Liefhebbers
in Rotterdam
zouden hun vingers aflikken
ClicKéfci^Hok
HET VRIJE VOLK OKTOBER 1958
I,
De Krimpenerwaard is een ideaal terrein voor de postduiven
sport. Er zijn min of meer hatelijke mensefl, die beweren dat in
vroeger jaren de postduif de enige verbinding was van de
Krimpenerwaard met de buitenwereld, maar wij hebben ook
redenen om aan te nemen dat overwegingen van plezierige
vrij-tijdsbesteding de duivensport in de Krimpenerwaard heb
ben gestimuleerd.
Nu is het inderdaad zo, dat de postduif zich in het geheel niets heeft
aangetrokken van de lastige oeververbindingen en lustig klapwiekend
van dijk tot dijk vloog en het is in dat opzicht misschien begrijpelijk
dusdanige vurige duivenliefhebbers zijn. Want voor hen moet de duif
dusdanige vurige duiveliefhebbers zijn. Want voor hun moet de duif
een ideaal geweest zijn
Er zijn ook boze tongen in de
Krimpenerwaard, die de duif een
echt monument wilden geven
omdat dit lieve dier, zoals zij
zeiden, de enige levende sterve
ling was die. buiten losgelaten,
zijn heerlijk stukje land kon te
rugvinden.
En dat was voor de mensen die
daar hun dagen sleten, hun lief
en leed vonden te midden van
de rustige beslotenheid, tóch een
voldoeningwant nü nog spre
ken de bestuurders van een
voetbalclub in die contreien met
zeer bittere lach over de KNVB.
die hun elftallen had ingedeeld
in een Gelderse afdeling
En toen de bestuursleden bij
die grote, alles-vvetende Konink
lijke Nederlandse Voetbalbond aan
de bel trokken, moesten er flink
formaat landkaarten aan te pas
komen voor ze in Den Haag over
tuigd waren van de foutieve geo
grafische indeling.
Maar sindsdien denken weel
een paar mensen meer in de
Krimpenerwaard, dat ze onvind
baar zijn in Nederland
Ieders hoop is in dit verband
echter op de brug gevestigd, hoe
wel de duivenliefhebber zich goed
realiseert dat deze staalconstruc
ties aan zijn sport weinig afdoen,
behalve misschien de diep-door-
denkende theoreticus, die zegt:
„Waar een brug is komen men
sen. Waar mensen zijn komen veel
woningen. En waar veel woningen
zijn in compacte blokken of hoog
bouw, daar wordt de duivensport
onmogelijk"
Ook in de grote en middelgrote
steden immers is de duivensport
langzaam maar zeker aan het af-
omdat in de huizen van
betrekkelijk klein bouwvolume het
houden van deze „vliegende ren
paarden" onmogelijk is, terwijl
bovendien gemeentelijke verorde
ningen de sport in de weg staan
Nog ruimte genoeg
Deze theoreticus zal voorlopig
nog niet veel aanhangers voor
zijn theorie vinden, want er is nog
ruimte genoeg in de Krimpener
waard èn bovendien zijn de orga
nisaties van de postduivenhouders
bijzonder actief geweest.
Zo heeft men kunnen bereiken,
dat in de nieuwbouw «behalve bij
de flats) bepaalde woningen aan
gewezen werden waarin duiven
gehouden mogen worden.
En dat is een resultaat, bereikt
na langdurige onderhandelingen,
waarvoor de liefhebbers in steden
als bv. Rotterdam en Schiedam
zich de vingers zouden aflikken.
Het gevolg daarvan is, dat de
duivensport nog steeds in stijgen
de lijn is wat het aantal hokken
betreft. De aantrekkingskracht op
de jeugd is weliswaar gering ge
bleven. en men wijt dat aan de
talrijke andere mogelijkheden tot
ontspanning.
Maar wanneer de mensen wat
ouder worden en liever dichter bij
huis blijven dan begint een hok
aantrekkingskracht te krijgen,
hoewel de meesten van de door
gewinterde liefhebbers zijn zoals
Adriaan Spek uit Krimpen aan
den IJssel, tijdschrijver bij Van
der Giessens Scheepswerf.
Hij heeft altijd in de Krimpe
nerwaard gewoond tussen de be
schermende dijken. Hij heeft van
af zijn prille jeugd duiven ge
houden en thans behoort hij tot
de „veteranen" met zijn dertig
„dienstjaren".
Adriaan weet alles van de beest
jes af en hij weet veel van het
organisatie-leven in zijn kwaliteit
als bestuurslid van de postduiven
vereniging, die de schone naam
„Vriendschap" draagt. Een post
duivenvereniging met ruim zeven
tig leden en vijfenvijftig vlieg-
hokken.
„En dan mag onze zustervereni
ging hier in de gemeente er ook
zijn, zodat Krimpen aan den
IJssel echt wel een centrum van
de duivensport is. Maar ook in
Lekkerkerk iwaar ze in de Neder
landse Bond van Postduivenorga-
nisaties vliegen) en in Krimpen
aan de Lek (Nederlandse Bonden
de Rotterdamse Bond van Post
duivenhouders) wordt flink aan
de sport gedaan."
De duiven-„melker" heeft ook
zijn ideeën over de vliegroutes en
in dit opzicht heeft hij een hart
grondige hekel aan de overzeese
vluchten, zoals die bv. gehouden
worden vanaf het Engelse Parke-
stone.
„Parkestone is mij niet sympa
thiek omdat de duiven een lange
weg moeten afleggen, die vol
moeilijkheden is. Want op zee
kunnen de dieren niet rusten en
als er dus onverwachte tegenval
lers zijn dan is de duif geheel en
al verloren."
De heer Adriaan Spek zult u
dan ook nooit zien inkorven als
de vlucht van Parkestone gaat,
maar overigens is hij een enthou
siast deelnemer aan alle grote
evenementen en in zijn huiskamer
vindt men dan ook trofeeën die
de herinnering levendig houden
aan successen.
Als bestuurslid van zijn vereni
ging interesseert hij zich in hoge
mate voor de organisatorische
zijde van het duivenvraagstuk.
Hij is een fervent voorstander
van de duivensport, omdat hij van
mening is, dat dé ideale omstan
digheid is dat de sport „aan huis"
beoefend kan worden zodat de
„uithuizigheid" van veel echtelie
den, zeer tot verdriet van hun
echtgenotes, tot een minimum be
perkt blijft.
In Adriaan Spek hebben wij
een exponent gezocht van de ge
hele duivensport in de Krimpener
waard, in zijn enthousiasme weer
spiegelt zich de gehele opgaande
lijn van deze tak van sport in het
mooie land, dat nu zo dichtbij is
gekomen.
ADRIAAN SPEK
.exponent van de duivensport
Niet over zee
Adriaan Spek, een vrolijke veer
tiger, Krimpenaar in hart en nie
ren, een foto van Rien Terlouw
op de schoorsteen, en tevens een
vurig supporter van Sparta, is
zonder enige twijfel dol op zijn
diertjes:
,Jk heb een goeie dertig duiven
en dat zijn tegelijkertijd dertig
goeie duiven. Als ze met „pen
sioen" gaan dan houd ik ze voor
de kweek, want dat is altijd een
dankbare aangelegenheid."
Advertentie I.M.
deutz
