Kamer waardeert Drees
en Algera's antwoord
Een vrouw met gouden handen
Totaal Rampenfonds
overtreft ramingen
Laat eens wat van
u horen!
Duplieken
Hulp geboden
met slechte
bedoelingen
Zeer goed werk
Mooie generale
repetitie voor
onze schaatsers
IJshockey-zege
op België
Het vogeltje is er niet meer bij,
een pruillip wél
gET VRIJE VOLK
DONDERDAG 12 FEBRUARI 1953
PAGINA 4
Bij de replieken betuigden alle
sprekers met uitzondering van de
communist Gortzak hun waardering
voor de antwoorden van minister
president Drees en minister Algera.
Prof. Romme (k.v.p.) verkreeg het
eerst het woord. Hij diende namens
de voorzitters van alle fracties met
uitzondering van die der C.P.N. een
motie in, ten einde de dank van het
Nederlandse volk voor de buitenland
se hulp uit te spreken.
In deze motie wordt de „stroom
van naastenliefde en saamhorigheid"
een „openbaring van volkerengemeen
schap" genoemd
Mr Burger (arb.) dankte minister
Algera in het bijzonder voor de
wijze, waarop hij over het springtij
van de 16de Februari had gespro
ken.
De schaderaming van een milliard
had hem niet verbaasd. Hij achtte
het geboden, de gelden uit het Ram
penfonds vooral te bestemmen voor
de onstoffelijke schade, welke aan
de getroffenen is toegebracht. Hij
handhaafde zijn bezwaar tegen het
toepassen van de regeling voor oor
logsslachtoffers op de slachtoffers
van de ramp. Hij sloot zich aan bij
de gedachte van de heer Tilanus. de
gemeenteraadsverkiezingen voor het
gehele land een jaar uit te stellen.
Mr Van den Heuvel (k.v.p.) had
de overtuiging, dat de regering alles
doet wat mogelijk is.
Afzonderlijk"
De heer Weiter (k.n.p.) pleitte nog
eens voor een afzonderlijke rekening
voor de gevolgen van de ramp.
„Wanneer die met de gewone begro
ting samenvalt, komt er van de
noodzakelijke verlaging van de be
lastingdruk niets terecht."
De communist Gortzak verklaarde,
dat men de communisten niet mag
verwijten, niet gewaarschuwd te heb
ben. „Wanneer de tijd komt, dat wij
achter de regeringstafel zitten, zul
len wij wel zorgen dat de dijken niet
meer doorbreken. Dat is nu geen
kwestie van natuurrampen meer.
China is de eeuwen door door ram
pen getroffen. Nu de communisten
er regeren, zijn er geen rampen
meer." (honend gelach).
Aan dr Schouten (ar.), die het
betreurd had dat er geen hulpaan
biedingen van achter het ijzeren gor
dijn zijn gekomen, deelde de heer
Gortzak mee dat het Communisti
sche Wereldvakverbond een bedrag
van 500.000 Franse francs (plm.
15000) heeft aangeboden voor de
minst draagkrachtige slachtoffers.
Hij diende een motie in tot alge
hele vergoeding van de gederfde in
komens tot een maximum van
10.000 en van de schade aan be
zittingen tot een maximum van
100.000.
Ds Zandt (sgp) verklaarde zich
tegen uitstel van de voorgenomen be
lastingverlagingen en verzocht zo
waar ook bij deze gelegenheid, reke
ning te houden met gewetensbe
zwaren tegen het inenten van vee.
In zijn dupliek sprak dr Drees
o.m. de verwachting uit. dat het to
tale bedrag van het Rampenfonds
alle ramingen sal overtreffen. Hij
zei ook, het uitstel van de gemeente
raadsverkiezingen voor het hele land
aantrekkelijk te vinden, omdat zij
dan zouden samenvallen met de
Het kabinet is echter zeer huiverig
reeds vastgestelde verkiezingen te
verschuiven. Het zal zich Maandag
beraden over een wetsontderp tot
uitstel voor de getroffen gemeenten.
Daarbij kan de zaak opnieuw wor
den bezien. De Kamer kan er bij de
behandeling van het ontwerp ook
zelf op terugkomen.
Aan de heer Weiter hield dr Drees
voor, dat de ramp uiteraard niet
zonder invloed kan blijven op het
peil van de belastingen. „Wie voor
royale uitkeringen pleit, moet dat
ook bedenken!"
Aan de communist Gortzak gaf dr
Drees de verzekering, dat hij voor
vordering van boten, indien die
nodig zou zijn gebleken, stellig niet
zou zijn teruggedeinsd. Hij vroeg
zich af, of de bijdrage van het
Wereldvakverbond ook een algemene
bestemming heeft In dat geval zou
hij haar ten volle waarderen (Van
E.V.C.-zijde is reeds te verstaan ge
geven, dat men de besteding waar
schijnlijk „in eigen hand" zal hou
den. Red.)
Minister Algera nodigde de heer
Gortzak iiit hem mee te delen hoe
de communisten in China in vier
jaar tijd de natuurrampen hebben
weten te bedwingen. „Daartoe zijt
ge verplicht. Met die wetenschap
zouden wij de afdamming van de
zeegaten in een jaar tijds kunnen
volbrengen!"
Ir G. Nijhoff
De minister achtte het echter
waarschijnlijker, dat de Chinese
communisten indien zij inderdaad
zulk een succes zouden hebben be
reikt daartoe slechts de laatste
hand hebben hoeven leggen aan
vroeger getroffen voorbereidingen,
en aan die voorbereidingen heeft een
Nederlandse ingenieur intens meege
werkt.
Welnu, deze deskundige ir G.
Nijhoff, red. is door de regering
uitgenodigd, in de commissie Maris
zitting te nemen!
De Kamer heeft ten slotte de
motie Romme. die door dr Drees zeer
op prijs werd gesteld, z.h.st. aangeno
men. De communist Gortzak mop
perde er wel tegen, o.a, omdat zijn
fractie niet in de indiening was ge
kend, maar hij durfde het toch niet
aan. er tegen te stemmen.
De motie-Gortzak werd met 68
tegen 6 (communistische) stemmen
verworpen.
Enige Hagenaars hebben zich in de
afgelopen dagen goederen toege
ëigend, die voor de slachtoffers van
de vloedramp waren ingezameld.
Een hoofdcommies van een der mi
nisteries. die had geholpen bij het
sorteren van kleren, had een paar
handschoenen meegenomen, die later
bij huiszoeking zijn gevonden, nadat
collega's, die de diefstal hadden ge
zien. aangifte hadden gedaan. Hij is
in arrest gesteld.
De 19-jarige expeditieknecht A. J.
K. had bij het brengen van kleren
naar de inzamelingsplaatsen „gehol
pen". doch daarbij diverse kleding
stukken gestolen. Een „battle-dress",
die hij op die manier op de kop tikte,
voorzag hij van Rode Kruis-emble-
men, waarna hij. aldus toegerust,
naar het noodgebied ging. Daar
schijnt hij flink te hebben geholpen,
doch tevens diverse goederen te heli-
ben weggenomen. Hij is gearresteerd.
De Haagse bouwvakarbeider L. J. A.
gaf zich in het noodgebied voor dok
ter uit en „vorderde" verscheidene
zaken. Hij is bij
politie ingerekend.
Advertentie l.M.
'"Seri
a wasmachine
ia toegerust met een ACME
wringer, kont U er zeker van zijn
dat de fabrikant Uw belangen
volmaakt behartigt. Hij weet
en meer dan 5 millioen vrouwen
weten het dat een ACME
wringer de beste is, dat ACME
al meer dan 70 jaar de beste
wringers maakt. Uw was-resui
taten hangen uiteindelijk af
van de wringer die U gebruikt)
dus welke wasmachine U
ook kiest, overtuig U dat er een
ACME-wringer op zit.
ACME WRINGERS LIMITED,
DAVID ST., GLASGOW S.E., SCOTLAND
(Van onze correspondent te Parijs,
L. J. Kleijn)
In Parijs is bijzonder verdienste
lijk werk gedaan door de studenten.
Nauwelijks was de omvang van de
ramp in Nederland bekend, of de
veertig Nederlandse studenten van
het Holland-Huis in de Cité Univer
sitaire (Universlteitswijk) begonnen
met een grootscheepse actie.
Na verkregen toestemming van de
directeur van het Nederlandse Col
lege, de heer Merkus, werden ploe
gen georganiseerd voor de inzameling
van geld en goederen.
Er waren studenten, onder wie
vele buitenlandse, die letterlijk het
hemd van hun lijf gaven, die zich
verontschuldigden maar drie broeken
te kunnen geven, die hun winterjas
sen uittrokken „omdat de winter nu
toch voorbij was".
De heer Merkus vatte het resul
taat van deze actie samen in deze
woorden: „Mijn telefoon stond niet
stil. het was werkelijk ongelofelijk".
Nu het directe levensgevaar verdwenen is, gaan andere
dingen spreken. Wij willen horen yan de mensen, die elders
een onderkomen gevonden hebben. Speciaal gaan onze
gedachten uit naar de Vrije Volkvrienden, die van huis en
haard verdreven, in vreemde steden en dorpen, misschien een
beetje onwennig rondlopen.
Ik zou ze graag allemaal willen opzoeken, om te vragen: „Hoe gaat
het nu?" Maar dat kan natuurlijk niet.
U kunt echter wat van u laten horen
Schrijf eens een kaartje, waar u bent en hoe het er mee staat. De
grote kring van Vrije Volkvrienden wil het graag weten. Dat is geen
goedkope nieuwsgierigheid, maar welgemeende belangstelling. Doet
u het?
Een kaartje naar Plet Pak-An, Het Vrije Volk, Hekelveld 15 in
Amsterdam.
Er bomt nog steeds geld binnen voor de getroffenen.
Op 10 Februari was de stand ƒ56.207,84
Op 11 Februari kwam er bij 1.473,03
I
alt
Totaal ƒ57.680,87
In het op 10 Februari binnengekomen bedrag was een gift
van duizend gulden van het AP-ondersteuningsfonds. Maar
er moet meer en meer zijn, vrienden.
De schade beloopt, ruw geschat, een milliard. Dat is nog
altijd duizend millioen gulden.
PIET PAK-AN
Onze schaatsers hebben Woensdag
avond in Stockholm tijdens de ge
nerale reptitie voor de wereldkam
pioenschappen te Helsinki weer
prachtige successen geboekt. Gerard
Maarse won de 500 m in 44.2 sec.
en Broekman bleef ongeslagen op de
5000 m. al was zijn voorsprong op
Anton Huiskes slechts 0.1 seconde.
De Zweden Jonsson en Ström ble
ven op de 500 m 0.2 sec. achter bij
Gerard Maarse, die zich zijn late
keuze voor Helsinki waardig toonde.
Wim v. d. Voort reed de 500 m in
45 sec., Broekman in 45.5 sea en
Huiskes in 46.1.
Op de 5000 m ging de zege in 8
min. 34.5 sec. naar Kees Broekman,
maar het scheelde weinig of Huis
kes had voor een verrassing gezorgd.
Hij deed er slechts 0.1 sec. langer
over dan Broekman. Henk Schuier
reed ook een schitterende race en
verbeterde met 8 min. 43,8 sea zijn
persoonlijk record aanzienlijk.
Verdere tijden: v. d. Voort 8.46.4,
Van 't Oever 8.51.7 en Maarse 9.02.6.
Het vroor drie graden, maar er
stond een ongemakkelijke valwind,
die de rijders hinderde.
Het Nederlands ijshoekey-team
heeft Woensdagavond op de HOKV
te Den Haag de interlandwedstrijd
tegen België met 94 gewonnen.
De tussenscores waren: 10, 54
en 30.
Enorme vraag naar
voetbalkaartjes
De KNVB verzoekt ons mede te de
len, dat in verband met het grote
aantal girostortingen voor de wed
strijd Nederland—Denemarken op 7
Maart te Rotterdam de leden van
voetbalverenigingen dringend ver
zocht wordt hun aanvragen en stor
tingen te doen bij het bestuur van
hun vereniging.
De verenigingsbesturen wordt ver
zocht de girostortingen met opgave
van de gewenste kaarten zo spoedig
mogelijk te doen.
Op het Arsenal-terrein te Lon
den is de voor de derde maal over
gespeelde bekerwedstrijd tussen Chel
sea en West Bromwich Albion geëin
digd in een 4—0 zege voor Chelsea.
Van onze verslaggever aan boord
van de Piet Hein
Haar naam wilde ze me niet
noemen: „Ik werk naam
loos, het komt er niet op aan
hoe ik heet
Ze woont ergens in Haarlem
en is moeder van drie kinderen.
Haar oudste jongen is vijftien
jaar, haar man een beroeps
militair, in dienst van de genie.
Op de morgen van de eerste
Februari, na de eerste ramp-
berichten, keerden moeder en
vader Haarlem de rug toe. Hij
reisde naar Den Helder, zij
naar het zuiden.
Veel had ze niet bij zich: een
tasje met wat papieren, die
vertelden, dat ze verpleegster
was geweest. Had ze niet méér
aan haar handen? Flinke, ge
spierde handen. Het werden
in enkele uren reddende,
gouden handen.
Zondagmiddag was de Haarlemse
waar ze wezen wilde: in 's-Graven-
deel. Met twee artsen en een vriendin
sprong de weer „zuster" geworden
moeder op de bressen in de dijken.
Het waren de vreselijkste uren voor
het dorp, waarin de nood met elke
minuut steeg.
Voor haar ogen stortte een huls
ineen, waarin tal van dorpelin
gen zich veilig waanden. Slechts
een enkeling bereikte de kant Het
Haarlemse vrouwtje pakte aan. Zij
hielp bij het bergen van slachtoffers.
Hoeveel het er waren? Ze heeft ze
niet geteld. Er was geen tijd voor.
In een varende ambulance hielp de
moeder bij het ter wereld brengen
van vier kinderen. Voor drie hunner
was het te vroeg: ze leefden niet
meer. Slechts één vrouw werd werke
lijk moeder.
Een klein hulpploegje bracht met
een roeibootje zieke mensen uit be
dreigde huizen naar de dijk. Zij voer
mee en ging daarna aan boord van
een mijnenveger naar Brouwershaven
en stelde zich ter beschikking van
dokter Terpstra. een van die onver
schrokken helden van Schouwen-
Duiveland.
De dokter bezat geen enkel instru
ment meer, zijn medicamenten waren
met zijn huis ondergegaan in de gol
ven. Hij dacht niet aan zich zelf. Het
keiharde vrouwtje uit de Spaame-
stad ook niet.
Zuster Anna zo zijn wij haar
gaan noemen deed haar intre
de in 't noodziekenhuisje aan de
haven. Ze verpleegde pas geopereer
de mannen en vrouwen uit het ont
ruimde ziekenhuisje van Noordgouwe.
De zieken verdwenen aan boord van
het kerkschip „De Hoop". Zij zorgde
mede voor het transport met twee
Engelse landingsvaartuigen. Zelf
bleef ze achter in Brouwershaven.
„Ik mocht niet weggaan, ik moest
helpen, ze hadden me nodig M'n
eigen kinderen zouden zich wel red
den in het veilige Haarlem."
Donderdagavond deed zij haar in
trede in de salons en hutten van het
Koninklijk jacht. Tezamen met de
zieken en gebrekkigen uit Zonne-
malre en Dreischor, Schuddebeurs en
Brouwershaven.
Ze legde het kranige moedertje
van goed negentig jaar en haar zoon
van zeventig samen neer in de hut
Vroeger werd er héél anders gefo
tografeerd dan nu. Vroeger ging
een moeder met haar kindje van
drie maanden naar de fotograaf en
dan moest dat kind daar poedel
naakt op een schapenvachtje liggen.
De moeder en de fotograaf hadden
dan soms een uur werk om zo'n
kindje dat het kippenvel op de bil
letjes stond, even lief te laten
lachen. Want het moest op z'n voor
deligst op die foto, keurig met het
hoofdje de lucht in en steunend op
de handjes. En dat kippenvel zag je
immers tóch niet op het plaatje!
Waren die kinderen al wat groter,
dan werden ze op een stoel gezet.
Niet zo maar op een gewone stoel,
maar op een bijzonder mooie met
vergulde poten en kwasten en een
geborduurde zitting. Of ze moesten
tegen een stuk pilaar leunen, een
ding van bordpapier, dat de foto
graaf er speciaal voor had laten ma
ken. Of zo'n fotograaf liet een gor
dijn zakken, waarop een heel land
schap stond geschilderd, compleet
met een vijver en eenden en een tuin
en in de verte een prieel met rozen.
Daar moest zo'n kind dan voor gaan
staan. En al had het altijd op een
bovenhuis gewoond en nog nooit in
z'n leven een prieel gezien, de moe
der vond het prachtig.
Als de fotograaf en de moeder dan
een tijdje hadden overlegd of het
kind beter voor het prieel kon gaan
staan, of dat het zo lief zou zijn als
het net was of ze de eendjes voerde,
dan kon er eindelijk worden afge
knipt.
Dat „knippen" duurde dan trou
wens nog wel even, want de foto
graaf had een grote zwarte lap
over z'n toestel hangen, waar hij
helemaal onder verdween tot het
kind alleen nog een soort zwart
monster op poten zag. Dat monster
stak plotseling een arm uit de zwarte
lap en sprak: „Zo, kijk eens even
deze kant op, liefje, ja, zo, nog een
beetje meer naar rechts. Nee, naar
rechts, hier, zie je dat vogeltje? Kijk
maar naar het vogeltje in mijn
hand."
Het kind was dan meestal tegen
die tijd al zo beduusd door deze
vreemde vertoning, dat het helemaal
niet dat lieve lachje tevoorschijn kon
brengen, dat nodig was voor die foto.
En van het vogeltje begreep het hele
maal niets, want het zag helemaal
geen vogeltje. Het begon net te den
ken, dat er onder die zwarte lap
zeker een tovenaar moest zitten en
dat het monster aanstonds wel zou
veranderen in een til vol roekoe-ende
duiven, of in een sprekende papegaai,
als de fotograaf zich weer ongeduldig
uit de zwarte lap los wurmde en op
nieuw aan het kind begon te schik
ken en te plooien. Vervolgens kroop
hij weer onder de lap, al maar „piet-
piet-pié-ïé-iét" roepend, met zijn ene
hand in de lucht.
Van pure zenuwachtigheid meende
zo'n kind dan wel eens, dat er nou
toch écht een vogeltje was, maar als
de fotograaf dan eindelijk, eindelijk
klaar was, en het kind stond te wach
ten, tot het musje (of wat het dan
ook voor een vogel mocht zijn) naar
het plafond zou vliegen, bleek het
beest gewoon in de lucht te zijn op
gelost: het was er trouwens nooit
geweest.
Tegenwoordig gaat het allemaal
véél eenvoudiger. Tegenwoordig
werkt 'n fotograaf niet meer met
zwarte lappen, bordpapieren pilaren
en prielen, die zomaar uit de lucht
komen zakken Hij zet zo'n kind
op een eenvoudig houten kubus, of
desnoods zó maar op de grond en het
mooie landschap op de achtergrond
kan hem gestolen worden. Want het
gaat hem niet om dat prieel of om
een eendenvijver, maar om dat kind.
Dat lieve lachje van vroeger is er
ook niet meer bij. Pietje of Annie
mogen tegenwoordig best een pruil
lip trekken of huilen desnoods, als
ze daar nu bijzondere zin in hebben
en als moeder het goed vindt, dat ze
haar zoon of dochter een paar dagen
later zes keer brullend verpakt in een
enveloppe, kan komen ophalen.
De fotografen komen tegenwoor
dig ook dikwijls bij de moeders thuis
en dat is voor zo'n kind nog veel
plezieriger. Want dan hoeft het
meestal niet een kraakschone jurk
of een Zondags pakje aan en het
wordt niet van top tot teen gebor
steld, gewassen en opgestreken. Het
mag lekker in z'n looprek of in de
tuin blijven spelen. En die fotograaf
maakt ongemerkt z'n plaatjes. Zulke
foto's zijn veel leuker dan die opge
prikte. stijve foto's van vroeger.
Als u thuis een oud foto-album
hebt, moet u de plaatjes van
toen en nu meer eens vergelij
ken. Ik heb dat laatst gedaan en ik
vond er m'n grootmoeder in als 'n heel
klein meisje met pony, ïen wit jurk
je, en hoge rijglaarsjes. Ze hadden
haar op zo'n stoel met kwasten ge
zet en ik herinnerde me ineens, dat
ze me eens verteld had. dat ze die
Wie iveet hoe lang dit kind op
die stoel heejt moeten staan voor
dat dit plaatje werd geknipt,
maar 'at was dan ook in.1857!
prachtige stoel helemaal nat had ge
maakt. Gewoon van angst. Voordat
zwarte monster op pootjes!
van kapitein Van der Meer. „Je mag
ze niet van elkaar verwijderen!"
Ze improviseerde in de kleine pan
try voor de stuurhut, met behulp van
een paar wollen marine-dekens, een
bed voor een oude bas»» van 75 jaar.
Ze was over het bele schip, boven
en beneden, en zij zorgde, zoals al
leen een moeder kan zorgen.
Bedrust verlangde deze vrouw niet.
„Ik ga onder zeil, als iedereen
veilig is. eerder niet." Ze blééf m
touw Onafgebroken. Totdat de Piet
Hein zijn kostbare lading van 61 ge
redde mensenlevens in Dordrecht
aan de kade had gebracht.
Vier uur later stond zij echter al
weer op het dek om te helpen bij het
spreiden van de bedden voor nieuwe
slachtoffers van de ramp.
Een vrouw uit duizenden!
Heb diep respect voor haar.
En voor de tientallen vrouwen en
meisjes, die zoals zij dagen en
nachten vooraan aan het front heb
ben gestaan. Zij aan zij met mannen.
Om mensenlevens te behouden.
Stoelen op 3 poten!
Een tafellaken, dat aan de ene
kant, in frisse kleuren bedrukt,
dienst kan doen als ontbijtlaken,
terwijl het aan de andere kant, waar
het een wit of crème damast-patroon
vertoont, als dekservet voor het mid
dageten kan worden gebruikt, is
een van de opmerkelijke nieuwtjes
die op een meubel- en woningtextiel
beurs in Utrecht zijn te zien
Er zijn daar ook gekleurde vitrages
(uit Zwitserland) en hoezen van mo
derne katoenen stoffen, waarmee
meubels kunnen worden overtrokken.
Niet om slijtage-plekken met de man
tel der liefde te bedekken, maar om
zomers je meubels eens een ander
„pak" te kunnen aantrekken, dat
bovendien niet zo gauw verschiet in
de zon.
Nog veel meer heeft die beurs ln
petto: een nieuwe tapijtsoort, die
zonder rafelen kan worden gesneden,
zodat zomen, omboorden en dubbel-
leggen van randen overbodig wordt;
matrassen, waarvan het verende bin
nenwerk is afgedekt met een schuim
rubberplaat, zodat er geen kuilen
kunnen ontstaan, en een eetkamer
ameublement, waarvan de stoelen
drie poten hebben!
Vandaag: de
verkoopster in de
heren-modezaak
Het meisje met het aar
dige gezichtje, dat te
genover ons zit aan het
tafeltje in de theesalon,
houdt haar ogen critisch
gericht op iets dat zich
achter onze rug bevindt:
een MAN. Het meisje zegt:
„Ik let altijd overal op
mannen. Op hun kleren,
bedoel ik. Nou moet je zo'n
man daar eens zien zitten.
Een blauw overhemd en een
rode das en een beige jasje.
Afschuwelijk. Maar goed
dat ik de kleur van z'n sok
ken hier niet kan zien; zou
me niets verwonderen als
h\j zwarte droeg en bruine
schoenen."
„Als hij nou eens bij u in
de winkel kwam. zou u hem
dan een betere kleurencom
binatie proberen aan te
praten?" polsen wij. Het
meisje bedenkt zich geen
moment. „Wél als h(j zon
der z'n vrouw kwam. Man
nen laten zich meestal wel
door mij raden, als ze al
leen zijn. Ze zijn geen moei
lijke klanten over het alge
meen. Ze weten wat ze heb
ben willen en zijn gauw
klaar met hun keus. Maar
als mevrouw meekomt, ben
je nog niet gelukkig. Dan
kun je alle vakken uitpak
ken, en 't is een wonder, als
ze er iets van haar gading
bij vindt. In dat laatste ge
val laat hU zich bepraten,
al vindt hij haar keus maar
zo zo. 't Is duidelijk, dat hij
dan in vredesnaam maar
iets tegen z'n zin koopt om
geen ruzie met haar te krij
gen. En ten slotte vindt hij
die klerenkwestie nu ook
weer niet zó belangrijk, dat
hij er een zwart gezicht van
haar voor wil riskeren. Ik
probeer hem dan ook maar
niet bij te vallen als hij nog
zwijgend in dubio staat.
kunnen sloffen. Vroeger
nam hij toch altijd hetzelf
de soort hemd. en als zij de
maat van zijn boord maar
goed onthield, kon hij er
haar rustig alleen op af
sturen. Maar als nu z'n
collega op kantoor iets
nieuws draagt, is het zo
want zo'n vrouw kan je dan
aankijken of ze je met ple
zier levend zou willen roos
teren.
Gelukkig komen ze te
genwoordig veel alleen, de
mannen, waarschijnlijk om
dat er vergeleken bij vroe
ger zoveel variatie is op het
gebied van overhemden,
vesten en dassen, dat hun
vrouwen het niet meer bij
moeilijk om thuis te ver
tellen, wat. hij precies heeft
geziea Hij is doodsbang,
dat z'n vrouw het verkeer
de zal kopen En omdat hij
het dan zal moeren ruilen,
■waar hij een verschrikke
lijke hekel aan heeft) koopt
hij het maar meteen zelf.
Soms komt zijn vrouw
toch iets terugbrengen, dat
hij eerst enthousiast heeft
gekocht. „Hij is zo lastig,
het beviel hem toch niet
achteraf", zegt ze dan met
een schijnheilig gezicht en
je ziet. zo, dat zij lastig is
en dat het haar niet beviel.
ALs een vrouw iets koopt
moet het goed en goedkoop
zijn. De dure dingen vindt
ze plotseling niet mooi als
ze de prijs hoort. Een man
zegt ten minste, zonder er
omheen te draaien, dat hij
niet zoveel geld besteden
wil.
Ze moeten altijd eerst
aan Iets nieuws wennen.de
mannen. Het heeft bijvoor
beeld maanden geduurd,
voordat ze aan die wollen
vesten wilden Maar de ny
lonsokken gingen dadelijk
prima. Vrouwen vragen ze
bijna nooit, die nemen ze
meestal van wol. Snapt u
dat nou? Je zou bijna den
ken. dat- zé' het zalig vin
den om zijn gaten te stop
pen.
Of ze veel smaak hebben,
onze mannen? Eerlijk ge
zegd: nee. De Duitsers wel,
Engelsen minder. Amerika
nen kun je het bijna nooit
naar de zin maken en de
Fransen hebben altijd een
vrouw bij zich, wat ook
weer niet leuk is ln de ver
koop.
Mannen zeuren nooit over
het materiaal. Het zijn de
vrouwen, die altijd met de
vraag „is dit wel kreukher-
stellend" voor in de mond
lopen.
Of oudere heren veel no
ten op hun zang hebben?
Juist helemaal niet Die
vinden alles leuk. wat ik
hun aanraad."
Waarschijnlijk, omdat ze
het meisje leuk vinden,
denken wij.
