ADRIAAN RENTIER
schrijft een brief...
wsmmsm. «mmm mmmis i mm&m wmm tëmmm
Malando's repertoire is
rasecht Zuidamerikaans
Het bijbelboek Job herleeft
maar niet het einde
Onder het beuken van wrakhout
tegen de zolder:
4Geachte Vrienden die dit lezen
c A
KET VRIJE VOLK DONDERDAG 24 DECEMBER 1953
PAGINA- 11
ft 7 OOR ADRIAAN RENTIER uit Nieuwerkerk Zijn de tot hy enkele honderden meters
m levensjaren geworden als de hoofdstukken uit het ^ag
Bijbelboek Job. De dood heeft hem bezocht als Satan, waar wel "gevlerkth3ÏS«tijd
W die Jób zijn kinderen ontnam, zijn bezit en vee, die Job over was. Hij zwaaide en gebaarde
dreef tot de vaalt van dienste ellende. ,oen hij merkte dat de bewoners
ook naar de zolder gevlucht uit
Na de beproeving kreeg Jób zeven zonen en drie dochters het dakvenster het vlot hadden ge-
terug, en zijn bezit vermeerderde tot dubbel zoveel. Maar voor zien en hem herkend.
Adriaan Rentier is er niet de wending ten goede zoals het Jobs- s.nel dreef de zolder naar de boer-
verhaal die 'cent.
Het verhaal over de man van Nieuwerkerk eindigt daar, waar
in het Oude Testament de Almachtige sprekende uit een
stormwind aan Job Zijn grootheid openbaart wie heeft
de zee met deuren afgesloten toen zij bruisend uit de moeder
schoot kwam? en belooft hem te zullen tooien met „gouden
voorhoofdsierselen"symbolen van aards bezit.
VOOR ADRIAAN RENTIER, die straks Oudjaar 1953
één en vijftig wordt, is alles, bijna alles wat het leven mooi en
derij, die al lag het woonhuis op
een bult in het land door meters
hoog water omgeven was. Bergen
wrakhout dreunden tegen de muren.
Redding voor Rentier en zijn gezin
scheen te dagen. Het was ijdele hoop
OHTER
stond
door
„DIJKZICHT"
een moordende
langs dodelijk vermoeid en wezenloos
stroom, zo veel ontbering en verdriet.
ver reikte Marie het weinige verband dochtertjes gevonden was. schreef
goed maakt verleden tijdZijn leven is kleurloos geworden a's RampSnsedSk df raldefin Sierde5 °>*r waren de eigenaar va„ ..Dijk-
het eiland dat hij bewoont, grauw en gescheurd als de verznte Het stuurloze' vlot, waar al planken zicht", boer Jacob van Klinken, en
akkers. - ,u-
AL DIE BEELDEN uit de gelukkige
jaren van voor de oorlog staan
hem nog helder voor de geest. Hij
weet op het uur af wanneer de
negen kinderen geboren zijn, en op
welke dag. Hij heeft de hulp van
foto's niet nodig om zich de ronde
gezichtjes te herinneren, toen ze nog
jong waren.
Ook zonder kiekjes kan hij ver
tellen wie het meest uit de kluiten
gewassen was, welk pakje de kleinste
door
het. waswater.
Zes kleifters zagen met verbaas
de ogen hoe bij het luwen van de
storm een zusje op de zolder ter
wereld kwam.
GUI FORTGENS
van versplinterd waren, kwam in het z'-'n vrouw Marie met hun zoons
hoog bruisende water, dat het op Leunis, Marien en verloofde. Daar
dertig meter van de hofstede onder waren Leen van Klinken, en zijn
het opgestuwde wrakhout drukte. vrouw Coba met de drie kleinkinde-.
Kozijnen, schotten, balen stro ren. die Marien met de auto op het
schoten op de mensen toe, en sleur- nippertje uit de houten noodwoning |-.IE ZELFDE MAANDAG bore Ren- merden van planken een ruwe kist.
den ze mee in het water, dat hun m de boomgaard had kunnen halen. I )ii!j maajnualt Dorg «en nlaatsten ze een derde
fl.ic vlak voordat het water niikzirht." lJ tier in de morgenuren met de "J?.;°e °1JK piaar6ten ze een aerae
hij links van de ondertekening
Jacomintt Rentier ligt nu naast
ha broertje Marinus begraven.
Cornelis-Jan had haar bij het zoe
ken tussen het wrakhout zien liggen,
maar kon niet de moed vinden om
het zijn vader te vertellen. De Van
Klinkens borgen Jacomina en tim
weerstand brak. viak voordat het water „Dijkzicht'
Cornelis-Jan zag nog een ogenblik Zondagmorgen bereikte.
iedere are grond een goed gewas te kans twee zusjes op een kist te du- oaa
winnen. wen' maar kon ze niet meer grijpen weert,
bestaan, met zijn ploeteren om van
tier in de morgenuren met de rP "1J1
hulp van boer Jacob en zijn zoons u
t trui de tienjarige Marinus uit het wrak-
Daar waren buurman Jan Flik- hout de schuur De maimcn
de twee kinderen
TIET NIEUWE JAAR was een Seeds"® onder"als hTstëün zócht JSaMmnS^Sr^? bSTWS *»t batrówn bat naastVt tón- WAAROM schreef Rentier
van de Februarimaand. De ver- vrouw te kunnen toegooien, zag h*j
aehrikkto!_ overtrof jaUe, «rbeeldlne. ^de, mensen tafmfs .mder" Rentier en rijn zoon
dorpsschool liepen, de jongsten aan
de nand van de ouderen
vlucht. Zondagmiddag reeds stortte
innDuhiStDat beibeiirdeWkolT nadat Plaa'sten de mannen op dé nood- de bewoordingen de 'berging van de
..urmnmt uvrruuf v«.u™a«u.*. wat °°k de mensen van „Dijkzicht" Leunts vader Rentier en Sn zSS graven slachtoffers in de zorg van vreem-
ADRIAAN RENTIER Uit N i e u- MET ZIJN ACHTEN waren de ult het zolderraam zagen gebeuren, had weten te redden. TOEN SCHREEF ADRIAAN EEN de?T..fa?,.^„PeJv51l2:,
kerk weet nog zo goed in Rentiers in de woedende nacht van Zonder dat er redden mogelijk was D.e van „Dijkzicht" slaagden er BRIEF:
hij de beste prijzen Zaterdag op Zon-
welke jaren -----
maakte voor zijn veldvruchten. Ook dag, toen het va-
hoe hij zijn lieve vrouw leerde ken- ter door de dijks-
nen. Klazma. die uit het. nabije gaten bij Steven-
Oosterland kwam Hij Weet dat alle- sluis en Ouwer-
maal noz zo goed kerk -hun dorp
Adriaan had verkering met Kia- besprong naai
zien toen hij het. uniform van de zolder gevlucht,
infanterie d.oeg en zij goede Alleen Jan en
traditie nog gekleed ging in net. Janna waren niet
struise zwart met. de witkanten kap thuis.
va,n Schouwen—Duiveland Dat ts nu jan was Vroeg
ruim vijf en twinng jaar geleden in de avond naai
Zij waren blij met elkaar, en 7,1jn verloofde in
trouwden, Bruinisse gegaan.
Op een hofstede bij de Oudedijk ver- aolf het water voor Klazina, vier s nachts nog in de gezinnen Eer-
zorgde Janna, die kraamhulp was. van de kinderen en Adriaans zuster land en Stoutjesdïjk. Kees Bouwman
WAT WERKEN WAS wisten een moeder met haar pas geboren een graf tussen drijvend meubilair en Leen Flikweert samen zes vol-
Adriaan en Klazina. Met centen kind. en verdronken vee. wassenen en twee kinderen te
en dubbeltjes krauwden ze een De stulp van Rentier doorstond de redden. Ook zij waren op vlotten uit
eigen spulletje bij elkaar: een klein eerste springvloed. Maar de muren Nieuwerkerk naar de Rampaartse-
huisje met vijf gemeten land. dicht barstten toen Zondagmiddag tegen dijk gedreven. Eén van de kinderen
bij de dorpskom van Nieuwerkerk. vier uur het tij in de ondergelopen r EUNIS VAN KLINKEN de boe- Stout jesdijk. dat op het vlot van kou
dicht bij het huis waar Adriaan ge- vierbannenpolder tot boven drie. me- Lj ren zoon van „Dijkzicht", slaagde ,was omgekomen, moesten ze achter-
boren was meter steeg. ei-in naCjat, hij óp het dak was ge- la,en-
Hun eersteling was Jam Veel kin- Het water scheurde de zolder uit kiommen - Cornelis-Jan. die naar de Vier en twintig mensen waren er
deren kregen ze Na Jan kwan de voegen van de muur, het pan- boomgaard was afgedreven, met, een 's Maandags op de zolder bijeen.
Jacob, Marinus, Cornells-Jan, N nendak sloeg aan weerszijden in de touw jn de dakgoot, te trekken. Aan En nog zou er een mens bij komen...
-Tn iq41 wa,en de de andere kant van het huis wrikte
hij Adriaan met een beddeplank uit
het water, en sleurde hem door het
venster naar binnen.
Cor-
red.)
„Dijkzicht"
mijn zoon
nélis.
Mijn vrouw Kla
zina Rentier—
Kloote (49 jaar).
Nicolaas Rentier
laas en Jacomina In 1941 waren de golvende stroom,
kinderen met zijn zevenen
Als de vruchten van het eigen
land in de schuur lagen werkte Ren- een vlot was geworden aaren
tier mee in de bietencampagne Wa- ae "et, met q^samengeKrompen
ren de peeën naar de suikprfabrie-
W - JOr
afgescheept,
kte hij
dan sorteerde en
een grossier
Op de zolder zag Rentier zijn zoon,
die bewusteloos was geraakt. Er viel
tussen de mensen een doodse stilte.
Niemand huilde. Onder de zolder-
Jüü! Luii „e, u„uno vloer klotste het water, balken beuk-
sen, Ze klemden zich* vast aan een ten op de muren.
Het was Zondag tegen de avond.
De nog ongeschreven dodenlijst steeg
met het peil van het vloedwater.
mensen verkild en grenzenlons
angstig met de dood in het aange-
II, u m vuur reu s.JW. acht - de polder in. jaar de golven
De v. eee lente riep hem weer te- opliepen als een branding.
rug na. de eieen bunders rond het De zolder kon hen nauwelijks tor-
huisje om p ploegen en te zaaien sen ze klemden zich vast aan eer.
Dat ging '/.o Jaren achtereen ln de trapnaaimachine, het enige wat ze
rustige regelmaat van het platteland jn de wilde haast om behoud van
Er kwam geld binnen Niet bij scne- jeven nog naar boven hadden
Ppls tegelijk, maar voldoende om n kUnnen haien, L js hnt stj, ,eweest op de 7_ol.
alle eenvoud op het dwergbedr jtje De noordwester dreef het kleine fler van „Diikzicht" Tot Cornclis-
een dankbaar bestaan vlot ver buiten het verdronken Nle- jail bij kennis kwam, en een vrouw
Adriaan een handdoek reikte om zich
te drogen. Geen was er die de zes
doden durfde noemen; geen was
POLDER was een zee, waar cr die uiting gaf aan de krampach-
u- „.„o,»,,. 1 boomdikkè dakspanten van vér- tige smart,
OP 8 OCTOBER 1942 stierf Marinus, niejde schuren als torpedo's door de
acht jaar oud. na een opeiaue goifkruinen schoten. Het vlot, zwaar
in hét ziekenhuis van Nooragouwe beladen en te traag om de schielijke
aan trombose. beweging van het water te volgen,
Begin 1944 leden alle kinderen aan dreef iia]f onder
diphterie Ook de jongste, die in 194Z Rentier zwoegde om het vlot in
was geboren "ao'- ^sterven
's Middags schonk Lena Flik
weert het leven aan een meisje.
Ze noèmde het Jannie.
Marie van Klinken, die wel moe
der van zés volwassen zoons was
en reeds grootmoeder, maar nooit
een baby had gehaald, hielp Lena.
De vrouw van Stoutjesdijk. gebro
ken door de dood van haar kind.
Hij schreef de brief omdat hij toen
op die Maandagmiddag nog niet wist,
Geachte vrienden dat een boot hem de volgende dag
aie ait Lezen, u|t bet inferno van water en leed zou
/d redden. Omdat hij niet wist of hij
j teoruan (Ken- eenmaal in de rust van de vellig-
tier vergiste zicli beid nog wel de geestkracht zou
i hebben, te vertellen wat er gebeurd
■H was.
Hoe Adriaan de kracht vond tot
schrijven is alleen begrijpelijk voor
hen die zijn .grote geloof kunnen
verstaan, zijn onbeperkt vertrouwen
in een God. „Die geeft en neemt."
Hij schreef met een schijnbare
(13 jaar), Jaco- rust. Hij hechtte de brief aan de zol-
mina Rentier (12 jaar). Marinus derdeur, en maakte er gehurkt nog
Rentier (10 jaar), Jacoba Rentier de aantekening op toen het meisje
(3 jaaren mijn zuster Maria Pen- ter aarde was besteld. Hij meldde
tier (48 jaar) zijn alle hier op het ook dat Jan en Janna, zijn oudste
eind van de schuur verdronken. zoon en dochter, waarschijnlijk op
Degenen die met het opruimings- Bruinisse waren.
werk worden belast, verzoek ik
vriendelijk en beleejd van het bo-
venstaande nota te nemen.--Mijn
zoontje Marinus-Jacob heb ik zelf ]VFA DE REDDING duurde het da-
vanmorgen in de dijk begraven. gen voordat. Rentier bericht had
Dit heb ik geschreven omdat ik ver- dat Jan en Janna in leven warén, en
moed dat genoemde personen onder voordat hij hun kon vertellen van de
het stroo en de balken liggen. Hier- dood van hun moeder, twee zusjes,
bij doe ik het vriendelijke verzoek twee broertjes en hun tante.
voor de berging van. hun stoffelijk Adriaan kreeg voor hem en zijn
overschot zorg te willen dragen. drj0 overgebleven kinderen, na eerst
van Uw toegenegen- in Goes geëvacueerd te zijn geweest,
held overtuigd houdend. noodwoning toegewezen op het
Teken ik Beijersdijkje bij Zierikzee, met ver
van de begraafplaats waar in het
I 7 n/iA massagraf de zijnen liggen.
Muyewe.g A 209, ie zijn allen geborgen. Pas na
Nieuwerkerk maanden. De lijkjes van Marinus en
Later op de dag, toen één van zijn Jacomina zijn van de Rampaartse-
dijk ook naar het kerkhof overge
bracht.
Vele malen is Rentier naar Zierik
zee geweest om bij identificaties aan
wezig te zijn. Vele malen heeft hij
bij het massagraf gestaan, waar
steeds weer nieuwe kisten bij kwa
men.
Toen hij vrouw, zuster en kinde
ren allen herkend had en ze begra
ven wist, kwam voor hem een grote
leegte. Hij zag de dagen van 1953
traag wegebben in een verdoofd le
ven, dat soms hunkerde naar de
dood als de smart begon te gloeien.
Straks is het Rentier zijn één-en-
vijftigste verjaardag, Maar vreugde
kent hij niet. Hij heeft, zoals iedere
dag bij het middagmaal, door de ra
men van zijn noodwoning naar de
hoge bladerloze iepen van het kerk
hof gekeken. Daar weet hij er zes
van zijn gezin in het massagraf be
graven. De zes die hij Zondag 1 Fe
bruari voor zijn ogen heeft zien
verdrinken, toen de hoop op redding
weer begon te leven.
UITERLIJK is Adriaan stérk .ge
bleven, mèt de stoere gedrongen
heid van de boer. Alleen de stilte van
het woonvertrek weet hem in grote
verslagenheid, als hij bidt om kracht,
als hij vraagt: „Waarom?"
Hij eist van het leven geen belof
ten meer. Hij wil terug naar Nieuwer
kerk, waar hij geboren is. Hij wil
teriig naar de bunders land om hét
puin van zijn woning te ruimen en
op de fundamenten te herbouwen.
Niet om de toekomst, maar om het
verleden.
Daarom vreest hij de herverkave
ling, die hem wellicht zal nopen el
ders rond Nieuwerkerk zijn bedrijf
op gang te brengen. Hij wil alleen
nog maar daar wonen, waar hij met
de zes die dood zijn geleefd heeft.
Nergens anders.
Die zes zal hij op het kerkhof
van Nieuwerkerk herbegraven.
Niet ln een massagraf.
Al moet hij er geld voor lenen,
en er tot zijn levenseinde vóór
werken hij z&l zijn vrouw Klazina
met Nicolaas, Jacomina, Marinus,
Jacoba en zijn zuster Maria in
een eigen graf in de aarde van
zijn dorp overbrengen.
Eerst zó zal Adriaan Rentier
het verleden dicht bij zich
hebben.
Hei gmg allemaal zo opperbest.
Tot de oorlog kwam.
werkerk.
nE
IJ
naar de gestorven evenwicht te houden, om te voor-
ivond kwam en de nacht viel,
maar niemand die sliep.
Maandagmorgen, toen de na
tuur bedaarde
1 cJL/z
Marinus vernoemd. De epidemie komen dat balken de zijnen ln de sneeuw viel, waren er op de zolder
sleepte Jacob naar het graf. Dat was stroom zouden drukken, Zq vocht van „Dijkzicht" vier en twintig man-
zes en twintig dagen voordat de Adriaan tegen de dood. Uren lang, ncn, vrouwen en kinderen bijeen,
sers Schouwen—Duiveland inundeer-
den en het gezin Rentier verdreven.
Granaten barstten rond de weg die
man en vrouw met hun kinderen
gingen. Een portefeuille, die Adriaan
onder zijn borstrok had gestopt, be
schutte hem voor de dood toen een
scherf hem trof. Eerst dagen later
toen hij in Loosduinen een goed on
derdak had gekregen, zag hij dat zijn
portefeuille gescheurd was en dat. een
scherp stuk metaal in de dikke bun
del papieren was gedrongen. Uit. angst
om zijn gezin had hij tijdens het
spervuur van de kanonnen niets ge
voeld De portefeuille heeft hij als
een kostbaar reliquie in de kast, lig
gen als een bewijs dat de Voorzienig
heid met. hem was
Toen de oorlog voorbij was en het
eiland droog liep keerde het gezin
uh Loosdumen terug op de zoute
grond van Nieuwerkerk en redderde
het kleine bezit tot het veld weer
vruchten gaf en het huisje de mensen
kon bergen
In 1949 Kwam er nog een nakomei-
tje bij. Jacoba, vernoemd naar de
gestorven Jacob.
y*
(y^co O-ucr/
A.— J
'rif"
JA- Au
c/ie.
ytSU.
Vit-/o?* i
■M. cJcdU.
ejVn^eA./>^xe^
MET ZIJN VROUW, de zeven kin
deren en zijn zuster Maria, die
inwoonde vierde Adriaan Rentier
Oudjaar 1952 Er was die avond véél
familie Uil Nieuwerkerk en Ooster-
land Omdat hei ook Rentiers vijf
tigste veriaardag was.
Allen waren door de sneeuw naar
de kerk geweest en zaten daarna bij
een in de warme beschutting van het.
woninkje.
Op zo een avond met wat stemmige
feestelijkheid schrijnde het verlies
van de twee kinderen Sedert hun
dood en sedert het granaat vuur wist,
Rentiei dat het leven porselein-
broos is
Maai waren de zeven die negen
hadden kunnen zijn. niet goed ge
zond? En zouden Adriaan en Klazina
op 20 April van het nieuwe jaar niet
vijl en twintig jaar getrouwd zijn?
Hadden de uien van de luttele bun
ders geen beste prijs opgebracht?
Die avond van de jaarwisseling
voelde Renner zich bêwust dankbaar.
Zoals hij eigenlijk altijd wel dank
baar was, tevreden met zijn slaafse
fc*, -^UCC. 9A—-J zt V
•x^vO' -naa-sPi (Ao
Facsimile van dé brief die Adriaan Rentier op de zolder
van „Dijkzicht" schreef op de dag, dat hij twee van zijn
kinderen in de dijk had begraven.
(Van een speciale verslaggever) neerde hij z'n „Olé guapa", niet z'n maar op een dag hadden ze in een
TT77anneer de heer Russell, aan °P,1S l< maar wel de tango, die tot orkestje een slagwerker nodig, die ook
IV wiens muzikale vindingrijkheid vandaag de dag repertoire heeft ge- accordeon kon spelen. Maasland kon
me viefs meer of minrler rinn houden. d'e. zoals de Engelsen zeg- wél met de harmonica overweg, maar
we niets meer of minder aan gen tot de „evergreens" behoort, tot met trommel en zo...
het plotseling geweldig populaire de onverslijtbare melodieën, waarop Probeer 't eens zeiden ze Arie
..Voya con D,os" to danken hebben. rae„ eigenlijk „ooit uftge.ul.terd het e?'het Mndje'kreeg
morgen een aantal Veluwse boeren- taakt. „Ole guapa" n op de aether- engagement, omdat d i t nu eens
dansen zou laten verschijnen, dan golven over de hele wereld gedanst. wn slagwerker was, die beschaafd
zou een deel van het mensdom zich
stellig afvragen, welk wonderlijk spel hif he^verachhne^va^^fé^euana1" drummer gebleven; hij had er gevoel
de muren met Russell hadden ge- ïït In «1? é'eraakt om- ™°r,
speeld. De vraag zou waarschijnlijk dat, er zo weinig Spaans aan was,..) P om de techniek onder de
onbeantwoord blijven, tenzij de heer Malando was toch helemaal niet voor nie krijgen.
Russell kon aantonen, dat z'n over- componist in de wieg gelegd. O Ja. Later is hij dan toch beroépsmu-
nrnnt vader in 't Uddelermeer had ae- °P z'n zesde kreeg hij al pianoles en Sicus geworden. In 1939 vormde hij
grootvader in t uaaeiermeer naa ge Jjm de ,^^3^ zag ,n t 2-n eigen orkest. het orkest Malando.
jong wel zoveel, dat hij de ouders dat we allemaal kennen.
Arle Maasland is Rotterdammer voorstelde hem „beroeps" te laten P„
van geboorte. Hij heeft blond haar wordenmaar er kwam ten slotte een
en lichtblauwe ogen en is ook in bouwkundig tekenaar uit de bus, bleven. Een hele rij Argentijnse tan-
allerlei andere opzichten het tegen- iemand die zich toegewijd bezighield 9° s draagt zijn naam. Guapita, Cier-
beeld van wat u en ik .een échtê me', gewapend-betonconstructies. En r<? S0 Ja7a,, Toros en vonr~
Zuid-Amerikaan noemen. Toch heeft die zich (nota bene) helemaal niet a\ de Eslre cVen
deze Maasland het Latijns-Amen- ongelukkig voelde! s. ole. QUapa. En Viaa, waarvan hij
kaanse repertoire verrijkt met een '_iet refrein verleden jaar ln ae trein
speelde. Maasland is daarna Jaren
Maasland spéélde „op brui- Vida. die hij zijn best geslaagde tan-
*n nnrt-iipn" in pan KonHln
IS SS en
SS?SSlffi,SlSnkS."SfSSSSS
t.e kijken Naar de naam „MALAN
DO"
Enfin, als u wel eens naar de radio
luistert, dan weet u, hoe Malando
componist en orkestleider, is, maar
waarom juist hij zo onvervalst Zuid
amerikaans componeert, dat is een
raadsel, dat alleen de speelse lichte
muze kan oplossen,
Op slag bekeerd
Malando zéli vindt 't ook noga
mysterieus,
Zo'n kleine twintig jaar geledei
hoorde hij in Den Haag, waar hi
met een paar anderen het danslus
rige publiek van foxtrotjêsen zo moest
voorzien, de Cuban Boys van Lecuoun
en het orkest van de Spanjaan
Eduardo Bianco. En wie geen vreem
de is in het rijk van de Latijns
Amerikaanse muziek zal willen toe
geven, dat virtuozen als Lecuona én
Bianco weten hoe ze een tango en
een rumba moeten spélen,
Malando. die zich toen nog uit
sluitend Maasland noemde, was op
slag bekeerd. Dit was de muziek, die
hij wilde maken.. Dit had kleur, sfeer,
warmte.
Drie Jaar later, ln 1937, compo-
„FLOR DE PASSION", geen
tango, maar een pasodoble, die
Malando's naam bekend heeft ie-
maakt, kreeg dit romantische
titelblad mee op zijn reis door de
Wereld.
Gemakkelijk Spaans
u wilt weten, wat al die namen be
tekenen Wel, guapa is meisje, d.w.z.
het meisje, waartegen wij „hallo"
zeggen, als we haar wat nader willen
leren kennen (de Spanjaard zegt dan
„olé", maar dat doet-ie ook in andere
omstandigheden om de haverklap),
guapita is klein meisje, cierra la
nóche is: de na-ht valt, estrellas zijn
sterren en plaza de toros betekent
stierenarena
Maar dat zijn alleen maar goed
klinkende namen voor nog beter
klinkende tango's, wa het gros van
Malando's muzikale productie moet
het zonder tekst doen
En dat is dan weer een van die
raadselen: Malando spreekt geen
Spaans Niet. zo. best, ten minste Er
ligt in z'n werkkamer wel een boekje
„Gemakkelijk Spaans" in zoveel les
sen, maar hij is er nog steeds met
achter, hoe gemakkelijk 't wel is De
Spanjaarden spreken hem te vlug
Ze verstaan z ij n taal. zijn „müsica"
zonder twijfel beter
I11 onze muzikale export heeft Ma
lando dus een voornaam aandeel. De
BBC-noemt hem „the famons Dutch
composer" en dat Wil wat zeggen in
ARIE MAASLAND
...waarom Zuidamerikaans?...
een land, dat zelf een Edmundo Ros,
warmbloedige Zuid-Amerikaan, ver
eert.
Edmundo Ros de Grote, voor wie
Malando de enige Europese concur
rent is. waarmee' hij als orkestleider
rekening wenst te- houden.
Tot in Z.'Amerika toe
Duitsland ziet en hoort Malandó
graag. Scandinavië koopt z'n platen,
ach,- de afrekeningstaten van de
Stemra. het bureau van mechanische
auteursrechten (dat „mechanisch"
slaat op de gramofoonplaten) maken
het duidelijk genoeg: overal luistert
men naar Malando en zijn orkest.
Tot in de Belgische Congo toe. tot in
Zuid-Amerika, w? r men zulke
muziek toch werkelijk wel zéli com
poneren en uitvoeren kan En waar
mén sfeer, belichting en decor vindt,
als men 's morgens de ogen opent.
Malando schept Züidamerikaanse
muziek in het misschien niet ongezel
lige. maai- beslist minder kleurrijke,
minder zonnige, vaak kille Nederland.
Hij wordt op de wonderlijkste ogen
blikken geïnspireerd
Dan schrijft hij noten en of dat nu
gebeurt in Hilversum, ln de trein of
op de IJ-pont het wordt iets, waar
van'ze in Buenos Aires en op Cuba
zeggen: we hadden 't zelf gemaakt
kunnen hebben
En dat is toch ..vreemd voor een
Rotterdammer die pas op zn.26ste
jaar gegrepen werd door het opwin
dende samenspel van maraca's cla
ves. guiro en hengo's. door-het warm»
makende rhythmè van de Latijns-
Amerikaanse dansen.