1
42
39
38
43
60 O
-J
o 'J3 M
«»S 60"*
ia:s e
-Ü A3 3
S a a g g-o
I O c3 O ^3 g
I -Ö W /n S XI
CSQ'S-jïSfl--
.^"•so-Sisg®
■pSjozaq J99UI ua jaSxpjnpaSuo speels pjaAV fijj
^uaqny qaaqs nap ui qaru qooq jnnq jnz sajaqsaaux
aSuof azug jqaxu pCxqyu Sou qoxz paijiui^y quooqiaA
xuojubm u9 'qaxu fxz uamoq iuojbuav jnnjy j qfqaqquuxaS
yuSou snaq ap sx uaaqsjajqo uap sjyaz jo jpiMuioag
U9 raaq uaqossnq -uapnoq nm uaqjaqs na uaddnuq
'uaAujq uoa qynz uba |9m fxz qaora aSiJOAO q( joo/y
"ufxz uapnoz ynndjapuiq naa jnnq qjOA ufxz na joojaS ufxz
qnp 'ft' apsaajA qi i apjo ui snp si qnp 'oozaxz" qqaüp
U9 uaSoo ufxz pro pSaouaSjaA fxq aqdxuq uaoq •epiuinxno
aqyfeqsaSüaAVnoiA ap qxaqSaxg qr>p 'uaoq aqqjaxu ua 'uaxz aq
sqax Sou sxuiaqsxnp ap sqxsepuo txq aqqqoujq pSjozag
K; ufxz Sxqqoypoou unq unq na jnnq
-qsoq si qqquaSoc qjg uaxuns Suny ooz qooq fxz uaqnjd
xnoinn^ 'j[9z juuq qx jnnq unp iSmaq aam qaxu qt
uS 'qSuajqaaxu pin jnnq jaqsaaxn ufitn spy" -qjooA fxxq
§ul" «d ïï90t 92 WÊFW ■uxpnai.iA auxayq aufxz
unn aqqonpaS aip fxq apSnaiA ajaqnoy uba aqqony fijj
tlj uaqny aq fija jnnq xno uaqujdaq uauunq xxoz Sxnqx/y
uaqsSixuxaxiS nap sqaz Snip auxajq qnp pp joojaS qj
•ubb8 noz qqoajs sajaqsaaxn aiuq jo jnnq qaq pp unp 'qxn
pSaouaSjaA a1} paA qoo J9 Sbz fxz ua§uajq.iaAO uauunq
paoSsnp dnqospooq ajnq qjaaq pajjxuxAV 'apsaajA nufxq
qx spooz 'jaqjaqqojs nap nx pixx ua [xia sx sajapaaxu
aSuof azuo" jpzqoiz fxq fiq apiaqsirqj „ap.xo ui sajp
si nu" uaSuoidsaS Sooq sxtxq uaa qsjaq pq fxq sum
'apqiauxaq .xnniu uap do aqu)soS aqixp.^nojA aiaquop ap fxq
uaojL "cSinqjaqpY U13A uappp ^aq do apqauM ua uau
-uap ap .xapuo pjoxqqiqp puoqs pjnpaSuo uua puaAag
•apoqapajA 1119 .laqqxxuipfr.iqg
■jimsmooh acraaa
uapausaSut ap fxz uoq xuunzSunj spoappiaapaA uaza[ pq
qfipreuM pnq Cxz iuaqqnj ptu apjiM pq qooQ 'uazaj aq
jpz pq apqonp ua 'do puq afqnp pq ranu fxz -dnqas
-pooq azap ux spo-Q joSuia uap Snz fiz qoQ qqaxuq dooq
ua poojq sxujapinp ap ux Suqaspfd ooz aqpvx 'Suipfxpp
-SnaJA azap iaAO pxaoipo daxp qoo sbav japaoxu amg
(ij uoqqxxz uap[ jaara pxu qoo paoxu uap
qx ]XAi n\r j uaAaSaS dooq fxxu ua piooqjaA paqaS ufxxu
pox) ïpaq qfxpaaq aoq ua Sxpaods aoq 'q" fxq Jaxupq
pAvpx ia fxz apSaoA uaoq ug ^qqunAV na qdooq fxg" aoq
junq apjaqsmjj ua japaoxu apq fxz apspxpuo Sxqqanxuaoqg
-apSnaiA aqooiS uup laaxn sqaxxx nu appoA 'qsasMaS
suav fxqnu dooquuM jap uaAaooz Sou axp 'fxz j AvnoiA
-quof jap q.req qaq do fxz uappnq SuxqjaAvqxn ajifqinnq
-japuoA\ uaa qpAx. qaop 'siaqqaj aAfxqs ua aqooaS aSxuxaM
sqqoap uaiBM qag -uap.iooAv aSxuxaAV ap SxqsdoSoo uajaqua
(uaa pui sb[ ua 'puuq ap qxn mnq qaq aqqnj 'do Suojds
uSjnqpqpY "ufxqosjooA aq qsnquaqxaq uaqqxAV afqnqs qaq
qqoujq ua afpaaqq mnq uaqossnq siaSuiA 'aSxqqonAxnuaz
qaxu fxz qqooz 'aqqooqsqxn Sxqsutiq qxp ja fxz' prnjaq,
(;uaAfxjqos uauunq aq suaa qaxu
Sou qufxqos pup aSuof aqooiS axp uaqqaq qqauAiaS
qqoxjaq do 'Sutq Sou fxM uapuoq sjapun i uaqqaq pjaapS
uaAfxjqos xuaq fiAi qnp pao§ jbbxu sx q( japq spjojq
"TIITAA SF J9!H 'uapq suo fxz uaiuoq pnoAnnuA
l. uapxaq uxxa" puaznfq ua puaSfxq spaaqs 'appiooAxqut:
qoop 'pxaqosjapuo eufxj qxp do qaxu aqqaj pojjiuyAV
„épJOJqiliïAV
xiua yaopaq qj" qfqapnp jpz qoxz fxz apjaqaqjaA puazoyq
M9°a pDaqSaïS ut;a W®q iSugjg" :qxn SuxqtpoAV
-jaa apfxyq joa daxj ua 'apënajA uba appniqs paijxuxA\
uua qmqaS qaq aoq 'uaizaS auxuS paq p puq 'sbav fxqnu
dooquuAV jap Sou uaAaooz axp 'jaqqoa ngjnqjaqqaY
•SxqsSun nqquppg SaojA pjnaqaS ja sx qn^ ipuig"
qaauosjadqsuaxp qaq uba jaxuuq ap jbuu. xnapn üaqxnq
jaaqaS uaoq Soop ua uapfxyS Suz xuooq uap qxn spaaj fxz
Sqxaods fxz uapno2 spuoAUs, 'uadoojpuoj fiJA qoo uxxp
Snp txq af sjaqqouM ap uaqtq yv i 9?iuxa[q 'qaxu qoo fxS
i uaqnpaA jaaxu qaxu lauraquapoqqsuaip ap 'sx jaquop
qt sp qSooui ua qunq uapxaq fxfj" aqsxjsaq nqqxjppg
t(i uapap qx pM
qnp i jnx3AaSsu9A9{ ux qoxz fxq qjaaSaq yiMquaufixu xno
'uxixxS uaayp qaxu af qnny qj" apxaz nSjnqjaqqaY qaoQ
<(-ufxz Sunq qaxu qqaiqs
-yoA jaquop q, ux qoo qx pz pjojqqqAi uba apxMjaq ua
'fun xno qaxu qoxz uajatuxnoqaq sjaqqonM ap i Joop pjaAO
dxnjs 'uxajq uaq qx S jn uaaqxx qsaq qx unq qng" :uaSxa
pSnaf jap uaAxnojqiaAjpz qaq p qaxu 'apxaz pajjiuqw
•uaSxjpqsqjoMaq uauunq noz Suiqaoxuquo ap uadooy
aq jnnAaS japuoz uaxu aoq pSnnyspnnjaq pjaAV nyq
•qqonp
pjOjqxpAV u-013 sqqoays suaauaAa japaoxu ajnxy jnnp 'qoxz
jopA Suxuaaxu amq ppxq fxz qoog 'uapjoM piooxujaA
jaqaz fxq noz'pjaAV uaxzaS fxq sjy 'uaAaSaq oppvt jnnAaS
qoojS üaa qynz ux aqxAquaxnq xuo qoxz ua 'ufxz noz junq
fxq Sxpaods ooz 'spaai untu apjaqaS ap qnp j i aqqonpaS
ap fxq Suuxnqsuo aqdoyq qjnq jnnq qjaqSaxg unn qoop
'piojqinÊW UT!13 l9!a .All" H ^SjnqpqqaY
((-uajaqnnyq uaAoq jnnu Snp
fxq unq unp 'uaqaqs jaayq ux' yfxd spjOjqxqiAV 'qsnA
qpq uapjpzuap unn qaq uaqnxu Eiav i uaqnxu uauunq
qsnAAinoq qaq Exav jnnM p qoo qaaAX qx ua" i auxayq ap
qoxz apSxpapjaA i(^ uajaopaq sjapun unp fxq unq qn^yq"
jqqonpaq fxq Jnnxu ja pajjxuiAy qjaoq 'ifAV uapq suo
fxq'qnp jnnxu"" 'nSjnqyaqqav 9Pyaz „i J9 qnnqs qnp 'np
■uapuoAxaSdo nqqijppg SaojA j_, qfxjaqjaAX ja qnp qnnqg"
'zua 'zua
'uaynq uba qqnnxuaSfxq xayjayp Sou ja ua 'pSazaSdo
pjooq qaq qxn spaaj mz uap pajjiux,yy pnq 'uoq uapjooAi
-qun Sou jaqqoop ajnq qnpjooA Mnoq uaa uba qnnqs
ux sqax Jnnp qnp joojaS qy apaaAvq ap quaqaaqaq qnAV
jnnxu qx dfxjSaq uiz uaqsjaa uaxg" 'uaqads uapjooAi
•pnq uapuozaS qaupjaA qoojS
jnnq ux uapaq jnnq fiqj uaxp 'qsoojq uap jooa uaqunp
japnA uaqosyaxnaq uaAxnojq uap paqaS unq ux fxz uap
-uoq qooq jnnxu 'pgiozaq jaaz Sou uapxaq fxz uoibm |oa\
•uaqajdsaq japaoxu ajnq qaxu pAaS ayaaq qaq puajaq
-sxnyj uaoq uoq ua 'uaunjq ajnq fxz apSoojp pfxq uaxuiiuaS
nxi qsjag -uaqosjaaqaq sqfqaA\nnu qoxz uoq nSjnq
-pqqay 'apCqq aq uajuAi uaqjuq jnnjj -uaqqnA qaxu pfxq
uaSunj Sou dnnys uap uapuoq jaqqoop ua japaoxu qooQ
•ux qfq[8ppixuuo qoo fxz daqs 'sum pSxpajAaq nu pxaqSuaxS
-sMnaiu aqsjaa ajnq jnnp ua apiunnzjooqaS pajjxuiAV
(j jaqquAv Sou uajapun ap Ctm
uaqnxu sjapun 'uadnys Sxpaods nu nS qoog 'uaqaojS qf.qaq
-jnq af fxq qnny uapaq iSnjaq jaqsaaxu uaSuof ufxz qaxu fxq
qxuoq uaSnp qqon J9A()" fxq ja fxz apSaoA uaoq ug <(j ja
sbav fxq 'puxq nf" jnnq qoo appjooAvqun ua qoo piaxu
auxayq ap aqsnq 'jaaAi AvnojA apno op aqqonytuxyS uaoj,
ia fxq sua\." apjjezqaq SaoiA axp ua pajjiujAV fxz Snz
'apjaaqxuo qoxz fxz uaoq ua pj9A\ uaqqojqaS Mnoxu ajnq
fxq fxz qnp 'nqqxjppg apyaoA qxjq uaSoo apqjazqaq do
■apSnajA uua uaunjq uajnAi qaq qoop 'uaunjq uba xuoojqs
uaa ux do uajn aqsqnny jap Suxuunds ap qoxz aqsoy uaoq,
^•snqsSniAoyjaA uazap af fxq
qpuaz fxxu joop ua 'ja sbav fxq 'puxq np" apxaz ua jnnq
aqsnq 'qoo jaqqoop ajnq fxz apxujnxuo uaoq 'uapjaxu
-nqs <(j qjaqSaxg" pjooM auaa qaq uaddq apuaAaq ap ua
'apfqAunn jnnq ueSaq qoxz pjooq aSuof qaq aoq qouaS qfq
y o u n a 1 a h jl a v
n
QS
aaoaaauïHOg na -svvpj nya NOxaTiinag
voanaiaHiav
9^
aethelburga
Feuilleton van Maas- en Scheldebode
AETHELBURGA
Feuilleton van Maas- en Scheldebode
vernomen, dat hij het volk dag en nacht bewerkt. Hij
trekt met zijn cittxer van het eene dorp naar 't andere,
en" prikkelt de mannen door zijn oude heldenliederen
tot wilde woede. Slechts door bloed kan het vele vergoten
Denenbloed worden geboet, en dan wijst hij hen op Aethel-
burga. Die jaloersche Kraka zit daar zeker achteren
dat is voor ons allen zeer gevaarlijk. Het volk hecht
niet meer aan de goden, doch zulk een bloedig schouw
spel windt op, zoodat recht en gerechtigheid er gemak
kelijk bij vergeten worden. Ik zou natuurlijk liever
sterven dan mijn liefste zien sterven, maar wat kan ik
met mijne paar mannen tegen die honderden van het
Thing uitrichten?
Daarom ben ik radeloos. Mijn hoop, dat ik door het
Thing mijn erfgoed zal terugkrijgen, is hierdoor ook
verdwenen. Want wie den vrede van het Thing; ver
breekt; dien wacht dood of verbanning. En daarop
rekenen Windrida en Beornwulf vast. Daarom had ik
gedacht Aethelburga in veiligheid te brengen. Als zij
eenmaal niet meer in levensgevaar verkeert, zie ik den
dag dat het Thing bijeenkomt rustiger üaderen
„Waarheen wildet gij mijn kindfdan brengen vroeg"
Ealdritha. „In mijn huis, bij mijne moeder," zei Siegbert.
„Maar zouden zij dan niet dadelijk argwaan voelen
en uw huis met geweld nemen?"
„Dat zegt moeder ookantwoordde Siegbert mis
moedig, maar wat moet ik dan doen Ik had mijn
liefste dan tenminste bij mij. Mijn huis is wel is waar
niet heel sterk, en ik kan Ixoogstens rekenfeil op vijftig
man. Maar moet ik misschien wachten tot de priester
met het offermes haar blanken hals kerft, of tot Beorn
wulf mij vóór is en haar naar zijn oud roofslot ont
voert? In 't alleruiterste geval konden wij ons altijd
nog op ons schip begeven en wegzeilen."
„Dat zou nog het allerbeste zijn," vond Ealdritha,
„bedenk het goedthuis hebt ge toch weinig te wach-
f
flink gebouwde man. En wonderlijk genoeg dacht zij,
in haren angst, over haar geliefd kind, in 't geheel
niet aan Siegbert maar aan den vreeselijken Beornwulf.
Zou die den jongen hebben opgewacht, en nu in diens
plaats gekomen zijn om Aethelburga te halen? Zou er
hier verraad in 't spel zijn Doch neeneen
zucht van verlichting ontsnapte hare borst, toen zij in
het heldere sterrenlicht het mannelijk-schoone geiaat
van Siegbert herkende.
„Hij waagt het zelf, die edele jongeling!" zeide zij
verwonderd en verheugd te gelijkertijd; „hij moet mijn
kind wel waarlijk liefhebben. Ach, ware hij een Christen
eix een uit ons volk, dan zou ik niemand weten aan
wien ik mijn kind liever zou toevertrouwen, als ik nog
meesteres op Hengista was
Siegbert liad haar nu ook herkend, en was eerst wel
een weinig geschrikt, dat hij in plaats van Aethelburga
of Winifred die oude slavin voor zich zag. Doch hij
herinnerde zich, hoe goed Ealdritha hem gewaarschuwd
had, en was blij dat Aethelburga deze goede vrouw
tot vertrouwde had. Hij sprong over de borstwering,
reikte Ealdritha de hand, en zocht te gelijker tijd met
de oogen naar eene andere gedaante.
„Wa,ar is Aethelburga fluisterde hij, „er is haar
toch niets kwaads overkomen
„Zij rust veilig op hare legerstede in de dienstboden
kamer," antwoordde Ealdritha, „en ik ben boven geko
men om den jongen te ontmoeten, die zich om harent
wille in gevangenschap heeft begeven. Hij schreef: ik
kom boven
„Dat „ik" was ik zelf; denkt ge dan,.dat ik zou willen
dat die knaap zich voor mij in gevaar begaf Maar
waarom komt gij, Ealdritha, in plaats van de jonkvrouw,
die ik kwam bevrijden?"
„Omdat ik hare moeder ben
Siegbert kon zijne ooren niet gelooven, toen hij deze
begeven hadden, doch met open oogen en kloppend hart.
De trouwe moeder was boven in het slot, op den muur.
Zij had langen tijd beneden voor het vuur gelegen en
niet slechts asch op het vuur gedaan, doch vurig tot God
gebeden om bescherming en zegen op haar gewichtigen,
gevaarlijken tocht. Daarop had zij zachtjes het touw
gehaald van onder een afdak, waar allerlei scheeps
materialen wedden bewaard, en had toen den muur
beklommen. Het was een heldere nachtdoch niemand
in 'tslot zag haar gaan; de oude torenwachter scheen
werkelijk bij zijne mede ingedommeld te zijn. Hare
knieën knikten van angst en opgewondenheid, doch zij
aarzelde geen oogenblik.
Toen zij bij den westelijken muur kwam, keek zij
voorzichtig naar beneden in de donkere diepte, doch
zag niets levendstoen keek zij naar het bosch, maar
dat was in diepe duisternis gehuld. Doch daar zag zij
reeds een donkere gedaante uit het duister te voorschijn
treden en op den muur toekomen.
„Hij is het!" zeide Ealdritha bij zich zelf, en haalde
verruimd adem. Vlug maakte zij het touw aan den
vooruitstekenden balk vast en liet het toen voorzichtig
zakken.
Zij kon door de duisternis de gestalte van den
naderbijlcomende niet zoo goed onderscheiden, maar
toch scheen deze haar voor een jongen wel wat heel
groot. Zij boog zich zoo ver zij kon over de borstwering,
ten einde te trachten door de duisternis nog iets te
zien. En bijna dadelijk daarop voelde zij hoe het touw
strak aan werd getrokken en eene donkere gestalte
vlug naar boven klauterde, hand over hand, zooals de
zeelui doen. En het scheen een bijzonder vlug zeeman
te zijn ook, want Ealdritha had nog maa,r pas gemerkt
dat het touw werd aangetrokken, of de klimmer was al
bijna boven. Steeds duidelijker zag de van angst bevende
vrouw, dat het geen jongen was, maar een groote,
ten, want Sven zal den burcht ook nooit vrijwillig
ontruimenen Windrida en Beornwulf zullen geen
middelen onbeproefd laten, om u uit den weg te rui
men. In Saksenland zou mijn echtgenoot u met vreugde
begroeten als den redder van vrouw en kind. En koning
Alfred zou u ook zeker welkom heeten. Er dienen reeds
vele dappere Vikings bij zijne vloot, gelijk Aethelburga
mij vertelt. Gij Noormannen zijt dan ook eigenlijk op
de zee thuis zooals geen ander volk. Mijn vaderland is
reeds geheel door Denen bevolkt, vooral mijn eigenlijk
vaderland, Angelland. Daar zullen de Denen en Angel-
Saksen misschien tot één volk worden; trek met ons
mede naar 't Zuidendaar vindt gij een beter tehuis
dan gij hier verlaat. Maar dan moeten wij ook al de
Christelijke dienstmaagden van hier meenemen
Het was wonderlijk, hoe welbespraakt de anders zoo
stille en teruggetrokken Ealdritha werd, nu het het wel
zijn van haar kind en van hen allen gold. Hare woor
den maakten op Siegbert een diepen indruk.
Het klonk alles zoo verleidelijk. Maar voor zijn rid
derlijk gevoel was er nog altijd iets lafs in gelegen,
om zoo zonder slag of stoot zijn prachtig erfgoed prijs
te geven. En van zijne wraak tegen Beornwulf wilde
hij ook nog niet zoo snel afstand doen. Heel diep in
zijn hart hoopte hij nog, dat het met Beornwulf tot
een tweegevecht zou komen, tot een godsgericht, en dat
hij hem dan zou overwinnen. Als dat geschiedde, dan
had hij groote kans zijn erfgoed èn zijne liefste terug
te krijgen, want het volk had voor niets meer eerbied
dan voor persoonlijke dapperheid en kracht. Als Beorn
wulf maar eenmaal uit den weg geruimd was, dan
hoopte hij het goedschiks wel met zijnen oom klaar t©
spelen. De gedachte om zoo maar de vlucht te nemen
naar een Christelijk land, kon hem niet behagen. Al
was hij ook weinig op zijn godsdienst gesteld, daarom
vond hij dien toch nog wel eerwaardig, en beschouwd©
wBemer- - amk
- -
