Onse kleurplaat: Het is winter!
Wereldjeugd trekt naar Boekarest
DE
Jan Rap
Kleur de plaat als volgt :B: blauw; V: groen; J: geei,
R: rood; N: zwart; X: wit.
Een 16-jarige Engelse jongen
Jeffrey Heath geheten, maakte
een fietstocht la/ngs de zeekust en
kwam daarbij aan een rots,
waarin een groot hol zat. Hij
wilde het onderzoeken, boog zich
voorover en liet zijn toorts val
len. Jeffrey verloor zijn evenwicht
en viel in zee.
Hy wist gelukkig het hoofd
boven water te houden, ontdeed
zich van zijn bovenkleding en
klom op een vooruitstekende
richel. Hij was echter te uitgeput
om de 18 meter hoge rotsen te
beklimmen.
Enige uren later, het was al
donker geworden, deed hij een
poging om naar boven te klaute
ren. Het mislukte en Jeffrey viel
weer in zee. Opnieuw wist hij
zich te redden. Eerst toen het
weer licht was zag hij kans naar
boven te kómen.
Doodmoe struikelde hij een
huis binnen
die een hekel aan pissebédden
hebben krijgen daarin groot ge
lijk. De pissebed draagt het hart
namelijk volstrekt niet op de
goede plaats. Dit orgaan zit na
melijk in het achterlijf!
PISSEBEDDEN
Merkwaardige dieren
met een
merkwaardige naam
Hachelijk avontuur
DE ROEMEENSE JEUGD slaat op de trom én laat
S de trompetten schallen, als een oproep aan alle jon-
geren om in Augustus in haar hoofdstad, Boeka-
rest, aanwezig te zijn op het Vierde W eréldjeugd-
festival. De Roemeense jeugd gaat aan het werk om
i de jeugd, welke ook de huidskleur moge zijn, een
waardige ontvangst voor te bereiden. Zij gaat aan
de slag, om te proberen dit Festival nog beter te doen
zijn, dan alle vorige!
Tien tegen één, dat ook jullie
wel eens geschrokken zijn, als
je in een schuur of ergens anders
een voorwerp opzij schoof en er
plotseling een klein legertje bleke
plat-ronde diertjes te voorschijn
kwam, die zich haastig voor het
schelle daglicht uit de voeten
trachtten te maken
Het zijn de alom-bekende pisse
bedden en om het wat preciezer
te zeggen: kelöerpissebedden of
steenmotten.
Er is namelijk ook nog een an
dere soort pissebed zoetwater
pissebed geheten, die in onze
sloten en vijvers algemeen voor
komt.
Wat jullie waarschijnlijk zal
verbazen is, dat onze gewone
pissebed eigenlijk een kreeftach
tig schaaldier is. Als men het
beest goed bekijkt ziet men een
vrij'harde huid, twee paren sprie
ten, een groot aantal ledematen
enkieuwen!
We hebben dus te doen met een
landdier, dat door kieuwen
ademt, als het ware eèn kreeft
op het droge!
Een beetje begrijpelijk wordt
dit alles wanneer we horen, dat
lang lang geleden in voorwe
reldlijke tijden ook de land-
pissebed een echte waterbewoner
is geweest. Ook nu schijnt hij
zich op het land nog een beetje
als een vis op het droge te voe
len, want hij vermijdt alle droge
ruimten en verblijft het liefst in
vochtige kelders, bloempotten en
dergelijke. Daar blijven zijn kieu
wen vochtig.
Een oud gezegde verklaart dan
ook, dat het een voorbode van
regen is wanneer pissebedden in
de kamers en gangen komen.
Nu begrijpen we eveneens, dat
de zoetwaterpissebed, die haar
familielid niet in haar stap naar
het land is gevolgd, zich in de
vijvers en sloten volkomen op
haar gemak voelt. Daar is zij juist
in haar element en omdat zij de
edele zwemsport niet beoefent,
doch op haar benen door de we
reld moet gaan, wandelt zij rus
tig over de bodem en tussen de
waterplanten.
Het diertje is groenachtig-bruin
van kleur en heeft nog meer dan
haar familielid in de kelder een
heilige afkeer van alles wat naar
droogte zweemt. Als dus in de
zomer de sloten uitdrogen graaft
zij zich zo diep mogelijk in de
modder om betere tijden af te
wachten. Hetzelfde doet het in de
winter voor het houden van een
winterslaap.
Tenslotte nog dit: De.meisjes
weten, hoe hij zich behoorde te ge
dragen. Vrolijk blaffend dartelde hij
om de mannen heen, hij rolde zich in
de sneeuw en smeet met zijn poten
en met zijn snuit de vlokken omhoog.
Malia schudde van het lachen.
„Hij is ook blij, dat het Nieuwjaar
is aangebroken," riep ze uit. Blauwe
Vogel vergat zijn angst en lachte mee,
want. Snaps vrolijkheid werkte aan
stekelijk. Al gauw rolden ze alle drie
door de sneeuw, terwijl de ooms met
hun kransen van maisbladeren en
hun rood beschilderde maisstengels
verder van huis tot huis trokken.
De frisse heldere morgen, de klare
onbewolkte lucht en de stralende win
terzon verdreven het laatste restje
heimwee. Nu was het hier ook Kerst
mis. Ademloos draafde de jongen
achter zijn zuster aan terug naar het
Schildpaddenhuis, waar hun moeder
in de deur stond. Middagzon lachte,
klopte de sneeuw van hun kleren en
bracht hen bij het vuur.
„Kijk eens op je slaapbank," zei ze
terwijl ze hem de kamer in duwde.
De jongen keek en stond stokstijf; hij
vertrouwde zijn eigen ogen niet. Op
de berenvacht lag een heel nieuw pak,
twee gele moccassins van rendier
leder, dat veel dikker was dan de
schoenen van hertsleder, die hij
droeg; slobkousen met zwart buffel-
haar langs de naden, een korte leren
broek, een hemd van rode stof en
zelfs een muts van beverhuid. Hij
bloosde van blijdschap. Toen haalde
hij het bordje, dat hij met een schild
pad en een stralende zon beschilderd
had, tevoorschijn en gaf het zijn moe
der. Ze begreep dadelijk waarvoor
het moest dienen.
„Je kunt al niet meer zien, wat er
op het oude plankje gestaan heeft,"
Blauwe Vogel omarmde haar en
drukte zijn gezicht tegen haar wang;
hij kon geen woord uitbrengen, maar
Middagzon wist toch wel, wat hij
zeggen wilde.
Kleine Beer schraapte zijn keel.
Glimlachend duwde moeder de jongen
weg.en ze stond op; ze wist, dat haar
man een hekel had aan liefkozingen.
„Dat past niet voor een grote jon
gen," zei hij altijd. Maar nu maakte
hij er verder geen aanmerkingen op;
misschien verheugde hij zich ook om
dat het Nieuwjaarsfeest gevierd zou
worden.
Blauwe Vogel trok zijn nieuwe kle
ren dadelijk aan. Na het middageten
zou hij daar geen tijd meer voor heb
ben, want dan wilden de kinderen
uit het Schildpaddenhuis dadelijk met
hun maskers voor en met mandjes
bij zich op stap gaan om geschenken
op te halen. En het nieuwe pak moest
diezelfde dag nog in gebruik genomen
worden.
De heerlijke beverstaarten, die
moeder gekookt had, smaakten de
kinderen nauwelijks, want ze trappel
den van ongeduld en waren met hun
gedachten niet bij het eten. Kleine
Beer gaf hun een paar rammelaars,
ze zetten hun maskers op en daar
gingen ze, een troep van veertien kin
deren, de kleinste nauwelijks vier
jaar, de grootsten even oud als Malia,
Blauwe Vogel en Reekalf. De moeders
stonden voor de deuren en keken
verheugd naar hen uit.
Wordt vervolgd
Sowjet-modelbouwers vestigen
nieuwe wereldrecords
MOSKOU, 11 Febr. De
Internationale Luchtvaart
Federatie heeft twee nieuwe
wereldrecords erkend, die
gemaakt werden tijdens de
kampioenschappen van de
Sowjët-Unie voor modél
vliegtuigbouwers. Bij deze
wedstrijden, die in October
werden gehouden, vloog het
model van de bouwer Koéla-
kowski, dat van een motortje
was voorzien, maar liefst
zes uur en één minuutl
Een ander modél, een mi
niatuur-watervliegtuig, dat
gemaakt was door Batoer-
now, bleef vier uur, 18 mi
nuten en 20 seconden in de
lucht.
De oude records waren
ook in handen van Sowjet-
modelbouwers en bedroegen
vijf uur tien minuten en
twee uur vijftig minuten!
Wél een enorme verbetering
dus!
Toen de kinderen op een morgen
bij het vuur zaten en hum. maisbrood
aten, klonk buiten luid gezang.
„Een oom!" riep Malia uit. En met-,
een sprong ze op. Ook Snap wilde op
springen en naar buiten rennen, maar
Blauwe Vogel kon hem nog juist te
pakken krijgen en vasthouden.
Het gezang hield plotseling op. Er
werd geklopt. De deur ging open en
terwijl de ijzige wind naar binnen
waaide stapten twee mannen in iange
buffelhuiden gehuld over de drempel.
Ze bleven bij het eerste vuur staan.
Het licht van de vlammen flakkerde
over de kransen van maisbladeren,
die ze op het hoofd droegen en over
de wonderlijke rode figuren op de
lange maisstengels, die ze in hun ver
kleumde handen hielden. Met luide
stem begon een van hen:
„Mijn nichten. Mijn nichten. Mijn
neven, mijn meven! Wij verkondigen
u, dat volgens oud gebruik de komst
van het nieuwe jaar gevierd zal wor
den. We verzoeken u allen daaraan
deel te nemen. Hoort, hoort, hoort!
Bereidt u voor op het feest. Maakt
uw woningen schoon; ruimt alle afval
op. De feestvreugde mag door niets
gestoord worden. Zo wil het de Grote
Geest Owaniyo."
Zodra hij uitgesproken was gingen
de ooms zingend weg. Nauwelijks wa
ren ze de deur uit of Snap de hond
rukte zich los en rende achter hen
aan. Blauwe Vogel en Malia lieten
hun brood staan en probeerden hem
te achterhalen. Maar Snap was de
deur al uit. De jongen voelde zijn
hart bonzen van schrik. Als hij nu
maar geen van de ooms bijt, dacht
hij angstig. Maar Snap scheen best te
Jeugdorganisaties uit
vele landen sluiten
zich aan bij WFDJ
OP DEZE BIJEENKOMST van de Raad van de We-
reld Federatie van Democratische Jeugd werd beslo
ten het Weréldjeugdfestival van 2 tot 16 Augustus
in Boekarest te houden en aan de vooravond daarvan
het Wereldjeugdcongres -bijeen te laten komen. Dit
congres zal op 25 Juli te Boekarest worden geopend.
PRAAG. Jeugdorgani
saties uit Oostenrijk, IJs
land, Frankrijk, Groot-Brit-
tannië, Birma, Jamaica en
Nepal hébben zich aangeslo
ten bij de Wereld Federatie
van Democratische Jeugd.
De Raad van de WFDJ, die
zojuist in Praag bijeen is
geweest, heeft hun lidmaat
schap goedgekeurd.
ven, maar ook niet met jullie
bemoeien, ik wil alleen maar
voor mezelf zorgen."
Zo sprak de bange haas.
Toen hij dat gezegd had,
maakte hij een sprong en
verdween in het dichte bos.
Het hert leidde de bewo
ners van het bos naar de wol
ven. En toen ze elkaar mid
den in het bos ontmoetten,
begon de felle strijd.
Drie dagen en drie nachten
iuurde het. De bange haas
lag aan de kant tussen wat
struiken en beefde. De wol
ven werden steeds zwakker.
Tenslotte konden ze geen te
genstand meer bieden en
vluchtten.
Een met moeite aan het ge
vecht ontvluchte wolf ver
borg zich in hetzelfde struik
gewas als waar de bange haas
lag.
Toen de haas de wolf zag
begon hij hem te smeken:
„Eet me niet op mijnheer.
Ik ben toch uw beste vriend.
Het hert heeft me gedwon
gen hun boodschapper te
zijn, want ik wilde niet tegen
u en de andere wolven vech
ten."
„Waarom heb je ons dan
niet geholpen als je onze
vriend bent?" bromde de
wolf en kroop langzaam dich
ter naar de haas toe.
„Ik wilde alleen maar voor
mezelf zorgen", antwoordde
de haas.
„Zo iets gaat niet", zei de
wolf, greep de haas en at hem
op. Niet ver daar vandaan
had op een tak een kleine
vogel gezeten, die alles had
gezien.
De vogel vloog terug om al
de anderen van de bescha
mende dood van de haas te
vertellen.
JN het bos huisden veel
wolven. In grote groepen
draafden ze rond. Als ze een
haas zagen lopen, besprongen
ze het arme diertje en aten
het op. Kwamen ze een hert
tegen, dan wierpen ze met
zijn allen het dier omver en
verscheurden het.
De dieren in het bos werden
elke dag banger voor de wol
ven. Alles wat leefde verborg
zich in holen en nesten,
maar zelfs daar waren ze niet
helemaal veilig.
Een oud hert vreesde de
wolven niet. Hij liep door het
bos van hol naar hol en riep:
„Bosbewoners, verzamelt
u ten strijde!"
Op deze roep van het hert
kwamen alle dieren te voor
schijn.
„Wij hebben scherpe horens",
zeiden de wilde geiten. „Wij
zullen met de wolven
vechten."
„Wij willen ook mee strij
den", zoemden de bijen. „We
zijn wel wat klein, maar we
hebben gevaarlijke angels."
Slechts een haas luisterde
met angst in zijn hart. Hij
legde de lange oren plat op
zijn rug en zei zacht: „Ik heb
geen horens en geen hoeven,
ook heb ik geen angel om
mee te steken. Waarmee
moet ik dan tegen de wolven
vechten?"
Het hert antwoordde hem
toen:
„Dat klopt: je hebt geen
horens, geen hoeven en zelfs
geen angel. Maar je kimt
hard lopen. Je zult onze bood
schapper zijn."
„Ik wil me niet met de wol-
J-JET vierde We
réldjeugdfesti
val, het Vredes
feest van duizen
den jongeren u
alle werelddele
zal van 2 tot. t
Augustus van
jaar in de hoofd
stad van Roeme
nië, Boekarest
worden gehouden!
Dit werd beslo
ten door de raari
van de Wereld Fe
deratie van Dp
mocratische
Jeugd, die dezer
dagen in Praag
vergaderde.
QP dit besluit heeft de jeugd
van alle landen ter we
reld met spanning gewacht.
De verhalen van de jongens
en meisjes, die het twee jaar
geleden in Berlijn gehouden
Festival meemaakten, en
daarover in hun land vertel
den, deden bij nog meer jon
geren het vaste plan ont
staan om er voor te zorgen
beslist op het Vierde Wereld-
jeugdfestival aanwezig te
zijn, waar dat ook gehouden
zou worden!
Ook vele Nederlandse jon
gens en meisjes, die het Ber-
lijnse Festival gemist had
den, namen dat besluit.
En de jeugdige werkers
uit de bedrijven, de scholie
ren en studenten en de jonge
DIT IS BOEKARESTdat deze zomer de stad van
i de wereldjeugd zal zijn en waar hechte vriendschaps- i
banden aangeknoopt zullen worden.
landarbeiders, die als verte
genwoordigers van de Ne
derlandse Jeugd aan dit Fes
tival deelnamen, waren van
mening, dat het al die jon
gens en meisjes, die dat wil
den, mogelijk moest zijn om
dit grootse treffen van de
jeugd bij te wonen. Zelf zou
den ze gaan, dat stond vast,
al zouden ze zich daar ver
schillende dingen voor moe
ten ontzeggen.
Ze kwamen bij elkaar en
maakten een plan. En reeds
lang voordat de Wereld Fe
deratie van Democratische
Jeugd haar nadere besluiten
nam, en, uit naam van haar
75 millioen leden, de jeugd
van de gehele wereld opriep
aan het Vierde Festival deel
te nemen, waren de voorbe
reidingswerkzaamheden in
ons land al gestart.
Vele jongeren in ons land
gingen aan het sparen om
hun deelname te verzekeren.
Nu de plaats en de datum
van het Vierde Wereldjeugd-
festival bekend gemaakt
zijn, zullen nog meer Neder
landse jongens en meisjes
aan het werk gaan om in
Augustus in Boekarest aan
wezig te zijn tezamen met
hun vrienden en vriendinnen
uit China, Amerika, Korea,
de Sowjet-Unie, Frankrijk
en Australië tezamen met de,
zoals het lied van de WFDJ
zegt „mijlioenen die yoelen
'als wij"
De hond van Hansje heet Jan Rap.
Jan is'nooit zonder Hans op stap
en Hansje zie je nooit op straat
dan samen met, Jan Rap, zijn maat.
Vandaag toen Hans naar school zou gaan
Jan Rap er springend achteraan
toen is er bij de groenteman
iets vreselijks gebeurd met Jan.
De groenteman klom op z'n fiets,
Hans zag hem nog, maar Jan zag niets.
En toen opeens: geschreeuw, geroep,
Tan Rap lag doodstil naast de stoep.
De hele straat werd stil van schrik;
dat duurde maar een ogenblik,
toen riep een man: „Op nummer vier
daar woont een dokter, haal hem hier!"
En ja, de dokter kwam meteen,
Hans'vroeg hem door z'n tranen heen:
„O dokter, Jan gaat toch niet dood?"
„Welnee", zei die, „het is z'n poot".
Nu.ligt Jan Rap thuis in z'n mand,
zijn rechtervoorpoot in verband
Hans is er niet vandaan te slaan
en draagt lekk're hapjes aan.
De hele straat komt op bezoek
m,et vlees en worst, ja zelfs met koek!
De post brengt brieven voor Jan Rap,
daarin staat: spoedig beterschap.
MARIANNE.
