I Toon uw warme hart: zet een paar warme kousen op de pennen! v blijven »aar Mode-ontwerpers door spionnen voor acht millioen bestolen Post van mevrouw Mansholt! HET VRIJE VOLK DONDERDAG 26 FEBRUARI 1953 PAGINA 3 Sportkiekjes van Dichtbü Het water is hier bijna nooit blauw. Door gaans is het grijs en dan lijkt het dik en het ziet er koud uit. Maar gisteren was het blauw, omdat het de lucht van de eerste echte lente-dag boven zich had. En het gras aan de oever van de plas toonde al levenskleur. Ver weg. tegen de nog bruine bosrand aan de overzij, ston den de rietpollen nog lichtgeel. Maar een luie eend maakte zich over het leven voor de komende maanden al geen zorgen meer. Hij had z'n kop in z'n veren gestoken en liet zich in z'n slaap zo maar door het bijna onmerk bare briesje naar het midden van de plas drijven. En de meeuwen zeilden maar wat voor hun plezier door de lucht, of dobberden m een gezellig grote kolonie op het water, of zaten daar maar wat op een plankier. Wat een leven hadden ze! Geen werk, geen haast, geen zorgen. Niets anders te doen dan met heel hun wezen te genieten van de eerste mooie dag in het jaar, niets anders te doen dan die dag de hoogste eer te be wijzen. Wel het betere leven zo. Maar heel weinig mensèn kw-amen er een tikkeltje aan toe. Een krasse visser, die uit pure gewoonte nog een soort olie-jas aan had en onbeschaamd z'n leugen over het vangen van een hele grote uitschreeuwde. Een nette man met een snor en een pensioen of een banksaldo, die wandelde zonder haast. Twee meiskes uit de vierde van de HBS. die alle zorgen over de cijfers van het Paasrap- port in het muffe lokaal hadden laten lig gen. Een lange en een dikke journalist, die het geratel van de telexen en de telefoons ®-p» <fr V <^"4> <(r V en de stemmen op hun redactie niet meer hadden kunnen verdragen, die op een bankje bij het water waren neergestreken en de knieën lui over elkaar hadden geslagen, die op een dropje zogen en verder niets anders deden dan die slapende eend benijden. Omdat de dikke in z'n werk wel eens iets met zeilboten te maken heeft, kreeg hij na uitvoerig lui geweest te zijn ook nog een pietsje belangstelling voor het aanzien van de jachtwerf in een hoek van de plas. De meeste bootjes lagen er nog in de loodsen, of onder de overkappingen, of onder hun zeil. Maar een paar waren al bloot getrokken en er werd al aan geschuurd en er zou heel gauw aan geverfd gaan worden. In het komende weekeind zulk weer en het zal druk worden op de werf, dacht de dikke. Want na een paar van zulke dagen rusten de watersporters niet meer eer ze hun jachtjes tip-top in het water hebben liggen en ze de zeilen kunnen hijsen. Er zal straks op die werf geklopt en gehamerd, geboord, geschroefd, gezaagd, ge schuurd en geverfd worden. Er zal teer en loodwit en menie en verf od de handen van kantoorheren komen. En als het ruwe werk klaar is, zullen de vrouwen, de verloofden of de dochters komen om de jachtjes schoon te sponsen en de kastjes te vullen met busjes en potjes voor koffie en thee en eetgerei, omdat zij alléén precies weten hoe dat alle maal moet staan. Eén van Febniari's zomerse dagen. Een dag, die een gordijn opentrok om ons even te laten kijken naar al het goede, dat ons nog te wachten staat. Zuinig zogen de lange en de dikke op hun laatste dropje. Toen ze opstonden om naai de herrie op de krant terug te slenteren, zei de dikke, dat-ie wel een trainingspak wilde aanhebben en een keer hard om de plas draven. En de lange genoot al van z'n vacan- tie. Want de ideale tijd voor vacantietochten en voor sport is dichtbij, mensen de 60ste Internationale Jaar- wellce van 17 t.e.m. 25 Maart Utrecht wordt gehouden, heelt unstenaar Hans Bolleman een udig, doch zeer suggestief aj- ontworpen. Hij plaatste de eurs-„U" met Mercuriushoed in iiddelpunt van een cirkel, een V mtige bundeling van lijnen ge- l uit samenvloeiende en weer dopende stralen. Op symboli- wijze is hiermede de concentra- dn vraag en aanbod op de Jaar- f in beeld gebracht. Advertentie lm iïetten de boodschap 7oed van vertrouwen als U is, let u soms niet op, of u Uw maïzena du rye a - die u toch nadrukkelijk vraagt - ook werkelijk krijgt. Ta, thuis, in het gebruik dan nerkt u het verschil gauw lenoeg. Want er bestaat geen feter bindmiddel voor groen en, soepen en sausen dan de chte maïzena duryea. liet zonder reden wereld- ermaard. Vraag dus niet '■leenmaïzena duryea, aar zie toe dat u het ook rijgt. De naam duryea aat op ieder pak. ent, L. J. Kleijn) Finaly, die deze week een ift geraakt. Niemand kan aar deze ontvoerde Joodse issen stijgt de spanning in beide en. Van socialistische zijde is getracht de regering in de ;r te interpelleren, doch door >epaling in het reglement van kon daar deze week nog niets :omen. De poging zal echter ze- Vorden herhaald. In de socialis- j; „Populaire" is een artikel ver- jen van Verdier, waarin de folieke Kerk in Frankrijk wordt tehouden, de boog niet te strak iannen daar anders de kerk het zich zelf te wijten zal hebben leer de tegen haar opgeroepen en niet meer kunnen worden be- Deriionslraties verwacht de andere kant stijgt de span- in katholieke kringen, speciaal Frans-Spaanse grensstreek. Men cht binnenkort katholieke de- traties tegen het gevangen hou- 'an de vier priesters en de moe- rste die weliswaar in hun een ochtendmis moge celebre- rar toch opgesloten blijven, de katholieke Nobelprijswin- 'auriac heeft andermaal zijn kenbaar gemaakt over de ig der beide kinderen. Wan- reef hij in de „Figaro", men ^ten de kinderen tegen hun .sraël te brengen, dan zou- tholieken volkomen in hun hunnerzijds te spreken tvoering en over kinder- Hij ligt al meer dan drie weken achter ons, die rampzalige nacht. Iedereen, die er niet nauw bij betrokken is geweest, begint weer aan andere dingen te denken. Het leven gaat verder, we kunnen niet aan het piekeren blijven, zeggen we. Maar érgens zijn we er toch nog telkens mee bezig. Ergens denken we: we hebben geld gegeven en kleren, we hadden graag nog méér willen doen. Maar wat kunnen wij, vrouwen, nu nog beginnen om het leed van die duizenden te verzachten? Wat kunnen wij bijvoorbeeld doen voor de vrouwen en moeders, die nu nog ergens liefdevol bij vreemden onderdak hebben gevonden en die daar versuft door de catastrophe zitten te wachten op het moment, dat ze weer naar hun eigen huis kunnen terugkeren, zich niet ten volle realiserend, dat dit huis er in vele gevallen niet meer zal zijn. Evenmin als alles, wat zich daarin bevond Ja. dat denken we. Onwillekeurig komt dan de ge dachte aan een nog veel groter ver driet in ons boven. Want wat zijn al deze materiële za ken ten slotte ver geleken bij het ver lies van een kind. een echtgenoot, een ander dierbaar fa milielid? Niet piekeren? Goed. we weten best. dat we daar mee niemand hel pen Maar beken uzelf gerust, dat u graag nog een steentje zou willen bijdragen om iets te kunnen opbou wen van wat ver loren ging. Kleding is er vooreerst genoeg, méér dan genoeg. Er is veel gegeven en maar 10 procent hoefde als on bruikbaar aan de kant te worden gelegd. Maar er zijn ook veel dingen gestuurd, die voor de gever een rovaal gebaar betekenden, maar waaraan degenen, voor wie het was bestemd, weinig of niets hadden. Anders ge zegd: men heeft niet altijd in de eerste plaats gedacht aan de men sen, die het moesten dragen. Want een Zeeuwse hult zich bijvoorbeeld de uitzonderingen daar gelaten beslist niet in nylon ondergoed en nylon kousen Ze draagt degelijk jaeger of zelfgebreide spullen en stevige, eigenhandig gebreide kousen van zwarte sajet! Wie denkt daar zo gauw aan als de kleren-inzameling begint? Wij gaven allemaal, wat wij zelf gewend waren om te dragen en daar waren meestal geen zwarte sajet,ten kousen bij. En aan die kousen is. er nu juist een groot gebrek, zeggen de mensen van het Rode Kruis. Aan dikke wollen kou sen in een grote maat en aan lin nengoed, dekens en matrassen. Kleren in overvloed, maar die kousen, dat lin nen en het bedde- goed moeten er nog komen Kijk, als u nog iets zou willen doen, brei dan een paar kousen van zwart sajet. De wol zult. u zelf moeten kopen en de tijd voor het breien zult u moeten vinden. Maar dit laatste is misschien het min- w-t my ste bezwaar, want G$f/1 staan de Neder landse vrouwen niet bekend als ware wonderen in de kunst van het insteken-draad om- slaan-doorhalen? Oh zo. Ondergoed is niet nodig, zeggen ze bij het Rode Kruis. Maar lakens en dekens wél. En dan liefst niet zo oud, dat het linnengoed na twee keer gewassen te zijn onbruikbaar is van ouderdom. Die Zeeuwse vrouwen hebben niets meer. bedenk dat wel. En het kleine beetje, waarmee ze hun huishouding weer zullen moeten opbouwen, .moet daarom liefst jaren mee kunnen. IN veel plaatsen is men al ijverig begonnen met het sorteren van die bergen kledingstukken. Maar mis schien kan men tóch nog hulp ge bruiken. Die hulp dient zich dan niet alleen te beperken tot het uitzoeken van de spullen, maar ook tot het eventueel repareren ervan, als het nog de moeite waard blijkt te zijn. En is dat niet bij uitstek vrouwen werk? De practijk heeft de afgelopen weken geleerd/ dat verkoopsters in confectiezaken betere sorteersters zijn dan huisvrouwen. Ten slotte is het hun vak. Maar misschien kan men de samenwerking zover doorvoeren, dat employé's van kledingzaken zich met het sorteren belasten om hc-t reparatie-werk dan aan de huis vrouwen over te laten. En verder? Nu de eerste, meest ingrijpende hulp is verleend, heeft men een be langrijke les geleerd.Duizenden mannen en vrouwen kwamen die eerste rampzalige dagen hun krachten aanbieden bij het Rode Kruis. Velen moesten worden teleur gesteld Niet in de eerste plaats, om dat men meende over voldoende krachten te beschikken, maar om dat men niet wist, wat al deze en thousiaste helpers zouden presteren, als het op het redden en verplegen van zieke en oude en uitgeputte mensen aankwam En op het bergen van een stoffelijk overschot, om een paar voorbeelden te noemen. „Wij hadden", zegt het Rode Kruis, „veel meer gehad aan man nen en vrouwen met een E.H.B.O.- diploma of met een opleiding in een Roae-Kruiscolonne. En als er ooit weer zoiets gebeurt wat God ver hoede dan nopen we, dat we op nog meer mensen kunnen rekenen, die deze diploma's bezitten, zodat we weten, wat we aan hen hebben." Als er ooit weer zoiets mocht gebeuren... Wij willen er niet in denken. Maar is was gebeurde niet genoeg om ons te bezinnen op dingen, die wij ten slotte niet in de hand hebben? Is er iets op tegen dat een huisvrouw een E.H.B.O.-ciirsus of een volledige cur sus als helpster in een Rode Kruis- colonne gaat volgen in de avonduren? De meeste vrouwen zijn uitstekende moeders en echtgenoten, zolang de familie gezond is, maar oh wee als er een deskundig verband moet wor den gelegd, of een ernstige zieke ge- Binnenkort begint in Parijs het grootste spionnageproces uit de ge schiedenis van de beroemde Franse mode-huizen. Zestien personen wor den er van beschuldigd patronen van nieuwe modellen te hebben gestolen en ze aan kostuumnaaisters over do hele wereld te hebben verkocht met de verzekering er bij, dat ze ze konden maken en verkopen als nauwkeurige copieën van een japon van Dior, Fath ot een andere beroemde ontwerper. De zaak is al in 1948 aan het licht gekomen en honderden personen zijn sindsdien verhoord. Een deskundige Deze diefstallen hebben er toe ge leid, dat men in de Franse mode wereld de laatste jaren extra streng is geworden. Er worden zeer hoge entrées geheven om tot de shows toegelaten te worden. Bij Dior moet een Amerikaanse inkoper bijvoor beeld 350 000 francs betalen om de collectie te zien, een andere buiten landse inkoper 100.000 franc een Franse modiste 50.000 franc. Koopt, men één of meer modellen, dan wordt de prijs met de entréeprijs verrekend, maar koopt, men niets, dan is men het hele bedrag kwijt. De straffen voor het copiéren van modellen zijn sinds de ontdekking van deze diefstal op grote schaal aanmerkelijk hoger geworden: ze va riëren van drie maanden tot twee jaar gevangenisstraf en boeten van 5000 tot 500.000 franc voor elke ge stolen tekening. Ook de mode-journalisten onder vinden van deze spionnage-affaire de na-weeën. Meer dan eens is het de laatste jaren voorgekomen, dat een journaliste, die argeloos een detail van een japon in haar blocnote krab belde om er bij het schrijven van het verslag haar geheugen mee te kunnen opfrissen, voor het front van de hele zaal van haar plaats werd gehaald. De blocnote werd in beslag genomen en de juffrouw kwam na het incas seren van een krachtige reprimande op straat terecht. wassen Dan staan ze dikwijls mei twee linkerhanden. Het E H.B.O.-diploma bezorgt haar bij het Rode Kruis de titel helpster 3de klasse. Ze kan het tot 1ste klas helpster brengen door de Rode Kruis- cursussen te volgen. Deze laatste eisen nogal wat tijd, omdat er o.a. voor in ziekenhuizen moet worden ge werkt Maar goed, dat E.H.B.O.- diploma is ook al een heel belang rijk ding. Denkt u er eens over Onder het breien van die zwart sajetten kousen oijvoorbeeld. MAR IKE De „S^bajak" vertrok begin Janu ari met 958 emigranten naar Nieuw Zeeland. Het grootste deel van die emigranten bestond uit jonge lui. maar onder de passagiers was ook de moeder van minister Mans- holt, die ons tijdens deze reis een brief schreef waaruit we het volgende citeren „De boot. die voor 600 passagiers is bestemd, is tjokvol. Maar al de derde dag konden we in de zon op het dek zitten en verspreidden de passagiers zich In de Golf van Biscaye stond een stevige bries en het halve schip werd zeeziek. Tussen de maaltijden deelde men toen. sandwiches op het dek uit. De verzorging is uitstekend. Geen zieke is hier een nummer, hij wordt in de hut bediend en de dokters behandeling is gratis De hutten met telkens twee bedden boven elkaar zijn geriefelijk: raam- ventilatoren, wastafel, kastruimte voor ieder, latafel, stoel en voldoende licht. Er zijn slaapzalen, waar kinderen met grote mensen slapen en waar de moeilijkheid zich voordoet, dat kin deren laat rondlopen terwijl de moeders slapen, Overdag is de regeling beter. Dan zijn de kinders apart, 's Morgens om zeven uur gaan ze naar het kinderdek en spelen onder goede leiding in het schooltje Ze eten daar in een eetzaal hetzelfde menu als de groten. Om half twaalf komen ze terug en 's middags gaan ze weer. soms tot zes uur, omdat ze 't er zo prettig vinden. Voor de volwassenen zijn er twee eetzalen, twee rooksalons. twee conversatiezalen. De bediening en verzorging der hutten geschiedt door Indonesiërs. De vrije-tijdsbesteding was de eerste dagen een probleem. Maar spoedig namen dominé en pastoor 'die dezelfde hut bewonen) met enkele passagiers het initiatief tot het instellen van cursussen in het Engels. Een stroom van 400 pas sagiers gaf zich op. zodat het pro bleem van voldoende „leraren" ontstond. Er is een indeling van beginners en gevorderden. Ieder krijgt elke dag één uur les, in groepen ingedeeld. Het zijn aardige lessen, waarbij gelet wordt op het leren van de meest gebruikte woor den. het spreken van zinnen en de uitspraak. Op Curagao zullen we door de be volking feestelijk worden ontvangen en we zullen rondgereden worden op het eiland." Tot zover mevrouw Mansholt. Die feestelijke aankomst heeft ze in middels al lang achter de rug. We hopen dat ze het daar erg naar haar zin zal hebben. En u hebt intussen uit deze brief geleerd, dat- zo'n bootreis voor de emigranten dikwijls een plezierreis kan betekenen. heeft een heel jaar besteed aan het vergelijken van de oorspronkelijke ontwerpen met de tekeningen, die In het bezit van de beschuldigden wer den gevonden, en de stapel dossiers van de zaak is een meter hoog. Men schat, dat de zwendel de betrokkenen ongeveer acht millioen gulden heeft opgebracht, maar dat velen van dit geld maar heel weinig hebben ge kregen. Een vrouwelijke employé van Dior bijvoorbeeld werd betrapt toen zij met een tekening het gebouw verliet en deze tip leidde tot de ontdekking van het geknoei op grote schaal. Men had het meisje maar 10.000 franc - ongeveer 100 - beloofd en ze zal niet worden vervolgd. Dior heeft hei grootste verlies bij deze diefstallen geleden. Zijn advocaten beweren, dat hij 300.000 francs schadevergoeding voor elk gestolen model zou moeten hebben en er zijn minstens 24 teke ningen van zijn ontwerpen bij ver schillende verdachten gevonden. De dieven zochten contact met employé's die in de grote modehui zen werkten en boden hun steek penningen aan om tekeningen en pa tronen van exclusieve modellen naar buiten te smokkelen. Soms werden op slinkse manieren tekeningen of Ze is op-en-top een Parijse vrouw: klein, slank en altijd eenvou dig maar bijzonder smaak vol gekleed. Ze is heel ge lukkig getrouwd, al heeft ze geen kinderen. Dat laatste feit stelt haar in staat werk buitenshuis te doen. Werk, waarmee* ze zeker zoveel verdient, als haar echtge noot met het zijne. Ze zijn, behalve man en vrouw, óók bijzonder goede vrienden, één van de voornaamste voorwaarden voor een per fect huwelijk. Ze bespreken met elkaar alle zakelijke aangelegenheden naast de persoonlijke. Met andere woorden: ze hebben geen geheimen voor elkaar. Dat is, wat me dikwijls in de Nederlandse mannen tegen staat, zegt ze. Ze zijn precies het tegenovergestel de van de Franse Toen ik laatst aan mijn directeur vroeg waarom hij niet ging trouwen, zei hij: Waarom zou ik dat doen, ik heb toch een goeie huishoud ster! Ik geloof, dat de meeste mannen hier hun vrouw ook in de eerste plaats als een goede huishoudster en een beste moeder voor hun kinderen zien. Maar daar mee houdt het dan ook op. Hij zal zelden of nooit met haar over z'n werk praten, omdat hij denkt, dat. ze er toch geen verstand van heeft. Hij houdt haar veel te veel op de achtergrond, nij wil domineren. En als hij 's avonds thuis komt, verwacht hij, dat ze hem niet te veel aan zijn hoofd zeurt en de boel aan kant heeft. Dat ze er van het ge- sloof verpieterd en dood vermoeid uitziet, valt hem amper op. Evenmin als hij het trouwens in de gaten beeft, als ze eens een keer tje extra werk van zich zelf heeft gemaakt. Ze moet liever niet pro beren om veel zorg aan zich zelf te besteden, want dan is hij onmiddellijk ach terdochtig: Waarom doet ze dit? Wil ze iets bijzon ders? Zal dat bijzondere hem misschien geld gaan kosten? Hij zal dan ook nooit zeggen: wat. zie je er goed uit. Die complimentjes bewaart hij voor een andere lijk eens onverwachts iets cadeau te krijgen, al is het nog zo'n kleinigheid. En het gevolg? Dat ze. als ze de lust niet kan bedwingen om óók eens iets voor zich zelf te kopen, hém niet om geld durft vragen, maar het stilletjes van haar huis houdgeld afneemt. Buitenlanders zeggen dik- vrouw. Tegen z'n eigen vrouw zegt hij wél, als hij eens complimenteus wil zijn: wat heb je lekker ge kookt vandaag! In de meeste gevallen gunt hij haar ook weinig vrijheid: z'n vrouw hoort thuis te zijn als hij er is, en eigenlijk ook, als hij er niet is. Hij denkt er niet aan eens een bloemetje vóór haar mee te brengen, al zijn de bloemen op een be paald moment ook goed koop. Het zit 'm niet m de prijs, maar in het gebaar. Elke vrouw vindt het heer- wijls van ons, dat we niet serieus zijn, zegt de Fran- eaise. Maar er is nergens een hechter familieleven dan in Frankrijk en de Fransman adoreert zijn vrouw. Hij verwacht aller minst van haar, dat ze vóór haar tijd oud is door zich extra voor hem uit te slo ven. Als hij een kruideniers winkel heeft, of een café, is het zijn vrouw, die achter de kassa zit. Hij sjouwt met pakken Hij bedient de klanten. En als er over zakelijke dingen moet wor den gepraat, haalt hij hdar in de eerste plaats er bij, want hij weet, dat ze on danks haar zakelijke inslag uiterst vrouwelijk is geble ven en hij weet ook, welk nut zo'n zakelijke bespre king kan hebben met een vrouwelijk element er bij. Hij verwent zijn vrouw. Het kan hem niet schelen hoe hij er zelf uitziet, als zij maar schittert. Hij offert graag eigen plezier op aan een nieuwe permanent of een nieuw hoedje voor me vrouw*. Hij is attent en ga lant en met zuinig, als het op een cadeautje aankomt- En omdat hij en zij in hun gedragingen veel openlijker tegen elkaar zijn dan de mannen en vrouwen in Ne derland, is er ook veel min der kans op onenigheid. Zeker, ze hebben wel eens herrie, maar wat is er heer lijker dan een verzoening? Het is allemaal een kwes tie van opvoeding en tradi tie, zegt deze Parisienne en er schijnt hier al veel veran derd te zijn na de laatste oorlog. Maar ik kan me nooit onttrekken aan het idee. dat de vrouwen hier vaak de mindere van de mannen zijn, terwijl man en vrouw in Frankrijk over het algemeen veel meer op hetzelfde niveau staan, zon der dat de vrouw iets van haar vrouwelijkheid heeft ingeboet. Tegen een buitenlandse vrouw is een Nederlandse man in de regel uiterst voorkomend. Wat dat be treft kan ik geen kwaad woord van hem zeggen. Maar dikwijls brandt de vraag me op de lippen: Bent u tegen uw eigen vrouw óók zo aardig? Aldus deze Parisienne. Ze woont al Jaren In ona land. Vindt dat ze gelijk heeft?

Krantenbank Zeeland

Watersnood documentatie 1953 - kranten | 1953 | | pagina 2