Jean Paul Garnier: enge
relaties zijn belangrijk
I WEINIG TIJD VOOR
RHONDA FLEMING
WEEK TERUG
Rosita (buikspreekster)
moet eigenlijk Rosy zijn
EEN FRANS DIPLOMAAT DIE VAN REIZEN HOUDT
I NOOIT TE OUD
TWEE HAAGSE MEISJES
DIE IN LONDEN WERKEN
Herkend aan „vaderlandse kwaal"
Pech gehad!
Het legioen f
Freek Dumarais uit Hoegaarden
Zaterdag 23 Mei 1953
ALGEMEEN DAGBLAD
Pag. 5
-i
I Gisteren getrouwd, vandaag werken
JEAN PAUL GARNIER is de naam van de Franse
ambassadeur in ons land. Hij is 48 jaar en ongetrouwd,
heeft een prettig en soms heel ernstig gezicht en vrij dun,
grijzend haar. Toen hij ons deze week in zijn ambassade
aan de Lange Vijverberg in Den Haag ontving, droeg hij
een donkblauw pak mét een vest, waarvan het onderste
knoopje open stond. Om zijn hals zat een hagelwitte
boord, die werd samengehouden door een dieprode das en
aan zijn linkerpols zagen wij een horloge met een bruin
krokodillen-leren bandje. De ambassadeur nodigde ons
uit te gaan zitten en wij zakten weg in een grote leren
fauteuil, die typisch past in een „mannenkamer".
Diplomaten vindt men
over de hele wereld en zij
spelen heel dikwijls vooraan
staande rollen bij belangrijke
gebeurtenissen. Het leek ons
daarom interessant en tegelijk
belangwekkend te weten, wie
de diplomaten zijn die in of
rond Den Haag wonen en
werken en in ons land het
hunne vertegenwoordigen.
Na de ambassadeur van Indië
heeft thans de Franse ambas
sadeur het Algemeen Dagblad
een vraaggesprek toegestaan.
Wij drukken het hiernaast af.
Jean Paul Garnier
filmactrice Rhonda Fleming, in Hol-
lyivond dikwijls de Koningin ran
liet Technicolor" genoemd, heeft de
fihnkolonie verbaasd doen staan
sl door volkomen onverwacht te trou-
•K wen met een dokter, met voorbijgaan
i an de tienlallen charmante filmac-
•p tours die daarvoor eerder in aan-
merking schenen te komen.
■jr Terwijl Rhonda meewerkte aan
jf buitenopnamen voor de historische
„western" Pony Express, ergens in
C Zuid-Vtah, huurde haar bruidegom
dr Lewis V. Morrill een vliegtuig in
fLos Angeles en vloog dit naar het
filmkamp. De filmers namen één dag
jg vrij en woonden gezamenlijk in een
Mormonen-kerkje de huwe.lijksinze-
gening bij, waarbij productieleider j*
g Nal Holt de bruid weggafen Pa-
ramount-grimeur Norman Pringle als 5
Az getuige optrad.
De bruid droeg een champagne- V
-ü kleurig nylon-toilet met een lage.
ronde halslijn, een nauu-aanslnitend
-Ct Hjfjc en een zeer wijde rok. Zij liep
-6 op hooggehakte witte sandalen en
- haar rode lokken werden bekroond
■tt door een kransje van voorjaarsbloe-
men.
■i: Haar filmvrienden, waaronder de
andere sterren uit Pony Express:
Jan Sterling en Charlton Heston,
(fiririririfh-ü-üir-h-tctfükictckiririftiCrirkirüirs
RHONDA EN LEWIS
wilden het bruidspaar die avond ver
rassen met uitgebreide feestelijkhe
den, maar toen de vrolijke drom bij
het kampcerhuisje van Rhonda kwam,
bleken bruid en bruidegom gevlo
gen. De jonggehutcden hadden, dank
zij deze tactische manoeuvre, al
thans enige uren voor zichzelf; want P
's morgens om vijf uur moest Rhon- -j.
da Fleming alweer aantreden bij de
grimeur om gereed gemaakt te wor-
den voor de nieuwe opnemingen. i>
Toen steeg ook dr Morrill weer in 'j
zijn vliegtuig en haastte zich terug x>
naar Beverly Hills, waar hij een be- P
langrijke praktijk als chirug heeft. jj.
rt
4*
C Nieuwsdienst Algemeen Dagblad
-ït In het Mexicaanse dorpje Zacatecas
g stapte vorige week een grijsaard van
37 jaar naar het hoofd der plaatse-
j~ lijke lagere school- Hij vroeg of het
V mogelijk was les te krijgen in het
lezen en schrijven. „Voordat ik sterf
zou ik graag nog een paar boeken
willen lezen en het lijkt mij wel
g aardig op mijn leeftijd nog brieven
naar familie en kenissen te schrij
ven", zei hij. Aan het verzoek werd
voldaan en opa stapt nu trouw elke
morgen de eerste klas binnen.
ij. C (NDS drie-en-een-half jaar bekleedt
ft de heer Garnier de post van
Frans ambassadeur in Nederland „en
ik hoop daar nog een heleboel jaren
aan vast te knopen", zei hij, .,Tk vind
het prettig hier en de reden waarom
zal ik u ook vertellen. Vóór de oorlog
bestonden er tussen uw en mijn laud
- veel minder strakke en stevige banden
dan thans. Het plan-Schuman en de
Europese defensiegemeensohap hebben
daar voor een groot deel toe bijge-
- dragen".
J-JET k u waarschijnlijk niet opge
vallen, maar wij zijn een week
niet in het vaderland geweest. Een
week lang hebben wij de vingeren op
de pols van het bruisende leven aan
de Franse Rivièra gelegd. Voor het
geval u deel R van de encyclopaedie
nog niet in uw bezit hebt, delen wij
u mede. dat de Rivièra een gezochte
verblijfplaats is voor buitenlanders
die, hoewel zij hun eigen land toeris
tisch een juweel vinden, zich toch
niet bedenken om met een gerust hart
derwaarts te gaan. Er is daar een zee,
er zijn bergen, boulevards, er heerst
een aantrekkelijk klimaat en er zijn
talloze Fransen, die de gehele dag
onberispelijke stunts met de onregel
matige werkwoorden verrichten. Deze
Fransen hebben massa's prettige din
gen, waar zij al eeuwen aan ver
knocht zijn, iets wat de meeste bui
tenlanders zich wel kunnen voorstel
len. Ze hebben veel wijn en bloemen,
parfum en vrouwen, een soep van
pietermannen en saffraan die zij voor
het gemak bouillabaisse noemen,
wonderlijke stokbroden en veel be
zienswaardigs.
Dat het land reeds geruime tijd met
veel zwier langs de economische af
grond dartelt, kan de Provengaal, die
dagelijks langs veel afgronden naar
zijn bezigheden pedaalt, niet opwin
den. Een afgrond meer of minder, is
om het even; het kan geen kwaad
zolang je zorgt er niet in te vallen
De man uit het serieuze Noorden
moet om al dat gedoe het hoofd eens
schudden: die Fransen toch. Maar hij
vergeet, dat in zijn land werken vaak
een bezigheid is, die je het slechte
weer en andere narigheid doet verge
ten. Zwoegen, geld in je laatje en....
laat dan de kolenman maar komen.
Hier is dat anders. Elke bezigheid die
verricht wordt, weerhoudt de man die
zich er mee bezighoudt van in de zon
te zitten en elke organisatie en voor
bereidende werkzaamheid die eraan
vooraf gaan, kost nog meer tijd. Voor
kolen behoef je niet krom te liggen
en iets opzij leggen voor dure regen
kleding is ook geen eerste vereiste.
De buitenlander brengt zijn eigen
conversatie mee. Uit louter gewoonte
spreekt hij vaak over het weer alsof
hij blij is er iedere dag opnieuw iets
prijzends van te kunnen zeggen. Hoe
wel de bewoner van de Rivièra dit
onderdeel van de conversatie reeds
lang heeft moeten laten varen, ont
breekt het hem nooit aan stof en wij
kunnen ons niet aan de indruk ont
trekken, dat hij met vrij wat piëteit
over al die buitenlanders spreekt
tenslotte zijn die mensen voor hem
een grote bron van inkomsten. En wat
zijn die toeristen met weinig tevre
den! Uren zitten ze in groten getale in
eenvoudige stoeltjes langs de boule
vard naar de zee te kijken. Of ze kij
ken naar hun medetoeristen die voor
bij lopen, totdat deze een stoel opzoe
ken om- op hun beurt naar de flaneurs
te kijken. Verder zitten ze in grote
autobussen, die als grommende helle
honden de bergwegen opstormen.
Ze rekenen koortsachtig de prijzen
om in vaderlandse munt. Dat leer je
snel: gewoondelen door.... Of verme
nigvuldigen met.... Gewoon!
Gewoon gaan de Engelse gasten hun
tea gebruiken op het daartoe door
overlevering gestelde uur. Gewoon
hijsen de Amerikanen zich achter de
zorgvuldig gecopiëerde American bars
en zijn tevreden dat zij duizenden
mylen gereisd hebben om hun eigen
drankjes te kunnen drinken. En de
Hollanders denken dat zij in het
openbaar alles kunnen zeggen wat
hun voor de mond komt, in het Hol
lands, gewoon, want niemand verstaat
je hier. O, pardon, bent u ook uit
Holland?
En als na vele grammaticale dood
zonden je deviezen op zijn en het rien
ne va plus verklonken is, dan ga je
terug. Net zoals wij. Maar hebben
geen spijt met een hoge rug tegen
wind in fietsen heeft ook zijn beko
ring.... Nog maar 360 nachtjes slapen
en dan.... terug!
HENDRICUS
„Kijk", en ambassadeur Garnier ging
er gem.akkelijk bij zitten, „vóór 1940
was Nederland neutraal en er waren
dus veel minder punten van gemeen
schappelijke interesse dan thans, nu
een Atlantisch Pact en zoveel m
dingen bestaan waar wij ons gezamen
lijk voor hebben in te spannen. En
hoe eng de relaties tussen de twee
landen zijn, dat heeft u na de waters
nood van 1 Februari kunnen zien. Een
dertien jaar geleóen was het ondenk
baar dat er zó spontaan in Frankrijk
zou worden gereageerd om te helpen.
de diplomaat en de leren
clubfauteuil uit de „mannen
kamer"
Nieuwsdienst Algemeen Dagblad
LONDEN. Ze spraken wat te luideen kwaal, waaraan heel
wat Nederlanders in het buitenland lijden. Over kousen, die zij zouden
gaan kopen. Nylons. Dat deden alle andere Nederlandse vrouwen, die
een paar jaar geleden naar Engeland kwamen ook. Maar de tijden zijn
veranderd en tegenwoordig kan men heel wat betere en goedkopere
kousen in de Amsterdamse Kalverstraat, de Haagse Spuistraat en
noemt u maar op welke andere winkelstraat van het goede vaderland
krijgen dan op Shaftesbury Avenuebij Piccadilly.
Lidy Abercombie en Edith Bobbe
heetten zij,
Den Haag.
vertelden ze. Allebei uit
Lidy 19, Edith een jaartje
pilllllllllllllllllllllllllilllllllllllllllllllllllllllllllllllllllltllilllllin
lillllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllillllllllllllllllllllilll
jonger en al Jaren dikke vriendinnen.
Ze werkten in Londen en daarom moes
ten zij hier ook die kousen hebben.
VOORRAAD MEE
„Kleren zijn hier helemaal niet zo
veel beter dan in Nederland", zei Lidy.
en zij kan het weten wat haar vader
heeft een confectiebedrijf in de resi
dentie. „Vorige zomer ben ik nog thuis
geweest en heb een fikse voorraad nieu
we dingen mee naar Londen genomen
en iedereen is er hier verrukt over".
Ruim een jaar is zij nu in Engeland,
waar zij in een van de Londense voor
steden bij een Britse familie een paar
kinderen verzorgt.
„In Nederland zou ik dat werk zeker
niet doen, maar ik wilde er uit en leer
nu de taal goed. En de mensen waar
ik ben, zijn erg aardig terwijl ik heel
goed verdien en veel vrij heb." Voorlo
pig wil Lidy hier niet meer weg.
Het was op de enthousiaste brieven
van haar vriendin, dat Edith besloot
ook maar het Kanaal over te steken.
„Ik ben eigenlijk een soort zigeunerin",
zei ze, opgewekt, terwijl ze een nogal
woeste haarlok demonstratief naar
achteren wierp. Maar ook haar bevalt
het best in de Engelse hoofdstad, hoe
wel ze het wat minder goed dan Lidy
met haar werkgevers had getroffen
en al een keer van betrekking is ver
wisseld.
NAAR DE FILM
„Er is hier werk genoeg voor ons,
als je maar in de huishouding wilt wer
ken. Dat is eigenlijk mijn bedoeling
niet. Ik wil bij de film en al heel wat
vrije middagen ben ik er op uitgetrok
ken om de verschillende filmstudio's te
bezoeken en te proberen een baan te
krijgen en er zijn al zoveel Engelse
meisjes, die het ook proberen. Ik ga
meestal met een andere vriendin, Irene'
Richards, die altijd in Nederland heeft
gewoond, maar die Engelse van geboorte
is en dus makkelijker toegang krijgt,
Lidy houdt het maar liever bij de huis
houding." Haar goede humeur heeft be
slist nog niet geleden onder het feit, dat
de Britse filmproducenten Edith nog niet
„ontdekt" hebben.
Afwezig roerde zij een beetje in haar
kopje thee want dit hele verhaal
werd in Lyons Corner House op Pic
cadilly Circus verteld, „Wanneer ik nu
nog zover kom, dat ik thee met melk
er in leer drinken, dan komt die film
carrière ook wel voor elkaar'', ver
klaarde zij tenslotte resoluut. „Nu ben
ik met mijn „black tea" voor die En
gelsen nog teveel zigeunerin.."
Jongste filmster
in Hollywood is
zeer druk bezet
Nieuwsdienst Algemeen Dagblad
HOLLYWOOD Mimi Gibson is vier
jaar, heeft een leuk gezichtje met don
kerbruine ogen en helblond haar. Zij is
Hollywoods jongste filmster en heeft al
een druk leventje, want buiten het op
treden voor de film werkt zij voor de
televisie en poseert als model voor foto
grafen en schilders.
De capeiteiten van het kleine meisje,
dat werd geboren in Renton, zijn verba
zingwekkend. Kortgeleden lanceerde zij
haar eerste song „Sweetheart Time" ge
titeld, via de grSmofoonplaat. Mimi danst
ook en heeft een aangeboren gevoel voor
het onthouden van teksten. Na een of
tweemaal herhalen zit het er in als
koek.
Ondanks haar snelle vorderingen in
de „glamour" en het filmland blijft Mi
mi een eenvoudig kind, dat speelt met
poppen, terwijl haar moeder voor het
slapen 's avonds altijd een verhaaltje
moet vertellen.
Het filmsterretje heeft een zusje van
13 jaar, Patty. Haar vader heeft zij ver
loren toen zij net een jaar oud was. Mrs
Gibson verhuisde onmiddellijk na het
overlijden van haar man met de twee
dochtertjes naar Hollywood, waar Mimi
een heel ander leven wachtte. Toen zij
22 maanden oud was poseerde zij voor
kalenderfoto's en op de leeftijd van 2te
jaar speelde zij in haar eerste film. Twee
regels tekst mocht zij zeggen in „Gasoline
Alley". Haar volgende rolprent is in
Nederland wel bekend „I'll see you in
my dreams", met Doris Day en Danny
Thomas. Momenteel is Mimi aan de op
namen bezig van haar achtste film.
En het waren niet alleen officiële in
stellingen, die iets deden. Neen, de
mensen zelf, het volk, wilde helpen
en bracht de eerste goederen b:j
elkaar."
Nog even sprak de ambassadeur over
het bezoek, dat koningin Juliana na de
oorlog aan Parijs bracht. „Zij had het
grootste succes, dat ooit een souverein
bij een bezoek aan Frankrijk te beurt
viel. Het was maar drie dagen, dat Zij
onze gast was, maar de man-in-de-straat
zal, wanneer hij een Nederlander ont
dekt. nu nog zeggen: Ja, uw koningin
was hier!"
Over schepen komt hij niet gauw uit
verteld. ,,Een klein schip en dan een
flinke wind op zee. dan geniet ik", zei
hij. En als wij dan nog gehoord hebben,
dat ambassadeur Garnier ook piano
speelt en dat Bach, Mozart en Beethoven
zijn drie favorieten zijn, dan nadert de
tijd om hem te bedanken voor de ver
leende audiëntie.
,,Weet u", zei hij staande in de deur
van zijn werkkamer. ..twee dingen zul
len mij altyd bijblijven: de eer en de
eerlijkheid van dit land".
EVEN later liepen we langs de
Vijverberg onder de bomen en
dachten aan de man, die Frankrijk
naar ons land stuurde. En wij had
den het prettige gevoel gesproken
te hebben met iemand, die zonder
omwegen alle problemen tegemoet
treedt en daarbij niet alleen de be
langen van zijn eigen land, maar
ook de relaties met het onze zeer
nauwgezet in het oog houdt.
1933 Neen
Het lag voor de hand. dat wij de heer
Garnier naar zijn carrière zouden vra
gen. Hij lachte iets bescheiden en schoof
ons toen een dik boek voor, waaarin wij
zagen dat hij een snelle tocht over de
diplomatieke ladder heeft gemaakt. Min
of meer begonnen als journalist (service
de Presse) werd hij attaché, gezant
schapssecretaris (derde, tweede en eer
ste), zag zes en een half jaar lang Rome,
werd lid van het Franse kabinet en tij
dens de oorlog „een werkloos diplomaat"
Na 1944 volgden zijn posten in Bern eri
Praag, werd hij gedelegeerde bij de Ver
enigde Naties en kwam tenslotte naar
Den Haag als onderscheidene met het
Legioen van Eer.
Ergens in die lange lijst van posten
staat 1933 Den Haag. „Ja, dat is
niet doorgegaan", lachte ambassadeur
Garnier. „Ik zou hier tweede gezant
schapssecretaris worden, maar op het
laatste nippertje werden de plannen
veranderd en vertrok ik naar Rome. En
nu ik toch eenmaal hier ben, heb ik er
geen spijt van. Ik vind Italië een heer
lijk land en ben blij het gezien te heb
ben."
Schrijvershloed
U heeft nogal veel geschreven,
excellentie? Mogen wij weten waar
over?
„Natuurlijk, het zijn allemaal histo
rische boeken. Mijn uitgebreidste werk
is wel „De tragedie van Danzig",
ben nu aan een boek bezig het
over anderhalf jaar verschijnen
over de koning van Napels, die in
1915 werd doodgeschoten. En verder
werkte ik lange tijd mee aan d<
Revue de France en de Resale du
Monde."
Dat schrijven van de Franse diplo
maat is niet vreemd. Zijn vader oefen
de tientallen jaren hetzelfde beroep
uit tot hij later chef van het kabi
net werd en nog later minister. Hij
stierf in 1916, maar de moeder van
de ambassadeur leeft nog en woont
in Parijs. Gisteren is ze naar Den
Haag gekomen, waar ze twee maan
den vacantie bij haar zoon gaat door
brengen.
Vacantieplannen heeft de heer Gar
nier nog niet uitgestippeld. Meestal
doe ik het zo", zei hij en bood ons
intussen uit een gouden koker een
sigaret aan, „dat ik mijn vacantie in
tweeën splits. In Augustus naar de
Rivièra en in October naar Parijs. Het
Zuiden van Frankrijk is heerlijk in
Augustus en ik ben een vriend van
de warme zee. Vier maal per dag duik
ïk er dan in. Aan wintersport deed
ik vroeger veel, maar ik kan tegen
woordig niet meer weg in de winter.
Maar toen ik nog jong was en de
ambassadeur lachte breeduit toen
heb ik heel wat bergen in Zwitserland
beklommen".
Eerlijkheid
Onze gastheer trok even aan het witte
pochetje in zijn borstzakje en vertelde,
dat hij Nederland al heel goed kent. Hij
reisde naar Zeeland en Friesland naar
Limburg en Den Helder. En hij doet het
graag, want reizen per auto of schip
zijn (naast golf, „elke middag een
uurtje, als het even kan") zijn lief
hebberijen.
Een proces heeft kort geleden
een man in Parijs weer aan een
baan en broodwinning gehol
pen. Het vonnis, dat op het pro
ces volgde, luidde: twee maan
den gevangenisstraf en 10.000
francs boete. „Heb ik even pech
zei de veroordeelde.
Keihard en wreed
zeggen oud-strijders
Nieuwsdienst Algemeen Dagblad
LONDEN. Zolang als het
Vreemdelingenlegioen bestaat, zo
lang heeft men rond dit interna-
tionele korps een waas van roman
tiek gelegd. Opwindende verhalen
over mannen, voor wie het leven
niets meer te bieden had: bankiers
met een volledig bankroet achter
de rug, jonge misdadigers, die hun
asyl in de moordende hitte van de
woestijn zochten en bovenal na
tuurlijk de mannen met het ge
heim van een hopeloze en ongeluk
kige liefde in het hart.
Het begrip Vreemdelingenle
gioen heeft juist daarom altijd op
de verbeelding van romanciers en
filmregisseurs gewerkt en zij ga
ven maar al te vaak een afspiege
ling van het legioen, welke beslist
niet met de werkelijkheid over
eenstemde.
Die werkelijkheid is namelijk kei
hard en wreed. Getuige de verhalen
van mannen, die het weten kunnen,
zoals het kleine groepje van oud-
legionnairs. dat kortgeleden in Lon
den bij elkaar kwam. Middelpunt van
de groep was de Poolse ex-sergeant
Alexander Zaliwski, die zegt dat hij
vier en vijftig is, niettegenstaande de
insiders hem er minstens tien jaar bij
geven.
Zaliwski was een ritmeester in het
Wit-Russische leger en in 1921 meldde
hij zich als soldaat bij het Legioen te
Sidi-bel-Abbes aan. Vijf maanden later
werd hij korporaal en twee jaar nadien
klom hij tot sergeant op. Het verschil
tussen beide rangen stemt overigens
avereen, met het verschil tussen de
jongste bediende en de directeur van
een bankinstelling. Gedecoreerd met
het crois du guerre verliet hij zestien
jaar later als een oud man het legioen.
In het West-End hotel bedient hij nu
de knopjes van de lift.
Wie was hij dan wel. die deze straf
kreeg opgelegd wegens bedrog? De
Parijse verslaggevers hebben het in
een razendsnel tempo uitgezocht en
zij zijn tot de ontdekking gekomen,
dat de veroordeelde Henri Garat
heette; dat hij eenmaal millionnair
was; dat hij tussen 1932 en 1935 per
dag 200 liefdesbrieven ontving; dat
hij gespeeld had in zes en zestig
films en dat hij als ster naar voren
was geschoven door niemand minder
dan Mistinguette.
„Pech", xei Henri na zijn veroor
deling. maar in werkelijkheid begon
zijn succes. Garat was weer ontdekt.
Men liet hem zijn memoires schrij
ven, waarvoor dik werd betaald en
Henri verhuisde met zijn vrouw en
zoon van het armoedige zolderkamer
tje op Montmartre naar een behoor
lijk hotel in het Paryse centrum.
Nu heeft ook het cabaret Villa
d'Este Henri Garat weer op de plan
ken gehaald en met „Un mauvais
gargon" een succeslied uit een
van zijn eerste films is de veroor
deelde weer de ster van de dag.
- t_ mm
ALEXANDER ZALIWSKI
door Constant Wallagh
„Rosita", staat er in het programma te
lezen, maar de artiste van deze naam
beduidt, dat het „Rosy" moet zyn. Zy
zegt het in vloeiend Frans met een rol
lende Spaanse r. Rosy Baron is nog geen
dertig jaar en haar indrukwekkende
Spaanse kapsel hangt tot ver op haar
rug.
Rosy en haar poppen
kind van Madrid
EEN VLAAMSE DICHTER-POSTBODE
door Ingeborg Donker was. Ik ben al jarenlang over de dood, want mijn
postbode en vind dat werk oudere broer is kortgeleden
„ik neb vaders aard om heel weinig belangrijk, overleden. Dat heeft mij
te fantaseren en m ijn moe- Maar ja, men moet toch erg aangegrepen. Maar er
der praat graag- Nou, dat eten! U hebt hier in Neder- zijn veel andere dingen die
kan ik ook, dat hoort u land ook zo'n dichter die mij bezig houden. In Am-
w?„bij de posterijen werkt, sterdam heb ik een lezing
Inderdaad behoefden wij Gerard den Brabander, gehouden over de Vlaamse
i' reek Dumarais de 24- maar die is er weggelopen, literatuur, in het bijzonder
jarige dichter-postbode uit oat zai ik nooit doen. Ik over Brulez en Boon, maar
het Vlaamse dorpje Hoe- sta gewoon om kwart na ik merkte wel, dat de men-
gaarden maar vragend aan zes op 's morgens en begin sen het veel aardiger von-
te kijken, of hij vertrou\v- om acht uur mijn ronde, den als ik over allerlei
e ons alles toe wat wij En dan fiets ik zo met mijn andere dingen praatte,"
•ïlden weten en onge- tas Van huis tot huis en Freek Dumarais beg„..
vraagd nog veel meer dan breng er doodstijdingen, ook in Rotterdam in het
aat- geboorteaankondingen. Venster met een causerie
„Toen ik 14 jaar was be- prettige brieven en brieven over de Vlaamse letterkun-
gon ik al te dichten. Ik was met een vervelende inhoud, de, maar alras dwaalde hij
een paar maanden ziek, Maar terwijl ik die brieven af naar persoonlijker en
verveelde me eerst, las bezorg, komen de verzen zo onderhoudender onderwer-
daarna de hele bibliotheek spontaan in mij op. Soms is pen. Tot slot las hy een
van het dorp leeg en ging het wel tien minuten fiet- reeks gedichten van zich-
maar aan het dichten. Mijn sen van het ene huis naar zelf voor. Verschillende
oudere broer maakte de het andere en men denkt daarvan verrieden een
beste opstellen van zijn dan al rijdende aan allerlei dichterlijke geest die zijn
school en het is eigenlijk dingen en opeens is er een gedachten alleszins in aa'n-
geen wonder, dat het dich- etrofe. De laatste tijd heb ik nemelijke vormen had we
ten voor mij geen probleem veel gedichten geschreven ten weer te geven.
Het succes heeft zij leren kenner, in
de duurste nachtclubs van Europa. Mou
lin Rouge in Parijs en in soortgelijke
oorden van vermaak van St. Remo tot
Kopenhagen toe. Haar nummer? Een
donkere vrouw wandelt iri een bundel
schijnwerperslicht naar de microfoon.
Een in zuidelijke kleuren beschilderde
shawl draagt zij om de schouders. Een
voudigweg zingt ze een liedje, c'est ei
bon, totdat een mannenstem met een
zware bas haar liedje tot een duet uit-
eensplijt. Rosy Baron gooit dan haar
shawl weg en toont de manlijke partij
van haar chanson: een pop van vijftig
centimeter, die met draaiende ogen het
publiek begroet. Ventriloquist is Rosy,
of zoals de Nederlandse taal het plas
tisch uitdrukt, buikspreekster. En zij
speelt het klaar om Petro, één van haar
poppen, een Andalusisch lied te laten
zingen met zulk een volume, dat men
geneigd is om rond te kijken en naar de
zanger te zoeken.
TT VEN charmant als haar gehele op-
treden, zo praat Rosy even later in
haar kleedkamertje, luttele meters in
het vierkant, over de moeilijkheden van
haar vak. De techniek om glimlachend
met gesloten mond het publiek aan te
kijken, terwijl haar twee poppen een
vurige dialoog voeren. Zoals ze het zelf
uitdrukt is ze een kind van Madrid.
„Over acht maanden ga ik naar Rio
de Janeiro", zegt ze. „Het is een geluk,
dat de mensen in Zuid Amerika Spaans
verstaan. Ik spreek namelijk alleen mijn
eigen taal en Frans en daardoor zijn alle
Engels sprekende landen taboe voor
me. Reizen en optreden, dat is mijn
leven en daartussendoor maak ik mijn
eigen poppen en schrijf ik teksten voor
de nieuwe nummers".
Rosy Baron heeft enkele weken in het
Amsterdamse Extase als hoofdnummer
„gestaan". En wij horen van haar, dat
zij het Nederlandse publiek extra
ordinaire vindt. „Erg lief zijn de men
sen hier". Wij zwijgen er dan maar over,
dat zich onder dit publiek voor het
merendeel buitenlanders bevinden.
„Weet u, dat we in Spanje ook al aan
televisie doen?" Salute, zegt ze dan en
daar bedoelt Rosy alle goeds mee.
Wij zij n allen huurders
Nieuwsdienst Algemeen Dagblad
ROME. Nadat eerst Franse filmers
een film maakten, getiteld: Wij zijn
allen moordenaars, zijn nu de Italianen
bezig aan een rolprent: Wij zijn allen
huurders. Deze film wordt, zoals de
titel reeds laat vermoeden, veel luch
tiger van aard. De komiek Aldo Fa-
briza speelt er de hoofdrol in, waarbij
hij wordt terzijde gestaan door Tanja
Weber, een Duits schoonheidskoningin
netje dat in 1951 „Miss Hamburg" werd
en sinds haar spel in de film Carioca
Eroica een filmcontract voor zeven
jaar kreeg.