Westelijke dijk van Voornse
kanaal wordt opgehoogd
„Was de Brielse Poort
maar weggespoeld
Zo herrijst een zwaargetroffen gebied(2)
Trieste thuiskomst van emigranten, die
niet slaagden
„Burgemeester,
de dam is door
Rusland verbreekt betrekkingen
met de staat Israël
Kapitein Vader ontfermde zich
over 170 weeskinderen
Pag. 3
<5
Donderdag 12 Februari 1953
(Van een onzer verslaggevers)
DE activiteit, die enkele honderden militairen langs de Westelijke dijk!
van het Kanaal door Voorne aan de dag leggen, is eigenlijk!
geen herbouw of herstel. Het is meer een voorziening, want de be
kisting van ruim een meter hoog, die op de dijkkruin wordt gebouwd
en met zand volgestort, is een preventieve maatregel voor hoog water I
l in de zeer naaste toekomst. Dat aan deze dijk zoveel moeite ten koste
wordt gelegd, is geen wonder; het leven van zowat heel Voorne hangt
van deze waterkering af.
De algemene toestand op het eiland Voorne is niet ongunstig. De
ergste dijkgaten zijn provisorisch gedicht en het herstel van huizen en
gebouwen wordt stevig ter hand genomen.
Dit is in enkele woorden een beeld van Voorne, dat, in het
I algemeen gesproken, door het oog van de naald is gekropen.
ons de burgemeester jhr. T. A. J.
van Eysinga van Hellevoetsluis,
die met de handen in de steekzak-
Aan de Noordelijke helft va
i de dijk langs het Voornse Kanaal is de bekisting al gereed en storten zand-
auto's hun vrachten in de opengelaten ruimte.
Dit is het trieste beeld van het. gat voor de Brielse Poort, bij Hellevoetsluis.
Binnenkort zal hierover een Bailey-brug liggen. Maar de nauwe poort
blijft dan.... voorgoed?
Fairseauil Australië terug:
Schaduw over het weerzien te Amsterdam
(Van één onzer verslaggevers)
GEWOONLIJK is de aankomst van een schip, dat terugkeert met
reizigers uit een ver werelddeel, een prettige belevenis. Vrolijke
begroetingen en blijde gezichten aan weerszijden van de douane
slagbomen, die de laatste en snel overwonnen scheiding zijn.
Geheel anders was dat bij de aankomst van de Fairsea, gisteren
in Amsterdam.
Vroeger dan verwacht was, lag het
Panamese schip voor de kade van de
Stoomvaartmaatschappij Nederland. Maar
desondanks was er een groep familie
leden en vrienden, die de mislukte emi
granten uit Australië, die de „Fairsea"
had meegebracht, kwamen halen.
Er was blijdschap over het wederzien,
maar er lag een schaduw over.
Zo was het ook aan de zijde van de
teleurgestelde emigranten, die nu remi
granten geworden waren. Teleurstelling
over een verloren illusie. Bitterheid over
de ondervonden teleurstelling. Droefheid
over het geld, dat men verloren heeft en
over de wetenschap, dat men nu hier in
Nederland weer van voren af aan kan
beginnen.
Wij hebben met verschillende remi
granten een kort onderhoud gehad. Daar
bij werden de gegevens, die wij Dinsdag
reeds brachten, goeddeels bevestigd. Er
was een enkele afwijking, maar deze was
niet zo belangrijk.
Wel kregen we van verschillende remi
granten de indruk, dat zij het hier rede
lijk gemaakt hadden. Maar zij bleken
niet het doorzettingsvermogen en de vol
harding te hebben, die de emigrant be
hoeft, als hij niet direct „in goede doen"
komt. In dat opzicht steekt de huidige
emigratie wel sterk af bij die in vorige
eeuwen. Toen men leze de boeken
van Risseèuw er maar op na was emi
greren: zwemmen of verdrinken. Een
weg terug was er niet! Die is er nu wel.
Er waren zelfs emigranten, die bij hun
vertrek reeds de kosten voor de terugreis
gereserveerd hadden. Anderen, die al
spoedig aan terugkeer dachten, hebben
alleen gewerkt en gespaard, om het geld
voor de terugreis te verdienen.
Wij spraken ook met enige Australiërs,
die op doorreis naar Engeland met de
„Fairsea" de grote oversteek hadden ge
maakt. Zij wezen ons er op, dat de nu
terugkerende emigranten net in ,,a very
hard time", een zeer moeilijke tijd, in
Australië arriveerden.
Eén der emigranten had als bestem
ming: Kruiningen. Wij moesten hem zeg
gen. dat het wel moeite zou kosten, zijn
familie te vinden. Waarschijnlijk zou hij
in Roosendaal of Bergen op Zoom inlich
tingen over de verblijfplaats van zijn
verwanten kunnen krijgen. Hij zou dat
proberen. Maar overigens was hij vol
moed. „Ik kan ook aan een dijk werken",
zei hij ons.
Toen ging hij met zijn zware bagage
een taxi permitteerde hij zich niet
op reis. zó uit het zonnige Australië naar
het rampgebied van Nederland.
Exploiten tussen echt
genoten
De minister van Justitie heeft ee
wijziging gebracht in het wetsontwerp
ter regeling van de uitbrenging van ex
ploiten ten verzoeke van de ene echt
genoot tegen de andere met het doel een
uitbreiding te geven aan de regel, dat
in alle exploiten tussen echtgenoten, in
geval van onbekende woon- of verblijf
plaats van de aangezegde partij, de naam
van de raadsman dier partij vermeld
moet worden, zo deze bekend is.
In het oorspronkelijke wetsontwerp
gold die regeling slechts voor echtge
noten. die niet van tafel en bed ge
scheiden waren.
In de sfeervolle kamer van het pit
toreske raadhuis van Oostvoorne kijkt
burgemeester H. A. van Voorst van
Beest eens bedachtzaam voor zich uit,
voor hij zich aan een overzicht van de
toestand in zijn gemeente waagt.
„Weet, u, wij mogen in het geheel niet
klagen en onze schade en belevenissen
kunnen niet in de schaduw staan van
de grote rampen, die andere delen van
ons land getroffen hebben.
Toch zal ik die Zondagmorgen nooit
vergelen. Ik stond me net te scheren
toen de hoofdambtenaar van Gemeen
te-Werken aanbelde. Burgemeester
zei hij, „heeft u al gehoord van de wa
tersnood?" Dat had ik nietmaar hij
deed me een en ander gauw genoeg uit
de doeken. Ik adviseerde hem toen\
direct, een inspectie-tocht te gaan
maken langs de kust en me verslag
uit te brengen. De woorden die hij het
eerst zei bij zijn terugkomst, zal ik niet
licht vergeten: „Burgemeester, de dam
tussen Voorne en Rozenburg is door!"
Zo gauw ik kon, trommelde ik de ge
hele mannelijke bevolking bij elkaar om
bij de dam te verzamelen, en toen we
ook schoppen en zand, rijshout en plan
ken hadden, bleek, dat de dam alleen
maar beschadigd was. niet doorgebroken.
Dat had ik ook nauwelijks kunnen ge
loven; die dam, die kón niet stuk,
Waarom geen weg
„Dat brengt me op iets anders"-
vervolgt de Oostvoornse burgervai'
dan. .,A1 enige tijd geleden heb ik
aangedrongen op een weg over die
nieuwe dam. Maar dat scheen hogere
politiek te zijn en die weg kwam er
niet. Als we in de nacht van de ramp
iets hebben gewenst, was het wel een
weg op de dijk, al was het alleen maar
om de vrachtwagens met grond en
rijshout naar de bedreigde plaats te
dirigeren. We hebben daar als stum-
perds in de vette klei staan knoeien
en ongeveer de helft van de aange
voerde zandzakken en rijshout hebben
we gebruikt, om een soort berijdbaar
pad aan te leggen
De dijk bleef behouden. Gelukkig wel.
De schade zal nu verder door het Rijk
moeten worden hersteld. Verdere schade
in het dorp Oosbvoorne? Ja, vijf gaten
in de sbrand'boulevard, enkele duinen
weggeslagen en wal stormschade.
Vandaar ook, dat de gemeente graag
vluchtelingen uit méér geteisterde ge
bieden opnam E-r logeren nu 600 eva-
cué:s uit Stellendam. Sommelsdijk. Mid-
delharnis. Bruinisse. Oude en Nieuwe
Tonge en van het eiland Putten in Oost
voorne en zij krijgen zo nodig kleding
en dekens. Alles is er ordelijk en rustig
verlopen en de stemming was en is op
perbest.
„Herstel?", vraagt burgemeester Van
Voorst van Beest verbaasd. „Dat is al
bijna gedaan.... De gaten in de boule
vard en in de door de Duitsers aange
legde betonweg naar het strand hebben
zo'n haast niet en de grote dam is voor
lopig veilig Het benodigde zand haal
den we bij de zandafgraverijen voor de
dam en bij de Berkenrijsweg.
Jammer
„Het enige jammere van de wa
tersnood vind ik, dat die ellendig
nauwe Brielse Poort, nota bene de
toegangsweg tot Hellevoetsluis,
niet is weggespoeld.verzekert
Journalist wegens
smaad veroordeeld
Het Gerechtshof te Amsterdam heeft
gistermorgen de 44-jarige Amsterdamse
journalist C. F. K. terzake van eenvou
dige belediging en smaadschrift jegens!
een ambtenaar, veroordeeld conform de
eis tot 200 gld boete subsidiair één maand
De journalist had in hel voormalige1
weekblad „De Vlam" twee artikelen ge
publiceerd. Het ene luidt: „Westerling,
de reactie blaast verzamelen", het andere:
„De arrestatie van Westerling". In het
eerste keerde de schrijver zich tegen een
periodiek, dat uitgegeven wordt door de
journalist J. Fabius uit Den Haag, „De
Nieuwsbrief", welk blad hij „superstaal-
tjes van achterbakse laster" verweet. Dit
gaf de heer Fabius aanleiding een klacht
in te dienen wegens eenvoudige laster.
In het tweede artikel verweet de jour
nalist o.a. Staatsraad dr J. W. Meijer
Ranneft; „stukken aan publicatie ten be
hoeve van de koloniale reactie prijs te
hebben gegeven", waardoor K. wegens
smaadschrift werd vervolgd. Het Hof
wees de civiele vordering van 150 gld,
die de Staatsraad had ingesteld, toe en
bovendien werd K. veroordeeld aan de
Staatsraad diens kosten, begroot op 75
gld, te betalen.
ken van zijn werkmansjekker, de
bemodderde-laarzen wijdbeens op
de vloer van zijn raadhuis poot.
,'De verdere schade kunnen we
herstellen. Dat zijn we trouwens
wel gewend, want de oorlog zijn
we ook niet zonder kleerscheuren
doorgekomen. Dat er hier vijf
mensenlevens te betreuren zijn,
bracht onherstelbaar leed over
enkele gezinnen; dat vergeten we
zeker niet, maar we moeten naai
de toekomst kijken, een toekomst,
die zeker voor Hellevoetsluis is
weggelegd."
Het zijn woorden van vertrouwen in
zijn burgerij, die de burgemeester
spreekt, het zijn ook woorden van moed.
Een moed, die hem overigens van het
gezicht straalt. Veel tijd heeft hij niet
voor ons. Andere mannen in waterlaar
zen wachten op hem om een inspectie
tocht te maken, om het herstel te bespre
ken. Bij de deur draait hij zich nog om.
„Oh ja. u kunt er nog bij vermelden,
dat de Brielse Poort weer begaanbaar
wordt gemaakt. We leggen een Bailey
brug over ael gat."
De gemeente-secretaris, de heer P. L.
van der Linden, vertelt ons dan van de
status cjuo ijf'Helk'- oelsluis.
„De stad jis z\vaar getroffen. De wa-
terkerinigsmjij^ die we met zoveel zorg
op de Oosü'-ade hébben gebouwd, werd
gewoon overspoeld. Hel water stond ook
maar liefst Jimetter 60 hoger dan we ooit
u Het klinkt nu
een beetje belachelijk;' dat we met zo
veel goede moéd Je avond van de 31ste
Januari de vloedplanken in de gleuven
zetten. Dit water was niet te houden
Kijkt u maar naar het gat in de straat
bij de brug over de haven, kijk maar
naar de drie gaten in de Vestinggrachi
en vraag hJt maar aan de mensen, die
in hun buizen door deze vloedgolf ver
rast werden. Het water liep door het
Binnendok en ook in de polder Nieuw
Helvoet. De dam van de toegangsweg
vanaf de Brielse Straatweg spoelde ge
woon weg en er stond zo'n stroom in het
water, dat de mensen, die gelijkvloers
woonden en door het water overrompeld
werden, de grootste moeite hadden, de
trap te bereiken.... Trouwens, verschil
lende binnenmuren gaven het op.
Het licht en de telefoon vielen met
een uit, want het postkantoor had twee
meter water, Gelukkig beschikken we
nog over de oude waterleidingsvoorzie-
ning: het pompstation in de duinen. Dat
maakten we meteen in orde voor het ge
val. dat de watervoorziening uit Rotter
dam eens zou uitvallen. Dat was maar
goed ook. want Woensdag de 4de Fe
bruari moesten we overschakelen."
De hand aan de ploeg
Met het herstel is men in Hellevoet
sluis al hard bezig. De gaten in de
Struytse Zeedijk en het Linker Sluis-
hoofd zijn voorlopig gedicht en de
aangespoelde zandbarrière voor de
vloeddeuren van de sluis is met dui
kershulp weggegraven. Nu is men
bezig met het herstellen der bestra
tingen en het leegpompen der huizen.
En als men dan van Hellevoetsluis in
Noordelijke richting rijdt, langs het Ka
naal door Oostvoorne. ziet men, hoe de
militairen daar de bekisting aanbrengen.
Eerst slaan ze een dubbele rij palen, be
vestigen daar de planken aan en in de
ze bekisting storten zandwagens hun
vracht.
Zal deze dijk het bij het eerstkomen
de springtij in de nacht van 16 op 17
Februari houden? Als men de stevige
bekisting ziet. is men geneigd te zeg
gen: „Natuurlijk!". En dat zegt men ook
als men de geest van vertrouwen en
moed der inwoners van deze getroffen
stad heeft geproefd.
Gevechten in de straten van Tel Aviv
RUSLAND heeft de diplomatieke betrekkingen met de staat Israël
verbroken. Dit is officieel te Moskou bekendgemaakt. De Russische
stap werd genomen drie dagen nadat zich in de Sowjet-delegatie
te Tel Aviv een ontploffing heeft voorgedaan, waardoor een deel van
het gebouw werd beschadigd en drie mensen verwondingen opliepen;
ook de echtgenote van de gezant werd gewond. De Israëlische regering
veroordeelde de aanslag en beloofde schadevergoeding. Er werden
vele arrestaties verricht onder leden van communistische organisaties.
In de officiële Russische verklaring
wordt gezegd, dat de verontschuldigin
gen van de Israëlische regering gelogen
straft werden door talloze bewijzen
rechtstreekse deelneming van vertegen
woordigers der regering aan de haatcam
pagne tegen de Sowjet-Unie en hert aan
zetten itoi vijandige handelingen tegen
Rusland.
In de straten van Tel Aviv zijn gis
teren communistische demonstranten
Van de strandbotilevard, bij Oostvoorne heeft de kolkende zee hele happen
afgebeten. Er is echter geen gevaar voor instorting en de gaten zuilen
spoedig worden gedicht.
Kleeitjes uit Leidschendam
Onbeschrijfelijke tragiek onder
Koreaanse kleuters
De eerste luitenant oorlogscorrespondent
aan (le legervoorlichtingsdienst mede:
■J. Rups deelt
TN YONDONGPO, een armelijk voorstadje van Seoul, dicht hij het
*- enorme militaire vliegveld van laatstgenoemde stad, staat aan
de kant van de grote verkeersweg naar Inchon een bord met het
embleem van het Nederlandse regiment Van Heutsz en de woorden
Netherlands rear".
Langs een vijftig meter lange binnenweg komt men door een
poort, waar een Koreaanse soldaat op wacht staat. Een Koreaanse
soldaat met een Nederlandse baret op waar hij trots op is. Hij
beioaakt een klein complex van hout-en-papierén huisjes in Japanse
stijl, waar het Nederlandse detachement Verenigde Naties zijn opslag
plaats heeft van goederen.
In een van die gebouwtjes woont kapitein H. Vader, die het
Nederlandse bataljon vertegenwoordigt bij het achtste Amerikaanse
leger op Korea.
Toen kapitein Vader nog maar
nauwelijks in zijn nieuwe woning'
geïnstalleerd was, werd op een
middag zacht op zijn deur getikt
en een oudere, beschaafd uitziende
Koreaan diende zich bij hem aan.
een hongerige uitdrukking in de ogen.
„Hoe heet het weeshuis en waar staat
het?", vroeg hij. „Goed, ik kom morgen
eens kijken."
Het vriest binnenshuis
Toen de kapitein de volgende dag op
de afgesproken tijd met zijn jeep het
t t-, erf van het weeshuis opreed, stonci de
In gebroken Enöels en mGt veel hele kinderschaar hem al juichend op
u,,Honderdzeventig magere
Aan de Zuidzijde van de dijk langs het Voornse Kanaal
militairen de palen voor de bekisting.
(verlegen glimlachjes en buigingen
vertelde hij directeur te zijn van
een naburig weeshuis.
„Ik dacht zo", meende directeur
Lie, „dat U misschien wel eens
oude afgedragen uniformen van
Uw legeronderdeel hebt, die wij
kunnen vermaken tot kleertjes
voor onze kinderen.... en mis
schien wat voedselafval, want onze
'nstelling is arm. Erg arm
Achter een grote dosis barsheid en on-
genaaktbaarheid verbergt kapitein Vader
een nog veel grotere dosis naastenliefde
en kinderen nemen een grote plaats in
in zijn ruime hart. In zijn verbeelding
zag hij zijn eigen kinderen daar in
Leidschendam al staan met lompen aan
wachten.
kleuters, die nauwelijks kleren aan het
lijf hadden. Met trieste donkere vraag-
oogjes, onnatuurlijke dikke buikjes en
kromme dunne beentjes.
Het vroor twintig graden en klapper
tandend van de kou stonden ze daai te
zwaaien met papieren rood-wit-blauwe
vlaggetjes. Boven de ingang was een
groot papieren spandoek bevestigd met
de woorden: „Welcome to capt. Vader,
father of Nam Buk Orphanage".
Daarmee had het weeshuis kapitein
Vader maar meteen en zonder zijn voor
kennis tot beschermer uitgeroepen en
hij heeft zijn functie geaccepteerd De
aanblik van die schare kleintjes met
hun van verwachting schitterende oog
jes en hun van de kou druipende neus
jes. nee. het was te erg. Hier moest in
gegrepen worden.
Toen wij ons van de toestanden in
is Zuid; deze twee woorden symbolise
ren de hereniging van Noord- en Zuid-
Korea, die de Koreanen zien als enige
oplossing voor de terugkeer van nor
male toestanden) kwamen overtuigen,
fluisterde de kapitein mij in het oor:
„Mijn vrouw is al bezig om in Leidschen
dam kleren te verzamelen...
Wij waren diep geschokt door hetgeen
wij zagen. In een groot vertrek, waar
het kwalijk riekte naar knofloof en an
dere nare dingen, zaten zestig peuters
van drie tot vijf jaar bijeen op ruw
houten bankjes en kistjes. De onderwij
zeres gaf zangles en leidde het koor van
schorre piepstemmetjes, dat bij onze
binnenkomst verschrikt zweeg. Dc
hoofdjes weiden verlegen gebogen en
honderdtwintig zwarte oogjes volgden
nauwlettend al onze bewegingen. Wij
zagen de adem van al die kleintjes en
van de „juffrouw' als witte dampwolk-
jes omhoog kringelen naar het haveloze
gevaarlijk doorgebogen houten plafond, neel steeg
Hei vroor toen buiten 25 graden en in I
het lokaal zeker twintig, want er was
geen kachel en de meeste ruiten waren
stuk Een ijzige wind, die je door
merg en been ging. floot langs het dak,
maar in het vertrek tochtte het alleen
O, ja, aan een kachel was wel te komen,
maar niét aan de noodzakelijke brand
stof.
Diep weggedoken ir. onze met bont ge
voerde parka's doorleefden wij de onbe
schrijfelijke tragiek van dit weeshuis-
bestaan. de intens droeve situatie van
al die kinderen, die verschrikkelijke
kou moesten lijden in hun lompenflar
den en hun hoogstens in rubberslofjes
gestoken blote voetjes. Hoe lang reeds?
In het slaapvertrek van de kleinsten,
die' nog niet aan de lessen deelnamen,
lagen een twintigtal peuters, eigenlijk
nog babies, slapend op dunne rieten
matjes op de harde houten vloer.
Aandoenlijk
de klas van da groteren stonden de
kinderen op een teken van de onderwij
zer op en begonnen, eerst in het Ko-
reaans en daarna in het Nederlands het
Wilhelmus te zingen. „Dat hebben
ze in twee dagen geleerd", zei kapitein
Vader trots. „Is het niet aandoenlijk?"
Zo beijveren kapitein Vader en zijn
echtgenote zich voor verbetering van
het lot van honeerdzeventig Koreaanse
kinderen Kleuters van twee tot elf.
twaalf jaar aie het slachtoffer zijn ge
worden van de oorlog, welke maar niet
wil eindigen. Het Nederlandse Rode
Kruis en andere sociale instellingen
hebben zich eveneens reeds met de zaak-
bemoeid en binnenkort hopen wij te
kunnen schrijven, hoeveel beter de kin
deren het hebben gekregen en hoe on
gekunsteld dankbaar zij het Nederland
se volk daarvoor zijn. En niet het minst
de Nederlandse verbindingsofficier in
Seoul, die zijn vrije tijd niet beter had
kunnen besteden, dan door de zorg
slaags geraakt met voorbijgangers. De
politie moest gebruik maken van gum
mistokken om de vechtenden te schei
den. De relletjes braken uit, toen een
communistische spreker verklaarde, dat
er geen anti-semitisme bestaat in de
Sowjet-Unie. Deze spreker verklaarde
voorts, een brief te hebben ontvangen,
waarin hij met de dood bedreigd werd,
indien hij binnen tien dagen z'n me
ning niet zou wijzigen.
De communistische betogers wisten al
vechtende het gebouw van de Russische
legatie te bereiken. Daar werden zij ont
vangen door Jersjof. dc Russische gezant.
Toen de demonstranten het beschadigde
gebouw verlieten, werden zij begroet met
kreten als „verraders".
D.U.W.-arbeiders zijn
geen werklozen
Met ingang van 1 Januari 1953 zullen
personen, werkzaam op een D.U.W.-
object, niet langer als werkloos wor
den beschouwd, omdat zij volwaardige
arbeid verrichten tegen vrijwel nor-
male arbeidsvoorwaarden, zo meent
het Ministerie van Sociale Zaken.
Eind Januari stonden bij de arbeids-
bureaux (met uitzondering van de
bovengenoemde) 117.005 geheel werk
loze mannen geregistreerd tegen
116.363 op 31 December 1952. Wanneer
men aanneemt, dat de toeneming van
de werkloosheid in het rampgebied
verhoudingsgewijs even groot is ge
weest als in overig Nederland, dan zou
het aantal werklozen in geheel Neder,
land per eind Januari 145.000 hebben
bedragen tegen 141 000 eind December.
Daarenboven waren in geheel Neder
land ea 27.000 personen geregistreerd,
die werkzaam waren op een der ob
jecten van de Rijksdienst Uitvoering
Werken tegen ca 25.000 eind December.
Onderstaand overzicht geeft een
beeld van de spreiding van de werk
loosheid over de verschillende provin
cies (excl. Zeeland en de gewesten
Rotterdam. Dordrecht en Breda).
Het aantal werklozen per duizend
mannelijke beroepsbeoefenaren, resp. in
December 1952 en Januari 1953. was
in Groningen 70 - 69. Friesland 66 -
66. Dx-ente 57 49. Overijsel 32 - 30.
Gelderland 53 51. Utrecht 45 - 44,
Noord-Holland 43 - 42. Zuid-Holland 46
- 54. Noord-Brabant 45 - 46. Limburg
27 - 29.
De relatieve werkloosheid was eind
Januari het hoogst in Groningen met
69. het laagst in Limburg met 29
werklozen per 1000 mannelijke beroeps
beoefenaren.
Het aantal als werkloos geregistreer
de vrouwen steeg van S336 tot
l. De vraag naar vrouwelijk perso-
•an 10.175 tot 12.195.
in plaats van behorüjke kleren en met'nam buk („Nam" betekent Noord. ..Buk" Ivoor die stakkers' op zich te nemen".
Ontslag van arbeider
in verband met ziekte
In het wetsontwerp tot wijziging van
de bepalingen omtrent het ontslag bij
arbeidsovereenkomsten heeft de minister
van Justitie in overeenstemming met de
meerderheid van de vaste commissie der
Tweede Kamer voor privaat en straf
recht een verandering aangebracht.
Tengevolge van deze verandering
wordt thans voorgesteld, dat het ontslag
twee jaren in plaats van 1 jaar na het
optreden van de ziekte ingaat. Ook de
minister is van mening, dat het met
name in geval van tuberculose niet zel
den voorkomt, dat eerst in het tweede
jaar van een ziekte genezing optreedt.
Een ontslag zal juist in dergelijke ge
vallen psychisch voor de zieke arbeider
moeilijk te verwerken zijn.
Internationaal hulpcorps
in geval van rampen
De Finse vereniging tot steun aan de
Verenigde Naties heeft deze organisatie
voorgesteld een internationaal hulpcorps
in te stellen, dat hulp zou moeten ver
lenen bij rampen zoals de overstro-
mingsramp. die thans Nederland, En
geland en België heeft getroffen.
In de landen, die deelnemen aan dit
corps zouden afdelingen ondergebracht
moeten worden. In geval van een ramp
zouden deze afdelingen zich dan onmid
dellijk naar het getroffen gebied kunnen
begeven. Voor dit doel zou voorts het
personeel van de afdelingen een specia
le opleiding moeten ontvangen en met
het modernste materiaal worden uitge
rust. aldus het Finse voorstel.
