Jean Paul Garnier: enge relaties zijn belangrijk I WEINIG TIJD VOOR RHONDA FLEMING WEEK TERUG Rosita (buikspreekster) moet eigenlijk Rosy zijn EEN FRANS DIPLOMAAT DIE VAN REIZEN HOUDT I NOOIT TE OUD TWEE HAAGSE MEISJES DIE IN LONDEN WERKEN Herkend aan „vaderlandse kwaal" Pech gehad! Het legioen f Freek Dumarais uit Hoegaarden Zaterdag 23 Mei 1953 ALGEMEEN DAGBLAD Pag. 5 -i I Gisteren getrouwd, vandaag werken JEAN PAUL GARNIER is de naam van de Franse ambassadeur in ons land. Hij is 48 jaar en ongetrouwd, heeft een prettig en soms heel ernstig gezicht en vrij dun, grijzend haar. Toen hij ons deze week in zijn ambassade aan de Lange Vijverberg in Den Haag ontving, droeg hij een donkblauw pak mét een vest, waarvan het onderste knoopje open stond. Om zijn hals zat een hagelwitte boord, die werd samengehouden door een dieprode das en aan zijn linkerpols zagen wij een horloge met een bruin krokodillen-leren bandje. De ambassadeur nodigde ons uit te gaan zitten en wij zakten weg in een grote leren fauteuil, die typisch past in een „mannenkamer". Diplomaten vindt men over de hele wereld en zij spelen heel dikwijls vooraan staande rollen bij belangrijke gebeurtenissen. Het leek ons daarom interessant en tegelijk belangwekkend te weten, wie de diplomaten zijn die in of rond Den Haag wonen en werken en in ons land het hunne vertegenwoordigen. Na de ambassadeur van Indië heeft thans de Franse ambas sadeur het Algemeen Dagblad een vraaggesprek toegestaan. Wij drukken het hiernaast af. Jean Paul Garnier filmactrice Rhonda Fleming, in Hol- lyivond dikwijls de Koningin ran liet Technicolor" genoemd, heeft de fihnkolonie verbaasd doen staan sl door volkomen onverwacht te trou- •K wen met een dokter, met voorbijgaan i an de tienlallen charmante filmac- •p tours die daarvoor eerder in aan- merking schenen te komen. ■jr Terwijl Rhonda meewerkte aan jf buitenopnamen voor de historische „western" Pony Express, ergens in C Zuid-Vtah, huurde haar bruidegom dr Lewis V. Morrill een vliegtuig in fLos Angeles en vloog dit naar het filmkamp. De filmers namen één dag jg vrij en woonden gezamenlijk in een Mormonen-kerkje de huwe.lijksinze- gening bij, waarbij productieleider j* g Nal Holt de bruid weggafen Pa- ramount-grimeur Norman Pringle als 5 Az getuige optrad. De bruid droeg een champagne- V -ü kleurig nylon-toilet met een lage. ronde halslijn, een nauu-aanslnitend -Ct Hjfjc en een zeer wijde rok. Zij liep -6 op hooggehakte witte sandalen en - haar rode lokken werden bekroond ■tt door een kransje van voorjaarsbloe- men. ■i: Haar filmvrienden, waaronder de andere sterren uit Pony Express: Jan Sterling en Charlton Heston, (fiririririfh-ü-üir-h-tctfükictckiririftiCrirkirüirs RHONDA EN LEWIS wilden het bruidspaar die avond ver rassen met uitgebreide feestelijkhe den, maar toen de vrolijke drom bij het kampcerhuisje van Rhonda kwam, bleken bruid en bruidegom gevlo gen. De jonggehutcden hadden, dank zij deze tactische manoeuvre, al thans enige uren voor zichzelf; want P 's morgens om vijf uur moest Rhon- -j. da Fleming alweer aantreden bij de grimeur om gereed gemaakt te wor- den voor de nieuwe opnemingen. i> Toen steeg ook dr Morrill weer in 'j zijn vliegtuig en haastte zich terug x> naar Beverly Hills, waar hij een be- P langrijke praktijk als chirug heeft. jj. rt 4* C Nieuwsdienst Algemeen Dagblad -ït In het Mexicaanse dorpje Zacatecas g stapte vorige week een grijsaard van 37 jaar naar het hoofd der plaatse- j~ lijke lagere school- Hij vroeg of het V mogelijk was les te krijgen in het lezen en schrijven. „Voordat ik sterf zou ik graag nog een paar boeken willen lezen en het lijkt mij wel g aardig op mijn leeftijd nog brieven naar familie en kenissen te schrij ven", zei hij. Aan het verzoek werd voldaan en opa stapt nu trouw elke morgen de eerste klas binnen. ij. C (NDS drie-en-een-half jaar bekleedt ft de heer Garnier de post van Frans ambassadeur in Nederland „en ik hoop daar nog een heleboel jaren aan vast te knopen", zei hij, .,Tk vind het prettig hier en de reden waarom zal ik u ook vertellen. Vóór de oorlog bestonden er tussen uw en mijn laud - veel minder strakke en stevige banden dan thans. Het plan-Schuman en de Europese defensiegemeensohap hebben daar voor een groot deel toe bijge- - dragen". J-JET k u waarschijnlijk niet opge vallen, maar wij zijn een week niet in het vaderland geweest. Een week lang hebben wij de vingeren op de pols van het bruisende leven aan de Franse Rivièra gelegd. Voor het geval u deel R van de encyclopaedie nog niet in uw bezit hebt, delen wij u mede. dat de Rivièra een gezochte verblijfplaats is voor buitenlanders die, hoewel zij hun eigen land toeris tisch een juweel vinden, zich toch niet bedenken om met een gerust hart derwaarts te gaan. Er is daar een zee, er zijn bergen, boulevards, er heerst een aantrekkelijk klimaat en er zijn talloze Fransen, die de gehele dag onberispelijke stunts met de onregel matige werkwoorden verrichten. Deze Fransen hebben massa's prettige din gen, waar zij al eeuwen aan ver knocht zijn, iets wat de meeste bui tenlanders zich wel kunnen voorstel len. Ze hebben veel wijn en bloemen, parfum en vrouwen, een soep van pietermannen en saffraan die zij voor het gemak bouillabaisse noemen, wonderlijke stokbroden en veel be zienswaardigs. Dat het land reeds geruime tijd met veel zwier langs de economische af grond dartelt, kan de Provengaal, die dagelijks langs veel afgronden naar zijn bezigheden pedaalt, niet opwin den. Een afgrond meer of minder, is om het even; het kan geen kwaad zolang je zorgt er niet in te vallen De man uit het serieuze Noorden moet om al dat gedoe het hoofd eens schudden: die Fransen toch. Maar hij vergeet, dat in zijn land werken vaak een bezigheid is, die je het slechte weer en andere narigheid doet verge ten. Zwoegen, geld in je laatje en.... laat dan de kolenman maar komen. Hier is dat anders. Elke bezigheid die verricht wordt, weerhoudt de man die zich er mee bezighoudt van in de zon te zitten en elke organisatie en voor bereidende werkzaamheid die eraan vooraf gaan, kost nog meer tijd. Voor kolen behoef je niet krom te liggen en iets opzij leggen voor dure regen kleding is ook geen eerste vereiste. De buitenlander brengt zijn eigen conversatie mee. Uit louter gewoonte spreekt hij vaak over het weer alsof hij blij is er iedere dag opnieuw iets prijzends van te kunnen zeggen. Hoe wel de bewoner van de Rivièra dit onderdeel van de conversatie reeds lang heeft moeten laten varen, ont breekt het hem nooit aan stof en wij kunnen ons niet aan de indruk ont trekken, dat hij met vrij wat piëteit over al die buitenlanders spreekt tenslotte zijn die mensen voor hem een grote bron van inkomsten. En wat zijn die toeristen met weinig tevre den! Uren zitten ze in groten getale in eenvoudige stoeltjes langs de boule vard naar de zee te kijken. Of ze kij ken naar hun medetoeristen die voor bij lopen, totdat deze een stoel opzoe ken om- op hun beurt naar de flaneurs te kijken. Verder zitten ze in grote autobussen, die als grommende helle honden de bergwegen opstormen. Ze rekenen koortsachtig de prijzen om in vaderlandse munt. Dat leer je snel: gewoondelen door.... Of verme nigvuldigen met.... Gewoon! Gewoon gaan de Engelse gasten hun tea gebruiken op het daartoe door overlevering gestelde uur. Gewoon hijsen de Amerikanen zich achter de zorgvuldig gecopiëerde American bars en zijn tevreden dat zij duizenden mylen gereisd hebben om hun eigen drankjes te kunnen drinken. En de Hollanders denken dat zij in het openbaar alles kunnen zeggen wat hun voor de mond komt, in het Hol lands, gewoon, want niemand verstaat je hier. O, pardon, bent u ook uit Holland? En als na vele grammaticale dood zonden je deviezen op zijn en het rien ne va plus verklonken is, dan ga je terug. Net zoals wij. Maar hebben geen spijt met een hoge rug tegen wind in fietsen heeft ook zijn beko ring.... Nog maar 360 nachtjes slapen en dan.... terug! HENDRICUS „Kijk", en ambassadeur Garnier ging er gem.akkelijk bij zitten, „vóór 1940 was Nederland neutraal en er waren dus veel minder punten van gemeen schappelijke interesse dan thans, nu een Atlantisch Pact en zoveel m dingen bestaan waar wij ons gezamen lijk voor hebben in te spannen. En hoe eng de relaties tussen de twee landen zijn, dat heeft u na de waters nood van 1 Februari kunnen zien. Een dertien jaar geleóen was het ondenk baar dat er zó spontaan in Frankrijk zou worden gereageerd om te helpen. de diplomaat en de leren clubfauteuil uit de „mannen kamer" Nieuwsdienst Algemeen Dagblad LONDEN. Ze spraken wat te luideen kwaal, waaraan heel wat Nederlanders in het buitenland lijden. Over kousen, die zij zouden gaan kopen. Nylons. Dat deden alle andere Nederlandse vrouwen, die een paar jaar geleden naar Engeland kwamen ook. Maar de tijden zijn veranderd en tegenwoordig kan men heel wat betere en goedkopere kousen in de Amsterdamse Kalverstraat, de Haagse Spuistraat en noemt u maar op welke andere winkelstraat van het goede vaderland krijgen dan op Shaftesbury Avenuebij Piccadilly. Lidy Abercombie en Edith Bobbe heetten zij, Den Haag. vertelden ze. Allebei uit Lidy 19, Edith een jaartje pilllllllllllllllllllllllllilllllllllllllllllllllllllllllllllllllllltllilllllin lillllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllillllllllllllllllllllilll jonger en al Jaren dikke vriendinnen. Ze werkten in Londen en daarom moes ten zij hier ook die kousen hebben. VOORRAAD MEE „Kleren zijn hier helemaal niet zo veel beter dan in Nederland", zei Lidy. en zij kan het weten wat haar vader heeft een confectiebedrijf in de resi dentie. „Vorige zomer ben ik nog thuis geweest en heb een fikse voorraad nieu we dingen mee naar Londen genomen en iedereen is er hier verrukt over". Ruim een jaar is zij nu in Engeland, waar zij in een van de Londense voor steden bij een Britse familie een paar kinderen verzorgt. „In Nederland zou ik dat werk zeker niet doen, maar ik wilde er uit en leer nu de taal goed. En de mensen waar ik ben, zijn erg aardig terwijl ik heel goed verdien en veel vrij heb." Voorlo pig wil Lidy hier niet meer weg. Het was op de enthousiaste brieven van haar vriendin, dat Edith besloot ook maar het Kanaal over te steken. „Ik ben eigenlijk een soort zigeunerin", zei ze, opgewekt, terwijl ze een nogal woeste haarlok demonstratief naar achteren wierp. Maar ook haar bevalt het best in de Engelse hoofdstad, hoe wel ze het wat minder goed dan Lidy met haar werkgevers had getroffen en al een keer van betrekking is ver wisseld. NAAR DE FILM „Er is hier werk genoeg voor ons, als je maar in de huishouding wilt wer ken. Dat is eigenlijk mijn bedoeling niet. Ik wil bij de film en al heel wat vrije middagen ben ik er op uitgetrok ken om de verschillende filmstudio's te bezoeken en te proberen een baan te krijgen en er zijn al zoveel Engelse meisjes, die het ook proberen. Ik ga meestal met een andere vriendin, Irene' Richards, die altijd in Nederland heeft gewoond, maar die Engelse van geboorte is en dus makkelijker toegang krijgt, Lidy houdt het maar liever bij de huis houding." Haar goede humeur heeft be slist nog niet geleden onder het feit, dat de Britse filmproducenten Edith nog niet „ontdekt" hebben. Afwezig roerde zij een beetje in haar kopje thee want dit hele verhaal werd in Lyons Corner House op Pic cadilly Circus verteld, „Wanneer ik nu nog zover kom, dat ik thee met melk er in leer drinken, dan komt die film carrière ook wel voor elkaar'', ver klaarde zij tenslotte resoluut. „Nu ben ik met mijn „black tea" voor die En gelsen nog teveel zigeunerin.." Jongste filmster in Hollywood is zeer druk bezet Nieuwsdienst Algemeen Dagblad HOLLYWOOD Mimi Gibson is vier jaar, heeft een leuk gezichtje met don kerbruine ogen en helblond haar. Zij is Hollywoods jongste filmster en heeft al een druk leventje, want buiten het op treden voor de film werkt zij voor de televisie en poseert als model voor foto grafen en schilders. De capeiteiten van het kleine meisje, dat werd geboren in Renton, zijn verba zingwekkend. Kortgeleden lanceerde zij haar eerste song „Sweetheart Time" ge titeld, via de grSmofoonplaat. Mimi danst ook en heeft een aangeboren gevoel voor het onthouden van teksten. Na een of tweemaal herhalen zit het er in als koek. Ondanks haar snelle vorderingen in de „glamour" en het filmland blijft Mi mi een eenvoudig kind, dat speelt met poppen, terwijl haar moeder voor het slapen 's avonds altijd een verhaaltje moet vertellen. Het filmsterretje heeft een zusje van 13 jaar, Patty. Haar vader heeft zij ver loren toen zij net een jaar oud was. Mrs Gibson verhuisde onmiddellijk na het overlijden van haar man met de twee dochtertjes naar Hollywood, waar Mimi een heel ander leven wachtte. Toen zij 22 maanden oud was poseerde zij voor kalenderfoto's en op de leeftijd van 2te jaar speelde zij in haar eerste film. Twee regels tekst mocht zij zeggen in „Gasoline Alley". Haar volgende rolprent is in Nederland wel bekend „I'll see you in my dreams", met Doris Day en Danny Thomas. Momenteel is Mimi aan de op namen bezig van haar achtste film. En het waren niet alleen officiële in stellingen, die iets deden. Neen, de mensen zelf, het volk, wilde helpen en bracht de eerste goederen b:j elkaar." Nog even sprak de ambassadeur over het bezoek, dat koningin Juliana na de oorlog aan Parijs bracht. „Zij had het grootste succes, dat ooit een souverein bij een bezoek aan Frankrijk te beurt viel. Het was maar drie dagen, dat Zij onze gast was, maar de man-in-de-straat zal, wanneer hij een Nederlander ont dekt. nu nog zeggen: Ja, uw koningin was hier!" Over schepen komt hij niet gauw uit verteld. ,,Een klein schip en dan een flinke wind op zee. dan geniet ik", zei hij. En als wij dan nog gehoord hebben, dat ambassadeur Garnier ook piano speelt en dat Bach, Mozart en Beethoven zijn drie favorieten zijn, dan nadert de tijd om hem te bedanken voor de ver leende audiëntie. ,,Weet u", zei hij staande in de deur van zijn werkkamer. ..twee dingen zul len mij altyd bijblijven: de eer en de eerlijkheid van dit land". EVEN later liepen we langs de Vijverberg onder de bomen en dachten aan de man, die Frankrijk naar ons land stuurde. En wij had den het prettige gevoel gesproken te hebben met iemand, die zonder omwegen alle problemen tegemoet treedt en daarbij niet alleen de be langen van zijn eigen land, maar ook de relaties met het onze zeer nauwgezet in het oog houdt. 1933 Neen Het lag voor de hand. dat wij de heer Garnier naar zijn carrière zouden vra gen. Hij lachte iets bescheiden en schoof ons toen een dik boek voor, waaarin wij zagen dat hij een snelle tocht over de diplomatieke ladder heeft gemaakt. Min of meer begonnen als journalist (service de Presse) werd hij attaché, gezant schapssecretaris (derde, tweede en eer ste), zag zes en een half jaar lang Rome, werd lid van het Franse kabinet en tij dens de oorlog „een werkloos diplomaat" Na 1944 volgden zijn posten in Bern eri Praag, werd hij gedelegeerde bij de Ver enigde Naties en kwam tenslotte naar Den Haag als onderscheidene met het Legioen van Eer. Ergens in die lange lijst van posten staat 1933 Den Haag. „Ja, dat is niet doorgegaan", lachte ambassadeur Garnier. „Ik zou hier tweede gezant schapssecretaris worden, maar op het laatste nippertje werden de plannen veranderd en vertrok ik naar Rome. En nu ik toch eenmaal hier ben, heb ik er geen spijt van. Ik vind Italië een heer lijk land en ben blij het gezien te heb ben." Schrijvershloed U heeft nogal veel geschreven, excellentie? Mogen wij weten waar over? „Natuurlijk, het zijn allemaal histo rische boeken. Mijn uitgebreidste werk is wel „De tragedie van Danzig", ben nu aan een boek bezig het over anderhalf jaar verschijnen over de koning van Napels, die in 1915 werd doodgeschoten. En verder werkte ik lange tijd mee aan d< Revue de France en de Resale du Monde." Dat schrijven van de Franse diplo maat is niet vreemd. Zijn vader oefen de tientallen jaren hetzelfde beroep uit tot hij later chef van het kabi net werd en nog later minister. Hij stierf in 1916, maar de moeder van de ambassadeur leeft nog en woont in Parijs. Gisteren is ze naar Den Haag gekomen, waar ze twee maan den vacantie bij haar zoon gaat door brengen. Vacantieplannen heeft de heer Gar nier nog niet uitgestippeld. Meestal doe ik het zo", zei hij en bood ons intussen uit een gouden koker een sigaret aan, „dat ik mijn vacantie in tweeën splits. In Augustus naar de Rivièra en in October naar Parijs. Het Zuiden van Frankrijk is heerlijk in Augustus en ik ben een vriend van de warme zee. Vier maal per dag duik ïk er dan in. Aan wintersport deed ik vroeger veel, maar ik kan tegen woordig niet meer weg in de winter. Maar toen ik nog jong was en de ambassadeur lachte breeduit toen heb ik heel wat bergen in Zwitserland beklommen". Eerlijkheid Onze gastheer trok even aan het witte pochetje in zijn borstzakje en vertelde, dat hij Nederland al heel goed kent. Hij reisde naar Zeeland en Friesland naar Limburg en Den Helder. En hij doet het graag, want reizen per auto of schip zijn (naast golf, „elke middag een uurtje, als het even kan") zijn lief hebberijen. Een proces heeft kort geleden een man in Parijs weer aan een baan en broodwinning gehol pen. Het vonnis, dat op het pro ces volgde, luidde: twee maan den gevangenisstraf en 10.000 francs boete. „Heb ik even pech zei de veroordeelde. Keihard en wreed zeggen oud-strijders Nieuwsdienst Algemeen Dagblad LONDEN. Zolang als het Vreemdelingenlegioen bestaat, zo lang heeft men rond dit interna- tionele korps een waas van roman tiek gelegd. Opwindende verhalen over mannen, voor wie het leven niets meer te bieden had: bankiers met een volledig bankroet achter de rug, jonge misdadigers, die hun asyl in de moordende hitte van de woestijn zochten en bovenal na tuurlijk de mannen met het ge heim van een hopeloze en ongeluk kige liefde in het hart. Het begrip Vreemdelingenle gioen heeft juist daarom altijd op de verbeelding van romanciers en filmregisseurs gewerkt en zij ga ven maar al te vaak een afspiege ling van het legioen, welke beslist niet met de werkelijkheid over eenstemde. Die werkelijkheid is namelijk kei hard en wreed. Getuige de verhalen van mannen, die het weten kunnen, zoals het kleine groepje van oud- legionnairs. dat kortgeleden in Lon den bij elkaar kwam. Middelpunt van de groep was de Poolse ex-sergeant Alexander Zaliwski, die zegt dat hij vier en vijftig is, niettegenstaande de insiders hem er minstens tien jaar bij geven. Zaliwski was een ritmeester in het Wit-Russische leger en in 1921 meldde hij zich als soldaat bij het Legioen te Sidi-bel-Abbes aan. Vijf maanden later werd hij korporaal en twee jaar nadien klom hij tot sergeant op. Het verschil tussen beide rangen stemt overigens avereen, met het verschil tussen de jongste bediende en de directeur van een bankinstelling. Gedecoreerd met het crois du guerre verliet hij zestien jaar later als een oud man het legioen. In het West-End hotel bedient hij nu de knopjes van de lift. Wie was hij dan wel. die deze straf kreeg opgelegd wegens bedrog? De Parijse verslaggevers hebben het in een razendsnel tempo uitgezocht en zij zijn tot de ontdekking gekomen, dat de veroordeelde Henri Garat heette; dat hij eenmaal millionnair was; dat hij tussen 1932 en 1935 per dag 200 liefdesbrieven ontving; dat hij gespeeld had in zes en zestig films en dat hij als ster naar voren was geschoven door niemand minder dan Mistinguette. „Pech", xei Henri na zijn veroor deling. maar in werkelijkheid begon zijn succes. Garat was weer ontdekt. Men liet hem zijn memoires schrij ven, waarvoor dik werd betaald en Henri verhuisde met zijn vrouw en zoon van het armoedige zolderkamer tje op Montmartre naar een behoor lijk hotel in het Paryse centrum. Nu heeft ook het cabaret Villa d'Este Henri Garat weer op de plan ken gehaald en met „Un mauvais gargon" een succeslied uit een van zijn eerste films is de veroor deelde weer de ster van de dag. - t_ mm ALEXANDER ZALIWSKI door Constant Wallagh „Rosita", staat er in het programma te lezen, maar de artiste van deze naam beduidt, dat het „Rosy" moet zyn. Zy zegt het in vloeiend Frans met een rol lende Spaanse r. Rosy Baron is nog geen dertig jaar en haar indrukwekkende Spaanse kapsel hangt tot ver op haar rug. Rosy en haar poppen kind van Madrid EEN VLAAMSE DICHTER-POSTBODE door Ingeborg Donker was. Ik ben al jarenlang over de dood, want mijn postbode en vind dat werk oudere broer is kortgeleden „ik neb vaders aard om heel weinig belangrijk, overleden. Dat heeft mij te fantaseren en m ijn moe- Maar ja, men moet toch erg aangegrepen. Maar er der praat graag- Nou, dat eten! U hebt hier in Neder- zijn veel andere dingen die kan ik ook, dat hoort u land ook zo'n dichter die mij bezig houden. In Am- w?„bij de posterijen werkt, sterdam heb ik een lezing Inderdaad behoefden wij Gerard den Brabander, gehouden over de Vlaamse i' reek Dumarais de 24- maar die is er weggelopen, literatuur, in het bijzonder jarige dichter-postbode uit oat zai ik nooit doen. Ik over Brulez en Boon, maar het Vlaamse dorpje Hoe- sta gewoon om kwart na ik merkte wel, dat de men- gaarden maar vragend aan zes op 's morgens en begin sen het veel aardiger von- te kijken, of hij vertrou\v- om acht uur mijn ronde, den als ik over allerlei e ons alles toe wat wij En dan fiets ik zo met mijn andere dingen praatte," •ïlden weten en onge- tas Van huis tot huis en Freek Dumarais beg„.. vraagd nog veel meer dan breng er doodstijdingen, ook in Rotterdam in het aat- geboorteaankondingen. Venster met een causerie „Toen ik 14 jaar was be- prettige brieven en brieven over de Vlaamse letterkun- gon ik al te dichten. Ik was met een vervelende inhoud, de, maar alras dwaalde hij een paar maanden ziek, Maar terwijl ik die brieven af naar persoonlijker en verveelde me eerst, las bezorg, komen de verzen zo onderhoudender onderwer- daarna de hele bibliotheek spontaan in mij op. Soms is pen. Tot slot las hy een van het dorp leeg en ging het wel tien minuten fiet- reeks gedichten van zich- maar aan het dichten. Mijn sen van het ene huis naar zelf voor. Verschillende oudere broer maakte de het andere en men denkt daarvan verrieden een beste opstellen van zijn dan al rijdende aan allerlei dichterlijke geest die zijn school en het is eigenlijk dingen en opeens is er een gedachten alleszins in aa'n- geen wonder, dat het dich- etrofe. De laatste tijd heb ik nemelijke vormen had we ten voor mij geen probleem veel gedichten geschreven ten weer te geven. Het succes heeft zij leren kenner, in de duurste nachtclubs van Europa. Mou lin Rouge in Parijs en in soortgelijke oorden van vermaak van St. Remo tot Kopenhagen toe. Haar nummer? Een donkere vrouw wandelt iri een bundel schijnwerperslicht naar de microfoon. Een in zuidelijke kleuren beschilderde shawl draagt zij om de schouders. Een voudigweg zingt ze een liedje, c'est ei bon, totdat een mannenstem met een zware bas haar liedje tot een duet uit- eensplijt. Rosy Baron gooit dan haar shawl weg en toont de manlijke partij van haar chanson: een pop van vijftig centimeter, die met draaiende ogen het publiek begroet. Ventriloquist is Rosy, of zoals de Nederlandse taal het plas tisch uitdrukt, buikspreekster. En zij speelt het klaar om Petro, één van haar poppen, een Andalusisch lied te laten zingen met zulk een volume, dat men geneigd is om rond te kijken en naar de zanger te zoeken. TT VEN charmant als haar gehele op- treden, zo praat Rosy even later in haar kleedkamertje, luttele meters in het vierkant, over de moeilijkheden van haar vak. De techniek om glimlachend met gesloten mond het publiek aan te kijken, terwijl haar twee poppen een vurige dialoog voeren. Zoals ze het zelf uitdrukt is ze een kind van Madrid. „Over acht maanden ga ik naar Rio de Janeiro", zegt ze. „Het is een geluk, dat de mensen in Zuid Amerika Spaans verstaan. Ik spreek namelijk alleen mijn eigen taal en Frans en daardoor zijn alle Engels sprekende landen taboe voor me. Reizen en optreden, dat is mijn leven en daartussendoor maak ik mijn eigen poppen en schrijf ik teksten voor de nieuwe nummers". Rosy Baron heeft enkele weken in het Amsterdamse Extase als hoofdnummer „gestaan". En wij horen van haar, dat zij het Nederlandse publiek extra ordinaire vindt. „Erg lief zijn de men sen hier". Wij zwijgen er dan maar over, dat zich onder dit publiek voor het merendeel buitenlanders bevinden. „Weet u, dat we in Spanje ook al aan televisie doen?" Salute, zegt ze dan en daar bedoelt Rosy alle goeds mee. Wij zij n allen huurders Nieuwsdienst Algemeen Dagblad ROME. Nadat eerst Franse filmers een film maakten, getiteld: Wij zijn allen moordenaars, zijn nu de Italianen bezig aan een rolprent: Wij zijn allen huurders. Deze film wordt, zoals de titel reeds laat vermoeden, veel luch tiger van aard. De komiek Aldo Fa- briza speelt er de hoofdrol in, waarbij hij wordt terzijde gestaan door Tanja Weber, een Duits schoonheidskoningin netje dat in 1951 „Miss Hamburg" werd en sinds haar spel in de film Carioca Eroica een filmcontract voor zeven jaar kreeg.

Krantenbank Zeeland

Watersnood documentatie 1953 - kranten | 1953 | | pagina 3