m
Britten leden zware nederlaag
tegen Argentijnse vleesexport
Principiële staking in fabriek
te Brugge met spanning gevolgd
Vakbondsleiderarbeid is de
juridische basis van onze eis
van corruptie
Restauratie met nieuwe stenen
een opzettelijk vandalisme
Betaling slechts voor klein deel
met textiel en aardewerk
IEDERE DM-m NEDIRUm..
shjglhelaantol radiobezifters mei 270
verlaten «1 kinderen de lager» «hooi zonder
de 6e klas te hebben bereik!
komen er >91 bromfietsen in hef verkeer bp
f zijn er 16 echtscheidingen^
houden zich 10 500 personen met'de KUNST1
bezig, als hun beroep m iw»iw<E
HEEFT ARBEIDER RECHT OP WINST-AANDEEL
(Van onze Brusselse redacteur)
BRUSSEL, Febr. Het is een goed jaar geweest voor de
Brugse metaalfabriek „La Brugeoise". IN 1952 maakte ze een
winst van ruim twintig millioen franken, oftewel anderhalf mil-
lioen gulden, zodat de aandeelhouders van de grote Belgische
financiële trust der „Societé Générale", die ook financieel is
geïnteresseerd in „La Brugeoise", tevreden uitzien naar een
behoorlijk dividend.
Maar behalve de aandeelhouders zijn er nog anderen,
die een begerig oog hebben geslagen op de millioenenwinst
van „La Brugeoise" en wel de achttienhonderd Vlaamse arbei
ders, die op deze fabriek werken.
Gesteund door hun vakvereni
gingen, de katholieke zowel als de
socialistische, verklaren zij, dat
ook zij die winst mee hebben ver
diend en derhalve hebben zij voor
elke arbeider een winstpremie
van 2000 franken ofwel 150 gulden
"geëist. Dit betekent, dat ongeveer
een zesde van het totale winst aan
de uitkering van deze premie zou
moeten worden besteed.
Nu is het niet de eerste maal,
dat in België bepaalde premies
worden geëist door de arbeiders,
maar het geval van „la Brugeoise"
is speciaal, omdat het thans alge
meen door de vakverenigingen en
werkgevers wordt beschouwd
als een testcase, die de befaamde
strijdvraag moet oplossen, hebben
de arbeiders recht op aandeel in
de winst.
Al vier jaar
Reeds vier jaar achter elkaar
hebben de arbeiders van la Bru
geoise een winstpremie geëist.
Vier jaar achter elkaar is die ge
weigerd. En thans zijn de arbei
ders in staking gegaan, reeds zes
weken lang. Het is een principiële
staking geworden, die men be
schouwt als een mijlpaal in de
Belgische vakbewegingsstrijd. Te
genover het standpunt van de lei
ding en aandeelhouders van „La
Brugeoise", die volhouden, dat de
zeggenschap van de arbeiders
niet zo ver gaat, dat men kan
spreken van een „recht op winst
aandeel", staan de vakvereni
gingen, die hun kopstukken naar
Brugge hebben gezonden om er
hun standpunt uiteen te zetten.
Alle onderhandelingen, de recht
streekse, die via een regerings
bemiddelaar en de inmenging van
de organisatie van metaalverwer
kende industrieën, alsmede van de
vakbonden, zijn op niets uitge
lopen, juist vanwege het princi
piële karakter van de strijd. De
werkgevers willen immers des
noods wel een zekere kleine
premie geven, doch weigeren het
recht daarop, het recht op een
aandeel in de winst als zodanig te
erkennen.
En wat de vakverenigingen er
van denken werd onomwonden
gezegd door August Cool de alge
meen voorzitter van het Algemeen
Christelijk Vakverbond, (de Bel
gische K.A.B.), die zelf dezer
dagen, na ruim vijf weken staking
bij „la Brugeoise" een grote rede
hield voor de stakende arbeiders,
waarin hij zeide, dat het „Recht
op aandeel in de winst redelijk,
rechtvaardig en mogelijk is'.
Nationaal
Cool zette zijn standpunt als
volgt uiteen. De staking van la
Brugeoise heeft een nationaal
karakter, zeide hij, het gaat niet
om een enkelvoudige premie van
2000 frank, maar om éen beginsel
uit het strijdprogramma van de
katholieke arbeidersbeweging. Wij
zijn van mening, zei voorzitter
Cool, dat aandeel in de winst
boven het loon mogelijk, rede
lijk en rechtvaardig is, en wij
vragen dit aandeel, ons baserend
op drie factoren: de gewijzigde
verhoudingen, onze opvatting van
de onderneming, en de eerbied
voor de arbeider. In zijn uitleg
van het begrip gewijzigde ver
houdingen, onderscheidde Cool
de rechteloze toestand van de
eerste helft der 19de eeuw, Rerum
Novarum en de strijd voor sociale
medezeggenschap en thans de pe
riode van economische zeggen
schap, die kort voor de laatste
oorlog begon.
De opvatting van de onderne
ming is thans zo, dat men haar
beschouwt als een werkgemeen
schap van deelgenoten, wier ar
beid tenminste evenveel, zo niet
meer rechten geeft als het kapitaal
„Het gaat hier niet alleen om een
kwestie van centen" verklaarde
Cool, „maar ook en vooral om de
arbeider de plaats te geven in de
onderneming, die hem toekomt".
Cool ging vervolgens In tegen de
argumenten, die 'van werkgevers
zijde worden aangevoerd.
Tegenover de vraag of de arbei
ders ook deel zouden nemen in
het verlies, verklaarde hij dat de
arbeiders altijd deel hebben geno
men in het verlies, omdat het
eerste gevolg van financieel ver
lies werkloosheid is. Tegenover
het argument, dat de onderneming
zich niet een permanent arbeic'.ers-
aandeel in de winst kan permit
teren, gezien de noodzakelijkheid
van reservevorming, dividenden,
en investering, antwoordde voor
zitter Cool enkel, dat dit beslist
wel kon. Op de vraag welke juri
dische basis de arbeiders hebben
voor hun eis zei Cool, dat „arbeid"
deze juridische basis was, verder
niets. „Wij hebben alleen onze
argumenten, de kracht daarvan en
de kracht van de staking" riep
Cool uit, die eindigde met de ver
klaring, dat de arbeiders van de
Brugeoise de eretitel mogen dra
gen, de eersten te zijn geweest,
die dit nieuw stuk erkenning van
de positie der arbeiders in de
onderneming bevechten. t
Bureau had 41 presidenten,...
(Van onze redacteur)
WENEN, Februari. Het communistische blad „Zycie
Warszawy", uit Warschau, is natuurlijk overtuigd, dat bij de
verdeling van de beschikbare woonruimte helemaal geen on
gerechtigheden voorkomen. Toch beklaagt het blad zich, dat
in het bureau, dat voor de toewijzing van woningen verantwoor
delijk is, ontzettende corruptie voorkomt.
Zo moet een man, die een be
trekking heeft bij de gemeente,
samen met zijn vrouw, zijn twee
kinderen en zijn zwager op één
dakkamertje wonen, dat geen
licht, geen gas en geen verwar
ming heeft. Naast deze „woning"
bevindt zich een andere woning
bestaande uit één kamer en één
keuken. -Daarin wonen twee ge
zinnen, die tezamen uit zeven per
sonen bestaan.
„Misschien", zo sdhrijft het
blad, „is de oorzaak van deze
onhoudbare toestanden te zoeken
in het feit, dat het stedelijke
woningbureau onlangs een jubi
leum moest vieren. Het bureau
kreeg n..l zijn veertigste presi
dent. Deze man was twee weken
lang in functie. Toen kwam num
mer 41, die Sykorski heet en die
alle zaken, zonder een spoor van
bureaucratie regelt vanaf zijn,
tafel in een restaurant. En ieder
besluit van hem kostte degenen,
die hun toevlucht tot hem namen
de somma van 500 Zloty-
Sykorski kan zich echter be
roepen op het goede voorbeeld
van zijn talrijke voorgangers.
President no- 26 was een mees
ter in de corruptie. No. 39 stierf
als offer van zijn beroep, want
hij was op een dag zó dronken,
dat hij met zijn auto tegen een
boom reed".
Bouw achter
Tot zover het communistische
blad, dat we toch niet mogen
verdenken van propaganda tegen
de volksdemocratie. Uit andere
berichten blijkt echter, dat de
huizenbouw steeds meer achter
blijft bij de vooraf bepaalde
plannen. Gezinnen, die al in de
lente van 1952 een nieuwe wo
ning moesten hebben, vegeteren
nog altijd in massakwartieren.
Eind December meldden de offi
ciële cijfers, dat de huizenbouw
in Warschau slechts voor 62 pCt.
van de gemaakte plannen wer
kelijkheid was geworden.
De woningnood wordt nog ver
sterkt door het gebrek aan
kachels en verwarming. In een
bepaalde wijk van Warschau zijn
groepen woonkazernes klaar ge
komen, die door een centrale
ketel verwarmd moeten worden-
De huizen hebben geen schoor
stenen. In December werd be
kend gemaakt, dat de bouw van
deze centrale ketelinstallaties op
moeilijkheden stootte- Een andere
centrale ketel, die 35 huurkazer-
nernes moest verwarmen, was
verleden jaar wel k'aar, maar
raakte aanstonds defect.
In de zomer werd er niets onder
nomen om de ketel te repareren.
Zo zitten de bewoners van deze
nieuwe huizen zonder verwar
ming in de barre Poolse winter.
Petroleumkachels zijn niet te
krijgen. IJzeren potkacheltjes
worden alleen op de zwarte
markt gevolgen tegen horribele
prijzen en dan moeten de mensen
zelf nog maar door een gat in
het raam een soort schoorsteen
fantaseren.
Zo blijft de mensen niets an
ders over dan in hun woningen
alleen maar te slapen.
Verschillende huurkazernes zijn
daarom ook leeg geb'even, omdat
de mensen er toch de voorkeur
aan gaven de winter in de beter
verwarmde massakwartieren door
te brengen.
Leed onnodig vergroot
Betreurenswaardige
reportage van een
weekblad
DEN HAAG, - Febr. Op
vragen van het lid der Tweede
Kamer de heer van Rijekevorsel
in verband met de in het week
blad „De Spiegel" opgenomen ge-
illustreerde reportage van het
leven in de vrouwenafdeling
van de gevangenis te Rotterdam,
heeft de minister van Justitie
geantwoord, dat van departe-
mentswege toestemming is ver
leend om over het gevangenis
wezen te publiceren. Daarbij werd
als gewoonlijk als voorwaarde
gesteld, dat geen gedetineerden,
noch in woord, noch in beeld, op
voor het publiek herkenbare wij
ze in de publicaties zullen voor
komen.
Bovendien werd ter controle
op de naleving van genoemde
voorwaarde inzage van de repor
tages verlangd vóór de publica
tie daarvan. In het onderhavige
geval heeft het weekblad „De
Spiegel" daaraan niet voldaan.
In strijd met de gestelde voor- I
waarde zijn in bedoelde publi
caties twee veroordeelden met
name genoemd, hetgeen aanlei
ding is geweest om de verant
woordelijke redactie van bedoeld
orgaan dadelijk na de publicatie
op het onjuiste ex-van te wijzen,
de ontstemming daarover te ken
nen te geven en mede te delen,
dat van enige medewerking in
de toekomst geen sprake meer
kan zijn.
Afgezien van net feit, dat be
zwaarlijk van geheimen kan
worden gesproken ten aanzien
van misdrijven, die op een open
bare terechtzitting zijn behan
deld, betreurt ook de minister
het in hoge mate, dat een pu
blicatie met bekendmaking van
namen van veroordeelden in deze
vorm heeft plaats gevonden, om
dat daardoor het leed, dat de
strafvoltrekking voor de betrok
ken veroordeelden betekent, on
nodig kan zijn vergroot.
De minister heeft opdracht ge
geven, dat er in de toekomst met
nog meer nauwlettendheid op zal
worden toegezien, dat alle waar
borgen aanwezig zijn, teneinde
overtreding van de voor publi
catie over strafgestichten gestel
de voorwaarden te voorkomen.
Schrijnend tafereel in een Westberlijnse kelder. Moeder en kind,
voor de communistische terreur gevluchthebben maar een heel
schamel onderkomen kunnen krijgen.
De Notre Dame, Parijs' meest vermaarde kerk, gelegen op een
eiland in de Seine, de Cité, wordt ernstig bedreigd door de inwerking
van in d elucht van een wereldstad aanwezige schadelijke stoffen,
welke de stenen aanvreten. In nevenstaand artikel vindt men hier
over interessante bijzonderheden
opnamen is onder de titel „Voor
en na" gepubiceerd om het pu
bliek te wijzen op de „lichtzinnige
manier" waarop de herstellings
werkzaamheden uitgevoerd wor
den.
De restaurateurs laten deze
aantijgingen niet op zich zitten.
Zij verklaren, dat voor het ver
vangen van de allereerste steen
van de Notre-Dame door een
nieuwe steen, architecten, his
torici en chemici beide torens
van beneden tot boven onder
zocht hebben. „Elke steen." zo
verklaren zij, „werd onderzocht
op scheuren, barsten, blaren en
afbrokkeling. Elke steen werd
beklopt en beluisterd om het
steenwerk erachter en eronder
te onderzoeken." De conclusie
der experts was unaniem en ao-
soluut: de ziekte heeft de torens
tot in het hart aangetast. In
sommige gevallen bedekte de op
gezwollen oppervlakte der ste
nen slechts «en sponsachtige po
reuze kern, <3ie er uit zag als
honingraten, waardoor het vocht
en de schadelijke gassen tot in
het hart van het bouwwerk
doordrongen. Vaak was de steen
zo aangetast, dat men er gemak
kelijk een vinger geheel in ste
ken kon; tussen duim en wijs
vinger kon men hele steiien tot
poeder wrijven.
De redding van de kathedraal
lag in een drastisch ingrijpen: de
zieke gedeelten moesten verwij
derd en door nieuwe gezonde
stenen vervan^pn worden. De
nieuwe blokken werden gezaagd
uit dezelfde steensoort, waarmee
men in de 12de en 13de eeuw
de kathedraal gebouwd heeft.
Maar de puriteinen citeren een
passage uit „Les Cathédrales de
France" van de grote beeldhou
wer August© Rodin: „Zy gaan
voort met afbreken, zU gaan
voort met repareren. De moderne
mens is niet méér in staat een
repliek van het kleinste Gothi
sche wonderwerkje te vervaar
digen, dan die der natuur te
copiëren."
(Van onze redacteur)
PARIJS, Februari. De 800 jaar oude kathedrale kerk van
Parijs, de Notre-Dame, die in het hart van de stad ligt, op het
lie de la Cité (het Selne-eiland, waarop in het grijze verleden
de eerste bewoners van Parijs huisden) dreigt langzaam door
de steenziekte „opgegeten" te worden. Het probleem is niet
nieuw, maar het is dezer dagen weer eens ter sprake gekomen
in een hevig dispuut tussen de restaurateurs en de architec
turale puriteinen.
Een steeds groter aantal der stenen van deze Gothische
kathedraal wordt aangetast door de beruchte steenziekte: de
stenen beginnen te kruimelen, er vormen zich blaren aan de
oppervlakte, die openbarsten en het zachte hart van het steen-
werk blootleggen. Men neemt aan, dat de steenziekte voor
namelijk veroorzaakt wordt door de schadelijke gassen en
dampen, die een moderne wereldstad „uitademt": rook, indus
triële en chemische gassen en uitlaatgassen van motorvoer
tuigen.
het nageslacht te bewaren, be
staat in het vervangen der aan
getaste stenen door nieuwe.
De puriteinen komen daartegen
in verzet en schreeuwen: „Hei
ligschennis!" Zij beweren, dat
het geneesmiddel erger is dan de
kwaal en beschuldigen de res
taurateurs" van „opzettelijk van
dalisme" en van het stelen van
Frankrijk's architectonisch erf
goed onder de ogen van hun
argeloze medeburgers.
Indien y genoemde gassen in
derdaad de hoofdoorzaak der
steenziekte zijn (en tal van
feiten wijzen daarop), dan kan
men zich een voorstelling maken
van de ernst van de situatie:
schier acht eeuwen lang zijn de
stenen der kerk intact gebleven,
zoals de stenen van historische
monumenten buiten de stedelijke
centra intact blijven. Maar de
korte tijd, waarin de stenen aan
de schadelijke gassen blootgesteld
zijn (nog geen halve eeuw), is
al genoeg om een ingrijpen op
grote schaal noodzakelijk te
maken.
De restaurateurs van de spe
ciale dienst der Publieke Werken
van de stad Parijs, die met het
onderhoud der historische monu
menten belast zijn, verklaren,
dat de enige mogelijkheid om
het Gothische bouwwerk voor
AANKOOP MET ONGEVEER 30 pCt. GESTEGEN
Franse troepen in actie aan het front tn Indo-Chinot Overal in het
beboste land loé^t het gevaar.
(Van onze redacteur)
LONDEN, Febr. Woede is een zwak woord ter beschrij
ving van de Britse gevoelens, gewekt door het bij de jaarwis
seling gesloten vleescontract met Argentinië. Maar voor alle
landen, die aan Engeland voedsel leveren, zijn de redenen
voor die woede ni.et zo ernstig.
Tezamen met de Australiërs,
Nieuw-Zeelanders en Denen, zijn
wij door het Britse aankoop- en
prijzenbeleid in een positie ge
bracht., waarin enig leedvermaak
over de Britse nederlaag in Bu-
inns Aires ons nauwelijks kwa
lijk genomen zou kunnen worden.
Het is een onthullende bijkom
stigheid. dat een Engelsman met
het zeldzame onbenul om de re
acties var, vreemdelingen te
peilen, pijnlijk verbaasd zou zijn
over een dergelijk onedel genoe
gen- Waarschijnlijk zou hij ver
onderstellen, dat geestdrift voor
het regiem van de heer Peron
er iets mee te maken zou hebben.
En het zou erg moeilijk zijn hem
daarvan te genezen. Toen het
jongste contract met Nederland
gesloten werd voor de levering
van bacon, heeft hij in al zijn
dagbladen kunnen lezen, dat de
prijs „iets" (of nog minder:
„slightly") verlaagd was.
Verlaging
In werkelijkheid ging het om een
aanzienlijke verlaging, waarin
Nederland alleen met bitterheid
berustte. Nu hebben de Argen
tijnen, na negen maanden onder
handelen, wél hun zin gekregen.
Ze hebben hoog spel gespeeld -
hetgeen ze zich konden veroor
loven - en zeer forse prijsverho
gingen bedongen. Voor vlees van ue vei.
goede kwaliteit zullen ze onge- I derend-
veer dertig procent meer krijgen
dan onder het vorige contract,
dat eveneens alleen na veel pijn
en moeite gesloten was.
Nog belangrijker is het, dat de
Britten slechts ter waarde van
dertig millioen gulden zullen mo
gen betalen in zulke industriële
artikelen als aardewerk en tex
tiel. Er was hier gehoopt, dat van
deze goederen voor een waarde
van ettelijke honderden millioe-
nen naar Argentinië verscheept
zou mogen worden, onder de
voorwaarden van het nieuwe
contract. Inplaats daarvan eisen
- en krijgen - de Argentijnen de
kostbare grondstoffen kolen, tin
en olie. Dit komt bovendien
hierop neer, dat daarvoor in feite
gedeeltelijk in dollars betaald
wordt, want de te leveren olie
zou ofwel dollars kunnen op
brengen, of moet door de Brit
ten voor dollars worden gekocht.
Handel en politiek
De populaire Britse pers mis
draag. zich vlijtig, door de Ar-
gentiinse vleesprijzen met „af
zetterij" in verband te brengen-
Zowel The Times als de Man
chester Guardian geven echter
toe. dat deze prijzen op de we
reldmarkten niet onredelijk zijn.
Maar- beide bladen achten terecht
de verdere voorwaarden vem«-
Het belang van dit vleescon
tract is zeer groot. Het Verenigd
Koninkrijk, als grootste vlees
importeur ter wereld, nam voor
de oorlog van Argentinië meer
dan vierhonderdduizend ton per
janr af. Na de magere na-oorlog-
se tijd, hebben de Britten nu in
1953 een goede kwart-millioen
ton van de Argentijnen te ver
wachten. Alleen van Nieuw-
Zeeland ontvangt bet tegenwoor
dig nog veel meer.
De Britse vleesvoorziening is
een volkomen verpolitiekte aan
gelegenheid. Labour wilde het
zo (en het economisch beleid van
andere landen wees trouwens in
dezelfde richting), maar toen het
er op aankwam, moest de socia
listische regering destijds onder
druk van de kiezers de Argentij
nen tegemoet komen. Zoals men
zich herinnert, ging het hard
tegen hard. De Argentijnen had
den uithoudingsvermogen. de
Britten ook. Dat dacht men al
thans in Whitehall. Maar toen het
wekelijkse vleesrantsoen tot
lachwekkende kubieke milime-
ters (nou ja, centimeters) was
geslonken, werd het hoofdkwar
tier van de Labour Party bang
voor de woede van de massa, die
straks toch weer ooit zou moeten
stemmen-
De Conservatieven, die toen de
situatie voor politieke propagan
da uitbuitten, stonden nu zelf
voor Peron'8 vuur, dat deze keer
zelfs nog aanzienlijk heter was.
Knarsetandend lieten ze zich
negen maanden roosteren, alvo
rens toe te geven-
Waarschijnlyk krijgen we in
1953 meer vlees, dan in enig jaar
sinds de oorlog. Maar het zal een
paar dubbeltjes per kilo duurder
zijn. Labour is al bezig daar
propagandistisch voordeel uit te
■•.aan. Het ia immera héér beurt.
In het tijdschrift „Prerres de
France" (Stenen van Frankrijk)
schrijft Achille Carlier: „Er zijn
geen woorden om de catastrophe
te beschrijven. De „restaura
teurs" hebben meer dan vier
vijfden van de Noordertoren van
Notre-Dame vernield. En dat
deel is reddeloos verloren; geen
macht ter wereld kan ons de
authentieke stenen teruggeven,
wier vernietiging zij verhaast
hebben. Zij zijn nu hun aanval
begonnen op de andere toren,
voor wie zij eenzelfde lot in
petto hebben. Daar moet on
middellijk een einde aan ge
maakt worden, en er dienen
andere manieren gevonden te
worden om de noodzakelijke re
paratiewerkzaamheden uit te
voeren".
Het nieuwe uiterlijk van de
Noorder-toren is duidelijk zicht
baar vanaf het plein voor de
Notre-Dame: in vergelijking met
de Zuider-toren is zijn lijn har
der, zijn kleur helderder. Het
acht eeuwen oude „patin'
verdwenen. Maar er is iets ern-
stigers: foto's hebben uitgewezen
dat de ornamenten op de spits
en die der steunbogen niet ge
heel en al met de oorspronkelijke
De restaurateurs voeren ter
hunner verdediging aan. dat de
talloze restauratie-werkzaamhe
den, die Viollet-le-Duc een eeuw'
geleden In heer Frankrijk door
voerde, weliswaar soms een zeer
eigen karakter hadden, maar dat
Viollet-le-Duc met het vervan
gen van vergruizelde stenen door
nieuwe bijvoorbeeld de oude
vestingbouwwerken van Carcas
sonne gered heeft voor een ze
kere ondergang. Voorts, zeggen
zij, dat hun methode zoveel mo
gelijk van het oorspronkelijke
bouwweefsel laat bestaan, ter
wijl zij de puriteinen uitdagen,
een beter middel te noemen. De
ze hebben nu gepoogd deze uit
daging te beantwoorden door te
beweren, dat de stenen middels
zekere chemische injecties ver
hard kunnen worden. Het schijnt
echter zeker te zijn, dat deze in
jecties slechts ten dele efficiënt
zijn, en slechts halve maatregelen
vormen. Bovendien hebben zij
het nadeel, dat zij de steen van
kleur doen veranderen. En alles
wijst erop, dat de restauratie op
de thans toegepaste wijze zal
voortgaan, ondanks de zeer be
grijpelijke oppositie der puritei
nen. Want men mag zich niet
verhelen, dat de Notre-Dame wel
iswaar door de vervanging van
haar zieke stenen door gezonde,
voor een zekere ondergang gered
wordt, maar dat de puriteinen ge
lijk hebben als zij zeggen, dat de
schoonheid van het Gothische
bouwwerk daaronder lijdt. Hoogst
waarschijnlijk bestaat er geen en
kel ander doeltreffend middel om
de kathedraal voor het nage
slacht te behouden, maar het na
geslacht zal haar nimmer in haar
volkomen schoonheid kennen.
Sedert enige maanden staat nu
de Zuider-toren in de metaalbui
zen steigers, waarop men" slechts
hier en daar, klein als een vogel,
een menselijk figuurtje bewegen
ziet. Het werk gaat rustig door,
hoog boven de geluiden van de
grote stad, en maar weinigen ge
ven zich er rekenschap van, aat
men daar, hoog boven, in de
frisse wind, c'.e over de Seine
waait, bezig is het hart van Pa
rijs te genezen van een hardnek
kige en kwaadaardige ziekte. En
tct troost dergenen, die treuren
over het verdwijnen van enkele
der oneindig edele Gothische
details en van het patin van acht
eeuwen, stelt men de door de
steenziekte aangetaste en vervan
gen stukken en „gargouilles" met
veel smaak op in de verrukkelijke
tuinen en parken rond de Notre-
Dame. Voor het eerst sedert hun
bestaan staan zij van aangezicht
tot aangezicht met de mens. In
een lommerrijk park aan de voet
van de hoge torens, vanwaar "ij
eeuwen lang op stad en mensen
identiek zijn. Een serie van deze hebben neergezien.
exporteren w!) 3,5 millioen
worden er 43,000 poslpakelten verzonden
a.
worden er 129 radiobezllters opgespoord
die hun radio niet hebben aangegeven
