daar zou de man moeten helpen
Cattleyas en Odontoglossums
21 Februari 1953
Haasse Post
Pagina 19
WAAR ROKKEN ZIJN....
Tropische bloemen in Hollandse kassen
DE jongens bij ons thuis laten ook
altijd alles achter zich slingeren",
zei onze Trijntje laatst. ,.En dan zeggen
ze tegen ons meisjes: ..Ruim maar op,
daar zijn jullie toch vcor."
„Zijn ze nu mal", barstte de feministe
in mij uit: „Waarom zouden de jongens
zich maar laten bedi?nen? Jullie werkt
toch ook dc hele dag?"
..We dóén het ook niet", antwoordde
de jonge schone flink. „Als ze d'r schoe
nen laten staan, zetten we die in het ko
lenhok, dan kennen ze zoeken."
„Goed zo'moedigde ik aan. Zie, dat
is nu iets waarvoor ze me warm kunnen
krijgen. Jongens en meisjes moeten alle
bei telpen, wanneer dat nodig is. In het
huwelijk later moet je elkaar ook bij
staan. En gewoonlijk is het nog altijd de
moeder-met-het-gez n die de langste
werkdag heeft. Waarom zouden jongetjes
niét hun bed afhalen en de tafel afruimen
en de badkamer verlaten zoals ze haar
gevonden hebben?
Deze mening heeft iedere vrou
wenvereniging ai jarenlang verkon
digd. De meeste mannen echter vin
den het verrukkelijk op het oude
standpunt te blijven staan. Nu ja,
ze schéppen wel kolen. En ze drógen
wel eens af als dat nu beslist moet..
Maar dan toch met een gezicht van:
Ik dóe het nu wel, maar eigenlijk
is het helemaal geen mannenwerk.
En het is reuze aardig van me dat
ik dit' doe inplaats van te gaan lezen.
Zie, dit zijn gedachten, die er uitgeha-
merd moeten worden. U kent de elegante
woorden wel, „waar rokken zijn, werken
geen broeken".
„Geen grapjes", zeggen wij moderne
vrouwen. (Wat is eigenlijk modern?)
Waarom b.v. moeten wij de hele Zondag
maar rondlopen om de kinderen in bad
te doen en beschuiten te smeren en koffie
in te schenken en palates frites te bakken,
als wij, net als „hij" ook de hele week al
hard hebben gewerkt? We zullen alle
emancipatie en vrouwenverenigingen en
vrouwenambten ten spijt nooit wérkelijk
onafhankelijk zijn, zolang niet alle man
nen anders zijn opgevoed. En wat aan
deze generatie n et meer goed te maken
is, zullen wij toda aan de volgende moeten
doen.
Tallozen zullen mij nu verwijten, dat
ik zelf nog leef in de vorige eeuw, dat ik
blijkbaar helemaal niet gemerkt heb, wat
voor nieuws er op dit gebied gekomen
is.
In de theorie, ja. Maar in de practijk
leven vele echtgenoten nog in het feodale
tijdperk. Wat niet wil zeggen, dat ze niet
aardig zijn. (Je moet oppassen, nietwaar!).
Soms echter stéékt het je: dat feodale
standpunt. Zoals deze week met die Zon
dagse afwas. Toen we gevieren :n de
keuken waren beland: Pappie, de kinde
ren en ik. De echtgenoot die, dat moet
gezegd, de dienbak gedragen had, zette
zich op de keukenstoel. Het dochtertje
greep een theedoek. ..Kom Jan Herman,
dan gaan we kijken hoe mooi Mammy en
Inette samen afwassen."
„Niks tr van." riep ik uit. Het zoontje
(drie en een half), dat tegelijkertijd vroeg
cf hij óók helpen mocht, begreep deze
woorden verkeerd en begon onmiddellijk
te brullen. Het zusje mocht wél en hij
niét.
Hier was nu een van die kansen, die
een vrouw niet voorbij mag laten gaan.
Het jongetje kreeg ook een theedoek. En
wat lepeltjes om af te drogen. Of alles
wel góéd ging en schóón, dat interesseerde
me nu n et. Want hier werden de grond
slagen gelegd voor een nieuwe maat
schappij.
Ik dacht aan onze (eventuele) toekom
stige schoondochter, die als vrouw van
haar tijd zeker geen zieh-als-een-pasja-
laten-bedienende-eehtgenoot zou kunnen
gebruiken. Stellig zal ze me later dank
baar zijn voor wat ik nu reeds voor haar
doe. Daarom mede-zusters die nog op het
standpunt staan van laat-hem-maar-zitten,
volg dit voorbeeld. De wereld zal er wel
bij varen. En de man zal er niet ongeluk
kiger om zijn.
Want mijn echtgenoot, goedig
weliswaar, keek toe, negentiende
eeuws. Het zoontje echter de tong
uit zijn mond straalde.
Het is maar onzin te beweren, dat
huishoudelijk werk uitsluitend iets
voor vrouwen is.
INA HENNINK
BRUNO HOFFER, Hamburg: jurk van blauw everglaze
dat aflopend bruin, oud-goud en geel ge
kleurd is. Het leek alsof in het har» van
de bloem een klein kindje op zijn rugje
lag; een hoofdje, armpjes, een lijfje en
een paar naar voren stekende beentjes,
alles even gracieus gevormd. In de vol
gende kas stonden Cymbidiums, de trots
van de kweker. Lange, wat gebogen ste
len, met soms wel zestien bloemen. De
takken, die er nu stonden, waren nog niet
ver genoeg om gesneden te worden; men
wacht tot alle knoppen uit zijn, de lange
bloeitijd staat dit toe. De kleuren van de
kruisingen variëren van ivoorwit tot oud-
rose.
Slakken
De natuur beschermt de orchideeën-
knoppen bijzonder goed. Slakken zijn dol
op de jonge, frisse knoppen, maar zij zit
ten goed verpakt in een groene huls, die
pas openbreekt wanneer de buitenblade
ren van de bloemknop een zekere hard
heid hebben gekregen en de knop geschikt
is om onbeschut verder te groeien. Wordt
de knop dan toch nog aangevreten, dan is
het ten hoogste de bloem, die verminkt
wordt; de vrucht is veilig en het is de
vrucht waar de natuur zich om bekom
mert.
Orchideeën worden geplant in een soort
grof mos en vezelaarde- zeer poreus. De
grond onder de tabletten is beplant met
selaginella, een zacht, mosachtig plantje,
dat het water na het sproeien goed vast
houdt, waardoor de atmosfeer vochtig
blijft; zo wordt voorkomen, dat de aarde
onder de tabletten zuur zou worden van
het yele vocht. De orchideeën groeien
veelal uit een wortelstok en wanneer zij
verpot worden, zet men ze aan de uiterste
rand van de pot. Ieder jaar komt er een
nieuwe loot bij en zo marcheren zij door
de pot, tot zij er na een jaar of vijf op
nieuw uitgegroeid zijn.
Een gezonde plant heeft een bijna on
beperkte levensduur. Het is, wanneer
men bedenkt dat zij pas bloeit wanneer
zij zes jaar is, terwijl zij al die tijd ruimte
en verzorging verlangt, te begrijpen dat
deze plant een zeer kostbare is; de ver
zorging is bovendien een zeer precieze en
de temperatuurregeling eveneens uiterst
nauwkeurig.
Achter in de kas stond een bananen
boom met een vracht van groene vruch
ten en geweldige bladeren. De bloem
komt diep uit het hart van de boom; wan
neer de bananen rijp zijn, sterft de boom.
Maar ook hier wordt voor de toekomst
zorggedragen. Terwijl de plant alles, wat
in haar is, geeft om de bloem en later de
bananen te voeden, vergeet zij niet te zor
gen voor jonge spruiten, die naast haar
omhoogschieten. Wanneer de taak van de
oude plant is volbracht, zijn deze reeds zo
hoog, dat zij aan het vormen van bloemen
kunnen beginnen.
Naast de banaan een gemberboom. die
van de grote pot, waarin hij was geplant,
langzaamaan telkens wat verder was ge
kropen, tot hij definitief de wortels
had gepoot in de pot daarnaast. Het was
alsof hij voldaan en trots was: „Wie houdt
mij tegen als ik in een andere pot wil, al
duurt die reis vijf jaren? Maar wat is ten
slotte tijd?"
Er was een tablet met kleine orchi
deeën van een naïef blauwe kleur en een
lak heel kleine rode; een zeer bijzondere
soort. De atmosfeer in de kassen is druk
kend warm door het vele vocht, dat de
orchideeën nodig hebben. Er wordt jaar
lijks voor ongeveer f 6000 verstookt om
deze jungle-atmosfeer te handhaven. Het
is bijna niet te geloven, dat een dergelijk
bedrijf lonend is.
Misschien, zo dacht ik, moet men
tegenwoordig alleen maar een dikke
portemonnaie hebben voor orchi
deeën; dat koele, mysterieuze is min
der noodzakelijk.
CHRISTINE HILSUM—BEUCKENS.
/ORCHIDEEËN, voor koele, mysterieuze
vrouwen". Dit stond te lezen in een
boekje waar ik wèg van was op mijn
achttiende, een boekje over de betekenis
van bloemen. Ik herinner mij hoe innig
ik hoopte dat ik zou mogen „uitgroeien"
tot een koele, mysterieuze vrouw. Ach,
wat is dat misgelopen!
Wist u, dat de vanille ook tot de orchi-
deeënfamilie behoort? Een beetje pro
zaïsch, dunkt mij, hoewel de plant op zich
zelf heel mooi is een klimplant uit
Indië en Noord-Amerika met peulvormige
zaadhulzen, die gedroogd als vanillestok
jes in de handel worden gebracht en
gebruikt als specerij en in de parfumerie.
Ik zag een vanilleplant langs het dak ge
leid van de orchideeënkassen van de Gebr.
Veenstra in Loosdrecht Er hingen grote
trossen groene peulen aan de plant en het
stokj, dat ik meekreeg, heeft een sterke,
doordringende geur.
De orchidee wordt, hoewel afkomstig
uit tropische en subtropische landen, met
succes in kassen gekweekt. Een van de
meest bekende orchideeën in ons land is
wel het Venusschoentje, een gracieuze,
grote orchidee op een rechte steel. Er
waren er vele te bewonderen in de kassen,
die ik bezocht, in mooie kleurencombi
naties; puur wit en zacht groen, maar ook
meer exotisch gekleurde, donker paars
naar zwart toe met vlekken, die doen den
ken aan de tekening van de passiebloem.
Hoog in de kassen hingen in haar eigen
aardige houten korfjes betrekkelijk kleine,
witte orchideeën; lange stengels met acht
of tien vlinderbloemen, die veelal wor
den gebruikt voor .bruidswerk".
En de Cattleya's, fluwelig lila en paars,
oorspronkelijke en gekruist met een an
dere soort, die een mysterieuzer gekleur
de bloem voortbrengt, een wat vaag lila.
Deze gekruiste bloem, die tamelijk groot
is, heeft een lip met mooie, lange franje.
Orchideeën schijnen, misschien de Catt-
leya uitgezonderd, van schemer en druk
kende vochtigheid te houden. Een hoogop-
schietend soort met helder-gele bloemen,
groeit in het land van herkomst in don
kere rotsspleten, langs beekjes, die van
de ene rots op de andere springen, de
wegspattende waterdruppels voorzien
deze orchidee van het vocht, dat zij nodig
heeft. En een orchidee, afkomstig uit
Zuid-Amerika, vooral Brazilië, een land
streek, die drie regenmaanden kent en
verder heet en droog is, zuigt in de regen-
periode haar dikke, harde bladeren tot
berstens toe vol vocht. De leerachtige op
perhuid van de bladeren voorkomt ver
damping en zo teert de orchidee in de
droge periode op het vocht uit de blade
ren.
Tegen de wand van een kas hing zonder
pot en zelfs zonder houten kratje een
duifjesorchidee uit Indonesië. Bij deze
merkwaardige kale, verdroogd uitziende
plant kan men zelf de bloeitijd bepalen.
Wanneer de wortels in een emmer water
door en door nat worden gemaakt, is zij
prompt tien dagen daarna overdekt met
kleine, zuiverwitte bloemen, die er uit
zien als duifjes; een verrukkelijk gezicht.
Orchideeën zijn voor het merendeel
epiphyten, dat wil zeggen, planten, die
leven op bomen, maar er geen voedsel aan
onttrekken, dit in tegenstelling met de
parasieten, zoals de vogellijm of mistletoe.
De bloemen blijven dikwijls buitengewoon
lang goed.
De Odontoglossums zijn eveneens het
bekijken waard, vooral een groot soort,
