Meerderheid evacué s wil zo gauw mogelijk terug Geen onbekende Feiten op tafel Rampenfonds Pogrom Tito zoekt het westen Vertrouwen voor Van Houtte Slechts klein aantal niet ongeduldig Kunst in dienst van Rampenfonds Belangrijke taak voor commissie Bezitsspreiding SOCIALISTISCH COMMENTAAR 21ste Verlieslijst Spreeuwenpraat KET VRIJE VOLK ZATERDAG 28 FEBRUARI 1953 PAGINA 2 TNe nieuwe gouverneur van Nieuw-Guinea is voor noch in Hol- landia een onbekende. Het zal niet veel zijn voorgekomen, dat een ambtenaar op een hoge post benoemd werd die zijn „programma" te voren al zo duidelijk omschreven had als dr Van Baal kortgeleden deed toen hij (nog onbewust van zijn toekomstige benoeming) in de Tweede Kamer over Nieuw-Guinea sprak. In zijn critiek op het bestuursbeleid haalde dr Van Baal in Decem ber een aantal punten naar voren, die ook wij en wij niet alleen herhaaldelijk hebben gesteld: het ontbreken van een planmatige poli tiek: de „koloniale geest" van vele ambtenaren in Nieuw-Guinea. die uit Nederlands-Indië afkomstig zijn; de aarzeling bij het betrekken van de Papoea's in het maatschappelijk leven. Wat dit laatste punt betreft, legde dr Van Baal de nadruk op de economische coöperatie. Wij menen dat het gouvernement van Nieuw-Guinea vooral ook op het gebied der politieke coöperatie met de Inheemse bevolking tekort geschoten is. Men mag aannemen, dat een zo uitgesproken criticus als dr Van Baal er met kracht naar zal streven deze tekortkomingen op te heffen. Daarvoor is minstens evenzeer als kennis van de plaatselijke situatie nodig het uitoefenen van een krachtige centrale leiding. In het verleden ontbrak té vaak het «entrale gezag In de hoofdstad Hollandia. Wij hopen, dat dr Van Baal de tijd voor zijn vertrek naar Nieuw- Guinea zal gebruiken om in Den Haag aan te dringen op spoed bij het werk aan een veelomvattend opbouwplan voor dit rijksdeel. Want zonder uitvoerbaar plan zal ook het beste gouvernement overzee er niet in slagen lets van Nieuw-Guinea te maken. Het heeft lang geduurd, maar nu weten de Waarheid-lezers dan toch. dat het Russische millioen bij het Rampenfonds terecht is gekomen. Naar de betekenis van deze beslissing van de Russische ambassade moeten ze maar raden. Geen woord over de radicale af rekening van Moskou met de Volkshulp-zwendel. Geen woord over de Russische veroordeling van het „links-sectarisme", waarmee Paul de Groot de communisten als vijanden des volks voor de gehele openbare mening heeft ontmaskerd. En evenmin taal of teken over het stopzetten van de Volkshulp- zwendel op Russisch bevel. De Waarheid-lezers, die vóór Vrijdag 20 Februari dagelijks volgestopt werden met Volkshulplyriek, hebben nadien met een angstig zwijgen van hun Führer genoegen moeten nemen. Wordt het nu geen tijd de feiten op tafel te gooien? Ze zullen niet prettig zijn voor Paul de Groot, noch voor Bertus Brandsen. noch voor Frits Reuter. Maar de misleide Waarheid-lezers hebben er recht op. En is hun recht niet belangrijker dan de „posities" van de communistir sche gouwleiders? De meeste Nederlanders zullen vóór 1 Februari niet hebben geweten, dat er een Nationaal Rampenfonds bestond. En het bestuur van het Nationaal Rampenfonds zal er vermoedelijk nooit op hebben ge rekend, dat het ooit voor een taak zou komen te staan van een omvang als waarvoor het zich thans ziet geplaatst. Het Rampenfonds draagt de verantwoordelijkheid van het beheer van verscheidene tientallen millioenen guldens, die dan later worden toegewezen aan de vier aangesloten verenigingen. Deze verenigingen zijn: Het Nederlandse Rode Kruis, de Koninklijke Nationale Bond voor Reddingwezen en E.H.B.O. Het Oranje Kruis, het Nederlandse r.k Huisvestingscomité en de Algemene Verenigde Commissie tot leniging van rampen door watersnood in Nederland. Het Nederlandse r.k. Huisvestingscomité is de enige armenzorg-orga nisatie, of moderner gezegd organisatie voor maatschappelijk werk, die in het Rampenfonds is vertegenwoordigd. Het stemt daarom tot voldoening dat thans door uitbreiding van het bestuur aan het Rampenfonds een bredere basis is gegeven De omvan" - pmp en van de daarop ;.:.KQlgde hi?'~ .^lening en vr. _i.r i.Jt raïTaiV"^'-"Hou ÏIÊTO"wVWn zeerste ge'w.lc dat het bestuur en de werkingssfeer van het Rampenfonds evenzeer nationaal zijn als de watersnoodramp en de hulpactie. Het bittere sarcasme, waarmee J. de Kadt in zijn Jongste geschrift „Pogrom Praag Moskou" het Russische antï-semitisme volgt var de tijd der czaren tot op deze dag, heeft zijn goede redenen. De leu gen, dat de vervolging der Joden onder het communistische regime heel iets anders ls dan onder Hitier, wordt ijverig verspreid en gere delijk aanvaard door meelopers, die zich beslist geen communisten noemen, maar hardnekkig vasthouden aan de waan, dat Rusland ondanks zijn fouten toch de hoop der socialistische toekomst Is. Als Rusland mensen met internationale bindingen, cosmopolieten, kort om Joden, die deze toekomst in de weg staan, opruimt, dan is dat wel hard, maar het is geen anti-semitisme. Tegen dit betoog trekt De Kacft te velde in een vinnig, driftig be toog, waarin de ergernis om de domheid der meelopende intelligentia, de verontwaardiging over de leugens, waarachter de misdaad van het pogrom verstopt wordt, een uitweg vinden, terwijl tegenover de on menselijkheid, de mensheidsverachting, de vrijheidshaat, de onrecht vaardigheid van het Russische stelsel, het socialisme wordt gesteld, dat „zich alleen kan openbaren door toenemende menselijkheid, door groeiende ontplooiing der persoonlijkheid bij steeds groter wordende volksgroepen, door groeiende vrijheid bij steeds breder wordende massa's, door eerbied voor het recht en voor de rechtvaardigheid, toegepast in een maatschappij, die zich in toenemende mate zelf bestuurt." Het spreekt vanzelf, dat het boekje (uitgegeven bij G. A. van Oor schot) gedocumenteerd ls. De Kadt kent deze stof. Wij wensen het ln vele handen. Tito is aan het congresseren in Belgrado met niet minder dan 2500 afgevaardigden uit eigen land en vrij ruime belangstelling uit de internationale sociaal-democratie: de Engelse, de Franse en de Indiase partij zijn vertegenwoordigd en ook de pas opgerichte Aziatische So cialistische Internationale zond „waarnemers". Wat ln Belgrado besproken wordt is ln hoofdzaak een nieuwe struc tuur voor de politieke activiteit in Zuidslavië. Er wordt een „Socia listische Unie" gevormd als bovenbouw van de werkzaamheden der partijen, waaronder de communistische een nevengeschikte en niet meer een feïtelijk-monopolistische plaats inneemt. Deze „Socialis tische Unie" zal de politieke sector des lands ook gaan vertegenwoor digen „bij socialistische partijen en organisaties in het buitenland" Het ls duidelijk, dat Tito zich met deze hervorming meer Westers oriënteren wil ten einde steun te vinden bij de links-socialistische groeperingen in West-Europa. Op het congres werd bij voorkeur ge sproken over „het-socialisme als derde macht", hetgeen evenwel niets afneemt van het militante anti-Stalinistische karakter, dat kenmer kend ls voor de politieke koers van Zuidslavië. „Neutralistische illusies najagen ls geenszins bevordering van de vrede", zei Kardelj terecht. Van Houtte heeft het interview koning buudewijn „verklaard": Tj y sprak, maar hij heeft niets gezegd, Jf± hij zei iets, maar heeft daarentegen, toch geen verklaring afgelegd. En ook geen interview gegeven. Er was een tweespraak, dat is waar maar daarbij is er niet gesproken. Althans: heel weinigen „France Snir" heeft u slechts bang gemaakt met spoken. U ziet dus nu wel zonneklaar, hoe u de kwestie moet beschouwen: 't. Is haast wel niet een beetje waar, Ik dank u, heren, voor 't vertrouwen ZITTEN al die evaeué's op gloeiende kolen? Vragen ze telkens, of de post nog niet het briefje van hun burgemeester heeft gebracht, waarin staat dat ze mogen terug komen? Of zijn er ook, die liever niet terug willen, die hopen buiten het noodgebied werk en een woning te kunnen vinden? We hebben enkele steekproeven genomen en bieden u het resultaat aan, dat volstrekt niet de waarde Heeft van een methodische enquête, maar althans een aantal losse indrukken geeft. ZO GAUW MOGELIJK WEER TERUG, dat is de vurige wens van de grote meerderheid. „Al moest ik het kruipende doen!" zegt de rietsnijder Adrianus Fortuin uit Strücn-Sasj Heeft hij het dan zo slecht getroffen in de stad? Nee, dat. met, hij is met zijn vrouw en de vier kinderen bü beste mensen terechtge komen. „En we zijn merakels goed in de kleren gezetalleen die pet is nog van m'n eigen, voor de rest alles nieuw. Maar by maakt, zich zorgen om het eigen huisje („We hebben er hard voor gesjouwd"*, dat beneden aan de dijk van 't Hollandsch Diep in het water staat. Het huisraad is weg gespoeld, de muren en het dak zijn heel gebleven. Je zou voorlopig op de zolder kun nen wonen, meent Fortuin. Van die zolder zijn ze gered toen het water tut het dakraam stond. Neef Cornelis Fortuin gooide van de dijk een lijntje over en dat werd aan het dak vast gemaakt. Langs het lijntje trokken zr èen kano heen en weer als een pontj: aan de kabel. Adrianus had liever een aak genomen, die ligt heel wat steviger dan zo'n wankele kano, maar alle aken van de rietsnijders en griendwerkers in de buurt waren weg gedreven. Eerst zijn de kinderen over gehaald, toen moeder de vrouw, die is nogal dik, ze kon amper door het dakraam. Adrianus ging als laatste van boord, zo hoort het ook. Nee, hij heeft de schrik niet te pak ken, hij is niet bang óm terug te gaan, al zijn er van Striien meer dan veertig verdronken. Zo'n bar hoge vloed beleeft een mens maar eens in zijn leven, daar is hij zeker van. Wel over vijf minuten ,.Of ik terug wil? Al was het over vijf minuten!" verklaart de 29-jarige huisschilder A. Verolme uit Meneerse (Middelharnis). De stad is hem veel te druk. Die warenhuizen, waar je zo maar in kunt lopen en het Groot handelsgebouw, ja, machtig interes sant, je kijkt je ogen uit, maar hij wandelt liever in Meneerse op de Bui tendijk of in de duinen van Ouddorp: hij houdt te veel van de natuur. „Ik was van plan te emigreren; de paperassen zijn al aangevraagd, maar ik zie er van af. Je merkt nu pas goed wat je geboortestreek voor je bete kent. Ik wil terug om de boel te hel pen opbouwen. Er komt werk genoeg in het schildersvak!" Zo dénkt deze jongeman er over. Maar zhn 22-jarige vriend Han' Blok. brievenbesteller in Meneerse, vindt het in Rotterdam zo prettig, dat hij hoopt daar een baantje bij de P.T.T. te kunnen krijgen. Juffrouw Ronnie Noordzij. het hoofd van de kleuterschool in Klundert, i6 ook helemaal niet bÖj me de ge dwongen vacantïe. Haar school heeft het gehouden en over een paar dagen gaat ze eens kijken of er al weer wat kindertjes in Klundert terug zijn. „Er wacht me een prachtige taak!" zegt ze enthousiast. „Liever in de modder Mannen en vrouwen uit 's-Graven- deel bespreken in het Kralingse Volkshuls het bericht van htm burge meester, dat ze de drooggekomen wo ningen weer kunnen betrekken. De reisbiljetten zijn op de volgende dag afgestempeld: ze zullen dus snel moeten besluiten. Sommigen zijn blij .Liever in de modder en het water dan nog langer hier in die drukke stad!" Anderen trekken een beden kelijk gezicht. „Ja, je bent hier niet voor je plezier, maav van ons boeltje is niets meer over. We hebben zelfs geen stoel om op te zitten. Hoe moet dat nou?" Je kunt niet met geweld worden teruggehaald, maar als een evacué schriftelijk bericht krijgt van zijn burgemeester, dat hij on een bepaalde datum kan terugkeren, vervalt op die datum zyn „status van evacué" en ilus ook zijn recht op kostgeld en zak geld. Angst voor werkloosheid Onder de landarbeiders van Goe- ree-Overflakkee zijn er. dte zich elders zouden willen vestigen als dit mogelijk was. Op dit eiland ls elk jaar een grote seizoenwerkloosheid, die soms 1200 tot 1400 gezinnen treft. De .voningtoestand laat ook veel te wen den over. In verscheidene dorpen zijn krotten, die eigenlijk al lang onbe woonbaar moesten worden verklaard. Kievit uit Oude Tonge, die nog het zwarte manchester pak draagt waarin hi) is gevlucht („weet je misschien waar ik een nieuwe manchester broek kan krijgen?"), ziet de toekomst vri) donker in. Er is nog niets gezaaid; zal er dit Jaar wel geoogst kunnen worden? Behalve de Kaai en de Meu- lendiek iij er van zijn dorp niets overgebleven. In de oorlog moest hij voor de Duitse inundaties evaeuëren; Ook de kinderen vinden elkaar in het. recreatie-centrum Odeon voor evaeué's. Wanneer zouden we weer terug mogen? P. A. Doornheim (rechts) uit Sommelsdijk bespreekt die brandende vraag in Odeon met zijn plaatsgeno ten, mevrouw A. Sluis en A. Blok uit Meneerse. zijn boomgaard werd toen door het water bedorven. Na de bevrijding neeft hij weer vruchtbomen en bes- senstruiken aangeplant. De vloedgolf is er over heen gegaan; hij kan de bongerd opnieuw afschrijven. Voor de derde maal beginnen? Hij is 56 jaar en bomen groeien zo langzaam Bang voor de werkloosheid (niet voor het water) is ook de landarbei der A. van den Nieuwendük uit Stel lendam. Hij heeft drie jaar aan de overkant gewerkt (de overkant is voor hem Voorne en Putten), omdat er op Flakkee te weinig werk was. Emigre ren? Ja. als er niet zo'n rompslomp aan vast zat, dan wel. Tien kinderen heeft hij, daarbij zes jongens van negen tot negentien jaar. De oudste twee gaan niet terug als ze ln Rotter dam aan de slag kunnen komen. Eén zoekt een sdjjlp en de ander werk in een fabriek. De vissers willen ook niet naar Stellendam terug. „Je kunt er met de visserij het zout in de pap niet ver dienen, de zeevissers niet en de gar- nalenvissers ook niet". Verplaatsing vissers? Er zijn inderdaad stemmen opge gaan voor verplaatsing van het Slellendamse visserijbedrijf naar Vlaardingen, Scheveningen en I.Imuldejuv- In Vlaingen -hebben enkele Slellendamse vissers een vestigings vergunning aangevraagd. Het ge meentebestuur heeft ,,met de groot ste reserve van deze verzoeken ken nis genomen": een dergelijke ver plaatsing moet door de regering worden beoordeeld. Een gezin uit Zuidland. dat in Vlaardingen van bevriende zijde een woning met in boedel kreeg aangeboden, kwam ook niet in aanmerking voor een vesti gingsvergunning. De gemeente Zuidland wil de volwaardige ar beidskrachten zo gauw mogelijk doen terugkeren. Ze zullen zo nodig worden ondergebracht in de huizen van bejaarden, die bij familie elders in het land verblijven. De ouden van dagen onder de evaeué's komen voorlopig niet terug, dat geldt waar schijnlijk niet alleen voor de Zuid- landers. Ballingen terug BIJ een groep Zeeuwse evaeué's vin den we enkele echtparen, die graag in Holland willen blijven, omdat of de man, of de vrouw niet in Zeeland ge boren en getogen is en zich er nooit heeft thuisgevoeld. In de bezettingstijd zijn verschei dene geëvacueerde Zeeuwse meisjes met Hollanders getrouwd (het be grip-Hollander ruim genomen) en uiteraard ook Zeeuwen met Hol landse meisjes. Na de bevrijding bleven vele van die evacuatie-eoht- paren in Holland, maar vele andere vestigden zich in Zeeland. Sommi gen kwamen in kleine plaatsjes te recht, waar een niet Zeeuw (se zich moeilijk kan aanpassen en bovendien erg lang nog als vreemdeling (e) wordt beschouwd. Deze ballingen zijn nu naar Holland teruggespoeld. Ze be horen tot de kleine minderheid die niet staat te trappelen van ongeduld om terug te keren RHEUMATIEKLIJDERS Verdrijft Uw pijnen met Dr. SLOAN's Liniment. Brengt enkele druppels Sloan's op de pijnlijke plek aan. Die stimuleert de bloedsomloop onmiddellijk, waardoor de congestie verdwijnt. Geleidelijk wordt het urinezuur verwijderd en de pijn houdt op. Sloan's Liniment is eenvoudig en vlug aan te brengen en heeft een directe pijnstillende werking. Verkrijgbaar tjj alle apothekers en drogisten. In Haarlem is opgericht de stich ting „Rijmprent Watersnood 1953". Deze stichting heeft zich ten doel gesteld een rijmprent te verbreiden ten bate van het Rampenfonds. De prent is getekend door Anton Pieck en het rijm gedicht door de dichter B, Rij des. Men kan- deze rijmprent verkrijgen door een bedrag van f 1.te gireren op het giro-nummer van de stichting: 4544, of door een briefkaart te zen den aan postbus 200 te Haarlem, waarop f 1.aan postzegels is bij geplakt boven de normale frankeer- kosten. Kort na de ramp zijn de kunste naars Hans Bayens en Theo Kur- pershoek naar hel noodgebied ver trokken en hebben daar hun indruk ken in een serie van dertien litho's vastgelegd. Deze litho's die beter dan woorden dat kunnen doen, het d leed in zwart-wit uitbeel- zijn gratis gedrukt en worden f 2.50 per stuk of f 25 per serie \t ten bate van het Fonds. De Commissie Bezitsspreiding heeft j onder leiding van prof. Verrijn Stuart 1 iiaar werkzaamheden hervat. Vorig jaar heeft deze commissie een tus sentijds rapport gepubliceerd over het vraagstuk der winstdeling. De punten waarover nog advies moet worden uitgebracht, zijn: 1. het verkrijgen van aandeelhoudersrech ten door de werknemers: 2. de be vordering van de vorming van meer duurzaam bezit; 3. de beantwoor ding van de vraag of en hoeverre ae overheid in de inkomens- en ver mogensverdeling dient in te grijpen. Rampslachtoffer wint reis, krijgt geld Evenals vorig jaar zijn thans zes van degenen, die op Klaproosdag 10 November jl. aan de collecte hebben medegewerkt, door het lot aangewezen voor een driedaagse reis naar Londen of Brussel. The British Legion, dat deze rei zen geheel financiert, heeft bepaald dat. indien een der getrokken collec tanten woonachtig is in het ramp gebied, deze in plaats van de reis, geld of goederen kan ontvangen, Het lot i heeft inderdaad zulk een collectant aangewezen, de heer Th. vari'Tilborg uit Nietiwe Tonge. Antwoord, op vragen van radio-luisteraars Het wordt vervelend, maar het ls noodzakelijk de heren commu nisten bij hun kraag vast te houden. Nu is het alweer bijna een week geleden, dat de Russische am bassade aan de Nederlandse pers heeft meegedeeld, dat enige bedra gen. te zamen een millioen gulden, in het Rampenfonds zijn gestort, maar de lezers van De Waarheid wis ten daar tot Donderdag nog niets van. Zij verkeerden voorzover de lezers van echte kranten hen niet hadden ingelicht, nog altijd ln de waan, dat een half millioen op z'n minst bij de z.g volkshulpcomité's terecht is ge komen. De Waarheid en de leiding van C.P.N, en E.V.C. zaten met deze zaak lelijk in hun maag. Zij hebben een weergaloze het ze bedreven tegen het Rampenfonds de regering, de buitenlandse hulp. Zij hebben de belachelijke nonsens verspreid, dat de communisten de leiding van de hulpverlening op zich hebben genomen, omdat de verbijs terde regering in gebreke bleef. Toen kwam de officiële Russische hulp, die nadrukkelijk de commu nistische volkshulpcomité's negeerde en deze hulp naar het belasterde Rampenfonds liet vloeien. Dit was zo duidelijk een terecht wijzing, dat de heren er stil van wer den. Zo stil, dat ze pas na vijf dagen hebben verteid waar het Russische geld terecht is gekomen. De heren werden er stil van door Maar voor onbevangen lezers van De Waarheid zijn die er? moet het toch wel duidelijk zijn, dat de heren lelijk in de nesten zattn en de zonderlingste kronkel wegen bewandelen om ongemerkt langs de kern van de zaak heen te komen. Er heeft een hoofdartikel in De Waarheid gestaan deze week. Daar lees ik in, dat alle buitenlandse R.K. Charitas-organisaties hun bij. dragen via de katholieke organisatie willen zenden. Mag dat wel, vraagt De Waarheid, en mag de internatio nale (communistische) vakbeweging geen geld aan de E.V.C. sturen? Kinderachtige uitvlucht. De hulp komt langs allerlei kanalen binnen. Zolang die kanalen tenslotte uitmon den in de gemeenschappelijke pot, is daar niets tegen. Als er afzonder- lïjke hulpverleningen en uitdelingen voor algemene doeleinden naast el kaar gaan werken, is er alles tegen, omdat het dan een janboel wordt en omdat hulpverlening als propa gandastunt een vleze zaak is. Maar die E.V.C.-geschiedenis ls een (vieze) zaak apart. Daai blijft de aandacht heus ook wel op gericht. Doodgewoon omdat, het Nederlandse volk moet weten hoe de E.V.C. gaat omspringen met buiten lands geld. dat voor de algemene hulpverlening is gegeven. Verder heeft de schenking van de commu nistische vakbewegingslnternatlonale echter niets met de Russische hulp te maken. De Waarheid moet, niet proberen deze zaken door elkaar te halen, Het gaat er om. dat Moskou heeft gemerkt hoe Jammerlijk de Neder landse zetbaas zich heeft vergist, toen hij met zijn volkshulpcomité's en zijn anti-Nederlandse laster het hele volk tegen zich in het harnas neeft gejaagd en dat Moskou toen, door geld te sturen aan dat belaster de Rampenfonds, duidelijk heeft ge maakt. dat men daarginds bijzonder ontevreden is over de manier waar op de knechten in Amsterdam de boel verprutst hebben. Daar weten de lezers van De Waarheid niets van. nog steeds niet. Want De Waarheid heeft volstaan met een onbenullig bericht, vijf dagen na alle echte kranten, over de werkelijke bestemming van de Russische hulp. Maar als die lezers slim zijn, zullen ze gemerkt hebben, dat de hetze tegen de Neder landse hulpverlening en tegen het Rampenfonds plotseling is geëindigd en dat er al bijzonder weinig meer geschreven wordt over de volkshulp comité's. Ja, in dat hoofdartikel staat, dat er over deze comité's meer nieuws zal komen „naar mate Voskuils par tijgenoot Drees de getroffenen aan hun lot overlaat en de volkshulpcomi té's hun solidari- teitstaak verder zullen moeten vervullen". Maar wat betekent dat? Betekent het. dat de volkshulpcomité's hun werk zullen voortzetten? Neen, er staat, dat de volkshulpcomité's een afwachtende houding gaan aannemen. Als Drees zijn plicht niet doet, dan zullen ze... Maar aangezien Drees zijn plicht wel doet zullen de volkshulncomité's in hun afwachtende houding stiekem inslapen en met stille trom verdwij nen. Want de grote baas in Moskóu is boos geworden, En de al te ijve rige knechten in Amsterdam zitten te beven voor wat. hun boven het dienstbare hoofd hangt. Grote baas is boos geworden TOT VANAVOND OM TIEN UUR Het informatiebureau van het Nederlandse Rode Kruis heeft Vrij dag de 21ste lijst van geborgen en geïdentificeerde slachtoffers van de stormramp uitgegeven, luidende: GOEDEREEDE: Lies van der Veer, 1940. OUDE TONGE: Paulus J. van Otzel, 1913; Cornelis J. Nljsse, 1941: Pieternella G. Tuns, 1943. STAVENISSE: wed. Johanna Leenhouts—Rottier, 1876; Louis E. Heijboer. 1912; Oerarda Potappel—Dorst, 1916; Willem M. Wielaard. 1941. STELLENDAM: Johannes van Soest, 1949; Dina H. van Soest, 1944 GOUDSWAARD: Gerrit Ardon, 1919, begraven op de Alg. Begraaf plaats te Zuid-Beijerland; Dlngeman Ardon, 1921, begraven te Hen drik Ido Ambacht. Bovenstaande namen werden tevoren gepubliceerd in de 2e en 3e lijst onder Tiengemeten. Toen Rotterdam zich eind vorige en begin deze eeuw in een verrassend tempo ontwikkelde en al maar groter en gro ter werd, stroomden van heinde en verre de mensen naar de nieuwe wereldstad. Het acclimatiseren ging niet altijd even gemakkelijk. Het stadsleven is nu een maal anders dan het betrekkelijk rustig verglijden der dagen op het platteland. Vele gezinnen kon den onmogelijk wennen en dan waren er twee mogelijkheden, óf terugkeer naar de oude gemeenschap, óf onder gaan in de benedenlagen van de stad. Tienduizenden konden het echter wel bolwerken en hun kinderen en kinds kinderen zijn er trots op burgers èn burgeressen van het nijvere Rotter dam te zijn. Het wennen in een grote stad kan jaren duren. Bij de een gaat het wat vlugger bij anderen langer, zó lang vaak, dat het hun lijkt of zij altijd vreemdelingen zullen blijven. Zo'n vreemdelinge is ook een spreeuwenvriendin, die nu al drie jaar in Rotterdam woont. Vroeger heeft zij altijd gevaren, maar nu haar man een betrekking op de wal heeft gekregen, is zij een ietwat onwennige bewoonster van de grote stad gewor den. Zij voelt zich eenzaam, vooral wanneer haar man op zijn werk is. Ze is er niet in geslaagd omgang met kennissen te krijgen en daar ver langt ze wel ejrts naar. want een mens kan nu afmaal niet altijd al leen zijn met goede boeken en mooie muziek. Een mens wil ook wel eeris praten, moeilijkheden bespreken, ge dachten uitwisselen. Of Pieter een oplossing weet? Dat is 'n moeilijke vraag, briefschrijfster. Ik kan nu eenmaal onmogelij.'/ een oproepje plaatsen: „Wie Is een goede kennis voor deze vey-tig jarige vrouw?". Ge zult langzaani-aan wf/ weg moeten vinden in degf stad, 'die toch zovele wonderlijke ,'en bekoor lijke facetten heeft. Misschien zijn uw liefhebberijen het uitgangspunt voor aansluiting bij de een of andere club of vereniging waar u gelijkge stemde mensen kunt ontmoeten en weer misschien een kennissen kring kunt verwerven. Rotterdam komt als vele grote ste den de nieuwelingen dikwijls koud en harteloos voor. Maar wanneer u die per doordringt in zijn leven zult u merken, dat er onder het soms wel kille uiterlijk een hart klopt. Een ruim hart, gelooft Pieter. Kwakzalver? „Het Vrije Volk neemt geen kwak zalver sadvertenties op. In de krant van 23 Februari kwam echter een advertentie voor waarin een proef pakket vermageringskruiden zvordt aanbevolen. Indien jullie toch derge lijke rommel opneemt, vind ik dat af keurenswaardig. De klok wordt terug gezet." De heer P. J. M. van Gestel richt een onverdiend verwijt tot Het Vrije Volk, want naast my ligt een dun boekje met het opschrift: „Leidraad bij de werkwijze van de Keunngs- raad openlijke aanprijzing genees, middelen en geneeswijzen". En ik kan u verzekeren dat dit boekje op onze advertentiebureau^ terdege gelezen wordt. En wanneer mijnheer Van Gestel er belang in stelt, kan hy dit boekje bij Pieter wel eens ter inzage krijgen. Dan zal hij weten, dat Het Vrije Volk als fatsoenlijk dagblad dit soort ad vertenties critisch bekijkt ;en zeker niet klakkeloos overgaat tot het op nemen van wat de heer Van G, kwakzalversadvertenties noemt. Jonge zeepaardfes Een van de zeepaardjes in Dier gaarde Blij-Dorp vertoonde plotse ling allerlei fraaie kleuren. Het zwom voortdurend om een wijfje heen, dat aanvankelijk niet veel van haar mooie minnaar wilde weten. De heer Spoel- stra, de verzorger van de vissen, heeft het stelletje apart gezet en toen ge beurde, wat hy gehoopt had. Het wijfje legde eitjes in de „broedbuidel" van het mannetje. Daarmee had zij haar taak verricht; de verdere be slommeringen liet ze aan het man netje over. Dit trouwe dier heeft de eitjes wekenlang in zijn buideltje meegedragen, tot ze uitgekomen wa ren en de jonge zeepaardjes de wijde wereld inzwommen, ln dit geval een glazen bak met zeewater en wat plantjes. Vader Zeepaard verhuisde toen naar zijn vorig verblijf terug. Het is nog niet zeker, of men de longen m leven zal kunnen houden. Dat gaat hier moeilijker dan bijv. in het beroemde Aquarium van Monaco, waar men steeds over vers zeewater en het juiste levende voer kan be schikken. Maar ook dit voorlopige resultaat is al iets bijzonders. Vader Zeepaard is tot dier van de maand uitgeroepen. Tot besluit van deze week schreven wij op: een kinderledikant van D. uit de Rosestrant, twee ledikanten van B uit. de Krulzemuntstraat, een een-per- soons ledikant van G. uit de Bajonet- straat, een ledikant met bed van A. van de Blokweg, 'kleding, schoeisel en een fornuis van B. uit de Slaghekstraat, een pltrleten wagentje en een kinderstoel van j. van de Oostzeedijk, een spring bak van M. van de Melendaal. kleding schoenen van M uit de Mathenesser- -.-.aat, boeken van R. uit de Rechthuis laan, kleding en een rolveger van Van der W uit de Korenaarstraat, zilverpa pier van N. N. en een lampekap van B. uit de'Meikeverstraat. Voor de spreeu- wenpot kregen we nog twee kwartjes in de hoogbejaarde heer T. Onze dank ls groot! T-.1 Vondst Dé heer Grietske, O. Scholtenstraat 40b, vond 12 Februari op de Rottekade een b r 11 ln leren étui (verloren door bromfietser). Verlies Op 21 Februari verloor de heer Van Oeveren. Blngleystraat 24a, toen hij per bromfiets van West naar Oost reed een f* ten tas met gereedschap, riem en klad bloc, Tussen Bergpolder en Witte de Wlthstraat verloor de heer Labruyere De Kempenaerstr. 20b, op 20 Februari z'n passerdoos Mevr. Schmidt, Wild baan 70, raakte Zondagavond op de Groe ne Zoom, een rechter, zwarte, glacé- andschoen kwijt. Afdeling Dieren De fam. Verstraeten, Van Malsenstraat 50b, zoekt goede huizen voor enkele lie ve, reeds zindelijke poesen. De fam. Sempel. Prins Hendrikkade 84c, ls zeer gehecht aan de donkergrijze Angorakat, die Zaterdag op de Nassaukade spoorloos verdween,. Donderdagmiddag koos Flfi het hazen pad Flfl ls een zwart plnchertje met korte oren. korte staart en witte borst. Mevrouw Wieringa, De Vliegerstraat 25b, mist plnchertje héél erg. Enkele aanvragen Een bejaarde vrouw uit Rotterdam is al zestien jaren blind. Namens haar wordt gevraagd: Pieter, heb je misschien nog een klok die slaat. Aan een gewone beeft, ze niets, want ze moet door het slaan van de klok horen, hoe laat het is. Omdat er in ons magazijn alleen nog maar een kapotte klok staat., doen wij voor deze bejaarde vrouw een beroep on de lezers. Een spreeuwenvriend, die al acht Jaar aan t.b.e. lijdt, zouden wij gelukkig kun nen maken met een vtsglas en wat, fles jes voor handwerk. „Het zou voor mij zo'n fijne afleiding zijn", aldus deze t.b.c.-patiënt, die wij met hulp van de lezers graag zouden willen helpen. PIETER SPREEUW

Krantenbank Zeeland

Watersnood documentatie 1953 - kranten | 1953 | | pagina 2