Christelijk
Vrijdag 27 Mei 1887.
2d8 Jaargang N° 65.
IN HOC SIGN O VINCES
Belangrijk Bericht!
die zich vóór 1 October verbinden,
W. BOEKHOVEN,
Abonnementsprijs per drie maanden 50 Cent franco per post.
Afzonderlijke nummers 5 Cent.
UITGEVER
SOMMELSDIJK.
Advertentiën 10 cent per regel.
Advertentiën worden bij de Uitgever ingewacht tot Donderdagmiddag 12 uur.
Alle stukken voor de Redactie kestemd, Advertentlën en verdere Administratie, franco toe te zeilden aan den Uitgever.
ALLi'l ABONNEES OP DE
„Maas- en Sclieldekode",
ook hen
cadeau te geven.
Mei-Juni.
Zon
Maan
Markten.
„Het Is u nut, dat ik wegga."
Billijk oorcleelen.
voor de Zuid-Hollandsche en Zeeuws
Deze Courant verschijnt eiken Vrijdag.
Binnenlandsche Advertentiën driemaal opgegeven worden slechts
tweemaal berekend.
Ten bewijze dat wij bet abonneeren op ons blad
ook onzerzijds weten te waardeeren, en tevens tot
aanmoediging tooi* nieuwe inschrijvers.
is ons voornemen
zoo de Heere wil en wij leven,
met 1 Jfanuari a.s., een keurige
Het SC11ILD, dat bij een onzer beroemdste
lithografen in Nederland wordt vervaardigd, als
mede de INHOUD, za' niets te wenschen overlaten.
Dat deze opoffering onzerzijds door onze geachte
abonnees zal worden op prijs gesteld, betwijfelen
wij geenszins. We verzoeken echter, dat elk in
zijn omgeving de bedoeling des uitgevers zal helpen
bevorderen, en ieder alzoo van de gelegenheid ge
bruik make, om kosteloos een wckelijksche
scheurkalender te ontvangen, door zich
voor een jaar te abonneeren op de
»MAAS- en SCHEI. DE BODE".
de uitgever.
WüEHKAlËHBEB.
op
onder
onder
27 Vrijdag
3.51
8.2
11.51
28 Zaterdag
3.50
8.3
29 Zondag
3.49
8.4
0.27
30 Maandag
3.49
8.6
EK. 3.59 vm.
31 Dinsdag
3.48
8.7
1.25
1 Woensd.
3.47
8.8
1.51
Zierikzee paard.
2 Donderd.
3.46
8.9
2.16
Middelb. pa. ve.
Dirksl. paardm.
Joh. 16:7b.
Het Pinbsterwonder hebben wij te beschouwen
als het heerlijk gevolg van Jezus' hemelvaart.
Aldus heeft de Heiland het ook zelfverklaard,
toen Hij sprak: »Ik zeg u de waarheid: het is
u nut, dat ik wegga; want indien ik niet weg
ga, zoo zal de Trooster tot u niet komen, maar
indien ik heenga, zoo zal ik Hem tot u zenden."
0, welk een droefheid moest de mededeeling,
dat Jezus weldra van deze aarde zoude heengaan,
bij de discipelen verwekken. Ze zouden dan
waarlijk hem moeten missen, die hen zoo trouw
geleerd, geleid en beschermd had, ja die zoo
alles voor hen geweest was. Neen, dat verlies
scheen wel door niets te vergoeden te zijn. En
toch was het niet goed, dat Jezus bij hen bleef.
Op aarde was zijn eigenlijke woonplaats niet.
Toen hij zijn Middelaarswerk hier heneden vol
bracht had, was zijn plaats op den troon der
heerlijkheid in den hemel. Maar dat zou voor
zijne discipelen geen schade zijn, want eerst als
Jezus was opgevaren, kon de andere Trooster,
de H. Geest tot hen afdalen.
Het verdient onze opmerkzaamheid, dat Jezus
den H. Geest bij herhaling den naam van Troos
ter geeft. Troost hadden zijne discipelen noodig
in de moeilijke dagen, welke zij tegengingen.
Maar troost heeft ook elk mensch en te allen
tijde noodig. Daarom begint de H. Catechismus,
dat bij uitstek practische leerboek, met de vraag:
welke is uw eenige troost, beide in leven en
sterven?" En nu, deze troost kan den mensch
alleen van Boven, uit God toevloeien. Heel de
zichtbare wereld kan zijn ziel niet vervullen of
verzadigen, omdat zij slechts vergankelijke din
gen aanbiedt, en zijn hart heeft een eeuwige be
stemming. Velen stellen zich aan, alsof dat an
ders ware. Laat ons eten en drinken, roepen zij
u toe, want morgen sterven wij, en zij willen
daarmede te kennen geven, dat zij ras worden
vernietigd. Doch dit is enkel zelfmisleiding en
bedrog. Altijd blijft het Schriftwoord van kracht,
dat de goddeloozen geen vrede hebben. Om ge
lukkig te schijnen, moeten zij zichzelf vergeten,
want komen zij tot nuchterheid en blijven zij
dan op zichzelf zien, dan wandelen zij trooste
loos en hopeloos daarheen.
De gemeente des Heeren echter put al haar
troost, haar leven en haar geluk uit het drie-
ëenig, goddelijk Wezen. Daarom viert zij telken
jare haar Kerstfeest, als zij gedenkt aan de on
begrijpelijke liefde, wijsheid en macht des Vaders,
die Zijn eenig geliefd Kind voor afvallige kin
deren van Adam overgaf. Daarom viert zij haar
Vaa.scAfeest, hetwelk ons Jezus doet kennen als
den Levensvorst, als den Leeuw uit Juda's stam,
die door Zijn triumph over graf en dood krach-
tiglijk bewezen heeft, dat hij de Zoon van God
was. En om dezelde reden viert zij ook haar
Pinksterfeest, hetwelk ons melding maakt van de
uitstorting des Heiligen Geestes, niet als van de
nederdaling van een kracht of een invloed al
leen, maar als van de inwoning van God zelf.
Want wel is er verschil van schakeering, wel
treedt er op elk feest een andere zijde, een ander
Persoon van het goddelijk Wezen het meest op
den voorgrond, maar steeds is het dezelfde God,
de éénige Heere uit den hemel, die ons met Zijn
rijkste zegeningen komt omringen.
Het is bepaaldelijk het werk van den derden
Persoon in de Heilige Drievuldigheid om in de
gemeente als God te wonen, en de harten harer
leden te bewaren, te besturen en te vertroosten.
Gelijk er alleen gemeenschap met God den
Vader is door den Zoon (Luc. 10 22), zoo is
er ook alleen gemeenschap met God denZoon
in en door God den Heiligen Geest. Die Geest
door Christus, den Middelaar, voor de zijnen
verworven, was steeds de toepasser en aan
wender van al de geestelijke schatten, welke er
in Christus voor zijn volk besloten liggen.
De werking van dien Geest was nu na Jezus'
hemelvaart een geheel andere dan te voren.
Onder de oude bedeeling, toen de nieuwe mensch-
heid haar Hoofd Jezus Christus nog niet in den
hemel had, was die werking gedurig afgebroken.
Voorzeker, de profeten en andere heiligen werden
somtijds machtig door dien Geest aangegrepen
en bewerkt. Maar dat was slechts bij tijden, het
waren toen meer gaven des H. Geestes, terwijl
Zijn persoonlijke en bestendige inwoning nog
niet werd genoten. Na Jezus' opvaren naar den
hemel echter en na de uitstorting des H. Geestes
was de werking van dien Geest meer geleide
lijk en doorloopend.
Het spreekt wel vanzelf, dat Christus naar zijn
godheid den H. Geest niet ontvangen kon, nog
ook Zijn gaven en krachten, want als de van
eeuwigheid gegenereerde Zoon had Hij een plaats
in de goddelijke Huishouding naast en niet on
dergeschikt aan den H. Geest. Maar wel kon
Jezus den H. Geest ontvangen naar zijne mensch-
heidals Middelaar. Als zoodanig ontving hij
dien Geest dan ook meer en meer. Hij» nam toe
in genade bij God en de menschen". De H. Geest
daalde op hem neder bij den doop in de Jordaan.
Vol des H. Geestes keerde hij vandaar terug.
En toen hij na geleden en gestreden te hebben
tegen alle zondige machten die op hem aan
stormden, na den dood zelfs bekampt te heb
ben, opvoer van den Olijfberg naar den hemel,
toen begon met eerbied gesproken, in den mensch
Christus Jezus de volle werking van den H. Geest.
Maar toen straalde die werking tevens van uit
dat Hoofd door geheel het mystieke lichaam des
Heerendat wil zeggen door de gansche Kerk
van Christus heen. En in die Kerk of gemeente
blijft Gods Geest nn wonen en regeeren. Terwijl
Hij in de wereld alleen werkthoudt Hij zijn
vast verblijf in de gemeente, welke Christus zich
kocht met zijn bloed.
Dat is nu de heerlijke vrucht van Jezus' he
melvaart. Toen Jezus op zijn troon kwam om
het bestuur te aanvaarden over Zijne kerk en over
de gansche wereld, toen was, als we zoo^ spre
ken mogen, het Hoofd op zijn plaats, en kon de
Geest uit dat Hoofd doorwerken door al de le
den van het lichaam heen, op dezelfde wijze als
de geest van het menschelijk hoofd zijn werking
uitoefent over alle lichaamsdeelen. O, welk een
heerlijke gedachteWant zie, nu kan men niet
tot de gemeente van Christus, dat is tot zijn my
stiek lichaam behooren, of hij, als het Hoofd,
neemt deel in al onze ervaringen, hij kent al onze
nooden en heeft medegevoel met al onze smarten.
En aldus blijft nu voortdurend de betrekking
tusschen Christus en de zijnen. Het was niet slechts
een tijdelijke vervanging van zijn tegenwoordig
heid, die op het Pinksterfeest begon. Neen, Je
zus heeft gebeden om een anderen Trooster, die
bij zijn discipelen zoude blijven in der eeuwig
heid." (Joh. 14: 16). De H. Geest houdt aile
uitverkorenen met Christus in gemeenschap en
draagt het leven uit hem op allen over, terwijl
Jezus zelf als de groote Hoogepriester, die door
het voorhangsel in het Heilige der heiligen is
ingegaan, aldaar bezig is met voor zijn gemeente
te bidden, het eereloon te eischen voor zijn
eeuwig geldende offerande en voor al de zijnen
plaats te bereiden in het Vaderhuis.
Tot de discipelen kon Jezus zeggen: »het is
u nut, dat ik wegga." Maar het is slechts de
vraag voor een iegelijk onzer of ook wij er het
nut al van ondervonden hebben, of ook wij al
kennis kregen aan de inwoning van den H. Geest.
Zoo niet, dan kunnen wij ook niet zeggen tot
zijn discipelen te behooren. O, dat dan allen, die
nog voor eigen rekening leven, hun zaken eens
mochten leeren overdragen aan Christus. Moch
ten zij, bij het zien van hun ontzettend gemis, zich
maar gedurigtot den Troon der genade wenden om
nog in den bekwamen tijd geholpen te worden.
Jezus zelf heeft daartoe liefderijk aangemoedigd.
Hij heeft het ons verzekerd, dat een iegelijk,
die bidt ook ontvangt, en dat de hemelsche Vader
den H. Geest veel eerder zal geven aan dege
nen, die er Hem om bidden, dan booze ouders
goede gaven schenken aan hunne kinderen.
En mochten zij, die zich door dien Geest aan
vankelijk getrokken weten uit de duisternis tot
Gods wonderbaar licht, maar telkens bidden om
verlevendiging van Zijn almachtige werking,
om het genot van meer overvloeiende genade,
om alzoo ook tot anderen met vrijmoedigheid te
kunnen spreken over de dingen, die de eeuwig
heid aangaan. Er zijn vele leden der gemeente,"
schrijft de beroemde Spurgeon ergens, »die als
groote schepen zijnwelke bewegingloos, vast
zitten in het zand. Zij arbeiden niet voor God
zij zijn onverschillig voor de bidstonden, zij zon
deren niets af van het hunne om het evangelie
te helpen verspreiden. 0, zoo de vloed der ge
nade slechts kwam! gij zoudt zien waartoe zij
in staat waren."
Wij besluiten met den wensch, dat er over
vele van onze lezers zulk een vloed of spring
vloed van genade moge komen.
G. M.
Een hooggeacht broeder vroeg ons dezer da
ger: Waarom ontziet gij tegenwoordig toch de
doleerenden zoo?"
Ons antwoord luiddeomdat die lieden op dit
oogenblik volstekt geen bestrijding verdienen. Zij
vertellen in het publiek geen kwaad van hun
broeders aan de overzijde, maar houden zich stil
bij hun arbeid. Nergens vonden wij courant-ar
tikelen, waarin zij het werk of het karakter der
Clir. Geref. broeders aantasten. -
En wat Dr. Kuijper betreft, het is waar, hij
heeft veel van hun reglement van 1869 gezegd,
maar een wijsgeer en rechtsgeleerde zooals hij
heeft ook als zoodanig rechten en vrijheden,
die niet elk ander zich mag toeëigenen. Sommi
gen begrijpen Dr. K. in die kritiek niet al te
best, naar wij meenen. In alle kalmte en met
een hart, waarin liefde tot de Chr. Gereformeerden
huist, kan hij nogtans heel goed hun statuutje
van 1869 onder zijn microscoop brengen en er,
draad voor draad, in aanwijzen hetgeen hem
voor de verre toekomst schadelijk voorkomt.
Edoch, hij deed het onder uitdrukkelijke hijvoe
ging, telkens herhaald, dat de Chr. Geref. broe
ders met dit reglement te goeder trouw waren
en dat zij er nog niet veel kwaad door onder
vonden.
Gesteld eens Dr. K. maakte zoo in het alge
meen captie op de zuiverheid der prediking of
op de uitoefening der tucht onder de sgeschei-
denen," dat ware heel wat erger. En toch, wilde
hij een deel van de gereformeerden in de Herv.
Kerk believen en iets tegen de ïgescheidenen"
zoekendan zou hij dat weldoen. Maar aan hun
belijdenis en wandel raakt hij niet.
Wij geven toe, 't zou 'kunnen zijn, dat Dr. K.
een onnoodige uitbreiding van zijn kritiek op het
reglement van 1869 had gegeven, omdat hij,
hetzij meer of minder bewust, gedreven werd
door de zucht om de Chr. Geref. en de dolee
renden voorloopig nog op een afstand van elkaar
te houden. Maar het kan even goed zijn, en dat
achten wij veel waarschijnlijker, dat zijn kritiek
voortkwam uit natuurlijk verklaarbare vrees voor
lateren Synodalen of classicalen dwang. Ja zelfs
kon het wezen, dat Dr. K. het reglement van
'69 tot een afleider wilde aanwenden, waarop
hij al den sinds meer dan vijftig jaren aange-
kweekten tegenzin tegen de gemeenschap met de
»gescheidenen" overdroeg, met het doel om die
antipathie straks met het reglement van '69 te
doen verdwijnen. Maar zoolang men van die
diepste beweegreden nog zoo weinig weet en
kan beoordeelen, achten wij het onverantwoorde
lijk om Dr. K. met zulk een harstochtelijke
taal aan te vallen als sommige Chr. Geref. or
ganen ons in de jongste weken te lezen gaven.
Men heeft vooralsnog geen recht om Dr. K. den
volke voor te stellen als iemand, die slechts
tweedracht verwekt tusschen twee groepen be
lijders, die bij elkander behooren. Waarlijk, Dr.
K. behoeft die tweedracht niet op te roepen,
want ze is er geweest lang eer Dr. K. optrad.
En zijn dezer dagen in een paar Chr. Geref.
bladen stukken verschenen, die den schrijvers
en hunne kerk schande aandeden. Zelfs zou het
de vraag zijn, of er geen artikelen onder waren,
die recht gaven tot achtervolging met kerkelijke
tucht, wegens overtreding van het negende ge
bod. Is me dat een toon, die sommigen aansloe
gen Wij eischen volstrekt niet altijd een parle
mentaire deftigheid in het bespreken der belan
gen van dén dag, maar ieder is verplicht de
christelijke bescheidenheid in acht te nemen, en
deze mag allerminst ontbreken in tijden van he
vige bewegingen verdeeldheid. Wij raden dan ook
dien heftigen broederen, om zich wat soberder
uit te drukken. Anders beleven wij straks nog
