■uaqqoj
-;no e; qoGjuiqS uaa uaqGAUi eSipuGpjaA qoo; ua aqfq
-japuiq ajuq joop Eiz piAY 'uaSuzpn Siuiuiojq a; p piu
.ia aip' 'aSiuiiuos ua' 'uapqqnq a; Eiz uoSaq uauuGmioo^
ep pra sjpz 'uapoA ua uapuuq aiuq sp SuiSaAAaq
ui qiup uaAa atpSuo; jggq sgay Sipaods ua uauuuui
aSipoGspooq ap uooa ugg lepeM Eiz Seojp piaouiiaA
-uq Maaui Suuij xaiu paqaS ui Eiz sgay 'uaqossGAYaS
uajGAY qfqjooqaq Gpi.iQ ua uSjnqpqpy joop uazap ppuu
qoog 'uauuGiu epapaq paojq pin ep jooa Snja; Eiz
apijqos pjeg Tioquui a; uiGGueSuGG ua Sipnu qoiz piAY
pojpuiyY sJl9Z '■"vz ®lz9Cl -lniP 002 saxapaaui apjaqaS
ajuq fiz nu 'joaCi jg üa uaa sgay 'ateiara Sipoujq 'quip
uaa 'upiJQ -SuiuuGiuaq Jap piaqpuéoS apeoS ap siap
-dpq uepiaq JGGq ua juuq apSrozaq ua 'uaaq 'uapmiop
-eq piz êuiJG aiuq aip 'uapoupeS ^aqfqasaaja ap joao
apmiiaSiuaa JGGq dpiq pg -uaSaz sjgay uaa ;qoizdo uaa
UGp jaam ui qjaM 8Jga\z pq sgay nSjnqpqpy joox\
•uapG uga apSgqonjpmj ap Sipaods sgay ua uga ;qoa
sud .ia fiq pouaS 'dau uiaq oio uacumap 8aojS pqurfo
uaaS ia ua uaSuajqpA uoq Sipni piaqSizaq aSgqoiAYaS
•uaqqaqjaq jqooui 'Sgj
uaq uaqossn; ja pay sajjG squupno 'maq Eiz pp 'Eiz jsiay
ua pjajsaëpniaS qtqapuia qoo uup uajaAYaS JGGq sgay
njq j uap Ei j jaAY jjgj> ubSugj uaip jqooui sa jajsaara ajuq
i uaiza§ui pjaaqjeA ooz jaiu jaq puq pojjtui.yy aip 'Gf
s>j japGA ufira Eiq Smaj japaAY Eira Suejq ua 'apuajja
ajjG ui Eiq fira jEqq 'uaAfijq ayuojj g fira jggj guiqaozjaA
ui jaiu fira piej"'Eiz ejqaaras »'pog ufira 'jaag o« 'paora
-J8A puq jajshiozjöA aAYnojj aip sjg 'pmaqab ooz jsmf
sajjG sgay ng 'paoS sgd nu azap daajgaq ua japaouijooiS
ep uooqosjo 'pgGGAYeS Suiraiojsaq apaaMj azap qi qeq
ofHAYjuaiGq uiq 'smq nfim to a saiajsaam ap ajoouefl
-jqoa ufuu uepioAi. jsaora anfiui ap fiz jup jsga fira fiq
taq puojs 'Sgz qosoq j, ui JGGq qi jGp 'qqquaSoo jaq ug'a
•a9A9] ufira uup JOAaq saiajsaara af qeq qi 'aig 'uaAYnoij
-J9Aaoj sjai qoo uup af qi jgz uiojggq majjiz jqaq sjGGjd
ajqoej ap do jiGq ua pjooq af jGp 'juaA euiajq aiz qj«
piOjqiniAV
joj Eiq epiez qfqapuig 'uaiooq gaouaS jam jggui uoq
fig -STO[g lapjapjaq spaajs ui apjGGijs 'uaioqiaA puq
qoiz jiuq ufiz eip 'uibuiuoq 9Q jaAaij Sou apiajsuq raj
-seam eAineiti uftz ua 'auiGG§ jaq apjajjaA pjoiqqjqyy
*6 psiqosaS jup si eoq ua
laanuu^Y 'paia§ pnq uaAaj aC AYnoiAquof ajapa ap jup
ft§ japiaz uagjoui uapaq qooQ uajaqos pug apraaaiA
uaa sSuiqyy 91P uuq jG^yy 'uaSuiA pin jaAY JGGq jaq
pz uaui ua 'uapuiiaA sjaiu pm apuajja ua js8ug toa
uejjnz uapguurajsuaip araiG aig 'siapuA siunq gutuuiAV
-J8A0 axp uga sjai pautuaiu uup Saz 'si jaq af saiajsaam
at toa uaAaj pq sjy< uooj uapuahtaip do apfiz ua
lapnoqos uap fiq uaSuoE uap jiaqëaig ajqud. uioibgq
•uaiGAY uapapg uazaipaA bjgayz jo sjg piooA
iooa jbay Sou qaoj uiuMq jggui 'laaui qGGA jaiu jaAY
appaiqosag uauagiiGAagsgfiiq uga uajajjo jag 'uajm uau
-unq jejqoop ap ugg puupsitu agipaojq uaa ui jqaq qoiz
sSmqgy jap apaoAY ap uoz trap 'punrajug pug uga puup
-uappq aip toa uauiGuiaA sjai uauuGuiioojq epiajjiqiaA
ep sjy "puoAoq joopjaiq qoiz Gginqjaqjay uijggay 'jgga
-eg j, jut!tli 'uiGAYq iiopAv aj qaoqjmqos uuq j.reg agip
-pAieg ap sp 'noptiujag joopjaiq uapuiauiuq ufiz ua Eiq
upuuAV 'JU-GAaS pq piu ppg aqqoupag apjaa ufiz qoog
•uauioujaA spiu gou uasxpg
jap guiuuia\joao azap uga Ciz uappuq qfpquujg toa
uapmz pq uga spj uuq do "guipapapara azap jggu
pup ep apiapmj pfp .laqqpg aq ppppo ua psuuqja^
TOugagiapuo ufiz uadaqos
66s aaoaaauaHog ns -swp nva Moxamaag
302 AETHELBURGA
kleine snaak, en toonde hem in weinige woorden, hoe
men met Aethelburga op Arendshorst in voeling kon
blijven. Dan was hare bevrijding nog slechts één stap
verder, zooals Sieghert ten minste in zijne groote vreugde
dacht. Als het niet goedschiks ging, en ook niet met
geweld dan toch zeker met list.
Zijn hart klopte luid; terwille van zijne manschappen
wilde hij niet luide jubelen, vooral daar de mannen van
Beornwulf dit misschien ook gehoord zouden hebben,
maar hij voelde behoefte om op de eene of andere wijze
aan zijne vreugde lucht te geven. Hij hief den kleinen
jongen op, alsof hij een veertje was, drukte hem aan 't
hart, zoodat al zijn botten kraakten, en fluisterde hem
toe »Mijn beste vriend en niet mijn knecht zult ge zijn,
als ge mij helpt, om mijn lief te veroveren
5 Maar dan moet u mij nu niet dadelijk dood drukken
zei Willibrord, zoodra hij weer wat op adem was geko
men. «Laat mij nu voorloopig uw scheepsjongen maar
zijn, zoodat de anileren niets merken ik heb van onzen
stuurman, den ouden Wulfstan, reeds veel geleerd. U
hebt nog maar weinig mannen, en die zijn moede. Dan
kan ik te gelijker tijd met de kleine Winifred ook nog
eens een groet wisselendaarover verheugt zich mijne
meesteres dan ook.«
Sieghert liet den kleinen jongen lachend los, om zich
even later te verhazen over de vlugheid waarmede hij
in het want klauterde. Ja, dien Willibrord ging het,
ondanks zijne gevangenschap, zeer goed op het schip
van Sieghert den Deen.
pq jpMuioag ua paqSaxg sjv* JI9Z M°lz flG flR P^P
ua loopbfpq juuq ui uaSjoiu uaip uup iooa pueqaq
ream Sou maq fiz iroA\q 'nadooj Sez joop uapuoA\aS ep
uaqassp eaAvpaS ua pp ooz xeuq fiq uaox "uaSiqsag
-apug jpaAAeppq Juuq Ciq u&mqpqpy puq uaAg qazaS
-poeren uaprooAv apjuq pin uurasSEpq nappjq uap puq
pupapno ap qoop 'suaa uaSuip lapM p tou Eiz jfiAAjap
'pudaSuuu a\ui upiig puq pjaq uaquojp uag 'uauioq
-jaAO sqfqosaaJA spiu unq sgav Sup uapiaa uepaqaS
uaig -Snja; sSuaqu apiaaq por) do uaA\nojpaA puA 'pp
juuq ua uauaA\pj8A puq ;aq ;in sgav dooqunAV ajjop ap
qoop 'pgjozeq ua SipSuu pM Sou qqq juuq sgay 'juuq
puuu pajjini^Y ua 'upug pui 'apuna; SuijaM;sjoq ap
uaSa; uaAa' pdaSpn ua uappaA uoq uapuoA\aS ap piaq
-in uepiaouijaAuo 'uaSuGpaxn gu GSjnqpq;ay uaox
YDHüaTaHXHV k6S
Feuilleton van Maas- en Scheldebode 291
raaf letten moet. 0, dat kan hij zoo natuurlijk nadoen,
dat geen mensch het onderscheid kan merkenEn ik
ken zijne stem natuurlijk toch U
Zoo babbelde de kleine meid maar voortzij had on
danks alles haar kinderlijk-blijden moed niet verloren.
Zij vermoedde volstrekt niet dat haar vroolijk gekout
haar bijna wanhoopende meesteres het hart verruimde.
Met de handen op 't hart en de oogen ten hemel geslagen,
fluisterde zij»0, mijn trouwe Heiland, hoe dank ik U,
dat Gij mijn vader door dien jongen bericht hebt doen
toekomen. Leid Gij hem nu ook op het goede spoor, om
Uws naams wil! Bewaar mij voor alle verleidingen, en
bewaar mij vooral voor dien vreeselijken Beornwulf
Onwillekeurig wendde zij het gelaat daarbij naar het
schip van den woesten zeekoning, dat niet ver van haar
af was. Het ging haar door alles heen, toen zij plotseling
zijn stekenden blik opving. Doodsbleek draaide zij het
hoofd om. Doch Winifred fluisterde haar alweer toe
»Kijk u toch eens, meesteres, hij wenkt ons, en zendt
ons een' groet. Hij zet een heel vroolijk gezichthet gaat
hem blijkbaar goed, waarom zouden wij dan verdrietig
zijn
Ditmaal keek Aethelburga met helderen blik naar
Siegberts schip, dat aan den anderen kant van Sven's
schip voortzeilde. Zoo bleek als zij zooeven was gewor
den, toen zij Beornwulfs somber gelaat zag, zoo rood
werd zij nu. Doch niet de vroolijke jongen boven in den
mast, doch een hooge gestalte beneden bij den mast
boeide haren blik. Ook hij bloosde ietwat, toen zij hem
zoo plotseling aankeek en scheen wat verward. Toen hief
hij de hand groetend op, om dadelijk daarop het gevest
van zijn zwaard te omklemmen, alsof hij wilde zeggen
Zoolang ik dit goede zwaard nog bezit, geef ik u niet
op
Aethelburga was niet in staat dien groet te beant
woorden, ofschoon haar boezem zwol, en het scheen
-j9a a; ;gay qoiz uiq 'apSeajdjaA ayuoj; ooz Eiz nu piu
|gjooa 'spi Suip auiajq aqfqooiA pq paap puGtuaiu f puój
uauuGiu aAYnj eip {G uaqassn; jaddup paq daq ti'z -pgjoz
-J9A uapjOAY uapaora upijg ua sajapaam ajuq qoo ;ugay
'paojAiaAO ui qiaAY uapuuq autajq oquqj eiuq uappuq
epuaopooz ua 'qoo JGuq uedaii uapuoAYaSag -uaqfiq a; ;m
PJOJqiIIlAV öfpuaiJA JGGq jggu uio jgjooa 'uaaq Sipeoui
paq qoo uup ja SuiS fi^ 'uamoq uoq qep ugg aip agmaa
ep sgm pajjiut^v i qaizaaz uapiaq uaiGAY upug üa Ggmq
-pqpy -jeaay gqqoGuuop pq sgay ggp uapiiagpA uag
•pgnaf jap dGGp uapuaqjapiaA 'uapuozag
uap qoo GUJGGp ua a;uqGq auunq Eiz uapuoAjaq paqag
gjjnA ua guGj uaa ut poou uaqp ui jepoojx uapaq uap
uaqG uapuaq Eiz jggui pug uagizaAAjG uap ugg |giooa ua
uepueiJA apuoAYag ua appAneusag JGGq ugg 'piaqtjjA ua
puGjiepGA uajopaA JGGq ugg uapoup Eiz uao; 'AYnaiudo
uauGj; ajuq uepiaop ua 'uaaq puGAY uapoq uap joop
guGj jjOu sjoquup jap pofag pq guojp py^ 'uapnjsjG
uapiioq qfqjooqaq fiz ;up 'afqajpaA uagp unq fiz uappuq
nN -I?!!9'}'1'91! Hpf uopno nap e;quGp Ggmqjaqpy
»;uaop pea; n puGuiaiu pz
uaAg uepno uap uga diqos pq do uadnp gipni jggui
jGGp ;ggq -uaqnpjG ;unq uauuiq uga [tg aip 'ueiuinj
-;uo ua;G[ ;infGq eupjq uaa uapguumpuaip apiaq a^vin
ua n pooA qaq qj -do jggayz e; jg piu pj ayu inaag
■gGp uazap uga qiaAY pq ua pfijp uap gu gipoou pnj
199q 'JD 9ppz ua ao; Ggjnqjaqpy do azftAY eqfqjappu
Gufiq do Eiq puj; 'qGjquGG puoAG ap noo; ua ';qoGjq
-ag pjaAY uap uauaguGAag ap pp jooa ja apgjoz fig
»'uapuiqiaA uauunq uapuoAY
ap ugui uaag noz ppnz ooz ayuoja a;qoa uaa qoo;
Pl0qsBPqPI9q f-i'Bq JG squupuo si [12 -Ufiz djnq apaog
uaa JGGq noz AYnoiAquot azap i pno pEt; ua;s;GGj uap
JPJOAY Gq;upjGg apaog ozuq qpz fiui jooa junq qi pnoq
uup 'uaporaaq e; ;qosuaAY aam pin qoo qaiz ja guiqq pq
sjg ua uapjOAY uauunq suaa JGGq jbao pui jaaqag ui
q6s aaoaaaiaHog na -swjq nva noxanmag
t
290 AETHELBURGA
't westen, toen zij zich aan haar mouw voelde trekken.
Alsof zij uit een diepen, zwaren droom ontwaakte keek
zij op en zag zij Winifred, die op haar teenen naast haar
stond en haar toefluisterde
«Kijk u eens daarheen; daar zit Willibrord bovenin
de ra en helpt met de zeilen als een echte matroos.
Aethelburga keek wel. doch haar blik was beneveld,
zij scheen niets te zien, en liet haar blik verstrooid
ronddwalen.
Winifred babbelde intusschen onverdroten voort»Hij
heeft gelukkig ook den naam van den Jarl afgeluisterd,
en van de plaats, waar zij vandaan komen. Hij heeft
dat alles aan zijne moeder verteld, ja zelfs opgeschre
ven. Die zegt 't dan weer aan uw vader, als deze thuis
komt, en die haalt ons dan weer allemaal naar huis.«
Nu kwam er leven in de verstijfde gestaltezij kon
nauwelijks een luiden kreet onderdrukken. »Wat zegje
daar?« riep zij met bevende lippen; terwijl zij de kleine
bij den arm greep. »Komt vader te weten, wie ons heeft
geroofd
Winifred was hoogst verbaasd over de groote opge
wondenheid harer meesteres, voor haar was alles, wat
Willibrord deed, hoogst natuurlijk, want zij had een ge
weldig grooten dunk van het verstand van haar
vriendje.
2Zekerantwoordde zij daarom, »hij heeft 't mij zelf
gezegd. Hij kan alles, kijk u maar eens, hoe hij daar
met die zeilen bezig is, alsof hij al jarenlang scheeps
jongen was geweest. Hij heeft dan ook al vaak genoeg
op het schip van den ouden Wulfstan rondgeloopen.
De Denen zullen hem wel spoedig mogen lijdenieder
een, die hem kent, moet wel van hem houden. Hij zal
ook wel een middeltje weten te vinden om ons tijding
te doen geworden, als zij ons in een somher roovers-
hol opsluiten. Hij heeft mij al gezegd, dat ik boven en
beneden rond moet loopen en op het gekras van den
jauunq 3i;uiay; ua pjapuoq ;up 'uagnjsjaA ooz qoiAY
-auGAYg fiq ueuag ep gaaq ua 'paijjy Suiuoq uga pop.
apoiS ap J8ao jaAaq ;iaoA Eig 'pjeAnausaS piu si lepGA
jGGg qsiSuag uga urep uap ;m punnqng pug uga
jajqoop ap si ua 'g&mqjaqpy paq sejapaaui autig*
Ciq epiaz 'pjaiqdo qfqapuie jiGf uapuoAYeSdo ap ueo;
qaog 'uatuoq uoq pjooM ugg piu jGGUiejeaq ;siaa
ueguof auiajq ap ;op 'uapAY appAY qtqaSa; sajjG fiq josjg
suaado jaaA ooz ua §njA ooz SaojA jjGf aSuot ap jggui
'uajjGAaë puoui ufiz do pin ;qai;sjoA sgay pJOJqqjiAV
■raam ooz ua uaqoidsaS pGq uiaq jbao
qGGA Eiz jo 'pGq jaam siapnz jo sjaojq 'japaoui uaa§
fiz jo 'sgay gizeAvjG nu Eiq pp jo pjaAnausaS sgay jggE
aSuoA jaq japGA JGGq jo 'ajpeq saiajsaaui ahuof auEiz
aoq maq SeojA ua epEizie; uaSuoE uap muu jJGf ap jo
'piooq ugg sqfqaAYnGu uaiGAY fi^ 'paoS guijqoGAYiaA ajjG
uaAoq pioiqqpYi SuiS pg 'uapGjah pao§ qoo paijiuiyv
pGq 'joipq jajsaara uaSuof ufiz ua pjojqqijyy p.YY ug
apfiz auEiz ugg jaiu qoo 'ufiz
uauunq Siqqnjag jaiu qt noz sjepuu 'uaSuaiqënjaj JapGA
uCira fiq japaAY qoo fira Eiq jgz uup 'jjeaq jaq qfqeqiaAY
fira fiq sjy -uapjOAY qi jgz ayuoja aAaq 'aAYnojj auEiz
qoop 'ulygjs aufiz jaiu i uapfiJAaq fira jgz ua jjnAYuioag
uup jaqiajs si fiq i uaAaSjaAO jjnAYUJoag uaqfqasaaiA uaip
ugg jioou fira jgz fig« :jjaz qoiz ftq fiz jqoup ua jjaqëaig
joj Sniaj jeaAY uejqoGpag ajuq uepjaaq ajjojs uax
VDHflHHaHiiaY 86S
VIJFTIENDE HOOFDSTUK.
Het slavenjuk.
Reeds lang zagen de vrouwen en kinderen in het
verre Noorden vol verlangen naar den terugkeer der
mannen uit. De Vikings plachten zelden zoo lang van
huis te blijven. Het was een zeer zacht najaar geweest
zoodat voor bevriezen der fjords en kreeken vooreerst
niet te vreezen was. En toch viel allen een pak van
't hart toen de torenwachter van Arendshorst eindelijk
de komst der vijf schepen meldde. Van alle kanten be
gaven vrouwen en kinderen zich naar de haven, om de
terugkeerenden te begroeten, en den buit mee naar
huis te helpen dragen, of ook wel om weenend naar
huis te gaan, daar zij hun kostwinner verloren hadden.
Men was er altijd op voorbereid, dat eenige der moe
dige zeeroovers niet weer huiswaarts keerden, want de
Noormannen konden ook niet ongestraft overal rooven
en moorden. De mannen werden zelden oud de meesten
kwamen vroeg of laat in die onophoudelijke gevechten
om. Dat was het lot van den Viking.
Doch ditmaal waren er meer weduwen en weezen dan
ooit te voren. Reeds van verre bemerkten de wachtenden
dat de schepen hij zonder schaarsch bemand schenen en
dat meer dan de helft dergenen, die uit waren gegaan,
niet terugkwamen. Toch weerklonk reeds van verre het
strijdlied der Vikings, ten teeken van een roemvolle
terugkomst. Dat stelde de wachtende weer eenigszins
