ADRIAAN RENTIER schrijft een brief... wsmmsm. «mmm mmmis i mm&m wmm tëmmm Malando's repertoire is rasecht Zuidamerikaans Het bijbelboek Job herleeft maar niet het einde Onder het beuken van wrakhout tegen de zolder: 4Geachte Vrienden die dit lezen c A KET VRIJE VOLK DONDERDAG 24 DECEMBER 1953 PAGINA- 11 ft 7 OOR ADRIAAN RENTIER uit Nieuwerkerk Zijn de tot hy enkele honderden meters m levensjaren geworden als de hoofdstukken uit het ^ag Bijbelboek Job. De dood heeft hem bezocht als Satan, waar wel "gevlerkth3ÏS«tijd W die Jób zijn kinderen ontnam, zijn bezit en vee, die Job over was. Hij zwaaide en gebaarde dreef tot de vaalt van dienste ellende. ,oen hij merkte dat de bewoners ook naar de zolder gevlucht uit Na de beproeving kreeg Jób zeven zonen en drie dochters het dakvenster het vlot hadden ge- terug, en zijn bezit vermeerderde tot dubbel zoveel. Maar voor zien en hem herkend. Adriaan Rentier is er niet de wending ten goede zoals het Jobs- s.nel dreef de zolder naar de boer- verhaal die 'cent. Het verhaal over de man van Nieuwerkerk eindigt daar, waar in het Oude Testament de Almachtige sprekende uit een stormwind aan Job Zijn grootheid openbaart wie heeft de zee met deuren afgesloten toen zij bruisend uit de moeder schoot kwam? en belooft hem te zullen tooien met „gouden voorhoofdsierselen"symbolen van aards bezit. VOOR ADRIAAN RENTIER, die straks Oudjaar 1953 één en vijftig wordt, is alles, bijna alles wat het leven mooi en derij, die al lag het woonhuis op een bult in het land door meters hoog water omgeven was. Bergen wrakhout dreunden tegen de muren. Redding voor Rentier en zijn gezin scheen te dagen. Het was ijdele hoop OHTER stond door „DIJKZICHT" een moordende langs dodelijk vermoeid en wezenloos stroom, zo veel ontbering en verdriet. ver reikte Marie het weinige verband dochtertjes gevonden was. schreef goed maakt verleden tijdZijn leven is kleurloos geworden a's RampSnsedSk df raldefin Sierde5 °>*r waren de eigenaar va„ ..Dijk- het eiland dat hij bewoont, grauw en gescheurd als de verznte Het stuurloze' vlot, waar al planken zicht", boer Jacob van Klinken, en akkers. - ,u- AL DIE BEELDEN uit de gelukkige jaren van voor de oorlog staan hem nog helder voor de geest. Hij weet op het uur af wanneer de negen kinderen geboren zijn, en op welke dag. Hij heeft de hulp van foto's niet nodig om zich de ronde gezichtjes te herinneren, toen ze nog jong waren. Ook zonder kiekjes kan hij ver tellen wie het meest uit de kluiten gewassen was, welk pakje de kleinste door het. waswater. Zes kleifters zagen met verbaas de ogen hoe bij het luwen van de storm een zusje op de zolder ter wereld kwam. GUI FORTGENS van versplinterd waren, kwam in het z'-'n vrouw Marie met hun zoons hoog bruisende water, dat het op Leunis, Marien en verloofde. Daar dertig meter van de hofstede onder waren Leen van Klinken, en zijn het opgestuwde wrakhout drukte. vrouw Coba met de drie kleinkinde-. Kozijnen, schotten, balen stro ren. die Marien met de auto op het schoten op de mensen toe, en sleur- nippertje uit de houten noodwoning |-.IE ZELFDE MAANDAG bore Ren- merden van planken een ruwe kist. den ze mee in het water, dat hun m de boomgaard had kunnen halen. I )ii!j maajnualt Dorg «en nlaatsten ze een derde fl.ic vlak voordat het water niikzirht." lJ tier in de morgenuren met de "J?.;°e °1JK piaar6ten ze een aerae hij links van de ondertekening Jacomintt Rentier ligt nu naast ha broertje Marinus begraven. Cornelis-Jan had haar bij het zoe ken tussen het wrakhout zien liggen, maar kon niet de moed vinden om het zijn vader te vertellen. De Van Klinkens borgen Jacomina en tim weerstand brak. viak voordat het water „Dijkzicht' Cornelis-Jan zag nog een ogenblik Zondagmorgen bereikte. iedere are grond een goed gewas te kans twee zusjes op een kist te du- oaa winnen. wen' maar kon ze niet meer grijpen weert, bestaan, met zijn ploeteren om van tier in de morgenuren met de rP "1J1 hulp van boer Jacob en zijn zoons u t trui de tienjarige Marinus uit het wrak- Daar waren buurman Jan Flik- hout de schuur De maimcn de twee kinderen TIET NIEUWE JAAR was een Seeds"® onder"als hTstëün zócht JSaMmnS^Sr^? bSTWS *»t batrówn bat naastVt tón- WAAROM schreef Rentier van de Februarimaand. De ver- vrouw te kunnen toegooien, zag h*j aehrikkto!_ overtrof jaUe, «rbeeldlne. ^de, mensen tafmfs .mder" Rentier en rijn zoon dorpsschool liepen, de jongsten aan de nand van de ouderen vlucht. Zondagmiddag reeds stortte innDuhiStDat beibeiirdeWkolT nadat Plaa'sten de mannen op dé nood- de bewoordingen de 'berging van de ..urmnmt uvrruuf v«.u™a«u.*. wat °°k de mensen van „Dijkzicht" Leunts vader Rentier en Sn zSS graven slachtoffers in de zorg van vreem- ADRIAAN RENTIER Uit N i e u- MET ZIJN ACHTEN waren de ult het zolderraam zagen gebeuren, had weten te redden. TOEN SCHREEF ADRIAAN EEN de?T..fa?,.^„PeJv51l2:, kerk weet nog zo goed in Rentiers in de woedende nacht van Zonder dat er redden mogelijk was D.e van „Dijkzicht" slaagden er BRIEF: hij de beste prijzen Zaterdag op Zon- welke jaren ----- maakte voor zijn veldvruchten. Ook dag, toen het va- hoe hij zijn lieve vrouw leerde ken- ter door de dijks- nen. Klazma. die uit het. nabije gaten bij Steven- Oosterland kwam Hij Weet dat alle- sluis en Ouwer- maal noz zo goed kerk -hun dorp Adriaan had verkering met Kia- besprong naai zien toen hij het. uniform van de zolder gevlucht, infanterie d.oeg en zij goede Alleen Jan en traditie nog gekleed ging in net. Janna waren niet struise zwart met. de witkanten kap thuis. va,n Schouwen—Duiveland Dat ts nu jan was Vroeg ruim vijf en twinng jaar geleden in de avond naai Zij waren blij met elkaar, en 7,1jn verloofde in trouwden, Bruinisse gegaan. Op een hofstede bij de Oudedijk ver- aolf het water voor Klazina, vier s nachts nog in de gezinnen Eer- zorgde Janna, die kraamhulp was. van de kinderen en Adriaans zuster land en Stoutjesdïjk. Kees Bouwman WAT WERKEN WAS wisten een moeder met haar pas geboren een graf tussen drijvend meubilair en Leen Flikweert samen zes vol- Adriaan en Klazina. Met centen kind. en verdronken vee. wassenen en twee kinderen te en dubbeltjes krauwden ze een De stulp van Rentier doorstond de redden. Ook zij waren op vlotten uit eigen spulletje bij elkaar: een klein eerste springvloed. Maar de muren Nieuwerkerk naar de Rampaartse- huisje met vijf gemeten land. dicht barstten toen Zondagmiddag tegen dijk gedreven. Eén van de kinderen bij de dorpskom van Nieuwerkerk. vier uur het tij in de ondergelopen r EUNIS VAN KLINKEN de boe- Stout jesdijk. dat op het vlot van kou dicht bij het huis waar Adriaan ge- vierbannenpolder tot boven drie. me- Lj ren zoon van „Dijkzicht", slaagde ,was omgekomen, moesten ze achter- boren was meter steeg. ei-in naCjat, hij óp het dak was ge- la,en- Hun eersteling was Jam Veel kin- Het water scheurde de zolder uit kiommen - Cornelis-Jan. die naar de Vier en twintig mensen waren er deren kregen ze Na Jan kwan de voegen van de muur, het pan- boomgaard was afgedreven, met, een 's Maandags op de zolder bijeen. Jacob, Marinus, Cornells-Jan, N nendak sloeg aan weerszijden in de touw jn de dakgoot, te trekken. Aan En nog zou er een mens bij komen... -Tn iq41 wa,en de de andere kant van het huis wrikte hij Adriaan met een beddeplank uit het water, en sleurde hem door het venster naar binnen. Cor- red.) „Dijkzicht" mijn zoon nélis. Mijn vrouw Kla zina Rentier— Kloote (49 jaar). Nicolaas Rentier laas en Jacomina In 1941 waren de golvende stroom, kinderen met zijn zevenen Als de vruchten van het eigen land in de schuur lagen werkte Ren- een vlot was geworden aaren tier mee in de bietencampagne Wa- ae "et, met q^samengeKrompen ren de peeën naar de suikprfabrie- W - JOr afgescheept, kte hij dan sorteerde en een grossier Op de zolder zag Rentier zijn zoon, die bewusteloos was geraakt. Er viel tussen de mensen een doodse stilte. Niemand huilde. Onder de zolder- Jüü! Luii „e, u„uno vloer klotste het water, balken beuk- sen, Ze klemden zich* vast aan een ten op de muren. Het was Zondag tegen de avond. De nog ongeschreven dodenlijst steeg met het peil van het vloedwater. mensen verkild en grenzenlons angstig met de dood in het aange- II, u m vuur reu s.JW. acht - de polder in. jaar de golven De v. eee lente riep hem weer te- opliepen als een branding. rug na. de eieen bunders rond het De zolder kon hen nauwelijks tor- huisje om p ploegen en te zaaien sen ze klemden zich vast aan eer. Dat ging '/.o Jaren achtereen ln de trapnaaimachine, het enige wat ze rustige regelmaat van het platteland jn de wilde haast om behoud van Er kwam geld binnen Niet bij scne- jeven nog naar boven hadden Ppls tegelijk, maar voldoende om n kUnnen haien, L js hnt stj, ,eweest op de 7_ol. alle eenvoud op het dwergbedr jtje De noordwester dreef het kleine fler van „Diikzicht" Tot Cornclis- een dankbaar bestaan vlot ver buiten het verdronken Nle- jail bij kennis kwam, en een vrouw Adriaan een handdoek reikte om zich te drogen. Geen was er die de zes doden durfde noemen; geen was POLDER was een zee, waar cr die uiting gaf aan de krampach- u- „.„o,»,,. 1 boomdikkè dakspanten van vér- tige smart, OP 8 OCTOBER 1942 stierf Marinus, niejde schuren als torpedo's door de acht jaar oud. na een opeiaue goifkruinen schoten. Het vlot, zwaar in hét ziekenhuis van Nooragouwe beladen en te traag om de schielijke aan trombose. beweging van het water te volgen, Begin 1944 leden alle kinderen aan dreef iia]f onder diphterie Ook de jongste, die in 194Z Rentier zwoegde om het vlot in was geboren "ao'- ^sterven 's Middags schonk Lena Flik weert het leven aan een meisje. Ze noèmde het Jannie. Marie van Klinken, die wel moe der van zés volwassen zoons was en reeds grootmoeder, maar nooit een baby had gehaald, hielp Lena. De vrouw van Stoutjesdijk. gebro ken door de dood van haar kind. Hij schreef de brief omdat hij toen op die Maandagmiddag nog niet wist, Geachte vrienden dat een boot hem de volgende dag aie ait Lezen, u|t bet inferno van water en leed zou /d redden. Omdat hij niet wist of hij j teoruan (Ken- eenmaal in de rust van de vellig- tier vergiste zicli beid nog wel de geestkracht zou i hebben, te vertellen wat er gebeurd ■H was. Hoe Adriaan de kracht vond tot schrijven is alleen begrijpelijk voor hen die zijn .grote geloof kunnen verstaan, zijn onbeperkt vertrouwen in een God. „Die geeft en neemt." Hij schreef met een schijnbare (13 jaar), Jaco- rust. Hij hechtte de brief aan de zol- mina Rentier (12 jaar). Marinus derdeur, en maakte er gehurkt nog Rentier (10 jaar), Jacoba Rentier de aantekening op toen het meisje (3 jaaren mijn zuster Maria Pen- ter aarde was besteld. Hij meldde tier (48 jaar) zijn alle hier op het ook dat Jan en Janna, zijn oudste eind van de schuur verdronken. zoon en dochter, waarschijnlijk op Degenen die met het opruimings- Bruinisse waren. werk worden belast, verzoek ik vriendelijk en beleejd van het bo- venstaande nota te nemen.--Mijn zoontje Marinus-Jacob heb ik zelf ]VFA DE REDDING duurde het da- vanmorgen in de dijk begraven. gen voordat. Rentier bericht had Dit heb ik geschreven omdat ik ver- dat Jan en Janna in leven warén, en moed dat genoemde personen onder voordat hij hun kon vertellen van de het stroo en de balken liggen. Hier- dood van hun moeder, twee zusjes, bij doe ik het vriendelijke verzoek twee broertjes en hun tante. voor de berging van. hun stoffelijk Adriaan kreeg voor hem en zijn overschot zorg te willen dragen. drj0 overgebleven kinderen, na eerst van Uw toegenegen- in Goes geëvacueerd te zijn geweest, held overtuigd houdend. noodwoning toegewezen op het Teken ik Beijersdijkje bij Zierikzee, met ver van de begraafplaats waar in het I 7 n/iA massagraf de zijnen liggen. Muyewe.g A 209, ie zijn allen geborgen. Pas na Nieuwerkerk maanden. De lijkjes van Marinus en Later op de dag, toen één van zijn Jacomina zijn van de Rampaartse- dijk ook naar het kerkhof overge bracht. Vele malen is Rentier naar Zierik zee geweest om bij identificaties aan wezig te zijn. Vele malen heeft hij bij het massagraf gestaan, waar steeds weer nieuwe kisten bij kwa men. Toen hij vrouw, zuster en kinde ren allen herkend had en ze begra ven wist, kwam voor hem een grote leegte. Hij zag de dagen van 1953 traag wegebben in een verdoofd le ven, dat soms hunkerde naar de dood als de smart begon te gloeien. Straks is het Rentier zijn één-en- vijftigste verjaardag, Maar vreugde kent hij niet. Hij heeft, zoals iedere dag bij het middagmaal, door de ra men van zijn noodwoning naar de hoge bladerloze iepen van het kerk hof gekeken. Daar weet hij er zes van zijn gezin in het massagraf be graven. De zes die hij Zondag 1 Fe bruari voor zijn ogen heeft zien verdrinken, toen de hoop op redding weer begon te leven. UITERLIJK is Adriaan stérk .ge bleven, mèt de stoere gedrongen heid van de boer. Alleen de stilte van het woonvertrek weet hem in grote verslagenheid, als hij bidt om kracht, als hij vraagt: „Waarom?" Hij eist van het leven geen belof ten meer. Hij wil terug naar Nieuwer kerk, waar hij geboren is. Hij wil teriig naar de bunders land om hét puin van zijn woning te ruimen en op de fundamenten te herbouwen. Niet om de toekomst, maar om het verleden. Daarom vreest hij de herverkave ling, die hem wellicht zal nopen el ders rond Nieuwerkerk zijn bedrijf op gang te brengen. Hij wil alleen nog maar daar wonen, waar hij met de zes die dood zijn geleefd heeft. Nergens anders. Die zes zal hij op het kerkhof van Nieuwerkerk herbegraven. Niet ln een massagraf. Al moet hij er geld voor lenen, en er tot zijn levenseinde vóór werken hij z&l zijn vrouw Klazina met Nicolaas, Jacomina, Marinus, Jacoba en zijn zuster Maria in een eigen graf in de aarde van zijn dorp overbrengen. Eerst zó zal Adriaan Rentier het verleden dicht bij zich hebben. Hei gmg allemaal zo opperbest. Tot de oorlog kwam. werkerk. nE IJ naar de gestorven evenwicht te houden, om te voor- ivond kwam en de nacht viel, maar niemand die sliep. Maandagmorgen, toen de na tuur bedaarde 1 cJL/z Marinus vernoemd. De epidemie komen dat balken de zijnen ln de sneeuw viel, waren er op de zolder sleepte Jacob naar het graf. Dat was stroom zouden drukken, Zq vocht van „Dijkzicht" vier en twintig man- zes en twintig dagen voordat de Adriaan tegen de dood. Uren lang, ncn, vrouwen en kinderen bijeen, sers Schouwen—Duiveland inundeer- den en het gezin Rentier verdreven. Granaten barstten rond de weg die man en vrouw met hun kinderen gingen. Een portefeuille, die Adriaan onder zijn borstrok had gestopt, be schutte hem voor de dood toen een scherf hem trof. Eerst dagen later toen hij in Loosduinen een goed on derdak had gekregen, zag hij dat zijn portefeuille gescheurd was en dat. een scherp stuk metaal in de dikke bun del papieren was gedrongen. Uit. angst om zijn gezin had hij tijdens het spervuur van de kanonnen niets ge voeld De portefeuille heeft hij als een kostbaar reliquie in de kast, lig gen als een bewijs dat de Voorzienig heid met. hem was Toen de oorlog voorbij was en het eiland droog liep keerde het gezin uh Loosdumen terug op de zoute grond van Nieuwerkerk en redderde het kleine bezit tot het veld weer vruchten gaf en het huisje de mensen kon bergen In 1949 Kwam er nog een nakomei- tje bij. Jacoba, vernoemd naar de gestorven Jacob. y* (y^co O-ucr/ A.— J 'rif" JA- Au c/ie. ytSU. Vit-/o?* i ■M. cJcdU. ejVn^eA./>^xe^ MET ZIJN VROUW, de zeven kin deren en zijn zuster Maria, die inwoonde vierde Adriaan Rentier Oudjaar 1952 Er was die avond véél familie Uil Nieuwerkerk en Ooster- land Omdat hei ook Rentiers vijf tigste veriaardag was. Allen waren door de sneeuw naar de kerk geweest en zaten daarna bij een in de warme beschutting van het. woninkje. Op zo een avond met wat stemmige feestelijkheid schrijnde het verlies van de twee kinderen Sedert hun dood en sedert het granaat vuur wist, Rentiei dat het leven porselein- broos is Maai waren de zeven die negen hadden kunnen zijn. niet goed ge zond? En zouden Adriaan en Klazina op 20 April van het nieuwe jaar niet vijl en twintig jaar getrouwd zijn? Hadden de uien van de luttele bun ders geen beste prijs opgebracht? Die avond van de jaarwisseling voelde Renner zich bêwust dankbaar. Zoals hij eigenlijk altijd wel dank baar was, tevreden met zijn slaafse fc*, -^UCC. 9A—-J zt V •x^vO' -naa-sPi (Ao Facsimile van dé brief die Adriaan Rentier op de zolder van „Dijkzicht" schreef op de dag, dat hij twee van zijn kinderen in de dijk had begraven. (Van een speciale verslaggever) neerde hij z'n „Olé guapa", niet z'n maar op een dag hadden ze in een TT77anneer de heer Russell, aan °P,1S l< maar wel de tango, die tot orkestje een slagwerker nodig, die ook IV wiens muzikale vindingrijkheid vandaag de dag repertoire heeft ge- accordeon kon spelen. Maasland kon me viefs meer of minrler rinn houden. d'e. zoals de Engelsen zeg- wél met de harmonica overweg, maar we niets meer of minder aan gen tot de „evergreens" behoort, tot met trommel en zo... het plotseling geweldig populaire de onverslijtbare melodieën, waarop Probeer 't eens zeiden ze Arie ..Voya con D,os" to danken hebben. rae„ eigenlijk „ooit uftge.ul.terd het e?'het Mndje'kreeg morgen een aantal Veluwse boeren- taakt. „Ole guapa" n op de aether- engagement, omdat d i t nu eens dansen zou laten verschijnen, dan golven over de hele wereld gedanst. wn slagwerker was, die beschaafd zou een deel van het mensdom zich stellig afvragen, welk wonderlijk spel hif he^verachhne^va^^fé^euana1" drummer gebleven; hij had er gevoel de muren met Russell hadden ge- ïït In «1? é'eraakt om- ™°r, speeld. De vraag zou waarschijnlijk dat, er zo weinig Spaans aan was,..) P om de techniek onder de onbeantwoord blijven, tenzij de heer Malando was toch helemaal niet voor nie krijgen. Russell kon aantonen, dat z'n over- componist in de wieg gelegd. O Ja. Later is hij dan toch beroépsmu- nrnnt vader in 't Uddelermeer had ae- °P z'n zesde kreeg hij al pianoles en Sicus geworden. In 1939 vormde hij grootvader in t uaaeiermeer naa ge Jjm de ,^^3^ zag ,n t 2-n eigen orkest. het orkest Malando. jong wel zoveel, dat hij de ouders dat we allemaal kennen. Arle Maasland is Rotterdammer voorstelde hem „beroeps" te laten P„ van geboorte. Hij heeft blond haar wordenmaar er kwam ten slotte een en lichtblauwe ogen en is ook in bouwkundig tekenaar uit de bus, bleven. Een hele rij Argentijnse tan- allerlei andere opzichten het tegen- iemand die zich toegewijd bezighield 9° s draagt zijn naam. Guapita, Cier- beeld van wat u en ik .een échtê me', gewapend-betonconstructies. En r<? S0 Ja7a,, Toros en vonr~ Zuid-Amerikaan noemen. Toch heeft die zich (nota bene) helemaal niet a\ de Eslre cVen deze Maasland het Latijns-Amen- ongelukkig voelde! s. ole. QUapa. En Viaa, waarvan hij kaanse repertoire verrijkt met een '_iet refrein verleden jaar ln ae trein speelde. Maasland is daarna Jaren Maasland spéélde „op brui- Vida. die hij zijn best geslaagde tan- *n nnrt-iipn" in pan KonHln IS SS en SS?SSlffi,SlSnkS."SfSSSSS t.e kijken Naar de naam „MALAN DO" Enfin, als u wel eens naar de radio luistert, dan weet u, hoe Malando componist en orkestleider, is, maar waarom juist hij zo onvervalst Zuid amerikaans componeert, dat is een raadsel, dat alleen de speelse lichte muze kan oplossen, Op slag bekeerd Malando zéli vindt 't ook noga mysterieus, Zo'n kleine twintig jaar geledei hoorde hij in Den Haag, waar hi met een paar anderen het danslus rige publiek van foxtrotjêsen zo moest voorzien, de Cuban Boys van Lecuoun en het orkest van de Spanjaan Eduardo Bianco. En wie geen vreem de is in het rijk van de Latijns Amerikaanse muziek zal willen toe geven, dat virtuozen als Lecuona én Bianco weten hoe ze een tango en een rumba moeten spélen, Malando. die zich toen nog uit sluitend Maasland noemde, was op slag bekeerd. Dit was de muziek, die hij wilde maken.. Dit had kleur, sfeer, warmte. Drie Jaar later, ln 1937, compo- „FLOR DE PASSION", geen tango, maar een pasodoble, die Malando's naam bekend heeft ie- maakt, kreeg dit romantische titelblad mee op zijn reis door de Wereld. Gemakkelijk Spaans u wilt weten, wat al die namen be tekenen Wel, guapa is meisje, d.w.z. het meisje, waartegen wij „hallo" zeggen, als we haar wat nader willen leren kennen (de Spanjaard zegt dan „olé", maar dat doet-ie ook in andere omstandigheden om de haverklap), guapita is klein meisje, cierra la nóche is: de na-ht valt, estrellas zijn sterren en plaza de toros betekent stierenarena Maar dat zijn alleen maar goed klinkende namen voor nog beter klinkende tango's, wa het gros van Malando's muzikale productie moet het zonder tekst doen En dat is dan weer een van die raadselen: Malando spreekt geen Spaans Niet. zo. best, ten minste Er ligt in z'n werkkamer wel een boekje „Gemakkelijk Spaans" in zoveel les sen, maar hij is er nog steeds met achter, hoe gemakkelijk 't wel is De Spanjaarden spreken hem te vlug Ze verstaan z ij n taal. zijn „müsica" zonder twijfel beter I11 onze muzikale export heeft Ma lando dus een voornaam aandeel. De BBC-noemt hem „the famons Dutch composer" en dat Wil wat zeggen in ARIE MAASLAND ...waarom Zuidamerikaans?... een land, dat zelf een Edmundo Ros, warmbloedige Zuid-Amerikaan, ver eert. Edmundo Ros de Grote, voor wie Malando de enige Europese concur rent is. waarmee' hij als orkestleider rekening wenst te- houden. Tot in Z.'Amerika toe Duitsland ziet en hoort Malandó graag. Scandinavië koopt z'n platen, ach,- de afrekeningstaten van de Stemra. het bureau van mechanische auteursrechten (dat „mechanisch" slaat op de gramofoonplaten) maken het duidelijk genoeg: overal luistert men naar Malando en zijn orkest. Tot in de Belgische Congo toe. tot in Zuid-Amerika, w? r men zulke muziek toch werkelijk wel zéli com poneren en uitvoeren kan En waar mén sfeer, belichting en decor vindt, als men 's morgens de ogen opent. Malando schept Züidamerikaanse muziek in het misschien niet ongezel lige. maai- beslist minder kleurrijke, minder zonnige, vaak kille Nederland. Hij wordt op de wonderlijkste ogen blikken geïnspireerd Dan schrijft hij noten en of dat nu gebeurt in Hilversum, ln de trein of op de IJ-pont het wordt iets, waar van'ze in Buenos Aires en op Cuba zeggen: we hadden 't zelf gemaakt kunnen hebben En dat is toch ..vreemd voor een Rotterdammer die pas op zn.26ste jaar gegrepen werd door het opwin dende samenspel van maraca's cla ves. guiro en hengo's. door-het warm» makende rhythmè van de Latijns- Amerikaanse dansen.

Krantenbank Zeeland

Watersnood documentatie 1953 - kranten | 1953 | | pagina 5