Het gaat om diep of plat
en bril of geen bril
Jan Klaassen: de man die alles
mag wat wij niet mogen
Jaar 1953 - D
Zenuwen naar
de slop
er!
Met Bestevaer
Charles het
zeegat uit
Stoer, sterk, wild, om
niet te zeggen woest
Polygoon op Texel en
in vernield Zierikzee
Oude bekenden
Jullie spelen
zelf mee!
Madame Simon
houdt niet
van mist
Martini lacht mee in z'n kast.
Naar het Licht
Bruintje Beer
gaat vissen
BRAM droomt een bange droom
het vrije volk zaterdag 21 februari 1953
pagina 7
Diep of plat en bril
OF GEEN bril, DAAR
gaat het sinds
enige weken in de film
wereld om. en als het
publiek wil, zal het diep
zonder bril worden.
De film-producenten willen wel.
Ze staan te trappelen van onge
duld om op grote schaal „ruimte
lijke" films te gaan maken, films
met de een of andere suggestie
van diepte in het beeld. Wat al
tientallen jaren niets meer dan
een aardig grapje was, een bijzon
dere „stunt" voor verwende bio
scoopbezoekers. wordt nu een ern
stige zaak van geduchte hoeveel
heden geld.
Hollywood galmt van. Grote Uit
spraken van Grote Figuren over een
Nieuwe Phase van de film, alles met
hoofdleters. Iedereen probeert in de
filmgeschiedenis een plaatsje te ver
overen, nu er eindelijk weer eens een
kans is. En er wordt door iedereen
met allebei de handen gerekend
Eric Johnston, voorzitter van
de Amerikaanse Vereniging van Pro
ducers, zei: „Dit jaar zal bekend
staan als het jaar 1953-D" (3-D voor
drie-dimensionaal, ofte wel ruimte
lijk).
Spyros P. Skouras, president
van de machtige Twentieth Century
Fox. verklaarde, dat zijn maatschap
pij in de nabije toekomst alleen nog
maar ruimtelijke films gaat produ
ceren met de vindingen van een
Franse professor.
Darryl F. Zanuck productie
leider van de Fox, zei: „In October
van dit jaar zal de filmindustrie een
periode inluiden die te vergelijken is
met 1927, toen wij naar het geluid
overschakelden".
Mejuffrouw LoucUa Parsons,
gevreesd geruchten-journaliste en
schrijvende babbelkous, zei: „Sinds de
atoom-bom heeft niets de film-indus
trie zó geschokt".
Verbouwing bioscopen
Te New York hebben theater
directeuren vergaderd met film-inge
nieurs over de vraag, hoe de biosco
pen voor de derde dimensie verbouwd
moeten worden en wat dat gaat kos
ten. Insiders verwachten, dat spoedig
2500 Amerikaanse theaters hun appa
ratuur en hun inrichting zullen wij
zigen. De Arthur Rankmaatschappij
in Engeland, die zowel het fabriceren
als het vertonen van films in eigen
hand houdt, is reeds met het ver
bouwen van verscheidene bioscopen
begonnen en kondigde verdere maat
regelen aan. In vier Engelse steden
tegelijk gaat de volgende maand de
première van de eerste „diepe" Ame
rikaanse speelfilm, een jungle-ge
schiedenis, getiteld „Bwana-Duivcl".
Schijnt de kwestie DIEP OF
PLAT, dus in de diepte te wor
den opgelost, de vraag BRIL OF
GEEN BRIL is nog niet defini
tief beantwoord door alle be
langhebbenden.
Dubbel plat.
Het systeem van een dubbel plat
bééld, dat door een speciale bril
voor de toeschouwer omgetoverd
wordt in één enkel ruimtelijk
beeld, is door de Engelsen ter gele
genheid van het Festival of Britain
geperfectionneerd. Rotterdam kon het
indertijd in C i n e a c bewonderen.
of enkel hol
De Amerikanen stellen hier tegen
over een andere methode (Cinerama
of Cinemascope geheten). Hierbij is
de ruimte niet „echt" maar een illu
sie, die bereikt wordt door één enkel
zeer breed beeld als het ware om het
publiek heen te zetten met een extra
groot, hol gebogen scherm. Men wordt
in de handeling opgenomen, men
moet ook om zich heen kijken en niet
alleen meer van boven naar beneden.
De wilde dieren en de gangsters be
stormen de zaal, het water spat over
de stoelen, en de happy-ending om
armt allen. Het geluid verplaatst zich
ruimtelijk langs een ring van luid
sprekers in de zaal. Het effect schijnt
buitengewoon realistisch en opwin
dend te zijn. In New York kunnen de
mensen er niet genoeg van krijgen.
Het dragen van de gekleurde of gepo
lariseerde bril Is er niet bij nodig en
dat zal het wel gemakkelijker maken,
in de illusie te komen.
Voorzetlens
De Cinemascope waarmee Fox aan
de slag gaat, fotografeert en projec
teert films door een voorzet-lens op
de normale toestellen. Onvermijdelijk
is echter het 2'i maal vergroten en
anderhalve meter „uithollen" van het
witte doek, een operatie, die bij de
gebrilde diepte achterwege kan blij
ven. Maar daarbij is een met spiege
lend metaal bewerkt scherm nodig en
een Ingewikkelde electrlsche koppe
ling der projectors. Bezwaren gelden
dus aan belde kanten.
Fox startte Maandag met de opna
men van de eerste Clnemascope-film
van niet-documentaire aard: „The
Robe", „De mantel".
Krijgen wij in Ncdcrlanl de holle
ruimte ook? De theater-exploitanten
zullen op den duur wel moeten mee
doen. Maar het zou ons niet verbazen
als zij het dan in menige stad als
argument voor verlaging van de ver
makelijkheidsbelasting gingen ge
bruiken.
Gouden Adelaar-mysterie
HIJ KIJKT DIEP. Professor
Henri C hrétien, een 74-jarige
Franse geleerde, is de uitvinder
van de Cinemascope, een nieuwe
methode om films „ruimte" te
geven. Hoe dat gaat, leest u in
nevenstaand artikel.
Het mysterie van de Gouden Ade
laar behelst de geschiedenis van de
Nederlandse verzetsman Vincent van
der Lyn (Paul Henreid), die naar het
neutrale Lissabon komt om contact
te leggen met een groep ondergrond
se strijders uit andere landen, die
wordt geleid door zekere Quantanil-
la (Sydney Greenstreet)Hij ontmoet
die mannen, maar voordien komt hij
in aanraking met de verblindende
schoonheid Irene, vrouw van een lid
van de Duitse ambassade (Hedy La-
marr)
Er begint dan een serie avonturen,
die dank zij voortreffelijke regie zo
ongemeen spannend zijn, dat 't hart
je vaker dan goed is naar de keel
gaten hupt. Vooral de tien minuten
waarin de verrader in de verzets
groep ontmaskerd moet worden, zijn
ondraaglijk en slopend van emotie.
De reeds genoemde spelers en Pe
ter Lorre en Victor Francen, alle vijf
klinkende namen dus. geven het bes
te wat in hen is. Van spionnage,
contra-spionnage, moed, verraad, list,
liefde, sensatie, mysterie en meer
van dergelijke ingrediënten hebben
zij een sterke cocktail gemixt, die
alleen maar gedronken kan worden
door mensen met zenuwen als staal
kabels. De anderen slaken menige
angstige schreeuw of gil. Zoals gis
teravond in VICTORIA en COLOS
SEUM.
(LUTUSCA). Oorlog ter zee is geen
;rap, maar onder commando van ad
miraal Charles Laughton bezit een
gevecht tussen een Amerikaans kon
vooi en een Japans slagschip toch
heel wat leuke kanten. Charles, die
op een aangeklede boei lijkt, kan bul
deren als een stuk geschut, veront
waardigd proesten als een zeehond
en onverwachte commando's lance
ren als even zovele torpedo's. De tor
pedo's worden ontvangen en verder
afgevuurd door Brian Donlevy en
Robert Taylor, die bovendien letter
lijk opgescheept zitten met twee
kraamvrouwen en twintig baby's.
Kortom, oud en jong zijn „Klaar
voor actie" en als u het zo lachend
bekijkt, krijgt u zin om mee te doen.
En dat zal.wel de bedoeling zijn van
deze niet gloednieuwe, Amerikaanse
film.
De Amerikanen hebben een
nieuwe „wetenschappelijke" griezel
film gemaakt: „Het magnetische
monster", schokkend verhaal over
een nieuw radio-actief element, dat
de aarde dreigt te vernietigen.
Richard Carlson en King Donovan
spelen hoofdrollen.
Uw wekelijkse dosis kracht, stoer,
wild, om niet te zeggen woestheid,
kunt u deze week gaan halen in
HARMONIE, waar de Sioux-In-
dianen in opstand komen tegen het
steeds verder opdringen van de blan
ken. Het verhaal van „De Duivels-
brigade" speelt in de tweede helft
van de negentiende eeuw, toen men
van het vechten nog een soort spor
tieve kunst maakte. De spanning,
aangezet door technicolor, is groot.
Gebeurt er nog wat anders dan vech
ten? En of! Ray Milland en Helene
Carter beminnen elkaar en geen In
diaan kan dat verhinderen, al doen
ze erg hun best.
O CAPITOL, waar „The Cimarron
Kid" behendig zijn revolvers han
teert en met een bende desperado's
banken en treinen berooft. Tot kort
voor het einde vraagt men zich af,
hoe dat nou met de gerechtigheid
moet, want „the Kid" is geenszins
een onsympathieke schurk; integen
deel, de rol wordt door Audie Mur
phy innemend vertolkt. Het begin
van de film laat ons zien, hoe de
jongeman, die een paar jaar onschul
dig in de gevangenis heeft gezeten,
door de maatschappij als het ware
tot de misdaad gedwongen wordt. Hij
sluit zich aan bij een beruchte ro
versbende en helpt met af en toe een
tikje gewetenswroeging mee, het wil
de Westen te terroriseren. Als de lei
der van de bende sneuvelt, neemt
„the Kid" zijn baantje over. Bij een
laatste overval ontvallen hem zijn
mannen en mede door de invloed van
een knappe jongedame geeft hij zich
aan de justitie over om later „een
nieuw leven te gaan beginnen". Zo
wordt aan de gerechtigheid dan toch
nog ruimschoots voldaan.
Camera en technicolor zijn in de
film zeer bekwaam gehanteerd.
POLYGOON VRAAGT OOK DEZE WEEK in een fraai gefotogra
feerde, goed gemonteerde serie opnamen onze aandacht voor de
gevolgen van de watersnood. Op deze wijze vervult zij haar taak zoals
het behoort: onze ogen door het oog van de camera richten op een
zaak, die ons allemaal aangaat, nog elke dag, zolang leed en schade
nog niet geleden zijn.
We zien de Koningin op Texel, bij de uiterste grens van land en zee. We
zien de maatregelen, die genomen werden om de dreigende springvloed, o.a.
aan de Schielandse Hoge Zeedijk te stuiten. De dijken opgehoogd
met zandzakken, de deuren gesloten met vloedplanken, het afbreken van
Duitse bunkers. En dan zien we Duitsers helpen bij de M o e r d ij k, met de
Milanese brandweer, die er de leren helmen bij ophoudt. Ten slotte de onbe
schrijfelijke ravage in Zierikzee, de modder, het puin. en de verplichte
evacuatie van het stadje. De mensen, die maar een beetje wuiven, het kind
dat heel aandachtig met haar pop speelt: en de honden, opgevangen door
dc politie. Allemaal kleine fragmenten van deze grote, grote ramp.
ANNE BAXTER
PRINSES, waar een dierlijk
woeste, maar zeer menselijk bange
misdadiger over de loop van een re
volver een groepje mensen terrori
seert. „De wet der wetlozen" geldt;
wie een wapen heeft, regeert, tot er
anderen komen met wapens. En die
anderen zijn in aantocht naar de
blokhut in het gebergte; de desperado
wordt er door een loeiende sneeuw
storm net zo onverbiddelijk gevangen
gehouden als zijn gevangenen door
hem en er is dus eigenlijk voor nie
mand in het gezelschap hoop op
leven. Een sinistere situatie, die
Sartre zou kunnen interesseren en
dde voor regisseur Joseph M. Newman
aanleiding was tot een bijzonder strak
gemaakte, suggestieve film in het
vaak zo slordige en goedkope Wiid-
West-genre. Een angstaanjagende
bandieten-rol van Cameron Mitchell
trekt de spanning maximaal op, en er
is goed spel van Anne („All about
Eve") Baxter Miriam Hopkins en
Dale Robertson.
ARENA prolongeert de nieuwe Ne
derlandse film „Sterren stralen
overal".
CINEAC kan maar steeds niet ge
noeg krijgen van „De verboden
vrucht".
LUXOR houdt het nog een week
met „Anna", die eigenlijk Silvana
heet.
'T VENSTER prolongeert „La
Ronde" van Max Ophuls.
REX brengt een grote oorlogsfilm
in reprise, „Iwo Jima".
Gene Tierney gaat een hoofdrol
spelen in een nieuwe Engelse film.
die „Een dag kattekwaad" gaat heten
en in een school speelt.
Kennen jullie Jan Klaassen? Wat een vraag! Maar kennen
jullie meneer Martini? Nu kijk je een beetje bedenkelijk; nee,
van hem beb je waarschijnlijk nooit of alleen maar vluchtig
gehoord. En toch heb je elke keer, als je Jan Klaassen de
politie voor de gek zag houden en ruzie hoorde maken, meneer
Martini of één van zijn collega's gehoord.
Maar je hebt ze niet gezien. Daar hebben ze wel voor
gezorgd. Ze vinden, dat Jan Klaassen Jan Klaassen moet blij
ven en zijn tevreden met hun plaatsje achter de schermen.
Achter de schermen... dat betekent de kast, waar meestal
één man maar net in kan zitten en waar toch een hele wereld
uit komt.
Als jullie Jan Klaassen zagen, een
beetje kibbelend met Katrijn, de
Dood-van-Pierlala voor de gek hou
dend of zich verstoppend voor een
agent, heb je er waarschijnlijk wei
nig over nagedacht, dat er een man
in die poppenkast zat. Toch is dat
natuurlijk zo. Een man, die veel van
kinderen houdt en dat wist je
denk ik ok niet die jullie net zo
hard nodig heeft als jullie hem. Jul
lie spelen mee. Jullie waarschuwen
Jan. als er moeilijkheden dreigen, en
jullie houden de politie en die grie
zelige lange Sla-dood net zo voor de
gek als Jan het zelf doet.
De man in de kast weet van (e
voren wel, wat voor verhaal hij jullie
zal gaan vertellen. Maar hij schrijft
dat verhaal meestal niet. netjes van
te voren op, nee, h# wacht af wat
jullie doen en zo borduurt hij samen
met jullie dat verhaal af.
Meneer Martini, waar ik het net
al over had, is één van de „vaders"
van Jan Klaassen. als je het zo eens
even noemen wilt. Dat betekent dan:
de „geestelijke vader", want wat Jan
Klaassen zegt, dat heeft hij hem
in de mond gelegd, en zo is het met
de andere figuren ook. Katrijn met
haar hoge kijfstemmetje is óók me
neer Martini en de veldwachter met
zjjn lage bas is óók meneer Martini.
In zjjn kast zet hij de popren op
zijn handen; een vinger in het hoofd,
een vinger in elk armpje. En als Jan
Klaassen de veldwachter eer. stevige
roffel op zijn kraag geeft, dan slaat
meneer Martini zich zelf dus met de
wijsvinger van zijn ene hand op de
middelvinger van de andere. Onge-
zelirg om dat zo nuchter na te plui
zen? Ach, waarom? Als je Jan Klaas
sen ziet, vergeet je dat zó weer.
Want dat is nu juist de kunst van
zo'n man als meneer Martini. Hij
doet je alles vergeten behalve Jan
Wie houdt er nu wel van mist?
Ik denk niemand. Maar voor ma
dame Simon, die in Parijs woont,
is deze weersgesteldheid een echt
schadepostje. Want zij heeft een
vreemd beroep. Er is geen mens die
zo ver ixx de lucht (vliegers uitge
sloten), zijn brood moet verdienen
als die oude madame Simon. Zij
zit namelijk de hele dag op de drie
honderd meter hoge Eifeltoren.
Zij moet daar aan de bezoekers
panorama's van de stad verkopen,
en ook zijn er elf telescopen, waar
mee je veertig kilometer ver kunt
kijken. En omdat ze langzamerhand
haar stad wel goed
kent, legt ze ook
nog vaak uit wat
al die gebouwen
betekenen; dat is de
Are de Triomphe,
zegt ze, en daar
heb je het Palais
Royal, waar vroe
ger, toen Frankrijk
nog geen republiek
was, de koningen
woonden. Eens vond
een juffrouw uit
Nederland dit alles
nóg niet genoeg. Ik
wil graag Amster-
dam ook zien, zei
ze. Dan moet u de
trein nemen, antwoordde madame
Simon.
Begrijp je waarom ze niet van
mist houdt? En natuurlijk ook niet
van regen? Want er komen per jaar
ongeveer één millioen mensen bij
haar en als het vaak slecht weer is,
dan haalt ze dit cijfer met. Op feest
dagen is het wel eens gebeurd dat er
meer dan 15,000 naar boven liftten.
En acht uur per dag staat madame
Simon daar dan klaar om te ant
woorden. En altijd is ze even vrien
delijk. Ze zegt dat ze veel liever
vreemdelingen rondleidt dan haar
eigen landgenoten, die net doen of
ze alles weten en soms helemaal niets
weten. Daarbij komen er heus niet
veel Fransen, wel uit de provincie,
maar die uit Parijs denken: we kun
nen er nog altijd naar toe. Net zoais
jullie ouders denken: waarom moeten
die kinderen een rondvaart maken
door de grachten van Amsterdam?
Dat kan ook best volgend jaar ge
beuren I
Zoals mist en regen de vijanden
zijn van madame Simon, zo heef.
zij ook een vriendin: haar barometer
Daar tikt ze iedere avond voor ze
naar bed gaat even tegenaan.
Springt de naald vooruit, dan kan
ze tenminste dromen van een heer
lijke dag waarop zij veel prettig,
maar ook nuttig werk kap verrich
ten: aan haar bezoekers de mooiste
stad van Frankrijk tonen, de stad en
die voorsteden er bij, welke niet ver
der dan veertig kilometer liggen!
JACQUELINE
Klaassen, die altijd de kwaaie jongen
is en aie toch zo'n zacht plekje in
ons hart heeft. Hoe dat nou zo komt
is een vraagstuk, waar je gemakke
lijk grijze haren bij zou kunnen
krijgen.
Kijk, iedereen heeft wel eens van
de maatschappij gehoord. Dat is on
ze samenleving en om die samen
leving goed te laten „draaien" zijn
er allemaal regels nodig, waar ieder
een zich aan houdt. Iedereen moet
er ook van op aan kunnen, dat de
anderen zich er aan houden. Je mag
niet stelen en je mag elkaar geen
pijn doen. en zo zijn er nog een
heleboel regels meer. Wie zich daar
niet aan stoort," is eèn lastig nien
zelfs een misdadiger. Dat weten we
allemaal en we houden ons dus netjes
aan de regels.
Eén keertje uit de band
Maar dat wil niet zeggen, dat we
allemaal niet verschrikkelijk graag
eens één enkel keertje uit de band
zouden willen springen. Dat we bij
voorbeeld niet eens zouden willen
zeggen: we gaan gewoon niet naai
school vandaag. Of: we betalen onze
belasting niet We zéggen het niet-,
want we weten dat onze samenleving
dan in het honderd loopt. Maar nu
is daar Jan Klaassen. Hij is een be
schilderd stukje hout (of een prop
papier) met een jasje er aan en een
paar houten of plastic-handjes. Hij
kan in onze echte mensen-maat
schappij geen kwaad. Daarom mag
hij alles, letterlijk alles.
Niemand schrikt eigenlijk, als hij
de deurwaarder zo'n tik op zijn
plechtige hoofd geeft, dat die als een
vodje over de rand van de poppen
kast blijft hangen. En als hij de
veldwachter te slim af is, vinden we
dat eigenlijk erg mooi, al zouden we
Wie wil corresponderen met
Gerda Karnieisoll. Essenburgsingel
36 b, Rotterdam (m. v. 11 of 10 j.)
Lieke v. Uitert, Rozenstraat 17.
Tiel (j. van 14 of 15 j., liefst uit
Amsterdam).
Corrie van Tuil, Dahliastraat 16.
Ti el (j. van 14 of 15 j.. lieft uit
A'dam).
Aafie Bosnia. P. R. G.straat 126
Langweer (Fr.), (m. van 15 j.).
Henny Nussetder. Rekhemseweg O.
127, Doetinchem (j. van 17 j).
zelf wel weten, dat de politie het
heus wel bij het rechte eind heeft,
als ze een losbol achterna gaat.
Bokkesprongen
Als we naar Jan Klaassen kijken,
dromen we eigenlijk allemaal, de
grote mensen net zo goed als de kin
aeren. Ergens in ons achterhoofd
weten we wel. dat die Jan soms
héél vreemde bokkesprongen maakt,
maar dat- vergeten we voor een
poosje. We houden de agenten
méé voor de gek en lachen de Dood
in zijn gezicht uit. En als het ver
haal uit is. wrijven we ons de ogen
eens uit en zeggen netjes „dag
agent" tegen de politieman, die onze
buurman is, en hebben weer alle eer
bied voor de deurwaarder, om van de
Dood maar niet te spreken.
Niemand zal het in zijn hoofd ha
len om Jan Klaassen na te doen.
Maar omdat hij de „gesjochten jon
gen" was. hebben we met hem mee
geleefd en hem geholpen waar we
konden.
Jan Klaassen bestaat al honder
den jaren, minstens vijfhonderd. De
inannen-in-de-kast veranderen,
komen steeds weer nieuwe, maar Jan
Klaassen blijft. Hij is door alle eeu
wen de man. „die alles doen mag".
En omdat we allemaal wel eens hele
maal zouden willen doen waar we
zin in hebben, blijven we altijd naar
hem kijken.
Tranen met tuiten
Die meneer Martini, waar we het
in het begin over hadden, heeft ons
er van alles van verteld. Hij zei: „U
zult het niet geloven, maar ik in
mijn kast heb net zoveel plezier als
de kinderen buiten. Soms heb ik
moeite om niet in lachen uit te
barsten, als ik zie hoeveel plezier zij
hebben".
Meneer Martini woont in Rotter
dam (hij was vroeger acrobaat in
een „openluchtcircus") en hij reist
al jaren met zijn poppen en zijn
kast een mooi oud-Hpllands
huisje door het land. Hij is één
van die mannen, die jullie op de
kermis tranen met tuiten doen
lachen, op de kermis of zo maar
ergens op een plein.
Maar vergeet hem en zijn colle
ga's gerust, dat vinden ze niet erg.
Let alleen maar op Jan Klaassen,
als je dat ventje met zijn puntmuts
ergens tegenkomt. Want. Jan Klaas
sen is de hoofdpersoon. De man met
al die stemmen en met zijn lenige
vingers blijft achter de schermen.
ANNEKE BOUMAN
Hele klas werkt aan
één schilderij
In Frankrijk is het heel gewoon als
de onderwijzer tegen de klas zegt:
„Vandaag gaan we eens aan een
grote tekening beginnen van drie
meter lang en twee meter hoog.
We doen allemaal mee en iedereen
maakt een stuk van de tekening. Die
stukken plakken we dan later op één
reusachtig groot vel papier, zodat je
bijna niet meer kunt zien. (Jat er zo
veel verschillende kinderen aan mee
hebben gedaan. Ik geef op het grote
vel in vage lijnen de tekening aan, die
we samen zullen maken. Daarna mag
iedereen kiezen, welk deel hij of zij
maken wlL Laten we bijvoorbeeld een
kermis nemen."
De mooiste schilderijen ontstaan er
op die manier! Jullie kunnen het ook
best eens proberen. Neem een groot
stuk papier (op pakpapier of de ach
terkant van behangsel komen de kleu
ren ook best uit!) en beslis wat je,
bijv. met je vijven, zult gaan tekenen:
een sprookje, de markt,'een strand,
er zijn onderwerpen genoeg. De ïeider
tekent nu met krijt dunnetjes in gro
te trekken de voorstelling en daarna
beginnen jullie allemaal met kleur
krijt of waterverf aan een deel, nadat
het papier op de grond is gelegd of
tegen de wand is geprikt. De klein
tjes mogen ook meedoen, die kunnen
soms prachtig poppetjes of bloemen
tekenen.
Zo nu en dan ga je met Je allen op
een afstand staan, dan zie je beter of
het goed wordt. Een heerlijk werk om
op een regenachtige Zondag te doen!
De oplossing van het raadsel daï
vorige week op het kalenderblaadje
stond, luidt:
Wolga Ebro Elbe Donau.
De prijswinnaars zijn deze keer:
Bert v. d. Waals. Lindestraat 12.
Leiden; Janny Wolthuis, Nieuwen-
dammerdijk 99. Amsterdam Nrd;
Leo Schoonhoven. Groningerstraat
weg 111. Leeuwarden.
Zij mogen een boek kiezen uit het
volgende lijstje en hun keus schrij
ven aan Uitgeverij De Arbeiderspers.
Hekelveld 15. Amsterdam.
C. E. Pothast—Gimberg: Gijs en
Geesje (10—14 jaar); Bep Otten: De
egeltjes (1014 jaar); Maurits Dek
ker: De Toverdoos (6—9 jaar); Til
Brugman: Tijl Nix, de tranendroger
(1014 jaar); Tjeerd Adema: De
zilveren scheepjes (12—16 jaar); Jean
Dulieu: Het winterboek van Paulus
(5—15 jaar); S. Franke: Siebe van
de Dijkhoeve (12—16 jaar); C. E.
Pothast—Gimberg: Rondom de toren
(1014 jaar); J. Zwiers: Schipper
hou je roer recht (1417 jaar);
Annie M. G. Schmidt: Dit is de
spin Sebastiaan (van 6 jaar af)
Jens Sigsgaard: Jantje in zijn eentje
(6—7 jaar); C. E. Pothast—Gimberg:
De pluizen van de paardebloem
(812 jaar); A. Pleysier: De kinde
ren van de muizenbarbier (8—12
jaar).
Er was eens een beertje, dat
Bruintje heette. Het was
zomer en erg warm. Hij had
er zin in om te vissen. Zou hij
vragen of het mocht? Vooruit, ik
vraag, dacht hij en hij vroeg:
„Moeder, mag ik vissen"?
Moeder vond het goed. Hij
pakte de hengel en een emmer
en ging aan het vissen.
Hij was nog geen uur bezig of
hij ging al spelen.
Daar kwam Reintje de Vos
aan. Hij zag de hengel en ging
toen aan het vissen.
Bruin wou naar huis gaan
maar de hengel en de emmer
waren weg. En vader had nog zo
gezegd, dat hij alles weer mee
moest nemen. En nou was het
weg. Hullend ging hij naar huis.
En het einde was. dat hij een pak
op zijn brume broek kreeg.
ANNEKE DIJKSTRA,
Adriaan van Ostadestr. 93A
Groningen. <10 jaar
Deze keer heeft de 8-jarige Sijtse
Wagenmakers. Govert Flinckstraat
19, Leeuwarden, de prijs (een
boek) voor het beste vervolg op het
verhaal van Bram, het paard van
de schillenboer, Jullie weten het:
Bram heeft een toverappeltje opge
geten en is van een arm paard het
paard van de Koning geworden, dat
in het Paleis woont en bij de Koning
en het Prinsesje aan tafel eet. Hij
slaapt zelfs in een koninklijk bed
met een zijden pyjama aan, want hij
heeft door die appel toverkracht ge
kregen en kan zich immers wensen
wat hij maar wil!
Sijtse heeft hem nu een beetje
bang laten dromen, maar als Bram
over die schrik heen ls, gaat hij weer
een prettige dag beleven. Wat hij die
dag beleeft, moeten jullie maar be
denken. Je weet, dat Bram door die
Vierde vervolg
toverkracht tot de gekste dingen ln
staat ls. Misschien komt hij z'n
ouwe jaas, de schillenboer, wel tegen
en bezorgt hij die een pleziertje. Ik
ben benieuwd, wat Jullie er van te
recht brengen. De tekeningen en het
vervolgverhaal moeten vóór Woens
dag 3.s. worden gestuurd naar:
Marike, Het Vrije Volkje, Hekelveld
15, Amsterdam. In de hoek van de
enveloppe zetten: Bram, het paard,
dat toveren kan!
En hier is dan Sijtse's vervolg:
Bram sliep al gauw heerlijk. Hij
snurkte dal het een aard had: grrrr.
grrrrr En hij droomde de ene
droom na de andere.
De mooiste droom was, dat hij
schaatsen ging rijden met het Prin
sesje. Ze zwierden lustig over het
ijs. totdat opeens ivat icas dat?
Krak, zei het ijs. Help, help. gilde
Bram.
Toen werd hij wakker. Hij had
blijkbaar zo rumoerig gedroomd en
zo met z'n poten om zich heen ge
slagen, dat hij nu naast het bed lag.
(Wordt docr jullie vervolgd