EERSTE BLAD.
Antirevolutionair
Orgaan
Zaterdag 21 December 1907
22sle Jaargang JV\ 1004.
IN HOC SIGNO VINCES
Hioswjaarwenschen
T. BOEKHOVEN. 1
bOMMELSMHJFH
4ü<p stiaSifkeas voor tlf Hedaclie beslemd, Advertentiën es» verdere Administratie franco toe te zenden aan desi 6 11 are ver.
KERSTFEEST.
Deze Courant verschijnt eiken Woensdag en Zaterdag.
Abonnementsprijs per drie maanden franco per post 50 Cent.
Buitenland bij vooruitbetaling f 4,50 per jaar.
Afzonderlijke nummers 5 Cent.
UITGEVER
Telefoon Intercom». Ho. 2.
Advertentiën 10 cent per regel en 3/j maal. Reclames 20 per regel.
Boekaankondiging 5 Cent per regel en 4/s maal.
Dienstaanvragen en Dienstaanbiedingen 50 Cent per plaatsing.
Groote letters en vignetten worden berekend naar de plaatsruimte die zij beslaan.
Advertentiën worden ingewacht tot Dinsdag- en Vrijdagmorgen 10 uur.
Wegens de invallende Feestdagen
zal het aanstaande Woensdag-
nummet" bi Eet verschijnen.
i9m.
In het nummer van dit blad, hetwelk
in den morgen van I JANUARI a.s.
verschijnt, zullen, eveuals vorige jaren,
gebracht aan Familie, Vrienden en
Begunstigers, opgenomen worden,
tegen den geringen prijs van slechts
25 cents, indien de advertentie 5 of
minder regels bedraagt. Elke regel
meer 5 cents.
Daar van deze wijze om elkaar
geluk te wenschen, steeds meer wordt
gebruik gemaakt, omdat het 't om
slachtige verzenden van naamkaartjes
kan vervangen, zal het ons aange
naam zijn, reeds nu de advertentiën
daarvoor te ontvangen, teneinde voor
een goede plaatsing te kunnen zorg
dragen.
De Uitgever.
Eere zij God
De eere Gods is gebonden aan de
gaafheid van ons geslacht. Rein en
onzondig kwam de mensch uit de han
den van zijn Schepper en 't was de
glorie van den Formeerder, dat Ilij
dien mensch goed gemaakt had; goed;
in ware kennis, gerechtigheid en hei
ligheid.
De mensch was het middelpunt van
Gods Schepping en van Zijn Open
baring; en daarom de kroon op den
zesdaagschen arbeid.
Wat is dan de mensch? Een weinig
minder dan de Engelen; met eer en
heerlijkheid gekroond. Heerschappij
voerend over de werken van Gods
handen; alles onder zijn voeten ge
steld (Ps. 8).
Wat is dan de mensch? Want waar
lijk, God nam de Engelen niet als
kinderen aan, maar het geestelijke
zaad Abrahams.
Hoog, zeer hoog stond dus de
mensch.
Maar daarom was 't Satans toeleg
den mensch van die hoogte af te ruk
ken, denkend daarmee de eere Gods
te krenken en aan te randen.
Wie Mijn discipel aanraakt, raakt
Mijn oogappel aan, en dit was nu het
demonische, het echt Satanische, dat
de duivel, uitgebannen als bij zelf was
uit het Eeuwig Geluk, nu niet rustte,
voor hij ook den mensch »aangeraakt«
en uitgerukt had, uit het heil, dat in op
klimmende volmaaktheid hem gewor
den zou.
En viel de mensch, dan, zoo dacht
Satan, was de eere Gods vernietigd.
Dit was 't Satanische; om in den
mensch de schepping in zonde en dood
te doen ondergaanen was de mensch
maar zoo zeer gezonken, dat hij het
middelpunt van een revolutionaire,
ontaarde Schepping werd, dan juichte
de hel over de verwoesting in zielen
en lichamen, in het levende en be
wegende aangebracht
En de Satan bereikte in de Schep
ping schijnbaar zijn doel; maar moest
het door de Herschepping volkomen
tegen God afleggen.
Ja; ze werd uit elkaar geslagen die
schoone werelddistels en doornen
zou ze voortbrengen, jammer en ellende
kwam; dood en verderf
Gods werk was schijnbaar mislukt.
De eere Gods vernietigd, toen de
mensch in zonde wegzonk en er leed
vloot in de harten der kwijnende
menschheid, stervend vanaf de wieg
tot 't graf zijn mond opende. God werd
gevloekt, 't Gebed verstomde. Broeder
moorden. Zondvloed en Vergaan der
wereld waren de zegeteekenen van
Satans victorie.
Wat ellende over die Schepping.
Satans toeleg bereikt.
De eere Gods is verkleind, ver
nietigd. Schijnbaar althans, want èn
algemeene en particuliere genade
strooiden haar weergalooze ontferming
uit.
Verkleind, vernietigd?
Neen! Jezus Christns zou de uit
elkaar geslagen schepping tot een
nieuw geheel samenvoegen Het Ver
bond der Werken was gebrokeneen
Verbond der Genade zou worden op
gericht.
En door Jezus werd weggenomen
't verderf uit de Schepping; de schuld
verzoend; de wanorde orde; de zonde
aan het Kruis gehecht, de dood ver
slonden tot overwinning; plaats bereid
in het huis, waarin vele woningen
zijn; de kronen gevlochten om ze neer
te werpen en het Eere zij het Lam
uit te galmen.
De Messias werd in het verloren
Paradijs beloofd en kwam in de vol
heid des tijds te Bethlehem.
En de Satan knarsetandde. Het doel
was maar in den hof van Eden schijn
baar bereikt en God kwam toch tot
zijn Eere.
Op aarde reeds in onvolkomenheid,
maar toch tot zijn Eere: Eenmaal vol
komen.
Gaaf kwam het menschelijk geslacht
uit 's Scheppershand; gaaf nam hij
het op in Zijn hemel door Jezus Chris
tus, den Herschepper.
Heerlijk Kerstfeest dus! Jezus ge
boren in een stal't was de vervulling
van de mislukking van Satans werk;
de zekerheid van de bestendiging van
de eere Gods.
Daarom zongen de Engelen ook
eerst van de Eere Gods; toen daarna
van Vrede en Zaligheid in mensehen.
Dit is dan ook de beteekenis van
't Kerstfeest! Niet alleen, dat God in
mensclien een welbehagen had, maar
in de eerste plaats, dat ten aanschouwe
van Hemel en hel (en voor de hel
was 't een oogenblik van razernij en
demonische woede) dat God zijn Eere
terug kreeg, de wijzen uit 't Oosten
die van heinde en ver kwamen bren
gen, en Koningen en viervorsten sid
derden, en arme herders gingen aan
bidden.
Zoo was dan in den Kerstnacht de
kroon op 't werk gezet. Het Slangen
zaad zou den kop verliezen en het
herschapen zaad van Adam jubelen
en juichen over den vrede op aarde
en het welbehagen van den For
meerder.
Eere zij God in de hoogste hemelen
Geen houvast.
Het Kiesrechtrapport der Roomsch-
Katholieken biedt voor de praktische
politiek geen houvast. Er spraken zich
in uit voorstanders van algemeen
kiesrecht en van gezinshoofden-kies
recht, maar van zulk een soort, dat
het nogal wat van het onze verschilt
terwijl nog een paar commissieleden
alleen de moeilijkheden uit de kieswet
van Houten wat willen verkleinen.
Waar aldus drie ideeën in dat rap
port zijn neergelegd, mag het voor
een Propaganda- of Debatingclub wat
waarde hebben, maar voor deRoomsch-
Katholieke Staatspartij als zoodanig
geeft het in de praktische politiek
niemendal.
Ons dunkteer verwarring dan
verheldering.
En het dunkt ons praktisch onjuist,
dat men met zulk een stuk voor den
dag komt.
Als de voormannen zelf nog niet
homogeen zijnals de leiders zoo
verdeeld zijn, wat moeten dan niet de
leden der Katholieke kiesvereenigingen
onderling verschillen. En hoe moet
daaruit ooit eene compromis, een
samenwerking geboren worden met
andere partijen.
Een partij, die er prijst op sfelt,
gehoord te worden, moet altijd met
iets positiefs voor den dag komen.
Er moet over gediscussieerd kunnen
wordenmen moet dan zijn man
kunnen staan.
Maar aan het rapport der Commissie
is niets, dat steun verleent.
Voorzeker mogen de Roomsch-
Katholieken wel de kiesrechtkwestie
aanhangig houden, om ten langen leste
tot een zekere eenheid te komen,
want met dit rapport valt geen land
te bezeilen.
We twijfelen dan ook niet, of er
zal wel een eenheid komen, omdat de
tijden daartoe drijven; maar de moei
lijkheid om daartoe te geraken, achten
we zeer groot.
De toekomst zal leeren, wat in dezen
de R.-K. Staatspartij op tafel zal
brengen, vóór de wetsontwerpen in
de Kamer behandeld worden.
OP DEM PIT MIJ 14.
Het is een lastige kwestie
Die van het ambt der Overheid. Er is
geen punt van Staatsbeleid, waarover in
onze Christelijke kringen zóó verschillend
wordt gedacht, als over de vraag, welke
houding de Overheid moet aannemen
tegenover de Christelijke Religie.
Zelfs de gereformeerde menschen, die
het anders over de fondamenteele stukken
vrijwat eens plegen te zijn en met elkander
over nevenzaken plukharen, wijl het hier
beneden nu eenmaal een onvolmaakte
wereld is zelfs de gereformeerde men
schen zijn het over dit fondamenteele stuk
niet eens.
Ja, ze hebben artikel 36.
Maar de gereformeerde kerken hebben
het niet en de gereformeerden in de her
vormde kerk zonder litteeken. Terwijl er
in de eerstgenoemde kerken nog maar
velen zijn, die de Utrechtsche amputatie
van harte betreuren.
Er komt echter nog meer bij.
De eene zinsnede er buiten gelaten
dan zijn t®ch alle gereformeerden het over
den verderen inhoud van art. 36 wèl eens.
Dan belijden ze allen van ganscher harte,
als op Gods Woord gegrond, het na
volgende
»Hun ambt is, om het Koninkrijk
van Jezus Christus te doen vorderen,
het woord des Evangelies overal te doen
pred ken, opdat God van een iegelijk
geëerd en gediend worde, gelijk Hij in
Zijn Woord gebiedt,
Dit wordt door elke gereformeerden,
zonder onderscheid, als conform met den
Woorde Gods beleden, en waarschijnlijk
ook nog wel door velen buiten hun kring.
Daarover zijn ze 't altoos eens.
Maar, als nu de vraag aan de orde
komt, hoe de Overheid dat doen moet,
hoe ze het Koninkrijk van Jezus Christus
moet bevorderen, hoe ze zorgen moet, dat
het woord des Evangelies overal wordt
gepredikt dan loopen de meeningen
zeer ver uiteen.
Hierover zijn allen 't weer eens, dat de
Overheid zich daartoe niet moet inlaten met
de inwendige aangelegenheden der kerken.
En ook, dat zij de kerken volkomen vrij
moeten laten, om zich naar eigen eisch en
aard in de wereld te openbaren.
Doch de vraag, waarover verschil rijst
is deze, of de Overheid ook door finan-
tiëelen steun de kerken helpen moet, om
haar taak naar eisch te verrichten.
Of ze ook mee moet zorg dragen voor
het j>Brood der Kerk«, gelijk Ds. Sikkel
het in zijn bekende brochure heeft ge
noemd.
Dat is een ernstige, gewichtige vraag.
Nu kan men, ter beantwoording dezer
vraag, op tweeërlei standpunt gaan staan.
Vooreerst onder den kansel en ten andere
naast het gestoelte der Overheid.
Wie onder den kansel staan gaat, let
allereerst op het belang en op de eer der
kerken. Zij werpen,] zoo zegt men, haar
eer te grabbel, als ze de hand gaan op
houden, om die door de Overheid gevuld
te zien. Het moet haar eere zijn, zelf den
kerkedienst, door milde bijdragen in stand
te houden, de grootere en rijkere kerken
moeten de zwakkere steunende hulp der
Overheid ontadelt, verzwakt, leert steunen
op de krukken van den Staat, is in de toe
komst een gevaar voor het welzijn en de
onafhankelijkheid der kerken.
Dit geldt voor alle kerken.
Datgene, wat aan predikanten-traktemen
ten enz. wordt uitgekeerd, ingevolge het
naasten van kerkelijke goederen, zooals
dit in vroeger eeuwen meermalen ge
schiedde, blijft natuurlijk buiten beschou
wing.
Het gaat over vrije uitkeeriugen der
Overheid, die niet zijn een uitvloeisel van
vroegereeuwige roof-politiek.
Wie met zijne gedachten onder den
kansel gaat staan, hem bekruipt onwille
keurig de vrees voor wat men met een
vreemd woord wind noemt, cesero-papisme.
de overheersching van de kerk door den
Staat.
Neen, zeggen ze, de kerken mogen,
moeten geen Staatsgeld ontvangen. Het
moet den geloovigen op het hart gebon
den worden, dat het hun plicht en dure
roeping is, het »Brood der Kerkï bijeen
te brengen en dat ze die heilige roeping
verzaken, als ze hierin te kort schieten.
Zoo doet men het in Amerika.
Zoo doen het de vrije kerken van En
geland en Schotland.
Zoo moet het ook hier.
En dat zeggen wéégt, weegt zwaar.
Met name Amerika heeft duidelijk
getoond, hoe de kerken zeer goed kunnen
bestaan, zonder eenige hulp van den Staat;
ja, hoe ze in die positie bloeien kunnen
en naar alle kanten de vleugelen uitslaan.
Tot op zekere hoogte ziet men ook in
ons land hetzelfde verschijnsel. Het vrij-
willigheidsteginsel gaf ook hier schoone
resultaten. En een regeling waarbij de
kerken de hand maar op te houden hebben,
om van den Staat te ontvangen, wat haar
noodig is, aarzelen we dan ook niet de
grootste ramp te noemen, die in een eeuw
tijds de Kerk van Christus in ons Vader
land getroffen heeft.
Doch zóó wordt de vraag ook niet
gesteld I
De vraag luidt, of de Overheid ook
steunen zal, opdat de kerken haar roeping
des te heter kunnen verrichten.
Want door geldgebrek gaat dat maar
vaak zoo-zoo. Tal van Bedienaren des
Woords, als ze geen geld erfden of aan-
trouwden, kwamen met hun traktement niet
toe en sommigen moeten al zuchtend hun
weg gaan, waar hun ambtswerk groote
schade door lijdt. Dan zijn er kleine kerken,
die uit geldgebrek, jaar in jaar uit ver
stoken blijven, van wat een ouderling bij
ons noemde »de levende verkondiging des
Woords.« Om nu nog maar te zwijgen
van den evangelisatie-arbeid, die slechts
tientallen bereiken kan, waar tienduizenden
ronddolen, van eiken godsdienst vervreemd,
als schapen, die geen herder hebben.
Ds. Talma riep het eens naar waarheid
uit, met het oog op de Hervormde kerk,
dat zij haar lasteren, die zeggen, dat ze
staan of vallen zou met dat millieu uit de
Staatskas.
En dat is ook onze meening.
Maar een andere vraag is, of de gelde
lijke steun der Overheid, de kerken niet
zou in staat stellen, haar taak zooveel
beter te verrichten dan thans.
Die vraag beantwoorden we niet.
Dat is de taak der kerken.
En de voorbereiding van het antwoord
op deze vraag stel, dat de kerken er
te avond of te morgen voor werden ge
plaatst ligt op den weg der kerkelijke
pers.
Doch de zaak heeft ook een politieke
zijde.
Daarmee bemoeien we ons niet.
De Overheid, de Christelijke Overheid,
heeft zichzelf de vraag te stellen, of zij
niet, ook met finantiëele middelen de kerken
heeft te steunen.
Willen deze daarvoor den steun beleef
delijk bedanken, dat moeten de kerken
zelve weten. Dan gaat de Overheid vrij
uitdan heeft zij haar plicht gedaan.
Zij - - de Overheid moet »de komst
van het Koninkrijk van Jezus Christus be-
vorderen«. Zij moet *>het woord des Evan
gelies overal doen prediken,en dat wel,
»opdat God van een iegelijk geëerd en
gediend worde.i
Zoo zegt de gereformeerde belijdenis.
En daarmee zullen de meesten onzer 't
wel eens zijn.
Zou het nu zulk een groot wonder zijn,
als een Christelijke Overheid aldus bij zich
zelf sprak. j>Zelf het evangelie laten ver
kondigen, vermag ik niet, dat is de taak
en roeping dtr kerken. Toch moet ik naar
het ambt, mij opgedragen, zorgen voor de
prediking des Evangelies ea bevorderen dat
het Koninkrijk van Jezus Christus, hoe
anders zal ik dat kunnen doen, dan dooi
geldelijken steun, als ik zie, dat de kerken
vaak door geldgebrek niet kunnen doen,
wat ze zouden behooren te verrichten?
Ik hoop, dat ten slotte, het vooreerst
niet te zien gebeuren. Wel te verstaan,
in dien zin, dat de bereidwilligheid der ge
loovigen om te voorzien in den kerkedienst
zóó toeneemt, dat de kerk ook werkelijk
haar roeping tegenover de Dienaren des
Woords, tegenover de zwakke kerken,
tegenover de honderdduizenden, die nu het
geloof afvielen of er zelfs nooit mee in
aanraking kwamen, behoorlijk kunnen ver
vullen.
Is men er tegen, dat 'n cent van Over
heidswege voor den kerkedienst gegeven
wordt goed. Maar laat men dan ook
niet ophouden te erkennen met beschaamd
heid des aangezichts, dat de kerken nu
allen te zamen genomen, en in't algemeen
gesproken er heel wat van 't geen
beslist noodig is tekort komt.
UITKIJK.
