H
Arnhems meisje werd ^t^ter van Broadway en Hollywood
JVa
HAAGSCHE COURANT Zaterdag 7 November 1953
Hartveroverende charme C en rijke persoonlijkheid
(Speciale berichtgeving)
OG maar een jaar geleden kon men haar degelijks met een
paar balletschoentjes onder de arm door de straten van Amster
dam zien gaan: een voormalig schoolmeisje uit Arnhem met ma
gere armen, onregelmatige tanden en een geestig gezichtje, op
weg naar de studio van Sonia Gaskell om daar op het gladde par
ket met ijver, gratie en élégance haar pas de chats en jetés te
maken.
Een onbekende, tengere „sweet seventeenin de zee van ano
nieme Amsterdammers, een aardig, maar niet bijzonder opval
lend, piepjong ding, dat onderweg wel eens een filmtijdschrift
kocht in een kiosk en zichzelf in gedachten misschien op de voor
pagina zag prijken als een stralende ster in haar glansrol. De
romantische droom van een jong meisje. Maar in dit geval zou
het geen droom blijven
Naïef, fris en ongekunsteld
spel
Sedert kort duikt datzelfde geesti
ge gezichtje over de hele wereld op
de frontpagina's van kranten en tijd
schriften op: het gelaat van Audrey
Hepburn, het EngelsNederlandse
meisje, dat van haar tiende haar
achttiende jaar in Nederland werd
opgevoed, hier de bezetting mee
maakte, kattekwaad uithaalde, mu
zieklessen nam en briefjes bezorgde
voor de ondergrondse en dat thans
bezig is met verbijsterende snelheid
omhoog te schieten aan het firma
ment van Broadway en Hollywood.
En het zal niet lang meer duren of
men zal haar naam in stralend neon
licht aan de voorgevels der bioscopen
zien: Audrey Hepburn, de ster van
„Gigi" en „Roman Holiday", het
meisje, dat reeds thans door enthou
siaste critici „de grootste ontdekking
sedert Garbo" genoemd wordt en dat
filmjournalisten, theatermensen, sce
narioschrijvers, regisseurs en camera-
lieden in verrukking brengt door de
hartveroverende charme van haar
spel, dat naief, fris en ongekunsteld
aandoet en afwijkt van alles wat men
tot nu toe op het bioscoopdoek heeft
gezien.
Als „Gigi" in de titelrol van het to
neelstuk naar het gelijknamige boek
van de beroemde Franse schrijfster
Colette, wist Audrey verleden jaar
reeds stormenderhand Broadway te
veroveren. Alle mensen van het vak
waren het er over eens, dat er voor
haar een grandioze filmtoekomst is
weggelegd. Hoe hoog men de waarde
van deze nieuwe ontdekking aan
slaat, blijkt wel uit het feit dat er
reeds een fikse pennestrijd is ont
brand tussen Amerikaanse en Britse
filmcritici, die ijverig pogen Audrey
te „nationaliseren" en haar resp. voor
de U.S.A. en voor Engeland opeisen,
waarbij zij Audrey's goed Neder
landse afkomst en jongemeisjesjaren
luchthartig terzijde wuiven.
Al een jaar geleden schreef een
enthousiaste „Daily Mirror": „Hep
burn vertegenwoordigt iets geheel
nieuws in de film. Zij heeft een rijke
persoonlijkheid, met iets van de slan
ke gratie van Moira Shearer en een
glimp van Jean Simmons. Zo is dit
bijdehandte actricetje met het uiter
lijk van een schoolmeisje bezig naar
de top te snellenin Amerika.
Het is hoog tijd dat wij ophielden
met hier in Engeland bewaarschool
te spelen voor Hollywood en dat wij
Audrey thuisbrengen".
Een om «zijn
scherpe pen ge
vreesd New
Yorks criticus
schreef echter:
„Men moest dit
meisje nooit toe
staan naar Enge-
lang terug te ke
ren, maar haar in
Amerika interne
ren". Regisseur
William Wyler
merkte op: „Dit
meisje wordt de
grootste ster van
Hollywood", en
het grote Ameri
kaanse weekblad
„Time" meent:
„Paramounts
nieuwe ster schit
tert en gloeit met
het vuur van een
goed geslepen
diamant".
1947
lieftallig meisje it
documentaire
Nederlandse
het vuur van een
geslepen diamant
De dagen worden korter. De lamp gaat vroeger
aan. De etalageverlichtingen geven aan de stad
steed-s iets feestelijks, iets ceremonieels. Zij trekken
publiek aan, publiek, dat al aan de feestdagen, die
aanstaande zijn, gafit denken. St. Nicolaas en dan
Kerstmis. De magazijnen, de winkels trachten nog
een laatste slag binnen te halen. Zij adverteren Oc
tober- of Novemberaanbiedingen, waarbij zij trach
ten die artikelen te spuien, die straks in de weg zit
ten als de feestaanbiedingen voor de dag komen en
getoond moeten worden.
De vroegen onder de vroegen zijn al aan het siteu
ren of er iets aardigs te koop is, iets bijzonders, wat
je anders niet ziet. Ze zijn bang op de nasop te ko
men, als de keus, door de massa-aanval der kopers,
geheel verdwenen is.
Zij zoeken naar snuisterijtjes voor verloofden of
echtgenoten, waarmede zij
eer toillen inleggen. Zij
hebben de naam een goe
de smaak te hebben en
willen die naam ook dit
jaar weer tussen de klippen
van Sinterklaas en Kerst
mis door laveren. Zij zijn
individualisten of geven zich daarvoor uit en willen
dat blijven.
De man-individualist zoekt voor zijn partner, die
per se een nieuwe tas wil hebben, naar het aparte
model, dat in zijn en haar smaak zal vallen en waar
in al die vermakelijkheden aanwezig zijn, die haar
aanzien, figuurlijk en letterlijk, kunnen verhogen.
Hij zal niet grasduinen in de grote voorraden
schittering en klatergoud, waarmee de vrouw haar
oren, hals, vingers en armen kan behangen, doch
zal zich meer vermeien daar. waar het sieraad door
kunstenaarshand gedreven ten pleziere van de vrouw
der schepping, wordt uitgestald.
En de vrouw, zij zal, als ze individualistisch
is aangelegd, eveneens kijken naar een prachtig
voorwerp, dat niet op iedere toonbank voor het grij
pen ligt. Zij zal het ook zoeken in kwaliteit, weten
de, dat een man het gebruiksvoorwerp meer tot ver
maak dan tot zijnen nutte gebruikt en er mee zal
tierelieren en demonstreren tot het kapot is om het
dan achteloos in een hoek te laten verkommeren.
De massamensen, en er zijn er veel van dat soort,
PANDA OP BEZOEK
in de Vrouwenpagina
Daar kan Audrey het mee doen en dochtertje van baronesse Van Heem-
de schoolvriendinnetjes uit Arnhem stra en de Schotse zakenman J. A.
en de meisjes van het ballet uit Am- Hepburn in 1947 in Amsterdam voor
sterdam zullen zich wel even de ogen het eerst voor de filmlens bracht. De
uitwrijven. Wat overigens de eer be- cineast was Charles Huguenot van
treft, Audrey te hebben „ontdekt", der Linden, die voor de Britse J. Ar-
behoeft Nederland zich niet onbe- thur Rank-organisatie bezig was een
tuigd te laten, want het was een Ne- gespeelde documentaire over Neder-
derlands cineast, die het 17-jarige land te vervaardigen onder de naam
„Dutch in seven lessons". Van der
Linden was getroffen door Audrey's
frisse persoonlijkheid endoor haar fo
togenieke kwaliteiten. Bovendien kon
dit meisje zeer aantrekkelijk, zingen,
dansen en acteren.
Laten wij het vast optekenen voor
de tijd, wanneer Audrey Hepburn in
derdaad „een tweede Garbo" zal zijn
geworden: de eerste maal dat zij de
filmcamera hoorde snorren was in het
voorjaar van 1947 en de plaats van
handeling was het grauwe asfalt op
het kruispunt P. C. Hooftstraat
Hobbemastraat (een der beruchtste
wegkruisingen van Amsterdam) waar
Audrey in een eenvoudig maar lief
zomerjurkje met halve mouwtjes,
lange handschoenen en een snoe
zig wit hoedje op het haar, met een
allerliefste kostschoolmeisjesglimlach
stond op te kijken naar de camera
man, die uit een der vensters van het
roemruchte café „De Posthoorn"
hing. Misschien zullen filmenthou
siasten daar nog wel eens een gevel
steen aanbrengen.
In dat filmpje speelde Audrey de
rol van een K.L.M.-stewardesje, on
der de vaderlijke hoede van piloot
Viruly, met wie zij op een vliegtuig
trap werd vereeuwigd. Ook kreeg
men het zonnige meisje te zien als
levend bloemstuk, en wel als luit
speelster naar het schilderij van
Frans Hals. Haar eerste filmcollega's
waren o.a. Magda Janssens, Wam
Heskes en Han Bentz van den Berg.
Hard werken in Londen
Audrey Hepburn bracht haar pril
le jeugdjaren in België door, waar zij
in 1929 in Brussel was geboren. Kort
voor de oorlog werd de schei
ding tussen de heer Hepburn en ba
ronesse Van Heemstra uitgesproken
en toen de strijd tussen Engeland en
Duitsland was ontbrand, bracht men
Audrey, die tot dat tijdstip afwisse
lend in België en in Engeland de
school had bezocht, veiligheidshalve
naar het neutrale Nederland, waar
zij als meisje van tien jaar met haar
moeder haar intrek nam in het Arn
hemse huis van de Van Heemstra's
de oorspronkelijke bewoners van het
kasteel in Doorn, waar na de eerste
wereldoorlog ex-keizer Wilhelm werd
geïnterneerd.
Het was in Arnhem en Velp, dat
Audrey de bezettingsellende mee
maakte enkele van haar familie
leden werden door de Duitsers ge-
executeerd. Toen de laatste Hitier-
troepen uit Nederland vertrokken wa
ren, was Audrey een kordaat meisje
van vijftien dat vrij nauwkeurig wist
wat zij wilde: een carrière aan het
ballet. En zo kwam Audrey naar Am
sterdam een aardige bakvis met
een tenger figuurtje, donkerblonde
haren en grijze ogen om de allereer
ste schreden te zetten op het pad
naar de roem.
Maar het eerzuchtige meisje was
niet tevreden met wat zij in Amster
dam kon bereiken, dat was trouwens
niet veel. Na haar optreden in „Ne
derlands in zeven lessen" had Audrey
nog een half jaar lang een contract
met regisseur Van der Linden, die
wilde voorkomen dat men hem zijn
ontdekking afsnoepte, maar de mo
gelijkheden voor een Nederlandse
speelfilmproductie waren in die da
gen even gering als ze altijd zijn ge
weest en Audrey vertrok naar Lon
den. Daar liep zij in 1948 practisch
zonder geldmiddelen rond, zodat zij
door hard werken aan de kost moest
zien te komen. Zij werkte als foto
model voor reclame-doeleinden en
kreeg een baantje als dansmeisje in
de revue „Sauce piquante". Het wa
ren voor Audrey moeilijke jaren,
waarin het succes nog verre was,
maar waar zij zich dapper doorheen
sloeg.
Toen brak de periode aan van de
kleine filmrolletjes. In „The lavender
hill mob" zag men van haar niet veel
zullen zich begeven naar de dassen, de shawls, de
handschoenen, de aanstekers, de potloden, de potjes
crème, flesjes parfum en lotions. Zij geven een ca
deau, dat hun geen hoofdbrekens kost, dat gauw
gekocht en gauw gegeven is. Zij zullen zich laten
leiden door anderen. En het is goed, dat ze zich
laten leiden, want anders zouden ze zowaar nog met
lege handen thuis komen en zich de gramschap op
de hals halen van hem of haar, die hun dierbaar is.
De tijd van kopen gaat aanbreken. Men zal in zijn
beurs tasten om anderen vreugde te verschaffen.
Anderen vreugde verschaffen is zichzelf vreugde
verschaffen. Laten zij, die straks op stap gaan, er
ook eens aan denken, dat er velen zijn, die geen ver
rassing krijgen. Aan hen gaat Sint Nicolaas voorbij
en ook het Kerstmannetje.
Panda, U kent hem wel van de Haagsche Cou
rant, wil daar een stokje
voor steken. Hij heeft het
olan opgevat om een groot
aantal kinderen tot 14
jaar, aan wie Sint Nico
laas voorbijgereden is, met
Kerstmis te verrassen. Hij
is de leider van de „Ope
ratie Kerstverrassing". U geeft wat uit voor UW
feestdagen. Geeft ook wat uit voor de feestdagen
van anderen. Tast in uw beurs, opdat Panda voor
hen in zijn beurs kan tasten. Hij wil speelgoed ko
pen voor de kinderen. Nieuw speelgoed. Iets wat
uit de winkel komt. Het moet echt zijn, echt ge
geven. U, lezers van de vrouwenpagina, van Evaria,
U doet toch ook mee?
U neemt een girobiljet en laat t.n.v. de Haagsche
Courant op nr. 12500 (U kunt ook storten of een
postwissel sturen) een bedrag overschrijven, daarbij
vermeldend: „OPERATIE KERSTVERRASSING"
Dat is eenvoudig. Elke gift, groot of klein, is wel
kom. En u komt op het erelijstje te staan.
Wilt u aan Panda speelgoed zenden denkt u er
aan, dat het heus nieuw en ook, dat het speelgoed
moet zijn, geen kleding etc. dan kan dat ook.
Panda is bereid om alles in ontvangst te nemen.
En met Kerstmis hoopt Panda te kunnen spreken
van een geslaagde „OPERATIE KERSTVERRAS
SING".
lijk te geven. Hij bedekt de schou
ders namelijk met grote, ronde, stij
ve kragen, die ver over de schou
ders uitstaan. Hij werkt ook met
goede, oude bekenden: serge, laken
en flanel, evenals Castillo van het
huis Lanvin, die de ruimte boven
de taille aanbrengt door plooien en
ingezette stukken. Castillo's kragen
zijn dikwijls asymetrisch, een strik
of slip vormend, die dan één schou
der accentueert.
Hermès heeft zich reeds op de
echte koude geprepareerd. Hij heeft
een mantel ontworpen, die zeer ze
ker „erin zal gaan". Deze mantel,
„trappeur" is vervaardigd van koet-
sierslaken, heeft een dubbel schou-
derdeel door middel van een opge
stikte pas, die met een pat over de
schouder eindigt. De mouwen zijn
heel ingenieus gesneden en lopen
tot de zoom door. Ze laten de draag
ster volkomen vrijheid van bewe-
rikaanse confectie slecht afgewerkt
is.
Het accent ligt in Amerika op:
eenvoudig, practisch en elegant. De
Amerikaanse moet zich prettig en
onbelemmerd voelen in haar kleren
en er geen hinder van ondervinden
bij haar werk. Ze voelt het meest
voor eenvoudige modellen, liefst
HUBERT 4, GIVEMCHy
7 November.
|ET is nu wel zeker, dat we de
sterk verbrede schouderlijn blijven
behouden en ons niet behoeven in
te snoeren om slank te lijken.
Het hele accent van de nieuwe
lijn ligt aan de bovenkant, boven
de taille. Balenciaga krijgt dit effect
door de mouwen onder de schou
ders aan te brengen, waardoor ook
genoeg ruimte overblijft voor de
lage V-halzen, zo nu en dan ver
sierd met grote kragen en revers.
Men ziet bij dit huis zwart lakense
japonnen met wit lakense revers en
kraag.
De Givenchy brengt de verbre
ding van de schouderlijn op roman
tische manier, een manier, die ook
heel geschikt is, om een jurkje van
verleden jaar 'n hypermodern uiter-
De Franse couturiers, die ook
voor de Amerikaanse markt werken,
moeten wel terdege rekening hou
den met de geheel verschillende
smaak van de Amerikaanse vrouw.
Het accent in Amerika ligt op een
voud en goede snit, de afwerking
vindt men daar van ondergeschikt
belang, zodat de Amerikaanse con
fectie in onze Westerse ogen wel
eens de indruk maakt, heel slordig
in elkaar gegooid te zijn. Maar daar
zelfs de Amerikaanse, die geen hau
te couture kan betalen en zelf haar
kleren niét kan maken, zeer hoge
eisen aan model en coupe stelt, is
het vanzelfsprekend, dat de Ame-
CHRijTiAN DioR
met gladde rokken, die de hele dag
te dragen zijn en met behulp van
een ander stel accessoires of een
schitterend bijou ook voor de na
middag en de avond geschikt zijn.
Wij zullen de eerstvolgende dagen
enige foto's publiceren, die een dui
delijk beeld geven van de Ameri
kaanse smaak.
MARIANNE.
meer dan een paar flitsen van een
vriendelijk gezichtje en in „Laughter
in Paradise" verscheen zij in de rol
van een sigarettenmeisje net lang ge
noeg op het filmdoek om de toe
schouwer in de zaal een paar trekjes
van zijn sigaret te laten doen.
De eerste grotere rol was als dan
seresje in „The secret people" maar
deze film was geen onverdeeld suc
ces en zou Audrey nog niet veel roem
brengen, al werd de Engelse filmwe
reld wakker geschud door Audrey's
magnetische persoonlijkheid. Nie
mand minder dan Sir Michael Balcon
merkte op: „Dit meisje heeft gewel
dige mogelijkheden in zich om het
tot een grote ster te brengen'.
Ontdekking door Colette
Intussen ging het Audrey finan
cieel wat beter. Bij de Londense
première van Walt Disney's Asse
poester" in de Kerstdagen van 1950
zag men haar in een zeer flatteren
de „Kerstmannetjes-mantel" van
zwart fluweel en wit hermelijn. Een
paar maanden later zou Audrey haar
grote kans krijgen: een hoofdrol als
tegenspeelster van de Nederlandse
acteur Jack Gimherg in Ray Ven
tura's nieuwe film „Nous irons a
Monte Carlo". Het waren de opna
men voor deze film, in de hal van
een hotel in Monte Carlo, die leid
den tot Audrey's ondekking door de
Franse schrijfster Colette.
Audrey kwam juist- door de draai
deur in de hal van het hotel, waar
een deel van de opnamen werd ge
maakt, toen Colette daar binnen
kwam, in haar rolstoel voortgeduwd
door haar echtgenoot, de in Frank
rijk zeer bekende Nederlandse schrij
ver Maurice Goudelet„Daar-
staat mijn Gigi", riep Colette uit,
zodra zij Audrey ontwaarde en niets
was meer in staat haar van gedach
ten te doen veranderen: Audrey
Hepburn en niemand anders zou
Gigi spelen, in de nieuwe bewerking,
die binnenkort op Broadtcay zou
gaan.
Pijlsnelle carrière
Het succes was snel en overdon
derend. Hoewel Audrey nog helemaal
niet zeker van zichzelf was en bij
iedere opvoering doodsangsten uit
stond, was het publiek enthousiast en
putte de pers zich uit in loftuitingen.
Audrey bleek in zeer sterke mate die
betrekkelijk zeldzame kwaliteiten te
hebben, welke slechts de allergroot
sten kenmerkt: het onmiddellijk „over
het voetlicht" komen, 't snelle, recht
streekse „contact" tussen actrice en
toeschouwer.
Van dit moment af ging het razend
snel met Audrey's carrière. Zo snel,
dat men het in Europa nog amper
kon verwerken en op dit moment zul
len er in Nederland nog heel wat
mensen zijn, die Audrey Hepburn
kennen, maar geen vage notie heb
ben dat zij een grote ster is gewor
den. Paramount kwam met het ver
lokkelijke contract voor „Roman Ho
liday", het charmante verhaal van
het prinsesje, dat plotseling genoeg
krijgt van het „opzitten en pootjes
geven", der officiële verplichtingen,
en dat met een onbekende journalist
(Gregory Peck) in Rome op onschul
dige wijze de bloemetjes buiten zet
door alles te doen, waar zij haar le
ven lang zin in heeft gehad, maar
wat zij nooit heeft mogen doen: drin
ken uit een fontein en in het open
baar ijshoorntjes eten.
Het is in deze rol waarbij de
toeschouwer geneigd is vergelijkin
gen te trekken met Prinses Margaret
dat Audrey's filmtalent onmisken
baar naar voren treedt. Haar „Prin
ses met vacantie" grijpt de toeschou
wer recht in het hart door de pikan
te mengeling van kinderlijke naïevi-
teit en koninklijke waardigheid
een resultaat, dat overigens ook re
gisseur William Wyler tot eer strekt.
Tijdens de opnamen van „Roman
Holiday" was Audrey verloofd met
de Britse zakenman James Hanson,
een internationaal transportonderne
mer van een zeer bekende en welge
stelde familie in de Midlands en het
zag er naar uit, dat het huwelijks
bootje een einde zou maken aan
Audrey's filmcarrière nog vóór zij
goed en wel begonnen was. Verleden
jaar October zou het huwelijk wor
den gesloten. De datum was al vast
gesteld, er waren 200 gasten uitgeno
digd, de dochter van de Amerikaanse
ambassadeur zou een der bruidsmeis
jes zijn en een Italiaanse modekoning
zou de bruidsjapon ontwerpen.
Maar op het allerlaatste ogen
blik veranderden Audrey en James
van mening. Audrey keerde terug
naar de schittering van Broad
way en Hollywood, zonder James
Hanson. Misschien ligt Audrey's ge
luk in andere richting. De combinatie
echtgenote-filmactrice is immers niet
eenvoudig, omdat het filmwerk door
gaans de volledige persoonlijkheid en
werkkracht opeist. Maar Audrey heeft
nog de tijd. Voor een jonge vrouw
van 24 jaar met Audrey's capacitei
ten en talenten ligt de wereld open.
„VLECHTENDE HANDEN"
We hebben wel eens zin om de
lange winteravonden iets anders te
doen dan lezen of borduren. Als af
wisseling kunnen we pitriet-vlecht-
werk aanbevelen. Bij de N.V. Uitg.
Mij. AL. E. Kluwer te Deventer is
verschenen een alleraardigst boekje
„Vlechtende Handen" door C. v.
Nieuwenhoven, met duidelijke werk
tekeningen verlucht.
Uit dit boekje kan de beginneling
het schone vak leren en voor meer
gevorderden staat hierin ook zeer
veel wetenswaardigs. De foto's van
de afgemaakte werkstukken zijn zeer
aantrekkelijk en zullen menigeen sti
muleren, dit oude handwerk te gaan
beoefenen.
Wintermantel van Hermès: „Trappeur".