TWEE BLADEN. Hei wiste Bankist. Vrijdag 11 November 1904. Negentiende Jaarg. No. 995, 1 Antirevolutionair Orgaan voor «ie Zuidliollanilsclie eit Keeuwsche 131 landen. IN HOC SIGN O VINCES FEUILLETON. T. BOEKHOVEN. Eerste Blad. uitgever: Alle stukken voor «Ie Mledaetle bestemd, Adverteutlën en verdere Administratie franco toe te zeisden aan den Uitgever die zich nu abon neeren, ontvan gen de nog in deze maand ver schijnende num- mers gratis. *j* „Maak front voor de Openbare School", d. i Steun de L i- berale Partij c. s. Minister Ellis door een Socialist gerechtvaardigd. Helder als kristal. m Deze Courant verschijnt eiken Yrijdag. Abonnementsprijs per drie maanden franco per post 50 Cent. Amerika bij vooruitbetaling f 3,50 per jaar. Afzonderlijke nnmmers 5 Cent. Advertentiën 10 cent per regel en 3/2 maal. Reclames 20 per regel. Boekaankondiging 5 Cent per regel en 4/s maal. Dienstaanvragen en Dienstaanbiedingen 50 Cent pei plaatsing. Groote letters en vignetten worden berekend naar de plaatsruimte die zij beslaat. Advertentiën worden ingewacht tot Donderdagmorgen 10 uur. Dit nummer bestaat uit »Maak front voor de Openbare Scbook, aldus is de wel manhaftige, nochtans onrustverradende strijdkreet der Neutralen. Koeropatkin was ook bij zijn laatste dagorder krachtig in zijn uitspraken, maar hij verloor. Hij sprak van vaderlandsliefde, van dapperheid en moed, van onverwin- baarheid en ongetoomde kracht, maar hij verloor zijn honderden. Koero patkin wees op de onversaagdheid der soldaten in 't verleden getoond, op hun nog blakenden ijver en onge temde leeuwenkracht, op 't Russische Keizerrijk, dat trotsch was op zulke zonenop Czaar en Czarin, die met en voor hen waakten, medeleefden en medeleden in hun verliezen, mede- juichten in hun overwinningen, die alles voor zulke dapperen baden en hoopten, maar hij verloor zijn dui zenden. Koeropatkin sprak krachtig, aan doenlijk, heldhaftig als een aanvoer der pastmaar hij verloor kanon nen en ammunitie en proviandwagens en zijn tienduizenden. «Maak front voor de Openbare Schook, zoo klinkt 't van de Koero- patkins onzer dagen maar behoudens deze dagorde der Neutralen, zal 't resultaat der strijders nihil zijn. 't Is te laatOm front te maken voor de Openbare School had men moeten beginnen om alle manschap pen, voor die School liefde in te boezemen. Hadden de veldheeren van den aanvang af moeten begrijpen, dat geen soldaat, met machtig idea lisme en dweependen ijver, met on- wankelbaren moed en standvastige trouw een Land beschermt, dat hem in den nood des levens alleen laat staan, aan levensspijs ten prooi. Koeropatkins soldaten vechten niet de Kozakken en Kirgiezen strijden nietde Siberische regimenten wor stelen niet ondanks alle dagorders, omdat ze »Russen«, uit 't hongerige, knoetachtige, 'talie geest- en leven pijnigende Rusland zijn. Dat is de fout der Openbare School tot op heden geweest. Ze had voor zeker een ideaal. Ze wilde opvoeden tot Christelijke en maatschappelijke deugden maar 't ideaal verstikte als de graankorrel onder de doornen, omdat hij geen diepte van aarde en geen zonlicht kreeg. En hoe ijverig de onderwijzers ook waren, en hoe vol wijsheid de leerboeken ook schit terden, het hart, dat van zonde zich bewust was en is, vond in dat neu trale Christendom noch gloed, noch leven, 't Openbaar onderwijs geeft steenen voor brood. Niet opzettelijk, maar als gevolg van 't wettelijk standpunt, dat men innemen moet. Niet opzettelijk, zeiden we!Nochtans is de uitdrukking van «moderne secte- schook door een modern man aan de openbare school eenmaal gegeven voor ons een bewijs, dat in den kring der voorstanders zei ven, dat «niet opzet telijk® niet aanstonds wordt toege stemd. Er is herhaaldelijk beweerd door voorstanders van 't Neutrale onderwijs, dat dit ook karakters vormt. Zeer zeker, maar dan zulke, die »'t karakter« der Bijbelsche wijsheid mis kenden, en menschelijke vondsten stelden boven de leiten van Gods Woord. De Openbare School is genoemd een kweekplaats van 't Liberalendom een centrum van vrijzinnige verkie zingsagitatoren, een opleidingsinsti tuut voor Jonge Garden, die nu eens den Socialistisch en, dan weer den vrijzinnig-democratischen lof van bij zondere hulpvaardigheid in dagen van politieken nood in oogsten. Of deze titels niet overdreven zijn We ontkennen geenszins de Heiten welke, noch loochenen gaarne de waarheid, die we rondom ons zien. En we zien, zien steeds, zagen en zagen steeds de Openbare School front maken voor 't Liberalisme. Maak front voor de Openbare School beteekent nu, beteekende eertijds, heeft een kwarteeuw beteekend en zal blijven beteekenenMaak front voor de Liberalen Dat zijn feiten Dat is waarheid Zeg nu vrij, dat de Christelijke School front maakt voor de Christe lijke partijen dat zij een kweekplaats wil zijn voor 't positieve Christendom een centrum van christelijke verkie zingsagenten een opleidingsinstituut voor Jonge Garden, die den lof van Geloovigen inoogsten en we antwoor den Jadoor onze School pogen we een dam op te werpen tegen 't Libe ralisme Ons onderwijs is er pertinent opgericht om positieve Christgeloovi- gen te kweeken; om Jonge Garden te vormen met 't geloof in Christus in de ziel, met den Bijbel voor het oog, met de liefde voor dat Woord in 't hart, met de hoop op een zich buigen van 't gansche Nederlandsche Volk voor den God van Hemel en Aarde. Dat zijn ook feitenDat is ook waarheid. Of we ons doel zullen bereiken We jagen er naarWe hopen. Of de Openbare School haar doel bereikt heelt JaEn we betreuren het. De Openbare School heeft haar jeugd tot Liberalen en Socialisten zien op groeien daar, waar Huisgezin en Kerk met haar medewerkten om te ver vormen 't Geloof' in Twijfelzucht! Ze kan tevreden zijn met baar vruchten. Gelukwenschcn met haar resultaat kunnen we haar daarom nog niet. Ten slotte. Maak front voor de openbare School, zoo luidt de nood kreet Te laat, beweren we Te laat De openbare School zit in den knel en komt er nooit meer uit. Dat is ook een resultaat, maar dat we- niet betreuren Een resultaat, dat droef genoeg, aan haar eigen actie te dan ken is. Omdat die School een natio nale moest zijn, en zich vervormde in een partijschool, daarom is 't nu te laat om voor haar front te maken Het is nu geen tijd, anders dan voor haar innigste vrienden, om haar nog langer te laten gebruiken als instru ment voor één partij. Er is te scherpe separatie gekomenDoor haar actie Men kent den toestand. De Bond van Marine-matrozen is tamelijk soci alistisch en brengt orde en tucht op de vloot in gevaar. In de Kamers en in de Pers is reeds druk over dien Bond gesproken. En de Regeering is zelfs zoover gegaan de rechtspersoon lijkheid aan dien Bond te ontnemen; vele matrozen, wegens anti-militairis- tisclie eigenschappen te onslaan en aan boord te verbieden 't lezen van socialistische en dito geschriften. De Socialisten zijn woedend, dat minister Ellis (v. Marine) zoo krachtig optreed en spuwen vuur en vlam, Doch wat lazen we j.l. Zaterdag in Het Volk? Een artikel over Frankrijk, over de Spionagekwestie in de Kamer aanhangig. En wat schrijft deze re dacteur. Een republiek moeiin een land, waar voortdurend pogingen wor den gedaan om haar door de monarchie te vervangen, zorgen dat het leger voor haar vertrouw baar is, dat dit leger is een waar borg en geen gevaar voor haar be staan. Zeer goed gezegd Het leger moet te vertrouwen zijnHet moet geen gevaar maar een waarborg zijn voor bestaan Maar eilieveWat doet Minister Ellis dan anders Hij verwijdert de tuchtlooze elementen. Hij jaagt weg de revolutionaire opposantenHij maakt onschadelijk de Janmaats, die in staat zijn uit beginsel en onder aandrift van opstokerij de Monarchie, onze Monarchie, onze Koningin tegen te werken bij mogelijke onlusten. Hij werpt uit allen, die niet waarborg, maar een gevaar zijn voor rust, orde, tucht, en den moed hebben tegen hun superieuren over, te gaan staan, met ,t Koningschap spotten en de Repu bliek ganschelijk begeeren. Maar, Mijnheer de Redacteur waarom juicht ge Andre's besluiten toe En keurt die van onzen Minister af? Waarom P Omdat ge Socialist zijt, die 't zoo nauw niet neemt met uw beweegredenen om een Minister af te breken. partij uit kunt slaan, leeft ge met de waarheid op niet al te getrouwen voet Laster maar, denkt ge, er blijft licht wat van hangen ten onzen prof ijte. Daarom alleen prijst ge voor Frank rijk aan, wat ge hier bestrijdt. Maar we houden U aan uw woord Een Monarchie moet in een land, waar door Socialisten voortdurend pogingen worden gedaan om haar te ondermijnen, zorgen, dat het leger voor haar vertrouwbaar is, opdat dat leger is een waarborg en geen ge vaar voor haar bestaan. En ergo weg met dien Bond en weg met die oproerige stokebranden Ze moeten der brood maar elders zoeken. Na 't anarchistisch complot van 1903 dat in gezwollen manifesten sterker was dan in kloeke leiding eener op gezweepte volksmassa, aanvaardde niemand der Spoorwegmannen den inventaris der revolutionairen anders dan na boedelscheiding. De Bond de Ned. Vereeniging van Spoor- en Tramwegpersoneel spatte uiteen Pet ter en üudegeest als amechtigen uit den strijd gedragen, zagen hun troe pen verspreid, hun actie gebroken, hun ideaal plat getrapt in het met tranen van spijt en berouw gedrenkte slagveld, waarop de slachtoffers der staking meedoogenloos neer lagen na der »heeren« roekelooze plannen en der Regeering doeltreffende maatre gelen De Bond was vernietigd. Bene ijle schaduw bij weleer Als morgendauw der herfstdagen weggevaagd, waarna er zonnelicht goot over een chaos van verwoeste organisaties en gebroken levensgeluk. Een Bond van orde dook op; met nieuwe levenskracht, een nieuw or ganisatie beginsel, een pie uw werk plan en gaf in de volgende motie, helder als kristal, zijn richting van streven aan in samenwerking met an dere vereenigingen. »Het hoofdbestuur van den Bond van Orde van personeel der H. IJ. S. M. i. VERDWENEN. In een eenvoudige huiskamer zaten, onder het genot van een kopje thte, me vrouw de weduwe Haan met hare drie dochters, waarvan de oudste, Louize, was verloofd met den heer Rappardus, student in de medici. Naar het scheen stond het gezelschap nog met minstens één persoon vermeerderd te worden, want de reeds bijgezette stoel naast die van Louize toonde duidelijk aan wien men verwachtte. Het duurde dan ook niet lang of de heer Rappardus werd aangediend, trad met een galante beweging binnen en werd bijzonder hartelijk door Louize verwelkomt. Na zich van jas en hoed ontlast en plaats ger.omen te hebben in den recht huiselijken kring deelt de student de familie, en in het bijzonder Louize, mede, dat hij voor nemens was morgen op reis te gaan. Reeds eenige weken had hij plannen gemaakt om de schoonste streken van Gelderland en Utrecht te bezoeken, en met nog andere leden zijner toekomstige familie kennis te maken, doch was door omstan digheden verhinderd. Nu echter kon hij zijn plannen uitvoeren, en besloot des te eerder, daar zijn vriend Kelders hem zou vergezellen. Louize was met eenige plaatsen, die de vrienden zouden bezoeken, bekend, en al heel spoedig zaten de verloofden zich vroolijk te maken, en werd er al pratende een kleine reisroute gemaakt, die den heer Rappardus in een zakportefeulle noteerde. De student zou ditmaal niet zoolang als gewoonlijk bij zijn verloofde vertoeven. Hij moest nog eenige noodzakelijke schikkingen maken voor de reis. Onge twijfeld zou hij voor zijn vertrek van Louize en haar familie afscheid komen nemen. Louize deed haren galant uitgeleide en was recht trots op haren toekomstigen Docter. Nog een korte poos zat de familie Haan in de huiskamer, toen zij eene kleine wan deling in den tuin zouden maken. Intusschen zou Trijntje, het ongeveer achttien-jarig dienstmeisje de theetafel afnemen. Geheel toevallig kwam Louize nog in de kamer, waarin zij met haar galant eenige oogen- blikken had vertoefd, en nog eenige aan- teekeningen, betreffende de reis, in de portefeuille had gemaakt. Bij de stoel waarop haar galant had gezeten, vond zij zijne portefeuille, die hij vermoedelijk in den haast ongemerkt zijn jaszak had voor bij gestoken en zonder eenig geraas op het zachte tapijt had doen vallen. Mevrouw Haan zag haar de portefeulle opnemen, en zeide, dat zij die aanstonds in de secretaire moest wegbergenmaar Louize eenigszins nieuwsgierig, kon den lust niet bedwingen, ze even te openen en te doorbladeren, om ze dan met de woorden»Ja mama, want er bevindt zich ook geld ine, in de secretaire te sluiten en den sleutel in haar zak te steken. Ze had papieren geld opgemerkt, maar hoeveel stuks en welk bedi ag er zich in bevond had ze niet opgemerkt. Trijntje had, terwijl de dames wandelden, de huiskamer weer in gereedheid gebracht, en de familie kon ze weer betrekken Reeds was het tien uur geslagen. De familie Haan maakte zich gereed voor den nacht. Maar de bel aan de voordeur ging nog zacht over, en binnen weinige oogen- blikken stond de jeugdige student in de huiskamer om te vragen of hij soms zijn portefeuille ook misschien had laten liggen, daar hij ze anders ongetwijfeld moest ver loren hebben. Louize gaf ze hem lachend terug, wel begrijpende waarom haar galant zoo bij zonder bezorgd was, doch liet daarvan, misschien wel uit schaamte over hare nieuwsgierigheid niets blijken. Blijkbaar tevreden over het hervinden zijner porte feulle, liet de heer Rappardus ze nu wat zorgvuldiger in zijn jaszak glijden, en snelde in opgewekte stemming naar huis, om den volgenden middag van Louize en haar familie afscheid te komen nemen. Doch reeds 's morgens tusschen negen en tien uur kwam de student weer terug, en naar het scheen niet weinig gejaagd en onrustigalthans het nauwlettend oog van Louize meende zoo iets te bespeuren. s>Goeden morgen«, zeide Louize, die toe vallig zelf aan de voordeur hem binnen liet, swat zijt ge haastig en gejaagd, en dat nog zoo vroeg Het is alsof de aanvang uwer reis plotseling eenige uren is vervroegd »Neen dat niet«, hernam de student, »maar Louize, hoe is het, hebt ge soms een grap met mij willen hebben Louize kon zich hiervan heelemaal niets herinneren, en de heer Rappardus was genoodzaakt zich nader te verklaren. »Ik had«, zoo vervolgde hij, »in mijn porte feulle twee bankbiljetten, één van veertig en één van zestig gulden. Hebt gij die van zestig er soms uitgenomen, om mij een weinig te verontrusten Dit laatste zeide hij glimlachende, op een toon, waaruit, in het veronderstelde geval, zijn volle goedkeuring bleek. »Hemel«, zeide zij, »is die weg en doodsbleek vertelde zij daarop de geheele toedracht der zaak, en verborg hare meis jesachtige nieuwsgierigheid niet. De heer Rappardus keerde nu naar zijn kamer terug. Doch hoe nauwkeurig hij zocht, alles was vruchteloos. Hij maakte ook zijn hospita met het gebeurde bekend, maar ook deze wist zich niets te herinneren. De oppasser, die hem reeds vier jaren had gediend, en ook dezen morgen zijn kleederen schoongemaakt en andere bezig heden had gedaan werd ondervraagd, doch met even weinig succes. Het bankbiljet was eti bleef weg. II. HET DIENSTMEISJE. Hoe plotseling, en geheel onvoorzien kan eene gebeurtenis, zonder eigen schuld of toedoen, het levensgenot, soms voor een zeer langen tijd, vergallen. Dit was niet alleen het geval met den toekomstigen geneesheer, maar ook met Louize en hare familie. Hoe meer mea de zaak besprak, des te minder kon men begrijpen, waar het vermiste geld was ge bleven. Wordt vervolgd.)

Krantenbank Zeeland

Maas- en Scheldebode | 1904 | | pagina 1