Commissie
wil soepeler
teruggave
Rampfoto's in gestileerde verpakking
Schilder op grens van 'smartlap'
Schrijfster Claire
Tomalin wint
Whitbreadprijs
i
Complete Shakespeare op één avond
Songfestival wijst
geen land meer af
Kunst
Advies handel en roofkunst
Woensdag 29 januari 2003
NRC HANDELSBLAD
Door onze kunstredactie
Rotterdam, 29 jan. De commissie Ekkart, die onder
zoek doet naar door de nazi's ontvreemde kunst, bepleit een
soepeler en menselijker handelswijze ten aanzien van de te
ruggave van kunstwerken die in de oorlog uit bezit van
kunsthandelaren in Duitse handen zijn gekomen.
Dat is de strekking van de tweede
reeks aanbevelingen van de com
missie Ekkart, die vandaag zijn
overhandigd aan demissionair
staatssecretaris C. van Leeuwen
(Cultuur). De commissie doet in
opdracht van het ministerie van
OCenW onderzoek naar de her
komst van kunstvoorwerpen die in
de Tweede Wereldoorlog naar
Duitsland werden gevoerd, na de
oorlog naar Nederland werden ge
recupereerd en toen in bezit van
het Rijk kwamen. In 2001 bracht de
commissie adviezen uit over het te-
ruggavebeleid aan particulieren
die hun kunst aan de Duitse bezet
ter kwijtraakten. De aanbevelin
gen ten aanzien van kunsthandela
ren, waarbij speciale aandacht uit
gaat naar joodse handelaren wier
bedrijven tijdens de bezetting on
der Duits beheer werden gesteld,
komen hier in grote lijnen mee
overeen.
Ook dit keer houd t de commissie
rekening met het feit dat er door de
oorlogsomstandigheden vaak
geen bewijzen voor eigendom of
onvrijwillig verlies van kunstvoor
werpen voorhanden zijn. Soms
moeten duidelijke aanwijzingen
in plaats van hard bewijs voldoen
de worden geacht voor teruggave,
aldus de commissie.
Bij kunstwerken uit de privé-
collectie van een handelaar moeten
verzoeken om restitutie worden
behandeld conform de normen
voor particulier kunstbezit. Als bij
de aangifte na de oorlog 'diefstal'
of'confiscatie' is aangegeven en dit
nergens wordt tegengesproken,
moet die kwalificatie worden geac
cepteerd. Indien er geen aangifte
gedaan is maar er wel duidelijke
aanwijzingen voor diefstal of con
fiscatie bestaan, dient dat ook als
grond voor teruggave te worden
beschouwd, net als duidelijke aan
wijzingen voor verkoop onder
dwang, zoals dreiging met repre
sailles.
Zaken waarin na de oorlog door
de Raad voor het Rechtsherstel of
een andere bevoegde rechter een
vonnis is gewezen, moeten als af
gehandeld worden beschouwd.
Hetzelfde geldt voor zaken waarin
na de oorlog een formele schikking
tussen de rechthebbenden en de
boven de Stichting Nederlands
Kunstbezit geplaatste organen is
getroffen.
De nieuwe aanbevelingen van de
commissie Ekkart zijn gebaseerd
op de resultaten van het herkomst-
onderzoek naar kunstwerken van
het Projectbureau Herkomst Ge
zocht, en van het in november
2002 in boekvorm verschenen his
torisch onderzoek naar de resti
tutie in de jaren na de oorlog door
hetzelfde bureau.
Door onze kunstredactie
amsterdam, z9 jan. Het Eurovi-
sie Songfestival staat vanaf vol
gend jaar weer open voor alle lan
den die willen meedoen. De finale
op zaterdagavond wordt voortaan
voorafgegaan door een voorronde
op vrijdagavond, die eveneens
rechtstreeks op de televisie wordt
uitgezonden. De tien landen die
in de voorronde het hoogst eindi
gen, gaan door naar de finale.
Daarmee maakt de organise
rende European Broadcasting
Union een eind aan het fel bekriti
seerde systeem dat enkele jaren
geleden werd ingevoerd om de
toestroom van nieuwe landen in
te dammen en de uitzending niet
langer dan drie uur te laten duren.
Tot nu toe vallen elk jaar de lan
den af die tijdens de vorige finale
de minste punten haalden. Zo
heeft Nederland om die reden al
twee keer niet mogen meedoen.
Vanaf 2004 zijn de eerste tien
landen van het vorige jaar, net als
de vaste deelnemers Groot-Brit-
tannië, Duitsland, Frankrijk en
Spanje, altijd verzekerd van een
plaats in de finale. Tijdens de
nieuwe voorronde wordt gestre
den om de resterende tien plaat
sen. Zo blijft het maximum van 24
landen op de finale-avond ge
handhaafd, terwijl er a priori geen
landen meer worden afgewezen.
De EBU heeft hiertoe besloten op
aandringen van de aangesloten
publieke omroepen, die in hun
strijd tegen de commerciële zen
ders maximaal rendement willen
halen uit de populariteit van het
evenement.
Dit jaar vindt de internationale
finale op 24 mei plaats in Riga,
omdat Letland vorig jaar het festi
val won. Zaterdag begint de Ne
derlandse voorronde, die over vier
zaterdagavonden is verdeeld.
Door onze correspondent
londen, 29 jan. De Britse
Whitbreadprijs voor literatuur is
gisteren toegekend aan de Lon-
dense schrijfster Claire Tomalin
voor The Unequalled Self, haar bio
grafie van Samuel Pepys, de ze-
ventiende-eeuwse ambtenaar,
vrouwenversierder en dagboek
schrijver.
De Whïtbread, met een prijzen
geld van 30.000 pond (48.000 eu
ro), concurreert al 32 jaar met de
Booker Prize om de hoogste sta
tus. Tomalin (69) versloeg haar
echtgenoot, roman- en toneel
schrijver Michael Frayn (69), die
voor dezelfde prijs was genomi
neerd voor zijn roman Spies. Beide
favorieten voerden al weken een
double-act op door bij elke gelegen
heid te verklaren dat hun eigen
boek de prijs absoluut niet ver
diende, maar dat van de ander.
Pepys (1633-1703) was een hoge
ambtenaar en bestuurder van de
Engelse marine tijdens de zeeoor
logen met de Nederlandse Repu
bliek. Negen jaar (van 1660 tot
1669) hield hij een gedetailleerd
dagboek bij, dat nog steeds geldt
als een van de beste historische
bronnen van de Restauration, toen
Engeland na de periode-Cromwell
in Karei n weer een koning had.
Pepys was getuige van historische
gebeurtenissen zoals de grote
brand van Londen (1666), die ook
een einde maakte aan de pestuit-
braak waarbij een kwart van de
94.000 inwoners een jaar eerder
omkwam. Aan Pepys danken we
beschrijvingen van Shakespeare-
uitvoeringen („het meest smake
loze en ridicule stuk dat ik ooit
zag") en over zijn liefdesavontu
ren schreef hij in code, die pas 150
jaar later ontraadseld werd. Ook
zat hij zes weken gevangen in de
Tower, op verdenking van mede
plichtigheid aan een paaps com
plot tegen de koning. In The Une
qualled Self probeert Tomalin ook
Pepys' leven buiten de dagboekpe
riode in kaart te brengen.
De Whitbreadprijs wordt tradi
tioneel in stappen toegekend. De
jury kiest eerst de beste boeken in
vijf categorieën: romans, biogra
fieën, debuten, poëzie en kinder
boeken. De laatste drie categorie-
en werden gewonnen door respec
tievelijk Norman Lebrecht voor
zijn roman The Song of Names, Paul
Farley voor zijn bundel The Ice Age
en door Hilary McKay met Saffy's
Angel.
Vorig jaar mochten kinderboe
ken voor het eerst meedingen
naar de hoofdprijs. Die werd toen
gewonnen door Philip Pullman
voor zijn trilogie His Dark Material.
Omslagen van tijdschriften ten tijde van de watersnoodramp op de expositie in het Fotomuseum (Foto NRC Handelsblad, Vincent Mentzel)
Tentoonstelling: De ramp van '53
door het oog van de media.
Nederlands Fotomuseum, Witte
de Withstraat 63, Rotterdam. T/m
9/3, dit/m zo ll-17u. Inf.
010-2132011 of
www.nederlandsfotomuseum.nl.
Door Eddie Marsman
In de diverse Nederlandse fotoar
chieven ligt een schat aan fotoma
teriaal, gemaakt ten tijde van de
watersnoodramp die zich dit jaar
precies een halve eeuw geleden vol
trok in Zeeland, Noord-Brabant en
Zuid-Holland. Daaruit moet een
indringende tentoonstelling zijn
samen te stellen die niet alleen een
beeld schetst van de gebeurtenis
sen en de gevolgen maar ook - di
rect of indirect - van de wijze waar
op deze door professionele foto
grafen in beeld werden gebracht.
Waar letten ze op? Welke foto's
maakten ze en welke werden er wel
en welke niet gebruikt door de re
dacties van kranten en tijdschrif
ten? Met De Ramp van '53 door het oog
van de media heeft het nieuwe Ne
derlands Fotomuseum in Rotter
dam (recent ontstaan uit de fusie
van het Nederlands Foto Instituut,
het Nederlands Fotoarchief en het
Nationaal Fotorestauratie Atelier)
geprobeerd die gedroomde ten
toonstelling te maken. Maar meer
dan een poging is het niet gewor
den. Centraal in de presentatie
staat een metershoog beeldscherm
waarop doorlopend fragmenten
uit historisch beeld- en geluidsma
teriaal vertoond worden. Dat ma
teriaal zit verstopt in een 'Engraph
multimedia' computer, een nieu
we presentatietechniek waarmee
bezoekers zelf aan de slag kunnen.
Zoiets heet interactief maar is in de
praktijk, en zeker met maar één
beeldscherm, vooral overactief. Af
hankelijk van de grillen van de me
debezoekers wordt er eindeloos
gezapt op zoek naar dat ene film
pje met die zwemmende koe dat
nóg eens gezien moet worden. De
foto's die ook in de Engraph moe
ten zitten, de tijdschriften waarin
virtueel gebladerd kan worden: ze
willen maar niet tevoorschijn ko
men.
Tegenover het beeldscherm
staan, óf beter gezegd leunen, fo
to's van onder meer Henk Jonker,
Ed van der Elslcen en Ed van Wijk
in aluminium constructies die met
hun ronde gebogen achterkant en
diagonale steunen doen denken
aan strandstoelen - een associatie
die wordt versterkt door de met de
signershand uitgestrooide bergjes
fijn zand waarin ze zijn neergezet.
Die vormgeving zal ongetwijfeld
bedoeld zijn om het contrast te ac
centueren tussen de watersnood
van toen en het argeloze vakantie
vertier van nu. Maar uitgewerkt
t
WATERSNOOD 1953
wordt dat contrast nergens, en wat
overblijft is niet meer dan een ge
stileerde verpakking die zich op
geen enkele wijze wil verbinden
met de realiteit van de inhoud.
Niet alleen is de fotoselectie met
38 moderne reproducties zowel
kwalitatief als kwantitatief uiterst
mager, ook van de in de titel van de
tentoonstelling voorgespiegelde
duiding komt bitter weinig te
recht. De Engraph toont beelden
maar analyseert ze nergens, de fo
to's hangen zonder tekst of uitleg
in hun stoelen en voor het overige
moet de bezoeker het doen met een
reeks ook alweer zonder enig com
mentaar gepresenteerde voorpagi
na's van kranten en tijdschriften,
en met enkele opengeslagen exem
plaren van het kort na de gebeurte
nis uitgebrachte boek De Ramp.
Vanwege de voor de slachtoffers
bestemde opbrengst werd dit bock
in zo'n grote oplage gedrukt dat
het tot op de dag van vandaag in ie
der antiquariaat voor het oprapen
ligt. Dat gebrek aan interpretatie
en analyse van het visuele beeld
doet op zijn minst vreemd aan voor
een museum dat zich juist op dit
terrein zegt te willen onderschei
den van de andere, al dan niet re
cent opgerichte foto-instellingen
die zich juist meer richten op indi
viduele fotografen en hun oeuvres.
En dat terwijl de aanknopings
punten voor een beeldanalyse (of
een aanzet daartoe) toch voor het
oprapen liggen. Waarom werden
er op covers van zowel binnen- als
buitenlandse tijdschriften zo veel-
Deze week wordt herdacht dat vijftig jaar geleden Zeeland en delen van
Zuid-Holland en Noord-Brabant werden getroffen door een waters
noodramp. Vandaag herinnert dichter Rien Vroegindeweij zich op de
Achterpagina hoe het vijandig water opeens bij hem thuis in het trapgat
klotste. Vrijdag een recensie van de wereldpremière van Requiem 1953,
gecomponeerd door de Friese Zeeuw Douwe Eisenga, en een verhaal
over Capelle, dat ernstige schade leed. In het Zaterdags Bijvoegsel
schrijft Kees Slager over het bestuurlijk falen van de autoriteiten voor
en tijdens de ramp.
vuldig foto's gemonteerd? Had dat
enkel te maken met de traagheid
van de beeldvoorziening in die ja
ren waardoor de sterkste foto's
lang niet altijd direct voorhanden
waren, of gebeurde het doelbewust
om een gewenst effect te bereiken?
Zowel uit de kranten als de tijd
schriften blijkt dat vrijwel vanaf
het begin in de nieuwsvoorziening
sterk de nadruk werd gelegd op de
wederopbouw, meestal gecombi
neerd met een naar de oorlogsjaren
verwijzend pleidooi voor saamho
righeid. In hoeverre speelde dat
mee in de keuze van beeldbepalen
de foto's? Want het is opvallend
hoe vaalt er gebruik werd gemaakt
van foto's van een moeder en een
kind, bij voorkeur schuilend onder
een deken - een direct op herken
bare emotie inspelende symboliek.
En waarom werden er alleen maar
dode koeien gefotografeerd? Zou
den dode mensen te veel aan de
oorlogsjaren herinneren, of wer
den dergelijke beelden niet beta
melijk geacht in de Nederlandse
fotojournalistiek van die jaren?
Hoe uitzonderlijk is dus die ene in
de expositie opgenomen 'Karde'
foto van Henk Nieuwenhuijs, van
een wanhopig verkrampte vuist
tussen een stapel puin en planken?
Het zijn vragen waarvan je zou ver
wachten dat de expositie ze niet al
leen zou stellen, maar ook zou be
antwoorden.
www.nrc.nl
Meepraten over films van
het International Filmfestival
Rotterdam:
www.filmpage.nl
SOLE
In de blanke, Amerikaanse hip-
hop-underground doen ze niet al
les anders dan de echt grote rap
pers. Zo had El-P, voorman van
het Def Jux-label, al eens een flin
ke verbale aanvaring met Sole, een
van de meest getalenteerde verte
genwoordigers van de scene rond
het label Anticon. Waarover het
ging zullen de direct betrokkenen
ook niet meer precies weten, maar
feit is dat Sole op zijn tweede cd
SellingLive Water bepaald niet ach
terblijft bij de concurrentie.
Een zinsnede als „I didn't vote;
now I'm rolling with the commies,
but I never took lessons from no
hiphop-nazis", waarmee het titel
nummer opent, zegt al iets over de
scherpe manier waarop Sole naar
de buitenwereld kijkt.
Zijn observaties, verwoord in
een meedogenloze flow, krijgen
gezelschap van de nogal donker
uitgevallen productiemethodes
van labelgenoot Alias (in de meer
derheid van de nummers althans),
waarin af en toe zelfs het dwingen
de karakter van de beat opgeheven
wordt. Alsof het hele geluidensta
ketsel elk moment in elkaar kan
donderen.
De indringende luisterervaring
die dat oplevert, is genoeg recht
vaardiging voor een plaat als Sel
lingLive Water.
Jacob Haagsma
Sole: SellingLive Water (Anticon
abr0026cd) distr. Konkurrent
Tentoonstelling: Kees van Dongen
(1877-1968), Litho's, pochoirs en
schilderijen. Kunsthal,
Westzeedijk 341, Rotterdam. T/m
27 april. Di-za 10-17u, zo ll-17u.
Cat. 27,50. Inl. 010-4400301.
Door Saskia de Bodt
j Na een Rotterdamse jeugd en aca-
j demietijd vertrok Kees van Don-
I gen in 1897 voorgoed naar Frank
rijk. In Parijs maakte hij al gauw
j furore met zijn fauvistische por-
I tretten van steeds mondainere da
mes en heren. Meer dames dan he
ren, want hij was een indringend
beschouwer van het vrouwelijk
schoon dat hij, naarmate hij ouder
werd, in steeds zwieriger lijnen tot
de essentie terugbracht. Zijn latere
werken, vooral de litho's uit het In
terbellum en lang daarna (de kun
stenaar werkte nog tot in de jaren
zestig), zijn sterk decoratief. Juist
aan dit aspect, wat niet het meest
voor de hand liggende is voor Van
Dongen, geeft de Kunsthal dit
voorjaar ruimschoots aandacht.
De tentoonstelling is groot, bijna
té groot, want het omvangrijke
grafische werk van Van Dongen is
nog aangevuld met tekeningen en
schilderijen. Dat laatste werkt
enigszins nadelig. Gloedvolle ge
schilderde portretten met zinde
rende kleuren als Naakt met hoed
(particuliere collectie USA), hoe
fantastisch ook, versterken het
beeld van Van Dongens grafiek
niet. Integendeel, ze benadrukken
juist het gestileerde, vaak al te ge
makkelijke karakter van het ge
drukte werk.
Toch is de tentoonstelling zeker
de moeite waard, al was het maar
omdat goed te zien is hoe deze gro
te kunstenaar, evenals vele van zijn
tijdgenoten, ook op de grens van
de 'smartlap' en de cartoon heeft
gewerkt. Het begon er mee dat hij
in 1901 voor het populaire tijd
schrift L'Assiette au Beurre zestien
paginagrote penseeltekeningen le
verde die een heel nummer vulden
met het droeve relaas over een ar
me moeder en haar dochter aan de
zelfkant.
Vooral de boekillustraties die
Van Dongen bijna vijftig jaar later
nog maakte voor gelimiteerde uit
gaven van hoogtepunten uit de
Franse literatuur (van Henri de
Montherlant, Voltaire, Baudelaire)
intrigeren en verwonderen. Nu
geldt dat misschien in het alge-
Van Dongen: Brigitte Bardot, 1954
meen voor illustraties door kun
stenaars die bekend en gewaar
deerd zijn vanwege hun 'echte', se
rieuze kunst. Dat komt waar
schijnlijk vooral omdat je opeens
ziet hoe die kunstenaars (die per
definitie een groot ego hebben)
zich in alle bochten hebben ge
wrongen om zich in de gedachten-
wereld van iemand anders te ver
diepen. Dan lijkt het wel alsof ze
zich, doordrongen van het feit dat
hun werk direct moet aanslaan,
opeens veel losser en speelser op
stellen. Bij Van Dongen is dat zeker
het geval. Voor de verschillende
episodes uit de dierenverhalen van
Rudyard Kipling bijvoorbeeld
(1920) komt hij tot een soort van
surrealistische oplossingen. Een
pijp, een doodshoofd en een wijn
glaasje zijn uitgespaard in een om
gekeerde landkaart van het gebied
rond Soissons. Een olifantje met
een blauw opgemaakt oog en een
dikke parelketting paradeert met
netkousjes en op hoge hakjes rond.
In de meeste andere boeken, zoals
La revolte des Anges van Anatole
France, voert de kunstenaar de
spanning tussen de geest en het li
chaam soms hoog op, maar bijna
altijd ontlokken deze illustraties
ook een glimlach. Het is humor die
gedateerd is maar die toch nooit
helemaal vergaat, omdat er een
naïeve blijheid aan ten grondslag
ligt. In Van Dongens 'vrije' grafiek
blijft dat aspect overigens geheel
achterwege. Brigitte Bardot en de
vele dames met pagekopjes staren
hun vereeuwiger cool aan, of probe
ren ze hem toch te verleiden?
Voorstelling: The Complete Works
of W ill iam Shakespeare
(abridged), door The Reduced
Shakespeare Company. Regie:
Adam Long. Gezien: 25/1 Leidse
Schouwburg, Leiden. Tournee t/m
12/3. Inl. (020) 675 0966 of
www.thierens.nl.
Door Wilfred Takken
Shakespeare's Othello wordt be
zongen in een hip-hoplied. De Ro
meinse veldheer Titus Andronicus
presenteert een bloedig kookpro-
gramma. De tiendelige Rozenoor-
logen worden gebracht als foot-
ball-wedstrijd waarbij de Engelse
kroon als speelbal dient. Al vijftien
jaar tourt The Reduced Shakespea
re Company door Engeland, Ame
rika en Australië met een komische
show waarin alle toneelstukken
van William Shakespeare op één
avond worden afgeraffeld. Inmid
dels hebben de komieken een vaste
show in het Londense West End en
maakten ze soortgelijke shows
over de Bijbel en de geschiedenis
van de Verenigde Staten. Impresa
riaat Gislebert Thierens heeft de
groep nu naar Nederland gehaald.
De even opzienbarende als on
mogelijke pretentie om het om
vangrijke oeuvre in anderhalf uur
te proppen is al grappig, de uitwer
king is nog grappiger; alom aanbe
den meesterwerken worden ver
malen tot snelle, komische num
mers. De aankleding is carnava
lesk, met slechte pruiken en lullige
valse baardjes. Eerste slachtoffer is
Romeo en Julia, dat met ballctpasjes
en quasi-amateurisme onderuit
wordt gehaald. Daarna beginnen
de komieken meteen vals te spe
len; 'compleet' blijkt deze show
helemaal niet re zijn. De zestien
komedies worden samengevoegd
tot één komedie met een onna
volgbare intrige. Van de 37 stuk
ken worden er 26 slechts zijdelings
genoemd.
De geroutineerde komieken
Rick Bland, Walter Lewis en Chris
tian Malcolm zijn sterk in vette
grappen en slapstick. De razend
snelle 'bardbusters' stappen steeds
uit hun rol en bespreken de show
uitgebreid met elkaar, zodat het
publiek betrokken blijft. De anar
chistische chaos doet aan Monty
Python denken, maar dat kan ook
ons beperkte Britse referentieka
der liggen. Bovendien balanceren
de komieken tussen behaagzucht
en charme, wat meer in de Ameri
kaanse humortraditie past.
Na de pauze heeft de groep
slechts één toneelstuk over: Ham
let. Het langer stilstaan bij één stuk
blijkt geestiger dan het vluchtig
langs zoveel mogelijk stukken ren
nen. Hoogtepunt is de scène waar
in Hamlet het uitmaakt met zijn
geliefde Ophelia. De scène wordt
uitgesponnen tot een hilarisch
staaltje publieksdeelname. Eén
blootbuikig blond meisje uit het
publiek moet Ophelia spelen. De
rest van het publiek moet haar te
genstrijdige gedachtes vertolken.
Terwijl de rechterhelft van de zaal
bulderend: „Get thee to a Nunne
ry!" ('Ga toch naar het klooster")
scandeert, roept het balkon: „Cut
the crap, Hamlet. My biological
clock is ticking. I want babies
now!"
Je zou verwachten dat zo'n ty
pisch Britse show de oversteek
naar Nederland niet overleeft.
Maar de taal is niet moeilijk en de
grappen zijn ook leuk voor men
sen die niet veel van Shakespeare
weten. Wat enigszins verloren gaat
is het beeldenstormende aspect
van de show, het spotten met de
heiligheid van Shakespeare. De
schrijver is hier al op zoveel manie
ren bewerkt dat we niet schrikken
van een hiphop-Othello.
Als toegiften wordt Hamlet ook
nog in dertig secondes, in twee se
condes én achterstevoren ge
speeld. Dan heeft de groep de zaal
allang los gespeeld en volledig
voor zich gewonnen.
Kritiek op
Amsterdamse
schouwburg
Door onze kunstredactie
Amsterdam, 29 jan. De Vereni
ging Vrienden van de Amsterdam
se Binnenstad en het Cuypersge-
nootschap verzetten zich tegen de
bouw van een nieuw vlakke-vloer-
theater tussen de Stadsschouw
burg en popzaal De Melkweg in
Amsterdam. De vereniging, die
strijdt voor het behoud van het
monumentale karakter van de
grachtengordel, schrijft aan de
Stadsdeelraad Centrum: „Door de
grootschaligheid van de uitbrei
ding, zowel in hoogte (bijna 40
meter!) als in de maten van de ge
velvlakken reduceert zij de be
staande schouwburg tot een mal
lotig aanhangsel." Vooral het feit
dat de „uit de kluiten gewassen
melkfabriek" boven de schouw
burg uit zal steken, stuit op verzet.
Cor Schlösser, directeur van de
Melkweg, noemt de kritiek voor
barig omdat het definitieve bouw
plan pas eind februari wordt ge
presenteerd, waarna de gebruike
lijke inspraakprocedures volgen.
Schlösser bestrijdt niet dat de
nieuwbouw hoger zal zijn dan de
schouwburg, maar zegt dat dit
vanaf het Leidseplein niet te zien
zal zijn. De bouw staat gepland
voor begin 2004. Het Cuypersge-
nootschap, dat strijdt voor behoud
van 19de-eeuwse architectuur,
richt zich vooral tegen het plan om
ook het interieur van de schouw
burg te verbouwen.
Verkoop van
operakostuums
Door onze kunstredactie
Amsterdam, 29 jan. De Neder
landse Opera houdt met een pu
blieke verkoop opruiming onder
de kostuums van operaproducties
die niet meer zullen worden uitge
voerd. Op 8 februari kan men van
12 tot 18 uur in de foyers van het
Amsterdamse Muziektheater kie
zen uit zo'n vierduizend kos
tuums, hoeden, sieraden en schoe
nen uit opera's als La Traviata. Car
men, Krol Roger en Don Giovanni. De
prijzen variëren van één tot hon
derd euro.
Chihwaseon slot
Filmfestival
Door onze kunstredactie
Rotterdam, 29 jan. Het Inter
national Film Festival Rotterdam
zal zaterdag 1 februari worden af
gesloten met de vertoning van de
speelfilm Chihwaseon van de de Ko
reaanse regisseur lm Kwon-taek.
De film is geïnspireerd op het le
ven van de Koreaanse schilder Oh-
won Jang Seung. Festivaldirecteur
Simon Field koos de film onder
meer om zijn klassieke stijl. „Iro
nisch genoeg is deze prachtige
klassieke stijl zeldzaam geworden
binnen de onafhankelijke film
kunst."»
Tamar van den
Dop wint met LOT
anger, 29 jan. Regisseur Tamar
van den Dop heeft met haar film
LOT op een filmfestival in het
Franse Anger de publieksprijs
voor de beste korte Europese film
èn de prijs van de jury gewonnen.
LOT toont de wereld gezien door
de ogen van een vij fjarige. (ANP)
Geld Van Vliet
voor Unicef
scheveningen, 29 jan. Cabare
tier Paul van Vliet (67) heeft
700.000 euro ten bate van Unicef
opgehaald met zijn eerste theater
tournee, die gisteravond werd af
gesloten in het Circustheater in
Scheveningen. Van Vliet is al ruim
tien jaar Unicef-ambassadeur en
treedt sinds anderhalf jaar alleen
nog op ten bate van het kinder
fonds. Het geld gaat naar een on
derwijsproject voor kinderen in
Bangladesh. Volgend seizoen gaat
de hij opnieuw vier maanden op
toemec. (ANP)
Verhoeff maakt
film over Thoolen
Door onze kunstredactie
Amsterdam, 29 jan. Pieter Ver
hoeff maakt een tv-documentaire
over de acteur Gerard Thoolen, die
in 1996 op 53-jarige leeftijd over
leed. Hij combineert archiefbeel
den met de herinneringen die naar
boven komen tijdens een speciaal
georganiseerd diner met vrienden,
bekenden en familieleden van
Thoolen. De documentaire, ge
steund door het Stimulerings
fonds Culturele Omroepproduk-
ties, wordt waarschijnlijk volgend
seizoen uitgezonden door de Hu
manistische Omroep Stichting. In
samenwerking met Omrop Frys-
lan gaat Verhoeff tevens een film
versie maken van de Friestalige
theatervoorstelling King Lear, die
in mei in première gaat bij toneel
groep Tryater, met de 71-jarige ca
baretier Rients Gratama in de
hoofdrol.
Edison voor
oeuvre Knopfler
Hilversum, 29 jan. Gitarist,
zanger en componist Mark Knop
fler (53) krijgt op 6 maart bij de uit
reiking van de Edison Music
Awards 2003 de Oeuvreprijs Inter
nationaal overhandigd. De Edison
Oeuvreprijs Nationaal gaat dit jaar
naar René Froger.
