I?
<1
fS
ken
ts
van
S
252
AËTHELBÜRGA
Feuilleton van Maas- en Scheldebode
248 AETHELBURGA Feuilleton van Maas- en Scheldebode 249
co
ta
tö
i:
E— O
*1
CD
O £3
3*3
5Ü
"oq gr
CO CC
a
a.
5
D
CD
"3
*~t
n> -
CJQ £L
CD
E»
CD 1
«k
D—
CD
O
t=f
CD
r»-
p z J'b
o p
SBH.aB
a tus:
OO'tT* g*
©PS-SCR
p^£§
y
a' H
<n f3
50'
N W
§-"§
«S3: Q- B*
5 CD j§
l]2 i tpw. por) squoo2 'pooS qoo fim qoq si irep 'qsuuqiOA
uopioM qqoora uopuufiA ep joop uoAioqs ufira sqn qoog
•uemou noz Som 'rauMq qnqohuo qoq iooa 'firn por)
oAoiq op qup qdooqoS ptiqx'® qaq qi l- uoraoqiOAO sqoiu
uuq fij\[ -qoq qooAoSiooA SiqsunSuo noo qi qup 'uoqoqiaA
qoiu qooq of uuq qt xuepi qjfqq piuudsoq pfiqqn uoMnoiA
siopue oqqaM 'pfiiqs uopuopioora-uauuura uop ui uopoiqdo
qoora nam oSiuiom ioao uoiqossira fiS .ruup 'uaqum
uoqqiM SiqsSuu jo Simaiq qoiu of noz qt quuM 'ouiuuS
-no sqqoaqs of q( Soz qx i apaoui a) SipiuuuaSia ooz fim
si qog j Mnoiq snqsiiqg snzop ioog nap jfiqg Tree
lopooraqooiS of uua puui uoqsquuq squ qip mean 'puiq
raoiuug 'pog ufira uua Mnoiq 9p uoAoqqoS pftqqu tira si
Snip iiaa qoop 'qudsoSuooqin uoqqoqdooz sqn ufiz uoqaoqsuq
-qqonq puoztnp suoo Sou ne puozinp i uoioqiaA uoAaq ufira
ui qoaA qoq qq -uoaiomioa qjooq simq q( mm suo .iooa
snqsiiqg qup 'uoAoq oStquz 'oSiMnao qoq fiq uoqoqoSiOA
'aqospiuu qoq qu si Siqoiu ooq 'ooq uapaq fira qoq qufiqos
qfqoquuSioA uo qioq ooq qooq uo tun loqqou uoAaq
Sunq uoo qoq qi '0J2 "qioou uoufqz op quuqioA fig uoaq
-loop io of fig qdqoq m;p 'poop uo duqosuaSuuAoS sjqoz
'uouioq oqsqfiqioora qoq uuq uup 'qoiu uiopq qnnpoA 'nSiug
'Avnoiq punpog uop sqqooqs jfqg« uaqsoóiq oq mnq
mo Eiz opioz 'uoqqius opiooq puiquiap) pqaiqaS mnq Ciz
uooq ug "uaqqiz 'qdoipioA poqoS jiqs ui 'uoao ooz joaqq
uo pjooq opuojq qoq do uopunq opnoAoq o.req opSaq
muoja opno og 'pnq unnpoS qnnA ooz puiq uiojq sqn fiz
sjvooz 'qooqos uoinq ui pjooq qoq opSoj uo uoSuxa apjiAV
uoSoz uomq Eiz josqu 'aopou mnq jooa appiuq tiz
•qaoqaqoSnuAa mnq
jtoAO uoSoqoS Sou avuoia opno op puoA fiz qoop 'rauAiq
JopooraqooiS omq fiq fiz uooq 'qwq spool suav qag
japuA uoufiui uua uomiu op ui
Smaq iooav Cim Suoiq uo 'poou uaqu qm suo d[oq 'loog
•qinq ufim qm uup oz qui 'si Sipuoz .ioaooi uoqosuopiaq
uop iooa pioquaSouoS oufim sqy jqoiu puiq mm Mq
fiq qftMioq 'uoqqoAido qsoom dmqs uodoip uoo qm moq
fiq qosqe 'iaoM uo uooq moq eppnqos uo 'qooq uopuuq
opioq qom siopuoqos oufiz oqqnd fig •dnqosjuuiS ufxz
qm uoSuofuoiooq uoo suav qoq ipooS loaz moq opuaq
punuqug 'uuu qsSuu uopuoqqozquo )0A jmg uop uoqoq
uoSoo oufiz sqqaoqs i SuipuiAvdo uua fizqoq 'pioqpioom
-JOA uua fizqoq 'uoSuoiq oq uoddq op ioao piooAi qaquo
uoo quuqs m qoiu qsiao fiq sum 'Suz pug nop fiq uooq,
•pioom
-IOA qfqopoop uoAoquoiuup uo 'qp uoSuuq uop joop
qudsoq loppom qom uoioo op ioao qoq 'qooraoSoq Suq
-oSuof uoo moq puiq puodooq uup puoqoquuM loop)
•oppoods
SuuSui uop muu qqiiqosiOA spaoi qoiz pug op qfiM
-ioq 'Suiuoq op dap uomoquauutq moq quug*
•punuqug pug iooa opoq (uoo
uua qsmoq op paigy Suiuoq uua opuoipoq op oqqqopoq
uooq 'ppssiMoS uopiooM oSiqsuuq oSiuoo uapioM uoqmg
•uoioqsin) no uoSFimz Suqasqojd moq poop 'uoiooddoquS
-uuu muMq piuud uoo josqu 'pinqoS uoomoSuo uog
»j qyzaq uouuum oqqnz qoq Suuq ooz 'uaioj
-lOA qoiu puupopuA qoq si Sog« :qm dop uo oMuoiqoS
ufiz opmiuroo fiq ido uoqqqoi) uoSoo oSpnoiq spaiqy
j uoqqaz opfiz do uoqosuoM
eqfquoosiod oufim uo uoAfqq qi quz uug« SipnoAuoa
fiq opioz uooq -puupopuA uo Suiuoq uuu iojjo iuumz
uoo qqouiq fiq quuM 'dorp oqqqonz fig -uuuqsju qoiu
fiq uoq qup uo qoozioA uoo moq Suiuoq opjoqoS uftz
poop ujq -qquumoS uouuuqd piopuoq spooi puq qsooS
aSipuoAoj ufiz uo iuoqooz oq luuq mo puqoS uoqqaq
qoojA oqfqoqioM ouoa fiq noz juura oqsiao op looy
■oqoouoSqqoo
uoiopoA oufiz iuuu uoSuupoA ufiz sum qooiS uoao uo
qooiS sum uSinqqoqqoy oufiz iuuu uoSuupoA ufi2 "qioq
qoop 'qfipoora sum oqsuouuiq spug sop ui pfiiqs og
aaoaaanaHog mm -svvpj kva MOiaomnag
had de Earl in 't slot achtergelaten, en voordat het
morgen was, zouden er nog honderd man bijkomen.
Dus zou het, in geval de burcht werkelijk bestormd
werd, een bloedig gevecht worden, want als er vijf
schepen kwamen, zouden er zoo ongeveer vijfhonderd
man op zijn. Doch Aethelburga en hare getrouwen hiel
den zich er van verzekerd, dat minstens de helft dezer
Noormannen zou moeten vallen, voordat de anderen de
muren zouden kunnen beklimmen.
Doch zooveel menschen waagden de Vikings zelden
aan één burcht. Als hun besliste, hardnekkige tegen
stand geboden werd, trokken zij meestal haastig af.
Hun kracht lag in eene plotselinge overrompeling, en
zoo iets waren zij hier bepaald van plan geweest, als
zij werkelijk kwamen. Daarom waren ook alle bewo
ners van het slot zeker van de overwinning.
De moedige burchtvrouwe alleen twijfelde, doch zij
hield dit wijselijk vóór zich, daar zij zich zelf de oor
zaak van dien twijfel wist. Met den sterken »Siegwart«
in de hand, leunde zij een oogenblik tegen de borst
wering, en keek uit naar de groote zee. En hare
gedachten dwaalden ook ver weg tot in het gure vader
land der Vikings. Daar verhief zich in hare verbeelding
een schoone mannelijke gestalte, die de hand naar-haar
uitstrekte. Zij rilde even bij die gedachte, doch meer
van geluk dan van schrik. En zachtjes fluisterden hare
lippen: »De mannen hebben gelijk; als het gewone
kapers zijn, zullen zij na een korte vergeefsche bestor
ming op de vlucht gaan, doch als het Siegberts mannen
zijn, dan vrees ik voor onzen burchtzijn oogen heb
ben 't mij gezegd, hij laat mij niet zoo gemakkelijk
ontkomen
Hare gedachten werden steeds verwarder, want liefde
en lust tot den strijd lagen met elkander overhoop.
Eindelijk slaakte zij een diepen zucht, vouwde de
handen en sprak: Zooals Gij wilt, mijn God! verlaat
VBHüaiaHiav
ffS
245
hem toeriep: Welke boodschap brengt gij, Hars? Heeft
mijne dochter u gezonden
Toen barstte de brave jongen in tranen uit, en riep
met verstikte stem»Uw burcht is verbrand, en de
burchtvrouwe is gevangen genomenen zakte bewus
teloos ineen.
f
m E. 2 2 5"
O 00 5, S. 3 -3
o to S? t> 2
C V TT s J3
9X YoaaaraHMY
opioz uo punq op pueuA uopno ufiz juS Suiuoq og
ï-mnfiooA q, uua spooz 'uoqqopuuB qioquo
ioom qfqopnp qeiu fiz qupdo 'qfii Mn uua suei§ oqfiqop
-loou op uuu qoq loSaj oqaoqoë Mn qora oz ptoqoSaq uo
pmimquo uoqqoq puqs ap fiz qupqoq 'quoa uoa8 uouap
-ioq uazooiioa uaip jaaS qoop 'Suiuoq o 'ëuqopuuqiopuo
ui uoq qora iooav uup paoiq guipnoq oqfqomiuqio
eüunq lopuo puq uapfq oq qoiu pxnq oqooqa§ qoq sju
uouunS qfifoqioM unq qoq noz uaj\[ jqpuuiqiOA uoqqoinq
ouunq mufiooA q. ui 'uouioqquo uoquq nu fiz uoip 'puufiA
op squ 'uaMnooiqos uoddoqraop ajjiq oip ueqnz oog
j qdfiiSoq ioom qoiu uEizjom uo§io ufiz qoq qup 'uoquozoë
si doip ooz nu q[OA suo qup 'qay« fiq io fiq apSaoA
uo§oo op ui uauuiq qom ug »-uoioMoq uoAinp qoiu qi
noz 'uuuqsioA oq puufiA uop ufiz noz quuqs ui Sou uup
qjqoq oiopuu op jo uo 'uuuS apuoiS sq uoinra oip uoSoq
noz ioSo) 9A]uq qog« piooMquu qoq inoiuup muMq uiz
-uoSoq qoui uufiq 'qqou2 "opfizooz op uuu qoo 'Ciquu uua
puqs lap uoinra oSippMoS op fiq opuaq n^ -Suiraioqsoq
op io OA puioqsoS qiuq Siqqoiq uoo qom fiq puq uopoqoë
luuf uoo iqoiz iooa loquios qooq pug oiaddup ag
uaSuiuoq oiip lap qup uup laqioqs Sou nu
si ioSo) ufira quuM 'uoSum q( fiM uaqnz uup 'uoraioqsaq
uomm op qin ooz uua fiS qung "qqioqsioA SuiqsoA oqiaqs
spooi op uoqoiqoSjuuo uoqqoq uouog op quuM 'uoqoqsoS
-qm squ pooS ooz Suqsqm opooS ouoo si quuqpuuq uop
uuy 'uoSuppnauuiq uouunq uoqnz puqs op uooq paoiq
uua uomooiqs loop sqqooqs Eia\ uo si qioqs Sou puufiA op
qup qooM qi uooqosjo 'uuuS oq ioao Suiraioqsoq op qoq
qfqiappirauo uoqoqsoq qi uoq 'si ooz qup sqy (juoSnpp
-uouuiq puqs ep ui qm ooz uua EiS qung :n qi Suuia
raoiuug j uoqopuuqiopuo puufiA uop qora squuraSou jo
'uoraioqsaq uomra op qfiqqoppqrauo jo fiM uoqoora 'quuqs
nu q( sqnooz luuq^ 'poiaS sum puuqiopuA qoq uo 'puuq
ufira ui uoium uaSuiuoq oiip op iufiz pSiqoiuioA qfiqoq
-lOM uopin2 q, ui noz puufiA op uo SuipiuqqoA uapuuura
opiooMioA fiz 'ooq qfiqosooiA ooz qoiu qqoiqsqoA luuq uooqos
seqqu qup ug -uoSuïpoS diqos ufiz iuuu uaraiu aqioqs
oufiz ui uo 'uouuomioao raoq loop pioM 'qioqSaig qora
raooip uoiuq ui fiz epqaqsioM 'doiqsut doiuup Sipoods fiz
uooj, j uoaoS oq do dooq oqqu rao 'si Suof qoq squ quiooA
'qiuq qfiqoqosuera qoq qooq qoq qquA qfiqioora oog
»^qqoA suo qoq uoiooqoq uo uapioM
uouunq uoqsiiqg uoo qoiu uup qioqSoig noz iuuq\?«
•jqoz qoiz qoq fiz opiaz »'uoSqoA SiqqiMfiiA qioou qi noz
qqoA ufira uua puufiA uoo uo uapiaq uoo uoojq«
•apjaiqoS uop uuu
uoqqoupoS poqoSpuoAU luuq loop qoiz uopjaoM 'apSioip
iuuaoS uooS uoSiora uapuoSqoA uop iooa qooq ia quprao
'uoAoSoq puq aqspi aoq 'lopooraqooiS oiuq uua qooz
-IOA puoSuiip do 'qoiz ozop uooj, -epuoopqoA loqqoop
-uioqq oiuq uua sqoiq uoiuqraoquo uop opuoq fiz quuM
'qsnioS Sipoods iaoM nu MnoiA opno ep opqoqs qug
»j uoqoiq loop qoo io qiuq
ufira noz qy j qioou 'lopooraqooiS 'qioog« piooMquu luuq
qoo quoqq puoSupqin uo 'qin io fiz Suz puaSupqqn uufiq
'uooq f do sqoiq qoiz uSinqqoqqoy aqqqoii nu luupq
uapiaq uaa uuu uiqsiiqg ouoo
'uoog yea uuu qsiSuag uua qqouqsoS qoq qin loqqoop
uoo 'uoaoS uoqqiM puufiAspoop uozuo uuu SiqqiMaS jqoz
af of noz« 'uoddiq opuoAoq qora fiz doqi »j puiq 'puig«
•qsuq oiumz
uoo qoq sum muoia opno op iooa ug raoSuip qoq ooMq
uaqsoora nu 'ju qiuq luuq uua qoq sum nu ug -qiqquaSoo
qip do qoq piuuMoq raiaqoS luuq fiz puq ™ioop.iuug
■qoiu Eiz uoq
uoSoiq qnuyv 'p^qpn sooqodoq 'puqjoiq qiup uoSuof uop
Eiz qup 'uouuoqoq uoqoora noz fiqiuup raoq fiz squ uiooq
uaufiz opsaoiA fiz iuuq^ raoSSoz oq lopuA uoiuq qoq 'sum
qqoiqd luuq qfiqoqioj qaiu qoq jo 'pSuuiAoSju quuA qoiz
puq fiz pqaapoSoara puq puuraoi uuu raiaqoS qfiqioaq ooz
qooq uo qfiqioora luuq fiz uooq 'uoqquAoS qiuq q( uua qud
jfZ aaoaaaiauog Na -svvq^ nva Noianmag V D H 9 T H H X 3 V 9QS
hoopte nu dagelijks op den terugkeer der Kentsche
mannen, doch dat duurde nog langen tijd. Toen werd
men in den burcht weer droevig gestemd. Alleen Wi
nifred stoorde zich daar niet aan. Oswald was meege
gaan met de schepen, dus met hem kon zij niet meer
kibbelen. Maar Willibrord kwam bijna dagelijksch met
visch op 't slot, en bleef dan uren lang. Sedert hij 't
slot door zijne boodschap had gered, was hij zeer in
aanzien gestegen bij de bewoners er van, die hem reeds
altijd gaarne hadden mogen lijden.
Toen kwam Aethelburga op de gedachte om hem
lezen en schrijven te leeren, zooals zij dat Winifred
reeds lang had geleerd. Hoe verbaasd was zij echter,
toen de jongen dadelijk bij het onderricht letters schrij
ven kon, al ging 't dan ook nog wat langzaam en stijf.
Jongen, hoe kom je daaraan vroeg zij verwonderd.
i. Van mij U zei Winifred trotsch, hoewel 't haar in
't geheel niet gevraagd werd.
Maar zoo was het werkelijk. Zij had nauwelijks die
geheimzinnige letters leeren teekenen, of zij had ze
haar vriendje in 't zand voorgeteekend en met zijn vlug
verstand had hij 't spoedig begrepen. En het hem ont
brekende papier had hij ook spoedig gevonden in den
mooien witten bast van den berk, waarin hij met zijn
mes de letters sneed.
»Zoo, kleintje" zeide haar meesteres, »het doet mij
werkelijk genoegen, dat je in iets ernstigs ook nog lust
hebt
Zij hielp hem nu nog met datgene wat de kleine
leermeersteres vergeten had, of niet had kunnen uit
leggen, en had dagelijks meer schik in de twee vroolijke
kinderen.
De herfststormen waren reeds begonnen, toen Willi
brord op een namiddag weer met visch op't slot kwam.
Toen de les was afgeloopen, werd hij door Winifred
mede naar den toren getroond waar zij en Aethelburga
dagelijks naar Earl Ealmund uitkeken. Maar ook dien
avond keken de verlangende kinderoogen tevergeefs naar
't Zuid-Westen, vanwaar de Earl moest komen; aan
den geheelen horizon was geen zeil te ontdekken. Mid
den op het platte steenen dak van den toren was een
hooge houtmijt opgestapelddie kon bij plotseling gevaar
worden aangestoken, en dan de menschen tot ver in
't land waarschuwen. Zoodra dit teeken werd gegeven,
moesten vrouwen en kinderen met het vee en de roe
rende goederen in de bosschen en moerassen vluchten,
doch de mannen zich naar den burcht spoeden.
Nadat de kinderen een tijdlang met ernstige gezichten
de groote zee hadden afgezocht, kreeg de plaaggeest in
de kleine Winifred weer de bovenhand. Fluks klau
terde zij op de houtmijt, rukte in haar overmoed haar
vriendje den hoed van 't hoofd en deed, alsof zij die
ver weg het dal wilde inslingeren. Natuurlijk sprong
Willibrord nu ook op de houtmijt en trachtte haar den
hoed weer te ontnemen. Daardoor ontstond een luid
geschreeuw en gelach, dat volstrekt niet bedaarde, toen
Aethelburga op de trap van den toren verscheen en het
gestoei lachend gadesloeg. Winifred was tot aan den
uitersten rand van de mijt teruggeweken, hield den hoed
in haar rechterhand en trachtte met de linkerhand den
jongen van zich af te houden. Deze had ipet zijne
rechterhand haar linkerhand gegrepen, en trachtte nu
met zijn linkerhand den hoed te grijpen. En dat zou
hem gemakkelijk genoeg zijn gelukt, want hij was
sedert 't voorjaar wel een half hoofd grooter geworden,
terwijl Winifred bijna even groot was gebleven. Maar
nu schreeuwde de kleine slimmerd: »ik val, ik val U
zoodat Willibrord verschrikt achteruit trad, om haar
toch vooral geen zeer te doen. Doch nauwelijks voelde
zij zich vrij, of zij lachte luid, sprong van de houtmijt
af en verborg zich achter hare meesteres. Doch deze
ving de kleine plaaggeest op, pakte haar stevig beet,