Frankrijk moet
kiezen
MET ZWAARD EN ZWEEP TEGEN
DE TOENEMENDE WREEDHEID
door Beverley Baxter
He
ZIJ HEBBEN HET ZELF GEZEGD
Zaterdag 21 Februari 1953
ELSEVIERS WEEKBLAD
T
door Jacques Chastenet
lid van het Instifut de France en van de Raad van de Franse Unie)
Min. Bidault
naar Londen
Door het vele gebruik is de uitdruk
king keerpunten in de geschiedenis
wat afgezaagd. Toch kan men zich
afvragen of de Fransen thans niet op
zo'n keerpunt gekomen zijn, namelijk
door het besluit dat het parlement in de
naaste toekomst zal moeten nemen en
waarvan inderdaad Frankrijks lot vele
jaren zal afhangen. Zal Frankrijk met
de daaraan verbonden voor- en nadelen
een westelijke continentale Europese
federatie accepteren? (Het Europese
leger is overigens slechts een beslissende
stap naar die federatie). Of zal het de
voorkeur geven aan het isolement (dat
men zo men wil autonomie kan
noemen)?
Dit is nu eenmaal de vraag en met
„als" en „maar" kan men wel trachten
deze te verdoezelen, maar daarom is zij
niet minder scherp en urgent.
Het is stellig gewettigd in protocollen
garanties te eisen en zonder twijfel zullen
onze bondgenotc-n bereid zijn ons hierin
tegemoet te komen. Maar als de aanvullende
bepalingen de hoofdpunten zouden verzwak
ken inplaats van versterken, dan zou het
aandringen op aanvaarding van de aanvul
lende bepalingen neerkomen op een afwij
zing van het essentiële.
Men kan het zeker betreuren dat Enge
land volhardt in zijn
afzijdigheid van de
voorgestelde federatie
en het is goed dat
Mayer, Bidault en Bu-
ron naar Londen zijn
gegaan om te trachten
deze weerstand te
overwinnen. Wij vre
zen echter dat het
a verzet niet te breken
1 is en dat de te ver-:
wachten toezeggingen
in hoofdzaak formeel
zullen zijn m.a.w. ons
„ja" afhankelijk te
stellen van de volledi
ge Britse medewerking
zou nochtans „neen"
betekenen.
Het „neen" is overigens verdedigbaar,
mits men goed in het oog houdt wat de
consequentie daarvan 'zou zijn zoals reeds
gezegdhet isolement. De jongste uit
latingen van Eisenhower en Dulles de
houding van de regering te Bonn - hoe
verschillend ook van die te Londen
laten op dit punt geen twijfel.
Wie isolement zegt, zegt ook
autonomie. En in die richting gaande
maakt men stellig een politiek. Mac hier
van moet men de gevolgen niet onder
schatten het afzien van buitenlandse hulp,
verhoogde krachtsinspanning, economische
autarchie, versterkte controle, verlaging van
het individuele levenspeil ten gunste van de
nationale kracht, kanonnen voor boter".
Deze offers zijn gebracht door Hitler-
Duitsland, door Sovjet-Rusland: zij zijn
niet zonder grootsheid. Maar zal het
Franse volk bereid zijn, zich dergelijke
opofferingen te getroosten?
(Laat men niet zeggen dat zij te ver
mijden zijn en dat een geïsoleerd Frankrijk,
zonder die opofferingen, rustigjes verder
zou kunnen leven. Gezwegen van het
alsdan dreigende buitenlandse gevaar, zou
het zich geplaatst zien tegenover een
economische concurrentie, die op korte of
lange termijn de ondergang zou betekenen.)
Dus vrije toetreding tot de Europese
gemeenschap met prijsgeving van souve-
reiniteit en afstand doen van waardevolle
tradities, die er het onvermijdelijke ge
volg van zouden zijn. Of isolement
autonomie zo men wil met alle offers
die deze autonomie eveneens eist. Men
zal moeten kiezen.
Het fatale is dat de Fransen misschien
door de soepelheid van hun intelligentie,
die hun zowel het pro als het contra van
een zelfde probleem doet zien niet graag
een keus doen. En de gevolgen van deze
natuurlijke aanleg zijn in het bijzonder toe
genomen door een politiek regiem dat veel
sterker is in het critiseren dan in het nemen
van besluiten.
Kostbare besluiteloosheid
In een recent verleden is deze besluite
loosheid men zou haast kunnen zeggen
willoosheid ons zeer duur te staan ge
komen. In 1923 laat Poincaré de Ruhr be
zetten. Tegenover Duitsland, dat na zijn
nederlaag van 1918 reeds op weg is naar
herstel, Ts dit een krachtpolitiek. Op het
moment dat deze op het punt staat vruch
ten af te werpen, trekt men zich terug en
begeeft men zich in een politiek van ver
dragen, in de praktijk neerkomende op een
successievelijk alles loslaten
Deze nieuwe houding zou eigenlijk tot
resultaat moeten hebben een blijvende ont
spanning van de Frans-Duitse betrekkin
gen. Punt. Nadat wij in 1933 hebben toe
gelaten dat Hitier de Republiek van Weimar
vernietigde, wijzen wij in 1934 het aanbod
van diezelfde Hitier tot beperking van de
Duitse bewapening af, een aanbod dat
zonder twijfel slechts provisorisch was,
maar waarvan het accepteren ons een aan
zienlijke voorsprong had verzekerd.
Betekent dit het terugkeren tot de
krachtpolitiek? Neen. Wij laten successie
velijk zij het onder protest Duitsland
zijn militaire dienstplicht herstellen, het
Rijnland hermilitariseren. Oostenrijk in
lijven en ten slotte Tsjechoslowakije onder
de voet lopen. Resultaathet verdrag van
München in 1938.
Zijn wij dus besloten Hitier de vrije hand
te laten in het Oosten en tevens van plan
van het uitstel te profiteren door ons tot
de tanden te bewapenen? Volstrekt niet
in het voorjaar 1939 versterken wij onze
banden met Polen en de Balkanstatcn, be
vestigen wij de vroeger gegeven garanties
•n verplichten'ons hierdoor tot militaire
bijstand bij een oorlogsuitbarsting in het
©osten. Maar de productie, in de oorlogs
industrie wordt slechts matig versneld.
Ziedaar enige staaltjes van onze tegenzin
in: het nemen van besluiten, waarvan wij
tussen de twee oorlogen hebben blijk-
gegeven. En dan nog een veel erger voor
beeld terwijl het systeem van de verdragen
van wederzijdse bijstand, waarop onze
diplomatie was gebaseerd, de eventuele
verplichting meebracht, ver van onze gren
zen een aanvalsoorlog te beginnen, was het
een zuiver defensief systeem dat van de
Maginotlinie waarop onze militaire
politiek berustte.
Men kent de catastrophe waarop al deze
tegenstrijdigheden zijn uitgelopen.
Zullen wij nu volharden, ons na een goede
start vóór de hindernis terug te trekken?
Zullen wij van mening blijven dat formules
overlopende van „in principe" en „onder
voorbehoud", krachtige resoluties kunnen
vervangen? Zullen wij ons blijven verbeel
den altijd door slimmigheden de voordelen
van twee tegengestelde methoden te behalen,
terwijl wij niet anders doen dan er de na
delen van incasseren?
Het volharden in een dergelijk gebrek
aan begrip zou dodelijk zijn. Om dit het
hoofd te bieden zou eerst de grondwet
zodanig moeten worden herzien, dat de
kortstondige combinaties van groepen en
ondergroepen de verantwoordelijke minis
ters niet langer noodzaken tot een voort
durend verstoppertje spelen, waardoor
iedere diplomatieke continuïteit wordt be
lemmerd. Daarbij is vóór alles een deskun
dig en serieus voorgelichte publieke opinie
onontbeerlijk.
Wij zouden onze medeburgers willen
smeken zich niet met frazen in slaap te
laten sussen en zonder vooroordelen
ernstig na te denken over de problemen,
die niet alleen htm eigen lot, maar ook
dat van hun kinderen raken.
EEN FORT IN DE MAGINOT-LINIE
het einde een catastrophe
TOTDAT WIJ HET OERWOUD VERLATEN HEBBEN
LONDEN, Dinsdag
et is een sombere, natte morgen met
een leikleurige hemel die geveinsde
tranen in mijn landerige tuin laat
vallen. Midden op het terras staat een
houten tafel met vier houten stoelen,
doorweekt door de wekenlange regen,"
maar wachtend op het voorjaar als dat
ooit mocht komen.
Ik zit te schrijven in mijn bibliotheek
waar de portretten v~n Lloyd George,
Winston Churchill, Disraeli en Joseph
Chamberlain mij er aan herinnere- dat hij
die zitting heeft in het parlement, ••crant-
woording schuldig is aan zijn tijd, hoe be-1
antwoordelijk was voor de naleving van de
wet, maakte bekend dat in de tussentijd
alle misdadigers die tot de dood zouden
worden veroordeeld, automatisch gratie zou
den krijgen.
Een wonderlijk toeval wilde dat de eerste
moordenaar die de volgende dag werd be
recht, een ellendig individu was die op een
misselijke manier een politieagent in mijn
kiesdistrict had vermoord terwijl ik in Ame
rika was. Bij mijn kiezers had de vermoorde
agent, die een bijzonder aangenaam mens
was geweest, zo hoog in ere gestaan, dat
zij voor de weduwe bijna tweeduizend pond
bijeen hadden gebracht.
En juist op dit ogenblik kwam hun ver
tegenwoordiger
-1 ,c- i Amerika terug om
langrijk of onbelangrijk hijzelf ook moge i de moordenaar van
zijn. de galg te redden!
Hier in de bibliotheek zie eel van mijn kiezers
levenloze tuin. De tuin past bij mijr stem- beschouwden mij als
ming, want weldra zullen wij er in het parle- i cen sentimenteel stuk
ment over debatteren of de lijfstraffen in cngeluk en zelfs als
Engeland opnieuw zullen worden ingevoerd, i hypocriet. AnH'"an
en ik fieb besloten om aan het debat deel te
nemen als de voorzitter mij oproept. De
standpunten der partijen worden buiten be
schouwing gelaten en de kwestie zal beslist
worden door de stem van elk afgevaardigde
die alleen volgens zijn eiger geweten en
zonder partijverschillen znl stemmen.
Mijn houding is ietwat gecompliceerd om
dat ik in 1948, tijdens, een dergelijk debat
over de doodstraf de afschaffing van de
dood door de strop had verdedigd omdat
het mij verkeerd toescheen dat de staat
iemand het leven kon ontnemer. en een
moordenaar op deze wijze kor verhinderen
om met God tot overeenstemming te
komen.
Wij wonnen toen met een kleine meer
derheid en het is goed mogelijk dat aan mijn
redevoering de vier of vijf extra-stemmen te
danken waren die nodig waren om de strijd
te beslissen. De wet moest echter nog goed
gekeurd worden door het Hogerhuis.
Chuter Ede, de toenmalige socialistische
minister van Binnenlandse Zaken, die ver-
ÖMÜA
OMEGA HEEFT Her VERTROUWEN VMMWEBEt»
Anderen
meenden dat ik het
wel goed bedoelde,
maar niettemin onge
lijk had.
Tot slot verklaarde
het Hogerhuis de be
slissing van het Lager
huishuis ongeldig en
de doodstraf tot op
hanging werd weer
ingevoerd behalve
voor hen die in de tussentijd gratie hadden
gekregen. De moordenaar van mijn politie
agent wordt thans gevangen gehouden
„zolang het Hare Majesteit behaagt".
In hetzelfde debat hadden wij ook de lijf
straffen in elke vorm afgeschaft, behalve
voor aanvallen op cipiers. Hier was het
Hogerhuis het mee eens geweest. In de vol
gende jaren is geen enkele misdadiger, hoe
beestachtig hij ook gehandeld mocht heb
ben, geslagen of gegeseld, behalve als hij
een cipier had aangevallen.
Weidra zal nu het parlement beslissen of
de lijfstraffen opnieuw zullen worden in
gevoerd.
Het is juist dat het aantal geweldplegin
gen niet is toegenomen sedert de afschaf
fing der lijfstraffen anderzijds zijn de mis
daden op zichzelf wel beestachtiger gewor
den. Bijna dagelijks publiceren de kranten
verhalen over jonge mannen die een oude
vrouw de hersens inslaan om haar geld te
roven. Er worden barbaarse overvallen ge
pleegd op banklopers en chauffeurs van
postwagens. Deze zaken zijn moeilijk te ver
klaren, want de gemiddelde Brit is zeker
niet wreed.
Ik moet bekennen dat ik in mijn houding
tegenover de strop en de lijfstraffen sterk
ben beïnvloed door een bezoek dat ik aan
de vooravond van het doodstrafdebat bracht
aan de directeur van de Wandsworth ge
vangenis.
„Ik hoop dat jullie in het parlement de
doodstraf zullen afschaffen. Als we hier
iemand moeten ophangen, proberen we het
altjjd geheim te houden, maar het wordt
toch bekend door klopsignalen. De hele ge
vangenis wordt dan roerig en opstandig. En
dan is er nog cen ander aspect. In de onder
wereld is de moordenaar een aristocraat
hy doodt en riskeert er de strop voor. Als
de strop wordt afgeschaft, zal de onder
wereld hem beschouwen als een laffe bruut
die doodt zonder zijn eigen nek te riskeren.
Ik geloof dat dan de misdadigerswereld zich
tegen hem zou keren."
„Met lijfstraffen is het anders. Een mis
dadiger die gegeseld is, wordt beschouwd
als een ellendige stakker. De straf verlaagt
hem tot het peil van de schooljongen die
met het rietje er van langs krijgt. Hij is een
verachtelijk wezen. Voor sommige bruten
is geseling de enige taal die zij verstaan."
De philosoof, de idealist en de gevoels
mens zullen antwoorden dat wij niet langer
in de duistere middeleeuwen leven en dat
onze beschaving de tijd voorbij is dat de
maatschappij zich op de misdadiger wreekte
door hem te verminken.
Het is moeilijk hier een antwoord op te
geven, maar als wij onze tijd critisch be
zien, moeten wij tot de slotsom komen dat,
al zijn wij in de twintigste eeuw op sociaal,
wetenschappelijk en paedagogisch gebied
belangrijk vooruit gegaan, deze eeuw toch
ook een van de wreedste der geschiedenis is
geweest.
Daarom zal ik in het Lagerhuis verklaren
dat wij de vooruitgang der beschaving moe
ten erkennen, doch niet blind mogen zijn
voor de opmars der wreedheid. Hun wegen
lopen evenwijdig en zij schrijden met bij
kans de zelfde pas voort
Laten wij echter eens de argumenten
onderzoeken van hen die er oprecht van
overtuigd zijn dat de invoering der lijf
straffen een stap terug zou zijn. Sommigen
hunner menen dat misdadigers die geweld
daden plegen, geestelijk ziek, erfelijk belast
of verbitterd zijn door armoede. Zij zouden
dan niet langer bun eigen meester zijn, maar
overgeleverd aan Invloeden buiten hun wil.
Toegegeven dat ergclykheid en omgeving
van invloed zijn, zoals trouwens in ieders
leven. Maar zouden zij onder invloeden
staan buiten hun wil? Overvallen zjj een
bank wanneer de politie staat te kyken?
Slaan zij een vrouw neer als haar man thuis
is? Neen toch immers! Wij moeten hen
daarom beschouwen als mensen die hun lot
in eigen handen hebben.
Toch is de maatschappij niet geheel vrij
te pleiten. De manier waarop de kranten
over misdadigers schrijven omgeeft de
moordenaar met een aureool niet opzet
telijk, maar niettemin gebeurt het. Een ach
terlijke jongen kan een nationale held wor
den door een politieman met kogels te door
zeven. Of hij kan geld krijgen zonder ervoor
te werken en in de onderwereld leven als
een prins. En als hij ten slotte moet hangen,
zijn er misschien duizenden mensen die
gratie voor hem eisen alsof hij een
nationale held was.
De kranten zullen antwoorden dat zij niet
te oordelen hebben, maar slechts publiceren,
en dat zij het leven slechts weergeven zoals
het is. Toch is dit antwoord niet geheel ter
zake. De al dan niet opzettelijke verheer
lijking van de misdaad door kranten en
films heeft een sterke invloed op jonge
mensen die hard moeten ploeteren als zij
op het rechte pad blijven.
Maar ook de maatschappij is niet vrij van
schuld. Elke natie der westerse wereld is
verwikkeld in de strijd tegen het communis
me. In Korea, Malakka en Indo-China ge
ven jonge mannen hun leven. Maar terwijl
zij sterven in de jungle, voeren jongeman
nen van hun leeftijd in het vaderland een
wrede, wilde strijd die geen genade kent.
Deze lieden zijn niet slechts misdadigers,
zij zijn verraders.
In de oorlog kan het gebeuren dat de
zenuwen van een jonge soldaat na dagen
en nachten vol angst het niet langer uit
houden en hij ten slotte deserteert. Hier is
slechts één straf voor het vuurpeloton.
Mr W. H. FOCKEMA AN-
DREAE, firmant van het ban
kiershuis R. Mees en Zoonen,
in een lezing voor de Neder
landse Maatschappij voor Nij
verheid en Handel„De om
wenteling, die zich, niet alleen
op technisch gebied, over de
gehele wereld voltrekt, is der
mate fundamentcel, dat zij de
mensheid en dus ook het be
drijfsleven voor telkens nieuwe
problemen zal stellen. Dreigt
onze snel gegroeide vinding
rijkheid, waarvan de toepassin
gen steeds ingewikkelder wor
den, zich niet meester van ons
te maken in stede van dat wij
haar zelf beheersen?"
THOMAS E. DEWEY, gou
verneur van de staat New York,
in een speech voor de National
Republican Club „De geschie
denis zal wel tot de conclusie
komen dat Wereldoorlog II
ontstond als gevolg van het
Amerikaanse luchtledig in de
buitenlandse politiek en de ge
schiedenis zal zeker tot de slot
som komen dat de politiek van
president Truman tot de oorlog
in Korea leidde."
Mr Th. J. F. A. DOLK,
directeur van de Unie van wa
terschapsbonden, in een bijeen
komst te Rotterdam r „De jong
ste watersnood heeft in ieder
geval geleerd, dat in ons land de
waterschapszorg op de eerste
plaats moet staan. Bezuinigin
gen op de begroting van water
staat zjjn uit den boze."
BAO DAI, keizer van Viet-
Nam, in een radiotoespraak
„Gij zult een leger krijgen dat
op het niveau zal staan van uw
vaderlandsliefde. Wij zullen niet
de satellieten van China wor
den wel zullen wij zo veel mo
gelijk met andere Aziatische
mogendheden vriendschappelij
ke betrekkingen onderhouden."
PROFESSOR Mr N. E. H.
VAN ESVELD, hoogleraar in
arbeidsrecht, sociaalrecht en
sociaal-politieke verhoudingen
aan de Economische Hoge
school te Rotterdam, in zijn
intreerede„Veel van het ar
beidsrecht is nog uiting van de
strijd tegen de allerergste uit
buiting en continueert daar
mede het beruchte „wantrou
wen", hetwelk de samenwer
king tussen ondernemers en
arbeiders tot op de huidige dag
vertroebelt."
RAYMOND GUYOT, lid
van het Centrale Comité van de
Franse Communistische partij,
in een tijdschriftartikel„In de
ondernemingen en in de werk
plaatsen moet de partij de strijd
voor de vrede uitdragen. Daar
alleen kan met de meeste kans
op succes het eenheidsfront van
de werkende stand, het cement
van het nationale eenheidsfront,
worden gemaakt."
GENERAAL JAMES VAN
FLEET, bij zijn afscheid als
commandant van het Achtste
Legercorps„Een algemeen
offensief van de Verenigde
Naties in Korea zou thans met
succes worden bekroond. De
Geallieerden hebben in 1951 de
kansen om de communisten te
verslaan, voorbij laten gaan."
Maar in Engeland kan de jonge misdadiger
die zijn plicht als burger verzaakt een
wisselloper neerslaan in de wetensc' p dat
zijn leven voor de wet onschendbae 3.
Ik herhaalde misdadiger is de deserteur
van het thuisfront. Hij moet een ieder <egen
zich vinden. In de gevangenissen moeten
wij hem trachten te beteren, hem op zijn
burgerplichten wijzen, hem ervan overtui
gen dat geweld niet loont omdat het geweld
uitlokt. En als hij dit niet wil geloven, kan
men het hem bewijzen. Als er mensen zijn
die menen dat lijfstraffen barbaars en
ouderwets zijn, zou ik hen willen herinneren
dat het aan de misdadiger ligt of ze toe
gepast worden of nP'
De misdadiger die een wapen draagt, zou
niet gedramatiseerd moeten worden als een
dappere handiet, maar gezien moeten wor
den als een lafa. I en verrader der ge
meenschap. De mi: 'adiger die een weer
loze kassier neerknuppelt, moet voorgesteld
worden als het uitschot der maatschappij.
En wel oor dezelfde organen die hem thans
romantiserende pers, de film en de strip
verhalen.
Te lan^ nebben wij misdadigers aan
vaard als een lastig doch onvermijdelijk
deel der mensheid. Ongetwijfeld is het
onze plicht om voor arbeid en vrijetijds
besteding voorwaarden te scheppen die
gezond zijn voor lichaam en geestonge
twijfeld is het de plicht van kerk en ge
meenschap door met woord en voorbeeld
de plichten en rechten van het burger
schap te propageren.
Maar als ondanks alles toch een mis
dadiger een slag toebrengt aan de maat
schappij, in de vorm van een geweld
dadige aanval op een weerloze man of
vrouw, dan moet het recht niet alleen ge
wapend zijn met het zwaard, maar ook
met de zweep. Totdat onze beschaving
eindelijk zal kunnen zeggen „wij hebben
het oerwoud verlaten en zijn niet langer
dieren."
LONDEN, Woensdag
Het duurt weliswaar nog een maand of
tien, voordat Churchill zijn tachtigste
verjaardag kan vieren, maar aan één
van zijn geschenken wordt reeds hard ge
werkt. Het is een boek over het leven van
Engelands premier elk hoofdstuk door
een andere hand geschreven. Lord Simon
zal „Churchill als liberaal" bijdragen Leo
Amery „Churchill in twee oorlogen". In
andere hoofdstukken zal Churchill als histo
ricus worden belicht, als orator, parlemen
tariër, schilder en journalist. Als alle interes
sen van deze veelzijdige Britse staatsman
beschreven worden, zal het boek minstens
in twee delen moeten uitkomen. Want
Churchill heeft ook nog een naam op het
gebied van films, goudvissen, renpaarden,
hoeden en zelfs als metselaar.
KRONING (I) Bijna driehonderd straal
jagers zullen in dichte formatie over Buck
ingham Palace vliegen, als koningin Eliza
beth H op 2 Juni a.s. gekroond zal zijn.
„The greatest combined roar ever heard in
the air", is het oordeel der Engelsen.
KRONING (II)Bijna 190 oorlogssche
pen zullen aan de vlootschouw deelnemen,
die op 15 Juni a.s. voor Spithead zal worden
afgenomen. „The" greatest Coronation
Review ever held", zeggen de Britten, die er
nog aan moeten wennen, dat er elf keer
zo weinig slagschepen zullen zijn als bij de
kroningsvlootschouw van 1937.
DIT ENGELAND (I)„Het meester
worden van de militaire groet is één van
prins Philips eerste plichten als veldmaar
schalk" (de Evening Standard, naar aanlei
ding van de benoeming van de hertog van
Edinburgh tot veldmaarschalk, luchtmaar-
schalk en admiraal).
DIT ENGELAND (II): „Als de Britse
huisvrouwen konden kiezen tussen meer
levensmiddelen of meer nylonkousen, dan
zouden ze naar alle waarschijnlijkheid
naakte benen boven naakte keukenkasten
prefereren" uit een rapport, opgesteld door
de British Socialist Agricultural Society).
Eén van Amerika's leidende jazz-vocalis-
ten, Sarah Vaugham (Miss Magic Voice),
heeft een daverende ontvangst in de Royal
Albert Hall gehad. Voor één uitvoering laat
dit 24-jarig ex-fabrieksmeisje zich zeven
duizend gulden betalen. En haar gramofoon-
platen brengen haar jaarlijks 350.000 gulden
op! Haar succes-nummers? „It's Magic",
„Everything I Have Is Yours", „Don't Blame
Me" en „I Cried For You".
L.v. B.
Snuif en wrijf
Uw verkoudheid van neus.
keel of borst weg met
