110
Feuilleton van Maas- en Scheldebode 111
V
guajaiqas uup jaq qt msq
aoq 'uaizaS suaa jeiu Sou afjujooqqaa jeq qaq qj«
dajj pjuAASQ qoop 'uauundsaS ju
Sooq ufiz puq pioiqijjiyy raaqqaq ueSuuAaS safjujooq
-qee 9[9A joju uaoq joaooj ajqoip jaq joop suaSuof ap
uepnoz sjapuy 'pSuufogdo jpioAA jujoao jaq nu 'a8up
uej nepeq sju Ainqos ooz jjuq jaiu Sou ua 'SipaojAJaAO
jaaz Sou 'safjuiooqqoa ap qoo 'pjtAA ajju sum uaoj,
„iJjuuq U9p9ueq ibct jsjae jaq jaq ojav 'uoiz suo
juuq •ojjujooqqae uae qi aiz raooqaqta uapuuujsuaajjB
uajoojg uaip ui uoAog puora uozuo pain uua sjuujd ui
'uajeaqoid Sooq nop jam qfqapup Ejav uauunq juq"
puaqouj dajj U9 uaSuojdsaSdo Suq
-esjojd sum p-iojqqpij^ juuaa 'jein fjq muAAq japja^
qaq qi i sim juuraajaaq "rajqaa j( af
qaq uuq j qj uup jfiz 1081a jajaq uaa aS Jup 'uajqossira
eS jquep 'uajjajjjaAO aj uajaiqos j( ui fun 'puqeS jqaq
qnjo8 epjooqoSuo jaq apiaAASJajjnqos aj> do suo9 nu tiS
juprao" aoj Fiujooj raaq dajj na 'jaqqura uauiajq ufiz
uua jajfiAA j nap 10ao pSjeqaS qfijmnjuu suaa pjuaasq
-aiqos jein 9A\nojAjqojnq azuo sjjaz uuq 'pjagaA juup j
fit sju paoS ooz i pjuaasq 'uaqurasfiAA juaa firn jjjaa af"
dejjjin juujnjq no ojqoujjin jqoizaë utiz ui maq piojq
"ÏÏIIAV 1T!P '00z 9u?1z 9P JÖ9jpj9A0 jijuavsq U9 'U0A9Jp
-joao jaqspno uua uapjOAA uamjuoAujqauf qoop 'jqjaAA
-9S quijj uapuuura ajsjuuj op ui puq fig 'puuqjaAo 9p
jooaa pjuaasq fiq uaqood jaq èaaiq uaoj; uajnjuoAujqouf
do qfijmnjuu fiz uarauAAq 'uaqojdsaq uappuq aqfjjaffjap
ua uauag ep jam pCujs u9p 'uadaqas iep a\noq usp
ua uappuq uaSopaS sujS j( ui afsood uaa jiz jupug
•do puora uajooaS uaa suaa ]9A\ fiq
9jj9z ]13 'jaSa.i uaip do Suuapuozjin ttaaS suav p|haas()
uaqfqapoomaS paq qfipuooAvaS utiz uoqosuaui aqqiQ
•ajsud uaSiorajaraoz uaqfqjaaq uoe
qpz do suoSuof aquqj aOAij jooa jnp sjnooz 'safjireui
ep S99M U9 'ut?e jeq raoau j ■eSjnqpoqjav uajeoA
aau uma opSnajA |oa u9 enjnnS qi Soj jjnq ufim qoo(]
J U9UU0A\ J9A0 UOpiOAV 9J 9fsi9m U99 JOOp 'SJOJJUOUUUUI
utira 9jsj9A\q jeq sjoput? J0iu uoq qi qoop jqoq uom
-óueS qfqnA\q firn 110 jqJomoS jqaq fiS s|nooz 'uaquAeS
-p9M U9jn| uizueSej jam sjqoeps firn qt qaq ojsjoo J9JJ
jofsiara qfqoqfqeSiOAUO fiS 'u0uuoa\i9ao jauq ufun qoo
qoop 'mm ufira sjqoaps joiu jqeq fir)« :f]q J0 fiq apSooA
uooj joSijua do ug jqianraaS sioi üjjoa aip ]nmu
ap99A\j op jooa qi qeq ||a\jU0A\n ino uoapy 1 laSjnqpoq
-J9y 'u9uunS uaapn qqquoSoo uaa joui firn fiS jung«
:uooj uopueqaems do quads ua 'pjuud auuq
uua sjaSnej ap do puuq op uaoq fiq apSaj 'uaS|oa 9ppA\
jopuA uajuq AnojAquof ep uaoj, 'uuu qfipopup piaquaSap
-eS ep deaiS ua 'paora ajdaqos quAui uepaoS suaip jöao
qoiz 9pSn9qj9A 'eppM [iug apno ap juav deejSoq pjuq
-jeqjay -sjqo9J juuu uiuuzSuuj jjoz paaj fiq jo 'ueuoAvp
-j9A sjqoauq op uoiuav sqtqeAvnuu ug •riojqouAV jjnnq
op ui J9iq uup uapnoz fi^ "uoAfijp aj do pqM jaq Sooq
uapfiAi uaa ui ua uuujs aj ju squq eoj uajqoauq nap
dau 'qaz qoiz ui uapaJAaj ajqiuuijS fiq jo 'uadajSaq jsuS
uaufiz uua ijosuoAv uap pug apno ap puq sqfqaA\nujq
■'u9A9]q.T0jqou uajapuu ap fiq jum Sipaods uamus tiz
jupooz 'ui jua\ pjuud uftz fiq pjaiq jazdo qejy 'uaqum aj
aufiz ap juuq ueop ej jsaq ajsjajm ufiz mo pjaqqudaS
jaaiu spaajs raaq puq piaqqosjnajd juujj -pSaiaSjm
uapjoAv siapuu jaiu uoq pug uepno uap uua piaqqfi|9jjuq
ap i jaiu fiq opjajfmj uuuiuup 'sum jaqaz Suiuiraajs
-eoj siapuA sunuq uua fiq juq -uoSuja aj qfijaMuq uaj
MnoJAquof ep uapaq Sou ua uaqura aj qinjqaS piaquaSajaS
aioora ap uua uajojsaq jsua suav fijj -suaa ju a 08 jaq
sjaSuf fiq qfijuooAieS uup uiz uap ui pjiM jajapa fjq puq
'sum jaSuf Stjua aaa fiq uooqosjo 'uadoouq aj uuu juuq
jam qejdseS uaa ajjqoujj ua 'uapfij uSjnqjaqjay jsuuu
qfqapup SuiS pjuqjaqjay -uadaajs uepnoz sinq juuu
jmq uap aip 'sjqoauq aSiuaa joop pSjOAaS 'ui qosoq jaq
£01 auoaaauaHog kh -svvj^ nva noaanmag
voHnaTaHiav
ZOl
AETHELBURGA
Feuilleton van Maas- en Scheldebode
99
Willibrord wilde daar eerst heftig tegen opkomen,
want hij was blijkbaar in zijn recht, en door het
klimmen hadden beiden het schieten haast weer ver
geten. Doch nu wierp hij een blik op den pijl zelf, en
toen verdween de ergernis spoedig van zijn gelaat.
Lachend riep hij uit:
>Je moogt hem houden ook; hij is toch van jou!«
Verbluft keek Oswald naar den pijl en slingerde hem
toen woedend weg. Doch Willibrord met zijn vroolijk
kinderlijk gemoed had diep in zijn hart zijn grooten
makker toch wel lief, en riep dus goedhartig: >Kom
Oswald, laat het er nu maar bij en zet niet zulk een
treurig gezicht! Je hadt het eekhoorntje ook bijna ge
raakt Laten wij liever het met klimmen nog eens
probeeren en zien wie 't eerst beneden is!«
Dat vond de groote Oswald uitstekenddan kon hij
zijne teleurstelling en toorn door lichamelijke inspan
ning wegwerken en naar hij hoopte den kleine toch
ook eens eerlijk overwinnen. Nu ging het van die dui
zelingwekkende hoogte naar omlaag met een vaart zoo
dat men angst kreeg, dat zij beenen en armen zouden
breken. Oswald was als dol en liet zich maar vallen,
zoodat zijn hemd en broek op bedenkelijke wijze
scheurden en zijne handen bloeddenen kleinere tak
ken, die hem hinderden, brak hij eenvoudig door het
gewicht van zijn lichaam en zoodoende was hij er wer
kelijk in geslaagd Willibrord vóór te zijn, toen zij bij
de laatste takken aankwamen. Toen werd de kleine
jongen ook te zenuwachtig hij kon den boom niet meer
geheel omspannen, gleed uit en viel vijftien voet diep
naar beneden, op zijnen rug. Tot zijn geluk viel
hij in het zachte zand, doch hij was bewusteloos en
lag er alsof hij dood was, met het bleeke gelaat naar
boven.
Oswald was bijna even bleek en stil als zijn kleine
kameraad. Geheel ontsteld zat hij op den laatsten tak,
hadden uitgéfput. In Kent zelf behoefde men dus dezen
zomer niet op sen' vijandelijken overval te rekenen,
hoewel er feitelijk door de pijlsnelle manier, waarop de
Noormannen zich bewogen, niet met zekerheid op te
rekenen viel.
Earl Ealmund vatte steeds meer genegenheid op voor
den statigen wereldwijzen Aethelhard. Toen hij dus be
merkte. dat deze zijn dochter het hof maakte, deed hem
dit slechts genoegen.
Hij kon zich geen liever schoonzoon denken dan de
zen aanzienlijken en flinken gunsteling van den Koning.
Al had hij zijn kind dan ook opgevoed voor den krijgs
dienst, daar hij geen andere erfgenamen had, was hij
nou niet zoo dwaas, haar levenslang ongetrouwd te
willen zien. Het was veeleer zijn trots en hoop, dat
door haar zijn geslacht, zij 't dan ook onder een'ande
ren naam, zou worden voortgeplant. Al was hem dan
ook een' zoon ontzegd, misschien zou dan eens een
geliefde kleinzoon zijn dierbaren Hengistburcht kunnen
verdedigen.
Doch 'twas merkwaardig! hoe meer de Westsakser
den vader beviel, hoe minder hij de dochter aanstond.
Zij merkte de vurige bewondering, welke haar uit zijne
oogen tegenstraalde, zeer goed op. Zijn mooie flink
gebouwde gestalte zou ook het hart van een zeer kies
keurige jonkvrouw hebben kunnen bekoren; zulk een
edele, voorname vrijer was er voor haar in heel Kent
niet te vinden. En toch was er geen spoor van een
warmer gevoel in haar hart voor den jongen Earl aan
wezig. Had de ruwe, krijgslustige opvoeding van haren
vader, het teederste en innigste in de vrouw: de liefde,
in haar verstikt Het scheen waarlijk wel zoo, en hare
grootmoeder, die haar oplettend gadesloeg, en zich zelf
reeds vertrouwd gemaakt had met een verbintenis
tusschen Aethelhard en Aethelburga, daar er toch van
't kloosterleven niets scheen te mogen komen, vreesde
X1
O
SB G* B 09 t
5T 0R3
*2
H OH.
g.39 3 g. S tv
R--
C 5?' I?
- O g P
O 1
N ^3.3:
5* <v
X cL*Ï'*5.
cs" "i
aq 5 9
0 2 O B
O* O O Ti
o a P
C Cl, O
F.ë:2 I
3°?'
Cu O <*3
O X) O
CTQ
P - c*
I *2 B
8 31
er E? a* 5* r*
2 2 n* C
S K- ET o.
ww er a er et
CC.
SSI'Sf
o«2?
Q. CO
■«-»- N CD 31 W Cj
O O P O
ET 2 3
m r
2
a
sii§
e» 2
-t
c-t- O
p 2.
c B
es c< -i
en r- o
s- 8 g
D ro .ft
o 3^2. cu a o
nr o to 2
2 N tr 2
N Di© 1 O
D M
a S'wg
Q®
2. m"
2.5 N
4 S
n S B-
c 5
E- S
-i O
2. r 2 a
r m
Qj N i-*-
-! O
O CTJ
B S
a "o
B C3 Jg 3-
s'?i ïs
<£b ac-g-
e:« z
2 f el"
M.S B 3
3 B
•U9J00 ep ui .reuq jaq quojq ®jfig jjfijq
aufira ap Tig jhz eutim oq« -uaqqajj aj qoiz joj'pjaMag
jara Jnuq rao 'uagnjsaguaaq .reuq rao uaouü apiaq jqaoj
-sjjuq uapuazuj ui tiq puq 'jsiavjj( fiz jupjooA ug
j apiaMsjojjnqos ap do sjuooz
'jaiu fira fjg juiA\j0Ao jaijj jjaotn fiS 'jjnz hg jbbui
'jaiu jjiav ij8 'aistara 'jeiu jjiav ljr)< jeq quojq puassig
•puaqqaAAjsguu uapjajjiqos xiagoó aufiz qoop 'uapjoAvag
qaajq qoo sum fig -soj pireq ajuq jaq ua jinjajqau
apsuiap fig ■StqsdaoAiz uaa sju jjug uap jojj p.iooA\ jbq
(<ijaiu uuq
qj" dajjqn fiz ueoj 'jniq jqaAvqagdaip uaa uua' jaajq
-poou ap sjn quojq qeq qooQ -puora iiiuq qoo qoiz ap
-uado qfqapuia ua 'uagu-BAi qjuij ui gnjaj apjaaq paojq
jag 'jquBjagumi uapjoAv aj maq joop jaiu rao 'ua8oq
-ag j0AO.i9jq:m qfijagora j0aooz qoiz puq ngjnqjaqjay
j pom 6 uapjoAv
aufira ap joora Eig uj gaz 'ugjnqjaqjay 'uf Say"
dajj raajs aqasaaq uufiq jara
guipuiAido uua epuaAoq fjq uaoj 'juujog jaq s8uuj juuq
qaaijs raapn ajaaq uhy -qijq uaufiz jin jqoojjsinq apjiAA
sjqaajs qtuds nu 'jsaaAiag uaruAi jads j( ui aara jqonzjaa
ua sjojj gou JS.I09 jo sjy -uuug ej joao uaiapu aufiz
ui intiA puajaojg uaaqas 'praajqrao pjatq jsba 'guipfiiAoq
joj uagujgod 0IUIJ squupuo 'fjq aqjaA\ 'puuq aiuxj j'jg
„i uapioAiag si aufira ap puujaSug uua AvnojAqraT ajsuooqas
ap jnp uarajugjin qosoq jeq ui jaq qi juz puajaqnf ug
jafpjooM jaqua uaa sjqoajg j ngjnqjaqjay 'fjra pjooAvjuy.
TI11 >lCiieqgooqsaT3g dajj ua guiqjeau jtraq ijsuuu dujs aq>
puuq aiuq daajg 'uapfij iuuq jsuuu qnjA pjuqjaqjay jiug
ureAtq uaoj, -pjoo.w uaa jeiu eppjooAAjuu ua 'uaado jsba
uaddij ap apraajq fiz i uaguuAA aiuq jin qaaA\ paojq jag
•uaqojqagunt? suaa guijasjojd ooz nu qijquagoo apsaajAag
jaq uaoj 'puojsjijs jiuq juuq jup jqoup ngrnqjaqjay
<(i afsiara looiu 'qosjojj 'uauuiAA qoo qi jaora n
ua uauuiAA aj uajaAt fira jooa qi qaq japuA A\g j aufira
gOj; auoaaaiaHOg Na -swj\r nva NOianmag
98 AETHELBURGA
Earl Ealmund was zeer verheugd over den lof van
den koninklijken afgezant, en al ergerde hem de onver
schilligheid der andere edelen ook, hij was toch blij,
dat er een goed begin gemaakt was. „Laat ons eerst
eens een flink zeegevecht hebben geleverd" sprak hij
vol vertrouwen, „dan zullen onze baaien en rivieren
spoedig w emelen van schepen
Van de Denen viel niet veel mede te deelen, doch
dat weinige was al erg genoeg, zooals de oude Earl
trouwens ook niet anders had verwacht. De drie ko
ningen hadden het slot Warnham tot hunne vaste
woonplaats gemaakt, en hadden daar meer dan hon
derd schepen voor anker liggen. Van hier uit onder
namen zij voortdurend korte tochten op het water, en
over 't land, en door de bekende traagheid der Angel
saksen ontkwamen zij meestal aan alle vervolging. Het
ergst van alles waren natuurlijk de zwerftochten op
zee, omdat zij dan nergens op hinderpalen stuitten. De
geheele kust stond voor hen open; in elke baai kon
den zij binnenloopen, het omliggende land uitmoorden,
en dan als het landleger eindelijk naderde, met hun
buit op de veilige schepen gaan. Zij waren zelfs om de
kust van Cornwallis heen naar Ierland gegaan, en had
den daar juist zoo huisgehouden.
De koning dacht er dan ook niet over reeds dit jaar
met de weinige schepen, die gebouwd werden, de groote
vloot vóór Warnham aan te vallen. Hij had het slechts
gemunt op de talrijke kleine kapers, die altijd weer op
nieuwen buit uitgingen. In het begin van September
zou Earl Ealmund met zijn drie schepen naar de kust
van Hampshire gaan, om zich daar met de andere te
vereenigen.
Van nieuwe Noormannen had men dien zomer nog
niets vernomenhet scheen dat de geweldige groote
vijandelijke troepen in Warnham en in 't noorden van
Engeland de krachten van Denemarken en Noorwegen
apaoS jaoz ëipeods 09AIJ eip uojuai 'uaSuuds uimwq eoj
raaq juuu qfqooiA pioiqijjj^ uaoj itraui 'uuu ëipaom
-Sooq ua suinqas uaSuof uauiajq uap pjuaasq qaaq jsrag
•uaSuuq puq japjoS ufiz uuu safjuiooqqao uapiaqosjaA
spaaj aip jaorajuo pjojqqji^ japuujsuaSaj uaufiz fjq puq
qajd uado ajoojS ap fig TiuuSaS jqouf do jooaa 'qujquuu
uoSjoui ap ujpooz 'fjq suaa 'uaSuf uuu§ apjiAA jjaz Sup
uajp jaug ap jup jsiaa joiii fjq juuq -uaraouaSju jqoiMaS
ut uapuod aSiuaa qfqaqj0A\ qoo uup suaa ua 'uadooj
uajaoA juuja§ji sguuj sjaddnjpjaaAAz jbaa jaaq jijuaa
-sq puq uapuuurajaraoz araiuM ap apuajnpaS ueSuf jaq
jooq raaptajaq aj aoj uaja jaq uaqasuara ajp ju jooa rao
uaop aj SsoueS uup jaatu puq japuA ufjz 'uaSuf aj jijiaa
rao jsinjqjoop qosoq jaq uaajju uufiq uapuuura ajsjuuj
ap apuajnpaS pjumsq puq 'uojuaa uadaqos Jap uaAvnoq
p uuu uauuura ajju juuq •uaSijqouraaq uauunq noz
jajsaara uaufiz uua jajuj ap jooa pjiM uiajq japuu jo
uaa jaq joju fjq jo uaiz aj rao 'suaa uapuozaSjin japuA
uaufjz joop SeojA spaaj qoo aip 'pjuaaso fjq ajjaorajuo
juuq -uajaiqos ej safjujooqqaa rao uuugaëui qosoq jaq
fjq suaa 'puq ua§uuA9§ SaonaS qosiA fiq juuq jujqaS
ua AAnaajqosaS jaq ju uua apjooq sjaiu ua 'Suj jijs
ooz nu uaSuof aqfqooJA ooz siapnu ap jup 'jaq rauAvq
aoq ua 'qosoq jaq m pjoiqijjiy\ rauAAq aoq qooQ
i pjapfiAAiaA
duuuq nap uua sud jfiA sqfijaAAnuu Sou 'jaau jaipuo jaq
quoz 'uajjojjaS jjuij jaq .mop uapjiira 'ua Soaa Sooja
apoqspoop apjapoAaS ap 'uooq jfid uap joao Soo juuq
qaaq djaqos ua jsba 'jao.ujas uaa ut sju puuqjaquij a.iuq
ui Sooq ap Suj uaoj, "iiojuq ej raapu daip suaa Sou rao
ptij uap juuq juS uapuoqjqouf ap jam pfiJjs ajioq oq
■ajrajuq
aSipoou ap jsinf jjuq jqoqosaSdatp 'qjajs juuq apuaajJOA
'jqouiqaS uaqqaq noz Sujuujzaq uajinq jaaqaS japuu Siuara
jup ua 'apjaaq ja a Suijoaoij auiajq juuq uijuuaa 'juu.\aS
aqfjjasaajA jag qqnjaS jaqoq uajuq jin jfid uap ua
vDunaTaHiav 901
en verroerde geen vin. Op hetzelfde oogenblik verscheen
de Earl met zijne dochter en bewaarde Eathelburga
door haar meesterlijk schot den knaap voor den dood
door het woedende ondier.
Vlug reed zij er daarop heen, sprong uit den zadel,
en riep jammerend en met tranen in de oogen uit
»0 Vader, Willibrord is doodde arme jongen is dood
gevallenWat had hij in dien hoogen eikeboom te
doen Meteen keek zij naar boven, en zag daar
Oswald, bleek van schrik op den boom zitten.
■.Oswald, wat is er gebeurd Wat hebt jullie gedaan
riep zij hem toe.
Deze begon luid te snikken, en riep met door tranen
verstikte stem»Wij waren aan het klimmen, en wil
den zien wie 't winnen zou, en toen viel hij naar be
neden. Is hij werkelijk dood
Aethelburga boog zich over den jongen heen, knielde
neer en legde zijn krullebol in haren schoot. Hare warme
tranen vielen op zijne bleeke wangen. Waren het deze
tranen, om hem geschreid, welke hem genazen, of was
het door het gedeeltelijk oprichten, waardoor het bloed
weer in beweging kwam, on zijne longen weer konden
ademen hij zuchtte diep en opende langzaam de
oogen. Het eerste wat hij zag was het doodsbleeke ge
laat van zijnen makker boven in den boom. Toen vloog
er een schelmsch lachje over zijn bleek gelaat en zijn
eerste woord was: >Nu was ik toch het eerst beneden
