78 AETHELBÜRGA
Feuilleton van Maas- en Schbldebode 67
66 AETHELBÜRGA
Feuilleton van Maas- en Scheldebode 79
p
I E lB
b B
5?
4
nep ui nu spaai fitn mo iuuj^ "uuu hui XJ19I1 uasqug op
Xara pfii£s e^ooië axsxuuj ap ue 'puaiaaiaA leaz qi puiA
uaSuiuoq aap duqospooq ag« SgqoiziooA appiooM^uu
ua uauuuui iep giip^saag ap iaAO psuuqiaA sum uaAg
lapuA
X§az qu^ jguiqqiqosaq ia). piuuMz ua diqos ufira x9m
fira ja^s qj« puq dan jpiMuioag -piaqjapfi auunq gou
uaAoquaiuup apjoaqs 'pSipoouaSqn uapiaM ia§uuz uap
-raeoiaq uap uua pinoquaqossn; joop 'qaz uaSuiiioq ap
loop nu fiz pp ua 'sum unq pq i9Aaq aoq# 'sum qqoox
ap lapguuMag aojj raagpA a£ laguuz nap piaieq qfq
"lappimno uaiuM 'uaiaguof ap juiooa ua 'uamoqag uaiuM
juqapuiaam aip 'uauuura apaaui aQ -puq uaqoidsagqn
pining uao^ 'juq ap ui puopquo laoram pjiM nag
„j sjaSnejA eufrz lapuo
n guuqos i uuu n xiaoA 'auauuoMiaAO qoou ap 'juui
soqqn iuai9A0i9A puuj eqosisqug auooqos pq suo peuq
V i do 'do i ueqaiM qoiMauuMg uua uaspi iep puuras
uap [tm uapq do 'do 'uauapiiqo ap uaSa} pfips uap
ui uaiz ai uaispi3[ ap piu n Jooq qi i qfqiuuM inujf
quooA\ pjapfiAiieA 1SI0A pq CtS mup 'ppi3{ pq qi uioq
'qiuqpioojquap uua uauuura 'n pq, -uajiazgri fiz uaqnz
isaaj[np pq uu qfiqappirauo pinnAaguuu pfijp uap
pi spup apA spaai qaq qj 'goiqpoq .iuuguq uua siai
-qoop ap joop iqiaMag uapunqjaAooi epoig pin si fr/
•si puaqaq guiqi;\ uaqja aip 'larauq autiz ua uaAagag
drqos utiz ijaaq 'luugug uua uooz ap 'oqqg 'uajuq aq
uauuura aMnaiu tuo 'uapuozag uapioou i, ut siapaoiq ap
pi Etui a. nuiuoq ap uaqqaq raoiuug 'uapapg qtqasaaiA
aaiqoa uaqqaq siagaj apno 8Q 'uagiqs |0a\ [tav ueq
-90UI 'uequAiaAo laiuiAV uap ut uappiin nu uaq [tm sp
snQ 'J10Z Üz si18 002 'apaomsuapfup ua 'ufiz pgipaora
quo paqag [tav pp uaquap uazuMp eiQ 'si gurauumaq
lepuoz xapxg ui pop utiz ua piooqsiaA legaj spaijjy
pp 'p[9uiag suo uaqqaq uauuoidg -uajOA ap poo unp
jagipung si Eiz ue 'inup nu si uappunq pi pftq 9Q
Qi saoaaaiaHog nh -svvpj nta MOiaTnaa^f
Aethelburga en hare moeder waren al dien tijd zeer
bezorgd geweest. »lk heb een. voorgevoel dat dit schip
ons niet goeds zal brengen,zeide de Jonkvrouw, >mijn
hart is zoo bezwaard «edert de kleine Winifred sprak
over vaders komst, en nu vrees ik voor een nieuw
onheil
Hare moeder trachtte haar gerust tfi stellen, doch
was zelf onrustig en gedrukt. Uit het raam van't dienst-
bodenvertrek konden zij Harald zien komen. Ealdritha
kende hem als een vriendelijk man, die echter zijne
goden oprecht vereerde, en het volk onafgebroken op
het oude geloof wees. Zij wist, dat hij met de zonen
van Ragnar Lodbrog naar Engeland was gezeild, en
hield er zich van overtuigd, dat hij gewichtige tijding
bracht. Nu moest zij naar de hal gaan, om de gasten
te bedienen. O, hoe was het haar te moede, toen zij
den naam van haren man op zulk een vijandigen toon
hoorde noemenMaar toen de zanger opsprong en het
bloed van haar dochter eischte als een zoenoffer voor
de daden van den vader, en de mannen in de zaal
luide hun bijval uitspraken, was het met hare zelfbe-
heersching gedaan; zij stootte een gil uit, die een stee-
nen hart zou hebben kunnen vermurwen, en liet den
gouden beker, welken zij juist met wijn had gevuld
en Sven wilde overhandigen, op den grond vallen, zoo
dat hij aan stukken brak.
Razend vloog Windrida, de oude meesteres op haar
af, sloeg haar in 't gezicht, en trok haar aan haar
grijze haren heen en weer, haar op schellen toon toe
schreeuwend
»Zoo bederf je de dingen van je meester, domme sla
vin! Het zou beter zijn geweest als wij je ook maar
aan Odin geofferd hadden, in plaats van je huichelach
tig gezicht hier nog in de hal te moeten zien. Is dat
de Christelijke trouw, waar jullie je zoo op beroemt
Wie betaalt nu dien duren beker Ik zal hem je uit j«
©j«q eppiooMpie ,,'uaqfiq uvvfi suaa oajoz pz qp
•gunap
nSmqjaqpy iaz ,,'pojA ajaaqaë uaa pm qtqufiqosxe'BAV
ua 'uecuoq uadeqos axip azuo pui pAeg qp ui noz aip
1 piu jaqaz japuA si unp 'si diqos uaa juuui q sjy"
•pin fiz uaxBAV
pSnoqiaA qaop 'piaopuo daip spqoajs (iz uojuav njq
•guip auiapi pq uüa uaMnoipaA qfipapuiq pq joao
^qoniraqSag uaqqaq aaqaz fiz uapnoz unp 'sum inmSeS
apuq .ia£ Sipuia ooz piu uapiaq unq qunz ap sjy
„j uassiui
piu suo unq raptiA A\n snQ ufiz Ciav itjuaa p§aza§
siauimi japaom aufiz paaq pioiqqqyq qqiozaSfrqiooA jaara
diqos pqua uaaë laiq si uaqaAA aaMp eppnq aQ i japiAi
uap ui uappitu ufiz srepun unp pq unq aiA\ mnra 'pin
pq qi uoq uaiz 'uaa\[c uapiooAvqun a^ joop qfqaëoiu
paoë ooz Sou qoiz apSipapiaA qaop 'ppaquioorp uooqas
xnuq unn uapjUw} ap qoo piaui auiajq ap uoëaq uaoq
uauuaqiaq spaai uup
poq fi§ ppuop ufiz diqos rapun uaaS paq uup pmoq
lapuA pnp 'af paaAV aog ipuiq 'qoop af Saz pn^«
apiaz ua aptupq
aiuq psiaa paq uoA\iaq nSjnqpqpay 'uaiz noz Sniap
Sou unm uapjaqeS Siuui uaiuq fiz pup 'apqonpaS ap
Eiq uunps ap pps uaaqos puQ 'piuq p, ua§ap uapunq apiaq
apqnap ua 'aaau apapsiaSap .itiuq do uaSSaz ap spai rapnoz
quoz 'paooqaS pnq qoo ueprooAi s^eipiuiyv ua 's-bav
raureq ap ui qoo aip '.rapaoui amq 'ppuiaS uaqqaq
Sunp spaai paq japqanMiiauup-ap noz unp 'uapiaqosiapuo
uoq paq nam pup 'sua\ Eiqpqaip ooz diqos uaa ra s[y
•ureATqunn diqos ufiz do annp -eip 'suav jopuA irniq paq
pup'paijtui^ psiM aopj 'Suqaspojd; ap uiTi.wq ua 'qfqjoop
-aSuo ap jrÊnq uaaqos paq i appoopspin nS.mqpqpay eqpaAV
'apSnaiA uda uup qi.iqos tiua daoapin uaa raam sïïav pap
»j uo[T!T[ ap
uaqn suo rao 'unn diqos utiz do japuA Mn ptuoq jimQ«
y o h n a a a h x u v o l
Hare moeder, die neergedrukt was door 's levens last,
had dien nacht den langsten en zwaarsten strijd, zooals
zij ook eerst het langst had getwijfeld. Het gebod»gij
zult niet dooden,* had ook haar bijzonder getroffen.
Zij had wel niet zooals Siegbert hare handen met bloed
bezoedeld, doch zij had Sven en vooral Windrida doo-
delijk gehaat en vaak hunnen dood gewenscht. In hare
jonge jaren, toen zij nog aan de goden geloofde, had
zij hen vaak om wraak aangeroepen. Was dat ook zon
dig bij dien grooten God der Christenenverdiende zij
daarom ook de hel Zij vreesde het. Wederom vergeleek
zij zich zelf met Ealdritha, die zooveel zwaarder onrecht
verdragen had, en toch zoo rustig en gedwee scheen,
en nooit iets slechts van hare meesters had gezegd.
»Dat kan zij slechts door het geloof,® dacht zij. sAch
dat ik het ook bezatIk voel meer en meer de waar
heid er vanik voel mij als 't ware met geweld tot
het Christendom aangetrokken
Die eene groote God, die Almachtige, die zondaren
veroordeelt is wel iets vreeselijks maar Zijn Zoon, Jezus
Christus, die uit liefde voor zondaren leed en stierf.
O, dat is een zalige gedachte! Het is bijna te schoon
om het te kunnen geloovenZou God ons waarlijk tot in
den dood hebben liefgehad? Onze goden willen slechts
gediend zijnwij moeten hen vreezen, hun offers bren
gen en dan geven zij ons hoogstens aardsehe gaven.
Maar de God der Christenen geeft zich zelf uit liefde
voor ons. Wonderbare, onbegrijpelijke liefdeAch, dat
het in mijne ziel toch eindelijk eens licht werd! Dan
had ik een werkelijken God, bij Wien ik mijn hart zou
kunnen uitstorten, en tot Wien ik waarlijk bidden kon
Zonder geloof te zijn, is toch wel het allervreeselijkste
Hoeveel gelukkiger was ik niet, toen ik nog aan de
goden geloofde! Vreeselijk om zonder God in de wereld
te zijn, zooals ik het eigenlijk nu al jaren geweest ben.
qaaq pfip pop ptip ura .iun]\i -pm qoo qaaq ua uiaq psriuu
puops uqurq 'diqos apnaaepuu paq .itmii qqq uaiaquios
patu qaaq qoop 'do paiu ,iaiq appiooAQuu jpiAiuioag
•uuin apno ap
apmorq »'piaqgaig uba eip ua ppiqos ua§ia af si puQc
>'punpag gidoquuAV
ufiz uaiapajag azuo puuAV 'tuoqpaM fiq si 'pguaiq 'uauuuui
eqiaps ua aMnaiu suo bq spy -pqeoz uamoqiapuo uaa s,uo
fiq nu ua uepuoAag gnaap pjaaq puooMaq psaupooi ufiz
aip 'guiuoqaaz aiapuu jo uaa p, si uaiqossij^* •giJioiïq
jpiMuioag apiaz »juaiz paiu gou qoo qi unq jaaj\[«
«•si diqospaz uaa paq pup 'uaiz
mum uaappu uuq qp uuuaw 'g.ia puoAunaiapsig sum ufiM
ap pop puM gou ufiz uagoo uCijy uapiazuuu gou nu
lapuiM uap ui uappim ruup praoq oia\« 'maps apueunaip
pam uura apno ap daii ^jioqj, uua aamuq uap bg«
•spaai
ia uaiuM uqu.i\p ua jjnMuioag 'muoia ufr/ -do uaiop
nap ua 'pin paq paq gipaods paan uaAg pqouiq puQ
»'uadupspin gou saoi
ufpz psaoui psaMag pip uua piup ap luura i si puufiA jo
pnaiiA paq jo paiu paa.w qp uuu diqos uaa prnoq iuuq«
uapiooM ap pam appnqos leqquM
maq ua puapuauuiq azap uaop 'paM [pq ap.iooq uppipupAV
uua maps adiaqos ap luum 'uaioq uap uua piooqag
spapu puq fig -puq paoAag jop 'iuumz uaa suagiora s(
quuA ua 'daips psuA na gnnp [pq pup apquura spuoAU s;
uaqupip apaA paq i paq up gou gup uaAg 'apiapuu dpqos
uaa uappaz 'pfpp uezap mo 'ia auup 'do qfppaqquraag paaq
puM paM pqrau ufpz muu uaiop uap do uura apno ag
•nappara ap dpqos paq uua psraoq ap rao pqomq uap joop
lapqouMuaiop uap uua uaioq ap quopqiaaAi gppeodg
•uapauaq iuuu iaaM
pips doops ua 'uaggaz ap spapu lapqoa psiop fiz i apiapuu
pup 'sum dpqos-g'upqpy pqoa uaa paq pup gipaods guz
f}2 -do duip ap uaapuq apuaqqpuq pam gupg ua lapaom
xl aaoaaauauog na -svvp^ nva Noxanmaq
méér nog dan de eigenlijke afgoden, waar zij weinig
van wist of weten wilde. Het eerste gebod had haar 't
meest getroffen„Gij zult geen andere goden hebben."
Als dat waar was, dan was al hare godsdienst zonde.
Zij had de goden wel niet bijzonder gediend, maar zij was
tofth bang voor hen geweest, en had ook vaak tot hen
gebeden, vooral als het buiten stormde, en het ruischen
der boomen verkondigde dat Wodan in wilde jacht
voorbij trok. Zou dat alles nu maar verbeelding zijn?
Zij dacht er over welken god zij 't meest gediend had,
doch kon 'tniet met zich zelf eens worden. Zij had er
geen enkele lief gehadhoogstens had zij gevreesd.
Terwijl zij zoo peinsde, wien zij eigenlijk vertrouwd bad
in haar jong leven, dacht zij plotseling aan haren broe
der Siegbert. Zij schrok wel, doch zij was eerlijk genoeg
om zich zelf te bekennen, dat zij hem honderdmaal
meer vertrouwd had, en duizendmaal meer had lief
gehad dan-alle goden samen. Was haar eigen broeder
dan haar god Het werd haar angstig te moede bij die
gedachte. Maar toen dacht zij weer aan de woorden
van den jongen: »God is liefde!" »Ja" dacht zij, »tot
Hem mogen wij bidden als tot een VaderHij verhoort
ons, zooals Hij ook Willibrords gebed in het bosch
hoeft verboordOnwillekeurig vouwde zij de handen,
zooals zjj 't Willibrord had zien doen en schuw en ang
stig, maar toch vol groot verlangen bad zij voor de eerste
maa.1 tot den waren God: »Gij groote God! Gij, Die de
liefde zijt en Vader heet, Gij, Die daar in den hoogen
hemel woont, leer mij U recht kennen en liefhebben.®
En na een poosje, terwijl zij worstelde met haar angst
en schuwheid voor dien grooten God, eindigde zij haar
gebed met deze woorden: Groote, almachtige God,
help mijn broeder, en mijn moeder, en ons allen uit
onzen grooten nood!«
Een zucht van verlichting ontsnapte haar en even
later sliep zij in.
•pin paoSiooA uupp, sp nazpei-gupqpy
aqtppooiA azuo pam ua uauuumioo^p lap app uup leq
-iaps poopA unq s; uup 'uapup psni para iuuï uaa spqoeps
gou qoo nu puufiA uap fiM spy j uuu do ia paq pmoq
nu iuuj\t -gupuoq uaqospsqug uap uua ppaSp, para qoo
uup p( sum pu 'uaqqaipju uapioou p( iuuu ua 'uampnipno
qoo lapaxg uaSupuoq apip ap uapsaora uaoj, 'Sup laquu
ioOA rauqaiU/W ap SippaA puufiA ap pfiMiap 'qoiMauuMg
uua uaspoi ap do uaSupkiaA uadaqos lazuo SppuiMp
-piapuoq ua raiops eSpAaq uaa puopspuo doiuuQ 'uaq
-[;m uapapug ap iooa uapsaora ua 'psunaA uapiaM uezuo
aQ 'uapsp.wpaq ap aaz do Eidduqosiaaquaappu ap suo na
uaMnoq ap uadeqos eg'uuf gupuoq azfiM ap uogaq uaoj,
•uapqomq aqiaps aa.wp 'uaraouag spaai .iapaxg
ua rauqaiuy\ [tm uappiuq uopin^ p, up qoo raaguoipag
-uauuiq puupuasqug-psa^x up dapp spaai uauag ap ufpz
uapioopq paq ppn uuA 'qoog •aqfppapfpraiaAuo paq uagap
uaiuf piapas pqoaA ua 'prauuuag paijpy 'uasqug lap
gupuoq apspuup ap gou puooip uapsay^ p( ua uappm/ p,
up spqoapg 'uauag lap uapuuq up sp puuppa apaaqag paq
uua epiapaaMp snp uauuoMiaAO spaai sp apiqranqpiojq
paaqag ua uapaguy 'upoiajp; -piapuu gupssppsaq ap iinap
ap iooa puups uasqug ua uauag uaqossnp pbips apuas
-sppsaq ag "oqqg uaiaddup uap 'iuu3ug uua iiooz naps
-puup uap loop ua 'puAAVuy ua 'pap.fosg 'uniqpng 'uauag
lap uagupuoq apip ap loop uapuozag uaq qp j uapapqasag
uajpnz uagupp agpppaMag 'apooig jsp uamoqag n pop iag
-uuz azfpig apno ap iooaiuum 'uapioop^r paq uua siapppi
'guppfpp ap praaauiay -piaaspoipsg uaraiopsiapuiM ap qp
qaq uapai app rao pap kt 'psnqpioopq ap uua laqosiaaqaq
'uamoqag uaguuz aqfppooiA para papu puurappp uaq qp®
qjqapup appiooMpuu ppuiug puuM 'uaAfppq ap aiaqazuo
p( up Suup papu uaufpz ap ua uaAg uapjaoqaq puurappp luupp
•uaraoq ap gup uap iooa uapaquag
-apaguuu auCpz para pguuqaq jpaz raaq paq puppop 'uapuq
-puo ap qopz [pq guupuagup psiaa raaq luura 'uaguiA ap
vöhnaiahiav fi
huid snijden! Wij zijn veel te zacht geweest, maar w ach
maarvan nu aan zal ik je toonen, wat een slavin past!®
En al xdien tijd sloeg zij in blinde woede de arme Eal
dritha met hare vuisten en dreef haar zoo de hal uit.
Niemand sloeg er heel veel acht op dergelijke dingen
kwamen bij de ruwe Vikings en hunne slaven dagelijks
voor. Harald keek alleen even op en zeide»ls die
dienstmaagd nog altijd eene Christin Het is toch merk
waardig, hoe hardnekkig zij zelfs in de gevangenschap
aan hun treurig geloof vasthouden. Nu, voor slaven is
het ook eigenlijk heel goed hun God heeft immers zelf
de zweep gevoeldDan is Wodan, die zijne vijanden
met den bliksem verpletterd, een andere God voor vrije
mannen."
Ealdritha was intusschen met roode oogen en de
sporen van de haar aangedane mishandeling naar de
kamer gewankeld, waar Aethelburga haar verschrikt
naar de reden hiervan vroeg. Het duurde langen tijd
voor hare moeder antwoorden konzij snikte slechts
alsof haar hart moest breken. Het was niet omdat zij
zich schaamde of pijn had door de haar toegebrachte
slagenhet was niet de eerste maal, dat zij zóó werd
behandeld. Maar het lot harer dochter drukte haar. Nu
deze beroemde zanger ook om wraak riep, scheen
Aethelburga's lot bezegeld. Hoevele mannen van Sven
en Beornwulf, die haar overigens toch goed gezind
waren wegens hare dapperheid en ziekenverpleging,
hadden niet dadelijk mee geroepen om wraak, toen de
zanger hen aanvuurde? Haar te redden door Siegberts
kleine schaar scheen iets onmogelijks, want nu had hij
ook nog de honderd mannen van den zanger tegen zich.
Eindelijk vertelde Ealdritha wat zij vernomen had.
Natuurlijk schrok de jonkvrouw wel, doch het medelijden
met hare moeder behield toch de bovenhand.
„Als ik er bij was geweest," zeide zij heftig, terwijl
zij het gewonde gelaat harer moeder kuste, »zouikdat
NOU s-o.<! B.fftrca g
- m /ti <T> rzi /Tt O
- o ff
ff ff ï-- i- -
c* E. Sr-**»®
O- Cfi h— 2
So
ror> S. -• n EL
5?*
ct> p
O
P-
<S> O»
p
c+- p-
5I^I
i E.
HJ 1 CO
w
O* -S OU £S
S S 3
g
3
03
CD i
o
n er o <t» «qps en» cr P-R ST&SLS
oEeJo- s-lf gSg «g-e algga Rssrg
H S
Is
p --
CKj o* 2 ec:; P
a P 8 yf R 1
9
-fj N
pis
CD <-
cr pr
B
fO Cl
s.
p g
B g
P-
ö- g,B p-
-
9*5
g-"» CL CL
«i-g.ëa g
CL g" CL S3
I I g
►O K CL
o *1
p- cr p
p- P p p
p o
W
9 g
p-O
cr oq
W rr
0 a
g-o
p- E
ci p
w
i=:
p
o-
P(jq
p
n y
g cr P-'
CD. *-i n P g
cr es 5 p.
prg-g-^
cr 2
s g*s p B-S;
ai co
SU 3
09
ff"
S3 2
/*s TT
O
g
£5 O
IO
B g
