Het gaat om diep of plat en bril of geen bril Jan Klaassen: de man die alles mag wat wij niet mogen Jaar 1953 - D Zenuwen naar de slop er! Met Bestevaer Charles het zeegat uit Stoer, sterk, wild, om niet te zeggen woest Polygoon op Texel en in vernield Zierikzee Oude bekenden Jullie spelen zelf mee! Madame Simon houdt niet van mist Martini lacht mee in z'n kast. Naar het Licht Bruintje Beer gaat vissen BRAM droomt een bange droom het vrije volk zaterdag 21 februari 1953 pagina 7 Diep of plat en bril OF GEEN bril, DAAR gaat het sinds enige weken in de film wereld om. en als het publiek wil, zal het diep zonder bril worden. De film-producenten willen wel. Ze staan te trappelen van onge duld om op grote schaal „ruimte lijke" films te gaan maken, films met de een of andere suggestie van diepte in het beeld. Wat al tientallen jaren niets meer dan een aardig grapje was, een bijzon dere „stunt" voor verwende bio scoopbezoekers. wordt nu een ern stige zaak van geduchte hoeveel heden geld. Hollywood galmt van. Grote Uit spraken van Grote Figuren over een Nieuwe Phase van de film, alles met hoofdleters. Iedereen probeert in de filmgeschiedenis een plaatsje te ver overen, nu er eindelijk weer eens een kans is. En er wordt door iedereen met allebei de handen gerekend Eric Johnston, voorzitter van de Amerikaanse Vereniging van Pro ducers, zei: „Dit jaar zal bekend staan als het jaar 1953-D" (3-D voor drie-dimensionaal, ofte wel ruimte lijk). Spyros P. Skouras, president van de machtige Twentieth Century Fox. verklaarde, dat zijn maatschap pij in de nabije toekomst alleen nog maar ruimtelijke films gaat produ ceren met de vindingen van een Franse professor. Darryl F. Zanuck productie leider van de Fox, zei: „In October van dit jaar zal de filmindustrie een periode inluiden die te vergelijken is met 1927, toen wij naar het geluid overschakelden". Mejuffrouw LoucUa Parsons, gevreesd geruchten-journaliste en schrijvende babbelkous, zei: „Sinds de atoom-bom heeft niets de film-indus trie zó geschokt". Verbouwing bioscopen Te New York hebben theater directeuren vergaderd met film-inge nieurs over de vraag, hoe de biosco pen voor de derde dimensie verbouwd moeten worden en wat dat gaat kos ten. Insiders verwachten, dat spoedig 2500 Amerikaanse theaters hun appa ratuur en hun inrichting zullen wij zigen. De Arthur Rankmaatschappij in Engeland, die zowel het fabriceren als het vertonen van films in eigen hand houdt, is reeds met het ver bouwen van verscheidene bioscopen begonnen en kondigde verdere maat regelen aan. In vier Engelse steden tegelijk gaat de volgende maand de première van de eerste „diepe" Ame rikaanse speelfilm, een jungle-ge schiedenis, getiteld „Bwana-Duivcl". Schijnt de kwestie DIEP OF PLAT, dus in de diepte te wor den opgelost, de vraag BRIL OF GEEN BRIL is nog niet defini tief beantwoord door alle be langhebbenden. Dubbel plat. Het systeem van een dubbel plat bééld, dat door een speciale bril voor de toeschouwer omgetoverd wordt in één enkel ruimtelijk beeld, is door de Engelsen ter gele genheid van het Festival of Britain geperfectionneerd. Rotterdam kon het indertijd in C i n e a c bewonderen. of enkel hol De Amerikanen stellen hier tegen over een andere methode (Cinerama of Cinemascope geheten). Hierbij is de ruimte niet „echt" maar een illu sie, die bereikt wordt door één enkel zeer breed beeld als het ware om het publiek heen te zetten met een extra groot, hol gebogen scherm. Men wordt in de handeling opgenomen, men moet ook om zich heen kijken en niet alleen meer van boven naar beneden. De wilde dieren en de gangsters be stormen de zaal, het water spat over de stoelen, en de happy-ending om armt allen. Het geluid verplaatst zich ruimtelijk langs een ring van luid sprekers in de zaal. Het effect schijnt buitengewoon realistisch en opwin dend te zijn. In New York kunnen de mensen er niet genoeg van krijgen. Het dragen van de gekleurde of gepo lariseerde bril Is er niet bij nodig en dat zal het wel gemakkelijker maken, in de illusie te komen. Voorzetlens De Cinemascope waarmee Fox aan de slag gaat, fotografeert en projec teert films door een voorzet-lens op de normale toestellen. Onvermijdelijk is echter het 2'i maal vergroten en anderhalve meter „uithollen" van het witte doek, een operatie, die bij de gebrilde diepte achterwege kan blij ven. Maar daarbij is een met spiege lend metaal bewerkt scherm nodig en een Ingewikkelde electrlsche koppe ling der projectors. Bezwaren gelden dus aan belde kanten. Fox startte Maandag met de opna men van de eerste Clnemascope-film van niet-documentaire aard: „The Robe", „De mantel". Krijgen wij in Ncdcrlanl de holle ruimte ook? De theater-exploitanten zullen op den duur wel moeten mee doen. Maar het zou ons niet verbazen als zij het dan in menige stad als argument voor verlaging van de ver makelijkheidsbelasting gingen ge bruiken. Gouden Adelaar-mysterie HIJ KIJKT DIEP. Professor Henri C hrétien, een 74-jarige Franse geleerde, is de uitvinder van de Cinemascope, een nieuwe methode om films „ruimte" te geven. Hoe dat gaat, leest u in nevenstaand artikel. Het mysterie van de Gouden Ade laar behelst de geschiedenis van de Nederlandse verzetsman Vincent van der Lyn (Paul Henreid), die naar het neutrale Lissabon komt om contact te leggen met een groep ondergrond se strijders uit andere landen, die wordt geleid door zekere Quantanil- la (Sydney Greenstreet)Hij ontmoet die mannen, maar voordien komt hij in aanraking met de verblindende schoonheid Irene, vrouw van een lid van de Duitse ambassade (Hedy La- marr) Er begint dan een serie avonturen, die dank zij voortreffelijke regie zo ongemeen spannend zijn, dat 't hart je vaker dan goed is naar de keel gaten hupt. Vooral de tien minuten waarin de verrader in de verzets groep ontmaskerd moet worden, zijn ondraaglijk en slopend van emotie. De reeds genoemde spelers en Pe ter Lorre en Victor Francen, alle vijf klinkende namen dus. geven het bes te wat in hen is. Van spionnage, contra-spionnage, moed, verraad, list, liefde, sensatie, mysterie en meer van dergelijke ingrediënten hebben zij een sterke cocktail gemixt, die alleen maar gedronken kan worden door mensen met zenuwen als staal kabels. De anderen slaken menige angstige schreeuw of gil. Zoals gis teravond in VICTORIA en COLOS SEUM. (LUTUSCA). Oorlog ter zee is geen ;rap, maar onder commando van ad miraal Charles Laughton bezit een gevecht tussen een Amerikaans kon vooi en een Japans slagschip toch heel wat leuke kanten. Charles, die op een aangeklede boei lijkt, kan bul deren als een stuk geschut, veront waardigd proesten als een zeehond en onverwachte commando's lance ren als even zovele torpedo's. De tor pedo's worden ontvangen en verder afgevuurd door Brian Donlevy en Robert Taylor, die bovendien letter lijk opgescheept zitten met twee kraamvrouwen en twintig baby's. Kortom, oud en jong zijn „Klaar voor actie" en als u het zo lachend bekijkt, krijgt u zin om mee te doen. En dat zal.wel de bedoeling zijn van deze niet gloednieuwe, Amerikaanse film. De Amerikanen hebben een nieuwe „wetenschappelijke" griezel film gemaakt: „Het magnetische monster", schokkend verhaal over een nieuw radio-actief element, dat de aarde dreigt te vernietigen. Richard Carlson en King Donovan spelen hoofdrollen. Uw wekelijkse dosis kracht, stoer, wild, om niet te zeggen woestheid, kunt u deze week gaan halen in HARMONIE, waar de Sioux-In- dianen in opstand komen tegen het steeds verder opdringen van de blan ken. Het verhaal van „De Duivels- brigade" speelt in de tweede helft van de negentiende eeuw, toen men van het vechten nog een soort spor tieve kunst maakte. De spanning, aangezet door technicolor, is groot. Gebeurt er nog wat anders dan vech ten? En of! Ray Milland en Helene Carter beminnen elkaar en geen In diaan kan dat verhinderen, al doen ze erg hun best. O CAPITOL, waar „The Cimarron Kid" behendig zijn revolvers han teert en met een bende desperado's banken en treinen berooft. Tot kort voor het einde vraagt men zich af, hoe dat nou met de gerechtigheid moet, want „the Kid" is geenszins een onsympathieke schurk; integen deel, de rol wordt door Audie Mur phy innemend vertolkt. Het begin van de film laat ons zien, hoe de jongeman, die een paar jaar onschul dig in de gevangenis heeft gezeten, door de maatschappij als het ware tot de misdaad gedwongen wordt. Hij sluit zich aan bij een beruchte ro versbende en helpt met af en toe een tikje gewetenswroeging mee, het wil de Westen te terroriseren. Als de lei der van de bende sneuvelt, neemt „the Kid" zijn baantje over. Bij een laatste overval ontvallen hem zijn mannen en mede door de invloed van een knappe jongedame geeft hij zich aan de justitie over om later „een nieuw leven te gaan beginnen". Zo wordt aan de gerechtigheid dan toch nog ruimschoots voldaan. Camera en technicolor zijn in de film zeer bekwaam gehanteerd. POLYGOON VRAAGT OOK DEZE WEEK in een fraai gefotogra feerde, goed gemonteerde serie opnamen onze aandacht voor de gevolgen van de watersnood. Op deze wijze vervult zij haar taak zoals het behoort: onze ogen door het oog van de camera richten op een zaak, die ons allemaal aangaat, nog elke dag, zolang leed en schade nog niet geleden zijn. We zien de Koningin op Texel, bij de uiterste grens van land en zee. We zien de maatregelen, die genomen werden om de dreigende springvloed, o.a. aan de Schielandse Hoge Zeedijk te stuiten. De dijken opgehoogd met zandzakken, de deuren gesloten met vloedplanken, het afbreken van Duitse bunkers. En dan zien we Duitsers helpen bij de M o e r d ij k, met de Milanese brandweer, die er de leren helmen bij ophoudt. Ten slotte de onbe schrijfelijke ravage in Zierikzee, de modder, het puin. en de verplichte evacuatie van het stadje. De mensen, die maar een beetje wuiven, het kind dat heel aandachtig met haar pop speelt: en de honden, opgevangen door dc politie. Allemaal kleine fragmenten van deze grote, grote ramp. ANNE BAXTER PRINSES, waar een dierlijk woeste, maar zeer menselijk bange misdadiger over de loop van een re volver een groepje mensen terrori seert. „De wet der wetlozen" geldt; wie een wapen heeft, regeert, tot er anderen komen met wapens. En die anderen zijn in aantocht naar de blokhut in het gebergte; de desperado wordt er door een loeiende sneeuw storm net zo onverbiddelijk gevangen gehouden als zijn gevangenen door hem en er is dus eigenlijk voor nie mand in het gezelschap hoop op leven. Een sinistere situatie, die Sartre zou kunnen interesseren en dde voor regisseur Joseph M. Newman aanleiding was tot een bijzonder strak gemaakte, suggestieve film in het vaak zo slordige en goedkope Wiid- West-genre. Een angstaanjagende bandieten-rol van Cameron Mitchell trekt de spanning maximaal op, en er is goed spel van Anne („All about Eve") Baxter Miriam Hopkins en Dale Robertson. ARENA prolongeert de nieuwe Ne derlandse film „Sterren stralen overal". CINEAC kan maar steeds niet ge noeg krijgen van „De verboden vrucht". LUXOR houdt het nog een week met „Anna", die eigenlijk Silvana heet. 'T VENSTER prolongeert „La Ronde" van Max Ophuls. REX brengt een grote oorlogsfilm in reprise, „Iwo Jima". Gene Tierney gaat een hoofdrol spelen in een nieuwe Engelse film. die „Een dag kattekwaad" gaat heten en in een school speelt. Kennen jullie Jan Klaassen? Wat een vraag! Maar kennen jullie meneer Martini? Nu kijk je een beetje bedenkelijk; nee, van hem beb je waarschijnlijk nooit of alleen maar vluchtig gehoord. En toch heb je elke keer, als je Jan Klaassen de politie voor de gek zag houden en ruzie hoorde maken, meneer Martini of één van zijn collega's gehoord. Maar je hebt ze niet gezien. Daar hebben ze wel voor gezorgd. Ze vinden, dat Jan Klaassen Jan Klaassen moet blij ven en zijn tevreden met hun plaatsje achter de schermen. Achter de schermen... dat betekent de kast, waar meestal één man maar net in kan zitten en waar toch een hele wereld uit komt. Als jullie Jan Klaassen zagen, een beetje kibbelend met Katrijn, de Dood-van-Pierlala voor de gek hou dend of zich verstoppend voor een agent, heb je er waarschijnlijk wei nig over nagedacht, dat er een man in die poppenkast zat. Toch is dat natuurlijk zo. Een man, die veel van kinderen houdt en dat wist je denk ik ok niet die jullie net zo hard nodig heeft als jullie hem. Jul lie spelen mee. Jullie waarschuwen Jan. als er moeilijkheden dreigen, en jullie houden de politie en die grie zelige lange Sla-dood net zo voor de gek als Jan het zelf doet. De man in de kast weet van (e voren wel, wat voor verhaal hij jullie zal gaan vertellen. Maar hij schrijft dat verhaal meestal niet. netjes van te voren op, nee, h# wacht af wat jullie doen en zo borduurt hij samen met jullie dat verhaal af. Meneer Martini, waar ik het net al over had, is één van de „vaders" van Jan Klaassen. als je het zo eens even noemen wilt. Dat betekent dan: de „geestelijke vader", want wat Jan Klaassen zegt, dat heeft hij hem in de mond gelegd, en zo is het met de andere figuren ook. Katrijn met haar hoge kijfstemmetje is óók me neer Martini en de veldwachter met zjjn lage bas is óók meneer Martini. In zjjn kast zet hij de popren op zijn handen; een vinger in het hoofd, een vinger in elk armpje. En als Jan Klaassen de veldwachter eer. stevige roffel op zijn kraag geeft, dan slaat meneer Martini zich zelf dus met de wijsvinger van zijn ene hand op de middelvinger van de andere. Onge- zelirg om dat zo nuchter na te plui zen? Ach, waarom? Als je Jan Klaas sen ziet, vergeet je dat zó weer. Want dat is nu juist de kunst van zo'n man als meneer Martini. Hij doet je alles vergeten behalve Jan Wie houdt er nu wel van mist? Ik denk niemand. Maar voor ma dame Simon, die in Parijs woont, is deze weersgesteldheid een echt schadepostje. Want zij heeft een vreemd beroep. Er is geen mens die zo ver ixx de lucht (vliegers uitge sloten), zijn brood moet verdienen als die oude madame Simon. Zij zit namelijk de hele dag op de drie honderd meter hoge Eifeltoren. Zij moet daar aan de bezoekers panorama's van de stad verkopen, en ook zijn er elf telescopen, waar mee je veertig kilometer ver kunt kijken. En omdat ze langzamerhand haar stad wel goed kent, legt ze ook nog vaak uit wat al die gebouwen betekenen; dat is de Are de Triomphe, zegt ze, en daar heb je het Palais Royal, waar vroe ger, toen Frankrijk nog geen republiek was, de koningen woonden. Eens vond een juffrouw uit Nederland dit alles nóg niet genoeg. Ik wil graag Amster- dam ook zien, zei ze. Dan moet u de trein nemen, antwoordde madame Simon. Begrijp je waarom ze niet van mist houdt? En natuurlijk ook niet van regen? Want er komen per jaar ongeveer één millioen mensen bij haar en als het vaak slecht weer is, dan haalt ze dit cijfer met. Op feest dagen is het wel eens gebeurd dat er meer dan 15,000 naar boven liftten. En acht uur per dag staat madame Simon daar dan klaar om te ant woorden. En altijd is ze even vrien delijk. Ze zegt dat ze veel liever vreemdelingen rondleidt dan haar eigen landgenoten, die net doen of ze alles weten en soms helemaal niets weten. Daarbij komen er heus niet veel Fransen, wel uit de provincie, maar die uit Parijs denken: we kun nen er nog altijd naar toe. Net zoais jullie ouders denken: waarom moeten die kinderen een rondvaart maken door de grachten van Amsterdam? Dat kan ook best volgend jaar ge beuren I Zoals mist en regen de vijanden zijn van madame Simon, zo heef. zij ook een vriendin: haar barometer Daar tikt ze iedere avond voor ze naar bed gaat even tegenaan. Springt de naald vooruit, dan kan ze tenminste dromen van een heer lijke dag waarop zij veel prettig, maar ook nuttig werk kap verrich ten: aan haar bezoekers de mooiste stad van Frankrijk tonen, de stad en die voorsteden er bij, welke niet ver der dan veertig kilometer liggen! JACQUELINE Klaassen, die altijd de kwaaie jongen is en aie toch zo'n zacht plekje in ons hart heeft. Hoe dat nou zo komt is een vraagstuk, waar je gemakke lijk grijze haren bij zou kunnen krijgen. Kijk, iedereen heeft wel eens van de maatschappij gehoord. Dat is on ze samenleving en om die samen leving goed te laten „draaien" zijn er allemaal regels nodig, waar ieder een zich aan houdt. Iedereen moet er ook van op aan kunnen, dat de anderen zich er aan houden. Je mag niet stelen en je mag elkaar geen pijn doen. en zo zijn er nog een heleboel regels meer. Wie zich daar niet aan stoort," is eèn lastig nien zelfs een misdadiger. Dat weten we allemaal en we houden ons dus netjes aan de regels. Eén keertje uit de band Maar dat wil niet zeggen, dat we allemaal niet verschrikkelijk graag eens één enkel keertje uit de band zouden willen springen. Dat we bij voorbeeld niet eens zouden willen zeggen: we gaan gewoon niet naai school vandaag. Of: we betalen onze belasting niet We zéggen het niet-, want we weten dat onze samenleving dan in het honderd loopt. Maar nu is daar Jan Klaassen. Hij is een be schilderd stukje hout (of een prop papier) met een jasje er aan en een paar houten of plastic-handjes. Hij kan in onze echte mensen-maat schappij geen kwaad. Daarom mag hij alles, letterlijk alles. Niemand schrikt eigenlijk, als hij de deurwaarder zo'n tik op zijn plechtige hoofd geeft, dat die als een vodje over de rand van de poppen kast blijft hangen. En als hij de veldwachter te slim af is, vinden we dat eigenlijk erg mooi, al zouden we Wie wil corresponderen met Gerda Karnieisoll. Essenburgsingel 36 b, Rotterdam (m. v. 11 of 10 j.) Lieke v. Uitert, Rozenstraat 17. Tiel (j. van 14 of 15 j., liefst uit Amsterdam). Corrie van Tuil, Dahliastraat 16. Ti el (j. van 14 of 15 j.. lieft uit A'dam). Aafie Bosnia. P. R. G.straat 126 Langweer (Fr.), (m. van 15 j.). Henny Nussetder. Rekhemseweg O. 127, Doetinchem (j. van 17 j). zelf wel weten, dat de politie het heus wel bij het rechte eind heeft, als ze een losbol achterna gaat. Bokkesprongen Als we naar Jan Klaassen kijken, dromen we eigenlijk allemaal, de grote mensen net zo goed als de kin aeren. Ergens in ons achterhoofd weten we wel. dat die Jan soms héél vreemde bokkesprongen maakt, maar dat- vergeten we voor een poosje. We houden de agenten méé voor de gek en lachen de Dood in zijn gezicht uit. En als het ver haal uit is. wrijven we ons de ogen eens uit en zeggen netjes „dag agent" tegen de politieman, die onze buurman is, en hebben weer alle eer bied voor de deurwaarder, om van de Dood maar niet te spreken. Niemand zal het in zijn hoofd ha len om Jan Klaassen na te doen. Maar omdat hij de „gesjochten jon gen" was. hebben we met hem mee geleefd en hem geholpen waar we konden. Jan Klaassen bestaat al honder den jaren, minstens vijfhonderd. De inannen-in-de-kast veranderen, komen steeds weer nieuwe, maar Jan Klaassen blijft. Hij is door alle eeu wen de man. „die alles doen mag". En omdat we allemaal wel eens hele maal zouden willen doen waar we zin in hebben, blijven we altijd naar hem kijken. Tranen met tuiten Die meneer Martini, waar we het in het begin over hadden, heeft ons er van alles van verteld. Hij zei: „U zult het niet geloven, maar ik in mijn kast heb net zoveel plezier als de kinderen buiten. Soms heb ik moeite om niet in lachen uit te barsten, als ik zie hoeveel plezier zij hebben". Meneer Martini woont in Rotter dam (hij was vroeger acrobaat in een „openluchtcircus") en hij reist al jaren met zijn poppen en zijn kast een mooi oud-Hpllands huisje door het land. Hij is één van die mannen, die jullie op de kermis tranen met tuiten doen lachen, op de kermis of zo maar ergens op een plein. Maar vergeet hem en zijn colle ga's gerust, dat vinden ze niet erg. Let alleen maar op Jan Klaassen, als je dat ventje met zijn puntmuts ergens tegenkomt. Want. Jan Klaas sen is de hoofdpersoon. De man met al die stemmen en met zijn lenige vingers blijft achter de schermen. ANNEKE BOUMAN Hele klas werkt aan één schilderij In Frankrijk is het heel gewoon als de onderwijzer tegen de klas zegt: „Vandaag gaan we eens aan een grote tekening beginnen van drie meter lang en twee meter hoog. We doen allemaal mee en iedereen maakt een stuk van de tekening. Die stukken plakken we dan later op één reusachtig groot vel papier, zodat je bijna niet meer kunt zien. (Jat er zo veel verschillende kinderen aan mee hebben gedaan. Ik geef op het grote vel in vage lijnen de tekening aan, die we samen zullen maken. Daarna mag iedereen kiezen, welk deel hij of zij maken wlL Laten we bijvoorbeeld een kermis nemen." De mooiste schilderijen ontstaan er op die manier! Jullie kunnen het ook best eens proberen. Neem een groot stuk papier (op pakpapier of de ach terkant van behangsel komen de kleu ren ook best uit!) en beslis wat je, bijv. met je vijven, zult gaan tekenen: een sprookje, de markt,'een strand, er zijn onderwerpen genoeg. De ïeider tekent nu met krijt dunnetjes in gro te trekken de voorstelling en daarna beginnen jullie allemaal met kleur krijt of waterverf aan een deel, nadat het papier op de grond is gelegd of tegen de wand is geprikt. De klein tjes mogen ook meedoen, die kunnen soms prachtig poppetjes of bloemen tekenen. Zo nu en dan ga je met Je allen op een afstand staan, dan zie je beter of het goed wordt. Een heerlijk werk om op een regenachtige Zondag te doen! De oplossing van het raadsel daï vorige week op het kalenderblaadje stond, luidt: Wolga Ebro Elbe Donau. De prijswinnaars zijn deze keer: Bert v. d. Waals. Lindestraat 12. Leiden; Janny Wolthuis, Nieuwen- dammerdijk 99. Amsterdam Nrd; Leo Schoonhoven. Groningerstraat weg 111. Leeuwarden. Zij mogen een boek kiezen uit het volgende lijstje en hun keus schrij ven aan Uitgeverij De Arbeiderspers. Hekelveld 15. Amsterdam. C. E. Pothast—Gimberg: Gijs en Geesje (10—14 jaar); Bep Otten: De egeltjes (1014 jaar); Maurits Dek ker: De Toverdoos (6—9 jaar); Til Brugman: Tijl Nix, de tranendroger (1014 jaar); Tjeerd Adema: De zilveren scheepjes (12—16 jaar); Jean Dulieu: Het winterboek van Paulus (5—15 jaar); S. Franke: Siebe van de Dijkhoeve (12—16 jaar); C. E. Pothast—Gimberg: Rondom de toren (1014 jaar); J. Zwiers: Schipper hou je roer recht (1417 jaar); Annie M. G. Schmidt: Dit is de spin Sebastiaan (van 6 jaar af) Jens Sigsgaard: Jantje in zijn eentje (6—7 jaar); C. E. Pothast—Gimberg: De pluizen van de paardebloem (812 jaar); A. Pleysier: De kinde ren van de muizenbarbier (8—12 jaar). Er was eens een beertje, dat Bruintje heette. Het was zomer en erg warm. Hij had er zin in om te vissen. Zou hij vragen of het mocht? Vooruit, ik vraag, dacht hij en hij vroeg: „Moeder, mag ik vissen"? Moeder vond het goed. Hij pakte de hengel en een emmer en ging aan het vissen. Hij was nog geen uur bezig of hij ging al spelen. Daar kwam Reintje de Vos aan. Hij zag de hengel en ging toen aan het vissen. Bruin wou naar huis gaan maar de hengel en de emmer waren weg. En vader had nog zo gezegd, dat hij alles weer mee moest nemen. En nou was het weg. Hullend ging hij naar huis. En het einde was. dat hij een pak op zijn brume broek kreeg. ANNEKE DIJKSTRA, Adriaan van Ostadestr. 93A Groningen. <10 jaar Deze keer heeft de 8-jarige Sijtse Wagenmakers. Govert Flinckstraat 19, Leeuwarden, de prijs (een boek) voor het beste vervolg op het verhaal van Bram, het paard van de schillenboer, Jullie weten het: Bram heeft een toverappeltje opge geten en is van een arm paard het paard van de Koning geworden, dat in het Paleis woont en bij de Koning en het Prinsesje aan tafel eet. Hij slaapt zelfs in een koninklijk bed met een zijden pyjama aan, want hij heeft door die appel toverkracht ge kregen en kan zich immers wensen wat hij maar wil! Sijtse heeft hem nu een beetje bang laten dromen, maar als Bram over die schrik heen ls, gaat hij weer een prettige dag beleven. Wat hij die dag beleeft, moeten jullie maar be denken. Je weet, dat Bram door die Vierde vervolg toverkracht tot de gekste dingen ln staat ls. Misschien komt hij z'n ouwe jaas, de schillenboer, wel tegen en bezorgt hij die een pleziertje. Ik ben benieuwd, wat Jullie er van te recht brengen. De tekeningen en het vervolgverhaal moeten vóór Woens dag 3.s. worden gestuurd naar: Marike, Het Vrije Volkje, Hekelveld 15, Amsterdam. In de hoek van de enveloppe zetten: Bram, het paard, dat toveren kan! En hier is dan Sijtse's vervolg: Bram sliep al gauw heerlijk. Hij snurkte dal het een aard had: grrrr. grrrrr En hij droomde de ene droom na de andere. De mooiste droom was, dat hij schaatsen ging rijden met het Prin sesje. Ze zwierden lustig over het ijs. totdat opeens ivat icas dat? Krak, zei het ijs. Help, help. gilde Bram. Toen werd hij wakker. Hij had blijkbaar zo rumoerig gedroomd en zo met z'n poten om zich heen ge slagen, dat hij nu naast het bed lag. (Wordt docr jullie vervolgd

Krantenbank Zeeland

Watersnood documentatie 1953 - kranten | 1953 | | pagina 4