voor de Zuid-Hollandsche en Zeeuwsche Eilanden.
Vrijdag 8 November 1889.
Vierde Jaargang N°. 193.
ideren,
VERWIJN,
IVHOC SIGNO VINCES
an tg SomMijl
I
ook, van
A. I*. van
QinÜ-Si evolutionair
tyVccfi&iad
W. BOEKHOVEN.
SOitlUf KUS DIJK.
Alle stukken voor de Redactie bestemd, Advertentiën en verdere Administratie, franco toe te zenden aan den Uitgever.
De adresbeweging'.
Voor Kinderen.
DE ZWARTE RIDDEE.
11 nkomstenbelasting.
De uitersten raken elkaar of
Ioopen in elkaar.
I I
Middelburg. C.
ard.)
p Rotterdam.
nsdag
morgens 4*, 30 ure.
6,30
Donderdag en Zater-
üddag 1,45
Deze Courant verschijnt eiken Vrijdag.
Abonnementsprijs per drie maanden 50 Cent, franco p. post
Afzonderlijke nummers 5 Cent.
uitgever
Advertentiën van 15 regels 50 cent, elke regel meer 10 cent.
Advertentiën driemaal geplaatst worden slechts tweemaal berekend.
Advertentiën worden bij den Uitgever ingewacht tot Donderdagmiddag 5 uur
ot: Vooruitgang,
iede en Overflakkee.
rangen 6 Oct.
6,00 nm. 12,— nur.
7,15, 1,15
i. 9,15 nm. 3,— uur
10,45 uur
i. 3.30
i PASSAGIERS,
voorin. 9,15 uur.
10,—
aansluiting met de stoom-
8,30, en 2 uur, en van
ZLJN:
R.
>OMBOOT.
ij, die zich. nu op ons blad
wenschen. te abonneren,
ontvangen de nog in deze
maand verschijnende no.
GRATIS.
dam, (Raderboot.)
p Rotterdam.
insdag voorin. 5,uur.
6,80
nam. 1|| .,ur-
oefstoombootdienst.)
Middelharnis.
"m. 8 uur.
tam. 1 uur.
WINTERDIENST,
iber 1889.
en MAASNYMPH
angen 6 Oct.
rTERDAM.
•0, 8,30 en nam 2,— n.
8,30 o 2,—- n
6,00 en nm. 2,— u.
7,30 2,30
STSLUIS.
j 12,45, en 2,30 n.
ca een half uur later.
,80 ure, nm. 2,30 ure.
irca een half uur later,
naar Rotterdam, roorm. 8,30
tar Hellevoetsluis gesehieden
rladen teNieuwesluis, en zijn
zendiug van goederen,
iuwjaarsdag is als op Zondag
r) Winterdienst.
i:
vm. 5,15; Zaterd. ongev. 6,50
vm. 6, 10, nm. 5,30; Woens
5,30Zaterdag vm. 6,30
a Dinsdag vm. 5,30Woensd
erland) vm. 5,45.
n;
Zaterdag nm. 2.
des vin 8, nm. 2 en 3,30;
en Dinsdag nm. 1,30, Woons-
derdag en Vrijdag
van Oud-Beierland vm. 7.
adijk nm. 1.
Vele bij het openbaar onderwijs belang
hebbende personen, niet het Hoofdbestuur
van Volksonderwijs en dat van het Nut voorop,
hebben getracht een algemeene volksbewe
ging in het leven te roepen, ten einde daar
door de Eerste Kamer te bewegen, het
schoolwetsontwerp van den Minister Mackay
te verwerpen.
Deze pogmgen zijn jammerlijk in het wa
ter gevallen; een publiek ter teekening ge
legd adres in Rotterdam b. v. verkreeg
slechts 650 naamteekeningen, en dat in zulk
een uitgebreide stad.
Maar het is geen wonder, want de aange
voerde bezwaren zijn zoo gezocht, dat zij het
eerlijker deel der liberalen onmogelijk kun
nen overtuigen dat de Eerste Kamer een
goed werk zoude doen als zij weigerde het
ontwerp aan te nemen.
Men stelt het toch voor alsof door gelijk
stelling in rechten van de bijzondere met de
.openbare school en door de verplichte hef-
l-ng van een weinig schoolgeld op de open
bare school (in zooverre de belanghebbende
ouders het betalen kunnen), de openbare
school in gevaar komt. Maar als dat zoo is,
als het openbaar onderwijs niet kan blijven
bestaan zonder eenzijdige bevoorrechting
boven het bijzondere, en zonder dat het aan
de ouders geheel present gegeven wordt,
dan moet het toch wel weinig kracht en aan
beveling in zichzelf bevatten, en wat blijft er
dan over van de vroeger zoo vaak beweerde
„gehechtheid" onzer natie aan het openbaar
onderwijs?
een verhaal.
Rusland, eenen blik op de lang verloopen
tijden zijner geschiedenis werpende, is gemeen
lijk onafgebroken het tooneel van burgeroor-
ogen en binnenlandsche onlusten geweest.
Vooral in de 10e en 17 eeuw stonden gedurig
burgers tegenover burgers om elkander te be
strijden, terwijl de regeering schier machteloos
was en de Czaar moeite had den troon te be
houden, dien hj soms over Ijken tredende en
door bloed wadende beklommen had.
In 1548 was Iwan de Verschrikkelijke van
het tooneel des levens afgetreden en liet eene
ledige schatkist na. Het volk ademde vrjer
dan voorheen, maar de hongersnood, die reeds
tijdens Iwans leven zoo vreeseljk had gewoed,
spreidde hare vreeseljke vlerken uit en koos
tallooze offers, terwijl de Zweden en Polen
roofden, plunderden en brandden.
Hadden de Russen als een eenig man de
wapenen opgevat en waren zj met een kundig
veldheer aan het hoofd, met gesloten gelederen
■tegen den vjand des lands opgetrokken, dan
waren Polen en Zweden teruggejaagd of be
dwongen. Maat neen, tweedracht eu verdeeld
heid verlamden moed en kracht. Rusland ge
leek weldra het leger van een rooverbeude uit
Ook klaagt men in die adressen, dat er
geen waarborgen genoeg zijn dat het geld,
voortaan van Rijkswege aan de bijzondere
scholen te verleenen, goed besteed wordt.
Doch ieder nadenkende begrijpt, dat dit
slechts een s'ag in het breede luchtruim is,
omdat deopiniesover watwaarlijk „voldoend
onderwijs" is, zeer uiteen Ioopen en niemand
kan of durft te zeggen wat er dan toch eigen
lijk wel zoude moeten gebeuren om te ma
ken dat alle gebrek in het onderwijs, hetzij
dan openbaar of bijzonder, wordt geweerd.
Men weet toch maar al te goed, hoe bij de
beste leerplannen nog het meeste aankomt
op de personen der onderwijzers, en ook,
dat de talenten van die onderwijzers, gelijk
dit trouwens onder alle categoriën, onder de
beoefenaars van alle vakken in de maat
schappij het geval is, zeer uïteenloopen.
Over het geheel genomen echter zullen de
bijzondere onderwijzers meer waarborg
voor deugdelijk onderwijs geven dan de
openbare, want vooreerst zijn de openbare
onderwijzers nu lange jaren door opeenhoo-
ping van kweek- en normaalscholen kunst-
matig gekweekt, en lijdt het dus geen twij
fel of er zijn ook een aantal jongelieden bij
het onderwijs verzeild geraakt, die er vol
strekt geen takt of aanleg voor bezitten. En
dan in de tweede plaats is de positie des bij-
zonderen onderwijzers veel meer afhankelijk
van den roep die er over zijn onderwijs uit
gaat dan die van den openbaren onderwijzer.
Onderwijs toch waarvoordeoudersongeveer
den kostenden prijs betalenwordt door hen
heel wat scherper nagekeken dan onderwijs,
dat zij grootendeels present krijgen, en een
chr. onderwijzer die zijn leerlingen niet be
hoorlijk vooruithelpt, zal zich dus maar
moeielijk kunnen handhaven.
Eindelijk klaagt men nog, dat er geen
leerplicht in het ontwerp is opgenomen. Maar
die stond er in het ontwerp-Kappeyne even
inboorlingen en vreemdelingen samengesteld.
Vooral de Polen maakten zich die verdeeld
heid ten nutte en wendden alle pogingen aan
om een hunner vrienden op den troon te
plaatsen.
Dat gelukte.
Demetrius werd als Czaar erkend en met
het purper omhangen. Zijne regeering kenmerk
te zich door gruweleD en schanddaden, en het
volk gevoelde dadelijk meer de last der ketenen,
die het vrijwillig had opgenomen. Daarbij kwam
nog, dat vele bekwame veldheeren, die meer
malen de Russen ter overwinning hadden ge
leid, zich uit het leger terugtrokken, want een
Pool een vreemdeliug te dienen, stond voor
hen gelijk met verraad.
Onder deze laatsten behoorde ook de dappere
overste Gideon Mestushew. „Neen", zeide hij
tegen zijne spitsbroeders, „nimmer buig ik mijn
nek voor den trotschen, laaghartigen vreemde
ling, liever werp ik mij in den Newa, dan
hem te dienen. Iwan vreesde ik niet, ook De
metrius tart ik." En de Gideon, die zoo vele
lauweren in den strijd had geplukt, verliet
Moskou en leidde op zijne goederen te Luga
een ambteloos leven.
Het was feest in het vreedzame paleis te
Luga. De verloving werd gevierd van Gideons
dochter met den jongen Wsemolot Gorsky.
Beiden hadden elkander jaren vurig bemind,
maar de zaak des vaderlands had Gorsky steeds
min, en als het er op armkomt, zijn de libe
ralen lang niet allen voorstanders van leer
plicht. Zulk een dwang is een uiterste maat
regel en men beleeft daar in het buitenland
nu niet zulke heerlijke resultaten van, dat hij
zichonvoorwaardelijkaanbeveelt. Bovendien
zijn de heeren van de Eerste Kamer niet erg
op zulke uitersten gesteld.
De meerderheid van de rapporteurs over
het thans aanhangig wetsontwerp (de Com
missie bestaat uit de hh. Kappeyne, voorzit
ter, de Vos van Steenwijk, Rengers, Six en
Alberda van Ekenstein) is genoeg bekend
om te weten dat 't desbetreffend verslag niet
malsch zal zijn en dat de heer Mackay nog
heel wat bedenkingen zal tegen te spreken
hebben. Doch niettemin zal de wet zeil er wel
doorglijden. Dat is de algemeene verwach
ting. Het zal ook moeielijk anders kunnen.
Eén der stokpaardjes waar de liberale her
vormers voortdurend op rondrijden, heetm-
komstenbelasting, en dan liefst progressiefdat
wil zeggen, dat de rijkste burgers veel meer
moeten betalen dan zij naar evenredigheid
der anderen zouden behoeven te doen.
De zes wetsvoorstellen tot verandering
der belastingen, ingediend door de h.h. Goe
man Borgesius, Hartogh, Kerdijk, Schepel
en Zaaijer, hebben ook hoofdzakelijk het in
voeren van zulk een inkomstenbelasting ten
doel, (en overigens het afschaffen van den
zoutaccijns, en van het patentrecht, de rege
ling der registratierechten, enz.)
De antirevolutionairen zijn uit beginsel
tegen die inkomstenbelasting, vooral als zij
onevenredig hoog omklimt.
De h.h. Borgesius c.s. noemen hun belas
ting „naar de draagkracht", en dat klinkt
schoon, maar er zit een socialistische kiem
in, want zulk een belasting levert den rijke
geheel over in handen van den Staat.
Dat de rijke toat meer betaalt dan de arme,
dat men bij het heften van belastingen in
zooverre met de draagkracht rekent, dat de ge
ringere lieden niet boven hun vermogen be
zwaard worden, wie zal dat afkeuren. Maar
het is een onrechtvaardige zaak, als de
Staat van den rijken medeburger slechts
geld vergt naardat hij het bezit. Dit is een
gansch verkeerde maatstaf. Zij die door God
met veel aardsch goed gezegend zijn, heb
ben 't recht, dit zelf te bewaren en behoeven
het niet aan den Staat als aan een oppervoogd
of vader af te staan. En als zij het soms door
woeker of uitzuiging van werklieden verkre
gen hebben, helpt zulk een poging tot ont
neming van Staatswege toch niet, want een
woekeraar weet daar wel aan te ontsnappen,
al is het ook door buitenslands te gaan wo
nen.
De rijke moet belasting betalen, niet omdat
en naardat hij rijk is, maar omdat hij mede
burger is, ter bestrijding der noodzakelijke
kosten van het landsbestuur; hem moet dus
een billijk aandeel in de lasten opgelegd wor
den, in verhouding tot de voorrechten en
vrijheden die hij in de gemeenschap met an
deren geniet.
Doch een overheid die de bemiddelde
burgers harder aanpakt, brengt hen in ver
zoeking om oneerlijk in hun opgaven te zijn
of jaagt hen het land uit.
„Hevig uitvaren tegen Rome biedt vol
strekt geen waarborg tegen de werking van
den Roomschen zuurdeesem in eigen boe
zem" schreef onlangs de Bazuin.
Bij het lezen dezer ware woorden dachten
wij aan het „Nieuwsblad voor Sliedrecht en
omstreken
De redactie van dit blad smaalde n.l. in
verhinderd zijne vurigste wenschen te vervullen,
en de sehoone Jerrspraky voor altijd de zijne
te noemen.
Toen de oude Gideon het zwaard neerlei,
had hij gezegd Gorsky, ik vertrek naar Luga,
totdat de regeering van Demetrius voorbij is.
Verliest hij de kroon, kom dan tot mij en ik
zal uwe bruid in uwe armen voeren."
Dat was geschied.
De lage Demetrius was gesneuveld, beladen
met den vloek des volks. Alom werden juich
tonen gehoord, vreugdevuren flikkerden, aan de
feesten scheen geen einde te komen en gedra
gen op de vleugelen der liefde lag Gorsky na
weinige dagen in de armen zijner geliefde en
verlangde vurig naar het oogenblik, dat hij
met haar van ring zou verwisselen en in den
echt worden verbonden.
De blijde, langverwachte dag was aange
komen.
Heden werd de verloving gevierd, morgen
zou de priester voor het altaar de handen in- j
eenleggen.
Het feest was schitterend, zooals men bij
Gideon verwachten kon. In gouden bokalen pa-
relden de wijn en de meê, vruchten uit de
hemelstreken vereerden den disch, heerlijke
muziek, waarbij sehoone maagden haar stem
men paarden, vervuldde de feestzaal, die in
een bloementuin herschapen was. Kortom, het
was alles vorstelijk.
Aan het hoofd der tafel zaten de gelukkige
bruidegom en bruid, elkander niet smachtende
blikken aanstarende en koutende over de toe
komst die hun zoo rooskleurig tegenlachte,
terwijl de mannen en grijsaards elkander on
derhielden over krijgers en pantsiers, over
paarden en wapenen, over veldslagen en over
winningen. Hun gejuich overstemde meermalen
de tonen, die bij afwisseling door meisjes
handen aan de harp werden ontlokt.
Plotseling stuift een dienaar met ontsteld
gelaat de feestzaal binnen, en zegt„de zwarte
ridder is daar," maar voor hij nog uitgespro
ken heeft, worden de breede vleugeldeuren
opengestooten en treedt een krijger in geheel
zwarte Duitsche wapenrusting de zaal binnen
en plaatst zich voor Gideon.
De muziek zwijgt. Allen staan van hunne zit
banken op en staren op het ontzettende harnas.
Het schijnt ot de schrik hunne leden verlamd
heeft, en de tong den dienst weigert. Alleen
de oude Gideon behoudt zijn tegenwoordigheid
van geest en zegt„Wie zijt gij
„Wie ik ben zult gij straks hooren", zegt
de gemaskerde met een donderende stem „nie
mand verlate zijne plaatsdie zich verroert is
een kind des doods."
Ilij floot. Vier mannen, even geharnast als
hij, traden binnen en plaatsten zich achter
hem, terwijl deuren en vensters door mannen,
met zwaarden en karabijnen gewapend, bezet
werden.
Wordt vervolgd.)
