H Arnhems meisje werd ^t^ter van Broadway en Hollywood JVa HAAGSCHE COURANT Zaterdag 7 November 1953 Hartveroverende charme C en rijke persoonlijkheid (Speciale berichtgeving) OG maar een jaar geleden kon men haar degelijks met een paar balletschoentjes onder de arm door de straten van Amster dam zien gaan: een voormalig schoolmeisje uit Arnhem met ma gere armen, onregelmatige tanden en een geestig gezichtje, op weg naar de studio van Sonia Gaskell om daar op het gladde par ket met ijver, gratie en élégance haar pas de chats en jetés te maken. Een onbekende, tengere „sweet seventeenin de zee van ano nieme Amsterdammers, een aardig, maar niet bijzonder opval lend, piepjong ding, dat onderweg wel eens een filmtijdschrift kocht in een kiosk en zichzelf in gedachten misschien op de voor pagina zag prijken als een stralende ster in haar glansrol. De romantische droom van een jong meisje. Maar in dit geval zou het geen droom blijven Naïef, fris en ongekunsteld spel Sedert kort duikt datzelfde geesti ge gezichtje over de hele wereld op de frontpagina's van kranten en tijd schriften op: het gelaat van Audrey Hepburn, het EngelsNederlandse meisje, dat van haar tiende haar achttiende jaar in Nederland werd opgevoed, hier de bezetting mee maakte, kattekwaad uithaalde, mu zieklessen nam en briefjes bezorgde voor de ondergrondse en dat thans bezig is met verbijsterende snelheid omhoog te schieten aan het firma ment van Broadway en Hollywood. En het zal niet lang meer duren of men zal haar naam in stralend neon licht aan de voorgevels der bioscopen zien: Audrey Hepburn, de ster van „Gigi" en „Roman Holiday", het meisje, dat reeds thans door enthou siaste critici „de grootste ontdekking sedert Garbo" genoemd wordt en dat filmjournalisten, theatermensen, sce narioschrijvers, regisseurs en camera- lieden in verrukking brengt door de hartveroverende charme van haar spel, dat naief, fris en ongekunsteld aandoet en afwijkt van alles wat men tot nu toe op het bioscoopdoek heeft gezien. Als „Gigi" in de titelrol van het to neelstuk naar het gelijknamige boek van de beroemde Franse schrijfster Colette, wist Audrey verleden jaar reeds stormenderhand Broadway te veroveren. Alle mensen van het vak waren het er over eens, dat er voor haar een grandioze filmtoekomst is weggelegd. Hoe hoog men de waarde van deze nieuwe ontdekking aan slaat, blijkt wel uit het feit dat er reeds een fikse pennestrijd is ont brand tussen Amerikaanse en Britse filmcritici, die ijverig pogen Audrey te „nationaliseren" en haar resp. voor de U.S.A. en voor Engeland opeisen, waarbij zij Audrey's goed Neder landse afkomst en jongemeisjesjaren luchthartig terzijde wuiven. Al een jaar geleden schreef een enthousiaste „Daily Mirror": „Hep burn vertegenwoordigt iets geheel nieuws in de film. Zij heeft een rijke persoonlijkheid, met iets van de slan ke gratie van Moira Shearer en een glimp van Jean Simmons. Zo is dit bijdehandte actricetje met het uiter lijk van een schoolmeisje bezig naar de top te snellenin Amerika. Het is hoog tijd dat wij ophielden met hier in Engeland bewaarschool te spelen voor Hollywood en dat wij Audrey thuisbrengen". Een om «zijn scherpe pen ge vreesd New Yorks criticus schreef echter: „Men moest dit meisje nooit toe staan naar Enge- lang terug te ke ren, maar haar in Amerika interne ren". Regisseur William Wyler merkte op: „Dit meisje wordt de grootste ster van Hollywood", en het grote Ameri kaanse weekblad „Time" meent: „Paramounts nieuwe ster schit tert en gloeit met het vuur van een goed geslepen diamant". 1947 lieftallig meisje it documentaire Nederlandse het vuur van een geslepen diamant De dagen worden korter. De lamp gaat vroeger aan. De etalageverlichtingen geven aan de stad steed-s iets feestelijks, iets ceremonieels. Zij trekken publiek aan, publiek, dat al aan de feestdagen, die aanstaande zijn, gafit denken. St. Nicolaas en dan Kerstmis. De magazijnen, de winkels trachten nog een laatste slag binnen te halen. Zij adverteren Oc tober- of Novemberaanbiedingen, waarbij zij trach ten die artikelen te spuien, die straks in de weg zit ten als de feestaanbiedingen voor de dag komen en getoond moeten worden. De vroegen onder de vroegen zijn al aan het siteu ren of er iets aardigs te koop is, iets bijzonders, wat je anders niet ziet. Ze zijn bang op de nasop te ko men, als de keus, door de massa-aanval der kopers, geheel verdwenen is. Zij zoeken naar snuisterijtjes voor verloofden of echtgenoten, waarmede zij eer toillen inleggen. Zij hebben de naam een goe de smaak te hebben en willen die naam ook dit jaar weer tussen de klippen van Sinterklaas en Kerst mis door laveren. Zij zijn individualisten of geven zich daarvoor uit en willen dat blijven. De man-individualist zoekt voor zijn partner, die per se een nieuwe tas wil hebben, naar het aparte model, dat in zijn en haar smaak zal vallen en waar in al die vermakelijkheden aanwezig zijn, die haar aanzien, figuurlijk en letterlijk, kunnen verhogen. Hij zal niet grasduinen in de grote voorraden schittering en klatergoud, waarmee de vrouw haar oren, hals, vingers en armen kan behangen, doch zal zich meer vermeien daar. waar het sieraad door kunstenaarshand gedreven ten pleziere van de vrouw der schepping, wordt uitgestald. En de vrouw, zij zal, als ze individualistisch is aangelegd, eveneens kijken naar een prachtig voorwerp, dat niet op iedere toonbank voor het grij pen ligt. Zij zal het ook zoeken in kwaliteit, weten de, dat een man het gebruiksvoorwerp meer tot ver maak dan tot zijnen nutte gebruikt en er mee zal tierelieren en demonstreren tot het kapot is om het dan achteloos in een hoek te laten verkommeren. De massamensen, en er zijn er veel van dat soort, PANDA OP BEZOEK in de Vrouwenpagina Daar kan Audrey het mee doen en dochtertje van baronesse Van Heem- de schoolvriendinnetjes uit Arnhem stra en de Schotse zakenman J. A. en de meisjes van het ballet uit Am- Hepburn in 1947 in Amsterdam voor sterdam zullen zich wel even de ogen het eerst voor de filmlens bracht. De uitwrijven. Wat overigens de eer be- cineast was Charles Huguenot van treft, Audrey te hebben „ontdekt", der Linden, die voor de Britse J. Ar- behoeft Nederland zich niet onbe- thur Rank-organisatie bezig was een tuigd te laten, want het was een Ne- gespeelde documentaire over Neder- derlands cineast, die het 17-jarige land te vervaardigen onder de naam „Dutch in seven lessons". Van der Linden was getroffen door Audrey's frisse persoonlijkheid endoor haar fo togenieke kwaliteiten. Bovendien kon dit meisje zeer aantrekkelijk, zingen, dansen en acteren. Laten wij het vast optekenen voor de tijd, wanneer Audrey Hepburn in derdaad „een tweede Garbo" zal zijn geworden: de eerste maal dat zij de filmcamera hoorde snorren was in het voorjaar van 1947 en de plaats van handeling was het grauwe asfalt op het kruispunt P. C. Hooftstraat Hobbemastraat (een der beruchtste wegkruisingen van Amsterdam) waar Audrey in een eenvoudig maar lief zomerjurkje met halve mouwtjes, lange handschoenen en een snoe zig wit hoedje op het haar, met een allerliefste kostschoolmeisjesglimlach stond op te kijken naar de camera man, die uit een der vensters van het roemruchte café „De Posthoorn" hing. Misschien zullen filmenthou siasten daar nog wel eens een gevel steen aanbrengen. In dat filmpje speelde Audrey de rol van een K.L.M.-stewardesje, on der de vaderlijke hoede van piloot Viruly, met wie zij op een vliegtuig trap werd vereeuwigd. Ook kreeg men het zonnige meisje te zien als levend bloemstuk, en wel als luit speelster naar het schilderij van Frans Hals. Haar eerste filmcollega's waren o.a. Magda Janssens, Wam Heskes en Han Bentz van den Berg. Hard werken in Londen Audrey Hepburn bracht haar pril le jeugdjaren in België door, waar zij in 1929 in Brussel was geboren. Kort voor de oorlog werd de schei ding tussen de heer Hepburn en ba ronesse Van Heemstra uitgesproken en toen de strijd tussen Engeland en Duitsland was ontbrand, bracht men Audrey, die tot dat tijdstip afwisse lend in België en in Engeland de school had bezocht, veiligheidshalve naar het neutrale Nederland, waar zij als meisje van tien jaar met haar moeder haar intrek nam in het Arn hemse huis van de Van Heemstra's de oorspronkelijke bewoners van het kasteel in Doorn, waar na de eerste wereldoorlog ex-keizer Wilhelm werd geïnterneerd. Het was in Arnhem en Velp, dat Audrey de bezettingsellende mee maakte enkele van haar familie leden werden door de Duitsers ge- executeerd. Toen de laatste Hitier- troepen uit Nederland vertrokken wa ren, was Audrey een kordaat meisje van vijftien dat vrij nauwkeurig wist wat zij wilde: een carrière aan het ballet. En zo kwam Audrey naar Am sterdam een aardige bakvis met een tenger figuurtje, donkerblonde haren en grijze ogen om de allereer ste schreden te zetten op het pad naar de roem. Maar het eerzuchtige meisje was niet tevreden met wat zij in Amster dam kon bereiken, dat was trouwens niet veel. Na haar optreden in „Ne derlands in zeven lessen" had Audrey nog een half jaar lang een contract met regisseur Van der Linden, die wilde voorkomen dat men hem zijn ontdekking afsnoepte, maar de mo gelijkheden voor een Nederlandse speelfilmproductie waren in die da gen even gering als ze altijd zijn ge weest en Audrey vertrok naar Lon den. Daar liep zij in 1948 practisch zonder geldmiddelen rond, zodat zij door hard werken aan de kost moest zien te komen. Zij werkte als foto model voor reclame-doeleinden en kreeg een baantje als dansmeisje in de revue „Sauce piquante". Het wa ren voor Audrey moeilijke jaren, waarin het succes nog verre was, maar waar zij zich dapper doorheen sloeg. Toen brak de periode aan van de kleine filmrolletjes. In „The lavender hill mob" zag men van haar niet veel zullen zich begeven naar de dassen, de shawls, de handschoenen, de aanstekers, de potloden, de potjes crème, flesjes parfum en lotions. Zij geven een ca deau, dat hun geen hoofdbrekens kost, dat gauw gekocht en gauw gegeven is. Zij zullen zich laten leiden door anderen. En het is goed, dat ze zich laten leiden, want anders zouden ze zowaar nog met lege handen thuis komen en zich de gramschap op de hals halen van hem of haar, die hun dierbaar is. De tijd van kopen gaat aanbreken. Men zal in zijn beurs tasten om anderen vreugde te verschaffen. Anderen vreugde verschaffen is zichzelf vreugde verschaffen. Laten zij, die straks op stap gaan, er ook eens aan denken, dat er velen zijn, die geen ver rassing krijgen. Aan hen gaat Sint Nicolaas voorbij en ook het Kerstmannetje. Panda, U kent hem wel van de Haagsche Cou rant, wil daar een stokje voor steken. Hij heeft het olan opgevat om een groot aantal kinderen tot 14 jaar, aan wie Sint Nico laas voorbijgereden is, met Kerstmis te verrassen. Hij is de leider van de „Ope ratie Kerstverrassing". U geeft wat uit voor UW feestdagen. Geeft ook wat uit voor de feestdagen van anderen. Tast in uw beurs, opdat Panda voor hen in zijn beurs kan tasten. Hij wil speelgoed ko pen voor de kinderen. Nieuw speelgoed. Iets wat uit de winkel komt. Het moet echt zijn, echt ge geven. U, lezers van de vrouwenpagina, van Evaria, U doet toch ook mee? U neemt een girobiljet en laat t.n.v. de Haagsche Courant op nr. 12500 (U kunt ook storten of een postwissel sturen) een bedrag overschrijven, daarbij vermeldend: „OPERATIE KERSTVERRASSING" Dat is eenvoudig. Elke gift, groot of klein, is wel kom. En u komt op het erelijstje te staan. Wilt u aan Panda speelgoed zenden denkt u er aan, dat het heus nieuw en ook, dat het speelgoed moet zijn, geen kleding etc. dan kan dat ook. Panda is bereid om alles in ontvangst te nemen. En met Kerstmis hoopt Panda te kunnen spreken van een geslaagde „OPERATIE KERSTVERRAS SING". lijk te geven. Hij bedekt de schou ders namelijk met grote, ronde, stij ve kragen, die ver over de schou ders uitstaan. Hij werkt ook met goede, oude bekenden: serge, laken en flanel, evenals Castillo van het huis Lanvin, die de ruimte boven de taille aanbrengt door plooien en ingezette stukken. Castillo's kragen zijn dikwijls asymetrisch, een strik of slip vormend, die dan één schou der accentueert. Hermès heeft zich reeds op de echte koude geprepareerd. Hij heeft een mantel ontworpen, die zeer ze ker „erin zal gaan". Deze mantel, „trappeur" is vervaardigd van koet- sierslaken, heeft een dubbel schou- derdeel door middel van een opge stikte pas, die met een pat over de schouder eindigt. De mouwen zijn heel ingenieus gesneden en lopen tot de zoom door. Ze laten de draag ster volkomen vrijheid van bewe- rikaanse confectie slecht afgewerkt is. Het accent ligt in Amerika op: eenvoudig, practisch en elegant. De Amerikaanse moet zich prettig en onbelemmerd voelen in haar kleren en er geen hinder van ondervinden bij haar werk. Ze voelt het meest voor eenvoudige modellen, liefst HUBERT 4, GIVEMCHy 7 November. |ET is nu wel zeker, dat we de sterk verbrede schouderlijn blijven behouden en ons niet behoeven in te snoeren om slank te lijken. Het hele accent van de nieuwe lijn ligt aan de bovenkant, boven de taille. Balenciaga krijgt dit effect door de mouwen onder de schou ders aan te brengen, waardoor ook genoeg ruimte overblijft voor de lage V-halzen, zo nu en dan ver sierd met grote kragen en revers. Men ziet bij dit huis zwart lakense japonnen met wit lakense revers en kraag. De Givenchy brengt de verbre ding van de schouderlijn op roman tische manier, een manier, die ook heel geschikt is, om een jurkje van verleden jaar 'n hypermodern uiter- De Franse couturiers, die ook voor de Amerikaanse markt werken, moeten wel terdege rekening hou den met de geheel verschillende smaak van de Amerikaanse vrouw. Het accent in Amerika ligt op een voud en goede snit, de afwerking vindt men daar van ondergeschikt belang, zodat de Amerikaanse con fectie in onze Westerse ogen wel eens de indruk maakt, heel slordig in elkaar gegooid te zijn. Maar daar zelfs de Amerikaanse, die geen hau te couture kan betalen en zelf haar kleren niét kan maken, zeer hoge eisen aan model en coupe stelt, is het vanzelfsprekend, dat de Ame- CHRijTiAN DioR met gladde rokken, die de hele dag te dragen zijn en met behulp van een ander stel accessoires of een schitterend bijou ook voor de na middag en de avond geschikt zijn. Wij zullen de eerstvolgende dagen enige foto's publiceren, die een dui delijk beeld geven van de Ameri kaanse smaak. MARIANNE. meer dan een paar flitsen van een vriendelijk gezichtje en in „Laughter in Paradise" verscheen zij in de rol van een sigarettenmeisje net lang ge noeg op het filmdoek om de toe schouwer in de zaal een paar trekjes van zijn sigaret te laten doen. De eerste grotere rol was als dan seresje in „The secret people" maar deze film was geen onverdeeld suc ces en zou Audrey nog niet veel roem brengen, al werd de Engelse filmwe reld wakker geschud door Audrey's magnetische persoonlijkheid. Nie mand minder dan Sir Michael Balcon merkte op: „Dit meisje heeft gewel dige mogelijkheden in zich om het tot een grote ster te brengen'. Ontdekking door Colette Intussen ging het Audrey finan cieel wat beter. Bij de Londense première van Walt Disney's Asse poester" in de Kerstdagen van 1950 zag men haar in een zeer flatteren de „Kerstmannetjes-mantel" van zwart fluweel en wit hermelijn. Een paar maanden later zou Audrey haar grote kans krijgen: een hoofdrol als tegenspeelster van de Nederlandse acteur Jack Gimherg in Ray Ven tura's nieuwe film „Nous irons a Monte Carlo". Het waren de opna men voor deze film, in de hal van een hotel in Monte Carlo, die leid den tot Audrey's ondekking door de Franse schrijfster Colette. Audrey kwam juist- door de draai deur in de hal van het hotel, waar een deel van de opnamen werd ge maakt, toen Colette daar binnen kwam, in haar rolstoel voortgeduwd door haar echtgenoot, de in Frank rijk zeer bekende Nederlandse schrij ver Maurice Goudelet„Daar- staat mijn Gigi", riep Colette uit, zodra zij Audrey ontwaarde en niets was meer in staat haar van gedach ten te doen veranderen: Audrey Hepburn en niemand anders zou Gigi spelen, in de nieuwe bewerking, die binnenkort op Broadtcay zou gaan. Pijlsnelle carrière Het succes was snel en overdon derend. Hoewel Audrey nog helemaal niet zeker van zichzelf was en bij iedere opvoering doodsangsten uit stond, was het publiek enthousiast en putte de pers zich uit in loftuitingen. Audrey bleek in zeer sterke mate die betrekkelijk zeldzame kwaliteiten te hebben, welke slechts de allergroot sten kenmerkt: het onmiddellijk „over het voetlicht" komen, 't snelle, recht streekse „contact" tussen actrice en toeschouwer. Van dit moment af ging het razend snel met Audrey's carrière. Zo snel, dat men het in Europa nog amper kon verwerken en op dit moment zul len er in Nederland nog heel wat mensen zijn, die Audrey Hepburn kennen, maar geen vage notie heb ben dat zij een grote ster is gewor den. Paramount kwam met het ver lokkelijke contract voor „Roman Ho liday", het charmante verhaal van het prinsesje, dat plotseling genoeg krijgt van het „opzitten en pootjes geven", der officiële verplichtingen, en dat met een onbekende journalist (Gregory Peck) in Rome op onschul dige wijze de bloemetjes buiten zet door alles te doen, waar zij haar le ven lang zin in heeft gehad, maar wat zij nooit heeft mogen doen: drin ken uit een fontein en in het open baar ijshoorntjes eten. Het is in deze rol waarbij de toeschouwer geneigd is vergelijkin gen te trekken met Prinses Margaret dat Audrey's filmtalent onmisken baar naar voren treedt. Haar „Prin ses met vacantie" grijpt de toeschou wer recht in het hart door de pikan te mengeling van kinderlijke naïevi- teit en koninklijke waardigheid een resultaat, dat overigens ook re gisseur William Wyler tot eer strekt. Tijdens de opnamen van „Roman Holiday" was Audrey verloofd met de Britse zakenman James Hanson, een internationaal transportonderne mer van een zeer bekende en welge stelde familie in de Midlands en het zag er naar uit, dat het huwelijks bootje een einde zou maken aan Audrey's filmcarrière nog vóór zij goed en wel begonnen was. Verleden jaar October zou het huwelijk wor den gesloten. De datum was al vast gesteld, er waren 200 gasten uitgeno digd, de dochter van de Amerikaanse ambassadeur zou een der bruidsmeis jes zijn en een Italiaanse modekoning zou de bruidsjapon ontwerpen. Maar op het allerlaatste ogen blik veranderden Audrey en James van mening. Audrey keerde terug naar de schittering van Broad way en Hollywood, zonder James Hanson. Misschien ligt Audrey's ge luk in andere richting. De combinatie echtgenote-filmactrice is immers niet eenvoudig, omdat het filmwerk door gaans de volledige persoonlijkheid en werkkracht opeist. Maar Audrey heeft nog de tijd. Voor een jonge vrouw van 24 jaar met Audrey's capacitei ten en talenten ligt de wereld open. „VLECHTENDE HANDEN" We hebben wel eens zin om de lange winteravonden iets anders te doen dan lezen of borduren. Als af wisseling kunnen we pitriet-vlecht- werk aanbevelen. Bij de N.V. Uitg. Mij. AL. E. Kluwer te Deventer is verschenen een alleraardigst boekje „Vlechtende Handen" door C. v. Nieuwenhoven, met duidelijke werk tekeningen verlucht. Uit dit boekje kan de beginneling het schone vak leren en voor meer gevorderden staat hierin ook zeer veel wetenswaardigs. De foto's van de afgemaakte werkstukken zijn zeer aantrekkelijk en zullen menigeen sti muleren, dit oude handwerk te gaan beoefenen. Wintermantel van Hermès: „Trappeur".

Krantenbank Zeeland

Watersnood documentatie 1953 - kranten | 1953 | | pagina 5