INDIA: 370 millioen zielen Amerikaan wil nog steeds „go-getter" zijn Henri Bernstein, 1953 Stuwdammen, óteden en j^alrieben IN BEELD Azië heden II V.S. tegen „pool" voor voedsel I ifijiffii] AMERIKA ZOEKT ZICHZELF III Ook op Long Island kan men nog in enige jaren vele millioenen verdienen „plui f-^arióien. qu 'ttn Pc anóien Stempel van de eerste generatie Die Freiheit over neutralisme Amerikaanse militairen achten jen-koers te hoog 4 ALGEMEEN HANDELSBLAD VAN ZATERDAG 5 DECEMBER 1953 CHANDIGARH: een droom wordt waarheidzij het nog slechts voor weinigen. SS**»» '>ra3mr!9-vam»^ Chandigarh, de nieuwe hoofdstad van de Poensjab, wordt gebouwd volgens plannen van Le Corbusier (Van een onzer redacteoren) DE resultaten van de volkstelling worden nu in India druk besproken. In 1951 telde bet land 357 millioen inwoners. Elk jaar vermeerdert de bevolking met 4% tot 5 millioen zielen. Terwijl de laatste tien jaar de toeneming 45% millioen betrof of bijna 15moesten de steden 30 millioen opnemen van de aanwas. De enorme groei van de stedenbevolking, boewei een internationaal verschijnsel, berokkent aan het arme India zware zorgen. Reeds werken in de industrie 37% millioen mensen, in transport en handel 27 millioen, in allerlei diensten 43 millioen. Doch het aantal vrouwen en meisjes, die in enig bedrijf haar eigen brood verdienen, is gering. De werkloosheid onder de jonge mannen is groot. De tewerkstelling in de industrie van één volwassen geworden man of vrouw vereist een investering van 14.000 roepies, afgezien van de bedragen voor woning bouw, geneeskundige verzorging enz. De 357 millioen mensen van 1951 beschikten over 64% millioen woningen. Maar in Calcutta was er per persoon niet meer ruimte dan... tweederde vierkante meter; en 20% der inwoners sliep op waranda's, binnenplaatsen of op straat! In 19J/8 besloot de regering, een nieuwe hoofdstad te bouwen voor de Indische Poensjab. Niemand minder dan de be roemde architect Le Corbusier ontioierp plannen, bijgestaan door Pierre ■JeanneretMaxwell Fry en Jane Drew. De nieuwe stad, waarvan het centrum met de regeringsgebouwen op 7 October door president Rajendra Prasad officieel in gebruik is gesteld, is genoemd naar Tegen deze achtergrond moet men de formidabele pogingen der Indische rege ring zien, om door middel van het vijf jarenplan het levenspeil te verheffen. Binnen de eerste twee jaar is de voedsel productie (door gunstige oogsten) met 5 millioen ton vermeerderd, de steen- kolènwinning van 32 tot 36 millioen ton gestegen, In 1956 hoopt men 20% meer grond te hebben gewonnen en drie maal zoveel electriciteit, door 135 hydro- eleotrisehe werken, die zowel de irri gatie als de stroomopwekking dienen. De Indische stuwdammen behoren tot de grootste en modernste ter wereld. Als de Poensjab-projectcn zijn voltooid, zal alleen dit gewest een millioen ton voed sel voortbrengen, benevens 800.000 balen katoen. De huidige staalproduetie van 1% millioen ton moet in 1956 zijn ver dubbeld. Doch ook deze inspanning zal nauwe lijks voldoende zijn. In de afgelopen twee jaar verkreeg India aan giften, eredieten en leningen ongeveer een mil liard dollar van het Gemenebest, de V.S. en de Internationale Herstelbank. Zal men straks op voortzetting van die hulp kunnen rekenen? De gezinshoofden en vrijgezellen die nu werken of arbeid zoe ken, z;jn voor negentig procent ontevre den geworden met hun lot. Veel moet echter worden gedaan voor de komende generaties. Het bevolkingsprobleem wordt der halve als nijpend beschouwd. In de twee rapporten (1951 en 1952) over het vijfjarenplan, ondertekend door premier Nehroe, wordt aangedrongen op ge boortebeperking, Gemiddeld wordt een aantal van drié kinderen per gezin wen selijk geacht. Daarover wordt echter veel gedebatteerd. Zo wordt opgemerkt, dat het niet heslist nodig is, dat India zich, wat voedsel betreft, zelf bedruipt, Het zou door industrialisatie fabrieks- producten kunnen uitvoeren en levens middelen kunnen invoeren, zoals Japan. Maar sommige autoriteiten achten een Het Algemeen Handels blad gaat begin 1954 een oud gebruik in ere her stellen: de uitgave van fotografisch j jaaroverzicht I waarin de belangrijkste gebeurtenissen uit het afgelopen Jaar een plaats zullen vinden. Het wordt 'n documentaire I een bijzonder nummer, dat 40 pag. zal omvatten, op halve grootte van het B Handelsblad, met een aantrekkelijk uitgevoer- I de voorpagina. I „1953 in Beeld" I zal vóór 15 Januari a.s. gratis worden toegezonden aan de abonné's van ons blad. 1 Op elk abonnement kan I slechts één exemplaar 1 van dit nummer worden l verstrekt. Het zal niet in de handel worden ge- I bracht. ALGEMEEN HANDELSBLAD De omgeving waarin Chandigarh zal verrijzen. bevolking van 450 millioen een maxi mum, terwijl bg de huidige toeneming India in 1980 ongeveer 520 millioen zie len zou tellen. Op het ogenblik zijn er reeds bijna 370 millioen. D' groei der stedenbevolking maakt uitbreiding met nieuwe wijken steeds weer noodzakelijk. Voor de stedenbouw bestaat dan ook een grote belangstel ling. Na de verdeling van de Poensjab tussen India en Pakistani kwam de oude hoofdstad Lahore in Pakistan te liggen. een godin uit de Indische mythologie, Chandi, en Chandigarh gedoopt. Wat huizenbouw, materiaal, straten- en we genaanleg, het weren en benutten van zonlicht aangaat zijn de nieuwste methoden toegepast. De verdeling in sectoren berust op het beginsel, dat een stad evenals het menselijk lichaam een levend organisme is, dat zijn materiële basis, longen om te ademen, een zenuw stelsel en hersenen heeft. Karakteristiek zijn de door liehte pilaren gestutte gale rijen en de muren met gebroken vlak ken, waarin naar voren springende steengroepen schaduwen werpen. Chandigarh, gelegen in het Noorden van India, op de weg van Delhi naar Kasjmir en Tibet, zal een belangrijk knooppunt worden in het verkeer. Ont worpen in een vallei, waar men de bouw vallen van een oeroude stad heeft opge graven, is zij tevens het symbool van een zich vernieuwende cultuur. Amerika heeft drie plannen van de P.A.O., de voedsel- en landbouworgani satie, afgewezen. De Amerikaanse dele gatie diende zelf een voorstel in ter bestrijding van voedselnood, doch ver wierp de vorming van een „levensmid delen-pool", omdat „de warmte van de menselijke solidariteit, waarmee het hoofd Is geboden aan de twee laatste dreigende hongersnoden, misschien zal veranderen in gebrek aan belangstel ling, wanneer een bureau wordt omgezet, dat alle spontane hulp overbodig zal maken." Het vormen van een interna tionaal fonds en een gezamenlijke voed selvoorraad is daardoor onwaarschijn lijk geworden. Carlos Socarras, de afgezette premier van Cuba, en zijn oud-minister van Buitenlandse Zaken zijn te Miami (Flo rida) gearresteerd onder verdenking van medeplichtigheid aan export van wapens en wapentuig uit de V.S. in strijd met de Export Control Act. De secretaris-generaal van de Chi leense regering heeft bekend gemaakt, dat de president de minister van Buiten landse Zaken, Oscar Fenner, verzocht heeft ontslag te nemen. Politieke krin gen voorzien in het ontslag van nog enkele ministers, die van Landbouw, Financiën, Landerijen en Arbeid. (Ingez. med.-advertentie), /euectbl kabelA I HlTTfBf STEMBUS INT. VRIJ VAKVERBOND CONTRA FRANCO Het dagelijks bestuur van het Int. Vrij Vakverbond dat in Brussel bijeen is, heeft geprotesteerd tegen de over eenkomst, die werd ondertekend tussen Amerika en Spanje. In een resolutie wordt verklaard, dat „de Franco-rege ring een dictatoriaal systeem is, dat schuldig is aan voortdurende onderdruk king van de fundamentele rechten van de mens, en dat het afsluiten van het pact Franco zal helpen zyn greep op het Spaanse volk te versterken". In de resolutie werd verder de communistische politiek van agressie verantwoordelijk gesteld voor het ondertekenen van het Amerikaans-Spaanse pact. SPAANS VLIEGTUIG NEERGESTORT Een twee-motorig passagiersvliegtuig van het type Bristol is met 27 passagiers en een bemanning van vflf koppen aan boord in de bergachtige streek van Somo Siërra, ongeveer 93 kilometers ten Noorden van Madrid, neergestort. Het vliegtuig van de Spaanse luchtvaart maatschappij „Aviacion y Commercio" vloog langs de vaste route Bilbao-Madrid toen het in een hevige storm terecht kwam. Volgens voorlopige berichten kwamen 22 passagiers om het leven, onder wie een Engelsman en een Amerikaan. De bemanning zou gered zijn alhoewel ernstig gewond. De gezant van de Sowjet-Unie in Israël, Alexander Abramof, heeft zijn fdoofsbrdeven aangeboden aan de sraeMsche president, Ben Zwi, Hij sprak bij deze gelegenheid de hoop uit, dat zich handelsbetrekkingen tussen Israël en de Sowjet-Unie zullen ontwik kelen, De president van Israël gaf de wens te kennen, dat de Sowjet-Unie de emigratie van joden, in de Sowjet-Unie naar Israël zou toestaan. Bij een gevecht tussen Philippijnse militairen en een zelfmoordgroep van de opstandige Hoeks is de leider van de groep, Fangalinan, die opdracht had de nieuw gekozen president, Ramon Mag- saysay, uit de weg te ruimen, gedood. Een parlementaire commissie is in België ingesteld om de mogelijkheid in studie te nemen va,n een verkorting van de verplichte militaire dienst in België. (Van een onzer redacteuren) New York, December. C^RGENS op Long Island had een bus ons achtergelaten op een aehtbaans- heirweg. Het was op de kruising van de wegen 52 en 114. Wij waren op zoek naar Mr Olson, een handelaar in tweedehands auto's die, naar men ons had verteld, behalve dat hij ook big-time-real-estate-operator was, enige millioenen dollar had verdiend in een luttel aantal jaren en ondanks deze onheilspellende eigenschappen, betrekkelijk eerlijk zou zijn in auto-zaken. Wij voelden ons enigszins verloren daar op die heirweg waarover honderden auto's in razende vaart langs ons heen snelden. Wij waren met de Long Island Railroad uit de diepten van het rotseiland Manhattan onder de rivier doorgerateld en hadden meer dan een uur lang de conducteur onverstaanbare plaatsnamen horen afroepen van villawijken, industrievoorsteden en arbei-' dersdorpen, die op Long Island de millioenen huisvesten, welke overdag Manhattans bevolking vormen. In een van die plaatsen waren wij overgestapt op een bus, die ons naar weg 52 had gebracht. doelloos ronddraaien, terwijl niemand kijkt. Achter ons in de verte een fabriek eri een vliegveld. Daartussenin een on afzienbare woonwijk: eenvormige drie- kamerhuisjes, neergezet in diagonalen, alsof een reus met suikerklontjes heefl gespeeld. Links van de weg in een gras veldje een mislukte poging tot een villa- wijkje in hout. beton en glas. Na een wandeling van vijf minuten staa.n we in de winkel waar twee auto sleeën staan te pronken in het nson- Boven ons een grijze hemel, langs de weg enige spik-splinternieuvve benzine stations met hun rode en blauwe reclame-schuttingen, waarop steeds weer de woorden „Super-Super" in super-letters voorkomen. Verderop een winkelpaleis, eenzaam tussen twee bouwlandjes: nog iets verderop een rij winkels en kantoorgebouwen in wit beton en glas, gedeeltelijk nog in aan bouw. Rechts een paar hangars van glas, waarin de nieuwste auto-creaties B'J het overlijden de vorige week van Henri Bern stein, de Franse toneelschrijver, wiens oeuvre elders in ons blad reeds werd besproken, is gezegd dat Parijs zonder hem ondenk baar is. Deze overdreven uit spraak past volkomen bij een figuur als Bernstein, geboren te Parijs en Parljzenaar in hart en-nieren. Zijn gehele leven heeft hij imidden in het Parijse leven gestaan en bij tijd en wijle voor dramatische effecten zorg gedragen. Want hij leefde zoals de personen uit zijn toneelstuk ken: heftig, strijdbaar en boor devol romantiek. Een kostelijk personnage dus om hier- in dit rubriekje te herdenken. Toen hij Maandag jl. op het kerkhof van Passy ter aarde werd besteld, schreef een dagblad op wreed-spot- ie toon dat de belangstelling, welke buitengemeen groot was, in hoofdzaak bestond uit.... voormalige vijanden, die zich met hem hadden verzoend. In 1900 debuteerde Henri Bernstein als auteur met Le Marché, en tot-en- met 1914 verscheen hij elk jaar met gaan om u te bewonderen: ik beschouw dit als mijn „eeuwige vastentijd"... GEDURENDE de jaren vóór de eerste Wereldoorlog en in de periode tus sen de twee oorlogen was Henri Bernstein een rumoerige figuur, die het Parijse kunst- en mondaine leven op geregelde tijden stof verschafte voor sensationele gebeurtenissen. Hij had het met velen aan de stok en verrichtte daarbij daden, die hem in opspraak brachten, hetgeen ook zijn bedoeling was. Auteur, die 27 toneelstukken schreef en 12 keer duelleerde een nieuw stuk, welks titel steeds weer uit zes letters bestond, waaraan hij een magische kracht toeschreef: Le Détour, Le Bercail, Le Voleur, Samson, La Rafale. Le Secret, enz. Natuurlijk waren er ook enkele uitzonderingen zoals La Galerie des glacés, Le Messager en Le Bonheur. Maar na de jongste oorlog hervatte 'hij zijn zes-regelig stelsel en zijn laatste stuk heette Victor. De ver- maard9te Franse acteurs en actrices van Coquelln, Francen en Lucien Gultry (vader van Sacha) tot Elvire Popesco, Slmone en Yvonne Prlntemps toe, speel den hoofdrollen ln kzijn werken. Een hooggeplaatst geestelijke zelde eens tot Yvonne de Bray, die triomfen vierde ln een van Berhstelns stukken: „Mijn status belet mij naar de schouwburg te Vermaard is geworden zijn interven tie in het proces-Caillaux in Juli 1914, dus enkele weken vóór het uitbreken van de eerste Wereldoorlog. Madame Caillaux, de echtgenote van Joseph Caillaux (ettelijke malen minister-pre sident en minister van Financiën), nad Gaston Calmette, directeur van de Fi garo, vermoord. Calmette voerde in zijn rcactionnaire dagblad een meedogenlo ze campagne tegen de radicale Caillaux er. gebruikte daarbij de grofste midde len. Hij publiceerde o.a. verscheidene particuliere brieven door Caillaux en zijn echtgenote (zij was zijn tweede vrouw) vóór hun huwelijk geschreven. Kortom, een onverkwikkelijke zaak met politieke achtergrond en een amoureus vernis aan de buitenka.nt. Mevrouw Caillaux .geraakte dermate van streek' Vermaard duel (1988) van Henri Bern stein en Eduard Bourdet in de twin van de villa van de actrice SpimeïLi even buiten Parijs. (Rechts Bernstein, links Bourdet). over de zondvloed van intieme onthul lingen in de Figaro, dat zij zich op een namiddag naar het redactiebureau be gaf, Calmette te spreken vroeg en hem toen h\j haar verzoek om zijn cam pagne te staken en de compromitteren de brieven terug te geven, niet wilde inwilligen pardoes doodschoot. scenes h faire, zoals een hedendaags toneelschrijver er waaz-schijnlijk geen meer zou kunnen schrijven. Maltre La- bori, de pleiter, vermaard om zijn rol in de Dreyfusznnk, verdedigde Mme. •aillaux. Natuurlijk trad ook Henri Bernstein in het stuk op. Hij was mede werker van de Figaro en een persoon- lijk vriend van Calmette, dus werd hij als getuige gehoord. De dag tevoren had Caillaux, die zijn vrouw met het vuur en dewanhoop der liefde in oescherming nam, Bern stein (die toen niet aanwezig was) een onwaardige getuige genoemd en daarbij gezinspèeld op het feit dat Bernstein air vurig antimilitarist in zijn jonge ja ren uit het leger was gedeserteerd. Bernstein verscheen een dag later om als getuige te worden gehoord. Zijn en- trée was meesterlijk geënsceneerd. I-11J liep met vaste stap naar de getuigen bank, keek de zaal rond, zoekend naar Caillaux, en bulderde: „Caillaux, vous êtes lii?" Het „Monsieur" Caillaux acht- i' hij overbodig, Caillaux was er, er kreeg te horen dat hij zó ongevoelig was, dat hij niet kon geloven dat iemand voor de nagedachtenis van een gestor ven vriend opkwam, zoals Bernstein voor Calmette. „Neen," voegde Bem- steLi er aan toe, „in plaats daarvan klimt hij boven op de doodkist van het slachtoffer van zijn vrouw om zijn ei gen apologie te houden"... De zaal brul de en loeide bij deze woorden. De president trachtte Bemstein het woord te ontnemen, maar Bemstein riep met donderende stem: „Nu ben ik aan het woord. Ik betreur de jeugdfout, die ik maakte door te .deserteren. Maar sindsdien heb ik gedaan gekregen dat ik opnieuw in dienst werd genomen. Als binnen enkele dagen de algemene mobi lisatie mocht worden afgekondigd (het was 28 Juli 1914) vertrek ik de vierde dag naar de grens. Wanneer Gaillaux gaat weet ik niet. Want in de oorlog kun je, om te schieten, je niet door je vrouw laten vervangen!"... Het tumult na deze woorden was dermate hevig, dat de boden de zaal moesten ontruimen. 'Men herinnert zich: Mme Caillaux werd vrijgesproken juist even vóórdat de oorlog met al zijn geweld losbarstte; Caillaux zelf zou in 1920 op instigatie van Clemenceau door het Hooggerechts hof tot verbanning worden veroordeeld wegens „verstandhouding met de vijand".) 'in totaal heeft Bemstein... twaalf duels in zijn leven uitgevochten, bijna altijd met schouwburgdirecteuren en toneelcritici. Het waren echter veeleer mondaine gebeurtenissen dan bloedige tweegevechten op het pistool of met de degen. Zijn laatste duel werd in 1938 met veel gratie gestreden tegen Edouard Bourdet, zelf toneelschrijver, maar tevens administrateur van de Comédie Frangaise. Bourdets voorgan ger, Fabre, had Bemsteins Judith op het repertoire geplaatst, doch Bourdet maak te niet de minste haast met de instude ring ervan. De overgevoelige (en hoogst ijdele) Bernstein ontstak hierover in woede, en er ontstond een briefwisseling tussen de twee heren, die door de per- -•oniyke beledigingen en hatelijke toe spelingen door het publiek werd ver-; slonde-n. Rondom het middaguur van de 19de Mei 1938 kruisten de literaire sterren de degens ln de tuin van het buitenhuis der bekende actrice Spinelli te Rueil- Malmaison. Bij de tweede reprise werd Bourdet licht aan de arm gewond, de strijd werd gestaakt en de eer (wiens eer eigenlijk?) was gered. Bij het uitbreken van de tweede We reldoorlog wist Bemstein naar de Ver, Staten uit te wijken, waar hij een groep Fransen om zich verenigde, die met ïartstochtelijke vaderlandsliefde zich tegen het verraderlijke regime van Maarschalk Pétain en Laval keerde en de Franse zaak 'n Amerika grote dien sten bewees. Aan Bemstein en vele anderen (o.a. Eva Curie!) werd door vichy ue Franse nationaliteit ontnomen. Zij kregen haar allen glorieus terug na de bevrijding. Frangols Mauriac schreef zojuist bij de dood van Henri Bemstein, dat deze i. gestorven aan opwinding over het „schandaal", dat de menigte zich tegen woordig verdringt om te kijken naar stukken van dichters en zelfs van wijs geren, waarvan zij geen letter begrijpt en bovendien duur betaalt om zich te vervelen... L. A. licht. Een negermonteur roept iets naar een grasveld waar een groep werklui een put aan het graven Is. Even later schudden wij dc stevige hand van een 28-jarige, blonde Amerikaan van Zweedse afkomst in blauwe werkbroek en geel hemd. Zijn open gezicht met een paar staalharde blauwe ogen vraagt ons: „Blijft u in Amerika?" Een lichte teleursteling, wanneer het antwoord ontkennend is. „Waarom niet? U daar ginds leeft zo langzaam. Dan kom je nooit tot iets, Hier leven we vlug en produceren daarom meer." „Neen, in tweede-hands auto's handel ik niet meer", zo vertelt Fred Olson, „daar kom nu de klad ln"... Wij zijn dus voor niets gekomen... Met een wijds gebaar wijst Fred naar buiten. „Ik ben op het ogenblik van plan daarginds langs de weg een „Kiddies Fair" neer te zetten" (Dat is een soort gemechaniseerde speelplaats voor kinderen, waar deze mèt de auto's geparkeerd kunnen wor den, terwijl hun eigenaars uitrusten ir een grote koffie-, melk- en sandivich- salon.) Fred vertelt er meteen bij, dat hij van plan ls de Kiddies Fair annex overgedlmensionneerde cafetaria, gedu rende één jaar zelf te exploiteren, „tot dat de business er in is gekomen"; daarna kan hij het dan verpachten. UiRED is trots op dit deel van Long Island, dat hij heeft helpen opbou wen en welks groei hem geen wind eieren heeft gelegd. Zijn demonstratie ijver kent geen grenzen. In zijn wagen van het nieuwste model rijden wij u rond door deze streek, die allereerst door de oorlogsindustrie en daarna door de bevolkingstoeneming van Neiu York, tot een weliswaar lelijke, maar dan toch aan haar doel beantwoordende conglo meratie va,n voorsteden is gegroeid. De jonge man wijst op de huizenblokken, ir drie jaar geleden nog „waarde loze" aardappelvelden waren (die 1' toen opkocht). Indien men hem vraagt over zijn slechts zeven oude verleden vertelt hij hoe hij nu partner is gewor den in dertien maatschappijen, die deze hiiisjes in een tempo van drie per dag voor 8000 dollar per stuk neerzetten. Hij vertelt, hoe hij vlak na de oorlog vele stukken land langs de heirweg voor een appel en een el heeft opgekocht, omdat 1' er zeker van was, dat daar in de toe komst een zakenwijk zou ontstaan. Hoe hy begon?... Tijdens de oorlog hij was toen 18 jaar oud werkte hij als monteur in een garage. Hü kocht op crediet -wegens benzinesehaarste waardeloos geworden wagens per dozijn en verkocht zé in het Zuiden, waar zij onder de boeren aftrek vonden. Met het verdiende geld kocht hij wat land en be gon te speculeren. „De rest ging van zelf". aldus Olson.. „Ik moet met mijn neus overal bovenop zitten", geeft hij glimlachend toe. Een renteniersleveh, dat thans gemakkelijk realiseerbaar zou zijn, trekt hem niet. „Vori^f jaar heb ik rriijn vrouw met de kinderen naar Hawaii' gestuurd met vacantie. Ikzelf kon jammer genoeg niet weg." Fred Olson rijdt maar door, toont ons vol trots een vliegveld, al90f het zou verschillen van enig ander ln de wereld en een bioscoop (gebouwd op zijn grond). Wanneer hij stopt voor een meubelpaleis („Olsons Furniture", na tuurlijk) waarin de interieurtjes in de leegte gapen, komen we plotseling over zjjn ouders te spreken. Er klinkt iets B' van glimlachende verachting in zijn stem. wanneer hij vertelt over zijn vader, de Zweedse immigrant, die nooit méér heeft willen zjjn dan een goed metselaar en die thans als zodanig zijn brood verdient in een van de onderne mingen van zjjn zoon. Even later spreekt hjj er "van hoe hij als kleuter tijdens de depressie honger heeft ge leden. ..Doch dat was allemaal gevolg van politics en corruptie. „Fred had MacArthur graag als President gezien. het station neemt Fred met stevige handdruk afscheid en wenst ons het beste bij onze speurtocht naar een goede tweedehands auto. Heel even licht hij dan een sluier op van de geheimen der Amerikaanse, zakenwereld. „Sommige handelaars", zo vertrouwt hij ons toe", gebruiken een bepaald parfum om oude wagens van binnen als nieuw te laten ruiken." „Look out sharp", is zijn advies. De trein schudt ons terug naar da binnenstad. De Fred Olsons vormen een minderheid. Doch het type van de Ame rikaan van de eerste generatie, dat zij vertegenwoordigen, heeft een stempel gedrukt op de massa. De Amerikanen van de tweede en derde generatie, die de meerderheid vormen, hebben het indivi duele initiatief prijsgegeven voor de jacht naar sociale zekerheid en het ver langen naar conformiteit met de hen omringende wereld. Doch vele van Olsons eigenschappen: de verachting voor het onmiddellijke verleden, de koel heid ten aanzien van de ouders en de concentratie op het functionele in het leven, zijn permanente karaktertrekken geworden, welke de Amerikaan steeds weer beletten tot rust en inkeer te komen. Al te graag nog houdt hij de fictie van de „go-getter" als ideaalbeeld voor ogen. Even voordat de trein, weer de tunnel naar het rotseiland van Manhattan in dunkt, glijdt de laatste suburb voorbij. Een villawijkje met rechte straten, de glanzende auto's netjes voor de gras perken geparkeerd. Een heirweg, die de zijstraten overbrugt, niet files suizende auto's, die nu in de vallende duisternis hun schijnwerpers op eikaars glim mende huid laten- spelen. Een zakenwijk met fel verlichte panden; een warenhuis een zee van licht, neon-reclames, die aan en uit flitsen, drukke winkelstraten, die verstopt raken met auto's welke ge duldig wachten voor oranje verkeers lichten. Ergens bovenop een huis knip pen neonletters aan en uit: zij schrijven het woord „Funeral Home" (rouwlca- m,ers) tegen de rode en zwarte nacht hemel, Dan wordt het donker buiten en begint het geraas van de tunnelt In een artik'el in een Westduits socia listisch blad wordt aangedrongen op vor ming van een „blok" tussen Rusland en Amerika, waarvan Engeland de leiding zou moeten hebben. In het artikel, afge drukt in „Die Freiheit". wordt gezegd, dat alle landen, die zich ervan bewust zijn dat een botsing tussen het Oostelijke en het Westelijke blok gelijk zou staan met hun vernietiging, zich moeten ver enigen en dat Engeland en het Gemene best niettegenstaande hun duidelijke pro-Westelijke houding in toenemende mate een buitenlandse politiek hebben ontwikkeld, die betrekkelijk onafhanke lijk is van Amerika. India, geleid door de verstandige Nehroe, is een beslissen de hoeksteen geworden van de Britse buitenlandse politiek die op het punt staat weer het instrument van het politieke evenwicht te worden. Het artikel, dat niet het standpunt weergeeft der socia listische partijleiding wijst op een groeiend „neutralisme" in Zweden, De nemarken, Noorwegen. Finland, Zwitser land „en goed bekeken ook in Frank rijk." (Van onze corres pondent) Tokio December VOLGENS sommige Amerikaanse autori teiten te Tokio drei gen inflatie-gevaren in Japan. Het vorige jaar bedroeg de totale export van Japan ongeveer 1.2 millard dollar. De Ame rikaanse aankopen wa ren daarin vertegenwoor digd met een bedrag van 816 millioen, voor goede ren en diensten. De voor 1953 te verwachten cij fers der Amerikaanse dollaruitgaven liggen wederom tussen de 800 en 900 millioen dollar. Maar de soldaten be klagen zich over de „on realistische" koers van de jen. Die officiële koers bedraagt op het ogenblik 360 jen voor de dollar'en sommige Amerikanen menen, dat een koers van 600 op 1 logischer zou zijn. In ieder geval lijkt een verhouding van 400 of 500 tegen 1 verant woord. Op de vrije geld markt in Hongkong varieert de dagkoers van 380 tot 450 jen per dollar. In Japanse kringen is men .gekanj tegen een wijziging van de officiële koers. Japan streeft er naar. de geldvoorraad te verminderen, de prijzen te verlagen, en de export te bevorderen. In werke lijkheid echter volgt de regering een inflationis- tische politiek, zo menen Amerikaanse autoritei ten. Dit wordt geïllus treerd door het goedkeu ren van twee aanvullen de begrotingen, waar door de staatsuitgaven nog stijgen, terwijl de re gering geen krachtige maatregelen neemt om de prijzen van de belang rijkste artikelen laag te houden. Daarom menen deze Amerikanen daA de V.S. binnen korte tijd maatregelen zullen moe ten nemen om tot een realistische koers van de jen te komen. (Handelsblad U.P.-dienst).

Krantenbank Zeeland

Watersnood documentatie 1953 - kranten | 1953 | | pagina 2