard uit de hand, doch op hetzelfde oogen
blik hoorde zij beneden een zwaren val en besloot
daarxxit dat Siegbert bijna gered was. Hij was op de
halve hoogte naar beneden gesprongen, want hij wist
in welk een doodelijk gevaar hij zich bevondt.
Met één sprong was Beornwulf bij den muur en hief
zijn arm op, om het mes den vluchtende in den rug te
werpen, wat hem zeker ook gelukt zou zijn, (want hij
had een vaste hand), als de jonkvrouw hem niet nog
maals had aangevallen, en zijne hand had gegrepen.
En ondanks al zijne kracht was hij niet in staat zich
los te wringen, totdat de torenwachter haar achterover
trok. Toen Beornwulf zich daarop eindelijk over den
muur heenboog was het te laathij zag Siegbert nog
juist met groote sprongen in het bosch verdwijnen. Met
een vreeselijke verwensching wierp hij hem het mes
achterna, doch trof hem niet meer.
Hij dacht er nog een oogenblik over, om zijn tegen
stander te vervolgen, doch begreep spoedig dat dit geen
•pqxaraabdo uaqqaq op paxu pooqab p, ux
Sou aop nu pop renq uaaqas fxz 'utitiS uapiq noz opaxu
poM qoo nqpuppng fxz pup uaxqossxpj; 'MnoiA uapiOMaS
soopauuxz aizaopuf loop op uua uoaoS pqouiix ap ux laoxu
paxu apunnpsuxm ufxz fxq appxM 'uaxuM pqappuo jnmnuaa
fxz nu 'uoq uaxuoq xtba qoo ia puy^ 'uaxzaS pxxq pu-eq
eiuq ux saxu paq fxq pnpnu 'uaprq op jxapqon MnoiA aSxp
-qonzqimiM 'aSroxuBsooq azap uua pqonux ap ux nSmq
-peqpay 'pxaqqfqaSoiuuo auaa mxfiq xuaq uaaqas peg
»juaiops laaxu paxu psm
-pqotïu of opjoopioA spiaqSaxg pnz xrep 'suo jooa piood ap
uadg -uodpoq uauunq inxxq ua fxxn e§ ppnoz opsiaa p, utib
junxu* 'puaqonpxuqS punpsaop uoqfqjnuAaS ufxz squnpuo
'piaqSaxg xaz ,/u'aqunp qx paoxu opspnnp pf .xooy*
<(i paAinp uap icmx uaxnus pdoop ua
'uoSaz ufxui para 'aam unp imxq maag* fxz quids uaop
-pooiS op sxjM SuxzuqiaA amq iuapiooM uaaS fxz
puoA pfxp uaSxnaa apuampag -qfqapup mops oufxz epuaq
-laq fxz puuM 'uuups uaAfxjq ppaSuuaS puoiS uap uxm
spe uquig suav piaqSaxg uua uapiooM apsiaa op fxg
pëuUIAoS
muoia oufxz pop epjaq oiaAxnz pxn MnoiAquof apopo azap
uaiapuA .xaufxz pqoinq uap ux ppaaq fxq ua qaaips azap uua
muuuaSjia 'óp 'uooz spinSxg 'piaqSaxg qoop 'laxq paxu
sx jpuMuioag 'uquig 'af psxSiaA fxg* oppiooMpuu fxq
uaop 'mops aufxz quopq Sxpsni ua Sxpsuia uaraoqiooA
ap qnpaSuo uaa rao uoioa iuuu piaqSaxg Suoids ng
>jauiaap apxaA oxp jooa praopsaq sx
sara ufxra 'muoia uaSxa af uaSap do mum sam paq fif
jag* :maps aqosaaq para spqoaps opMnaaiqos juura 'uuu
paxu qoxz fxz epioops mup qoop 'uura uap uua puuq op
ux uaqxitpq sara uaa paM Suz f12 -muoia epuqoS axp do
uapaoq xioq quuiM luuq psiaa luura uup fxz spu 'uapoop
qfxppappxrauo luuq pqoora jpnMuioag -paaqaS Suxuuxzaq
aiuq fxz loopiaA uaoj, -pqoup fxz iuuu 'ufxz uSinqpoqpay
ua uura luuq spqoaps uapuoq uappupsaS apooiS ap luura
aaoaaauaHog nh -swj^ nya noiaminag
102 AETHELBURGA
ne kassen, en hij kon geen geluid meer voortbrengen.
Daar weerklonk plotseling de horen van den toren
wachter door de nachtelijke stilte en door heel het
slot hoorde men schreexxwende, woeste mannenstemmen.
De wachter zelf stormde de trap reeds af. Kraka en
Ealdritha waren door den plotselingen hevigen strijd
als versuftdoch Aethelburga was gelukkig niet voor
de eerste maal in 't wilde strijdgewoel. Zij sprong op
haren geliefde toe, pakte hem bij de schouders, en
schreeuwde hem toeVlucht, Siegbert, vlucht; anders
zijt gij verloren!*
De stem van zijn liefste gaf hem zijne bezinning te
rug hij luisterde even, toen behaalde zijn verstand de
overwinning, Hij zag het hoofd van den torenwachter
reeds boven aan de trap te voorschijn komen, vloog
op en was met één sprong bij het touw. Doch ook
Beornwulf was zoo vlug mogelijk opgestaan. Hij zag
juist dat de jonge Jarl over den muur heenstapte,
sprong op, en greep zijn mes om het touw daar mee
door te snijden of het Siegbert naar 't hoofd te wer
pen. Vloekend vloog hij er heen, doch deinsde dadelijk
terug, want hij was bijna met zijn hoofd in zijn eigen
zwaard gerend.
Zoodra Aethelburga Siegbert zag opspringen, nam zij
het zwaard van Beornwulf op, en stelde zich bescher
mend voor het touw op. Vreeselijk vloekend sprong
Beornwulf op zij, doch weer schitterde zijn eigen zwaard
vlak voor zijne oogen en zag hij dat het door geen
zwakke, ongeoefende hand werd gevoerd. Aethelburga
had ook van harer vader geleerd om het zwaard te voeren,
en al was dit slagzwaard van Beornwulf ook zwaarder
dan de wapens, welke zij placht te voeren hier verde
digde zij meer dan haar leven, haar liefde, haar aan
staande. Weer trachtte de razende Beornwulf vooruit
te dringen, doch de jonkvrouw riep met luider stem
»Terug, of ik doorboor u de keel
•uappnq
gxpoou fxz aqpaM 'psm op fxz uapuoA aSx^qoxiuqy uap uua
uaioënajA ap lapuo ua paq a; qaxz fxz uaAuSaq 'uapuoz
-aëdo uaqqaq a^ pog ^o; peqa3 Sxiua uaa Sou ixg
s-uareMaq iaxq qoo suo unq '[inq
-uoMuaai uap ux apiuuMoq faxung axp 'pog ag -uaAohaq
o^sm ia^ uup suo ua uaMnoijiaA raag do Cxm uape{
i siapfxpradiopoM azuo ua§a^ uapxaiaq jop} uaa iaxq qoo
uuq fxq i siuaSxxuAob aiaquop azap ux laxq qoo sx pog*
'paora ^ara ioom fxz xaz Uniting 'qfqeS ^qaq fx3 'x?p<
ozfiM
aiapuoM do lepaora amq uagga^siaA uapiooM amg
•ua^soog. Sou lapaora
ap lajqoop op uoq ng -apxazdo uqnsd uo[aaqaS nap
iapiOA ua x'uazaaiA ^axu [uz qx* SuxSgooA uoo"). uaiapjaq
do nS.inq{axgay ua 'apjaoA uaaq qoxz rao la^qoop lamq
uoraixi aSgqomq op Suqas^Ojd fxz uao^ 'gga^saS qoxz fxz
ap[90A aoq ua fxz sum psxraqiaA aoq ug qqonp piAug
ux3A rapisd nap urm suaaux fxz ^np^o^. 'uapiooM uaaS
puoA ua ua^soog. mnq fxz apjiM 'apraooip fxz jos[n uagxz
jaa^q pfigx? Sou ua uaSoMzaS pxiq Sunj ooz nSmqjaq^ay
mug 'SuxS ^aoraaSa^ poopiajjo uap .xaqiaq uaSxpuaqa uaa
ux nu ua epiaoA joAoq pqoinq uaa ioao uapapS uaqaM
oSiuiom Sou oxp 'lepqoopsjmg aqos^oi^. ap fxz 'sum fxq-eu
dooqunM jap azap uao^ '^.soogaS saf^qouz la^qoop amq fxz
puq ua apuuu^s mxiq epjaqiapaora amq pyaxq qoo^ ua
Sxpuoqa uup laara qoxz apjaoA fxz ufxd muq uapap uapcra
VDHIlHTaH iIHV OIT
Feuilleton van Maas- en Scheldebode 107
zeggen. Ik hoop op den morgen, dat het Thing ver
gadert, weer vrij te komen en zelf voor alles te zor
gen. Maar als ik 't zelf niet doen kan, zorg gij dan
dat er een goed vuur brandt in de hal en in de keu
ken, terwijl de mannen op de Thing-plaats zijn. Je
kleine vriend Willibrord wil den heidenschen tempel
en den burcht in brand steken, opdat de mannen allen
zullen gaan blusschen, en Siegbert dan Aethelburga kan
redden. Als de tempel in brand staat, moet je probeeren het
touw weer te laten zakken. Je zegt er niemand iets van,
ook Drida niet, totdat de mannen met Aethelburga zijn
vertrokkendan zeg je tegen de dienstmaagden, dat zij
ongemerkt rechts van de poort het bosch moeten in
sluipen. Achter de eerste landtong ligt Siegberts boot,
om allen naar 't schip te brengen, zoodat wij naar
Engeland kunnen vluchten. Als Willibrord niet boven
komen kan, dan kunt gij misschien de kamers en
stallen wel in brand stekenje bent nogal handig en
slimIk hoop, dat ik het alles zelf doen kan, maar
voor het geval dat ik mee moet naar het Thing of op
andere wijzen verhinderd ben, moet gij het doen, zoo
goed als gij kunt, mijn kind. Doch zeg er vooral nie
mand iets vanhet zou Aethelburga het leven kunnen
kosten. En nuGod behoede je, en zwijg vooralloop
ook niet meer zooveel rond, dat zou achterdocht op
wekken
Winifred was erg trotsch op het in haar gestelde
vertrouwen, beloofde over alles te zwijgen en alles,
zelfs het brandstichten te zullen doen. ^Misschien kan
ik wel eens mee naar beneden gaan als men u eten
brengt; de torenwachter doet mij niets,* zei zij, reeds
weer heelemaal opgevroolijkt. Nu haar Willibrord een
plan had, zou het volgens haar wel goed gaan ook. Zij
beloofde ook, dat zij den wachter veel mede zou bren
gen, opdat hij goed gehumeurd bleef.
En nu moesten zij scheiden. Ealdritha zou nog graag
