WATERLANDKERKJE klein
Water, land en n kerkje
gaven een dorp zijn naam
w-
Moord op de preekstoel
In
1945: oase temidden
der puinhopen
Hitler s verscheiden werd met
trompetgeschal „uitgebeld"
liet
ogen zorgj rpv ilpminées j
Om kort te gaan..
S23 van het huis het
Burgemeester Verbruggen verdeelt z'n tijd
LllVEN VERSPRILLE, slechts
Geboorte-acte, waarin
een pond suiker kan
ééns geboren
f. 20 per inwoner!
ss-nwaüjrde Ia"dbouW
DAGBLAD DE STEM
FEBRUARI 1953
'ATERLANDKERKJE is een van de kleinste gemeenten
van ons land, maar wat het aan veelheid van inwoners
mist (als U van iedere gemeentenaar een cent kreeg, werd U
er maar ruim vijf en een halve gulden rijker van) wordt het
vergoed in zijn naam.
Want een gemeentenaam van vijftien letters is iets, waarop
maar weinig plaatsen kunnen bogen. Die naam is dan ook wei
nig in gebruik in Westelijk Zeeuwsch-Vlaanderen. ,,'t Kerkje"
noemt daar het kleine dorp in het hartje van „het vierde".
Hoe de gemeente aan die vreemde lange naam, die uit allerlei
stukken bestaat, welke alle een apart begrip vormen, gekomen
is.-... dat is een heel verhaal, waar een verplaatste kerk en een
op de preekstoel vermoorde dominee aan te pas komen.
1~)E streek waarin het dorp ligt, ,werd
■L-/ vroeger „Waterland" genoemd en
ze is op dezelfde wijze aan die naam
gekomen als de provincie Zeeland
zelf. Het in vergleden eeuwen door
zee-armen en kreken doorsneden
West Zeeuwsch-Vlaanderen zag er op
meer plaatsen uit als een waar wa
terland.
Van Waterlandkerkje was toen nog
in het geheel geen sprake. Dichter bij
de grens was een gehucht dat Oude
man heette en daar was een kerkje,
waarin de Hervormden naar de pre
ken van hun dominee kwamen luis
teren. Het waren roerige tijden, toen
de reformatie alles op zijn kop zette
en er soms harde klappen klonken
die wellicht van beide zijden niet zo
gemeend waren.
Op een rustige Zondagmorgen stond
dominee Stuirbout op de preekstoel
van zijn kerkje in Waterland-Oude
man, toen de kerkdeur werd open
gesmeten en er een bende tierende
bandieten de kerk binnendrong. Ze
vermoordden de dominee op de
preekstoel.
Hoe vreemd het ook klinkt: dat
werd de aanleiding voor het ontstaan
van Waterlandkerkje. De mensen in
de Oudemanspolder vonden het niet
veilig om daar te blijven kerken en.,
braken het gebouwtje af.
De stenen en andere materialen na
men ze zo veel mogelijk mee en ze,
trokken verder Staatse bodem op. Op landkerkje, zij 1
een plaats, waar het veiliger leek,streePle er tussen,
herbouwden ze de kerk weer en die
kerk staat er nu nog. Het kerkje
waaraan Waterlandkerkje zijn naam
te danken heeft.
De streek Waterland kreeg daar
door twep gehuchten: Oudeman en de
wijk bij het kerkje en het laatste
groeide al gauw meer uit. Toen in
1796 de streek Waterland tot burger
lijke gemeente werd verheven, was 't
nodig dat er op poststukken en in do
cumenten een andere aanduiding
voorkwam. In Waterland t'on je n.l.
zowel in de Oudemanspolder als bij 't
kerkje wonen. En zo kwam er in het
spraakgebruik en ook officieel, ter
onderscheiding hier en daar te staan
Waterland (kerkje). In oude gemeen
te-archieven hebben we enkele ma
len „Waterland-K" geschreven zien klein gebouwtje, geen monument van
staan. In 1819 kreeg de gemeente van architectuur, maar een vriendelijk be
de hoge raad van adel een gemeente- dehuisje. even vriendelijk als Water
wapen en daarop staat voluit Water- landkerkje zelf. Het heeft een par-
landkerkje, zij het nog met «GmG» wnnt.ip dat. het ee-
Min of meer in de knoop
OVER dat wapen gesproken: daarop
is een zeemeermin afgebeeld, die
natuurlijk wel enigszins recht van be
staan heeft dank zij het „water", maar
verder zit men met die meermin toch
min of meer in de knoop. Vanwaar
die jongedame met een vissenlijf
komt, is iedereen een raadsel. Natuur
lijk zijn er in de loop van de tijd al
vele fantasierijke verhalen omheen
geweven, maar het zuivere weet i
er toch niet van.
Restauratie kost geld
j\/[IDDEN in het rustige dorpje staat
nu nog steeds die kerk. Het is 'n
mantig, stevig torentje dat het ge
meentebestuur pas heeft laten op
knappen. De dominee, die na enig
peuteren de klemmende deur heelt
open gekregen, kijkt met een zorglijk
gezicht rond. Er is alleszins reden om
aan een restauratie te denken en de
dominee denkt daar dan ook bijzon
der vaak aan. Maar het kost zo
sch":,"barend veel geld. Het dak is lek
en het oude eikenhout biedt zelfs aan
de houtwormen weinig aantrekkelijks
meer. Een vorige generatie heeft er
twee (met permissie: lelijke) electri-
sche lampen in gehangen. Alleen de
arduinen vloertegels, nog afkomstig
van de kerk in de Oudemanspolder,
zijn mooi en na een zorgvuldige res
tauratie zou men dat ook van de
preekstoel kunnen zeggen.
Om het kerkje te behouden is het
waarlijk hard nodig dat er gerestau
reerd wordt. We wensen het de naza
ten van een geslacht dat een kerk ge
woon enkele kilometers versleepte,
van harte toe.
gR is nergens wat te doen, maar in Waterlandkerkje is het alle dagen
feest!" zeiden de mensen in het pas bevrijde West Zeeuwsch-Vlaande-
feest!" zeiden de mensen in 1
tegen elkaar.
as 1945 en de puinhopen rookten nog. Alleen 't Kerkje was er goed
•aren wel wat granaten op het dorp afgevuurd, maar
wat van gemerkt. „Het was natuurlijk te
Het
van af gekomen: er
practisch alleen de rand had
klein om het te kunnen raken", zeiden de mensen.
Omdat vele buurgemeenten niet heelhuids de bevrijding hadden doorstaan,
kreeg Waterlandkerkje een grote vloed van evacué's te verwerken. De men
sen werden gul en gastvrij onthaald en ondanks alle narigheid werd het
een gezellige boel in het kleine dorp.
Dorp verdubbeld
(~)P het gemeentehuis wist men ook
niet hoe men 't had. De gemeente
was ineens bijna verdubbeld. Zowat
duizend mensen woonden er in die
vreemde na-oor' dagen in 't dorp.
Nu houden dc ""■n van 't-Kerkje
veel van plezier .oen ze zo'n „ver
sterking" kregen, waren de gezellige
avonden en uitvoeringen niet meer te
tellen. Iedere dag was er wel wat te
doen en het verenigingsleven bloeide
als nooit te voren.
De oude school (nu het Dorpshuis)
had vele avonden in de week verlich
te vensters en vaak konden alle gega
digden er niet eens in. Op een avond
zou er een uitvoering worden gege
ven en daarna zou er nog gedanst
worden. Toen de zaal stampvol zat,
stond er nog een lange rij mensen
butien. „Hoe moet dat nu?" vroeg
men zich af. De zaak was gauw be
klonken. „Dan gaan we maar ineens
bal houden ook!". „Zijn er in de zaal,
die liever meteen gaan dansen!" werd
er gebruld, en een heel stel jongeren
ruimde de plaatsen voor de wachten
den buiten die niet meer zulke vlugge
voeten hadden.
ALSMAAR SERENADES
T TIT Oostburg was een zekere heer
Vernooys naar 't Kerkje gekomen
en de meesten in het dorp zullen hem
nog wel kennen. Hij was directeur
van twee muziekgezelschappen,
die
N
nw^RRÈLDE bSf
pwoi™ Waterlandkerkje. Op de
dèhjfSÊ st?"d fleschreve». Aan
tn liZt cr van Klein-Brahdnt.
mff'Merkie. Klem-Brabant
- meerite 'hoort! at °"dlr ie se"
OP EEN andere brief wxA™,**
dat ze bestemd was i'. A
gemeester van
Maar je zou er <?-' wel van in de
war raken.
11*11
T~)E PO~ moet nog wel eens
vSer Vreemde epistels bezor-
Jen Aan de F. C. Water land-
k^/ve stond er op die andere brief
At Londen. Natuurlijk kwam ook
die op het gemeentehuis terecht.
Of,tde voetbalclub ..Waterlanaker-
ke soms zin had om een wedstrijd
te spelen tegen een Engelse club.
Plu, zm hebben de bewoners van 't
Kerkje er misschien wel in. Alleen
v%n -?? geen voetbalclub, géén
,.F. C. Waterlandkerke". Wèl een
gemeentelijk sportterrein, dat nu
trouwens weer gewoon weide is.
11*11
pAS IN 1938 viel Waterlandkerkje
datgene ten deel, waarop iedere I
f)VER DAT gemeentehuis gespro
w ken: dat was vroeger het huis
van het hoofd der school. En
de school was, wat nu het Dorps
huis is. De gemeenteraad vergader-
in de Communekamer, in het
CiTty den Koning'', hetgeen best
burgemeester en wethouders zitdag
nieia voor de gemeentenaren? Wel
aan gebruikten ze daarvoor even de
Tussen gemeentebelangen en zijn „Kanonhof
er op~ae palen vanTïët hek aan het be|in van de oprijlaan.
Daar woont de heer M. J. Verbruggen, landbouwer en burgemeester van
de gemeente. Hij verdeelt zijn tijd tussen zijn vele bunders puike klei
en de belangen van Waterlandkerkje op zo'n manier, dat ze er geen
van beide aan te kort komen.
Zowel zijn gewassen als zijn gemeente ziet hij het liefst groeien en
bloeien en opdat ze het allebei zullen doen, werkt hij zonder dat het
Zijn naam staat vele malen
hem ooit te veel is.
..met zulke gemeeiitenaren.
Durgemeester Verbruggen is een
vriendelijk man, die graag over
zijn Waterlandkerkje praat. Het dorp
ligt er zo verscholen achter zware
boomgroepen, dat men het vanuit de
verte bijna niet kan zien en wie et
middenin staat, zou misschien ver
wachten dat het wel en wee van de
ze kleine nederzetting in de polder in
enkele woorden is samen te vatten.
Het eerste dat burgemeester Ver
bruggen aansnijdt, is vanzelfsprekend
„de weg". Van Waterlandkerkje tot
Oostburg ligt sinds kort al een prach
tige baan, die zich bevallig door het
landschap kronkelt. Overigens zonder
lastige bochten: een verademing voor
de automobilist die door de polders
heeft gehost.
Al heel lang sjouwde Waterland
kerkje en niet in het minst de bur
gemeester zelf voor het verkrijgen
van het tweede stuk weg, dat de
kroon op het werk zou worden en dat
de gemeente voorgoed uit zijn isole
ment zou verlossen. Het is tenslotte
in liet geboorte-register
LIEVEN VERSPRILLE is een man met een ge
zicht, dat in zijn lange leven nog al wat
rimpels en groeven heeft opgelopen, maar
twee plooien bij de mondhoeken wijzen er op,
<lat hij graag lacht. Versprille heelt vele jaren
het café ,In den Koning" te Waterlandkerkje be
heerd en leeft nu rustig, c-mdat een mens niet
kan blijven werken. Hij kent heel Waterland
kerkje op zijn duim en hij houdt cr onder zijn
pet een geheugen op na als een klok, waarin hij
onder het roken van vele sigaretten met genoe
gen aan het delven gaat, als men hem erom
vraagt.
is weer zo
HIJ IS AL in de zeventig, dus hij heeft heel
wat meegemaakt. En daarbij waren heel
wat aardige belevenissen. Toen hij zijn café
dreef (nu schenkt er een nieuwe, jonge herber
gier de pinten) had hij een post, waar bij alles
hoorde en alles zag. Zijn herinnering gaat terug
tot zijn kinderjaren hij weet nog van het
opgraven en weer begraven van de kermis, al
heeft hij er nooit aan mee kunnen doen en
wat daarvoor gebeurd is, weet hij van zijn
vader. Hij kan dat precies oververtellen.
Want. in 1770 was er van Lieven Versprille
nog geen sprake, maar dat Waterlandkerkje
toen maar een paar huizen en één café telde: hij
weet het alsof hij het gezien heeft. Dat café
heette „In den Prins van Oranje" en dat het
later „In den Koning" werd genoemd .moet te
danken zijn aan een bezoek van koning Willem
III, die het cam bezocht heeft. Zeker weet Ver
sprille dat niet, maar het zal wel zo zijn.
Wat hij wel zeker weet, is, dat de oude kamer
naast het cafélokaal vroeger het domein van hel
gemeentebestuur was. Daar vergaderde de raau
en zo is die kamer aan de naam „Commune
kamer" gekomen. Vroeger zat er ook een deur
in die toegang naar de stal gaf. Daar stonden
in slechter tijden de armen van het dorp met
pot en pan in de hand te wachten op de soep
uitdeling.
„Vroeger", zo vertelt Versprille verder, „wa
ren er in het dorp zes café's en nu nog maar
twee. Er zijn nog zeven vergunningen en hoe
dat mogelijk is snap ik niet. Toen hadden ze
die inspecteurs op.de drankwet nog niet uit
gevonden, zeker!"
Over de gehele gemeente gerekend waren er
in vroeger dagen zelfs 14 café's, terwijl dat aan
tal nu gereduceerd is tot drie. Toch moeten de
mannen van ,,'t kerkje" vroeger niet zulke
drinkers geweest zijn. „Tegenwoordig kaarten
ze om het bier", zegt Lieven, „en na ieder spel
letje moet de verliezer een rondje geven. Maar
vroeger gingen ze op een avond één potje bier
drinken en als er betaald moest worden, wees
het toevallig aan bod zijnde spel de betaler aan".
Veldwachter achter slot
^/ROEGERdat magisch woord. Dat de
veldwachter van Waterlandkerkje door de
maréchaussee werd gearresteerd, omdat hij
op zijn eigen houtje een (mondelinge) dansver-
gunning had verleendook dat moet wel
vroeger geweest zijn, want zoiets gebeurt niet
meer. Het is al meer dan vijftig jaar geleden,
maar Lieven Versprille ziet de gezagsdrager als
het ware nog lopen, tussen de paarden van de
maréchaussées in.
Als er een nieuwe inwoner in de gemeente
geboren werd, had men in Waterlandkerkje.
Lieven Versprille ook nodig. Het kind moest
aangegeven worden en daar moesten twee ge
tuigen bij zijn. De verheugde vader ging dan
om de veldwachter en om Versprille en dan
was het „daar ben ik weer, 't is weer so" want
ze waren allemaal vaste klant.
in dip S ?aVr n°g aI Sernoedelijk naar toe,
Ambtenaar van de Burgerlijke Stand
was de bakker of iemand anders. De gemeente
administratie werd in Schoondijke verricht
bakken nt'Kef- "ambtenaar" me*r van brood
ÏS n i°effers smecIen dan van geboorte-
blu"ders te. voorkomen, werd daarom
hele verhaal maar in 'n schoolschrift geschre-
voor elkaar gekomen en aan het begin
van de bolle keiweg, met zijn slechte
bermen een kilometers lange misère
staat nu een bord dat ieder vehikel
S ren goed de toegang ontzegt.
hnii i wroeten in de modder en
de bolle keien gaan er uit. Er komt 'n
nieuw wegbed en over niet te lange
tijd loopt er vanaf IJzendijke even-
«?n, Placht van een betonweg
naar Waterlandkerkje.
Die nieuwe weg is op het ogenblik
burgemeesters grootste vreugde.
Het verkeer vanuit dc richting IJzen-
efpoS na.ar .Oostburg en verder zal
siraKs, a'3 de nieuwe wee: aerepd is
over Waterlandkcrkje komen en al
w. gLee?- schatten opbrengen; ei
komt toch licht wat meer levendig
heid in het dorp. De automobilist, die
naar Oostburg rydt, kan over de
nieuwe weg straks drie kilometer uit-
EV daarvan zal zeker een druk
gebruik worden gemaakt. Ais het zo
voor h'pt J? er teel wat mensen
7oJÏI e,erst van hun leven in Wa
terlandkerkje komen!
ders voorlopig toch met van kon ko-
De vereniging kréég 't geld bij
cuii" er werd een bazar gehouden,
werden uitvoeringen gegeven. Zo
Ki, 6n, ,d! bandtekeningen kwamen op een
ter tL !i i! f/n het officiële geboorte
nam i - bakker het gewichtige ambt waar
nam, gaf hij zelfs ijskoud kinderen op een pa
pieren winkelzak aan.
't Zal niet veel schelen
2P KWAM ER EEN", vertelt Versprille ver-
r,°", „om een zoon aan te geven. De ambte-
..en hoe gaat ,jat hg.
"Wel, Roger!" zegt de vader.
"Hoe schrijfde dat?" informeert de ambtenaar.
'k Wete 'k ik dat ook niet, hoor!" wijst de
vader af.
"Dan zal ik het maar R. .o. .z. ,jspellen,
't Zal zoveel niet schelen. In Schoondijke moe
ten ze het maar goed in d'n officiëlen boek
schrijven!"
Zo ging dat daar vroeger. Er is natuurlijk een
eind aan gekomen, want de mensen voelden er
niet vee] voor om soms twee keer naar het ge
meentehuis te lopen om één kind aan te geven
en vooral toen er eens een nieuwe wereldburger
bij een verkeerde familie werd ingeschreven,
was het gauw gedaan. Vanaf 1931 konden er
geen fouten meer gemaakt worden.
Het gaat nu allemaal echt en formeel en dat
is maar goed ook. Maar tochhet zou wel
aardig zijn te kunnen zeggen, dat je in het be
volkingsregister bent ingeschreven door middel
van een winkelzak. Dat kan nu niet meer. Dat,
kon alleen „vroeger", de tijd, die aangeduid
wordt met dat ene woord dat men maar be
hoeft uit te spreken om die gezellige oude
mensen op hun praatstoel te krijgen.
0°K ovef de school, die in April
w I _gereed kwam en waar nu
in BezPlbV kie^ h°°p der toek°mst
wfnc»i ge'.am ei:ne klaslokalen de
beginselen der wijsheid leert, kan
burgemeester Verbruggen met trots
211» Me. trots, omdathet tot
stand komen van die school de men-
T 1946 tekent! Het iSs
zaal/ïï.ti i Semeentenaren de
zaak eens bekeken en die op hun ma-
n er aanpakten. De oude school was
was er SSS e" h0°P °P een nieuwe
k y,0.orlopi& met. Toen is er uit
ing een »vereniging" opge-
richt, die de nodige dubbeltjes bij el
kaar wilde brengen, omdat het er an
kerden gekocht
Het doel was bereikt, maar de ver
eniging bleef bestaan omdat men nu
toch bezig was. Er werd nog eens een
bazar gehouden en zo kreeg men ook
voor het kleuteronderwijs de meube
len bijeen. Daardoor is mede het kleu
teronderwijs in Waterlandkerkji
gang gekomen.
Zoiets is nog in geen enkel ander
dorp voorgekomen. Zo doet men dat
op „t Kerkje". Met z'n allen!
EEN PLAN
„JTEN van onze taken is het verbete-
ren van het woningpeil", zo ver
telt de burgemeester verder. Op veel
nieuwe huizen heeft de gemeente nu
eenmaal geen kans. Er zijn er sinds
de bevrijding 9 gebouwd en dit jaar
krijgen we er nog twee".
„Waterlandkerkje is een agrarische
gemeente en in de landbouw heerst
gelukkig nogal welstand. We zitten
hier midden in goede zeeklei en on
der de gemeente behoren ongeveer
dertig landbouwbedrijven".
„Maar is er nu geen gevaar dat het
dorp, dat in 1952 toch ook al weer in
woners verloren heeft, nog meer zal
inkrimpen?"
°aarvaor .Jf de burgemeester niet
.inS. „We zitten nu zowat op het mi
nimum. Een sterkere teruggang zul
len we waarschijnlijk niet beleven. De
vaste kern die er nu is, voorziet in de
Voor Rampenfonds
als u van iedere gemeente
naar een cent kreeg, werd. u er
maar vyf-en-een-halve gulden
rfjker van...." schrijft onze re
porter, wanneer hy begint aan
zijn pagina over Waterlandkerkje.
Maar wanneer u nu eens 20 gul
den per inwoner krygt? Het Na
tionaal Rampenfonds is in reder
geval alleen al van Waterland-
kerkje 11.402 gulden rijker ge
worden.
Op de lüst van de huis-aaai-huis-
collcctc werd ingetekend met een
bedrag van 11.102 gulden, de
schoolkinderen brachten het res
pectabele bedrag van f 75.- bijeen
en een kerkcollecte bracht 225
gulden op. Bravo!
van Aardenburg en St. Kruis. Om een
een beetje in oefening te blijven,
trommelde hij in Waterlandkerkje ra
zend snel een volledige fanfare bij el
kaar en daarmee maakte hij de boel
nog wat vrolijker. Er kon bij wijze
van spreken geen kip een ei gelegd
hebben, of de fanfare rukte uit om er
een serenade bij te gaan geven. Druk,
dat de muzikgnten het hadden! Ieder
ogenblik schetterde het door het dorp
en toen het nodig bleek om af en toe
het een of ander officiéél bekend te
maken, vond de heer Vernooys het
niet genoeg om dat in de gemeentelij
ke aanplakkast te doen.
Neen, hij organiseerde snel een
„signaal-afdeling" uit zijn fanfare die
het „hele" dorp rondtrok om het
nieuws bekend te maken. Toen in
April 1945, aan de vooravond van de
JjevriidiPK van de rest van 't lard. J-
was, trok hij
met vier hoornblazers
door t Kerkje en na een artistiek
oorverdovend
hoeken, brulde -y
dood! Hitler is dood!"
„tetteretet" op alle
brulde hU rond; „Hitler is
in de gemeente'
Nu denkt burgemeester Verbruggen
aan, om in de toekomst op een of a..
dere manier de landarbeidersjeugd
een goede scholing te geven.
„Het is nog een vaag plan", zegt hij.
maar als het kon doorgaan, zouden
beldï CrSooïcS tecSS-
De heer Verbruggen heef een
wot ig jik' is burgemeester van
Waterlandkerkje, een dorp vol men-
pit- Dat „vage plan" zal waar
schijnlijk zo lang niet vaag blijven
Als de mensen van 't Kerkje dat wil
len, kunnen ze het. Ja, met zulke ge
meentenaren is burgemeester Ver
bruggen een benijdenswaardig man,
VREUGDE-LIEVEND EN
GASTVRIJ
MOG nooit is er zoveel leut in het
dorp gemaakt als toen, of het
moest dan zijn in de vervlogen jaren
van het begraven van de kermis. Om
geen gevaar te lopen van al dat mu
ziek maken, bekendmakingen rond-
schreeuwen en lachen, schor te wor
den, werden er vele pinten door de
kelen gegoten.
Toen alles weer zo'n beetje nor
maal was, trokken de evacué's, met de
herinnering aan gezellige dagen in
een vreugde-lievend en gastvrij dorp
in het hart, terug naar hun woonste-
derL H,et werd aanmerkelijk stiller op
t Kerkje. Maar het leven is er toch
lang niet uit. Als het moet, kunnen de
mensen van Waterlandkerkje een fiks
feest op touw zetten.
T'/AN D E oude school hebben de
bewoners van 't Kerkje, toen de
nieuwe school klaar was, een
Dorpshuis gemaakt. De gemeente
betaalde de spullen, de gemeente
naren deden het werk. En allemaal
„pro Deo". Het Dorpshuis biedt nu
onderdak aan de toneelvereniging
en „het muziek". Met de uitvoerin
gen loopt het storm. Alleen: als bij
voorbeeld Concordia- een halve win
ter op een stuk gestudeerd heeft en
het geeft één opvoering, is de pret
weer uit, want dan is practisch
iedereen uit het dorp aanwezig ge
weest.
11*11
IA, WATERLANDKERKJE is niet
groot. Maar toch heeft Nut en
Genoegen, het muziek-gezei-
schap. eens een beste dag gemaakt.
In 1945 bestond het veertig jaar. Het
feest werd vastgesteldtoevallig
juist op de laatste dag van geldig
heid van het door zekere Piet zo
doeltreffend gesaneerde geld. En de
mensen gaven tientjes voor een toe
gangsbewijs voor het feest, met de
toevoeging: houd de rest maar! Nut
en Genoegen denkt daardoor altijd
nog met piëteit aan de heer Lief-
tinck. Al is men dan natuurlijk wel
blij, dat hij in Turkije en niet in
Turkeye woont. Want dat laatste
zou wel wat TE dichtbij zijn....
11*11
14/ATERLANDKERKJE ligt dicht
bij de grens en toch heerst er
niet de Vlaamse geest, zoals in
vele andere grensdorpen. Het is al
tijd meer Zeeuws dan Vlaams ge
bleven.
