U WEN
BLIK OP DE BRITSE
KRONINGSMODE
EEN LAP UIT DE UITVERKOOP
TiïitneuA vWi Zuritiehiand
VERHEUGEND PROTEST
Schiaparelli's siijve stoffen
Vergeetachtigheid der vrouwen
ZATERDAG 14 FEBRUARI 1953
QCH HEDEN, wat heb ik mij daar op
de hals gehaald. Heb ik in een dar
tele bui zo maar een kolommetje ge
schreven over een grappige ontmoe
ting in een kunsthandel, waar de eige
naars om personeel zaten te springen
en daar begint het van alle kanten
epistels te regenen alsof ik een premie
per sollicitatie had uitgeloofd.
Het ging mij werkelijk aan het hart
al die liefhebbers te moeten teleurstel
len en dus heb ik met een royaal ge
baar de verantwoordelijkheid op de
kunsthandelende schouders geschoven,
door alle brieven aan het bedoelde
adres door te geven. Wie dus niets
verneemt weet dat hij of zij ditmaal
met een niet is uitgekomen en hope
getroost op een volgende keer.
Maar en dat is altijd het aardige
in deze kolom in die brïevenregen
ruiste lang niet alleen het motief van
het baantje. Nee, allerhande lieden van
beiderlei kunne hadden naar de pen
gegrepen om naar aanleiding van de
strekking mijner bescheiden regelen
hartgrondig te protesteren.
Zij meenden te hebben gelezen, dat
ik beweren wilde: het „zelfstandig
kunnende werken" is de wereld uit.
Er is geen betrouwbaar, competent
personeel meer te vinden. Wie de ko
lom nog eens zou willen nalezen zal
een dergelijke bewering er moeilijk in
kunnen vinden, het enige wat ik meen
de te moeten opmerken was: Begrijpt
u het? Ik wel. En daarmee heb ik iets
heel anders bedoeld.
nrr NAMELIJK: dat „zelfstandig
kunnende werken", naar mijn er
varing het gros der jeugdige werkne
mers niet meer aantrekt. Men houdt
niet van een werkkring, waarin men
op eigen initiatief, eigen inzicht,
eigen verantwoordelijkheid is aange
wezen. Men laat zich véél liever iets
opdragen, en dan bij voorkeur een
eenvoudige, desnoods monotone taak,
die een afgepast aantal uren duurt en
met een afgepast loon wordt gehono
reerd. Al wat daarboven of daar bui
ten valt is inspannend, lastig, veelei
send, vergt teveel moeite e'n wordt bo
vendien niet betaald.
Gaat u nu alstublieft weer niet
ijlings achter een blocnota zitten om
mij een lange brief te schrijven dat
zo niet bent en dat u bosjes jongelui
kent die wèlWant ik zal u dat da
delijk met genoegen toegeven en er
zelf ook nog een ristje loffelijke uit
zonderingen op mijn eigen regel bij
voegen.
Maar dat bewijst niets op het grote
geheel. En mijn ervaringen, getoetst
aan die van vele anderen, hebben mij
geleerd dat de voorkeur voor zelfstan
dig, nauwgezet, plichtsgetrouw wer
ken, steeds geringer wordt.
Dit is trouwens, in het kader der
algemene tendenz van deze tijd, niet
anders dan volstrekt logisch. De per
soonlijkheid is bezig te verdwijnen, is
in elk geval een lastig en onbruikbaar
verschijnsel in deze maatschappij ge
worden.
Het is veel gemakkelijker en voor
deliger geleefd te worden, dan te le
ven. Wie „iemand" wezen wil stoot
zich dagelijks aan allerlei hoeken en
kanten, haalt zich schrammen aan
prikkeldraad en builen tegen hekken
op de hals.
Hoeveel vaders, die zichzelf met
vlijt en doorzettingsvermogen omhoog
hebben gewerkt tot de begeerde vrij
heid van „zelfstandige" hebben mij
niet steen en been geklaagd over hun
zoons, die vader voor gek verklaarden
en een baantje prefereerden van af
gepast acht uur werken, vast loon, ge
garandeerde vrije tijd en een van
staatswege verzekerde oude dag. Wat
zal een mens zich dan al de last en het
risico van iets méér doen, iets zélf
doen, ja eigen werkgever zijn op de
hals halen?
En de samenleving, die uit nood
zaak of principe, de tijd zal het leren
druk bezig is ons met papier op
papier ogen en oren dicht en handen
en voeten vast te plakken, werkt die
redenering geducht in de hand.
Daarom, o verontwaardigde en
hoofdschuddende lezers en lezeressen,
ben ik zo ontzaglijk in mijn knollen
tuin met uw heftige protesten al is
het maar een druppel in de zee van
brieven die in de pen gebleven zijn uit
onverschilligheid of gemakzucht.
Want deze uw protesten bewijzen
mij, dat er toch nog altijd, alle nivel
lering ten spijt, mensen te over zijn
die iemand willen zijn, hoe be
scheiden en eenvoudig ook. Die met
allebei hun voeten stevig op hun eigen
plekje grond staan en zich daar door
niets en niemand laten afdringen. Ik
wens hun, uit de grond van mijn hart
tot heil van 't lieve vaderland, een
talrijk nakroost.
heeft trotg de loftrompet gestoken stof van het stsan-
over uw bijzondere koopjes (of ze heel de kraagje genaaid,
stiekum betreurd.) en daar zit u dan te De manchetten,
peinzen, wat u van die mooie en zo eveneens van dub-
voordelige lap zult maken. Het is niet "ele sto*- zet u aan
teveel voor een japon: ca. 1,75 m van "e mouwen. De
140 breed, maar met behulp van onge- rokbanen worden
veer een halve m harmoniërende stof °P heupstukjes
of van een restant witte zijde is het gestikt, de figuur
voldoende voor één van deze charmante fn zijnaaen gesi -
modelletjes. Een combinatie van wol ^en, waarbiji linw
met zijde of fluweel in dezelfde kleur het bovengedeelte
doet het ook heel goed. Sn ritssluiting. Ten
Nadat u de patronen uitgetekend glotte verbindt u
hebt, knipt u de schouderpassen, taille- de rok met het
en heupstukjes los. Vooral bij effen
stof staat het aardig, als de rok en Neemt u de schou-
voor- en rugpand breed opgestikt wor- derpas van witte
den. U let er dan wel op, dat u op die 7ijde 0f iets derge-
plaatsen extra brede naden en onder- jjjks, dan werkt u
slagen aanknipt. U paspoileert de de bovenrand van
knoopsgaten in de voorpas en vouwt Voor- en rugpand
het beleg naar binnen. Dan rijgt u de met een belegje af.
sluitkanten op elkaar. Evenzo doet u j}e schouderpas
bij de taille- en heupstukjes. Voor- en kunt u er dan met
rugpand worden van figuurnaden voor- iandsteken of druk-
zien en op de betreffende passen ge- knoopjes inhechten.
stikt, waarna u de zij-, mouw- en Hij ig dan gemak-
schoudernaden sluit. De halsrand wordt keijjk apart te was
sen of door een ge-
DAT niet alle modeontwerpers opgetogen zijn over jersey, demon
streert madame Schiaparelli. Zij werkt op het ogenblik met volkomen
andere materialen. Is jersey vrij soepel om te bewerken, Schiaparelli
zoekt meer bij de stijve stoffen. Zij brengt in plaats van soepel jersey;
sweaters en dikke truien, die hoewel machinaal gebreid er
uitzien als handgebreide padvinderstruien.
Wil en Nina Ricci
hebben een andere
voorkeur
Gemakkelijk zittende, wollen
rokken schijnen eveneens de voor
keur te hebben. Waarom zouden
de vrouwen alleen maar keurig en
correct gekleed zijn met kleren,
waarin zij zich minder prettig kun
nen bewegen, zo vraagt zij zich af.
Vandaar dat zij met haar „drosh-
ky skirts" ten tonele verscheen,
welke, met hun enorme zakken de
draagster een gevoel van vrijheid
geven. Zakken van een dergelijk
formaat, dat men niet schijnt ge
keken te hebben op een cm stof
meer of minder. Mad. Schiaparelli
bewees dat wel heel markant: er
kan gemakkelijk een gehele pick
nick in worden opgeborgen. Dat
wolvilt bij haar 'n streepje voor
heeft, blijkt uit de accessoires, wel
ke zij van dit materiaal maakt.
Wolvilten, tassen, mutsen, en
riemen worden afgebiesd met
contrasterende kleuren.
Monsieur .Wil in Parijs daaren
tegen zoekt het op ander terrein
en houdt het op bont, vooral oce
lot. Een warme mantel ontwierp
hij van deze bontsoort Wijde mou
wen met windvangers, werden in
deze swagger gezet en een heerlijke
hoogopstaande kraag beschermt
tegen snijdende windvlagen. Ge
zellig is het mutsje van hetzelfde
materiaal.
Het geklede toiletje noemt Nina
Ricci haar japon in marineblauwe
tint. Simpel en misschien juist wel
daardoor toch gedistingeerd doet
dit kleedje aan. De U-vormige hals
wordt gevuld met 'n driestrengig
paarlensnoer, dat gesloten wordt
met zilveren haak en oog.
Men lette verder op de taille
verdeling. Deze Italiaanse mode-
ontwerpster houdt overigens ook
wel van warm en zonnig aandoen
de tinten, hoewel men die bij haar
meer in het sportieve genre vindt.
RITA.
kleurde (in de tint
van de ceintuur)
te vervangen. De
knoopsluiting van
taille- en heup
stukjes mag ook
vervallen, terwijl u
desgewenst de schouderpas op de rug heden voor een andere toepassing van
kunt sluiten. De vrouw met eèn beetje dit patroon voor één of tweeërlei stof.
fantasie vindt nog wel meer mogelijk- Veel succes.
VEN MAN die totaal geen fouten
heeft, is beslist een allervervelendst
saai produet. Een vrouw zonder fouten
helemaal, ofschoon 'het aureool dat
men een vrouw te dragen geeft ten
nauwste samenhangt met vele goede
eigenschappen. Goed, ze zal er naar
haar besie weten aan trachten te vol
doen, maar zij weet zelf heus wel dat
zij ze niet allen bezit.
Maar als haar nu vergeetachtigheid
wordt aangewreven, staat zij toch wei
even met grote ogen te kijken. Zijn
wij vrouwen vergeetachtig? Wij, die
juist van onszelf het idee hebben dat
wij aan duizend en één dingen tege
lijk denken? Bijvoorbeeld dat de plan
ten om water vragen juist op het
ogenblik dat wij de bel aan het poet
sen zijn en wij meteen om de melk
moeten denken, die op het gas staat,
om gekookt te worden. Daartussen
door kan dan nog heerlijk de telefoon
aan het bellen gaan. En als wij daar
staan te antwoorden, worden al weer
in ons achterhoofd nieuwe problemen
gevormd. Wees daar nu maar eens
vergeetachtig bij!
Maar als je even doordenkt en je
zelf aan een grondig onderzoek onder
werpt dan merk je toch:
dat je graag vergeet hoeveel dat
laatst gekochte hoedje heeft gekost,
dat je gisteren de kinderen een
ijsco hebt beloofd en eigenlijk, door je
tegenzin in ijscotractaties, dat graag
over het hoofd ziet,
dat je je voornemen, niet meer te
pruttelen als 's morgens de wekker
afloopt, totaal bent vergeten,
dat je het zelf opgelegde dag
rantsoen weer hebt overschreden en
de slanke hjn in het gedrang komt.
dat het lusje van een regenman
tel nog steeds niet vernieuwd is.
Veel, van wat vergeten wordt, sluit
meer aan bij een soort tactiek dan bij
"een slecht geheugen. Toch gebeurt het
dikwijls dat bij het opmaken van zo'n
balans men steeds zachter gestemd
wordt en men tenslotte moet toegeven
lang niet volmaakt te zijn. Maar soms
ook, houden wij, zoails ik nu, toch een
pleidooi voor de vergeetachtigheid der
meeste vrouwen en zegt u dan: zij
vergeet:
de vele keren dat zij uit haar bed
stapt om zieke kindertjes te verzorgen,
hoe dikwijls zij genoegen moiet
nemen met het kleine plaatsje dat haar
rest als Jantje, die bang is voor on
weer en Rietje, die buikpijn heeft, in
het grote bed hun toevlucht zoeken,
de vele vervelende uren die zij,
wachtend met klaargemaakt eten, in
een jaar heeft gehad,
het eindeloos „helpen herinne
ren" aan andermans werkzaamheden
en plichtjes,
zij vergeet.... maar och, waar
om nog meer op te noemen? Te' veel
opnoemen maakt dat vergeten moei
lijk wordt, juist daar, waar vergeet
achtigheid de persoon siert. Mijn plei
dooi voor vrouwen-vergeetachtigheid
eindigt dan ook in een sterke aanmoe
diging voor de aangeklaagden, zo on
geveer in de trant van: „Ga zo door
in 1953 en mondje dicht". PETRA.
Als U in New York
woonde
ALS u in New York woonde zou hel
zoeken van een bepaalde inrichting
van onderwijs ten behoeve van uw
kinderen u zeker gemakkelijk vallen.
De stad bezit bv. niet minder dan ze
ven twintig universiteiten. De oud
ste is de Columbia Universiteit, die is
ontstaan uit het bijna tweehonderd
jaar geleden gestichte „Kings College",
een schooltje, dat uit acht leerlingen
en een onderwijzer bestond.
Er zijn talrijke technische en kunst
academies en meer dan zevenhonderd
lagere en middelbare scholen, waar
ongeveer 35.000 onderwijzers en leraren
aan meer dan 850.000 leerlingen les ge
ven. De openbare bibliotheek van de
stad is op twee na de grootste van de
Ver. Staten. Het aantal personen, dat
dagelijks deze leeszaal bezoekt, va
rieert tussen de 8000 en 10.000. Per jaar
leent de bibliotheek ongeveer tien mil-
lïoen boeken uit. Dit jaar staan onge
veer 4000 studenten aan de New Yorkse
universiteiten ingeschreven.
JANE CLARK draagt hier een avondtoilet van witte zijden tule met
crinoline rok en turquoise-blauwe wespentaille. De tule is gegarneerd met
turquoise en witte pailletten
EEN zogenaamde voor-show van de Britse kroningsmode zal heden en
morgen in het hotel Suvretta House te St. Moritz worden gehouden,
onder auspiciën van het Britse expert-tijdschrift „The Ambassador".
Creaties van alle leidende Britse mode-ontwerpers zullen een staalkaart vormen
van hetgeen de mode voor het kroningsjaar voorschrijft.
Hoogtepunt van deze show zal zonder twijfel zijn het vertonen van een
kroningsgewaad, ontworpen door Normann Hartnell, de couturier van
Koningin Elisabeth.
Op verzoek van de „Earl Marshal" heeft Hartnell deze, zoals dat officieel
genoemd wordt „economy robe" ontworpen voor de adel beneden de rang van
gravin. Zes meter karmozijn fluweel en tien velletjes konijn, tezamen ter
waarde van f 190, wordt aan materiaal in deze mantel verwerkt. De „economy
robe" komt kant en klaar op ongeveer f 320, een bedrag dat zeer gunstig!
afsteekt bij de prijs van f 2000, die voor de traditionele mantels gevraagd
wordt.
Behalve creaties van Hartnell zullen ontwerpen getoond worden van
Hardy Amies, die een groot aantal japonnen maakte voor de Engelse Koningin
voor haar reis naar Amerika en Canada; Victor Stiebel, die her merendeel van
de garderobe van Prinses Margaret ontworpen heeft; Digby Morton en
John Cavanagh, zomede Lachasse, Worth, Creed, Peter Russell, Mattli en
Michael Sherard.
Acht van Engeland's meest bekende mannequins zullen de show viermaal
lopen, namelijk driemaal in het hotel Suvretta House: tijdens de thee, een
gala-diner en op her zonne-terras, en bovendien eenmaal in het vliegtuig vani
de Swiss Air van Londen naar Ziirich tijdens de vlucht. Deze laatste show zal
uiteraard aangepast moeten zijn aan de mogelijkheden, die het vliegtuig biedt.
Een van de mannequins is Jane Clark, die door Prinses Margaret het mooiste
meisje genoemd is, ooit door haar gezien. De verschillende shows zullen o.m.
via de Britse televisie uitgezonden worden.
NORMAN HARTNELL en mannequin Tbelma Cronsten, gekleed in
hermelijnen en rood-fluwelen mantel op ivoorsatijnen japon, die een
markiezin tijdens de kroningsplechtigheid zal dragen.
