*r
ft
n
Q
zt
p
"B CD
ITS
80S
Feuilleton van Maas- en Scheldebode
309
CD 2
S'
"if
VDHflaTHH JjIHV
05S
312
Feuilleton van Maas- en Scheldebode
313
s?
<b
tt.
Si.
o
to
Pfp
s.<
go
3 4
CD 2
£3
llS S yêaw b E3 fesp tu UJ
2
7T g
?o 3
n <g B.B
«5- O'S 8 Eu
CI. 2 KS
cd W® r1
M CfQ co CJ t> -J
g g <j£
H go o®
.WB
o tt fcrj o O
8- s
PS co
E3
*03
0*=3
0Q
PL
f-w §4052
t^a
es:
c=<
P3
f=o
2. r i
a 2T ssr
- 0Q
<5 P fF^.
B g £T=?
n-/
——m
»'ne§ioAje^qoiB g^ Sou
uemooxp eC ui sjjez ef ^ufiqos uiabjs eMneiu eig® epiez
U9 peq ^oq jooa pueqoBjraqg puegods ue peepqeSueB
prnqs jpiMUJoeg ue uBBëeSdo speej sbm uoz eg
•e^quiSAguo u9 ueqBA ^eq sera ;eq
'ntó uba epqS pmj fiz ^up^o^. 'deeuq ue 'deeuq Ciq
'eqpM 'puuq jBBq Etq deejg ■mpoAY 'q°Tz jooa qnjA
'unra uejnq uba ijBBjeS ugqqojgoA epeoM uba 'eieq
•ueqeqeguBB loogSfuq
ui MnojAquof euooqos 9p Eiz pnq mepB uepnoqehui ^ej^
•peep ufid 0S10 JBup q josjb qqmpoS geq do uepunq
epieq puq ue '8bz MnojAquof ep fiz ueo^ uedraojqeS
-uooui quqos uba sbm Bqqjpjng pgBBugsueip epno eg
•ueiz 9^ qnq uep U9 uouom 0^ fiq sjegegra jop jeeqSniep
nap uio u9A9§eq s^UBjdneumq ep jbbu qoo qoiz puq
jgeuosiedgueip ^gg •uepnoqdo raeq peep p§ epmj ugg
guesqug ue uejSuy jep puui gq ui
MnojAquof egieddup ep ue 'punrapeg gug uua .igqpop ep
'uSinqpq^ey qsoqeS MuojAquoC eip Ciui ijeeq jeeu ufiui ue
uoozuooqos ufiui nufiq ue uuni piepuoqeeAv^ uup jgej.^r
qqo'eiqeSeeui qeq qoo qi u9jqeA\ 'qnq ue^sau'eq^soq ue uep
-jepe nep n qi Suejq qoo^ ug qeoq jeAi sxei eSnuj nee
q]nz ■en si uioq|9A\ a\u ue 'ueSneqieA e^. ieez pqi uepeqri
^ufiqos pmoqsmqq. ezuo« 80^ qoo crep .reuq deii ueAg
•uepojSeq ueSora pieepeSuo
ue puozeS leeAV ngpuuura sez uua pieq§izeA\ju euee uu
u9uui3ui euunq eip 'uepoueS^qoe epueqqeqjeq sp qn pra
^qejpjoA 19 ueSuz ue 'lequios ueAe ueqeq uepieq qoop
'poraoSei. unq uqui^j ue upiipui^Y uep'eq smq epoiS
^eq joo^y "epiooqeqeo^ fiz ueiAV piAV pireraeqi ue 'deq ui
s[juf euMf. ep ueqossn; nu fiz ppooz 'uedoof ugmqpq^ey
puuu Sup jpMuioeg SuiS ueSuigdo pAueqpojnq uep Eiz
ueo-jeipiepuoAV uee sp ^duuSeSunu SuqsiuuaduAv eSq.
-qoBid eauq ui pieAi. ugjnqpqpy -puiuieq ieez sum fiq
q.uuAv 'poiSeq leqnCeS ppq pin qez pieM Cig •uSmq
-pqpy loop pSjOAeS piee pq diqos uftz pqieA ueAg
•uequo[q ueeq 'uepiui ueuunq ep eip 'ueuegeip uua
uepjqieuuu'Bf ep Sipeods aoop ueqessnpuuM 'ueuioueS
SnuAUBB nee puq 'pueqie ueppuq uepueuA ue uapejeq
-iiuBj euunq J9Aeo uep uba eip 'ueq uua pqnfeg ^.eg
»i piz AinojA eiootu ezep Eiz sp'ufiz Eqq pin pAY qoo pz
'gq'Big^: pmuquEiz ui fiq epiuoiq'unnp Snz ueio^ uep do
ueAoq igpoop ue muoja eufiz domup Eiq ueoLp -ueSepS
qfqepoo lepaeA peA qoo pnq pomq sueig "Bqqjppg
aaoaaauanog ua -svr|^ nva woiaaainag
voadaiaHiav
316
AETHELBÜRGA
volk is gauw genoeg er toe te krijgen, vooral na zulke
zware verliezen. En oom zal er zich over verheugen, dat
door zulk een heerlijk offer de verbleekende glans van
den ouden godsdienst weer schooner stralen zal. Het is
eigenlijk onbegrijpelijk, dat onze oude godsdienst, on
danks al onze overwinningen, steeds meer wordt on
dermijnd!®
Een tijdlang genoot haar wreede ziel van de ge
dachte aan Aethelburga's offer. [Zij zag dien blanken
hals ontbloot, zij hoorde het offermes door de lucht
suisen en zag het roode bloed omhoog spatten. Zij ver
langde naar dat onschuldige bloed, zooals slechts een
woesteling Jin den strijd kan verlangen naar het bloed
van zijn doodsvijand. Doch tusschen al ,dat bloedig
genot in, kwam de oude gedachte weer terug: >Hij
zal 't nooit toelaten. Nog voel ik dien ijzeren greep om
mijn pols, Hij is behekst en kan haar niet opgeven!®
Zoo warrelden de sombere bloedige gedachten in die
zwarte ziel dooreen. Pas tegen den morgen sliep zij
eindelijk in, doch de vreeselijke gedachten vervolgden
haar ook in haren droom. Zij zag zich zelf in het Thing
tusschen de volksmenigte. Aethelburga was er ook met
haar helm en harnas. Zij sleepte de jonkvrouwe zelve
naar den offersteen, en verheugde zich over het bloedi
ge offer. Doch altijd nog kwelde haar de angst, dat er
iets tusschenbeide zou komen ofschoon het Thing tot
den dood harer vijandin had besloten. En zie, toen de pries
ter het mes wilde opheffen, scheen hem de wil of de kracht
te ontbrekenhij stiet niet toe. Toen sprong zij er zelf
heen, rukte hem het zware mes uit de hand en riep
»Ontbreekt het den priester der goden aan moed om
hun eer te redden, dan zal ik het doen als priesteres
der goden!®
En zij hief het moordend staal op, om den doode-
lijken stoot toe te brengen. Toen zag zij plotseling, in
plaats van het bleeke gelaat der jonkvrouw, het som-
»Mijn God, mijn God! Is het mogelijk, dat dit mijn
kind is, mijne Aethelburga 0, barmhartige Heiland, kunt
Gij dat waarlijk toelaten, dat mijn kind, evenals ik,
door die wreede heidenen gevangen is genomen? Het
kan niet mogelijk zijn, dat ik haar, naar wie mijn hart
nog heden zoo vurig verlangt, hier in dit heidensche land
moet terug zien en toch en tochwijst niet alles
er op Heb ik van 't voorjaar niet reeds vermoed, dat
zij Hengista hadden bestormd En doen hare hooge
gestalte en hare gelaatstrekken mij niet denken aan
mijn' onvergetelijken Ealmund, vooral in dien krijgstooi
Zij boog zich met trillende lippen en doodsbleek gelaat
wat verder naar voren om het gelaat van het meisje beter
te kunnen zien. Toen hoorde zij Sven zeggenAethelburga
de dochter van Earl Ealmund, dat sneed haar als een
mes door de ziel, zoodat zij wel gillen moest, om dadelijk
daarop bewusteloos neer te zinken. Aller oogen waren
onwillikeurig op haar gericht. Aethelburga ging die gil
door merg en beenzij wist zelve niet waarom. Slechts
even zag zij een zacht, bleek vrouwengelaat, vóórdat
Ealdritha ineenzakte. Toen hoorde zij vlak naast haar
een zachte sissende stem, welke onmiddelijk al hare
aandacht tot zich trokLeeft Siegbert
Er lag zooveel haat en kwaadaardigheid in die twee
woorden dat Aethelburga er van schrikte. Zij keek
schuw om en zag de oudste der twee vrouwen, die
Beornwulf bij een arm had gegrepen, en hem met gloei
ende oogen aanstaarde, »Net een roofvogel!® dacht
Aethelburga onwillikeurig en die indruk werd nog ver
strekt, toen de oude vrouw, op Beornwulf's korten
hoofdknik, hem toebeet: Ellendige zwakkeling!®
Vóórdat zij den tijd vond over dit beteekenisvolle
onderhoud na te denken, werden hare gedachten weer
in een andere richting gestuurd, want de jongste der
beide vrouwen riep nu op luiden, hoonenden toon
>Het is de oude slavin maar! Die denkt zeker aan
CD
O
O
o
rs
O.
S "c
1 1 o
pc; S3 c-t-
LJ er CA
üj CD r£) c~f-
Ce?
1»
35
X
<^~S'
ra B aq
2TO -
ES B fcO
11
rs
O
03 5 3
S 5- p CD'
3 p
1 P CD 1
■9
n
tö O M W W M J- M c O M O O M O C tC tó M S. I
I to *1 CD cn co co ïo *1 I *1 I I K B S-
loll OOOOO II I II I I I O gr;' mE I C
S
oi 1 1 gi gg'ês'i 1
.w
b
i'SLws
15-5
Soï
3 -•>_ cq r*
■TJ O
'OJSMOOOMMijS
Sc»!
«w o O O
Pr
ox r-
3
00
00 00
U I
SB SB
g
rf»- -p s
I 5
£-
P
P
a
SS-B*
s ^*00
Q.P.P.
w w co
•--j c_n co
-te
H
r«
\P o
CO CD OB
®oooH
55 35 p 83 H
M M M ro
-J©w CC
OOOO
oz
vonafnaHiav
-eAinuu tueq qeeq fiz i ue^eojg e?. sueeueAe ineq mo do
^eiu pireq ep jeiq fq/ 'opjinAieoj ^eojg uee puuq ep qni
jnuq ue puoq diqos ufiz do jooa guipsniueduAi eqoA ui
eip 'speei nuiu nmq epueqieq fiz fiqiepuu feus uerauAvq
uedeqos eg "epjriAiaA jeiz ejeeqeS ruoq eip Sbbja ep
do ue§Euq ueqnz ep pjooMpui: fiz epueera qfqepuig
•uuui ueiuq u-ba ueprooM ep ut eppeps
ugAvnoipieA |99a ep [u peiu Eiz pup s9eA\eq puBjeS reqraos
j-Buqug 1 uetueu smq ui uiAuqs sp<B ez tiq puz jo 'pjeeq
pjoopeq fiq spuooz 'uejejjo uepo§ ep ubb inuq ue uep
-uoqpiooAv utiz uup fiq puzc 'Eiz epsuied »'p§ueiq eera
jBuq Eiq spy« peiu jo ueSuerq noz eem eMnoiAquof eqos
-pueg eiooui ep poouegpqoe TBuq qCiperauu jo 'eppuAaeA
p.req epeeqeS iBuq eqpeAi 'Subia euee eip do piooMpuu
ueeS speeps Sou Seeiq ftz 'ueqqeq ppupeS pseora f17
•pqoopspiBq ueSie JBuq .roop
uepeSreA qfqepiej jepeora reauq pieqgizeMU'B'B ep puq f;z
•uejuqdojgpnoqos pqoq uee fiq puumpip peq peip uqujg
jqupeSuo p( ui ueqo suo props pieqjrq ufiz ue
'uepioMeS pxeujup uee si uuui ep "pqoerqeS ueqqeq ueeq
-jeiq ue 'uemoueS ueqqeq diqos uEiz quAMiioeg noz uup
'sbai poop Eiq sqy« reeAV Eiz uoSeq Sipeods qoog "ued
-eqos epueiepnu ep xenu reSipsni pBAV aeeAV nu qeeq fi£
•uepeSreA uba je ptepqnpnjq gpooiS ep paeqeS lepeoiu ep
peep 'si3Av ueSepeS uepjooAv ezep ui eqpeAi 'psoojp eg
ï-pqonjqeg ueqqeq ueAnq ueSte unq jbbu qoop diqos peq
uepnoz ueuuBiu eutiz pjeep pieqSeig pup 'peiu pqejpspoA
Sou psfiMeq 'ppnoquun pmq peq do diqos peq png j ue.iop
-J9A Suup speei punpsieA Mn pieqSiieiS jepnop uba pqeq
g j pips renin n pnog« jojS eppiooMpuu ue pin Eiz jeoA
'pnq jeera epqonpeS oSipunpsioA epeque uee8 pieqqosieop
-■bE emq eApnqeq unp fiz jo 'SeoiA uoop uedieqos do ue
qnidseop Mm jnnq jepeoui emq ueop sud ue 'peip pnoq
seppn pup xBBq jospn 'do srepnoqos ep eppnnq nquig
j-jueSuof ueip jooa
Suuq ue 'jeera peiu jeSeojA uba Suiqi^ eSpppeMeS ep si
emq i ubb soopuezeM psjee iBuq qeeq nSjnqpeqpey
•uepoAeq pnq pup ueAg spnooz 'ubbS ep
ueuuiq jbbu eeiu mo epgipooupin uSinqpeqpey ue 'rauMq
fiqjepnu ueSepjeA pSuumpsueip epno ep ueop 'uouioqeS
quBidsueoppB ojuq pern piera eupepq ep sum J9A 002
,j ueSiejpeq ep poop
nep pem sjpez ue unnps ep ooz sejepseem oSippnqosuo
epeo§ eufipq jsqeq epqoe uee si junq epooj pup pera
MnoiA eip JBBp\[ -ueqeozjepuo suee qfipepup uoSjoui pup
puz qp "unq ueiz jepseera e§uof ufiz uba sinq peq uejop uep
pin toa ef pup joopeS qi treupunA J9A peeq ooz peiu
qi joopeS jeiq si fipp meppej ep suo mo Pjeeq pqonpeq
uupd uee fiq spn uessnjq unq fim ueSep ue unq ued
-inps Eiq pqopp pop fiq pnp peog 'ueraraipqdo peiu Eiq unq
juupSooq ep peeA ufiz uejnra ep jnnm 'pqojnq uep fiq
qnpA pop pmoq punq ueqfipepsog uep unn qosoq peg"
•pjoiqipppAl efpueiJA jnnq ppo§ epqonpeS epsjee jnng
•uepnMppuoj peip pnjeAO seESoo eëipunpsieA ejnq ue 'sbm
jepmnpeq puM pn eip 'eëiuee ep sbm pgjjiui^ 'ueiejqos
unp unnpeè sjepun speiu §ou eop nu pop pnq Bppjg
•ugSjoz ep qunip ue sEids jooa detjeop Sip ft u uepiera ep epp
'nqnj\j uba meps eppeqos ep quopq sinq peq pin un^
•ueeuBA paiz ejnq peej serajejjo peq
uba S1n.S19.rp9q eSipeopq ep ue ufiz ep ueSnpseS 'uemoq
ueeq epunqos eqfipeseejA eip J9Ao Sipeods ooz peiu uoq
'jepqoopspjng eqospojp ep'Eiz i qeepq ptippu Sou sbm nSjnq
-peqpey 'MnojAquof ep qeeqeq ue 'jnnm uep ueSep punq
ep ui jeeds ep pem soopepqon epunep jepqonMuejop ep
ue ueSnjp ep pops peq ui pinq uep uba eppeepeS ejnqpsoq
peq mo ubb ue jb uedeip spqoeuq ep ueeppy meSopseS
pBq MnojAquof epepe ep uqnjvp jbbm qepd epjpezep do
psinE Sou 'uepnpjeA ue ueeppB peeq pejjrui^ ue nppjg pera
nS.inqpoqpey qfipeqjeM qoo .innp puoA ue spBnpdueuuiq
ep jbbu qo;z eppeods f12 'unnpeS ooz 'pSezeS 002
(<i ueSjoz seEsiera
emiB epp jooa peM Eim uepeom snp 'ueAtipq ep pnq ep ui
COS
aaoaauuaHDg Na -svvpip nva Noxaaumag
AETHELBURGA
van toornig schelden tot vroolijk zingen, en ten slotte
tot geweldig snorken.
Evenals een jaar geledeD bij den terugkeer der zee-
roovers, lagen ook nu de twee vrouwen lang wakker
en smeedden allerlei booze plannen. Windrida zou zich
de grijze haren wel uit het hoofd willen trekken, als
zij er aan dacht, dat Siegbert zijn vaders erfgoed zou
kunnen opeischen en verkrijgen. Ja 't was eigenlijk nu
nog veel erger dan vroeger, want door den mislukten
aanslag en den daarop gevolgden bloedigen strijd, was
Siegbert zeker op zijne hoede, want nu wist hij dat
zijne tegenstanders voor niets meer terugdeinsden. »Die
domkop, die jammerlijke lafaardriep zij op hare oude
slechte tanden knersend, waarom heeft hij ook op dien
ellendigen Knoet vertrouwd en niet zelf toegestooten
Als ik een man was, dan zou ik hem wel zoo treffen
dat hij niet weer opstond
In hare machtelooze woede was zij recht overeind in
haar bed gaan zitten, hare magere armen strekte zij
uit, hare beenige handen waren tot vuisten gebald, en
zoo zag zij er in het bleeke maanlicht uit als een echte
furie. Op heeschen toon spraken hare bloedelooze lippen
>Met dien ouden wijnzuiper daar is niets te beginnen.
Het zou zijn verdiende loon zijn, als hij op zijn ouden
dag nog om een kan mede langs de deuren moest loo-
pen bedelen, zoo weinig zorgt hij voor zich zelf en de
zijnen. Als Siegbert nu op den burcht kwam, zou ik
hem het mes door de keel kunnen steken. Maar hij zal
zich wel wachten een voet over onzen drempel te zetten,
of hij moet met een geheel leger aankomen. Zijn huis
zal hij ook wel goed laten bewaken. Beornwulf zegt
dat hij in Frankenland het gelukkigst is geweest en
flink heeft geroofd, 't Is voor ons maar een geluk dat
zijn meeste mannen zijn omgekomenzoo heel gemak
kelijk zal hij Arendshorst niet kunnen innemen, en vrij
willig zal zelfs mijn man zijn warm nestje niet verlaten.
Het grootste gevaar steekt wel hierin, dat die jongen
zoo geliefd is bij het volk, en dan zijn ellendig recht op
Arendshorst. Doch hoe kan ik hem het best
treffen
Zij peinsde lang tevergeeft. De koude deed hare tan
den klapperen en dwong haar om onder het warme
dek te kruipen. Plotseling rees zij weer overeind; een
grijns, die in het maanlicht nog vreeselijker scheen dan
de woede van zooeven, vloog over haar weerzinwekkend
gelaat. „Ik ben erik ben erhijgde zij. Beornwulf
en Siegbert hebben om Aethelburga gevochten; die
jonge Jarl schijnt dol verliefd op dat schepsel, Dan
moet zij de vogel maar zijn, die hem in onze strikken
lokt. Zij is er mooi genoeg voorhet verwondert mij
niets, dat Kraka zoo jaloersch is. Als men haar naar
den offersteen brengt, dan zal die jonge heethoofd zijn
leven voor haar wagen en het verliezen ook, doordat
hij den vrede van het Thing verbreekt. Als zij dan
beiden sterven, des te beter, want dan heeft Kraka
meteen weer rust en wij geen praatjes!®
Nu was zij eindelijk tevreden, ging weer liggen,
haalde diep en verruimd adem, na die urenlange groote
zorg voor het welzijn van haar zelf en hare familie, en
sliep rustig in.
Hare dochter kon den slaap nog minder vattende
jaloezie kwelde haar nog meer dan de hebzucht. Nadat
haar rader brommend de binnenplaats had veriatenen
zich naar de hal had begeven, had zij Aethelburga bij
beide armen gegrepen, zóó, dat al hare tien nagels hun
litteekens in het zachte vleesch achterlieten. Vlak voor
haar staande, zoodat haar heete adem Aethelburga's
wangen raakte, had zij de jonkvrouw als een slang
toegesist: Vertrouw maar niet op dien oude! Zijn
brommen is gauw genoeg door den wijn verstikt. Gij zijt
mijne slavin in dit huis en ik heb nog nooit iemand zoo
