DE RAMP
9575
„Apartschik" vervangt idealist en meeloper
'pELKENS weer was er, tegen beter
weten in, het gevoel: dit' kan niet
waar zijn, dit wrede carnaval van een
losgeslagen natuur, deze zinloze dood
van honderden, dit tierend en gierend
geweld der meedogenloosheid, deze alles
overtreffende nationale ramp.
Maar het is waar: deze ondergang,
deze nood en dood, deze niet te keren
ellende. De elementen braken los. En met
zo'n letterlijk élementair geweld, dat de
mens, met zijn bravour, zijn technische
trots, volmaakt machteloos stond.
Maandagochtend vroeg zond de radio
een reportage uit Rilland-Bath uit.
's Nachts was zij opgenomen, toen ergens
een roeibootje wat mensen had gered uit
een ondergelopen boerderij. Een van die
mensen werd voor de microfoon gehaald
een Zeeuwse boer. Men vroeg hem naar
zijn ervaringen, zijn belevenissen. Er was
als antwoord alleen maar die wanhopige
kreet: „Mensen! bidt voor ons!" Wie die
woorden toen heeft gehoord, zal nooit,
nooit de ramp van 1 Februari 1953 ver
geten.
Is het u gegaan als ons? Dat eensklaps
allerlei persoonlij'', zorgjes en druktes
geen betekenis meer hadden? Dat ze.
geconfronteerd met de doodsnood dier
anderen, er eensklaps niet meer toe
deden? Zeker is het u ook zo. gegaan!
Zeker is het ons hele volk zo gegaan
Herinnert ge het u nog, waar we ons
vóór die le Februari druk over maakten?
Over het gehakketak róndom het Huma
nistisch Thuisfront en over de vraag of
de politieke delinquenten te Breda nu
verwend werden of niet en over die veer
boottarieven voor auto's over het IJ en
wat niet al! Als de ramp er niet geweest
was, zouden wij daar hier. op deze plaats
wellicht, het onze over hebben gezegd, zo
scherp mogelijk, zi precies mogelijk, mis
schien zelfs zo hatelijk mogelijk. Nu ech
ter doet het er niet meer toe, het is nu
irrelevant, onbelangrijk.
Belangrijk is slechts de nood; belang
rijk ook de geboden hulp. Want wij ston
den machteloos e.i wilden toch niet
machteloos zijn. En wij vonden elkaar in
de hulp die wij toch te bieden trachtten.
Wij stonden daarbij. God zij geprezen,
weer eens naast elkaar. De katholieke
EH.B.O. en de neutrale E.H.B.O., en al
die rode, geel-witte, oranje of hoe ook
gekleurde Kruisen: wij waren één,
mensen, die midden in het leed gekwakt
werden en ontdekten dat machtiger dan
wat mensen scheidt, datge: .e is wat men
sen verbindt. Zelfs de radio werd over
nacht een nationale omroep: gaf de
V.A.R.A. bijvoorbeeld geen berichten voor
en namens katholieke padvinders door?
Dat was allemaal ineens heel „gewoon"
Waar zo de geest van eenheid-in-
solidariteit zegevierde, zal ook geen der
helpers speciale lof voor zich opeisen.
Wij maken een uitzondering voor ons
leger, onze marine, onze luchtmacht, die
zich zo vaardig wisten om te schakelen
in de strijd tegen de - vijand die in
Holland nog altijd Water heet. In die
strijd hebben zij zich zo manhaftig en
doortastend betoond, dat men wel zou
willen, dat de naam ook van deze veld
slag op de vaandels der regimenten ge
schreven kon worden.
Mogen wij toch nog iemand noemen?
Uit de rust van haar teruggetrokken be
staan op Het Loo heeft „de oude
koningin" zich naar de getroffen ge
bieden opgemaakt: de moeder des vader
lands weeral om het lot harer kinderen
bezorgd, en: wéér een trek van nobele
menselijkheid toegevoegd aan de grootse
legende, waarin eens de heugenis aan
prinses Wilhelmina bewaard zal blijken.
Nederland betreurt veel doden, Neder
land is ook in materieel opzicht armer
geworden. Opnieuw zullen hele provincies
moeizaam moeten her";9r,vi. Het zal veel
tijd vergen, veel moed, veel toewijding,
veel hulp van binnen en van buiten. Het
mag en zal aan dat alles niet ontbreken.
De leidinggevende taak die de overheid
daarbij te verrichten krijgt, is moeilijk,
maar zij is eervol. En het moet aanlokke
lijk voor haar zijn, bij dat alles aan te
knopen bij de geest van vrijgevige hulp
vaardigheid die over ons volk reeds op
de dag zelf van de ramp vaardig werd.
Die geest niet te iaten uitdoven; hem te
bewaren in het raam van een wijs
opbouw-bestel!
Maar schijnt het leed niet te hevig,
dan dat de blik zich nu reeds op de toe
komst richten kan? Te hevig dan dat er
nu reeds gesproken zou kunnen worden
van het goede, dat uit al deze jammer
toch weer geboren zou kunnen worden?
Nederlands geschiedenis is er een van
waterrampen: een helaas onafgebroken
rij van de Elizabethsvloed in 1421 tot op
heden. De eeuwige bedreiging der hoofd
stad door de knagende waterwolf van het
Haarlemmermeer heeft de drooglegging
daarvan gestimuleerd. De ramp in de
Bommelerwaard in 1861 prikkelde ot
betere rivierregulering. De Noord-Hol
landse overstromingen van 1916 maakten
de drooglegging der Zuiderzee dubbel ge
boden Actueel wordt zo wellicht, na de
ramp van heden, het reeds herhaaldelijk
opgeworpen probleem van de complete
indijking der delta-wateren in Zeeland
en Zuid-Holland.
Hoe dat zij, de voorlopige actualiteit
blijft de dringendste: die van uw hulp.
uw hulp, uw HULP, die allereerst ge
boden is. Mensen! bidt vooi ons! riep die
Zeeuwse boer. Velen zullen het hebben
gedaan.
Mensen! helpt ons! is de kreet, die
duizendvoudig daarnaast klinkt.
GEEFT ER GEHOOR AAN!
Het Nationaal .Rampenfonds, omvattende het Nederlandse Rode
Kruis, de Kon. Nationale Bond het Oranje Kruis, het R.K. Huisves
tingscomité, het Algemeen Watersnoodcomité-Nederland, roept alle
Nederlanders op, onverwijld hun steun te verlenen om de nood te
lenigen. Iedere hulp is welkom, financiële hulp op de kortste termijn
is dringend nodig.
Stort de grootst mogelijke gift op postgiro 9575 Nationaal Rampen
fonds, Den Haag, Statenlaan 81, of zendt naar dit adres uw bijdrage.
VRIJ NEDERLAND
METJ-M DE STEM ONAFHANKELIJKWEEKBLAD
Dertiende Jaargang no 24 7 Februari 1953
In rampspoed één
üE LI UIIDAT IE IN OOST-DUITSLAND
W/"AT op het ogenblik in de Sovjetzone van
Duitsland geschiedt, is, met de afgren
deling van de zone-grenzen, met de geforceer
de herbewapening en met de toenemende ter
reur, een logische schakel in de volledige
bolsjewïsatie van dit deel van Oost-Europa.
Systematische zuivering, politieke en vaak
ook lichamelijke „liquidatie" van alle perso
nen uit het openbare leven, die niet tot de
groep van de „Apartschïks" behoren! Zuive
ring en liquidatie van hoge staats- en partij
functionarissen. van communisten uit de zgn.
„Westelijke emigratie", van fellow-travellers
en van burgerlijke handlangers van het
regiem-Pieck
Toen het Moscouse Polit-bureau in 1945 de
Duitse „Apartschiks", d.w.z. de onvoorwaar
delijke uitvoerders van Stalins bevelen, met
de N.K.W.D.-troepen der geheime staats
politie naar het verslagen Duitsland stuurde,
begreep men in Moscou heel goed, dat. deze
lieden het enorme werk, dat de opbouw van
een Stalinistisch bewind vergde, met aankon
den. En dus werden er vrijwel onmiddellijk
na de bezetting ontroerende uitnodigingen
aan Duitse politieke emigranten in alle uit
hoeken der wereld gezonden om „mee te
komen helpen aan de opbouw van een nieuw,
onafhankelijk en democratisch Duitsland.
Naast de oude communisten trokken toen
vele kunstenaars en intellectuelen uit de bal
lingschap naar de Oostelijke zone. onder wie
bekende figuren als Bert Brecht. Arnold
Zweig, Anna Seghers. Samen met talrijke ex-
politieke gevangenen, oud-emigranten en door
de Sowjels om hun medewerking aangezochte
burgerlijke politici en ambtenaren bekleedden
zij belangrijke functies en hielpen zij de
staatsmachine weer op gang brengen. De
Sowjets begrepen toen zeer wel, dat zij zon
der de inspanning van deze Duitsers niet
veel konden beginnen: voor de prominenten
onder hen stelde de N.K.W.D fraaie (gecon-
fisceerde) villa's met toebehoren ter beschik
king. en naast grote salarissen kregen zij
verder alle mogelijke faciliteiten en privi
leges.
TNMIDDELS echter werd in de scholings-
kampen voor geselecteerde Duitse Krijgs
gevangenen in de SowjeL-Unie reeds hard
gé werkt aan de vorming van de nieuwe stede
houders van Stalin, die veel beter in het
kader der Sowjet.-politiek zouden passen dan
al die idealistische emigranten en oude partij
genoten
De geestelijke, bagage van de jeugdige
nazi's en van de ex-officieren uit Hitiers leger
bestond niet uit de brede ervaring, het criti-
sche denkvermogen en het humanistische
cosmopolitisme dier idealisten, maar wel uit
een slaafse cadaver-discipline en een blind
geloof in het „leidersbeginsel". Reeds toen
stond vast. dat deze nieuwe „Apartschiks" zo
spoedig mogelijk de plaatsen van de straks
weg te zuiveren „oude garnituur" zouden
gaan innemen In dit stadium bevindt men
zich thans: ex-nazigeneraals als Vvizenz
Miiller en Seydlitz, vroegere officieren van
Hitiers Wehrmacht zoals de ndderkruisdra-
gers Markgraf en Kessler bekleden reeds de
hoogste functies in de „Volkspolizei", het
nationale leger, en in de „Staatssicherheiis-
dienst"; zij hebben de beschikking over een
grote staf van vroegere onderofficieren en
manschappen uit de oude Wehrmacht, die
in Krasnogorsk een grondige herscholing
kregen.
Op soortgelijke wijze werd reeds enige tijd
geleden de leiding van de „FreieO) Deutsche
Jugend" van alle „idealistische cosmopolie-
ten" gezuiverd.
Tijdens de oorlog had een groep jonge
Duitse emigranten in Engeland deze „Freie
Deutsche Jugend" opgeriöht. In 1946 kwamen
zij naar Duitsland terug, waar nagenoeg allen
samen met jonge ex-politieke gevangenen in
de belangrijkste functies van de nu officiële
F.D.J. weiden geplaatst. Nadat echter de
speciale opleidingsscholen voor Duitse krijgs
gevangenen in de Sowjet-Unie de eerste groep
functionarissen voor de jeugdorganisatie had
den afgeleverd, begon de N.K.W.D. met de
afbraak van dit oude kader.
Verdwenen zijn reeds: de secretarissen
Peter Hellmann, Horst Brascli en Klaus
Rosenthal, de tijdschriftredacteuren Gerhart
Zadek, Heinz - Stern en Hans Jakobus, welke
laatste men "naar een sportblad dirigeerde.
De voorzitter van de Berlijnse F.D.J.
Jochem Weigert, kwam op mysterieuze wijze
om het leven.
Allen hadden in de ogen van hun meesters
een onvergeeflijke jout begaan: zij waren in
een Joods over „verjoodst" huis ter wereld
gekomen en pasten niet meer in de gewijzig
de verhoudingen van de Stalinistische politiek.
Op hun plaatsen zitten nu jonge lands
knechten. die nooit- iets anders dan dictatuur
en dwang hebben gekend, én wier weg van
de Hitlerjugend. de Volkssturm en de Wehr
macht via een speciale opleiding in één der
N K.W.D.-kampen in de Sowjet-Unie logi
scherwijze naar een positie in het Stalinisti
sche machtsapparaat loopt. Dezé nieuwe
„Aparatschiks" brengen de Duitse jeugd
daarheen waar zij voor het Kreml het meest
van nut zijn: in de kampen van de arbeids
dienst (Dienst fiir Deutschland de organi
satie „Sport und Technik" (in de volksmond
..Moid und Technik" geheten een nieu .e
versie van het N.S.K.K.) beide voor mili-,
taire opleidingscentra voor meisjes en
jongens tussen 15 en 24 jaar, en tenslotte in
de Volkspolitie en het „nationale leger".
TV/ENDEN WÜ ons tot de kringen van de
S.E.D., de „socialistische" eenheidspartij,
dan staan daar o.a. Paul Merker, voormalig
lid van het Politburo oftewel partijbestuur
(gearresteerd» en Alexander Abusch. secreta
ris van de „Kulturbund", beiden emigranten
DE ZETTER:
uit Mexico, waar zij met de auteur Ludioig
Renn de leiding van het comité en het tijd
schrift „Freies Duitschland" hadden, onder
zwarp beschuldigingen. Propagandaminister
Gerhart Eisler is zijn ministerie kwijtgeraakt.
Hoge partijfunctionarissen zijn reeds enige
tijd van het toneel verdwenen zoals Bauer,
Goldhammer en Kreikemeyer. evenals de
tweede voorzitter van de K.P.D.. Miiller. On
der de burgerlijke kopstukken vielen onlangs
de ministers Dertinger en Hamann en met hen
tal van hun medewerkers. Onder de redacteu
ren van de Oost-Duitse pers vielen reeds veel
slachtoffers Zo verdween de hoofdredacteur
van het S.E D.-orgaan „Neues Deutschland".
Lex Ende en Giintlier Kemnitz, redacteur
van de „Tagliche Rundschau". Tegen
dr Honigmann van de „Berliner Zeitung"
loopt een partijonderzoek.
Typerend voor het karakter van deze zui
vering is ook de val van de bekende kunste
naar. oprichter en hoofdredacteur van het
satirische weekblad „Ulenspiegei". Herbert
Sandberg. die als „Joods-decadente formalist"
niet alleen het vertrouwen van de Aparat
schiks in Pankow, maar tevens zijn blad
verloor ondanks zijn vele verdiensten, zijn
oud-lidmaatschap van de KP-SED en zijn
verblijf in tal van concentratiekampen.
"ITAN hen die met liquidatie worden
bedreigd. Kunnen velen zich waarschijnlijk
niet meer aan de greep van de Staatsveilig
heidsdienst onttrekken, hoewel zij weten dat
de beurt wellicht morgen reeds aan hen kan
zijn. De meegten hunner hebben immers alle
bruggen met de vrije wereld afgebroken, of
wel zij hebben te veel op hun kerfstok om de
berouwvolle Canossa-gang naar West-Berlijn
te durven'ondernemen. Weer anderen staan,
zoals het Konijntje onder de hypnose van de
slang staat, onder de hypnose van „de partij"
die hun hele leven heeft bepaald en die vaak
ook de enige inhoud van dat leven is gewor
den. Tenslotte zijn nog anderen uit trots of
schaamte niet in staat de juiste consequen
ties uit de jongste ontwikkeling te trekken.
Talrijke figuren uit het politieke of cultu
rele leven van de Sowjet-zone kozen echter
ondanks dat alles de weg naar het Westen,
zoals de chef van het protocol, graaf Thun,
zoals de staatssecretaris Von Pieck. dr Leo
Zuckermann, zoals de dichter der S.E.D.,
Horst Lommer, zoals de secretaris-generaal
van de Duitse „Vredes"-raad, Heinz Stern-
Astor, zoals de schrijver Theodor Plivier,
zoals de.intendant van de Duitse Staatsopera
Ernst Legal, zoals de zangeres Kate Kiihl en
vele anderen, w.o. de laatste weken bijzonder
veel Joden, o.a. de S.E.D -afgevaardigde in
de Volkskammer Julius Meyer en de 'oor-
zifters van de Joodse gemeenten in Leipzig,
Dresden en Erfurt.
De neutralist, de fellow traveller, de „sym
pathiserende", die ten overstaan van deze
gang van zaken in Oost-Europa nog steeds
gelooft in de mogelijkheid van samenwerking
met het Stalinisme, is wel zeer hardleers. De
feiten bewijzen, elke dag opnieuw, dat tuist
de leden van die categorie tot de eerste
slachtoffers van het N.K.W.D.-systeem
behoren.
En dat zij slechts als middelen tot het doel
worden gebruikt, zolang zij voor het Stali
nisme van nut zijn.
