Zaterdag 21 April 1906.
21sle Jaargang N° 1130.
EERSTE BLAD.
Antirevolutionair
Orgaan
T. BOEKHOVEN.
FEUILLETON.
EEN DONKERE WEG
IN HOC SIGN O VIN CE S
Deze Courant verschijnt eiken Woensdag en Zaterdag.
Abonnementsprijs per drie maanden franco per post 50 Cent.
Buitenland bij vooruitbetaling f 4,50 per jaar.
Afzonderlijke nummers 5 Cent.
1
SOMiWELStoiJBi.
Advertentiën 10 cent per regel en 3/2 maal. Reclames 20 per regel.
Boekaankondiging 5 Cent per regel en V3 maal.
Dienstaanvragen en Dienstaanbiedingen 50 Cent per plaatsing.
Groote letters en vignetten worden berekend naar de plaatsruimte die zij beslaan.
Advertentiën worden ingewacht tot Dinsdag- e i Vrijdagmorgen 10 uur.
%ïle «lukken voor «Ie Hetlactie bestemd, Advertentiën en verdere Administratie franco toe te eenden aan den Uitgever.
't Staken van Postbe
ambten
L. VAN BERKEL.
Uit de Pers.
UITGEVER
Eenige weken geleden is in de
Kamer behandeld het Post- en Tele
grafiewezen. Allerlei klachten wer-
den door afgevaardigden geopperd en
menig bezwaar uitgesproken, die ie,der
in de Handelingen uitvoerig lezen kan.
Maar ook kwam toen naar aanleiding
der dienstorder No. 248 de kwestie
in 't geding van Vakvereeniging öf
Groepsvertegenwoordiging. De debat
ten kwamen ons weer voor den geest
in deze dagen, nu in Parijs een staking
is uitgebroken onder de postambte
naren. We lazen dit
De .staking der bestellers te Parijs
heett zich belangrijk uitgebreid. Er
waren gister 4000 stakers. Aan het
hoofdpostkantoor stonden óoo manden
met drukwerken, die niet uitgebracht
konden worden.
Ook de telegrambestellers staakten.
De regeering weigert elke onder
handeling, en zegt alle stakers te
zullen ontslaan.
Niemand zal den hoogen ernst van
zulk een staking kunnen ontkennen,
't Maatschappelijk verkeer wordt daar
door, als in 1903 bij ons door 't Spoor -
en Trampersoneel, gestremd en allerlei
moeilijkheden aan handel, nijverheid,
scheepvaart en gewoon huishoudelijke
zaken in den weg gelegd.
In onze Kamer stonden twee partijen
vlak tegenover elkaar. De heer Loh-
man was de tolk dergenen, die een
Vakvereeniging der Staatsambtenaren
afkeurden, omdat deze mannen door
hun vereeniging een strijdmiddel kiezen
dat geen Staatsambtenaar ooit mag
gebruiken. De heer Ketelaar stond
daar tegenover. Hij achtte de Vakver
eeniging noodzakelijk, en wat Lohman
wilde nl. de Groepsvertegenwoordi
ging een wassen neus niet alleen,
maar zelfs schadelijk voor de ontwik
keling van het sociaal Ambtenaars-
streven.
Het standpunt, dat wij persoonlijk
innemen, is noch dat van Lohman,
noch dat van Ketelaar. Wij zien het
groote nut van een Groepsvertegen
woordiging zeer wel in, maar niet
minder het groote voordeel van een
Vakvereeniging en we zien niet in,
waarom aan beide geen recht van
bestaan mag verzekerd zijn.
Daarom zouden wij willen zoowel
de Groepsvertegenwoordiging door den
Staat gegenereerd, als de V akvereeni-
ging uit de laagte opgekomen, of »van
anderen op« zooals men dat ook wel
uitdrukt.
De Groepsvertegenwoordiging heeft
ontegenzeggelijk dit voordeeldat alle
ambtenaren er in opgenomen zijn,
maar even ontegenzeggelijk dit nadeel,
dat ze is opgelegd en dies voor natuur
lijken groei en bloei niet die kracht
ontplooien zal, welke noodzakelijk is
om ook den Postambtenaar een
menschwaardig bestaan te verschaften.
De Vakvereeniging heeft het voor
deel, dat ze leeft uit een ontwaakte
en opwassende actie voor lotsverbe
tering er zit, kan althans in zitten
meer spirit, meer drijfkracht, meer
energie, omdat ze vooral eigen belan
gen zoekt. Al zijn die eigen belangen
daarom volstrekt nog niet schadelijk
voor den Staat. Want men vergist
zich zeer, wie meent, dat het zoeken
van lotsverbetering den Staatsdienst
schaden zal. Integendeelhoe beter
de Staat den dienst inricht, hoe hoo-
ger loon, hoe beter verdeeling van
emolumenten, hoe meer Zondagsrust,
hoe meer rechtvaardigheid in benoe
mingen, hoe meer billijkheid in opklim
ming van rang enz. enz. des te meer
zal bij den rechtschapen Postambte
naar de idee vaststaan Waar de Staat
onze belangen behartigt, dienen wij
zijn belangen allernauwst te dienen.
Waarmee we dus zeggen willen,
dat de Staat nooit bang behoeft te
zijn, dat een rechtschapen Ambte
naarscorps in te groote weelderigheid
en overvloed van »levensbestaan« de
gedachte zal gaan koesteren wij heb
ben het nu goed, laat de boel maar
draaien. Neen, wij meenen, dat de
Staatsdienst, en alle particuliere dienst
het flinkst behartigd wordt door te
geven »loon naar werk.«
Maar de Vakvereeniging heeft een
nadeel, dat ze het h rakter van strijd-
0 yaan niet verliest. Dat is wel jammer
maar 't is zoo. Een Vakvereeniging,
we hebben dit vroeger herhaalde
malen al betoogd, mag geen strijdmid
del zijn de klassenstrijd mag haar niet
als eeri harer wapenen hanteeren, en
de socialisten zijn de oorzaak, dat de
Vakvereeniging in 't oog van Jan en
Alleman haar tegenwoordig strijdka
rakter niet at kan schudtien
De vakvereeniging draagt door de
Socialisten den smaad van een orgaan
voor den Klassenstrijd, voor den Maat-
schappelijken strijd, voor den <c no-
mischen oorlog te zijnmaar dat is ze
pertinent niet. Dat mag ze niet zijn,
want dan brengt ze 't leven achteruit,
inplaats van vooruit.
De Vakvereeniging is een Verbroe
deringsinstituut een orgaan tot Samen
werking V3n Kapitaal en Aibeid; dat
waren ze in den ouden Tijd, toen ze
Gilden heettendat moeten ze noq
zijn.
Maar desniettemin is de Vakver
eeniging in 't oog van honderden
onder den verwoestenden invloed van
,t Socialistisch dogma den klassestrijd,
geworden een orgaan, dat brieschend
als een paard slaat en verplettert.
De Groepsvertegenwoordiging heeft
haar voordeelen. maar de Vakvereeni
ging ook en daarom zouden wij, met
'c oog op de Staatsambtenaren, zoo
wel de eene als de andere begeeren.
Maar nu staakt men in Parijs. Is
dat geen argument om de Vakver
eeniging totaal uit den Booze te ver
klaren P Aangenomen eens, wat we
n;et weten, dat de Postambtenaren
in Parijs georganiseerden zijn, en hun
Vakvereeniging den strijd heeft aange
bonden tegen den Staat, in wiens
dienst ze is of moet zijn maar eilieve,
zou dan een Groepsvertegenwoordi
ging de Stading belet hebben uit te
breken F' Immers neen Wie dat
meentwie gelooft, dat een Groeps-
organisatie ooit eenige Staking be
letten zal, die vergist zich toch schro
melijk.
Een staking wordt nooit door eenige
wel- of niet organisatie tegengehou
door
17 Hoofdstuk VIII. 1
Zomer, zomer, zomerweelde 1
Schoone tijd, ja de schoonste tijd van
het jaar, wanneer alles het oog boeit en
bekoort.
Die heerlijke tijd was weer daar.
De boomen, de huizen, de schuiten
blakenden in den zomermiddag-zonneschijn.
De vogels hadden in de met vollen
bladerdos prijkende boomen een heerlijk,
koel plekje opgezocht en dommelden in.
De trampaarden knikten met d'r koppen
en liepen loom-langzaam, zich niet bekom
merend om de zweepslagen der koetsiers.
Rijtuigen met rijk gemonteerde koetsiers
en palfreniers reden op den Scheveningsche
weg af en aan, brengend en halend dames
van allerlei leeftijd
t Haagsche Bosch en de Scheveningsche
°sc jes vol wandelaars, of juister uitge-
drU.k;,' vo1 rustende wandelaars.
es' wat hans en gelegenheid had,
was naar buiten gevlucht, had de warme,
benauwde stadswoning verlaten.
Juffrouw Wouters zat voor het hoog
opgeschoven raam op de eerste verdie
ping. Ze woonde in een »nette« straat
en kon dit doen, omdat haar man een
goed weekgeld verdiende.
Het was doodstil in de straatdoor
geen enkel rijtuig of kar werd de stilte
verbroken. Ook in Lena's kamer was het
bladstil en zorgvuldig vermeed ze alles,
wat onnoodig leven kon veroorzaken.
Kleine broer sliep. Den heelen morgen
was hij lastig geweest, had moeder heel
wat -moeite veroorzaakt, zóó zelfs, dat
Hermans eten niet op tijd gereed was en
hij haar daarom beknord had,
'tWas broertjes schuld én niet de hare.
Hij gaf het haar niet gewonnen. Zij
was vrouw en moest zorgen, dat alles op
tijd klaar was en bedenken, dat hij nog al
ver van de fabriek woonde. Enfin, van
zachte woorden was het tot hardere ge
komen en zoo was er 'n huiselijke twist
ontstaan, die den waren vrede niet be
vorderde.
Aan dat alles dacht Lena, terwijl ze voor
het hoog-open raam zat te naaien.
't Was een jaar lang goed gegaan
't kon niet beter. Hij volgde haar in alles,
uitgenomen in het naar de kerk gaan.
Daar had ze hem niet toe kunnen bewegen,
maar hij liet haar in alles vrij. Zij kon
getrouw haar godsdienstplichten vervullen
en bemoeilijkte haar in geen enkel opzicht.
Hij was een uitnemende man voor haar
en in alles had hij getoond, dat hij veel
van haar hield. Zoo was een jaar voorbij
gesneld en in dat jaar was de liefdeband
hechter geworden, toen kleine Herman het
levenslicht had aanschouwd.
Dat was vreugde, geluk geweest.
Vrede, geluk voor beiden.
Telkens wilde groote Herman den klei
nen Herman op de armen houden en als
hij dat deed, dan keek Lena angstig, vree-
zend elk oogenblik, dat broer zou vallen.
Het geluk, de vreugde was echter maar
tijdelijk.
Alras volgde de ontnuchtering.
Zij wilde haar eersteling laten doopen
en daar was hij tegen. Dat had toch geen
haast, dat kon later ook wel. 't Kind had
er nu toch geen bewustzijn van't begreep
totaal niets van de handeling. Doopen
als het volwassen is, leek veel beter, dan
kon hij eerst belijdenis des geloofs afleggen
en zich daarna laten doopen. Hij wist
dan, wat hij deed en als hij «iet geloofde,
dan behoefde hij zich ook niet te laten
doopen. Een naam had hij toch, daarvoor
behoefde men niet naar de kerk te gaan.
den, adres aan de anarchistische be
weging maar wel wordt ze door een
Organisatie wat geleid en geregeld.
Er komt door een Vakbeweging zooals
men dat noemt, systeem in; 't is
geen chaos, maar meer langs afge-
'bakenden weg. Nochtans: geen orga
nisatie is ooit in staat een staking
in 't leven te roepen, als er in de
leden niet de drijfkracht zit, die als
van zelf tot actie noopt en tot staking
uitdrijft En een anarchisme, een vrij
heid der individuen, belemmert de
staking ook niet. Wat in de lucht
hangt, komt, vroeg of laat. Maar
daarom moet de Staat zorgen, dat hij
door heel zijn optreden, als werkgever,
het levensbestaan zijner ambtenaren
redelijk maakt. Hem daarin te steunen
is de taak der Vakbeweging en Groeps
vertegenwoordiging.
Te veel ideaal.
De Bond voor Staatspensioneering
is bezig te verworden. Wel schijnt
er toenadering gekomen tusschen de
twee fracties, maar na weinige jaren
komt het verschil in actie- toch weer
uit. Nu legt men maar eenige doekjes
tegen 't ergste bloeden.
Er was te veel ideaal. En dan sterft
meeststijds een zaak aan »daad.« De
Bond bedoelde 'tgoed. Alle mannen
en vrouwen boven 65 jaar zouden
3 gld. pensioen krijgen en dat zonder
een cent premie.
De praktische Bondslui zagen wel,
dat dit voorstel nooit genoeg ingang
kon vinden en de 48 miliioen niet te
krijgen zouden zijn. Daarom gingen
die aan 't neerhalen van dat veel te
hoog mikkend ideaal, en wilden gren
zen stellen.
Want wel mogen de heeren Wieringa
en Voorbrood (Voorz. en Secretaris)
schrijven: »Maar die 48 miliioen gul
sden jagen ons geen vrees aan, en dat
»niet omdat wij dat bedrag niet groot,
skolossaal groot vinden, maar eenvou-
»dig omdat dat bedrag voor het groot-
»ste deel aanwezig is« en wel mogen
ze dan gaan uitcijferen, wat de parti
culiere en gemeentelijke armverzor
ging doet en dat de bedelaarskoloniën
en de gevangenissen ook geld kosten,
en dat dit alles bij elkaar niet ver
van de 48 miliioen afblijft, en dus
de wanorde; maar wij meenen. dat
een 48 miliioen zoo maar niet eens
met een »zuchU te krijgen zijn. En
dat het stichten van »orde« uit swan-
orde« ten eenenmale ondoenlijk zal
blijken. Practisch schijnt 't ons onmo
gelijk. En er zit ook onrecht in dat
stelsel. Maar wil men als de practici
een minimuminkomen stellen, ja, dan
kan men eens praten. Doch dan
wachte men op Staatspensioneering
van een der Ministers, die zijn of
komen. Die stellen ook een minimum.
Met premiebetaling, zegt geJa, is
dat dan onrecht? Als ze maar niet
te hoog is. Eerst voor zichzelf zien
te zorgen, voor dat een ander er aan
te pas komtdat is onze stelregel.
Toch niet verkeerd, is 't wel
We dienen bij al zulke bonden zeer
nuchter te werk te gaan. Te veel
ideaal schaadt het doel.
Naar aanleiding van het schrijven van
Ds. Laman zegt Ds. Sikkel o.m, in »Hol-
landia«
Een Zeeuwsch predikant heeft ge
lijk recht en goed is, en gelijk zeker
alle getrouwe predikers onder de
Zeeuwen gedaan hebben, bij gelegen
heid van den jongsten watersnood in
zijn prediking tot verootmoediging
voor God vermaand en bij de be
zoekende hand des Heeren gewezen
op de zonde van ons volk.
Nog eens, dit was goed en recht.
En wanneer deze prediker, na publi
ceering van het feit zijner boetprediking,
hierover door de Liberale Pers aan
gevallen wordt, staan allen, die bewust
Dienaren van Gods Woord zijn, aan
zijne zijde.
Sinds Henoch en Noach hebben
alle predikers der gerechtigheid de
roeping, om van Gods wege de
menschen te leeren en te vermanen,
en bij Gods oordeelen, die op de
aarde zijn, te roepen tot schuldbe
lijdenis en tot bekeering.
V hebben al de profeten in Israël,
in het nationale en sociale leven, in
het leven der volken, gesproken. En
de Christus heeft zelfs op ongelukken
van den dag als bij den val van
Lena had zich daar tegen verzet met al
de kracht, die in haar was. Dat kind was
opgenomen in het verbond, moest zijn het
zaad der kerk en diende alzoo gedoopt te
worden. Met klem van redenen bracht
zij haar man onder het oog, dat hij ver
keerd handelde met zoo te spreken. Haar
woorden waren niet alleen aangehoord,
maar op 't laatst ook ter harte genomen.
Op welke wijze
2. Je kunt het voor mijn part laten
doopen,was zijn antwoord geweest, maar
ik ga niet mee, nooit. Als je het gedoopt
wilt hebben, ga je maar alleen naar de kerk.
Lena had dit gedaan en alleen had zij
den zwaren, gewichtigen taak op zich geno
men, dat kind te onderwijzen en te doen
onderwijzen in de voorzeide leer. O, wat
had ze zich toen gelukkig en sterk gevoeld.
Hoe had zij de hulpe Gods ondervonden
en hoe had haar ziel jubelend ingestemd
met het lied der gemeente
»Dat 's Heeren zegen op u daal k
Doch na die plechtigheid was de goede
verstandhouding tusschen het echtpaar ver
broken, en begonnen zich de donkere
wolkjes aan den huwelijkshemel te ver-
toonen.
Herman liet zich meer en meer inpalmen
door zijn socialistische mede-werklieden, die
niet nalieten hem te bearbeiden en hem
geheel, naar lichaam en ziel voor zich te
winnen. Vooral Willemsen, de optimist
socialist was een echte zieltjes verkooper.
Hij had er slag van propaganda voor zijn
beginselenvoor zijn verderf-theorie te
maken. Zoo geleidelijk bracht hij zijn
discipelen, waar hij ze hebben moest. In
den beginne was socialisme en christendom
vereenigbaar, dan kon men een trouw Bijbel
lezer en een goed sociaal democraat zijn,
dan werd de stelling verkondigd, datjezus
de grootste democraat was, de democraat
bij uitnemendheid, die er op aandrong,
dat de rijken hun goederen zouden ver-
koopen en die daarom over de kapitalisti
sche klasse gekruisigd werd.
Hadden Willemsens volgelingen dit aan
vaard, dan ging de leermeester een stapje
verder, en begon hij te vertellen, dat naar
de kerk gaan overbodig was. Het was
zeer ongezond om in zoo'n vleeschpakhuis
een paar uur te gaan zitten. De Zondag
is gegeven om te rusten, om te genieten,
om te wandelen, om vrienden en bekenden
een bezoek te brengen. Men kon toch wel
godsdienstig zijn. al ging men niet naar
een vervelende preek luisteren. Heel de
natuur leerde ons, wat godsdienst was en
daarom: »ga tempelen in Gods vrije natuur
en rook sigaren.« Wordt vervolgd.)
