Dreigende natuurverarming
Zweden tasten weer
diep in de zak
Perspectieven van de nieuw jachtwet
■4VeCui»<ie
Antwerpen heeft nog tijd
gehad voor tramstaking
De Prins dankt
Engeland
KUNST
Zaterdag 14 Februari 1953.
NIEUWE APELDOORNSE COURANT
Derde blad
\YYV
-D OVEN DE. RONDE BEUKENKRONEN van „De
Harp'-' en ook verderop, tegen „Jan Aalten's land"
kakelen en spelctakelen de kauwtjes, zitten elkaar speels
en jolig achterna, dalen uit hun hoge luchtbaan een eind-
weegs in het hout en zetten onder alle capriolen hun
drukke discours met schelle falset-stemmen onverdroten
voort. Soms verschijnen die kraalvogels al in de Kerst
week en niet zelden in de loop van Januari, maar er
dient toch eerst een zwoele zuidwester door het bos te
ademen en een zachte temperatuur het bestaan te vet- i
aangenamen, vóór ik hen zie komen en hoor lawaaien;
wanneer de gramstorige winter nog met de rievelfoulard
om de hals loopt en er sneeuwvlokken of ijzelkristallen
aan zijn berenmuts kleven, geloven die kerkka's het wel.
Dan stellen ze hun voorjaarsbezoek aan de oude broed
plaats nog wat uit.
We begroeten hun komst met enige ingenomen
heid, want zij vormt een klein en onaanzienlijk lente
symptoom, even genoeglijk als de katjes aan de haze
laars van „Westerflier" en het bastgewei van de ree-
Vogels en viervoeters
in het gedrang
A NDANKS veel critiek uit agrari-
sche kringen houd ik veel van
deze montere vogels en toen wij in de
afgelegenheid van een eenzaam bos
huis woonden, leefden wij zo te zeggen
in symbiose met 'n half dozijn paartjes,
die in de dikke beuken, de eerbied
waardige, gegroefde eiken en de
schoorsteen huisden. Hun tevreden,
helder klinkende „Kjack kieach" was
zelden van de lucht en toen daar in
de buurt opnamen werden gemaakt
voor de Hoge Veluwe-film, kwamen
die stemmen meteen op de sound-band,
zodat ge er rustig in de fauteuil van
genieten kunt. Maar .buiten, onder de
blauwe voorjaarslucht met de witte
stapelwolken en bij de grillige takken-
wirwar van de oude Ruysdael-eiken, is
het veel echter en aardiger. Sommigen
horen het met meer gemengde gevoe
lens tegen een schadelijke achtergrond,
want door een onderzoek, ingesteld
door de Plantenziektenkundige Dienst,
bleek, dat de kauw nadeel aan de land
bouwgewassen bezorgt wegens het op
pikken van zaaizaden en het uittrek
ken van kiemplanten. Zo vond men in
38 magen 33 cultuurproducten (haver,
tarwe, rogge, knollen enz.) terwijl in
10 magen tezamen nauwelijks 45 scha
delijke insecten werden aangetroffen,
waarbij helaas de zeer schadelijke rit-
naalden en engerlingen door de onder-
LANDSCHAPPEN
zochte vogels niet waren gegeten. Onze
kerkkraai werd derhalve prompt op
genomen in de bekende lijst van art. 3
v. h. Vogelbesluit, aanwijzende de on-
gelukkigen, die geen bescherming ge
nieten.
Op de zwarte lijst
"pv IT wordt van jaar tot jaar bekeken,
maar de op stapel staande nieuwe
Jachtwet heeft hem (met holen- en
bosduif, roek, zwarte en bonte kraai
gaai en ekster) voorgoed op de zwarte
lijst gezet; op deze dieren en een aan
tal viervoeters over welke hieronder
méér mag het gehele jaar gejaagd
worden, ook door de grondgebruiker
en vaak nog met andere middelen dan
kruit en lood. Het hek is dus van de
dam en ik ben er geenszins gerust op,
dat er ook geen ander gevogelte de
dupe zal worden, want tal van zulke
schieters kijken niet zo nauw en uit
gelegd vergift kan ook door onschul
diger dieren, dan waarvoor 't bestemd
is worden opgenomen. Dergelijke maat
regelen dienen met grote voorzichtig
heid, wijs en weloverwogen te wor
den gehanteerd; we hebben dat het
vorig jaar bij het drama der wilde
ganzen in de N.O.-polder gezien. Bo
vendien is de kauw om bij deze
maar te blijven zeker niet overal
hinderlijk; in het bos doet hij geen
kwaad bij 't zoeken naar insecten, lar
ven, wormen, slakken, muizen, bessen
en dergelijke gerechten. Hoogstens kan
hij in het revier van de zwarte specht
deze de broedholte afhandig maken,
doch als er voldoende bomen met gaten
aanwezig zijn en een al te secuur bos-
Informaties over
evacuatie-adressen
DEN HAAG. De directeur van het
informatiebureau van het Nederland-
sche Roode Kruis verzoekt voor het
aanvragen van een informatie over "het
evacuatie-adres van verwanten, voor
elke persoon op wie een aanvrage be
terekking heeft ,een formulier duide
lijk in te vullen, dat de volgende ge
gevens over die persoon dient te be
vatten, en als volgt geadresseerd moet
zijn:
Informatiebureau van het Nederland-
sche Roode Kruis, Jan Evertsenstr. 1,
's-Gravenhage.
Verzoeke inlichtingen over: naam;
voornamen; geboortedatum; geboorte
plaats; woonadres in het watersnood-
gebied (gemeente, straat en huisno.).
Aangevraag door: naam en voorlet
ters; adres: aard van verwantschap;
datum van aanvraag. (Ondertekening.
OP DE ZWARTE LIJST
beheer deze niet angstvallig kapt, zal
er geen woningnood en concurrentie
bestaan. Om iedereen, die daaraan
plezier en behagen vindt, voetstoets
op deze levendige stoffage van het bos
los te laten, dunkt mij bedenkelijk en
riskant. Ook spijt 't mij van de holen-
duifjes.
Ingrijpen van de mens
T~\ E instelling van de mens jegens
het levende schepsel baart trou
wens vaak zorg, omdat hij het altoos
wil overheersen. Bij het geringste on
gemak, bij luttel ongerief en onbedui
dende last staat men geagiteerd op de
achterste benen en vermag er niet be
grijpend of loyaal over te oordelen. Of
men de natuur ontluisterd en zelfs
kans loopt het evenwicht te verstoren,
doet weinig ter zake: alles zal dienst
baar en onderdanig zijn aan de mens,
hij regelt de gang van zaken op de
aarde en ziet helaas in de meeste ge
vallen niet verder dan zijn neus lang
is. Geen Bijbelwoord wordt met meer
ingenomenheid opgevolgd dan dat in
Genesis, waar van de mensen geschre
ven staat „dat zij heerschappij hebben
over de vissen der zee en over het
gevogelte des hemels en over het vee
en over de gehele aarde en over al het
kruipend gedierte". In grenzenloze
overmoed meent hij de opperste wijs
heid in pacht te hebben en pas lang
zaam dringt het door, dat wij bijv. met
onze tot het uiterste doorgevoerde
chemische bestrijdingsmethoden vol
komen op de verkeerde weg zijn,
want de meer gevoelige roofvijanden
en parasieten worden sterker aange
tast dan de schadelijke insecten zelf.
Het onverstandige ingrijpen van de
mens in de uiterst gecompliceerde en
subtiele gemeenschap der natuur, als
mede van haar relatie met het milieu
en 't individu, heeft hem reeds voor
menig pijnlijk probleem geplaatst, zo
als het verschijnsel der aardappelmoe
heid, de verstuivingen der bouwlaag
van de akkers en dergelijke calamitei
ten, die de intellectuele mens soms
kunnen benauwen. Steeds zijn we er
op uit, de wondermooie samenhang
in de natuurlijke schakels te verbre
ken, de onderlinge betrekkingen te
schenden en het verband op te lossen.
Alles wat ons niet ten voordele strekt,
en in elk geval alles wat naar schade
riekt, moet maar verdwijnen en nie
mand vindt het ongewoon, als dit te-
vuur en te-zwaard geschiedt.
Ook zoogdieren
r\ p de tevoren genoemde zwarte
lijst van het ontwerp-Jachtwet
staat, behalve de acht vogels, een
gelijk aantal zoogdieren, welke het
zwaard van Damocles dus evenzeer
boven het hoofd hangt. Hoe dunne
tjes wij ook in onze grotere viervoe
ters zitten, toch kunnen ze blijkbaar
gerust nog wel gedecimeerd worden.
Het wilde zwijn, kleinerend en ge
ringschattend officieel tot schadelijk
gedierte verklaard ik wordt bij het
horen dezer betiteling van het roman
tische zwarte wild altoos een beetje
krieuwel ig behoort er in de eerste
plaats toe en is inderdaad onduld
baar op de landbouwakkers, maar in
het woud blijkt niets van hinder, ja
daar wordt het borstelwild zelfs
enigermate nuttig door het omzetten
van de bodem. Is het daarmee bezig
en maakt het de grond luchtig en
poreus, bevorderend de humificatie,
dan mag tóch iedereen het neerknal-
bokken Het tumult en misbaar klinkt ons aange
naam in de oren, de heibel, die ze maken, is aan
stekelijk, als van glundere H.B.S.-meisjes, die uitge
laten keet in de klas veroorzaken. Er zitten in vele
beuken voormalige broedholten van de zwarte specht
en ingewaterde gaten van takbreuk, blikseminslag
enz., waarin de kauwen elk jaar onderdak voor hun
toekomstig gezin zoeken en nu blijkbaar eens pools
hoogte gaan nemen naar de toestand. Soms verschij
nen ze niet langer dan een dag, keren 'n weekje
nadien nog eens terug en tegen eind Maart blijven ze
voorgoed in de buurt. Steeds zie ik hen twee-aan-
twee, want ze zijn voor het leven gepaard: al in de
eerste herfst, op de leeftijd van ongeveer vijf maan
den, zijn de' jongelui bereids verloofd, als je dat zo
zeggen kunt en ze broeden dan de volgende vóór-
zomer, zij het, dat daarmee wat later begonnen
wordt dan door oudere soortgenoten, van welke in
de tweede helft van April het legsel kan worden
verwacht.
len, zelfs de zeug van de biggen, zo
moedermoord hem lust en menig
een ziet daar heus niet tegenop. Door
gaans- gaat het om gewin en geens
zins om beteugeling van schade,
welke in vele gevallen trouwens niet
eens op eigen terrein wordt toege
bracht.
Het konijn wordt zelfs in een offi
ciële radiocauserie van het departe
ment van Landbouw de eer waardig
gekeurd om ongeveer als Staats
vijand no. 1 te worden aangemerkt.
Toegegeven, dat witpluim, zeer kort
dient te worden gehouden, doch om
het laatste exemplaar te willen ver
nietigen en de levende natuur zonder
veel pourparlers van een harer schep
selen te ontdoen, acht ik bedenkelijk.
Onze - kindskinderen zullen naar het
museum moeten gaan, om er een op
gezet te zien! En tegenstrijdig als de
dualistische mens is, plaatst hij enige
scherpe vervolgers (vos, bunzing, her
melijn) óók op de lijst der morituri!
Zelfs de everzwijnen verdelgen tal
van jonge rabbies.
Eenzijdig inzicht
"CR dreigt een ernstige natuurverar
ming; steeds meer gemeenschap
pen worden door bekrompenheid,
eenzijdig inzicht en kleinzielige opvat
ting uit haar voegen gerukt. De bun
zing bijv. is een rattenvanger bij uit
stek en toonde reeds zijn nut bij de
verdelging van de gevreesde muskus
rat, welker bestrijding in het belang
onzer dijken jaarlijks tienduizenden
guldens kost. Ik heb eens gelezen, dat
men wel spoedig pleegt over te gaan
tot een onderzoek naar de oorzaak van
aangerichte schade, maar niet tot dat
naar de waarde van een gunstige in
vloed, daar men die zonder erkente
lijkheid als normaal accepteert en
pas mist als ze verloren is gegaan
en dit'is precies de spijker op de kop.
Onze veelvervolgde roofdieren staan
veelal de mens terzijde in de bestrij
ding van schadelijk gedierte, doch
zulks wordt zelden ingezien en nog
minder gewaardeerd. Betere muizen
jagers dan hermelijn en wezel bestaan
er nauwelijks, maar ze vergrijpen zich
ook aan konijnen diewij juist zo
graag kwijt willen. Dat een boer zich
teweer stelt, wanneer ze zijn pluimvee
belagen, kan uiteraard ieder billijken,
doch buiten in het vrije veld staan de
zaken anders en daar gelden geenszins
eendere normen. Het verdriet mij, dat
ook de eekhoorn niet langer geduld
kan worden, want deze pluimstaart is
ongeveer het enige dier. dat de vacan-
tieganger nog eens te zien krijgt en er
zijn vreugde aan beleeft. Brandschoon
moge de eekhoorn niet wezen, doch
wie onzer is dat feitelijk wel? En doet
hij zoveel schade, dat hij niet getole
reerd kan worden? In een kranten
artikel kan op al deze dingen slechts
oppervlakkig worden ingegaan en ik
zal er verder het zwijgen toe doen.
Doch wel moge gewezen worden op
een zwak lichtpuntje, nl. de voorgeno
men instelling van een Jachtfonds.
Daaruit wil men wetenschappelijk on
derzoek en maatregelen tot instand
houding van zeldzame wildsoorten be
kostigen. Richten deze in weerwil van
hun zeldzaamheid toch schade aan, dan
kan deze door het Jachtfonds vergoed
worden.
Zou dit fonds niet kunnen uitgroeien
tot een instelling, die alle wildsoorten,
behalve enkele zeer schadelijke, be
schermt en dan tevens de wildschade-
vergoeding in het algemeen regelt?
Nationale Park
de Hoge Veluwe,
Door watersnood geëindigd
(Van onze Brusselse correspondent)
Toen enkele dagen geleden in de stad Antwerpen een tramstaking uitbrak,
kwam er op onverwachte wtfze een eind aan, door de waterramp, die België
teisterde. De tramvervoerders waren wel zo vriendelijk tijdelijk de staking"te
schorsen, om niet de vervoersmoeilykheden, die toch al groot waren in die
dagen, te vermeerderen. Maar nu is de eerste schrik van de waterramp voorbij;
dat betekent dat de heren van de tram hun staking weer hebben voortgezet.
Sinds twee dagen heerst de grootste misère. Tienduizenden werklieden,
scholieren, kantoormensen moeten, voorzover zjj of hun ouders niet over een
auto beschikken, de dikwijls enorm grote afstanden in deze stad te voet
afleggen. De straten bieden het beeld van karavanen die voortschuiven. Vooral
op de topuren wriemelt het van mensen. Men kan niet zeggen, dat deze staking
populair is. Daarvoor grijpt zij te diep in het leven van de mensen in en
ontwricht zij teveel het maatschappelijk verkeer, afspraken onmogelijk makend,
het gezelliglieidslcven bemoeilijkend, en over heel de stad de schaduw werpend
van vertraging en ongewenst oponthoud.
Er komt nog een andere reden bij,
waarom deze slaking onsympathiek is.
De Antwerpse Tram heeft een bijzon
der slechte naam. Niet enkel dat er
allerlei interne moeilijkheden zijn en
dat de Maatschappij sedert 1945 wordt
beheerd door een „voorlopig semi-of-
ficieel comité", daar de vergunning
tot exploitatie van de particuliere
maatschappij niet werd verleend.
Maar naar buiten treedt de Antwerpse
tram onsympathiek op. Het materieel
dat zij gebruikt is ouderwets. De wa
gens zijn vuil en versleten. Dikwijls
ziet men hele lappen leder afgescheurd
van een bank hangen. Op de meest
onoordeelkundige manier zijn tegen de
vensters reclame-affiches geplakt, zo
dat zij het uitzicht belemmeren. Er is
kortom niet de minste service. Dit zou
alles nog te verdragen zijn als niet
heel Antwerpen zich te beklagen had
over de meer dan onbeschaafde ma
nier, waarop voermannen en ontvan
gers zich gedragen. Dit tart alle be
schrijving. Is er, vraagt men zich af.
bij deze maatschappij, geen keuring
van het personeel, of is men zo spoe
dig tevreden, dat mannen met een
taal die abominabel is en met een on
gemanierdheid van optreden, die tel
kens tot conflicten aanleiding geeft,
de tramdienst vervullen? Waagt u het
niet, reiziger, met niet gepast geld bij
sommige conducteurs te betalen, want
u zult _een zondvloed van zulke platte
taal over uw hoofd krijgen, dat u
zoudt denken in de Arabische wijk van
Cairo of een andere Oosterse stad be
land te zijn. De kleding, die deze
mannen dragen, lijkt meer op die van
bedejaars dan van ambtenaren van een
maatschappij die, naar men zegt, het
financieel best maakt en zeker in staat
zou zijn deze afgedragen costuums
door nieuwe te vervangen. Ik heb het
voorrecht gehad in zowat driekwart
van de wereld van trams gebruik te
maken, maar nergens heb ik toestan
den aangetroffen als in Antwerpen,
waar men bijvoorbeeld de trams zo vol
mensen laat lopen, dat men zich al
worstelend eruit moet begeven, bij
welke poging ik overdrijf niet
heren maar vooral dames, door
het gedrang, de knopen van hun kleren
worden gescheurd. Tot wanneer zullen
de tram-autoriteiten misbruik maken
van het geduld van een publiek, dat
intussen maar weer het tramtarief met
25 centiemen verhoogd zag en dus
voor een simpele rit 3.25 fr. of 27 cent
betaalt? De ontevredenheid over deze
verhoging werd nog groter toen men
onlangs vernam, dat een telling, die
verleden zomer werd gedaan, heeft
uitgemaakt, dat niet minder dan
35.000 personen per week gratis wer
den vervoerd. Men vraagt zich af of
hierop geen besparing gevonden kan
worden.
Hogere lonen.
De stakers eisen nu hogere lonen,
die de maatschappij weigert te geven.
Alle samensprekingen hebben tot hier
toe gefaald, en aangezien men aan
beide kanten een koppigheid aan de
dag legt, die van geen wijken schijnt
te weten, laat het zich aanzien dat de
goede stad Antwerpen lang. misschien
nog wel weken, te voet het dagelijks
verkeer zal moeten gaande houden
Een offer dat de Antwerpenaar met
pleizier zou v 'llen brengen als het een
Honderd duizend dekens en grote geld
bedragen beschikbaar
(Van een medewerker.)
STOCKHOLM, 13 Febr. De wereld is met haar gedachten bij het Neder
landse noodgebied. Maar mogen wij u, geachte lezer, voor een ogenblik
meenemen naar het hulp-gebied? De scènes, die zich.hier in Zweden af
spelen om Nederland zo vlug mogelijk te helpen, zijn wel even ontroerend
als de hulp-acties in het vaderland, ledereen helpt, iedereen offert. Van
prinsesje, dat zich aan het hoofd had gesteld van de school-inzameling tot
de man, die zijn jas uittrok en ook deze bij de gegeven kleren legde.
De individuele geest der Nederlanders kwam hier even in botsing met de
goed werkende Zweedse hulp-organisaties. „Mogen wij dar, niets doen?"
vroeg een Nederlandse verontwaardigd en organiseerde een inzameling van
kleren. Maar de stroom was zo groot, dat zij met Goethe kon zeggen:
Die Geister die ich rief, die werd ich nicht mehr los! Want haar huis werd
vol gedragen. Het puilde uit. En als de Zweed iets geeft, dan is het geen
rommel.
Radio veilt Hollandse
poppen
Er waren hele pakken bij, die de
gevers uit de zojuist gehouden uit
verkoop hadden gehaald. Wij zagen
ook ettelijke bontjassen afgeven en
winterkleding, die tegen iedere
Noord-Wester storm stand houdt.
Ruim veertig ton kleren werd bin
nen twee dagen alleen in Stockholm
al afgegeven. En terwijl van Neder
landse zijde halt wordt geroepen, we
hebben genoeg, draait de Zweedse
machine door, want volgens de se
cretaris van het Zweedse Rode
Kruis weer n i e mand, wat de
volgende weken zullen brengen. En
we geven de Zweden gelijk... het is
onpsychologisch de stroom van ga
ven te stoppen. Wat niet nodig is,
kan immers worden opgeslagen. Zo
lang de wereld bestaat zijn er cata-
strophen geweest. Het Zweedse Rode
Kruis weet uit ervaring, dat plotse
ling mt een ander gedeelte van de
wereld een hulpkreet kan komen en
dan zou het surplus een goede
dienst kunnen doen.
Dit is dan wederom gebleken: hulp
op grote schaal moet organisatorisch
geleid worden en individuele acties,
hoe goed ook bedoeld, kunnen een
negatieve uitwerking hebben.
Dit geldt ook voor het verzame
len van dekens. Als er mensenle
vens mee kunnen worden gered, is
practisch iedere hoeveelheid te ver
krijgen. Zweden stuurde er reeds
25.000 en op het ogenblik, dat wij
dit schrijven zijn er nog eens 75.000
onderweg. Ze zijn dus tóch nodig.
Behalve deze 100.000 dekens van
rijkswege geven ook de particulieren.
Een firma plaatste zelfs een adver
tentie en gaf iedereen rabat, die een
deken voor de Holland-hulp koopt.
Nu is in de eerste plaats geld no
dig. Wat de Zweden op dit gebied
hebben gepresteerd, is wel buitenge
woon. Grote bedragen, zoals een half
SOESTDIJK. De BBC heeft gis
teravond oin tien over tien een dank
woord van Prins Bernhard tot het En
gelse volk uitgezonden. De Prins zei-
dc o.a.:
„Het is ontroerend te zien, hoe onder
deze omstandigheden grenzen verdwij
nen en hoe internationale solidairiteit
en vriendschap zich manifesteren.
Ik heb dorpen gezien die er uit zagen
alsof ze door een bombardement wa
ren getroffen.
Ik ben echter overtuigd, dat het Ne
derlandse volk ,dat een zo grote erva
ring heeft in de strijd tegen zijn oude
vijand, de zee, in staat zal zijn al deze
technische problemen op te lossen.
We zijn reeds begonnen met de
grootst mogelijke energie, wrarb\j we
het motto in het wapen van Zeeland
voor ogen houden: „Luctor en Emergo"
Ik worstel en kom boven."
IN ROTTERDAM ARRIVEERDE een
colonne van zes grote vrachtwagens
uit Zwedendie geladen waren met
gaven voor de getrojjenen. In het
midden met bril en zwarte hoed
burgemeester Van Dalsum
millloen kronenvan de „Coöpera
tieve" komen binnen, maar ook vele
kleine beetjes. Het Leger des Heils
heeft de Nederlandse vlag als op-
vangdoek voor de gaven. De kerken
staan collectes af. Alle feesten, van
de revue tot de worstelwedstrijd toe,
staan in het teken van de catastro
phe in Nederland. De kunstenaars
zien van hun gage af en de beste
krachten van de radio veilen Hol
landse poppen.
Deze hulp, die al de millioen te
boven gaat, moet niet worden be
schouwd als een gift aan een be
vriende mogendheid, maar als een
handreiking aan de medemens. Een
handreiking, zo spontaan en gul, dat
deze hulp wel even aandoenlijk is.
sympathieke onderneming gold, maar
niet, nu het een maatschappij betreft,
die, zelfs als de tramwagens het ge
regelde verkeer verzekeren, een doorn
in het oog van de burgerij is en de
naam van de Scheldestad naar omlaag
haalt.
IN EEN PAAR REGELS
T"\e Dutch Swing College Band, wel-
ke begin Maart vijftig jaar be
staat, is teruggekeerd van een tournée
door Zwitserland, met Sidney Bechet.
Bij de concerten zijn inzamelingen ge
houden voor het Nationale Rampen
fonds. De opbrengst in Zürich (dui
zend franc) spande de kroon. De zalen
waren overal vol (niettegenstaande de
toegangsprijzen van vier tot tien franc
bedroegen). Het succes van het Haagse
orkest was: het werkje The world is
waiting for the surprise. De leider van
de band, Peter Schilperoort. hoopt er
binnenkort een gramofoonplaat van te
kunnen maken. H Na afsluiting van de
komende Holland Festival concerten
op 15 Juli zullen de Kurzaalconcerten
van het Residentieorkest in de periode
van half Juli tot half September ach
tereenvolgens worden geleid door Jo
sef Krips (twee concerten), Willem
van Otterloo (twee), Mario Rossi (vier)
en Antal Dorati (acht). De voor Ne
derland nieuwe verschijning van de
Italiaanse dirigent Mario Rossi is be
langwekkend sinds deze figuur tijdens
de jongste Salzburgse muziekfeesten
grote aandacht trok. Bij deze gelegen
heid verving hij met groot succes de
plotseling ziek geworden dirigent
Furtwangler. Ten behoeve van het
Holland Festival heeft Henk Badings
een opdracht van de N.R.U. aanvaard
om voor symphonisch orkest en koor
een psalmensymphonie te componeren,
waarin de psalmen nrs 88, 70, 67 en 150
vervat zullen zijn. De tijdsduur van
het werk zal ongeveer dertig minuten
bedragen. De orkestbezetting zal dus
danig zijn, dat later ook de kleinere,
stedelijke orkesten het werk binnen
hun normale omvang zullen kunnen
uitvoeren. Met acht Nederlandse
componisten voert de N.R.U. onder
handelingen om gezamenlijk op een
Nederlands thema acht variaties te
componeren eveneens ter uitvoering
in het Holland Festival. H Sem Dres
den heeft de opdracht aanvaard om
voor do Prix Italia 1953 een radio-
phoniscb muziekwerk met tekst te
componeren, waarvan de tijdsduur ten
minste vijf en twintig minuten zal be
dragen.