Meerderheid evacué s wil
zo gauw mogelijk terug
Geen onbekende
Feiten op tafel
Rampenfonds
Pogrom
Tito zoekt het westen
Vertrouwen voor Van Houtte
Slechts klein aantal niet ongeduldig
Kunst in dienst
van
Rampenfonds
Belangrijke taak
voor commissie
Bezitsspreiding
SOCIALISTISCH COMMENTAAR
21ste Verlieslijst
Spreeuwenpraat
KET VRIJE VOLK ZATERDAG 28 FEBRUARI 1953
PAGINA 2
TNe nieuwe gouverneur van Nieuw-Guinea is voor noch in Hol-
landia een onbekende. Het zal niet veel zijn voorgekomen, dat een
ambtenaar op een hoge post benoemd werd die zijn „programma" te
voren al zo duidelijk omschreven had als dr Van Baal kortgeleden
deed toen hij (nog onbewust van zijn toekomstige benoeming) in de
Tweede Kamer over Nieuw-Guinea sprak.
In zijn critiek op het bestuursbeleid haalde dr Van Baal in Decem
ber een aantal punten naar voren, die ook wij en wij niet alleen
herhaaldelijk hebben gesteld: het ontbreken van een planmatige poli
tiek: de „koloniale geest" van vele ambtenaren in Nieuw-Guinea. die
uit Nederlands-Indië afkomstig zijn; de aarzeling bij het betrekken
van de Papoea's in het maatschappelijk leven. Wat dit laatste punt
betreft, legde dr Van Baal de nadruk op de economische coöperatie.
Wij menen dat het gouvernement van Nieuw-Guinea vooral ook op
het gebied der politieke coöperatie met de Inheemse bevolking tekort
geschoten is.
Men mag aannemen, dat een zo uitgesproken criticus als dr Van
Baal er met kracht naar zal streven deze tekortkomingen op te
heffen. Daarvoor is minstens evenzeer als kennis van de plaatselijke
situatie nodig het uitoefenen van een krachtige centrale leiding. In
het verleden ontbrak té vaak het «entrale gezag In de hoofdstad
Hollandia.
Wij hopen, dat dr Van Baal de tijd voor zijn vertrek naar Nieuw-
Guinea zal gebruiken om in Den Haag aan te dringen op spoed bij
het werk aan een veelomvattend opbouwplan voor dit rijksdeel. Want
zonder uitvoerbaar plan zal ook het beste gouvernement overzee er
niet in slagen lets van Nieuw-Guinea te maken.
Het heeft lang geduurd, maar nu weten de Waarheid-lezers dan
toch. dat het Russische millioen bij het Rampenfonds terecht is
gekomen. Naar de betekenis van deze beslissing van de Russische
ambassade moeten ze maar raden. Geen woord over de radicale af
rekening van Moskou met de Volkshulp-zwendel. Geen woord over de
Russische veroordeling van het „links-sectarisme", waarmee Paul de
Groot de communisten als vijanden des volks voor de gehele openbare
mening heeft ontmaskerd.
En evenmin taal of teken over het stopzetten van de Volkshulp-
zwendel op Russisch bevel. De Waarheid-lezers, die vóór Vrijdag
20 Februari dagelijks volgestopt werden met Volkshulplyriek, hebben
nadien met een angstig zwijgen van hun Führer genoegen moeten
nemen.
Wordt het nu geen tijd de feiten op tafel te gooien? Ze zullen niet
prettig zijn voor Paul de Groot, noch voor Bertus Brandsen. noch voor
Frits Reuter. Maar de misleide Waarheid-lezers hebben er recht op.
En is hun recht niet belangrijker dan de „posities" van de communistir
sche gouwleiders?
De meeste Nederlanders zullen vóór 1 Februari niet hebben geweten,
dat er een Nationaal Rampenfonds bestond. En het bestuur van
het Nationaal Rampenfonds zal er vermoedelijk nooit op hebben ge
rekend, dat het ooit voor een taak zou komen te staan van een omvang
als waarvoor het zich thans ziet geplaatst.
Het Rampenfonds draagt de verantwoordelijkheid van het beheer
van verscheidene tientallen millioenen guldens, die dan later worden
toegewezen aan de vier aangesloten verenigingen. Deze verenigingen
zijn: Het Nederlandse Rode Kruis, de Koninklijke Nationale Bond
voor Reddingwezen en E.H.B.O. Het Oranje Kruis, het Nederlandse r.k
Huisvestingscomité en de Algemene Verenigde Commissie tot leniging
van rampen door watersnood in Nederland.
Het Nederlandse r.k. Huisvestingscomité is de enige armenzorg-orga
nisatie, of moderner gezegd organisatie voor maatschappelijk werk, die
in het Rampenfonds is vertegenwoordigd.
Het stemt daarom tot voldoening dat thans door uitbreiding van het
bestuur aan het Rampenfonds een bredere basis is gegeven De omvan"
- pmp en van de daarop ;.:.KQlgde hi?'~ .^lening en vr. _i.r i.Jt
raïTaiV"^'-"Hou ÏIÊTO"wVWn zeerste
ge'w.lc dat het bestuur en de werkingssfeer van het Rampenfonds
evenzeer nationaal zijn als de watersnoodramp en de hulpactie.
Het bittere sarcasme, waarmee J. de Kadt in zijn Jongste geschrift
„Pogrom Praag Moskou" het Russische antï-semitisme volgt var
de tijd der czaren tot op deze dag, heeft zijn goede redenen. De leu
gen, dat de vervolging der Joden onder het communistische regime
heel iets anders ls dan onder Hitier, wordt ijverig verspreid en gere
delijk aanvaard door meelopers, die zich beslist geen communisten
noemen, maar hardnekkig vasthouden aan de waan, dat Rusland
ondanks zijn fouten toch de hoop der socialistische toekomst Is. Als
Rusland mensen met internationale bindingen, cosmopolieten, kort
om Joden, die deze toekomst in de weg staan, opruimt, dan is dat wel
hard, maar het is geen anti-semitisme.
Tegen dit betoog trekt De Kacft te velde in een vinnig, driftig be
toog, waarin de ergernis om de domheid der meelopende intelligentia,
de verontwaardiging over de leugens, waarachter de misdaad van het
pogrom verstopt wordt, een uitweg vinden, terwijl tegenover de on
menselijkheid, de mensheidsverachting, de vrijheidshaat, de onrecht
vaardigheid van het Russische stelsel, het socialisme wordt gesteld,
dat „zich alleen kan openbaren door toenemende menselijkheid, door
groeiende ontplooiing der persoonlijkheid bij steeds groter wordende
volksgroepen, door groeiende vrijheid bij steeds breder wordende
massa's, door eerbied voor het recht en voor de rechtvaardigheid,
toegepast in een maatschappij, die zich in toenemende mate zelf
bestuurt."
Het spreekt vanzelf, dat het boekje (uitgegeven bij G. A. van Oor
schot) gedocumenteerd ls. De Kadt kent deze stof.
Wij wensen het ln vele handen.
Tito is aan het congresseren in Belgrado met niet minder dan 2500
afgevaardigden uit eigen land en vrij ruime belangstelling uit de
internationale sociaal-democratie: de Engelse, de Franse en de Indiase
partij zijn vertegenwoordigd en ook de pas opgerichte Aziatische So
cialistische Internationale zond „waarnemers".
Wat ln Belgrado besproken wordt is ln hoofdzaak een nieuwe struc
tuur voor de politieke activiteit in Zuidslavië. Er wordt een „Socia
listische Unie" gevormd als bovenbouw van de werkzaamheden der
partijen, waaronder de communistische een nevengeschikte en niet
meer een feïtelijk-monopolistische plaats inneemt. Deze „Socialis
tische Unie" zal de politieke sector des lands ook gaan vertegenwoor
digen „bij socialistische partijen en organisaties in het buitenland"
Het ls duidelijk, dat Tito zich met deze hervorming meer Westers
oriënteren wil ten einde steun te vinden bij de links-socialistische
groeperingen in West-Europa. Op het congres werd bij voorkeur ge
sproken over „het-socialisme als derde macht", hetgeen evenwel niets
afneemt van het militante anti-Stalinistische karakter, dat kenmer
kend ls voor de politieke koers van Zuidslavië. „Neutralistische illusies
najagen ls geenszins bevordering van de vrede", zei Kardelj terecht.
Van Houtte heeft het interview
koning buudewijn „verklaard":
Tj y sprak, maar hij heeft niets gezegd,
Jf± hij zei iets, maar heeft daarentegen,
toch geen verklaring afgelegd.
En ook geen interview gegeven.
Er was een tweespraak, dat is waar
maar daarbij is er niet gesproken.
Althans: heel weinigen „France Snir"
heeft u slechts bang gemaakt met spoken.
U ziet dus nu wel zonneklaar,
hoe u de kwestie moet beschouwen:
't. Is haast wel niet een beetje waar,
Ik dank u, heren, voor 't vertrouwen
ZITTEN al die evaeué's op gloeiende kolen? Vragen ze telkens, of de post nog niet
het briefje van hun burgemeester heeft gebracht, waarin staat dat ze mogen terug
komen? Of zijn er ook, die liever niet terug willen, die hopen buiten het noodgebied
werk en een woning te kunnen vinden? We hebben enkele steekproeven genomen en bieden
u het resultaat aan, dat volstrekt niet de waarde Heeft van een methodische enquête, maar
althans een aantal losse indrukken geeft.
ZO GAUW MOGELIJK WEER
TERUG, dat is de vurige wens van
de grote meerderheid.
„Al moest ik het kruipende doen!"
zegt de rietsnijder Adrianus Fortuin
uit Strücn-Sasj Heeft hij het dan zo
slecht getroffen in de stad? Nee, dat.
met, hij is met zijn vrouw en de vier
kinderen bü beste mensen terechtge
komen. „En we zijn merakels goed in
de kleren gezetalleen die pet is
nog van m'n eigen, voor de rest alles
nieuw. Maar by maakt, zich zorgen
om het eigen huisje („We hebben er
hard voor gesjouwd"*, dat beneden
aan de dijk van 't Hollandsch Diep in
het water staat. Het huisraad is weg
gespoeld, de muren en het dak zijn
heel gebleven.
Je zou voorlopig op de zolder kun
nen wonen, meent Fortuin. Van die
zolder zijn ze gered toen het water
tut het dakraam stond. Neef Cornelis
Fortuin gooide van de dijk een lijntje
over en dat werd aan het dak vast
gemaakt. Langs het lijntje trokken zr
èen kano heen en weer als een pontj:
aan de kabel. Adrianus had liever een
aak genomen, die ligt heel wat
steviger dan zo'n wankele kano, maar
alle aken van de rietsnijders en
griendwerkers in de buurt waren weg
gedreven. Eerst zijn de kinderen over
gehaald, toen moeder de vrouw, die
is nogal dik, ze kon amper door het
dakraam. Adrianus ging als laatste
van boord, zo hoort het ook.
Nee, hij heeft de schrik niet te pak
ken, hij is niet bang óm terug te
gaan, al zijn er van Striien meer dan
veertig verdronken. Zo'n bar hoge
vloed beleeft een mens maar eens in
zijn leven, daar is hij zeker van.
Wel over vijf minuten
,.Of ik terug wil? Al was het over
vijf minuten!" verklaart de 29-jarige
huisschilder A. Verolme uit Meneerse
(Middelharnis). De stad is hem veel
te druk. Die warenhuizen, waar je
zo maar in kunt lopen en het Groot
handelsgebouw, ja, machtig interes
sant, je kijkt je ogen uit, maar hij
wandelt liever in Meneerse op de Bui
tendijk of in de duinen van Ouddorp:
hij houdt te veel van de natuur.
„Ik was van plan te emigreren; de
paperassen zijn al aangevraagd, maar
ik zie er van af. Je merkt nu pas goed
wat je geboortestreek voor je bete
kent. Ik wil terug om de boel te hel
pen opbouwen. Er komt werk genoeg
in het schildersvak!"
Zo dénkt deze jongeman er over.
Maar zhn 22-jarige vriend Han' Blok.
brievenbesteller in Meneerse, vindt
het in Rotterdam zo prettig, dat hij
hoopt daar een baantje bij de P.T.T.
te kunnen krijgen.
Juffrouw Ronnie Noordzij. het hoofd
van de kleuterschool in Klundert, i6
ook helemaal niet bÖj me de ge
dwongen vacantïe. Haar school heeft
het gehouden en over een paar dagen
gaat ze eens kijken of er al weer wat
kindertjes in Klundert terug zijn. „Er
wacht me een prachtige taak!" zegt
ze enthousiast.
„Liever in de modder
Mannen en vrouwen uit 's-Graven-
deel bespreken in het Kralingse
Volkshuls het bericht van htm burge
meester, dat ze de drooggekomen wo
ningen weer kunnen betrekken. De
reisbiljetten zijn op de volgende dag
afgestempeld: ze zullen dus snel
moeten besluiten. Sommigen zijn blij
.Liever in de modder en het water
dan nog langer hier in die drukke
stad!" Anderen trekken een beden
kelijk gezicht. „Ja, je bent hier niet
voor je plezier, maav van ons boeltje
is niets meer over. We hebben zelfs
geen stoel om op te zitten. Hoe moet
dat nou?"
Je kunt niet met geweld worden
teruggehaald, maar als een evacué
schriftelijk bericht krijgt van zijn
burgemeester, dat hij on een bepaalde
datum kan terugkeren, vervalt op die
datum zyn „status van evacué" en
ilus ook zijn recht op kostgeld en zak
geld.
Angst voor werkloosheid
Onder de landarbeiders van Goe-
ree-Overflakkee zijn er. dte zich
elders zouden willen vestigen als dit
mogelijk was. Op dit eiland ls elk jaar
een grote seizoenwerkloosheid, die
soms 1200 tot 1400 gezinnen treft. De
.voningtoestand laat ook veel te wen
den over. In verscheidene dorpen zijn
krotten, die eigenlijk al lang onbe
woonbaar moesten worden verklaard.
Kievit uit Oude Tonge, die nog het
zwarte manchester pak draagt waarin
hi) is gevlucht („weet je misschien
waar ik een nieuwe manchester broek
kan krijgen?"), ziet de toekomst vri)
donker in. Er is nog niets gezaaid;
zal er dit Jaar wel geoogst kunnen
worden? Behalve de Kaai en de Meu-
lendiek iij er van zijn dorp niets
overgebleven. In de oorlog moest hij
voor de Duitse inundaties evaeuëren;
Ook de kinderen vinden elkaar in
het. recreatie-centrum Odeon voor
evaeué's.
Wanneer zouden we weer terug
mogen? P. A. Doornheim (rechts) uit
Sommelsdijk bespreekt die brandende
vraag in Odeon met zijn plaatsgeno
ten, mevrouw A. Sluis en A. Blok uit
Meneerse.
zijn boomgaard werd toen door het
water bedorven. Na de bevrijding
neeft hij weer vruchtbomen en bes-
senstruiken aangeplant. De vloedgolf
is er over heen gegaan; hij kan de
bongerd opnieuw afschrijven. Voor de
derde maal beginnen? Hij is 56 jaar
en bomen groeien zo langzaam
Bang voor de werkloosheid (niet
voor het water) is ook de landarbei
der A. van den Nieuwendük uit Stel
lendam. Hij heeft drie jaar aan de
overkant gewerkt (de overkant is voor
hem Voorne en Putten), omdat er op
Flakkee te weinig werk was. Emigre
ren? Ja. als er niet zo'n rompslomp
aan vast zat, dan wel. Tien kinderen
heeft hij, daarbij zes jongens van
negen tot negentien jaar. De oudste
twee gaan niet terug als ze ln Rotter
dam aan de slag kunnen komen. Eén
zoekt een sdjjlp en de ander werk in
een fabriek.
De vissers willen ook niet naar
Stellendam terug. „Je kunt er met de
visserij het zout in de pap niet ver
dienen, de zeevissers niet en de gar-
nalenvissers ook niet".
Verplaatsing vissers?
Er zijn inderdaad stemmen opge
gaan voor verplaatsing van het
Slellendamse visserijbedrijf naar
Vlaardingen, Scheveningen en
I.Imuldejuv-
In Vlaingen -hebben enkele
Slellendamse vissers een vestigings
vergunning aangevraagd. Het ge
meentebestuur heeft ,,met de groot
ste reserve van deze verzoeken ken
nis genomen": een dergelijke ver
plaatsing moet door de regering
worden beoordeeld. Een gezin uit
Zuidland. dat in Vlaardingen van
bevriende zijde een woning met in
boedel kreeg aangeboden, kwam ook
niet in aanmerking voor een vesti
gingsvergunning. De gemeente
Zuidland wil de volwaardige ar
beidskrachten zo gauw mogelijk
doen terugkeren. Ze zullen zo nodig
worden ondergebracht in de huizen
van bejaarden, die bij familie elders
in het land verblijven. De ouden
van dagen onder de evaeué's komen
voorlopig niet terug, dat geldt waar
schijnlijk niet alleen voor de Zuid-
landers.
Ballingen terug
BIJ een groep Zeeuwse evaeué's vin
den we enkele echtparen, die graag
in Holland willen blijven, omdat of de
man, of de vrouw niet in Zeeland ge
boren en getogen is en zich er nooit
heeft thuisgevoeld.
In de bezettingstijd zijn verschei
dene geëvacueerde Zeeuwse meisjes
met Hollanders getrouwd (het be
grip-Hollander ruim genomen) en
uiteraard ook Zeeuwen met Hol
landse meisjes. Na de bevrijding
bleven vele van die evacuatie-eoht-
paren in Holland, maar vele andere
vestigden zich in Zeeland. Sommi
gen kwamen in kleine plaatsjes te
recht, waar een niet Zeeuw (se zich
moeilijk kan aanpassen en bovendien
erg lang nog als vreemdeling (e) wordt
beschouwd. Deze ballingen zijn nu
naar Holland teruggespoeld. Ze be
horen tot de kleine minderheid die
niet staat te trappelen van ongeduld
om terug te keren
RHEUMATIEKLIJDERS
Verdrijft Uw pijnen met
Dr. SLOAN's Liniment.
Brengt enkele druppels Sloan's op de
pijnlijke plek aan. Die stimuleert de
bloedsomloop onmiddellijk, waardoor
de congestie verdwijnt. Geleidelijk
wordt het urinezuur verwijderd en de
pijn houdt op. Sloan's Liniment is
eenvoudig en vlug aan te brengen en
heeft een directe pijnstillende werking.
Verkrijgbaar tjj alle apothekers en
drogisten.
In Haarlem is opgericht de stich
ting „Rijmprent Watersnood 1953".
Deze stichting heeft zich ten doel
gesteld een rijmprent te verbreiden
ten bate van het Rampenfonds. De
prent is getekend door Anton Pieck
en het rijm gedicht door de dichter
B, Rij des.
Men kan- deze rijmprent verkrijgen
door een bedrag van f 1.te gireren
op het giro-nummer van de stichting:
4544, of door een briefkaart te zen
den aan postbus 200 te Haarlem,
waarop f 1.aan postzegels is bij
geplakt boven de normale frankeer-
kosten.
Kort na de ramp zijn de kunste
naars Hans Bayens en Theo Kur-
pershoek naar hel noodgebied ver
trokken en hebben daar hun indruk
ken in een serie van dertien litho's
vastgelegd. Deze litho's die beter
dan woorden dat kunnen doen, het
d leed in zwart-wit uitbeel-
zijn gratis gedrukt en worden
f 2.50 per stuk of f 25 per serie
\t ten bate van het Fonds.
De Commissie Bezitsspreiding heeft
j onder leiding van prof. Verrijn Stuart
1 iiaar werkzaamheden hervat. Vorig
jaar heeft deze commissie een tus
sentijds rapport gepubliceerd over het
vraagstuk der winstdeling.
De punten waarover nog advies
moet worden uitgebracht, zijn: 1. het
verkrijgen van aandeelhoudersrech
ten door de werknemers: 2. de be
vordering van de vorming van meer
duurzaam bezit; 3. de beantwoor
ding van de vraag of en hoeverre
ae overheid in de inkomens- en ver
mogensverdeling dient in te grijpen.
Rampslachtoffer
wint reis, krijgt geld
Evenals vorig jaar zijn thans zes
van degenen, die op Klaproosdag
10 November jl. aan de collecte
hebben medegewerkt, door het lot
aangewezen voor een driedaagse reis
naar Londen of Brussel.
The British Legion, dat deze rei
zen geheel financiert, heeft bepaald
dat. indien een der getrokken collec
tanten woonachtig is in het ramp
gebied, deze in plaats van de reis,
geld of goederen kan ontvangen,
Het lot i heeft inderdaad zulk een
collectant aangewezen, de heer Th.
vari'Tilborg uit Nietiwe Tonge.
Antwoord, op vragen van radio-luisteraars
Het wordt vervelend, maar het ls
noodzakelijk de heren commu
nisten bij hun kraag vast te
houden. Nu is het alweer bijna een
week geleden, dat de Russische am
bassade aan de Nederlandse pers
heeft meegedeeld, dat enige bedra
gen. te zamen een millioen gulden,
in het Rampenfonds zijn gestort,
maar de lezers van De Waarheid wis
ten daar tot Donderdag nog niets
van.
Zij verkeerden voorzover de lezers
van echte kranten hen niet hadden
ingelicht, nog altijd ln de waan, dat
een half millioen op z'n minst bij de
z.g volkshulpcomité's terecht is ge
komen.
De Waarheid en de leiding van
C.P.N, en E.V.C.
zaten met deze
zaak lelijk in hun
maag. Zij hebben
een weergaloze het
ze bedreven tegen
het Rampenfonds
de regering, de
buitenlandse hulp.
Zij hebben de belachelijke nonsens
verspreid, dat de communisten de
leiding van de hulpverlening op zich
hebben genomen, omdat de verbijs
terde regering in gebreke bleef.
Toen kwam de officiële Russische
hulp, die nadrukkelijk de commu
nistische volkshulpcomité's negeerde
en deze hulp naar het belasterde
Rampenfonds liet vloeien.
Dit was zo duidelijk een terecht
wijzing, dat de heren er stil van wer
den. Zo stil, dat ze pas na vijf dagen
hebben verteid waar het Russische
geld terecht is gekomen.
De heren
werden er
stil van
door
Maar voor onbevangen lezers van
De Waarheid zijn die er?
moet het toch wel duidelijk
zijn, dat de heren lelijk in de nesten
zattn en de zonderlingste kronkel
wegen bewandelen om ongemerkt
langs de kern van de zaak heen te
komen.
Er heeft een hoofdartikel in De
Waarheid gestaan deze week. Daar
lees ik in, dat alle buitenlandse
R.K. Charitas-organisaties hun bij.
dragen via de katholieke organisatie
willen zenden. Mag dat wel, vraagt
De Waarheid, en mag de internatio
nale (communistische) vakbeweging
geen geld aan de E.V.C. sturen?
Kinderachtige uitvlucht. De hulp
komt langs allerlei kanalen binnen.
Zolang die kanalen tenslotte uitmon
den in de gemeenschappelijke pot,
is daar niets tegen. Als er afzonder-
lïjke hulpverleningen en uitdelingen
voor algemene doeleinden naast el
kaar gaan werken, is er alles tegen,
omdat het dan een janboel wordt
en omdat hulpverlening als propa
gandastunt een vleze zaak is.
Maar die E.V.C.-geschiedenis ls
een (vieze) zaak apart. Daai
blijft de aandacht heus ook wel
op gericht. Doodgewoon omdat, het
Nederlandse volk moet weten hoe de
E.V.C. gaat omspringen met buiten
lands geld. dat voor de algemene
hulpverlening is gegeven. Verder
heeft de schenking van de commu
nistische vakbewegingslnternatlonale
echter niets met de Russische hulp
te maken. De Waarheid moet, niet
proberen deze zaken door elkaar te
halen,
Het gaat er om. dat Moskou heeft
gemerkt hoe Jammerlijk de Neder
landse zetbaas zich heeft vergist,
toen hij met zijn volkshulpcomité's
en zijn anti-Nederlandse laster het
hele volk tegen zich in het harnas
neeft gejaagd en dat Moskou toen,
door geld te sturen aan dat belaster
de Rampenfonds, duidelijk heeft ge
maakt. dat men daarginds bijzonder
ontevreden is over de manier waar
op de knechten in Amsterdam de
boel verprutst hebben.
Daar weten de lezers van De
Waarheid niets van. nog steeds
niet. Want De Waarheid heeft
volstaan met een onbenullig bericht,
vijf dagen na alle echte kranten,
over de werkelijke bestemming van
de Russische hulp. Maar als die
lezers slim zijn, zullen ze gemerkt
hebben, dat de hetze tegen de Neder
landse hulpverlening en tegen het
Rampenfonds plotseling is geëindigd
en dat er al bijzonder weinig meer
geschreven wordt over de volkshulp
comité's.
Ja, in dat hoofdartikel staat, dat
er over deze comité's meer nieuws
zal komen „naar
mate Voskuils par
tijgenoot Drees de
getroffenen aan
hun lot overlaat en
de volkshulpcomi
té's hun solidari-
teitstaak verder
zullen moeten vervullen". Maar wat
betekent dat? Betekent het. dat de
volkshulpcomité's hun werk zullen
voortzetten? Neen, er staat, dat de
volkshulpcomité's een afwachtende
houding gaan aannemen. Als Drees
zijn plicht niet doet, dan zullen ze...
Maar aangezien Drees zijn plicht
wel doet zullen de volkshulncomité's
in hun afwachtende houding stiekem
inslapen en met stille trom verdwij
nen. Want de grote baas in Moskóu
is boos geworden, En de al te ijve
rige knechten in Amsterdam zitten
te beven voor wat. hun boven het
dienstbare hoofd hangt.
Grote baas
is boos
geworden
TOT VANAVOND
OM TIEN UUR
Het informatiebureau van het Nederlandse Rode Kruis heeft Vrij
dag de 21ste lijst van geborgen en geïdentificeerde slachtoffers van
de stormramp uitgegeven, luidende:
GOEDEREEDE: Lies van der Veer, 1940.
OUDE TONGE: Paulus J. van Otzel, 1913; Cornelis J. Nljsse, 1941:
Pieternella G. Tuns, 1943.
STAVENISSE: wed. Johanna Leenhouts—Rottier, 1876; Louis E.
Heijboer. 1912; Oerarda Potappel—Dorst, 1916; Willem M. Wielaard.
1941.
STELLENDAM: Johannes van Soest, 1949; Dina H. van Soest, 1944
GOUDSWAARD: Gerrit Ardon, 1919, begraven op de Alg. Begraaf
plaats te Zuid-Beijerland; Dlngeman Ardon, 1921, begraven te Hen
drik Ido Ambacht.
Bovenstaande namen werden tevoren gepubliceerd in de 2e en 3e
lijst onder Tiengemeten.
Toen Rotterdam zich
eind vorige en begin
deze eeuw in een
verrassend tempo
ontwikkelde en al
maar groter en gro
ter werd, stroomden
van heinde en verre
de mensen naar de
nieuwe wereldstad.
Het acclimatiseren
ging niet altijd even
gemakkelijk. Het
stadsleven is nu een
maal anders dan het
betrekkelijk rustig
verglijden der dagen
op het platteland. Vele gezinnen kon
den onmogelijk wennen en dan waren
er twee mogelijkheden, óf terugkeer
naar de oude gemeenschap, óf onder
gaan in de benedenlagen van de stad.
Tienduizenden konden het echter wel
bolwerken en hun kinderen en kinds
kinderen zijn er trots op burgers èn
burgeressen van het nijvere Rotter
dam te zijn.
Het wennen in een grote stad kan
jaren duren. Bij de een gaat het wat
vlugger bij anderen langer, zó lang
vaak, dat het hun lijkt of zij altijd
vreemdelingen zullen blijven.
Zo'n vreemdelinge is ook een
spreeuwenvriendin, die nu al drie
jaar in Rotterdam woont. Vroeger
heeft zij altijd gevaren, maar nu haar
man een betrekking op de wal heeft
gekregen, is zij een ietwat onwennige
bewoonster van de grote stad gewor
den. Zij voelt zich eenzaam, vooral
wanneer haar man op zijn werk is.
Ze is er niet in geslaagd omgang
met kennissen te krijgen en daar ver
langt ze wel ejrts naar. want een
mens kan nu afmaal niet altijd al
leen zijn met goede boeken en mooie
muziek. Een mens wil ook wel eeris
praten, moeilijkheden bespreken, ge
dachten uitwisselen.
Of Pieter een oplossing weet? Dat
is 'n moeilijke vraag, briefschrijfster.
Ik kan nu eenmaal onmogelij.'/ een
oproepje plaatsen: „Wie Is een goede
kennis voor deze vey-tig jarige
vrouw?". Ge zult langzaani-aan wf/
weg moeten vinden in degf stad, 'die
toch zovele wonderlijke ,'en bekoor
lijke facetten heeft. Misschien zijn
uw liefhebberijen het uitgangspunt
voor aansluiting bij de een of andere
club of vereniging waar u gelijkge
stemde mensen kunt ontmoeten en
weer misschien een kennissen
kring kunt verwerven.
Rotterdam komt als vele grote ste
den de nieuwelingen dikwijls koud en
harteloos voor. Maar wanneer u die
per doordringt in zijn leven zult u
merken, dat er onder het soms wel
kille uiterlijk een hart klopt. Een
ruim hart, gelooft Pieter.
Kwakzalver?
„Het Vrije Volk neemt geen kwak
zalver sadvertenties op. In de krant
van 23 Februari kwam echter een
advertentie voor waarin een proef
pakket vermageringskruiden zvordt
aanbevolen. Indien jullie toch derge
lijke rommel opneemt, vind ik dat af
keurenswaardig. De klok wordt terug
gezet."
De heer P. J. M. van Gestel richt
een onverdiend verwijt tot Het Vrije
Volk, want naast my ligt een dun
boekje met het opschrift: „Leidraad
bij de werkwijze van de Keunngs-
raad openlijke aanprijzing genees,
middelen en geneeswijzen". En ik kan
u verzekeren dat dit boekje op onze
advertentiebureau^ terdege gelezen
wordt.
En wanneer mijnheer Van Gestel
er belang in stelt, kan hy dit boekje
bij Pieter wel eens ter inzage krijgen.
Dan zal hij weten, dat Het Vrije Volk
als fatsoenlijk dagblad dit soort ad
vertenties critisch bekijkt ;en zeker
niet klakkeloos overgaat tot het op
nemen van wat de heer Van G,
kwakzalversadvertenties noemt.
Jonge zeepaardfes
Een van de zeepaardjes in Dier
gaarde Blij-Dorp vertoonde plotse
ling allerlei fraaie kleuren. Het zwom
voortdurend om een wijfje heen, dat
aanvankelijk niet veel van haar mooie
minnaar wilde weten. De heer Spoel-
stra, de verzorger van de vissen, heeft
het stelletje apart gezet en toen ge
beurde, wat hy gehoopt had. Het
wijfje legde eitjes in de „broedbuidel"
van het mannetje. Daarmee had zij
haar taak verricht; de verdere be
slommeringen liet ze aan het man
netje over. Dit trouwe dier heeft de
eitjes wekenlang in zijn buideltje
meegedragen, tot ze uitgekomen wa
ren en de jonge zeepaardjes de wijde
wereld inzwommen, ln dit geval een
glazen bak met zeewater en wat
plantjes. Vader Zeepaard verhuisde
toen naar zijn vorig verblijf terug.
Het is nog niet zeker, of men de
longen m leven zal kunnen houden.
Dat gaat hier moeilijker dan bijv. in
het beroemde Aquarium van Monaco,
waar men steeds over vers zeewater
en het juiste levende voer kan be
schikken. Maar ook dit voorlopige
resultaat is al iets bijzonders. Vader
Zeepaard is tot dier van de maand
uitgeroepen.
Tot besluit van deze week schreven
wij op: een kinderledikant van D. uit
de Rosestrant, twee ledikanten van B
uit. de Krulzemuntstraat, een een-per-
soons ledikant van G. uit de Bajonet-
straat, een ledikant met bed van A. van
de Blokweg, 'kleding, schoeisel en een
fornuis van B. uit de Slaghekstraat, een
pltrleten wagentje en een kinderstoel
van j. van de Oostzeedijk, een spring
bak van M. van de Melendaal. kleding
schoenen van M uit de Mathenesser-
-.-.aat, boeken van R. uit de Rechthuis
laan, kleding en een rolveger van Van
der W uit de Korenaarstraat, zilverpa
pier van N. N. en een lampekap van B.
uit de'Meikeverstraat. Voor de spreeu-
wenpot kregen we nog twee kwartjes
in de hoogbejaarde heer T.
Onze dank ls groot!
T-.1 Vondst
Dé heer Grietske, O. Scholtenstraat
40b, vond 12 Februari op de Rottekade
een b r 11 ln leren étui (verloren door
bromfietser).
Verlies
Op 21 Februari verloor de heer Van
Oeveren. Blngleystraat 24a, toen hij per
bromfiets van West naar Oost reed een
f* ten tas met gereedschap, riem en
klad bloc, Tussen Bergpolder en Witte de
Wlthstraat verloor de heer Labruyere
De Kempenaerstr. 20b, op 20 Februari z'n
passerdoos Mevr. Schmidt, Wild
baan 70, raakte Zondagavond op de Groe
ne Zoom, een rechter, zwarte, glacé-
andschoen kwijt.
Afdeling Dieren
De fam. Verstraeten, Van Malsenstraat
50b, zoekt goede huizen voor enkele lie
ve, reeds zindelijke poesen. De fam.
Sempel. Prins Hendrikkade 84c, ls zeer
gehecht aan de donkergrijze Angorakat,
die Zaterdag op de Nassaukade spoorloos
verdween,.
Donderdagmiddag koos Flfi het hazen
pad Flfl ls een zwart plnchertje met
korte oren. korte staart en witte borst.
Mevrouw Wieringa, De Vliegerstraat 25b,
mist plnchertje héél erg.
Enkele aanvragen
Een bejaarde vrouw uit Rotterdam is
al zestien jaren blind. Namens haar
wordt gevraagd: Pieter, heb je misschien
nog een klok die slaat. Aan een gewone
beeft, ze niets, want ze moet door het
slaan van de klok horen, hoe laat het
is. Omdat er in ons magazijn alleen nog
maar een kapotte klok staat., doen wij
voor deze bejaarde vrouw een beroep on
de lezers.
Een spreeuwenvriend, die al acht Jaar
aan t.b.e. lijdt, zouden wij gelukkig kun
nen maken met een vtsglas en wat, fles
jes voor handwerk. „Het zou voor mij
zo'n fijne afleiding zijn", aldus deze
t.b.c.-patiënt, die wij met hulp van de
lezers graag zouden willen helpen.
PIETER SPREEUW