Oroaan ter verspreidinq der Christelijke Beginselen in Zeeuwseh-Vlaanderen.
No. 285.
Woensdag 13 October 1920.
3e Jaargang.
ïmTKNllNI).
3 I ABONNEMENTBij bezorging ƒ1,15 per drie maanden. Franco per post voor Nederland 1.2a.
Uitgave van de Christelijke Persvereeniging „Zeeuwseh-Vlaanderen te Ter Neuzen.
Alle stukken, de redactie en administratie van dit blad betreffende, moeten worden gezonden
aan den redacteur, J. HOMMES, Lange Kerkstraat 5, Ter Neuzen.
ADVERTENTIËNVan 1—4 regels 0.60. Elke regel meer ƒ0.15. Abonnementen per
contract. - Crisistoeslag 15%. Inzending van advertentiën ,'tot 12 uur s middags op
de verschijndagen bij den drukker D. H LITTOOIJ Az. te Ter Neuzen. Telefoon Nr. 20.
Overheidspersoneel en
staking.
Men zegt wel eens, dat veel dingen
tegenwoordig juist op den kop worden
gezet.
Nu zullen wij dat niet gaarne in alles
onderschrijven, maar willen toch ook niet
ontkennen, dat er helaas, maai' al te
dikwijls een kern van waarheid in schuilt.
In 'de laatste dagen is dit met name
maar al te duidelijk uitgekomen bij de
ambtenaren van post cn telegrafie, dus
een deel van bet overheidspersoneel.
Immers een groot deel van hen had
het bijltje er maar eenvoudig bij neer
gelegd eii was in staking gegaan.
Woorden en uitdrukkingen zjjn aan het
adres van onze Regeering gericht, die in
alle deelen een echt revolutionair karak
ter dragen.
En de heeren schijnen dit maar heel
gewoon te vinden.
Zelfs enkele jeugdige heethoofden on
der het Christelijk personeel zongen in
dit revolutionaire koor mee.
Hoe zijn in dat opzicht toch de tijden
veranderd. Immers langen tijd gold in
de kringen van de vakvereenigingen al
gemeen de meening, dat een staking
onder het overheidspersoneel wettelijk
ongeoorloofd was.
Zeer terecht herinnert daarom de anti
revolutionaire „Rotterdammer aan een
hoekje „Der Gewerkschaftsgedanke in
der Beamtenbewegung", dat het vorige
jaar uitkwam en geschreven was door
Kulemann, een voortreflijk kenner van
de vakorganisatie.
In dat werkje bepleitte hy met kracht
het onthouden van liet stakingsrecht aan
hen, die in overheidsdienst zijn. Niemand
toch heeft het recht om over een tegen
het overheidsgezag ingestelden eisch zelf
te beslissen, maar moet. de uitspraak van
bevoegde gezagsorganen als bindend er
kennen.
Het Nederlandsche post- en telegraal
personeel lapte echter deze uitspraak aan
hun laars en doet wat het behaagt, daar
toe opgeruid door „Het Volk' en de
verschillende socialistische agitators.
V Hoe wordt opgeruid.
't Is niet onaardig om, ten bewijze van
dat opruieu, eens een korte bloemlezing
van zinsneden uit „Het Volk het lei
dende socialistische orgaan, aan te leggen.
Bij voorkeur is daarvoor uit het. num
mer van 7 October het artikel „Bewijs
nummers" geschikt.
Zoo geven wi] allereerst de volgende
„schoone" wooriion
„Nooit is er èèn uitbuiter geweest ge
lijk de Staat der Nederlanden. Nooit
gromde er èèn leeuw zóó dreigend als
de maag der menschen, wier jasknoop»)
den geklauwden handhaver als ornament
dragen. En vandaag is 't nóg zoo. aar
een geschoold postman voor vecht,
dat is minder dan de pntjasman, de op
schepper van het vuil der opscheppers,
het meest-verachtelijke individu voor de
priesters der kapitalistische belt, v e r-
dien t".
En even verder heet liet:
„Éérst kruipe de hond in zijn hok
terug, stake den kop weer in de ketting,
herinnere zich de gelofte, dat hij grom
men noch kijken zoude, en dan zal de
Regeering met hem praten
Bravo, R u y s, bravo! Gij, man van
kracht en durf en van Christus den ge
kruisigde bovendien
„En wees gegroet, o, Burgerwacht vol
van gratie, die uwa vendels en hoplieden,
beschonken en r.iet beschonken, maar
wankelend van geestdriftige vaderlands
liefde allemaal, hebt aangeboden, om die
postrabouwen te vervangen, en néér te
schieten desnoods als bet noodig mocht
zijn, wat God verhoede".
Terwijl we tenslotte nog dit „edele"
staaltje van socialistische journalistiek
uit hetzelfde artikel geven
„Als wolven werpen zij zich allen op
liet moegeknauwde volk met een horen
op de pet. Eén paroolmaakt ze bang
met gloeiende staven, dringt ze achteruit
met geheven pistolen, wringt ze de tra
lies door, terug in 't Hok. In den naam
van demokiatie, staatsorde, burgerrecht,
gemeenschapszin en bovenal in deo
naam van God.
De Regeering dreigt. De pers
spuw t".
Deze staaltjes spreken o.i. zoo duidelijk
voor zichzelf, dat we er niets aan hebben
toe te voegen.
Want inderdaad, zoo ziju de socialisten
en niet anders.
Hun hoofdredactie heeft in het lage,
gemeene schelden ons hier maar al te
duidelijk hun eigen beeld laten zien.
Y De Januskop.
Wij zagen in de vorige driestar, hoe
„Het Volk" de post- en telegraafbeamb-
ten heeft opgezweept tot luin revolutio
nair bedrijf/
Doch, tóen 'ter feitelijk op aankwam
we denken onwillekeurig aan de be
kende spoorwegstaking van 1003 ja,
toen aarzelden Troelstra, c.s. toch en
verscheen er een, o zoo kalmeerend ar
tikel in „Het Volk".
Ook.daaruit zullen we enkele gedeelten
aanhalen, er. wel allereerst het volgende
„Een staking tegen een regeering, an
ders dan als proteststaking, is een zaak
die zeer ernstig voorafgaand beraad ver-
eisclit. Een regeering met een staking
te dwingen tot toegeven is een uiterst
moeilijk beginnen. Gelukt het, dan zal
het in negen van de tien gevallen tevens
beteekenen het aftreden der regeering.
En het aftreden der regeering onder den
invloed eener buiten parlementaire macht
schept in den grond een revolutionaire
situatie".
Hierin wordt wel weinig nieuws ge
zegd en met uitzondering van den laat
sten regel (die revolutionaire situatie
ontstaat daardoor niet, maar is dan reeds
aanwezig) kunnen wij ons er v#lkomen
mee vereenigen, maar voor de redactie
van „Het Volk" is liet merkwaardig,
omdat daardoor a.li.vv. de zaak, de actie
der „roode" postbeambten verraden
wordt.
Nog te duidelijker komt zulks uit in
liet volgende citaat van liet bewuste
artikel
„Voordat men tot een beweging met
een zoo hoog opgezet, doel overgaat, die
nen al de gevolgen daarvan tot in hun
laatste konsek wenties overwogen te wor
den. Wie de regeering dwingt tot een
terugtocht, moet ook bereid en in staat
zijn, hare taak over te némen. Dat de
postbeambten alleen daartoe niet in staat
zijn, zien zij natuurlijk zelf in. Vandaar
zéker ook, dat de organisatiebesturen
adviseerden om zich van te voren te
vergewissen van. den steun der overige
deelen van de arbeidersbeweging, niet
voor een proteststaking nu meer, maar
voor eeu dwangstaking, die oneindig veel
wijder gevolgen heeft".
Scherp, maar niet te scherp, teekendo
de „N. R. Ct." daarbij aan
„De „situatie" wordt er in ieder geval
duidelijk door. Indien het overleg van
de organisatie besturen tot eene officieele
uitroeping van de staking hij de posterij
leidt, 'zal deze daad, naar de eigen er
kentenis van liet sociaal-democratisch
dagblad, de inleiding tot de revolutie
betéekenen, de eerste stap, om Mr. Troel
stra en de zijnen de taak der regeering
te doen overnemen. Een gewaarschuwd
man is er twee waard, 'zegt men.
Men mag er „Het Volk" dankbaar voor
zijn, dat zij omtrent de beteekenis van
hetgeen op handen kan zijn, twijfel niet
langer mogelijk maakt".
Zoo ernstig zien wij het dadelijk nog
niet in, en wij voelen dan ook meer voor
de vraag, die het blad zich stelde, of
misschien de bedoeling van „Hfct Volk
is, om op bedekte wijze den aftocht te
blazen.
Vandaar, dat wij boven deze driestar
als- motto plaatsen „De Januskop".
De S. D. A. P. kan nl. draaien zooals
ze wil en wordt wel eens niet ten on
rechte de partij met twee aangezichten
genoemd.
Het eene staat grommend, bijtend en
revolutionair, liet andere daarentegen
meer sussend en tot overleg aanmanend.
En al naar de situatie goed of minder
goed is, komt een der aangezichten naar
voren, ongeveer op gelijke wijze als hij
de bekende weerlmisjes.
V Verdacht medelijden.
„Het Volk" heeft toch zoo'n medelijden
met de Christelijke postmenschen.
Hoor het blad maar eens
„Welk een begeerte heeft hen aange
raakt Hoe borrelt en woelt en gist en
kookt het verzetHoe zij gluren naar
den v r ij e n makker, die vechten mag
als hij wil. Getrapt, gestompt, gekauwd
zijn zij jaren al door den „vriend", die
uit hun overgave zijn weelde perste. Zij
wisten niet beter of het hóórde zoo.
Maar nu zien zij een kans om wég te
komen Even flikkerde de vrijheid. Zij
vervloekten de onderkruiperij als hun
levenstaak. Zij wilden los! Oók eens,
éénmaal in huil leven, de longen breed
uitzetten in de open lucht
Doch wat is, volgens het blad, het
geval
„De macht is zoo zoet, en dat volk is
zoo dom, zoo dom, zoo aan ransel ge
woon. En zoo bang vóór veel erger nog
dan ransel, dat als tuchtiging achterna
zal komen, als de vergelding genaakt.
Zeker, zóó na zijn zij nog nimmer aan 't
losbreken toegeweest. Grijpt toe dus,
priesters, leeken, arbeidersvertegenwoor
digers in de Kamer, arbeidersleiders in
vakbonden, ministers en ambtenaren!
Koest, veelgeliefde Met den weerbarsti-
gen kop tusschen de sporten van den
Stoel Sluit af de deur. En laat nu maar
rukken en wurgen Die kan niets meer
Laat ons vroolijk naar buiten gaan. De
macht en het lekkere leventje zijn gered.
Wij regeeren weer. En het zonnetje
schijnt. Zeker, er zit geen vastigheid in
liet weer van dit jaargetij. Straks kan
het winter en windvlaag zijn, die ons
wègvaagt van de straat. Maar voor van
daag nog zijn we ontkomen, voorloopig
weer gered".
En de slotsom is, aldus „Het Volk",
de volgende
„Hun regeerders vervloeken, luin aan
voerders misprijzen, huns gelijken wan
trouwen zij. Een kudde ter slachtbank,
zóó leidde men ze naar het Postkantoor.
En nog éénmaal lukte het. Wrikken en
wringen zij tusschen de sporten van den
Stoel. Maar uit hun omklemde keel hijgt
nóg eene verwenschiug tegen hunnen
„vriend". En hun puilend oog kijkt uóg
hoopvol naar den „vijand".
O, wat toch een medelijden, wat een
meevoelen en een gaarne willen helpen.
Waarom begrijpen die Christelijke
postmenschen dat toch niet
De hunnen zullen hen niet helpen, op
hun geloof moeten ze niet vertrouwen,
doch ze hebben alleen te gaan tot „Het
Volk". Alleen dat kan redding brengen.
En zachter, vleiender klinkt de stem.
Zoolang we nemen het beeld van
„Het Volk" maar even over totdat
de postman in zijn macht is. Dan duwt
hij hem tusschen de sporten van den
stoel, neemt hem zijn Bijbel af die
leert hem toch niet, anders dan kwaad
en sluit de deur af. En vol van blijd
schap, zoo gemakkelijk zijn prooi gevan
gen te hebben, gaat hij <!e straat op en
grimmig, woedend is zijn gezicht
Nu den strijd aangebonden tegen de
machthebbers, onder de «ingekeerde
leuze van Groen van Prinsterer „Tegen
het Evangelie, de Revolutie".
En medelijden kent hij dan niet, noch
tegen hen, noch tegen de tusschen de
sporten van den stoel zittenden posfinan.
Het was slechts voorgewend, om den
laatste in zijn macht, te krijgen.
Het vleien was dus valsch en huichel
achtig
Het overzicht dat we nu schrijven,
zouden we feitelijk wel het sinkings
overzicht kunnen noemen, want in aller
lei landen hyeft men thans stakingen of
dreigt het er.
We zullen allereerst maar eens aan
vangen met Portugal. Daar heerscht
een algemeene staking onder de zeelie
den en de transportarbeiders, waarbij
zich echter ook een groot deel van het
spoorwegpersoneel heeft aangesloten.
Als gevolg van dat laatsto heeft de
Portugeesche minister van oorlog alle
spoorweglijnen laten bezetten door mili
tairen, terwijl bovendien degenen van
het spoorwegpersoneel, die Zaterdag hun
werk niet hebben hervat ontslagen zijn.
Te Lissabon, de hoofdstad, zijn geval
len van sabotage gepleegd en hebben
verschillende aanhoudingen plaatsgehad.
liet verkeer met de spoorwegen kan
nog gedeeltelijk gaande worden gehouden,
daar verschillende ambtenaren op hun
post zijn gebleven.
Of ze het echter vol kunnen houden
is een moeilijke vraag. Want als zulke
brave broertjes staan de Portugeezen
nu over het algemeen juist niet bekend.
En vooral als ze dan de stakingskoorts
in hun lichaam hebben, zijn ze dubbel erg.
king zelfs een ernstig karakter te dra-
gen.
De stakers begeven zich dagelijks naar
de gehouwen der groote bladen, waar ze
de enkele werkwilligen, die er nog zijn,
van hun voornemen om te werken trach
ten af te houden.
Militaire patrouilles staan gereed, om
bij eventueele mishandeling in te grij
pen. Deze hebben nog wel niet plaats
gehad, maar kunnen elk oogenblik wor
den verwacht.
Vooral, waar thans de andere druk
kers en uitgeverspatroons zich met de
dagbladdirecties hebben vereenigd.
Deze laatste hadden eerst besloten
gezamelijk één blad uit te geven tijdens
de staking, doch ook het personeel, dat
dit blad zou drukken, ging in staking.
Nu hebben dan, zooals gezegd, de an
dere patroons en directies, hun hulp
aangeboden.
Mocht soms hun personeel eveneens
weigeren liet blad te drukken, dan wordt
liet onverwijld ontslagen.
Waardoor dan in 't geheel 6000 perso
nen werkeloos zullen zijn.
De derde staking die we op het
oog hadden, is die te Bombay in Britsch-
Indië.
Of heter gezegd, Bombay worut ge
teisterd door een reeks van stakingen.
Zoo zijn bijv. de ambtenaren der pos
terijen en telegrafie 21 dagen geleden
gaan staken, en er is nog geen kijk op
een regeling. Echter is de toestand,
dank zij hulp van particulieren en pad
vinders', tamelijk goed. De gasarheiders
zijn later gaan staken tengevolge daar
van waren de straten zonder licht, be
halve olielampen, die aan palen waren
gevestigd. Men heeft de straten toen
witgekalkt. En Zaterdagmiddag zijn de
bestuurders van de tram in staking ge
gaan.
't Is dus daar ook alles staking, wat
de klok slaat.
En wanneer zal er eens een eind aan
komen
In de vierde plaats willen wa nog
even de aandacht schenken aan enkele
stakingen, die dreigen uit te breken.
Daar is bijv. allereerst weer eens
Spanje.
Partiëele stakingen komen er te Barce
lona reeds weer voor en langzamerhand
schijnen die een scherperen vorm aan te
nemen, zoodat men bevreesd is voor een
algemeene staking.
Ook in Engeland is ten opzichte van
de mijnwerkers, die vrees nog niet liee
lemanl van de lucht.
Toch schijnt de kolencrisis erger te
zijn geweest dan thans, en bestaat er
zoodoende eenige hoop, dat. het niet tot
een staking zal komen.
Vooral een zeer goed besluit is, dat
bij de straks te houden stemming onder
de mijnwerkers, over staken of niet-sta-
ken, de jongens daaraan niet meer mo
gen deelnemen.
De zaken zijn te ernstig om die door
dergelijke jonge heethoofden te laten he
slissen.
We willen ons overzicht nog niet
geheel aan stakingen wijden, en vandaar
dat we dan ook nog even den blik naar
Oostelijk Europa richten.
Naast de vredesbesprekingen tusschen
Sovjet-Rusland en Polen, schijnen de
eersten ook in onderhandeling te wil
len treden met Generaal Wrangel, die
hun zooveel afbreuk doet en de laatste
dagen o.a. het belangrijke Donetzkolen-
bekken heeft bezet.
Terecht teekent een onzer bladen naar
aanleiding hiervan het volgende aan.
„Dat zou natuurlijk het einde zijn!
Polen is een buitenlandse})e vijand.
Maar Wrangel is een opstandeling.
Gaat Moskou met h e m onderhande
len, dan is' dit natuurlijk zooveel gezegd
als Wij weten er geen raad meer mee
Wij zien geen kans om langer de orde
in eigen huis te handhaven
En zelfs een bericht als dit laat
het dan onjuist zijnteekent reeds
den hachelijken toestand.
Als de toestand van Sovjet-Rusland
rooskleurig was, zou zulk een bericht
niet in de wereld kunnen komen.
Rusland snakt thans naar vrede".
De tweede staking waarop we
wilden wijzen, is die in de drukkerijen
der couranten te Berlijn.
Zelfs noemt men deze staking wel de
krantenoorlog, daar het hard tegen hard
gaat..
En vooral de laatste dagen is dat er
niet beter op geworden, begint de sta-
Eindigen we dit overzicht met du
Iersche kwestie.
Daar blijft de oproerigheid en oneenig
beid nog steeds voortduren.
Zoo vertelde Zaterdag een telegram
ons
„Een militaire wagen, die in de straten
van Cork reed, is gisteren aangevallen
door burgers, die met bommen gewapend
waren. Een soldaat werd gedood, en
verscheidene gewond, waarop de mili
tairen vuur gaven. Bij dit gevecht werd
een aantal voorbijgangers gewond door
kogels en hommen".
De „Westminster Gazette verneemt
uit dezelfde plaats, dat daar Zaterdag
een reeks ontploffingen gehoord werd,
gevolgd door geweervuur en het uitbre
ken van brand. Het bleek, dat, hel ge
meentehuis in brand was gestoken, door
dat men brandbommen door de vensters
had geworpen..Lieden in uniform beletten,
dat men liet gebouw naderde, voordat
het in brand stond, maar de brandweer
slaagde er in liet vuur te dooven, voor
dat het gebouw verwoest was. Men ziet
in het brand stichten in liet. gemeente
huis een represaillemaatregel voor den
moord op den soldaat in de vrachtauto,
welke daags te voren plaats heeft gehad.
Het gaat dus hard tegen hard.
Oog om oog, en tand om tand, dat. is
de leuze.
En waar blijft het: „Vergeldt geen
kwaad met kwaad, Mij komt de wrake
toe".
Een verwarde woning geschiedenis.
Voor den magistraat der Londensche
voorstad Willesden kwam dezer dagen
de volgende zonderlinge woning kwestie.
Een man deelde hem mede dat hij de
onderhuurder was van iemand, die het
huis had gehuurd. Zij kregen geschil en
de huurder van het huis, zegde den an
der de huur op.
Deze de onder-huurder ging nu
naar den eigenaar van het huis, kocht
dit van hem, ging naar huis, en zegde
den huurder de huur van het huis op.
De huurder vroeg van den onderhuur-
d"r huur, die laatstgenoemde, zijnde nu
huiseigenaar van het perceel, weigerde
te betalen.'
Thans zegde de aanvankelijke huurder
den onder huurder-eigenaar de huur op,
maar beiden bleven eenvoudig waar zij
Waren de een had den ander de hum-
opgezegd en beiden vroegen zij huur
de een als huiseigenaar de ander als
oorspronkelijke huuider.
De man, die nu voor den rechter kwam,
vroeg aan den magistraat hoe hij in
het ongestoord bezit kon komen van het
huis, dat hij gekocht en betaald had.
De magistraat zeide „Een hééle aar
dige kwestie. Gelukkig heb ik daarin
krachtens de wet geen vonniste wijzen.
Ga eens naar het provincie-gerecht pii
vraag daar den rechter een oplossing.
Hij zal de. zaak bepaald belangrijk vin-
dén".
Waardoor hij het zoolang uithoudt.
Een Franseh professor schrijft in de
„Matin" over den burgemeester van
Cork, die nog altijd hongerstaakt.
Volgens het, oordeel van den professor
is het feit, dat de lord mayor nog niet
overleden is, een buitengewoon verschijn
sel, dat echter, hoe zeldzaam ook, van
een wetenschappelijk standpunt niets mi
raculeus heeft. De professor gaf daar
van enkele voorheelden, in liet bijzonder
van een gevangene te Toulouse, die in
1831 overleed na 63 dagen gevast te
hebben zonder iets anders dan water te
hebben genuttigd. Toen hij overleed,
woog hij nog 52 pond. De professor
wees er' opé dat de onbeweeglijkheid,
waarin de burgemeester van Cork wordt
gehouden, liet beste middel is om hem
zoolang mogelijk in het leven te houden,
daar het eenige verbruik van energie
wordt veroorzaakt door het slaan van
het hart en het werken van de longen,
hetgeen slechts een tiende vertegenwoor
digt van de totale energie, die van een
levend wezen wordt, gcëischt.
Overigens gebruikt de burgemeester
water, zoodat hier geen sprake was van
een volledig vasten, aldus de professor,
die ook wees op de hooge temperatuur,
die voortdurend door de gevangenis-auto
riteiten wordt in stand gehouden, waar
door het verlies van calorieën vermeden
werd en het maken van langdurig vas
ten minder verrassend doet zijn dan het
anders zou kunnen zijn. De professor
meent dat de voorzorgsmaatregelen ten
aanzien van den burgemeester practisch
gelijk staan met het verschaffen van le
vensmiddelen. Zoo hij aan een normale
wisselende temperatuur en het gewone
gevangenisregime was blootgesteld, zou
hij reeds lang zijn overleden.
Ernstig ongeluk verhoed.
Een wakkere seinwachter heeft dezer
nachten een ernstig ongeluk met deu
ZEEUWSCH-VLAANDEREN
