TERZIJDE ORFEO ed EURIDICE De belangrijkheid... van Oscar 6 VRIJ NEDERLAND 7 FEBRUARI i<M3 Brabants Kamerkoor en Orkest in: yóóR de tweede wereldoorlog werd de kunst voornamelijk uit de grote steden in het Westen van ons land ge leid. Er bestonden in die tijd in de pro vincies enkele levenskrachtige culturele kernen, wier invloed echter tot hun on middellijke omgeving bleef beperkt. Langzamerhand echter werd hier een opbloei merkbaar, die na de tweede wereldoorlog intenser werd en voor wel ker betekenis ook de regering ontvanke lijk bleek te zijn. „Cultuurspreiding" is een begrip geworden in de practische politiek. Parallel daarmee gaat, dat nu aller wegen in den lande door individuele kun stenaars, door culturele instanties, door provinciale en plaatselijke overheden mede richting wordt gegeven aan de cul turele bewustwording. Ook in de provin cie Noord-Brabant, waar vroeger stil stand heerste en die als een soort gene raliteitsland aan West-Nederland was gebonden, komt een krachtig en creatief kunstleven tot uitdrukking. De oprichting van het Brabants Orkest is daarvan een treffend voorbeeld en is, mag men wel zeggen, dank zij de steun uit alle lagen der bevolking in dat gewest tot stand gekomen. De orkesten, bestaande uit dilet tanten en vakmusici, zijn opgeheven, ten emde het nieuwe beroepsorkest alle moge lijke kansen voor zijn ontwikkeling te schenken. Het Brabants Kamerkoor, be horende tot de afdeling 's Hertogenbosch van de Maatschappij tot Bevordering der Toon kunst, behoort tot de meest actieve afdelin gen in den lande. Het vorige seizoen intro duceerde het „Gloria" van Vivaldi en er staan uitvoeringen uit nagelaten werken van Moussorgski en de eerste uitvoering van het „Stabat Mater" voor soli, koor en orkest van Albert de Klerk op het programma. De vorige week gaf het in de schouwburg van Den Bosch de eerste uitvoering in Neder land in concertvorm van „Orfeo ed Euridice". een opera in vier bedrijven van Josef Haydn. die enkele dagen later voor de K.R.O. werd herhaald, met als solisten Frans Vroons (Orfeo), Corrie Bijster (Euridice). Nelly Smit (Genio), Léon Combé (Créonte) en Karei Willink (Pluto). Het orkest was het Brabants Orkest, dat werd gedirigeerd door Frans van Amelsvoort, en men mag de uit voering een belangrijke gebeurtenis noemen. TJAYDN kreeg tijdens zijn eerste Londense reis in 1791 van Giovanni Gallini. direc teur van het nieuwe operagebouw, de op dracht een opera te schrijven die hij in korte tijd en met veel enthousiasme uitvoerde. Toen de tijd aanbrak haar in te studeren, werd echter de vergunning opera's uit te voeren door koning George III ingetrokken. Gelukkig stond de componist juist in die jaren zo zeer m de belangstelling van de gehele muzikale wereld, dat de teleurstelling wel niet al te groot geweest zal zijn. Haydn maakte op deze omstreeks zestigjarige leeftijd zo'n eigenlijk onver wachte. maar grandioze ontivikkeling door. dat al het werk uit deze latere jaren van zijn leven tot zijn beste be hoort. In de talrijke symphonieën. die hij toen componeerde, toonde hij zich een volstrekt modern meester en zijn instru mentatie heeft de grondslag gelegd voor de toekomstige ontwikkeling van het orkest. De tijd was rijp voor vernieuwing, hetgeen ook uit de laatste drie symphomeen van Mozart blijkt Het clavecimbel verdween langzamerhand uit het orkest en de blaas instrumenten kregen vrijere en meer solisti sche mogelijkheden. Ook werd het orkest uit gebreid. In 1750 bestond een van de bekende orkesten (het Concert Spirituel) uit veertig man: 18 violen, 6 celli, 2 contrabassen, 3 flui ten, 2 hobo's. 2 fagotten, 2 hoorns. 1 trompet, pauken, orgel en 2 continuspelers In 1775 was dit orkest al 58 man groot: 24 violen, 4 alten, 10 celli, 4 contrabassen, 2 fluiten, 3 hobo's. 2 klarinetten, 4 fagotten, 2 hoorns. 2 trom petten en pauken. Joseph Haydn schreef tussen 1770 en 1780 talrijke opera's, meestal voor het kleine- en het marionettentheater van vorst Est.erhazy. Orfeo valt ver buiten de sfeer van deze klei ner opgezette en naar Italiaans voorbeeld ge schreven werken. De orkestpartij en de orkest- behandeling is grandioos, de partituur schrijft voor: 2 fluiten. 2 hobo's. 2 Engelse hoorns, 2 klarinetten, 2 fagotten, 2 hoorns. 2 trompet ten, pauken, harp en strijkkwintet. Van Haydns Orfeo waren in de negentiende eeuw gedeelten bekend en in druk versche nen. maar eerst toen in 1950 de archieven van prins Esterhazy in Boedapest voor de musico logen toegankelijk werden gesteld, ontdekte men, dat de ontbrekende delen in een copie aanwezig waren. Daarna en volgens de dub bele copieën is een nieuwe partituur vervaar digd. Erich Kleiber voerde in 1951 het werk voor de eerste maal in Florence op. \F deze opera tot het vaste repertoire zal doordringen, valt te betwijfelen; daar voor is de scenische behandelmg te statisch, en voor het weergeven in concertvorm heeft het werk het bezwaar, dat het toch te de vorm van de echte operamuziek uit die tijd bezit, waarin eenzelfde frase herhaalde lijk terugkeert terwille van de scènische op lossing van het gegeven. Wat. de muziek zelf betreft: er staan in deze partituur gedeelten, die tot de sterkste uitingen van Haydn moeten worden gerekend Dezelfde overtuigende kracht, van de meest grandioze muzikale beelden uit „Die Schöp- fung" en „Die Jahreszeiten" vindt men ook hier. De opera is prachtige koorgedeelten rijk. het grote duet tussen Orfeo en Euridice is magnifiek en de kleurrijke orkestpartij is overal even boeiend. De uitvoering onder leiding van Frans van Amelsvoort was bijzonder goed ver zorgd, het koor zong voortreffelijk en het Brabants Orkest had op kleine oneffen heden na de prachtige klank, die de mu ziek uit dat tijdperk de glans verleent uit het verloren paradijs. Frans Vroons stelde ons de figuur van Orfeo ook in deze uit voering in concertvorm duidelijk voor ogen. De Euridice van Corry Bijster had veel goede momenten, al kreeg de figuur nu nog te weinig gestalte. Een herhaling van deze voortreffelijke uitvoering zou zeer gewenst zijn. A. K. ■A. DE DOOD VAN NIJHOFF IS EEN verlies voor de Nederlandse letteren, zo groot, dat men gevaar zou lopen een ander verlies, dat ons deze week trof, over het hoofd te zien. Slechts enkele c'igen later nl. stierf, negen en zeventig jaar oud, Cor nells Rudoiphus de Klerk. Hij behoorde lot de bescheidenen in den lande, die zelf niet scheppen, maar een leven in dienst van de literatuur stellen met nooit aflatende liefde en toewijding. Door zelfstudie had hij zich een eruditie, gedrenkt- in christelijk-liuma- nistische geest eigen gemaakt hij was even zeer vertrouwd met de kerkvaders als met Petrarca, Revius of Goethe. Zijn diepste aandacht ging echter uit naar Vondel: en in de lijd dat hij redacteur was van de Wereldbibliotheek, nam hij het initiatief tot de grote Vondel-uitgave, die in 1937 vol tooid was en hem het ere-docloraat der Am sterdamse universiteit bezorgde. Hij was gehuwd met de dichteres Maria Viola, evenals hij zelf van ganser harte katholiek; zij was hem in zijn werk tot grote steun. In de zomer van 1951 ontviel zij hem? Wij gedenken he*1 gezamenlijk in be wondering en eerbied. ^DE DIRECTEUR VAN HET „MARKI- sche Museum" ïr_ Berlijn heeft een belang wekkende mededeling aan zijn kunstbroeders van de ..Kunstge3cnichtliche Gesellschaft" ge daan. Bij het doorbladeren van een Luther- bijbel uit het jaar 1542. die zich in zijn mu seum bevindt, ontdekte hij, tussen de inge plakte gravures drie tekeningen, die volgens zijn overtuiging van de hand van Matthias Grünewald moeten zijn; bovendien zou de eigenaar van de kostbare bijbel de kunste naar gekend hebben. Als dit waar is. stijgt met deze buitengewone vondst het aantal bekende tekeningen van de meester onver wacht tot. zesendertig. A. HET REMBRANDTHUIS IN DE JO- denbreestraat te Amsterdam zou op Woens- dag '28 Januari bij kaarsverlichting voor I het publiek geopend zijn. Wij hadden ons daar veel van voorgesteld; het levend licht, dat langs het donkere hout zou glij- I den; de gouden weerschijn en de diepe scha duw op de etsen; en natuurlijk enige zwij gende mensen, geboeid en eerbiedig door de vertrekken schuifelend... Ach. hoe anders was de werkelijkheid. Om acht uur gingen de deuren open. Toen stond er een lange rij, om de hoes van de WILDE'S „THE IMPORTANCE OF BEING EARNEST" VERFILMD Jodenbreestraat, langs de Zwanenburgwal, en wachtte geduldig in de koude wind Om half negen wrongen wij ons door een spleet van de dichtklappende deur naar binnen. De rij. net zo hard aan de ene kant gegroeid als aan de andere kant verminderd, mop perde zachtjes, en wachtte verder. ..Laten we liever naar de Cineac gaan.' protesteerde een meisje. „AI die drukte om zo'n oude doje man." Maar ze ging toch nog net mee naar binnen. Daar stond een gelaten menigte dichtopeengepakt in de hal. Op de trappen en bovengangen was de situatie niet anders. Er bleek geen doorkomen aan. En daarom kunnen wij u n.ets vertellen van het effect dat de kaarsen op Rembrandts etsen nadden. Want we hebben er geen blik op kunnen werpen. ADE AMERIKAANSE DICHTER CARL Su.idburg (misschien kent u zijn prachtig kort poëem: White Ash, dat onlangs door Cru.vs Voorbergh zo treffend is voorgedragen) heeft dezer dagen zijn vijfenzeventigste ver jaardag gevierd. Bij die gelegenheid ontving hij van de Zweedse koning de Orde van de Poolster: Sandburg kan bogen op zuiver Zweedse voorouders. De grijze dichter sprak door de radio het Amerikaanse volk toe en beklaagde de mo derne mensen om hun afhankelijkheid van techniek cn massa vermaak: zij bezitten alles, behtilvp wat men absoluut voor een creatief leven nodig heeft: eenzaamheid. jtK KORT GELEDEN HAD IN OOST- Bcrlijn een toneelcongres plaats, georgani seerd door de „Staatscommissie voor kunst" en het „bureau voor toneel". Onder voorzit terschap van Wolfgang Langhoff (jawel, de auteur van de „Moorsoldaten!"), intendant van het ..Deutsches Theater", vergaderden 400 prominenten van het Sowjet-zone-thea- ter Er werd onder andere elf(!) uur. ach tereen gediscussieerd over een referaat, dat de heerlijke titel droeg: Das sowjetisclie Theater als Vorbild im Kampf um densozia- listischen Realismus a.i den deutschen Biihnen" (of wel: het Sowjet-toneel als voor beeld in de strijd om het socialistische rea lisme in de Duitse schouwburg). Dtiidelijk bleek tijdens deze debatten, hoe groot het gebrek aan stukken is. die aan alle Sowjet- eisen voldoen, en tevens werden velerlei jam merklachten vernomen over de „on-marxis- tische vervalsing van klassieke werken". Doch over het plotsklaps opheffen van de sinds twee cn zestig jaar bestaande „Volks- bühne", het in de streek tussen Oder en Elbe uitermate populaire Volkstoneel, mocht gewoonweg niet gedebatteerd worden: dit belangrijke feit werd zonder verdere omhaal medegedeeld. COMS valt. aan de film een taak ten deel, die weinig of niets uitstaande heeft met haar kwaliteit als zelfstandige kunstuiting en slechts ten dele aan ,.kunst"-zonder-meer toe komt. Dat is daar, waar zij alle autonomie laat varen en zich beperkt tot de letterlijke (of met een mooi woord: getrouwe) reproduc tie van een werk, ontleend aan een andere expressievorm: hetzij muziek, literatuur of toneel. Cinegrafisch bekeken mag zulk een experiment uiteraard nauwelijks belangwek kend heten. Maar om andere redenen kan het dikwijls zeer interessant zijn. Wij hebben dit nog onlangs kunnen constateren bij de ver filmde stukken van Sartre; wij kunnen het andermaal vaststellen bij het overbrengen van Oscar Wilde's toneelwerk naar het witte doek. „The Importance of Being Earnest" geldt, volgens bevoegde beoordelaars, als het beste en brillantste stuk van de befaamde Engelse decadent. Deze kwalificatie moge de belang stellende leek, die „Lady Windermere's Fan" en vooral „An Ideal Husband" kent, enigs zins bevreemden, hij neemt het daarom niet minder graag op gezag aan. In ieder geval staat „De belangrijkheid van Ernst" daar als een representatieve uiting van de merkwaar dige en fascinerende persoonlijkheid, die een maal Oscar Wilde was. En het kan niet an ders dan nuttig zijn. wanneer de film ons weei' eens tot bezinning en herwaardering brengt ten aanzien van deze curieuze figuur Weinig prominenten uit het jongste ver leden zijn dermate veelbesproken en heftig omstreden als Oscar Fingel O'Flaherty Wills Wilde. Reeds voor zijn tijdgenoten was hij een raadselachtige en au fond ondoorgronde lijke persoonlijkheid. Aan de ene kant een ijdele poseur en paradoxen jager, die nauwe lijks ernstig genomen werd. aan de andere kant een hoog aangeslagen talent, dat. met name door zijn toneelwerken grote invloed uitoefende. Maar bovenal de meest karakte ristieke exponent van dat wonderlijke tijd perk, als Engelse „fin de siècle "-periode de historie ingegaan. In deze vreemde, overver hitte broeikas van de laatste tien jaren der 19e eeuw. ontspruiten de merkwaardigste en onderling meest tegenstrijdige gewassen: Beerbohm. Kipling, Whistler, de jonge Ber nard Shaw, Aubrey Beardsleyl En midden door deze bonte, maar ontegenzeggelijk hef tig levende generatie gaat Oscar Wilde, op vallend door zijn geaffecteerde levenshou ding. zijn schitterende conversatie en zijn onmiddellijk aanslaand phenomenaal succes. Voor het nageslacht is daar tenslotte het zedendelict, zijn veroordeling tot twee jaar gevangenisstraf en de gebroken, tragische figuur, die in ellende en ballingschap stierf, na de verbaasde wereld zijn smartelijke „De Profundis" en ..Ballad of Reading Goal" te hebben nagelaten. Wat. heeft Oscar Wilde ons. de huidige generatie, te zeggen? Het is een interessante vraag, die stellig een nadere beschouwing ver dient. Want de jaren '90 (en met name het toneel der jaren '90) liggen ver genoeg achter ons. om een rustige, objectieve beschouwing te verdragen en toch weer niet zó ver. dat alle banden met het heden verloren zijn 'gegaan Wilde nu was één der mode-auteurs van toen. wienst éclatante successen de zo veel moei lijker toegankelijke Shaw geheel in de scha duw stelden. Toch wordt zijn werk, nauwe lijks een halve eeuw na de bloeiperiode, m vergelijking met Shaw weinig of vrijwel niet meer gespeeld. Dit maakt het uitermate Jack Worthing (Michael Redgrave) en Gwendolen Fairfax Joan Greenwoodin de film ..The Importance of Being Farnest", gemaakt naar het stuk van Oscar Wilde. Beiden wachten in deze scène tot hun hier onzichtbare gastvrouw de kamer heeft verlaten, opdat hij haar zijn huwelijksaanzoek zal kunnen doen. Lady Bracknell (Edith Evans) uit de film naar het stuk van Oscar Wilde, „The Impor tance of Being Earnest". Zij is op dit o-.ei. l: de me-.ing toegedaan, dat meneer Bunbury niet maar eens een besluit moet nemen of hij zal doodgaan ol blijven leven. moeilijk voor de tijdgenoot van 1952 zich een eigen oordeel in deze materie te vormen en hier is het, dat de lilm haar onschatbare hulp verleent. Iedereen is nu in staat éen der be roemdste stukken van Oscar Wilde te zien en nog wel in de meest geperfectionneerde vorm. Een bekwaam en serieus filmer. Anthony Asquith, heeft „De belangrijkheid van Ernst" naar het projectiedoek overge bracht en hij deed het, niet alleen met voor treffelijke speelkrachten, doch tevens met de striktste eerbiediging van theatervorm en traditie. Zodat, behalve de belangrijkheid van Ernst, ook die van Oscar voor de belangstel lende ter verifiëring gereed ligt. jptE overwegende indruk van een onbevoor- oordeelde leek. als schrijver dezes, is die van grenzeloze verbazing. Verbazing over een werk. dat naast zoveel pretentie zulk een schamele inhoud biedt Verbazing ovei een tijd die zich kennelijk met deze aphorismen- aan-de-lopendfi-band amuseerde Verbazing over een critiek, die zulk een apert verouderd werk de Pand boven het hoofd blijft houden. Ik ben mij zeer wel bewust hier een terrein te betreden, dat eigenlijk aan mijn collega van de toneelrubriek toekomt. Maai' tenslotte kan ik het niet helpen: men heeft er nu eenmaal een film van gemaakt en dus zie ik mij ge noodzaakt. als jedere andere argeloze bio scoopbezoeker mijn indrukken te ordenen en te verwerken. Daar is dan, om te beginnen, de intrigue (sit venia verbo), zó „bedacht" en zó voor. de gelegenheid pasklaar gemaakt, dat de be- scheidenste scenarioschrijver er zich voor zou generen. Twee jongelui zijn verliefd op twee jongemeisjes. die als hoogste eis aan hun toekomstige echtgenoot stellen, dat hij Ernst heet! En verder? Verder niets! Er komt nog een gefingeerde broer van één der jonge mannen aan te pas. Er is een praatzieke douairière, er is een komische, gouvernante, er is een grappige dominee en dan zijn er de onvermijdelijke onversneden butlers" Deze personages komen bij elkaar op bezoek, eten eikaars sandwiches en bekogelen elkaar met I paradoxen over kunst, huwelijk, samenleving en wat niet al. En men breekt zien tevergeefs j het hoofd mei de vraag wat deze comedie in I vredesnaam verheft boven, laat ons zeggen: ..Een ideaal echtgenoot", dat in ieder geval nog van een belangwekkende stelling uitging en zoal geen voluit levende mensen, dan toch in ieder geval markante typen schiep. Hier is noch.van het één. noch van het ander sprake wa'. ons geboden wordt is een serie marionet ten. die pretentieuze bon-mots op pretentieuze wijze ventileren. Over de film als zodanig valt uiteraard wei nig te zeggen het is eenvoudig geen film Maar als belangwekkende en natuurgetrouwe toneelimitatie heeft zij ongetwijfeld haar waarde Asquith heeft zich nauwgezet aan Wilde's tekst en (naar wij mogen aannemen aan de Engelse toneeltraditie gehouden. Bovendien mag nem de lof niet ontzegd wor den. dat hij alle goedkope spotternij met de extravagante mode van Anno '90 heeft ver meden De costumes doen eigenlijk weinig grotesk aan onemdig mindei groiesk in ieder geval dan spel en dictie Deze mensen spuien namelijk nun aphonsmen met een pre cieuze nadrukkelijkheid en met een zwelgen in woord-klinkklank die hei laatste restje natuurlijkheid de nek omdraait Het ergste maakt het in dit opzicht Dame Edith Evans, die haar clausen in de microfoon davert of zij op de planken van het Londense Colos seum stond Naast dit woorden-kanon zijn de anderen betrekkelijk bescheiden ofschoon ook zij zich niet onbetuigd laten. Zelfs een acleui' als Michael Redgrave anders zulk een voortreffelijk filmspeler, gaat zich aan de ergste plankencliché's te buiten cn Joan Greenwood, het aardige meiske uit „The Man in the White Suit" bloeit als een verlegen viooltje tussen pompeuze palmen-m-potten Moeten wij Wilde's betekenis als toneel schrijver nu aan deze consciëntieuze theater reproductie afmeten? Het valt niet binnen de bevoegdheid van de filmrecensent hierop een antwoord te geven In ieder geval blijft hn dankbaar, dat de film hem de gelegenheid bood de kwestie aan de orde t,e stellen. L. J. JORDAAN ZO LANGZAMERHAND HEEFT OOK de Sowjet-literatuur in het „rijk" zelf een onvoorstelbaar dieptepunt van geestloze eenvormigheid bereikt. Er Is een bepaald schema voor de structuur der karakters en de ontwikkeling der handeling in die zin voorgeschreven, dat de auteur weet zich altijd aan de enige jaren geleden door Maienkof gegeven definities te moeten hou den. In de realistische kunst moet de partij geest tot uitdrukking komen en anders deugt het niet. Tot welke consequenties dit leidt, kan men lezen uit een nieuw stuk van Alexander Kron. dat tot titel heeft: „Candi- daat voor de partij". Er is een scène, waarin de held en de heldin op een maanlichte nacht zitten te praten op de daktuin van Hotel Moskwa. Er klinkt zachte walsmuziek, de situatie is romantisch, de aunosleei' schijnt, geladen met liefde. En de heldin vraagt zacht: „Heb je ooit Wel eens een verheven dagdroom? Begrijp je wat ik bedoel? Iets fantastisch, on bereikbaar haast, en waarvan je toch geen afstand icunt doen?" En wat antwoordt de held? „O la. Ik zou met kameraad Stalin willen praten!" .4K NATUURLIJK WAREN WE TE LAAT op die persconferentie, want als je langs de Amstel loopt, vergeet je allé tijd. En langs de Amstel moesten we wel, want op een paar vierkante nieter er van rustte een schip, waarop de persconferentie werd ge houden. In de mast woei een groen-wit- groene vlag met in het witte vlak geschre ven: Boekenschip. En die betiteling was niet ten onrechte aangebracht. Niet minder dan 3000 boeken van Nederlandse schrijvers waren hier tentoongesteld. Eindelijk'is dan d - wens van de Propagandacommissie voor het Nederlandse boek in vervulling gegaan: een eigen reizende boekententoonstelling, die tot in alle uithoeken van ons land haar weg kon vinden. Voorlopig gaat het schip voor driemaan den op 'eis; bij elke plaats blijft liet drie dagen liggen en de tentoonstelling is dan gratis te bezoeken. Slaagt de proef, dan zal de tjalk permanent in dienst van „het Nederlandse boek" blijven. Behouden vaart! M. ELKE KEER. ALS WE HET KONINK- lijk Instituut voor de Dopen binnengaan, stijgt ons een beetje het schaamrood naai de kaken. Ja. ook deze overvloedige rijkdom is een erfenis van ons kolonialisme, waar van de sfeer nog steeds rondhangt in dit instituut. De aula bracht ons verleden week Vrijdag in een vrolijker stemming. Het Nationaal Zwitsers Verkeersbureau hield daar namelijk een bijeenkomst over het altijd weer aan trekkelijke onderwerp, de vacantie. Dr Mensch deèd uit de doeken, dat Zwitserland een industrieland is. daarmee hel fabeltje uit de wereld helpend, dat men in Zwitser land uitsluitend van toerisme, folklore, ber gen en jodelen leeft. Maar de films, die werden vertoond, deden ons weer twijfelen Bergen, sneeuw, skis, klederdrachten: van het palet van Zwitser- lands schoonheden werden alle kleuren ge bruikt. Mooie films van een mooi land Wie geld heeft' dat hij er heen ga. wie er slechts met mate over beschikt: de Veluwe is ook mooi! Tentoonstellingen AMSTERDAM, Stedelijk Museum, werk van Graham Sutherland: tol 17 Februari. De Brug: tot 10 K-bruan. Collectie Do.nmck: tot 2 Maart. De Waag. Kunsi en Smaak: tot 16 Februari. Gaierie Le Canard. Werk van Lotti: tol 14 Februari ARNHEM Gemeente museum Franse wandtapijten van neden: tot 16 Maart, HAARLEM Huis van Looy. Werk van Arle Schouten, tol L4 Februari. s-GRA- VENHAGE Gemeentemuseum. Kerstgroepen: tót 22 Februari. Werk van Herman Kruyder: tol 15 Maart APELDOORN. Kunst en histo rie .Start.' tot 15 Februari ROTTERDAM, Boy mans Lucas van t-evrlen ;een datum. Schielanctsliuis Prenten van Elenbaas ut 1 Maart AMERSFOORT t oude Wevers- huys. 10 grafici, twee edelsmeden: tot 20 Februari.

Krantenbank Zeeland

Watersnood documentatie 1953 - kranten | 1953 | | pagina 4