ZUID-BEVELAND
Zaterdag 7 Februari 1953
BOVEN:
jPnfi- tdaan zo in de luwte van de bus, die de koude wind
vlagen tegenhoudt. Zo dadelijk gaan zjj door naar Bergen
op Zoom. Ze hebben elkaar deze dagen niet meer gezien,
zelfs de boren warén onbereikbaar en mi vragen zij in korte
zinnetjes hoe het was, of ze al wat weten van die en van die.
De ernst, dè zorg kan niet wijken van hun gezichten. Ze zijn
opgelucht, dat ze gered zijn, ze zijn uiterlijk rustig, maar de
doorgemaakte dagen, en de toekomst drukken.
ONDER:
De polder is onder, een wilg en een schuurtje steken tragisch
boven het water uit. De golven hebben de binnendyk ook
voor een deel weggeslagen, de polder aan deze zijde (Kreek-
rakpolder) bleef op het nippertje gespaard, maar nog is het
gevaar niet voorbij. De mannen werken met al het materiaal,
dat ze kunnen krijgen. Een zeil is neergelegd, zandzakken
daarop moeten de dijk verzwaren. Dit is maar één gevaar
lijk punt, zo zijn er honderden.
ONDER:
Eindelijk nit het water vandaan, weer vaste grond onder de
voeten. Langs de spoordijk trekken vluchtelingen, de kinderen
zijn te moe, te hongerig om nog te kunnen lopen, moedér
draagt de kleinste, gepakt in alle dekens, die ze wist te redden.
Het was 's nachts half vier. De mensen
konden slechts wat kleren grijpen, toen
zij naar de zolders vluchtten. Zij hoorden
het woeste water beneden zich bulderen,
de stormvlagen rukten aan het dale
boven hen, de muren schudden, het hout
kraakte
Twee dagen later zaten zij er nog, ge
duldig te wachten op een bootje, dat
hen eindelijk kon verlossen uit de angst,
de kou, de honger en de dorst.
Tientallen verhalen zouden wij kunnen
vertellen van wat verschillende mensen
hebben meegemaakt, verhalen van angst,
van moed, van nameloze narigheid
Wij geven U op deze pagina wat foto's,
die op Zuid-Beveland zijn gemaakt,
foto's van vluchtelingen en helpers, een
paar grepen uit alles wat geschiedde...
BOVEN:
Niet al het vee is verdronken, de beesten, die enige dagen
in het ijskoude zeewater hebben gestaan, konden eindelijk
worden gehaald, nu het water wat was gezakt. Op het
dijkje, dat nog droog ligt, worden de koeien bijeen gedreven.
Op de achtergrond staat al een veewagen gereed om
ze eindelijk naar een droge stal te vervoeren.
BOVEN:
Een van de boten komt aan, de mannen zijn naar Rilland
geweest om de mensen uit de huizen te halen. Telkens
kan maar een klein groepje worden meegenomen, een
gezin en misschien nog een paar buren. Er is niets meer
gered dan wat kleding en een haastig meegenomen deken.
Gelukkig staan er al auto's klaar om de mensen naar
Bergen op Zoom te vervoeren, waar tenminste warmte
ea wat te drinken ie.
ZEELAND is een zwaar getroffen
provincie, zelden is de geschie
denis bij herhaling zo wreed
geweest. We herinneren ons nog
allen hoe de Duitse troepen er hebben
huisgehouden. Zy gebruikten de dijken
als borstwering, zij doorgroeven ze met
hun schietstellingen en loopgraven.
Granaat- en bomtrechters in de dijken
verzwakten de Zeeuwse waterkeringen
nog meer. De man, die bij Bath van
Zaterdagmiddag af de wacht had gehou
den, omdat toen het water al te hoog
stond, vertelde ons, dat de dijk precies
doorbrak daar waar een bomtrechter
was geweest. Het gat was wel hersteld
geweest, zei hij, maar de plek was toch
niet zo stevig als de oude gedeelten
van de dijk. En aan de binnendijk, die
het nog had gehouden (bij de Kreekrak-
polder) werkten arbeiders en soldaten
aan oude gaten, die er van '45 af al zaten. En nu water overal stroomt en woelt aan
reservedijken en aan de binnenkanten van de grote dijken, neemt de schade van uur tot uur toe.
In de nacht van Zaterdag was niets meer tegen de oerkracht van storm en water bestand.
Het water stond 20 centimeter lager dan dc dijk, de golven sloegen er over heen, vertelde
ons de man, die er bij was. En opeens kwam er een golf van meters hoog. Hij zag een auto
en een autobus wegsleuren, begreep dat een paar mensen verdronken (o.a. de burgemeester
van Rilland, die 50 meter van hem af was,) hoorde buren nog roepen
ONDER:
De spoordijk is ook weggeslagen, maar de
rails houden het nog. Soldaten helpen de
vluchtelingen langs dit moeïlyke pad, naai
de veiligheid. Er is weinig overgebleven,
maar het leven is tenminste behouden
