I
Toon uw warme hart: zet een paar
warme kousen op de pennen!
v blijven
»aar
Mode-ontwerpers door spionnen
voor acht millioen bestolen
Post van
mevrouw
Mansholt!
HET VRIJE VOLK DONDERDAG 26 FEBRUARI 1953
PAGINA 3
Sportkiekjes van
Dichtbü
Het water is hier bijna nooit blauw. Door
gaans is het grijs en dan lijkt het dik en
het ziet er koud uit.
Maar gisteren was het blauw, omdat het
de lucht van de eerste echte lente-dag boven
zich had. En het gras aan de oever van de
plas toonde al levenskleur. Ver weg. tegen
de nog bruine bosrand aan de overzij, ston
den de rietpollen nog lichtgeel. Maar een luie
eend maakte zich over het leven voor de
komende maanden al geen zorgen meer. Hij
had z'n kop in z'n veren gestoken en liet zich
in z'n slaap zo maar door het bijna onmerk
bare briesje naar het midden van de plas
drijven. En de meeuwen zeilden maar wat
voor hun plezier door de lucht, of dobberden
m een gezellig grote kolonie op het water,
of zaten daar maar wat op een plankier.
Wat een leven hadden ze! Geen werk, geen
haast, geen zorgen. Niets anders te doen dan
met heel hun wezen te genieten van de
eerste mooie dag in het jaar, niets anders
te doen dan die dag de hoogste eer te be
wijzen.
Wel het betere leven zo.
Maar heel weinig mensèn kw-amen er een
tikkeltje aan toe. Een krasse visser, die uit
pure gewoonte nog een soort olie-jas aan
had en onbeschaamd z'n leugen over het
vangen van een hele grote uitschreeuwde.
Een nette man met een snor en een pensioen
of een banksaldo, die wandelde zonder haast.
Twee meiskes uit de vierde van de HBS. die
alle zorgen over de cijfers van het Paasrap-
port in het muffe lokaal hadden laten lig
gen. Een lange en een dikke journalist, die
het geratel van de telexen en de telefoons
®-p»
<fr V
<^"4>
<(r V
en de stemmen op hun redactie niet meer
hadden kunnen verdragen, die op een bankje
bij het water waren neergestreken en de
knieën lui over elkaar hadden geslagen, die
op een dropje zogen en verder niets anders
deden dan die slapende eend benijden.
Omdat de dikke in z'n werk wel eens iets
met zeilboten te maken heeft, kreeg hij na
uitvoerig lui geweest te zijn ook nog een
pietsje belangstelling voor het aanzien van
de jachtwerf in een hoek van de plas. De
meeste bootjes lagen er nog in de loodsen,
of onder de overkappingen, of onder hun zeil.
Maar een paar waren al bloot getrokken en
er werd al aan geschuurd en er zou heel gauw
aan geverfd gaan worden. In het komende
weekeind zulk weer en het zal druk worden
op de werf, dacht de dikke. Want na een
paar van zulke dagen rusten de watersporters
niet meer eer ze hun jachtjes tip-top in het
water hebben liggen en ze de zeilen kunnen
hijsen. Er zal straks op die werf geklopt en
gehamerd, geboord, geschroefd, gezaagd, ge
schuurd en geverfd worden. Er zal teer en
loodwit en menie en verf od de handen van
kantoorheren komen. En als het ruwe werk
klaar is, zullen de vrouwen, de verloofden of
de dochters komen om de jachtjes schoon
te sponsen en de kastjes te vullen met busjes
en potjes voor koffie en thee en eetgerei,
omdat zij alléén precies weten hoe dat alle
maal moet staan.
Eén van Febniari's zomerse dagen. Een
dag, die een gordijn opentrok om ons even
te laten kijken naar al het goede, dat ons
nog te wachten staat.
Zuinig zogen de lange en de dikke op hun
laatste dropje. Toen ze opstonden om naai
de herrie op de krant terug te slenteren, zei
de dikke, dat-ie wel een trainingspak wilde
aanhebben en een keer hard om de plas
draven. En de lange genoot al van z'n vacan-
tie. Want de ideale tijd voor vacantietochten
en voor sport is dichtbij, mensen
de 60ste Internationale Jaar-
wellce van 17 t.e.m. 25 Maart
Utrecht wordt gehouden, heelt
unstenaar Hans Bolleman een
udig, doch zeer suggestief aj-
ontworpen. Hij plaatste de
eurs-„U" met Mercuriushoed in
iiddelpunt van een cirkel, een
V mtige bundeling van lijnen ge-
l uit samenvloeiende en weer
dopende stralen. Op symboli-
wijze is hiermede de concentra-
dn vraag en aanbod op de Jaar-
f in beeld gebracht.
Advertentie lm
iïetten de boodschap
7oed van vertrouwen als U
is, let u soms niet op, of u
Uw maïzena du rye a
- die u toch nadrukkelijk
vraagt - ook werkelijk krijgt.
Ta, thuis, in het gebruik dan
nerkt u het verschil gauw
lenoeg. Want er bestaat geen
feter bindmiddel voor groen
en, soepen en sausen dan de
chte maïzena duryea.
liet zonder reden wereld-
ermaard. Vraag dus niet
'■leenmaïzena duryea,
aar zie toe dat u het ook
rijgt. De naam duryea
aat op ieder pak.
ent, L. J. Kleijn)
Finaly, die deze week een
ift geraakt. Niemand kan
aar deze ontvoerde Joodse
issen stijgt de spanning in beide
en. Van socialistische zijde is
getracht de regering in de
;r te interpelleren, doch door
>epaling in het reglement van
kon daar deze week nog niets
:omen. De poging zal echter ze-
Vorden herhaald. In de socialis-
j; „Populaire" is een artikel ver-
jen van Verdier, waarin de
folieke Kerk in Frankrijk wordt
tehouden, de boog niet te strak
iannen daar anders de kerk het
zich zelf te wijten zal hebben
leer de tegen haar opgeroepen
en niet meer kunnen worden be-
Deriionslraties verwacht
de andere kant stijgt de span-
in katholieke kringen, speciaal
Frans-Spaanse grensstreek. Men
cht binnenkort katholieke de-
traties tegen het gevangen hou-
'an de vier priesters en de moe-
rste die weliswaar in hun
een ochtendmis moge celebre-
rar toch opgesloten blijven,
de katholieke Nobelprijswin-
'auriac heeft andermaal zijn
kenbaar gemaakt over de
ig der beide kinderen. Wan-
reef hij in de „Figaro", men
^ten de kinderen tegen hun
.sraël te brengen, dan zou-
tholieken volkomen in hun
hunnerzijds te spreken
tvoering en over kinder-
Hij ligt al meer dan drie weken achter ons, die rampzalige
nacht. Iedereen, die er niet nauw bij betrokken is geweest,
begint weer aan andere dingen te denken. Het leven gaat
verder, we kunnen niet aan het piekeren blijven, zeggen we.
Maar érgens zijn we er toch nog telkens mee bezig. Ergens
denken we: we hebben geld gegeven en kleren, we hadden
graag nog méér willen doen. Maar wat kunnen wij, vrouwen,
nu nog beginnen om het leed van die duizenden te verzachten?
Wat kunnen wij bijvoorbeeld doen voor de vrouwen en moeders,
die nu nog ergens liefdevol bij vreemden onderdak hebben
gevonden en die daar versuft door de catastrophe zitten
te wachten op het moment, dat ze weer naar hun eigen huis
kunnen terugkeren, zich niet ten volle realiserend, dat dit huis
er in vele gevallen niet meer zal zijn. Evenmin als alles, wat
zich daarin bevond
Ja. dat denken
we. Onwillekeurig
komt dan de ge
dachte aan een
nog veel groter ver
driet in ons boven.
Want wat zijn al
deze materiële za
ken ten slotte ver
geleken bij het ver
lies van een kind.
een echtgenoot, een
ander dierbaar fa
milielid?
Niet piekeren?
Goed. we weten
best. dat we daar
mee niemand hel
pen Maar beken
uzelf gerust, dat u
graag nog een
steentje zou willen
bijdragen om iets
te kunnen opbou
wen van wat ver
loren ging.
Kleding is er vooreerst genoeg,
méér dan genoeg. Er is veel gegeven
en maar 10 procent hoefde als on
bruikbaar aan de kant te worden
gelegd. Maar er zijn ook veel dingen
gestuurd, die voor de gever een rovaal
gebaar betekenden, maar waaraan
degenen, voor wie het was bestemd,
weinig of niets hadden. Anders ge
zegd: men heeft niet altijd in de
eerste plaats gedacht aan de men
sen, die het moesten dragen. Want
een Zeeuwse hult zich bijvoorbeeld
de uitzonderingen daar gelaten
beslist niet in nylon ondergoed en
nylon kousen Ze draagt degelijk
jaeger of zelfgebreide spullen en
stevige, eigenhandig gebreide kousen
van zwarte sajet!
Wie denkt daar zo gauw aan als
de kleren-inzameling begint?
Wij gaven allemaal, wat wij zelf
gewend waren om te dragen en daar
waren meestal geen zwarte sajet,ten
kousen bij. En aan die kousen is. er
nu juist een groot gebrek, zeggen de
mensen van het Rode Kruis. Aan
dikke wollen kou
sen in een grote
maat en aan lin
nengoed, dekens en
matrassen. Kleren
in overvloed, maar
die kousen, dat lin
nen en het bedde-
goed moeten er nog
komen
Kijk, als u nog
iets zou willen
doen, brei dan een
paar kousen van
zwart sajet. De wol
zult. u zelf moeten
kopen en de tijd
voor het breien zult
u moeten vinden.
Maar dit laatste is
misschien het min- w-t my
ste bezwaar, want G$f/1
staan de Neder
landse vrouwen niet
bekend als ware wonderen in de
kunst van het insteken-draad om-
slaan-doorhalen? Oh zo.
Ondergoed is niet nodig, zeggen ze
bij het Rode Kruis. Maar lakens en
dekens wél. En dan liefst niet zo
oud, dat het linnengoed na twee keer
gewassen te zijn onbruikbaar is van
ouderdom. Die Zeeuwse vrouwen
hebben niets meer. bedenk dat wel.
En het kleine beetje, waarmee ze
hun huishouding weer zullen moeten
opbouwen, .moet daarom liefst jaren
mee kunnen.
IN veel plaatsen is men al ijverig
begonnen met het sorteren van die
bergen kledingstukken. Maar mis
schien kan men tóch nog hulp ge
bruiken. Die hulp dient zich dan niet
alleen te beperken tot het uitzoeken
van de spullen, maar ook tot het
eventueel repareren ervan, als het
nog de moeite waard blijkt te zijn.
En is dat niet bij uitstek vrouwen
werk? De practijk heeft de afgelopen
weken geleerd/ dat verkoopsters in
confectiezaken betere sorteersters zijn
dan huisvrouwen. Ten slotte is het
hun vak. Maar misschien kan men
de samenwerking zover doorvoeren,
dat employé's van kledingzaken zich
met het sorteren belasten om hc-t
reparatie-werk dan aan de huis
vrouwen over te laten.
En verder?
Nu de eerste, meest ingrijpende
hulp is verleend, heeft men een be
langrijke les geleerd.Duizenden
mannen en vrouwen kwamen die
eerste rampzalige dagen hun
krachten aanbieden bij het Rode
Kruis. Velen moesten worden teleur
gesteld Niet in de eerste plaats, om
dat men meende over voldoende
krachten te beschikken, maar om
dat men niet wist, wat al deze en
thousiaste helpers zouden presteren,
als het op het redden en verplegen
van zieke en oude en uitgeputte
mensen aankwam En op het bergen
van een stoffelijk overschot, om een
paar voorbeelden te noemen.
„Wij hadden", zegt het Rode
Kruis, „veel meer gehad aan man
nen en vrouwen met een E.H.B.O.-
diploma of met een opleiding in een
Roae-Kruiscolonne. En als er ooit
weer zoiets gebeurt wat God ver
hoede dan nopen we, dat we op
nog meer mensen kunnen rekenen,
die deze diploma's bezitten, zodat we
weten, wat we aan hen hebben."
Als er ooit weer
zoiets mocht
gebeuren...
Wij willen er niet
in denken. Maar
is was gebeurde niet
genoeg om ons te
bezinnen op dingen,
die wij ten slotte
niet in de hand
hebben? Is er iets
op tegen dat een
huisvrouw een
E.H.B.O.-ciirsus of
een volledige cur
sus als helpster in
een Rode Kruis-
colonne gaat volgen
in de avonduren?
De meeste vrouwen
zijn uitstekende
moeders en echtgenoten, zolang de
familie gezond is, maar oh wee als
er een deskundig verband moet wor
den gelegd, of een ernstige zieke ge-
Binnenkort begint in Parijs het
grootste spionnageproces uit de ge
schiedenis van de beroemde Franse
mode-huizen. Zestien personen wor
den er van beschuldigd patronen van
nieuwe modellen te hebben gestolen
en ze aan kostuumnaaisters over do
hele wereld te hebben verkocht met
de verzekering er bij, dat ze ze konden
maken en verkopen als nauwkeurige
copieën van een japon van Dior, Fath
ot een andere beroemde ontwerper.
De zaak is al in 1948 aan het licht
gekomen en honderden personen zijn
sindsdien verhoord. Een deskundige
Deze diefstallen hebben er toe ge
leid, dat men in de Franse mode
wereld de laatste jaren extra streng
is geworden. Er worden zeer hoge
entrées geheven om tot de shows
toegelaten te worden. Bij Dior moet
een Amerikaanse inkoper bijvoor
beeld 350 000 francs betalen om de
collectie te zien, een andere buiten
landse inkoper 100.000 franc een
Franse modiste 50.000 franc. Koopt,
men één of meer modellen, dan wordt
de prijs met de entréeprijs verrekend,
maar koopt, men niets, dan is men
het hele bedrag kwijt.
De straffen voor het copiéren van
modellen zijn sinds de ontdekking
van deze diefstal op grote schaal
aanmerkelijk hoger geworden: ze va
riëren van drie maanden tot twee
jaar gevangenisstraf en boeten van
5000 tot 500.000 franc voor elke ge
stolen tekening.
Ook de mode-journalisten onder
vinden van deze spionnage-affaire de
na-weeën. Meer dan eens is het de
laatste jaren voorgekomen, dat een
journaliste, die argeloos een detail
van een japon in haar blocnote krab
belde om er bij het schrijven van het
verslag haar geheugen mee te kunnen
opfrissen, voor het front van de hele
zaal van haar plaats werd gehaald.
De blocnote werd in beslag genomen
en de juffrouw kwam na het incas
seren van een krachtige reprimande
op straat terecht.
wassen Dan staan ze dikwijls mei
twee linkerhanden.
Het E H.B.O.-diploma bezorgt haar
bij het Rode Kruis de titel helpster
3de klasse. Ze kan het tot 1ste klas
helpster brengen door de Rode Kruis-
cursussen te volgen. Deze laatste eisen
nogal wat tijd, omdat er o.a. voor
in ziekenhuizen moet worden ge
werkt Maar goed, dat E.H.B.O.-
diploma is ook al een heel belang
rijk ding.
Denkt u er eens over
Onder het breien van die zwart
sajetten kousen oijvoorbeeld.
MAR IKE
De „S^bajak" vertrok begin Janu
ari met 958 emigranten naar
Nieuw Zeeland. Het grootste deel
van die emigranten bestond uit jonge
lui. maar onder de passagiers was
ook de moeder van minister Mans-
holt, die ons tijdens deze reis een
brief schreef waaruit we het volgende
citeren
„De boot. die voor 600 passagiers
is bestemd, is tjokvol. Maar al de
derde dag konden we in de zon op
het dek zitten en verspreidden de
passagiers zich In de Golf van
Biscaye stond een stevige bries en
het halve schip werd zeeziek. Tussen
de maaltijden deelde men toen.
sandwiches op het dek uit.
De verzorging is uitstekend. Geen
zieke is hier een nummer, hij wordt
in de hut bediend en de dokters
behandeling is gratis
De hutten met telkens twee bedden
boven elkaar zijn geriefelijk: raam-
ventilatoren, wastafel, kastruimte
voor ieder, latafel, stoel en voldoende
licht.
Er zijn slaapzalen, waar kinderen
met grote mensen slapen en waar de
moeilijkheid zich voordoet, dat kin
deren laat rondlopen terwijl de
moeders slapen, Overdag is de
regeling beter. Dan zijn de kinders
apart, 's Morgens om zeven uur
gaan ze naar het kinderdek en spelen
onder goede leiding in het schooltje
Ze eten daar in een eetzaal hetzelfde
menu als de groten. Om half twaalf
komen ze terug en 's middags gaan
ze weer. soms tot zes uur, omdat ze
't er zo prettig vinden.
Voor de volwassenen zijn er twee
eetzalen, twee rooksalons. twee
conversatiezalen. De bediening en
verzorging der hutten geschiedt
door Indonesiërs.
De vrije-tijdsbesteding was de
eerste dagen een probleem. Maar
spoedig namen dominé en pastoor
'die dezelfde hut bewonen) met
enkele passagiers het initiatief
tot het instellen van cursussen in
het Engels. Een stroom van 400 pas
sagiers gaf zich op. zodat het pro
bleem van voldoende „leraren"
ontstond. Er is een indeling van
beginners en gevorderden. Ieder
krijgt elke dag één uur les, in
groepen ingedeeld. Het zijn aardige
lessen, waarbij gelet wordt op het
leren van de meest gebruikte woor
den. het spreken van zinnen en de
uitspraak.
Op Curagao zullen we door de be
volking feestelijk worden ontvangen
en we zullen rondgereden worden op
het eiland."
Tot zover mevrouw Mansholt. Die
feestelijke aankomst heeft ze in
middels al lang achter de rug. We
hopen dat ze het daar erg naar haar
zin zal hebben. En u hebt intussen
uit deze brief geleerd, dat- zo'n
bootreis voor de emigranten dikwijls
een plezierreis kan betekenen.
heeft een heel jaar besteed aan het
vergelijken van de oorspronkelijke
ontwerpen met de tekeningen, die In
het bezit van de beschuldigden wer
den gevonden, en de stapel dossiers
van de zaak is een meter hoog. Men
schat, dat de zwendel de betrokkenen
ongeveer acht millioen gulden heeft
opgebracht, maar dat velen van dit
geld maar heel weinig hebben ge
kregen.
Een vrouwelijke employé van Dior
bijvoorbeeld werd betrapt toen zij
met een tekening het gebouw verliet
en deze tip leidde tot de ontdekking
van het geknoei op grote schaal. Men
had het meisje maar 10.000 franc -
ongeveer 100 - beloofd en ze zal
niet worden vervolgd. Dior heeft hei
grootste verlies bij deze diefstallen
geleden. Zijn advocaten beweren, dat
hij 300.000 francs schadevergoeding
voor elk gestolen model zou moeten
hebben en er zijn minstens 24 teke
ningen van zijn ontwerpen bij ver
schillende verdachten gevonden.
De dieven zochten contact met
employé's die in de grote modehui
zen werkten en boden hun steek
penningen aan om tekeningen en pa
tronen van exclusieve modellen naar
buiten te smokkelen. Soms werden
op slinkse manieren tekeningen of
Ze is op-en-top een
Parijse vrouw: klein,
slank en altijd eenvou
dig maar bijzonder smaak
vol gekleed. Ze is heel ge
lukkig getrouwd, al heeft ze
geen kinderen. Dat laatste
feit stelt haar in staat werk
buitenshuis te doen. Werk,
waarmee* ze zeker zoveel
verdient, als haar echtge
noot met het zijne. Ze zijn,
behalve man en vrouw, óók
bijzonder goede vrienden,
één van de voornaamste
voorwaarden voor een per
fect huwelijk. Ze bespreken
met elkaar alle zakelijke
aangelegenheden naast de
persoonlijke. Met andere
woorden: ze hebben geen
geheimen voor elkaar.
Dat is, wat me dikwijls in
de Nederlandse mannen
tegen staat, zegt ze. Ze zijn
precies het tegenovergestel
de van de Franse Toen ik
laatst aan mijn directeur
vroeg waarom hij niet ging
trouwen, zei hij: Waarom
zou ik dat doen, ik heb
toch een goeie huishoud
ster!
Ik geloof, dat de meeste
mannen hier hun vrouw
ook in de eerste plaats als
een goede huishoudster en
een beste moeder voor hun
kinderen zien. Maar daar
mee houdt het dan ook op.
Hij zal zelden of nooit met
haar over z'n werk praten,
omdat hij denkt, dat. ze er
toch geen verstand van
heeft. Hij houdt haar veel
te veel op de achtergrond,
nij wil domineren. En als
hij 's avonds thuis komt,
verwacht hij, dat ze hem
niet te veel aan zijn hoofd
zeurt en de boel aan kant
heeft. Dat ze er van het ge-
sloof verpieterd en dood
vermoeid uitziet, valt hem
amper op. Evenmin als hij
het trouwens in de gaten
beeft, als ze eens een keer
tje extra werk van zich zelf
heeft gemaakt.
Ze moet liever niet pro
beren om veel zorg aan
zich zelf te besteden, want
dan is hij onmiddellijk ach
terdochtig: Waarom doet
ze dit? Wil ze iets bijzon
ders? Zal dat bijzondere
hem misschien geld gaan
kosten? Hij zal dan ook
nooit zeggen: wat. zie je er
goed uit. Die complimentjes
bewaart hij voor een andere
lijk eens onverwachts iets
cadeau te krijgen, al is het
nog zo'n kleinigheid. En het
gevolg? Dat ze. als ze de
lust niet kan bedwingen om
óók eens iets voor zich zelf
te kopen, hém niet om geld
durft vragen, maar het
stilletjes van haar huis
houdgeld afneemt.
Buitenlanders zeggen dik-
vrouw. Tegen z'n eigen
vrouw zegt hij wél, als hij
eens complimenteus wil
zijn: wat heb je lekker ge
kookt vandaag!
In de meeste gevallen
gunt hij haar ook weinig
vrijheid: z'n vrouw hoort
thuis te zijn als hij er is,
en eigenlijk ook, als hij er
niet is. Hij denkt er niet
aan eens een bloemetje vóór
haar mee te brengen, al
zijn de bloemen op een be
paald moment ook goed
koop. Het zit 'm niet m de
prijs, maar in het gebaar.
Elke vrouw vindt het heer-
wijls van ons, dat we niet
serieus zijn, zegt de Fran-
eaise. Maar er is nergens
een hechter familieleven
dan in Frankrijk en de
Fransman adoreert zijn
vrouw. Hij verwacht aller
minst van haar, dat ze vóór
haar tijd oud is door zich
extra voor hem uit te slo
ven. Als hij een kruideniers
winkel heeft, of een café, is
het zijn vrouw, die achter
de kassa zit. Hij sjouwt met
pakken Hij bedient de
klanten. En als er over
zakelijke dingen moet wor
den gepraat, haalt hij hdar
in de eerste plaats er bij,
want hij weet, dat ze on
danks haar zakelijke inslag
uiterst vrouwelijk is geble
ven en hij weet ook, welk
nut zo'n zakelijke bespre
king kan hebben met een
vrouwelijk element er bij.
Hij verwent zijn vrouw.
Het kan hem niet schelen
hoe hij er zelf uitziet, als
zij maar schittert. Hij offert
graag eigen plezier op aan
een nieuwe permanent of
een nieuw hoedje voor me
vrouw*. Hij is attent en ga
lant en met zuinig, als het
op een cadeautje aankomt-
En omdat hij en zij in hun
gedragingen veel openlijker
tegen elkaar zijn dan de
mannen en vrouwen in Ne
derland, is er ook veel min
der kans op onenigheid.
Zeker, ze hebben wel eens
herrie, maar wat is er heer
lijker dan een verzoening?
Het is allemaal een kwes
tie van opvoeding en tradi
tie, zegt deze Parisienne en
er schijnt hier al veel veran
derd te zijn na de laatste
oorlog. Maar ik kan me
nooit onttrekken aan het
idee. dat de vrouwen hier
vaak de mindere van de
mannen zijn, terwijl man
en vrouw in Frankrijk over
het algemeen veel meer op
hetzelfde niveau staan, zon
der dat de vrouw iets van
haar vrouwelijkheid heeft
ingeboet.
Tegen een buitenlandse
vrouw is een Nederlandse
man in de regel uiterst
voorkomend. Wat dat be
treft kan ik geen kwaad
woord van hem zeggen.
Maar dikwijls brandt de
vraag me op de lippen:
Bent u tegen uw eigen
vrouw óók zo aardig?
Aldus deze Parisienne.
Ze woont al Jaren In ona
land.
Vindt dat ze gelijk
heeft?