I? <1 fS ken ts van S 252 AËTHELBÜRGA Feuilleton van Maas- en Scheldebode 248 AETHELBURGA Feuilleton van Maas- en Scheldebode 249 co ta tö i: E— O *1 CD O £3 3*3 5Ü "oq gr CO CC a a. 5 D CD "3 *~t n> - CJQ £L CD E» CD 1 «k D— CD O t=f CD r»- p z J'b o p SBH.aB a tus: OO'tT* g* ©PS-SCR p^£§ y a' H <n f3 50' N W §-"§ «S3: Q- B* 5 CD j§ l]2 i tpw. por) squoo2 'pooS qoo fim qoq si irep 'qsuuqiOA uopioM qqoora uopuufiA ep joop uoAioqs ufira sqn qoog •uemou noz Som 'rauMq qnqohuo qoq iooa 'firn por) oAoiq op qup qdooqoS ptiqx'® qaq qi l- uoraoqiOAO sqoiu uuq fij\[ -qoq qooAoSiooA SiqsunSuo noo qi qup 'uoqoqiaA qoiu qooq of uuq qt xuepi qjfqq piuudsoq pfiqqn uoMnoiA siopue oqqaM 'pfiiqs uopuopioora-uauuura uop ui uopoiqdo qoora nam oSiuiom ioao uoiqossira fiS .ruup 'uaqum uoqqiM SiqsSuu jo Simaiq qoiu of noz qt quuM 'ouiuuS -no sqqoaqs of q( Soz qx i apaoui a) SipiuuuaSia ooz fim si qog j Mnoiq snqsiiqg snzop ioog nap jfiqg Tree lopooraqooiS of uua puui uoqsquuq squ qip mean 'puiq raoiuug 'pog ufira uua Mnoiq 9p uoAoqqoS pftqqu tira si Snip iiaa qoop 'qudsoSuooqin uoqqoqdooz sqn ufiz uoqaoqsuq -qqonq puoztnp suoo Sou ne puozinp i uoioqiaA uoAaq ufira ui qoaA qoq qq -uoaiomioa qjooq simq q( mm suo .iooa snqsiiqg qup 'uoAoq oStquz 'oSiMnao qoq fiq uoqoqoSiOA 'aqospiuu qoq qu si Siqoiu ooq 'ooq uapaq fira qoq qufiqos qfqoquuSioA uo qioq ooq qooq uo tun loqqou uoAaq Sunq uoo qoq qi '0J2 "qioou uoufqz op quuqioA fig uoaq -loop io of fig qdqoq m;p 'poop uo duqosuaSuuAoS sjqoz 'uouioq oqsqfiqioora qoq uuq uup 'qoiu uiopq qnnpoA 'nSiug 'Avnoiq punpog uop sqqooqs jfqg« uaqsoóiq oq mnq mo Eiz opioz 'uoqqius opiooq puiquiap) pqaiqaS mnq Ciz uooq ug "uaqqiz 'qdoipioA poqoS jiqs ui 'uoao ooz joaqq uo pjooq opuojq qoq do uopunq opnoAoq o.req opSaq muoja opno og 'pnq unnpoS qnnA ooz puiq uiojq sqn fiz sjvooz 'qooqos uoinq ui pjooq qoq opSoj uo uoSuxa apjiAV uoSoz uomq Eiz josqu 'aopou mnq jooa appiuq tiz •qaoqaqoSnuAa mnq jtoAO uoSoqoS Sou avuoia opno op puoA fiz qoop 'rauAiq JopooraqooiS omq fiq fiz uooq 'qwq spool suav qag japuA uoufiui uua uomiu op ui Smaq iooav Cim Suoiq uo 'poou uaqu qm suo d[oq 'loog •qinq ufim qm uup oz qui 'si Sipuoz .ioaooi uoqosuopiaq uop iooa pioquaSouoS oufim sqy jqoiu puiq mm Mq fiq qftMioq 'uoqqoAido qsoom dmqs uodoip uoo qm moq fiq qosqe 'iaoM uo uooq moq eppnqos uo 'qooq uopuuq opioq qom siopuoqos oufiz oqqnd fig •dnqosjuuiS ufxz qm uoSuofuoiooq uoo suav qoq ipooS loaz moq opuaq punuqug 'uuu qsSuu uopuoqqozquo )0A jmg uop uoqoq uoSoo oufiz sqqaoqs i SuipuiAvdo uua fizqoq 'pioqpioom -JOA uua fizqoq 'uoSuoiq oq uoddq op ioao piooAi qaquo uoo quuqs m qoiu qsiao fiq sum 'Suz pug nop fiq uooq, •pioom -IOA qfqopoop uoAoquoiuup uo 'qp uoSuuq uop joop qudsoq loppom qom uoioo op ioao qoq 'qooraoSoq Suq -oSuof uoo moq puiq puodooq uup puoqoquuM loop) •oppoods SuuSui uop muu qqiiqosiOA spaoi qoiz pug op qfiM -ioq 'Suiuoq op dap uomoquauutq moq quug* •punuqug pug iooa opoq (uoo uua qsmoq op paigy Suiuoq uua opuoipoq op oqqqopoq uooq 'ppssiMoS uopiooM oSiqsuuq oSiuoo uapioM uoqmg •uoioqsin) no uoSFimz Suqasqojd moq poop 'uoiooddoquS -uuu muMq piuud uoo josqu 'pinqoS uoomoSuo uog »j qyzaq uouuum oqqnz qoq Suuq ooz 'uaioj -lOA qoiu puupopuA qoq si Sog« :qm dop uo oMuoiqoS ufiz opmiuroo fiq ido uoqqqoi) uoSoo oSpnoiq spaiqy j uoqqaz opfiz do uoqosuoM eqfquoosiod oufim uo uoAfqq qi quz uug« SipnoAuoa fiq opioz uooq -puupopuA uo Suiuoq uuu iojjo iuumz uoo qqouiq fiq quuM 'dorp oqqqonz fig -uuuqsju qoiu fiq uoq qup uo qoozioA uoo moq Suiuoq opjoqoS uftz poop ujq -qquumoS uouuuqd piopuoq spooi puq qsooS aSipuoAoj ufiz uo iuoqooz oq luuq mo puqoS uoqqaq qoojA oqfqoqioM ouoa fiq noz juura oqsiao op looy ■oqoouoSqqoo uoiopoA oufiz iuuu uoSuupoA ufiz sum qooiS uoao uo qooiS sum uSinqqoqqoy oufiz iuuu uoSuupoA ufi2 "qioq qoop 'qfipoora sum oqsuouuiq spug sop ui pfiiqs og aaoaaanaHog mm -svvpj kva MOiaomnag had de Earl in 't slot achtergelaten, en voordat het morgen was, zouden er nog honderd man bijkomen. Dus zou het, in geval de burcht werkelijk bestormd werd, een bloedig gevecht worden, want als er vijf schepen kwamen, zouden er zoo ongeveer vijfhonderd man op zijn. Doch Aethelburga en hare getrouwen hiel den zich er van verzekerd, dat minstens de helft dezer Noormannen zou moeten vallen, voordat de anderen de muren zouden kunnen beklimmen. Doch zooveel menschen waagden de Vikings zelden aan één burcht. Als hun besliste, hardnekkige tegen stand geboden werd, trokken zij meestal haastig af. Hun kracht lag in eene plotselinge overrompeling, en zoo iets waren zij hier bepaald van plan geweest, als zij werkelijk kwamen. Daarom waren ook alle bewo ners van het slot zeker van de overwinning. De moedige burchtvrouwe alleen twijfelde, doch zij hield dit wijselijk vóór zich, daar zij zich zelf de oor zaak van dien twijfel wist. Met den sterken »Siegwart« in de hand, leunde zij een oogenblik tegen de borst wering, en keek uit naar de groote zee. En hare gedachten dwaalden ook ver weg tot in het gure vader land der Vikings. Daar verhief zich in hare verbeelding een schoone mannelijke gestalte, die de hand naar-haar uitstrekte. Zij rilde even bij die gedachte, doch meer van geluk dan van schrik. En zachtjes fluisterden hare lippen: »De mannen hebben gelijk; als het gewone kapers zijn, zullen zij na een korte vergeefsche bestor ming op de vlucht gaan, doch als het Siegberts mannen zijn, dan vrees ik voor onzen burchtzijn oogen heb ben 't mij gezegd, hij laat mij niet zoo gemakkelijk ontkomen Hare gedachten werden steeds verwarder, want liefde en lust tot den strijd lagen met elkander overhoop. Eindelijk slaakte zij een diepen zucht, vouwde de handen en sprak: Zooals Gij wilt, mijn God! verlaat VBHüaiaHiav ffS 245 hem toeriep: Welke boodschap brengt gij, Hars? Heeft mijne dochter u gezonden Toen barstte de brave jongen in tranen uit, en riep met verstikte stem»Uw burcht is verbrand, en de burchtvrouwe is gevangen genomenen zakte bewus teloos ineen. f m E. 2 2 5" O 00 5, S. 3 -3 o to S? t> 2 C V TT s J3 9X YoaaaraHMY opioz uo punq op pueuA uopno ufiz juS Suiuoq og ï-mnfiooA q, uua spooz 'uoqqopuuB qioquo ioom qfqopnp qeiu fiz qupdo 'qfii Mn uua suei§ oqfiqop -loou op uuu qoq loSaj oqaoqoë Mn qora oz ptoqoSaq uo pmimquo uoqqoq puqs ap fiz qupqoq 'quoa uoa8 uouap -ioq uazooiioa uaip jaaS qoop 'Suiuoq o 'ëuqopuuqiopuo ui uoq qora iooav uup paoiq guipnoq oqfqomiuqio eüunq lopuo puq uapfq oq qoiu pxnq oqooqa§ qoq sju uouunS qfifoqioM unq qoq noz uaj\[ jqpuuiqiOA uoqqoinq ouunq mufiooA q. ui 'uouioqquo uoquq nu fiz uoip 'puufiA op squ 'uaMnooiqos uoddoqraop ajjiq oip ueqnz oog j qdfiiSoq ioom qoiu uEizjom uo§io ufiz qoq qup 'uoquozoë si doip ooz nu q[OA suo qup 'qay« fiq io fiq apSaoA uo§oo op ui uauuiq qom ug »-uoioMoq uoAinp qoiu qi noz 'uuuqsioA oq puufiA uop ufiz noz quuqs ui Sou uup qjqoq oiopuu op jo uo 'uuuS apuoiS sq uoinra oip uoSoq noz ioSo) 9A]uq qog« piooMquu qoq inoiuup muMq uiz -uoSoq qoui uufiq 'qqou2 "opfizooz op uuu qoo 'Ciquu uua puqs lap uoinra oSippMoS op fiq opuaq n^ -Suiraioqsoq op io OA puioqsoS qiuq Siqqoiq uoo qom fiq puq uopoqoë luuf uoo iqoiz iooa loquios qooq pug oiaddup ag uaSuiuoq oiip lap qup uup laqioqs Sou nu si ioSo) ufira quuM 'uoSum q( fiM uaqnz uup 'uoraioqsaq uomm op qin ooz uua fiS qung "qqioqsioA SuiqsoA oqiaqs spooi op uoqoiqoSjuuo uoqqoq uouog op quuM 'uoqoqsoS -qm squ pooS ooz Suqsqm opooS ouoo si quuqpuuq uop uuy 'uoSuppnauuiq uouunq uoqnz puqs op uooq paoiq uua uomooiqs loop sqqooqs Eia\ uo si qioqs Sou puufiA op qup qooM qi uooqosjo 'uuuS oq ioao Suiraioqsoq op qoq qfqiappirauo uoqoqsoq qi uoq 'si ooz qup sqy (juoSnpp -uouuiq puqs ep ui qm ooz uua EiS qung :n qi Suuia raoiuug j uoqopuuqiopuo puufiA uop qora squuraSou jo 'uoraioqsaq uomra op qfiqqoppqrauo jo fiM uoqoora 'quuqs nu q( sqnooz luuq^ 'poiaS sum puuqiopuA qoq uo 'puuq ufira ui uoium uaSuiuoq oiip op iufiz pSiqoiuioA qfiqoq -lOM uopin2 q, ui noz puufiA op uo SuipiuqqoA uapuuura opiooMioA fiz 'ooq qfiqosooiA ooz qoiu qqoiqsqoA luuq uooqos seqqu qup ug -uoSuïpoS diqos ufiz iuuu uaraiu aqioqs oufiz ui uo 'uouuomioao raoq loop pioM 'qioqSaig qora raooip uoiuq ui fiz epqaqsioM 'doiqsut doiuup Sipoods fiz uooj, j uoaoS oq do dooq oqqu rao 'si Suof qoq squ quiooA 'qiuq qfiqoqosuera qoq qooq qoq qquA qfiqioora oog »^qqoA suo qoq uoiooqoq uo uapioM uouunq uoqsiiqg uoo qoiu uup qioqSoig noz iuuq\?« •jqoz qoiz qoq fiz opiaz »'uoSqoA SiqqiMfiiA qioou qi noz qqoA ufira uua puufiA uoo uo uapiaq uoo uoojq« •apjaiqoS uop uuu uoqqoupoS poqoSpuoAU luuq loop qoiz uopjaoM 'apSioip iuuaoS uooS uoSiora uapuoSqoA uop iooa qooq ia quprao 'uoAoSoq puq aqspi aoq 'lopooraqooiS oiuq uua qooz -IOA puoSuiip do 'qoiz ozop uooj, -epuoopqoA loqqoop -uioqq oiuq uua sqoiq uoiuqraoquo uop opuoq fiz quuM 'qsnioS Sipoods iaoM nu MnoiA opno ep opqoqs qug »j uoqoiq loop qoo io qiuq ufira noz qy j qioou 'lopooraqooiS 'qioog« piooMquu luuq qoo quoqq puoSupqin uo 'qin io fiz Suz puaSupqqn uufiq 'uooq f do sqoiq qoiz uSinqqoqqoy aqqqoii nu luupq uapiaq uaa uuu uiqsiiqg ouoo 'uoog yea uuu qsiSuag uua qqouqsoS qoq qin loqqoop uoo 'uoaoS uoqqiM puufiAspoop uozuo uuu SiqqiMaS jqoz af of noz« 'uoddiq opuoAoq qora fiz doqi »j puiq 'puig« •qsuq oiumz uoo qoq sum muoia opno op iooa ug raoSuip qoq ooMq uaqsoora nu 'ju qiuq luuq uua qoq sum nu ug -qiqquaSoo qip do qoq piuuMoq raiaqoS luuq fiz puq ™ioop.iuug ■qoiu Eiz uoq uoSoiq qnuyv 'p^qpn sooqodoq 'puqjoiq qiup uoSuof uop Eiz qup 'uouuoqoq uoqoora noz fiqiuup raoq fiz squ uiooq uaufiz opsaoiA fiz iuuq^ raoSSoz oq lopuA uoiuq qoq 'sum qqoiqd luuq qfiqoqioj qaiu qoq jo 'pSuuiAoSju quuA qoiz puq fiz pqaapoSoara puq puuraoi uuu raiaqoS qfiqioaq ooz qooq uo qfiqioora luuq fiz uooq 'uoqquAoS qiuq q( uua qud jfZ aaoaaaiauog Na -svvq^ nva Noianmag V D H 9 T H H X 3 V 9QS hoopte nu dagelijks op den terugkeer der Kentsche mannen, doch dat duurde nog langen tijd. Toen werd men in den burcht weer droevig gestemd. Alleen Wi nifred stoorde zich daar niet aan. Oswald was meege gaan met de schepen, dus met hem kon zij niet meer kibbelen. Maar Willibrord kwam bijna dagelijksch met visch op 't slot, en bleef dan uren lang. Sedert hij 't slot door zijne boodschap had gered, was hij zeer in aanzien gestegen bij de bewoners er van, die hem reeds altijd gaarne hadden mogen lijden. Toen kwam Aethelburga op de gedachte om hem lezen en schrijven te leeren, zooals zij dat Winifred reeds lang had geleerd. Hoe verbaasd was zij echter, toen de jongen dadelijk bij het onderricht letters schrij ven kon, al ging 't dan ook nog wat langzaam en stijf. Jongen, hoe kom je daaraan vroeg zij verwonderd. i. Van mij U zei Winifred trotsch, hoewel 't haar in 't geheel niet gevraagd werd. Maar zoo was het werkelijk. Zij had nauwelijks die geheimzinnige letters leeren teekenen, of zij had ze haar vriendje in 't zand voorgeteekend en met zijn vlug verstand had hij 't spoedig begrepen. En het hem ont brekende papier had hij ook spoedig gevonden in den mooien witten bast van den berk, waarin hij met zijn mes de letters sneed. »Zoo, kleintje" zeide haar meesteres, »het doet mij werkelijk genoegen, dat je in iets ernstigs ook nog lust hebt Zij hielp hem nu nog met datgene wat de kleine leermeersteres vergeten had, of niet had kunnen uit leggen, en had dagelijks meer schik in de twee vroolijke kinderen. De herfststormen waren reeds begonnen, toen Willi brord op een namiddag weer met visch op't slot kwam. Toen de les was afgeloopen, werd hij door Winifred mede naar den toren getroond waar zij en Aethelburga dagelijks naar Earl Ealmund uitkeken. Maar ook dien avond keken de verlangende kinderoogen tevergeefs naar 't Zuid-Westen, vanwaar de Earl moest komen; aan den geheelen horizon was geen zeil te ontdekken. Mid den op het platte steenen dak van den toren was een hooge houtmijt opgestapelddie kon bij plotseling gevaar worden aangestoken, en dan de menschen tot ver in 't land waarschuwen. Zoodra dit teeken werd gegeven, moesten vrouwen en kinderen met het vee en de roe rende goederen in de bosschen en moerassen vluchten, doch de mannen zich naar den burcht spoeden. Nadat de kinderen een tijdlang met ernstige gezichten de groote zee hadden afgezocht, kreeg de plaaggeest in de kleine Winifred weer de bovenhand. Fluks klau terde zij op de houtmijt, rukte in haar overmoed haar vriendje den hoed van 't hoofd en deed, alsof zij die ver weg het dal wilde inslingeren. Natuurlijk sprong Willibrord nu ook op de houtmijt en trachtte haar den hoed weer te ontnemen. Daardoor ontstond een luid geschreeuw en gelach, dat volstrekt niet bedaarde, toen Aethelburga op de trap van den toren verscheen en het gestoei lachend gadesloeg. Winifred was tot aan den uitersten rand van de mijt teruggeweken, hield den hoed in haar rechterhand en trachtte met de linkerhand den jongen van zich af te houden. Deze had ipet zijne rechterhand haar linkerhand gegrepen, en trachtte nu met zijn linkerhand den hoed te grijpen. En dat zou hem gemakkelijk genoeg zijn gelukt, want hij was sedert 't voorjaar wel een half hoofd grooter geworden, terwijl Winifred bijna even groot was gebleven. Maar nu schreeuwde de kleine slimmerd: »ik val, ik val U zoodat Willibrord verschrikt achteruit trad, om haar toch vooral geen zeer te doen. Doch nauwelijks voelde zij zich vrij, of zij lachte luid, sprong van de houtmijt af en verborg zich achter hare meesteres. Doch deze ving de kleine plaaggeest op, pakte haar stevig beet,

Krantenbank Zeeland

Maas- en Scheldebode | 1911 | | pagina 3