Goede oorlogsherinnering ontsiert nog
altijd het statige Lange Voorhout
u
CARTHAGE ligt nog steeds aan de
ketting in de Waalhaven
verhaal
Mooi verhaal
Lelijk
Haa.
.„Titanic" gaat ten onder
in huiselijke romantiek
ïszrzl
Zaterdag 15 Augustus 1953
7
Glorieus afscheid ZWARTE PARADE
dirigent Mario Rossi
De gasldirigent Mario Rossi heeft
door
Peter Schilperoort
LS U nog eens een onderwerp van
gesprek zoekt, er zijn twee in
teressante verhalen te vertellen over de
panden Lange Voorhout 1 en 3. Het ene
is zo mooi, dat u er over 25 jaar waar
schijnlijk nog wel een consumptie mee
verdienen kunt aan een geboeid luiste
rend cafétafeltje. Het andere is bar le
lijk. Maar het laat zich aanzien, dat u er
nog een paar jaar minstens de veront
waardiging mee kunt opwekken bij
iedere ras-echte Hagenaar, die meent dat
zijn stedesehoon niet goed genoeg be
heerd wordt. Het is een onderwerp dat
het gehoor scheidt in voor- en tegen
standers. en zulke onderwerpen vullen
de vrije tijd. e aarzelen een beetje met
welk verhaal we zullen beginnen. Het
mooie maar eerst, dan steekt het andere
beter af. Dat is namelijk de bedoeling.
fA P 1 FEBRUARI 1941 wreef Den
glimlachend in dc handen. Die treugde K™' "et d7amaésch"s%fsde!,ho"
I I I n *iii i* klonk de ouverture „La forza del
is verschaald, want sinds de bevrijdingaest.no van Verdi. Rossi bewees dat
i de muziek van Verdi zonder gezwelg
IS traag cn aarzelend dit tweede \erliaal en gesleep gebracht kon worden en
I dan een krachtige meesterlijke taal
geschreven, dat met ZO mooi IS. De twee <s. Nog een ander landgenoot var.'
.1 Rossi, n.l. Respighi. was met zijn in
panden waren geruïneerd. Na de oorlogde sfecr van hc* historisch .mpres-
47 siomsme geschreven symphomsch ge
dicht ..Fontane di Roma" vertegen-
woordigd. De uitvoering ervan was I
even oorstrelend als indrukwekkend I
van contrastrijke dichterlijke expres-
sie. En hoe meesterlijk en vol fanta- i
sïe wekte Rossi de geniale Strawins-
ky-partituur van „l'Oiseau de feu"
tot meeslepende en fascinerende
klank! Deze vrijwel ideale uitvoering
riep allereerst eerbied op voor de
grijze componist, maar ook voor Wil
lem van Otterloo die het Residentie-
j de Nederlandse gra-
i mofoonplatenindustrie. die het aan-
I durfde deze uitgesproken niet com-
i merciële plaat uit te brengen. En
dan maakte deze ene L.P. nog deel
uit van een serie van vier. waarin
ongeveer het vierde deel van alle
gisteravond zijn laatste Kurzaalcon-
cert van dit seizoen gedirigeerd. Wij
hopen dat het enthousiasme dat hij
met zijn gastdirectie van het Resi-r\„
denlie-Orkest heeft verwekt, hem zalL) dp „iaat Phühis^ B 0700^ L~
en sympathiek - outer en volmaakt
de muziek dienend als bezield ge
leid. Helaas was er ditmaal de gees-
lelijke onzuiverheid waarmede Nico
le Henriot nogal slordig en traag j
„het" pianoconcert van Tsjaikowsky
speelde, maar overigens was dit af- SS. de
voor zover op de hoogte zich SSfSïïS&frJf3?1aE I 0M
De keerzijde van
de mooi uitge
voerde hoes be
vat een interes
sante beschrijving
van Bessie's korte
en bewogen le
vensloop.
Wij vernemen er
o.a. het volgende
uit: Bessie Smith.
Amerika's groot
ste neger-blues
zangeres. die ooit
leefde, werd ver
moedelijk in 1900
geboren in Chat
tanooga. De gam
mele administratie van de negerbe
volking van de zuidelijke staten uit
die tijd is er oorzaak 'van dat deze
datum niet beter bekend is. Zij was
HAD op 31 Januari 1951 be- ten mag het eigenlijk zijn verhaal 1
slist op het Lange Voorhout noemen. Omringd doop woedende
moeten staan, 's Avonds om half elf
De Duitse gezant Graf Grothe had
Lange Voorhout 3 volgestopt met
even geheime en belangrijke archie
ven over de verrichtingen van de
Nazi's in Nederland. De meningen
over die archieven liepen uiteen. De
Duitsers vonden ze wel erg mooi
en wilden ze niet kwijt. Maar de
Duitse gezant was die avond nogal
onvoorzichtig omgesprongen met
zijn straalkachel en toen dat ont
dekt werd was het al een fikse
brand in dat pand Lange Voorhout
3 Daar waren ook een paar afde
lingen van de S.O. gevestigd en
montere W A.-ers liepen in die da
gen welwillend in en uit om te zien
of ze nog niet even wat konden
doen om Nederland dieper in de put
te helpen.
De Haagse brandweer moest er
bij komen uiteraard. Niet zo vlot
ging dat als u het in 1953 gewend
bent. en zonder veel enthousiasme.
Met twee motorspuiten richtten ze
zo veel mogelijk naast het vuur,
zonder dat het al te erg opviel. Ook
Lange Voorhout 1 vatte vlam. Daar
waren de kantoren van de Land
bouw Crisiswet.
Oud-Brandweercommandant Ot-
Duitsers en W.A.-ers hier hij rus
tig vol, dat het met twee motor-
spuiten best zou gaan. Commandant
Otten rookte er rustig een sigaar bij.
Hij „veranderde" pas van mening,
toen het vuur gezellig met die even
belangrijke als geheime archieven
speelde. Nog enkele motorspuiten
kwamen er bij, bemand met ge
moedsrust. De Duitsers wilden hel
pen. maar de heer Otten vond dat
te gevaarlijk. Hij bleef bezorgd voor
de Duitse levens, zelfs toen een
Oberleutnant begon te roepen, dat
hij de heer Otten zou laten fusille
ren als het blussen niet beter ging.
Mooie verhalen hangen van de
clou af. Over dit verhaal mag u niet
klagen wat dat betreft. Want daar
kwam plotseling Hermann Goering
zelf op het toneel. Hij was toevallig
in Nederland. Eerst vond Comman
dant Otten het maar een grote
druktemaker. Toen hij hoorde da;
het Goering zelf was veranderde hü
niei van mening, maar begreep dat
de situatie zich gewijzigd had. De
Duitsers en W.A.ers moesten dan
maap helpen. Ze zakten door vloe
ren en raakten bedwelmd. En de
gebouwen bleven branden, al wer
den de gevels dan nog gedeeltelijk
Nog altijd, ruim twaalf jaar na
de brand, ligt er puin en rommel
voor de deuren van de voor
malige patriciërshuizen, aan het
Lange Voorhout 1 en 3. En bal
ken zijn getimmerd voor de
ramen, waardoor de leegte staart
uit verbrijzelde ruiten. Daar
achter is gesloopt. Voor de rest
wordt geduld gevraagd, eindeloos
geduld, omdat beide partijen het
op even goede grondenniet I
eens kunnen worden. i ni i
(Eigen foto) j blepend probleem op
behouden. Ook Goering vond dal
commandant Otten maar tegen de
muur moest. Het 'iep met een sisser
af. al kwam er een stuk in de krant,
waarin stond dal de Haagse brand
weer het toppunt van lamlendigheid
was en dat de Nederlandse brand
weer gereorganiseerd moest
den.
kreeg men weer oog voor stedesehoon
en betreurde het verlies van aanzicht op
het Lange Voorhout. Maar maatregelen
werden niet genomen. Het Lange Voor
hout staat geheel op de monumenten
lijst. De rijkscommissie voor Monumen
tenzorg liet eens naar de gevels kijken
en besloot dat ze moesten blijven staan.
Ook Den Haag heeft een monumenten
lijst, waar het Lange Voorhout op staat.
De gemeentelijke monumenten-commis
sie nam het zelfde besluit. De gevels
mochten niet gesloopt worden.
Jarenlang bleven de gevels zoals de brand ze achtergelaten
Orkest op een niveau heeft gebracht j een grote knappe vrouw van 200
waarop een Rossi zijn hoog herschep- pond. die voornamelijk geïnvesteerd
pend spel van geest en klank kan J waren in botten en spieren. Zij be
spelen. De stampvolle zaal bracht zat een diepe, volumineuze stem,
Rossi een intense hulde voor zijn waarmee zij de diepere gevoelens
prachtig en voornaam werk.
PIET MöHRINGER
Lesing Buddhisme
i gezamenlijke vergadering
Nederlandse Buddhispsche
i Vriendenkring, de Vereniging Neder-
land-India-Pakistan-Ceylon en het Cen-
tre for Spiritual Development sprak
gisteravond de heer Christmas Hum-
had. De Haagse kranten schreven, dat het zo niet langer kon; ESSf's»?."
met foto's om het aan te tonen. Het verval ging door, maar uiteenzetting van de grondwaarheden
van hot Rurl
de achtergrond
de op de achtergrond. De As-
surantiemaatschappxj de Zeven Pro
vinciën kocht de gebouwen op.
Met het plan er een nieuw gebouw
„omdat* het zo niet langer neer te zetten. Dat was in 1947.
In de verslagen kan men Ie- Het is nauwelijks te geloven, maar
zen. dat de brand het pand Lange
Voorhout 1 had verwoest. Geen
woord over dc Duitse strop, geen
woord over de woede van Hermann
Goering, geen woord over de zware
gang van Graf Grothe die het in
Berlijn moest gaan uitleggen.
Haagse bioscopen deze week
A AN DE HAND van ooggetuige-
■C*- verhalen zou er 'n aangrijpende
film te maken zijn van de onder
gang van de ..Titanic", het trotse
Engelse passagiersschip dal in
April 1912 tijdens zijn eerste reis
op een ijsberg liep: een drama dat
1517 mensen hel leven kostte;
slechts 712 opvarenden wisten zich
in 19 reddingboten meer wa
ren er niét aan boord - te red
den. Die ooggetuigen echter heeft
de filmindustrie maar weinig aan
her woord gelaten: de Duitsers
hebben jaren geleden een lar
moyant pathetisch filmwerk aan
deze mogelijk door record-jagerij
veroorzaakte) schipbreuk gewijd
en er flink wat anti-Engelse ten
dens in verwerkt. De recente
Amerikaanse film over ..De onder
gang van de Titanic", die thans in
ASTA te zien is. blijkt heel wat
rustiger en beheerster, doch maar
zelden laat regisseur Jean Negu-
lesco hier de feiten zelf spreken
en hij ontweek allerminst goed
kope melodr aviatiek.
NATUURLIJK: het relaas van
de ondergang zelf is de climax
van de film en komt dus pas aan
het slot. Het zinken van een massa
staal is op zichzelf niet dramatisch,
maar wordt het door een relatie
met. de mens. Die climax kan dus
alleen getoond worden in verband
met menselijke gedragingen en moet
ook voorbereid worden door een
dergelijk verband. Nu is het met
deze film echter zo gesteld, dat het
zinken van die massa staal af en
toe wél als overtuigende werkelijk
heid op het doek komt «dank zij
dan hef. knappe camerawerk), maar
die menselijke gedragingen juist
heel zelden. En daardoor ontsnapt
het werkelijke drama aan deze
film. Voor een deel ligt dat aan de
acteurs, voor groter deel aan de
scénarioschrijvers die hier. volgens
in tal van andere films beproefd
recept, goedkope huiseliike roman
tiek oplrDelden: zo van jonge en
oude liefde die trouw is totterdood;
en van twee jarenlang als vreem
den voor elkaar levende echtelieden
die tijdens de ramp snikkend in el.
kaars armen vallen: van een vader
die ontdekt dat zijn geliefde zoon
niet de zijne is en dan het kind
verstoot, maar door de trouw van
de jongen in zijn laatste uur tot in
keer komt: of van een afgedwaal
de oriéstér die zich tiidens de
schipbreuk naar ziin roenïng schikt
en de dood ingaat om anderen te
steunen.
Al die nobelheid uit angst wordt
dan door regisseur Negulesco met
stevig effect „tranenperser" heet
zulks in de film-handel in kun
dig vakwerk gepresenteerd. Dat zijn
film toch niet helemaal doorsloeg
naar het drakerige is dan te dan
ken aan de broeiende fotografie en
montage van het. slot: de ramo. de
korte paniek en het uitzetten der
sloepen, en aan het waardige spel
van 'slechts) enkelen der vele ac
teurs: Brian Aherne als de kani-
tein .en vooral Clifton Webh. die
hier zijn stereotiepe verschijning dreef geweest. Het is voor het
en manieren, zonder droogkomieke,
rij, leent voor de tragische ironie
van de rol van vader en echtge
noot: af en toe heel indrukwekkend.
ANTON KAMPHOFF
Politie met charme
Gewone politiemannen en hun
werk vormden het onderwerp van
„The Blue Lamp"; gewone Londense
vrouwelijke politieagenten werden
aanleiding tot het vervolg op deze
uitmuntende film, en leverden
„Streetcorner" Vrouwenpolitie) cp.
De film is gecomponeerd uit in
hoofdzaak drie fragmenten, die door
elkaar verhaald worden, met als
enige binding het dienstrooster van
de meisjes. Opmerkelijk is. dat zij
niettemin, een geheel vormt met een
duidelijke aanloop, ontwikkeling en
climax. Terloops worden uiteenlo
pende facetten van het politiewerk
aangeduid routinebezigheden met
plotselinge^ gevaarlijke uitschieters
daartussen. Werk, dat begrip vraagt
voor de overgang armoe wets
overtreding. dat snelle, beheerste
reactie vraagt, soms veel moed en
vooral correctheid.
Er lopen geen speurders door deze
film; alleen gewone mensen, die
hun gewone hersens gebruiken en
daarmee goede, hulp bieden. Er
komt ook een stuk uitgesproken
misdadigheid aan de orde. die met
dezelfde begrijpelijke methoden
wordt aangepakt en opgeruimd.
Dit boeiende overzicht van men
selijke bezigheid, kan velen genezen
van hun instinctmatige tegenzin in
alles wat politie heet en doet daar
bij niet onder voor de spannendste
thriller.
In kort geding
Jane Wyman het doofstomme
meisje in „Johnny Belinda" te
zien als revuester in de bombasti
sche technicolor ..Just for you" is.
zoals zich liet denken, een minder
prettige gewaarwording. Ook Bing
Crosby heeft me't zijn kunsthonig-
zoete uithalen en zijn cliché-gri
massen deze nieuwe showfilm niet
kunnen redden. Zo is „Just for you"
in Passage niet veel meer gewor
den dan een protserig Paramount-
product, dat het enkel moet hebben
van luxueus geschitter en impo
sante décors. Een gunstige uitzon
dering hierop maakt de Spaanse
episode in een der shows, waarin
uitnemend solo.danswerk. bekwame
choreografie en exotische muziek
met kop en schouders uitsteken bo
ven de gewilddoenerij en het rou-
tine-benenwerk in de rest der film.
Grapjes verzinnen voor een ge
vierd komiek is zwaar werk, want
al heeft men het, kietelen van de
lach hierin dan nog zo serieus be
studeerd, het is nimmer te voor.
snellen, waarvan Jan Publiek nu
gaat schokschouderen en waar het
verveeld naar kiikt. De gagmen van
Bob Hope. die de grapjes verzinnen
moesten voor „De zoon van het
Bleekseizicht" in CAPITOL
Zo gaat. Clifton Webb op de zin
kende „Titanic" nobel de dood te
gemoet, door kinderliefde bewo
gen lot vader gevoelens voor een
zoon, die de zijne niet is.
grootste deel flauw, al doet Bob erg
zijn best en zijn er enkele goede
momenten. Maar de film (in kleu
ren i zal het wel doen, dankzij Jane
Russel. die weer brutaal mooi is en
Roy Rogers, die zingt en af en toe
kerels neer slaat, die twee keer zo
groot zijn als hij.
Cary Cooper krijgt ieder jaar een
wat verweerder gezicht, want hij
is niet jong meer. Maar in het har
de avontuurlijke genre doel hij het
ook dankzij dat gezicht nog altijd
best. getuige „De ontembare tegen
stander" in PIAZA. In dit soort
de burgeroorlog tussen Noord en
Zuid-Amerika is het een zeer
geslaagde film, spannend en over
tuigend rond een wel boeiend ver
haal. en goed gespeeld in bijna alle
rollen.
Prolongaties en reprises
Het aangrijpende filmwerk van
André Cayatte „Nous sommes
tons des assassins", een pleidooi
tegen de doodstraf en voor men
selijkheid, is Zondag. Dinsdag en-
Donderdag in de KURZAAL te
zien. REX biedt u nog de meester
lijke filmspot van Jacques Tati in
Meneer Hulot met vacantie" en
in DE UITKIJK kunt u de rauwe
poëzie genieten van G. W. Pabst's
film naar Bert, Brecht's cynische
tijdstuk Die Dreigroschenoper".
Twee Nederlandse films biedt het pro
gramma deze week: de knusse optimis
tische romantiek van „Sterren stralen
overal'' gaat in CENTRUM en de ver
filming van Shaw's ..Pygmalion" in
ODEON. Louis Jouvet kunt u in zijn
laatste en mooie rol zien in KRITE-
RION. waar .Une histoire d'amour''
draait. Voor het lachwerk kunt u te
recht in METROPOLE-TUSCHINSKI
bij „De terugkeer van Don Camillo", in
APOLLO bij „Abbott en Costello gaan
naar Mare", in OLYMPIA bij „Jack and
the beanstalk" en iw REMBRANDT bij
„De schrik van de tweede compagnie".
Opgewekte musicals wachten u in CITY:
„By the light of the silvery moon" en
in SEINPOST: „Carnaval in Texas".
CORSO biedt romantiek met „Beau
geste'" en WEST-END melodramatiek
met .De zoon van niemand". En avon
tuur stuift over het doek van THALIA
met „De piraten van Monte Rey"
de directie van de „Zeven Provin
ciën" houdt vol. niet geweien te
hebben dat de gebouwen op de mo
numentenlijst. staan. In ieder geval
nam men niet aan, dat de gevels
gehandhaafd moesten blijven. Die
gevels zagen er toen ook niet naar
uit.
Overleg met O.. K en W. maakte
dit overigens spoedig duidelijk.
Bouwen is goed, zei men daar.
maar achter de bestaande ge
vels. Het Lange Voorhout moet
blijven zoals het is.
Er volgde een periode van stilte.
„De Zeven Provinciën" meende dat
O,, K. en W. wel terug zou komen
van dit standpunt. De directie was
er namelijk van overtuigd, dat er
achter de bestaande gevels geen
kantoorgebouw op te richten was,
dat aan de eisen voldeed. Maar het
wachten hielp niet. Stof daalde op
het probleem, maar O.. K. en W.
had minstens even veel geduld als
de „Zeven Provinciën". Trouwens
de monumentencommissie had dui
delijke taal gesproken.
„De Zeven Provinciën" kwam
tenslotte met plannen. Welke op
dracht de directie aan de eerste ar
chitect prof. N- Lansdorp gaf. we-
ten wij niet. In ieder geval kwam
j deze architect met een plan. waar-
I voor de gevels zouden moeten wij-
I ken. De monumenten-commissie
keek er naar en zei: Neen. Doe wat
u wilt, maar de gevels blijven
staan.
„De Zeven Provinciën" gaf een
nieuwe opdracht aan prof. F. A.
Eschauzier. Alweer, we weten niet
hoe die opdracht luidde. Maar prof.
Eschauzier gaf als zijn mening dat
er achter die gevels niet gebouwd
kon worden. Hii wees <jp het ver
schil in verdiepinghoocte en noem
de andere bezwaren. Hi) probeerde
de Monumentencorrvmissif te vinden
door meer aan te sluiten bij de
bestaande gevels op het Lange
Voorhout. De rijksmonumentencom
missie keek naar het plan. En zei
opnieuw en zeer beslist: Neen. Dat
was in 1951. Nu wacht men maar
weer af. wie over de langste adem
bi''kt te beschikken.
Er is voor beide standpunten veel
te zeggen. De monumentencommis
sie neemt die beslissing natuurlijk
maar niet zo. O.. K en W. gaf ons
van het negerras uiterst plastisch en
treffend kon uitbeelden. Deze onge
twijfeld imposante verschijning
zong reeds op jonge leeftijd de
blues in haar oorspronkelijke, on
gekunstelde vorm in tent-shows,
carnavals en honky-tonks. In 1932
maakte zij. nog vrijwel onbekend,
haar eerste opname, nl. „Down-
heartedblues"' begeleid door Claren
ce Williams aan de .piano. Zonder
tam-tam uitgebracht voor de neger
bevolking was de verkoop toch
uitvoerige zodanig, dat ze ieder record in de
waarheden States versloeg. Het resultaat was.
niets dal op dat zij in de jaren 19241937 de
hoogst betaalde artiste van haar
land was. Na 1930 verminderde haar
succes door de veranderde belang
stelling van het publiek (entreé
van de „Swing-periode") en haar te
grote belangstelling voor de drank.
die een verkeerde reclame voor
geen persoonlijke God. geen eeuwig haar ging opleveren. Dat neemt
voortbestaan van een menselijke ziel, niet weg dat haar prestaties, ook
de volgende toelichting: AU men SS™SiJa0ih"S£,t'r ff™d,e "'tlke commerciëler, waren al-
voor deze twee gevel! toestemming j gf-aïn.rfja. di.'dS'mml i gjf™ - Va°- hooist.e
voorlopig staan ze er nog en kunnen er mee door. Maar het zijn
loze gevels, lang bleef de ruïne er achter hangen, nu is de rom-1 ufzichf
mei er achter weggeruimd, want voor de rest van
kon wel een sloopvergunning worden verstrekt.
het leed is begeerte, cn de opheffing
het leed geschiedt door een juist
deze waarheden en een han
slopen geeft, dan houdt
waarschijnlijk voor het Lange j Spr
Voorhout het begin van het einde ters«
in. En de stadskern van Den Haag
is toch al sterk ingekrompen door
realiseren heeft.
zees er tenslotte op. dat de Wes-
■etenschap en psychologie
tijd meer en meer
komen, die reeds meer dan
onverantwoord slop» te,, bate van
zienswijzen
2000 jaar ge-
tot uitdruk-
zijn gebleven. In 1936 groei
de de belangstelling voor haar zang
weer. maar nu uitsluitend in krin
gen van Amerikaanse muziekstu
denten. Zij trad weer op speciale
concerten op.
particuliere belangen. De gevels
zijn houdbaar en het moet moge
lijk zijn er kantoren achter te bou
wen. De vraag rijst of
architecten de juiste mensen voor
dit werk heeft gekozen. Prof. Lans
dorp en prof. Eschauzier zullen
uiteraard hun stempel willen druk
ken op een ontwerp waaraan zij
hun naam verbinden. Als de ge
vels gehandhaafd blijven, zal dit
stempel zeer onduidelijk zijn.
De directie van de ..Zeven Pro
vinciën" vraagt: wat moeten
Zij stierf in 1937 tengevolge van
een auto ongeval. Haar leven wag
wellicht nog te redden geweest, in
dien bijtijds hulp was geboden.
Maar de betreurenswaardige rassen-
kennelijk niet kunnen vinden om
met de tot een oplossing te geraken, zien
college toch een taak.
DE
d
beide partijen bij elkaar
krijgen op een informele bespre
king. waarbij mogelijk toch een
compromis gevonden wordt tussen
de verstarrende standpunten van de
monumentencommissie en dat van
de „Zeven Provinciën'.' of de ar-
e nu j chitecten die voor deze maatschap-
verder nog doen? We zijn met twee pij de plannen ontwierpen.
plannen gekomen, die beide zijn at- Een arg„„u,,lt dat de I ^Söden'
TWAALF NUMMERS van
deze L.P. zijn niet chronologisch
gekoppeld. Jammer, want dit soort
muziek luistert men toch niet ach
ter elkaar af. De afwisseling wordt
er dus niet merkbaar door gediend,
terwijl degene die deze muziek als
studie beluistert juist de verschil-
graag zal onder-
ROXY zijn kennelijk niet zo best op 0ver dat van MUSICA met „De zonen
x =- *■-* de musketiers".
gekeurd. Architecten van naam 70aI- c.. „iemand i wuue..
hehhen uitgemaakt dat de nevels yoesla"d zoais nu nu is niemana scheiden. Haar opname van „Down-
neooen ungemaaKi. aai oe ge\eis bevredigd. We hebben ons wel ver- hearleriblues" -taat helemaal aan
niet houdbaar znn als men er een i diept jn de vraag oi hier misschien het eind t~ samen met nog twee
een gemaskerd beleid werd gevoerd i opnamen uit 1923. Op de eerste kant
om de „Zeven Provinciën" van het
Lange Voorhout weg te krijgen. Het
frappeerde ons namelijk, dat de
rijksbouwmeester n\ Friedhoff in
zijn plan voor het nieuwe rege
ringscentrum van Den Haag, op de
plaats waar de gevels nu loos staan
niet houdbaar zijn als men er
kantoor ach'er wil plaatsen. Wij
hebben geen reden om aan hun
oordeel te twijfelen en overleg met
O.. K. en W. levert verder ook
niets op.
is in deze slepende kwestie
n derde belanghebbende. Dat
is de gemeente Den Haag. Het ge
meentebestuur heeft in deze geen het nieuwe ministerie van Marine
directe bevoegdheid. Men kan nie- had geprojecteerd. Maar wat is in
mand dwingen tegen zijn zin teeen plan? En deze gedachtengang
bouwen en aan het oordeel van de werd zo bewust tegengesproken, dat
monumentencommissie kan niet ge- we niet achterdochtig willen zijn.
tornd worden. Maar het feit blijft
dat Den Haag in zijn mooiste stads
gedeelte met een onvoldoende af-
gepleisterde wond zit. die voorlopig
niet helen wil. Nu de „Zeven Pro.
vinciën" en O., K. en W. elkaar
Maar mep zal toch constructiever
moeten gaan streven naar een op.
lossing. Anders zal men dat tweede,
trieste verhaal over 25 jaar ook nog
rondvertellen, ten nadele van de
betrokkenen en t Lange Voorhout.
komen we de opnamen tegen die
ze met begeleiding van Louis Arm
strong (cornet) maakte. Aan de
piano, en een enkele maal op har
monium. treffen we dan Fred
Longshaw aan. terwijl Charlie
Green op trombone is toegevoegd
op een viertal bandjes, die er qua
geluidskwaliteit het best afkomen.
Ik geloof werkelijk dat de serieu
ze jazz-platen verzamelaar, die de
blues als voornaamste inspiratieve
bron erkent, niet beter kan doen
dan zijn belangstelling voor deze
uitgave te tonen. De keuze der
nummers is prima. Met spanning
wachten wij op de drie platen van
deze serie die nog zullen volgen.
Bijna waren we de Carthage vergeten, In Februari waren we erg met sloop over de dekken naar de kooien
haar lot begaan. Toen werd zij door de vloedgolf en een kapotte stuur- van de vier mannen die achter bie-
inrichting op de kust bij Scheveningen geworpen Zij was dus een van de ven- Meer dan drie maanden vertoe-
slachtoffers van de watersnood. Zo heel verschrikkelijk vond de beman- veH z'-' ^aar nu- 4et Verlangen naar
ning de noodgedwongen ligplaats toen „iet. De uitstapjes naar Scheve- gp'JSd. geTagvoerdeTSÏÏvïhïj
mngen en Den Haag waren tenslotte met zo onplezierig en de gedachte, zjjn 34Ste zee-jaar anders voor
dat het schip toch nog wel eens vlot zou komen verkortte de tijd. Drie gesteld. Hij verlangt nu sterk naar
maanden duurde het alvorens het ruime sop gekozen kon worden. Bretagne en wil beslist niet praten
Dat sop bleek overigens niet zo ting geslagen. Och en ook de eerste over sch'P ,wat daarmee zal
ruim te zijn. want de deurwaarder, weken in Rotterdam waren niet zo gebeuren. Hij kan dat trouwens
die inmiddels grote interesse was kwaad. De berichten over de lotsbe- met. want memand ook de agenten
gaan krijgen voor de lang niet piep- stemming bleven uit. Zon, regen en e? ,de reaenJ öie öestag net leggen
jonge Carthage. liet kapitein lves wind ontnamen de Carthage prac- d weet vaar de toekomst de
tisch iedere kleur en gaven haar een Carthage zal brengen. Voorlopig ligt
Hervé koersen naar de Waalhaven.
Op 29 April werd zij daar aan de ket-
gehavend voorkomen. Verveling
zij nog aan de dikke ketting
deurwaarder en doet door haar on
ooglijk voorkomen aan als een ach
terbuurtje in de vrolijk blinkende
Waalhaven. Van de bemanning
schijnt men zich evenmin wat aan te
trekken. Zij kan doorgaan met het
zoeken naar karweitjes om de ver
veling een beetje door te komen en
met het oproepen van de beelden
van de zeeën en oceanen die eens
werden bevaren. Natuurlijk zullen
zij de steeds terugkerende sensatie
van de hoge golfslag weer eens be
leven. maar dan waarschijnlijk niet
op de goeie ouwe Carthage. Het
heeft er namelijk alle schijn van dat
het schip eerder doorgeroest en ver
gaan zal zijn dan de veilige ketting
van de beslaglegger.
Toch behield kapitein lves Hervé
iets van zijn Bretonse optimisme.
Mocht de Carthage ooit zee kiezen,
wel. de reddingsboten zijn voorzien
van heel oude maar deugdelijka
corned-beef. Blikj'e voor blikje werd
langdurig getest. Daarmee was Hervé
druk doende toen we na halsbreken
de toeren via een krakende en pie
pende trap het dek bereikten: daar
mee ging hij verder toen we langs
dezelfde weg het schip verlieten.
Stellig dacht hij er niet aan. dat de
fotograaf, die aan boord de kapitein
niet mocht fotograveren ook van het
dek van de kleine Spido-tax af ziin
plaatje kon schieten of het moet zijn
dat hij op het vriendelijk „Dag Kap
van de 14-jarige leerling motordrij
ver Dirk Jan Mellema aan de railing
verscheen. Even later manoeuvreerde
Jan Hakenk'-ue'u-. gezagvoerder van
de tax. handig langs de dikke ket
ting van de deurwaarder.
