De radio-amateurs in getroffen gebieden leiden veel hulpacties Kan Engeland het werkelijk niet zonder geseling stellen? Toen de telefoonverbindingen werden verbroken vielen zij in Vertrouwen in de Zeeuw! If LUCTOR ET EMERGO Hf WEKELIJKS BIJVOEGSEL van het LEIDSCH DAGBLAD ZATERDAG 7 FEBRUARI 1953 Pagina I Impressies uit de aetherwcreld Tientallen jonge mannen uit geheel Nederland trokken met hun zender naar de noodgebieden V V V t V In de gebieden van ons land, waar men strijdt tegen het water, wprden heldendaden verricht. Denkt men aan de watersnood, dan ziet men voor zijn geestesoog mannen, misschien met de benen in het water, die zakken zand stapelen in het gat van een dijk, of kerels, die met doodsverachting berfcewenkeiykt hefc overbrengen van mensen redden uit moeilijke situaties, of piloten, die af en ge^dio^rlS^voSd wa^ïê aan vliegen met gewonden en evacués. En men vergeet De heer P. Neve. bij de radio-amateurs beter bekend als Ome Piet", achter zijn zendtoestel thuis. Thans werkt hij in vrij wat moeilijker omstandigheden. dan zo licht de jongemannen, die een zeer belangrijk zeter ook »an die ruiiim-, 3 beheerste stem te danken, dat alle be- aandeel hebben in het organiseren van al die hulp: de richten e°ed doorkwamen, radio-zendamateurs. Zij behoorden tot de eersten, die de berichten over de ramp wereldkundig maakten. Vóór elke andere instantie zorgden zij, dat hulp werd ingeroepen. Zij waren het, die met hun meestal eigen-gebouwde appa- op zich namen. Bijzonder Radio Dienst steunt op amateurs 7EELAND: Zee-Land. Wisselwerking: land aan zee ontnomen, land door zee over spoeld. In de historie: land van vree, land van rampspoed. En steeds is er de Zeeuw, die al worstelend water keert, dijken bouwt, moed betoont, volhardend 15. Voor korte tijd. gezien in de eeuwigheid, is dan het land vrij endroog. Ei' bloeien boomgaarden in rose en wit, het zonnige land is er één schone droom, er werken gelukkige, tevreden mensen. Dan gaat de vacantieganger naar deze pracht. Hóe veilig voelden we er ons, hoe was daar het vacantieleven éen heerlijkheid, een zegen voor allen, die dit beleven mochten! IN he is die zekerheid, vrucht baarheid en schilderachtig heid kapot geslagen. Nu is er het trage, bruine slik, de eindeloze, grauwe watervlakte, de wanhopige massa, de jammer lijke dood. de uitzichtloze toekomst, de tergende onzekerheid. Uitzichtloos? Nee: dan kent ge de Zeeuw niet! Ge onderschat hem. Nóg is zijn tijd niet gekomen. Maar hij zal opnieuw aanvatten, wat zyn hand vindt om te doen. Het hospitaalkerkschip „De Hoop" komt ook nog even in de aether. Na een informatief gesprek eindigt deze redder-in-de-nood met enkele woor den, die de taak van liet schip type ren: De Hoop blijft tot uw orders! Er is overigens een geoefend oor voor nodig, om uit een mengelmoes van ge- zaten de taak van de weggevallen telefoonverbindingen S/SmS het goed hebben gevolgd bij Schorre- dijk moet zitten. De „Jacob" is even in de lucht. De „Jany" meldt, dat er vee Ja, niet iedereen kan direct de han- van Schouwen moet worden vervoerd den uit de mouwen steken. Men moet en vraagt een paar extra schepen aan. altijd zorgen zijn reserve niet te verspe- De „Jacob" zei: „Jan, een goeie avond len, want door de aanwezigheid van een en wel te rusten". Wij zitten in de „strack" (studio) van reserve kan de slag dikwijls worden ge- En tussen dit alles duikt dan een een Leidse zendamateur. Rechts van wonnenDuitse amateur op, die genoeglijk ge- ons zit onze gastheer, vóór ons staan Telkens weer horen we vissersschepen, zellige zangplaatjes draait. Jan verze- enkele toestellen, waar je als leek mets Wie eenmaal een schipper van een log- kerde ons echter, dat overdag de ont- van begrijpt. Het blijken een zender en Ser aan zyn rederij heeft horen mei- vangst prima is. een ontvangtoestel te zijn. Een wirwar den, hoeveel kantjes haring hij heeft Het zal duidelijk zijn geworden, dat van kabeltjes en snoeren. gevangen, vergeet de typerende toon het zenden en ontvangen in de noodge- Onze amateur, die zo dolgraag naar van zyn stem nooit meer. Een groot bieden niet van een leien dakje gaat. de noodgebieden was getrokken, maar voordeel van de schippers van vissers- De sterke zenders van de vissersschepen toevallig gedwongen was thuis te blij- vaartuigen is, bij hun optreden In de zijn tamelijk goed hoorbaar, maar die ven, draait aan enkele knoppen. Het Zeeuwse wateren, dat zij eikaars stem van de amateurs hoort men 's avonds toestel wordt afgestemd op de amateur- al sinds jaren door en door kennen. Dit nauwelijks. We vangen de zenders te ge'4^rveerdVvoo^het^ioodverkeerf1 1S r Aan de amateurs van de omliggende landen is verzocht dit stuk vrij te hou den, vertelt onze gastheer. We zullen hem voor het gemak Jan dopen. Jan, die een groot gedeelte van de dag luis tert, is van oordeel, dat de buitenlan ders goed gehoor geven aan dit verzoek. Tot verder gelegen landen, zoals Italië en Rusland is dit verzoek bepaald niet doorgedrongen. Opzet wil hij nog niet eens veronderstellen. Een feit is echter, dat speciaal 's avonds we hebben het met eigen oren gehoord amateurzen ders een enorme storing veroorzaken. We horen een Katwijks visser overleg ple gen met een collega, tot plotseling het gesprek wegzakt. Een Italiaan stoort het gesprek. Wat later horen we een schipper tot een collega zeggen: „Hoor je me nog?" Het antwoord luidt: „Ja, nog wel". Het gesprek eindigt als volgt: „Dank je wel. Goed ontvangen. En dat zegt al heel wat.... Over en stoppen". Maar lang niet alle gesprekken ein digen zo optimistisch. Een deel van een ander kruisgesprek „Die draaggolf komt er weer op. Wat is dat toch een lieder lijk mens. Of een mens mag ik het niet meer noemen". Een Italiaan stelde pogingen in het werk om een aether- vrindje in Portugal te pakken te krij gen. Als Jan wat aan knoppen draait, komt er altijd wel een of ander gesprek. Nu weer roept het vissersschip „Jany" de „Jacob". Men deelt mee, dat de red dingboot „Dorus Rijkers" met een 30 gewonden aan boord op 300 meter uit de kust vast zit op een strekdam van de Zierikzeese haven. Er wordt gevraagd om een sleepboot. „Ja", voegt de schip per er aan toe, „het zal niet gemakke lijk zijn In Bruinisse blijkt het de sleepboot „Horizon" te zijn, die de Dorus Rijkers te hulp kan komen. De „Jany" vraagt deze sleepboot meteen, een zender voor het kabelschip „Poolster" mee te bren gen. „Maak maar wat vaart", adviseert „Jany", „over en stoppen Dan meldt de „Jacob" zich met een belangrijk bericht voor alle schepen rond Schouwen en verzoekt alle andere zenders te zwijgen. Het bericht is af komstig van de marine-commandant te Zierikzee en luidt ongeveer als volgt: „Ik weet en begrijp, dat velen uwer in havens van Schouwen liggend en wachtend op evacué's, zich overbodig voelen, omdat zij nog geen mensen hebben gekregen, die uit Schouwen worden geëvacueerd. Reden: zolang de weersgesteldheden het toelaten worden de nog beschikbare binnen schepen aangewend voor de evacuatie. Het weer kan echter in vier dagen zo danig worden, dat deze binnensche pen niet gebruikt kunnen worden, terwijl juist dan de evacuatie moet worden voortgezet. Daarom verzoek ik U allen nog enkele dagen geduld te hebben. U bent voor Schouwen en bevolking de gereedliggende reddings- vloot voor mogelijk stormweer. Uw taak Is even belangrijk als die van de reddingboten op onze kust en hier mee vergelijkbaar. Civiele autoriteiten en bevolking zijn U uiterst dankbaar voor Uw spontane opkomst. Verzoek op post te blijven tot bevolking vol doende is afgevoerd. Dank U namens de Koninklijke Marine". ERE-SALUUT! Nevenstaande woorden bedoelen niet te zijn een rap port van de verrichtingen van de radio-amateurs in de ramp gebieden. Evenmin is het een reportage, gemaakt op de Zuid-Hollandse Eilanden of in Zeeland. Het is slechts een sumiere weergave van het vele, dat een Leidse zendama teur, die door omstandighe den genoodzaakt was zich af zijdig te houden, ons vertelde, aangevuld met de indrukken, die wij persoonlijk opdeden tijdens het beluisteren naar de zenders van de Bijzondere Radio Dienst. Wel is de opzet van dit ver haal hulde te brengen aan de merendeels jonge zendama teurs, die achter hun toestellen zulk prachtig werk doen. Strijen en 's-Gravendeel op. die aan de centrale post voor de noodgebieden in Den Haag employ vragen. Waar zij nu zitten is geen werk meer. Zij krijgen de boodschap zelf werk te zoeken of an ders naar huis te gaan om wat te rusten. Want weest ervan overtuigd, dat het een vermoeiend baantje is, om uren achtereen al dat aether-geknet- ter aan te horen, daaruit berichten te vissen, die op te schrijven en weer door te geven aan de geadresseerden. En misschien zitten de kerels ai da gen achter hun toestel Gastheer Jan spreekt met bewonde ring over „Ome Piet". Dit blijkt de heer P. Neve te zijn, die in Middelburg woont. Reeds in de oorlogsjaren heeft deze zend-amateur zijn sporen verdiend. Ook thans maakt hij zich zeer verdien stelijk, Zat hij tijdens het uitbreken van de ramp in zijn woonplaats Mid delburg. weldra trok hy naar Wisse- kerke. omdat hij begreep, dat zijn toe stel daar niet kon worden gemist. De zenders te Middelburg liet hij over aan collega's. Aan deze ouwe rot in het amateur- radioverkeer is het te danken, dat een politie-mobilofoon. waarvan de accu's leeg waren, weer in werking kon wor den gesteld. Ome Piet organiseerde, dat een vliegtuig een accu-lader afwierp. Met hem waren zo vele Zeeuwse ama teurs direct na de ramp actief. Mis schien mag het een geluk by een onge luk worden genoemd, dat in Zeeland relatief veel radio-amateurs zijn. Dit zal ook wel een gevolg zyn van de aan wezigheid van brede zeearmen, die de communicatie ook in normale tijden belemmeren. Verder kwamen zeer spoedig tal van amateurzenders in geheel Nederland in de lucht, Jan hoorde het station van de M.T.S.-ers in Rotterdam, zenders te Hellevoetsluis. Dordrecht, Rotterdam, Den Haag, enz. Effectieve hulp konden de amateurs bieden, die naast hun zen der een telefoon bezitten. Gedurende enige tijd werd de uitgevallen telefoon verbinding tussen Dordrecht en Rotter dam en die tussen de noodgebieden en Den Haag vrijwel uitsluitend door ama teurzenders onderhouden. Veel activi teit werd ook ontplooid door de ama teurs in de Krimpenerwaard. de Alblas- serwaard en in Dordrecht, welke gebie den vooral de eerste dag een felle stryd leverden met het water. Toen het zwaartepunt van de strijd zich later naar de Zuidhollandse eilan den en Zeeland verplaatste, verplaatste zich ook de activiteit van de zenders. Inmiddels hadden tal van zendamateurs in het land begrepen, dat zij in het overstroomde gebied, belangrijk werk konden doen. Zij namen toen hun ap paratuur op en trokken naar de wa- tersnoodgebieden en boden daar hun diensten aan. Jan schat, dat er momenteel zo on geveer 40 amateurzenders in de nood- Woord van Bezinning DE TROTSE wapenspreuk van Zeeland „Luctor et Emergo" - „ik worstel en kom boven' - lijkt sinds Zondag 1 Februari 1953 een volslagen vergissing te zijn. Het trieste getal der slachtoffers, de beklemmende verhalen over hun dood, de chaotische verwoesting in geheel Zuid-Westelijk Nederland geven zelfs aanleiding een streep te halen door „emergo" en te zeg gen: „Ik worstel en ik verdrink". Dit geldt ook vele heldhaftige redders, die hun worsteling tegen het meedogenloze water moesten eindigen in een grauwe dood. „Luctor et Emergo". Je durft het bijna niet meer te zeggen of te schrijven. Je bent stom geslagen. Machte loos en verbeten staar je op de foto's, die een zwakke indruk ge ven van de onafzienbare vernieling door het ontembare, verraderlijke water verricht. Geen wonder, dat tallozen, be roofd van hun dierbaren, zonder huis of bezit, in doffe verslagen heid neerzitten en dikwijls niet eens meer blij kunnen zijn over hun redding. Waarvoor leven wij, als dit de gevolgen kunnen zyn? Is niet als ons ploeteren en wor stelen vergeefs? „Luctor et Emergo". Toch waag ik het deze spreuk neer te schryven. Niet als een verouderd symbool. Niet als een lege formule, waarmee wij elkaar tevergeefs moed' trach ten in te spreken. Neen, het „luctor et emergo" van een diep gefundeerde overtuiging, die geen vloedgolf van water en ook geen vloedgolf van leed en ver derf kan wegspoelen. Dit „luctor et emergo" is niet minder dan het geloof in God. Tallozen, geredden en ook omge komenen, in hun laatste uur, heb ben, dwars tegen alles in. Hem beleden. Stond niet ergens op een wan kele dijk een groep gemartelde mensen, met de dood voor ogen, een Psalm te zingen? Theorieën of beschouwingen be geven het onder zulke omstandig heden. Alleen de reële, onverwoest bare energie van goddelijk erbar men biedt houvast, ook wanneer alle menselijke hulp onmogelijk is. Deze Kracht heeft ongehinderd toegang, ook achter de voor ons, levende mensen, ondoordringbare barrière van de dood. INDRUKWEKKEND is de spon tane en veelzijdige hulp uit Ne derland en uit vele landen en steden buiten onze grenzen. De vastberadenheid, waarmee de bovenmenselijke taak van de hulp verlening werd aangevat, zal onge twijfeld in de geschiedenisboeken worden vermeld. Onze herinnering ook als volk is echter klein van omvang Met ontstellende zekerheid kan men voorspellen, dat ook de ramp van Februari 1953 langzaam maar zeker uit onze gesprekken en uit onze gedachten zal verdwijnen Al leen voor de direct getroffenen zal deze gebeurtenis onvergetelijk zyn. Moge ook het geloof in God, dat bij velen wellicht tot in de funda menten is geschokt, hun niet te ontvreemden bezit blijven. „Luctor et Emergo". Voor Zeeland en niet minder voor West-Brabant en de Zuid- Hollandse eilanden, want in dagen van algemene nood vallen de gren zen tussen provincies geheel weg. Ook in geestelijk opzicht worden mensen, uit verschillende kerken, hecht verbonden, in dezelfde nood en in dezelfde verborgen maar we zenlijke kracht van gebed, geloof en naastenliefde of keert U, wat mij betreft, de volgorde van deze drie rustig om. „Luctor et Emergo". De burgemeester uit het geteis terde gebied, die sprekende voor de radio, temidden van de verwoes ting. met grote voortvarendheid sprak over grootse toekomstplan nen tot herstel en uitbouw van de polders, heeft gelijk. Omdat de plannen van God voor het volledig herstel en de onmete lijke uitbouw van Zijn Rijk in onze gehavende wereld óók doorgaan, onweerstaanbaar en zegevierend. Is dit praten van mensen in een opgewonden, abnormale toestand Is dit louter idealisme? Het antwoord van de harde fei ten is: „Ja". Maar het geloof zegt, juist als de opwinding voorbij is en min of meer normale omstandigheden te rugkeren: „Neen". Het blyft: „Luctor et Emergo". Door de onoverwinlijke kracht van Christus, die moest verzinken in een vreselijke dood, maar trium- pherend verrezen IS. P. L. SCHOONHEIM. gebieden aanwezig zijn. die een dubbele bezetting hebben. Dit zal ongeveer neerkomen op een 100 tot 150 amateurs. Hij heeft aethervrienden gehoord uit Leiden (een), Amersfoort, Amsterdam, Rotterdam, Den Haag, Eindhoven, noem maar op. De P.T.T. begreep direct de onschat bare diensten, die de zendamateurs konden bewijzen. Toen de amateurs dan ook de P.T.T. opnepen en toestem ming verzochten hun zender naar de noodgebieden te verplaatsen, kregen zij direct toestemming. Een voordeel van de verbinding met zendamateurs Is ook, Mensem redden met een hobby dat zij elkaar soms persoonlijk, maar toch zeker uit de aether kennen en be schikken over een meestal eigen ge bouwd apparatuur, die zij door en door kennen. Zo ontstond de Bijzondere Radio Dienst. De P.T.T. schakelde twee ama teurzenders in Den Haag tn, die beur telings dag en nacht zenden en deze zender werden tot B.R.D.-hoofdkwartler gepromoveerd. Hier worden de berich ten uit de noodgebieden opgevangen en doorgegeven aan de diverse hulpinstan ties. De amateurs in de getroffen gebieden traden ook regelend op bij het aangeven van droppingsplaatsen en mede via de militaire zenders stellen zij de piloten er van op de hoogte, of zij de goederen op de juiste plaatsen afwerpen. Die amateurs hebben ook keiharde koppen. Jan vertelde, dat hij een jonge amateurzender heeft gehoord, die in Hellevoetsluis zat. Naarmate het water steeg ook in zijn huis ging hij hoger zitten met zijn zender. Van wijken wilde hij niet weten. Het enige, waar hij zich zorgen voor maakte, was de stroom voorziening. Als die maar niet uitviel Wat die lui in een paar dagen hebben opgebouwd, is enorm, zegt Jan. Je moet weten: wij beschikken niet over een organisatie van zendamateurs, die op zich hebben genomen hulp te verlenen bij rampen. Alles werd geïmproviseerd. En het ging. In Amerika, dat op grotere schaal dan Nederland door natuurrampen, bosbran den enz. wordt getroffen, bestaat het „Emergency Corps". Dit is een georga niseerd korps van zendamateurs, die precies weten, wat zij ii geval van nood moeten doen. Zij hebben een officieel identiteitsbewijs, dat hun bij rampen diverse faciliteiten geeft. Zo iets hebben wij hier r.iet. Maar wat het meeste treft is, dat de amateurs zo spontaan naar voren zijn gestapt om hulp te verlenen. Met al die andere helpers en redders dienen zij ook even in het zonnetje te worden gezet! Op weg naar het eens zo bloeiende Veere Hij neemt zijn fiets mee om het te doorkruisen, te zien hoe krach tig leven steeds weer de wrede dood NERGENS kon een lente zó jui chend zyn! Land van bloesemgeur en lief lijkheid: wat is er toch met U ge- gebeurd? Wét met Uw bewoners, nijver en gemoedelijk, sterk, sober, vroom? Wélke kracht, wélk noodlot heeft U overweldigd? Vragen, vragen: zij laten ons niet los. wij bevatten ze niet. Buigen stil het hoofd, sprake loos, berustend of verbeten, al naar onze instelling. Het antwoord blijft uit.... Dan denken wij aan vroeger: vacantie in Domburg, Zoutelande, Veere Een tocht naar Middelburg, Vlissingen, Zierikzee. Een onvergetelijk land met vrien delijke boeren en boerinnen, met lieve kinderen, met- duinen en dij ken, beschermende beschutting bie dend tegen stormvlagen. Dat zal véél, onnoembaar véél zijn. Allen zullen rond hem zijn in deze nieuwe stryd! Zij laten de Zeeuw, zijn vrouw, zijn kind niet alleen in deze barre nood. Zij steunen hem al, zij zullen hem steunen! Tot hij weer gaan kan over nieuwe grond, tot er de nieuwe dijk, zijn nieuwe huis staat, de nieuwe boomgaard bloeit. zal niet ijdel blijken. Éénmaal komt weer zijn tijd: de bloesems zullen geuren, het leven zal góed worden, zoals het was, vóór oorlog en watersnood hem en dit mooie land kerfden tot in de nerf Zijn leven vindt voortgang. Hij zal stormen bevechten, strie mende slagen opvangen, machte loosheid overwinnen! Zó was de Zeeuw, zó zél hij zijn! Dil eroot vertrouwen beschaamt nij niet. FANTASIO. (Van onze Londense correspondent) De Engelse paedagogen zyn het er nog altijd niet over eens of slaan van kinderen verwerpelijk is. Het rietje speelt dan ook in de opvoeding een vrij grote rol. De meeste scholen, zowel de lagere als de middelbare, kennen nog de lijfstraf. Hiermee is niet bedoeld het uitdelen van een tik of een oorvijg door onderwijzer of leraar tijdens de les als een leerling het te bont maakt, maai de toediening van stokslagen door het hoofd, de directeur of directrice in hun kamer. De straf krijgt hierbij het ka rakter van een vonnis, uitgevoerd door degene, die niet zelf bij de aanleiding ertoe was betrokken, Het gebeurt zon der emotie, vaak vele uren na het ver grijp. De jongens moeten zich voorover buigen om hun rantsoen striemende sla gen met de bamboestok - meestal hoog stens vijf - in ontvangst te nemen. Meisjes krijgen de slagen op de vingers. Ze worden in het zwarte strafregister genoteerd. Er wordt zelfs een statistiek van bij gehouden voor het hele land. Er zyn heel wat kinderen op wie de straf een averechtse uitwerking heeft. Zij voelen zich martelaar en gaan prat op hun ranseling. Anderen voelen zich soms diep gegriefd en zelfs zo. dat ze. volwassen geworden, de smaad nog voe len als de straf niet „verdiend" was. Moderne opvoedkundigen voelen van zelfsprekend niets voor deze ouderwetse strafmethode. Erger is evenwel, dat de lichamelijke tuchtiging gepropageerd wordt door lieden, die daarbij geldelijk be'ang hebben, zoals hande'aars in Spaanse rietjes plakken en knoeten Enkele laien geleden werd een man, die op een school reclame kwam maken voor zijn ranselartikelen, door de leer lingen van de school met zijn koop waar afgerost Dezer dagen heeft de politie een inval gedaan bij dezelfde handelaar, die ook nog president was van een door hem opgerichte „Nationa le vereniging voor het behoud van de lijfstraf". Hy verkocht literatuur van minderwaardig allooi en hield ook nog lezingen over al dit fraais. Hij wordt nu vervolgd wegens overtreding van de wet op de oirbaarheid. Liifstraffen behoren echter tot de traditie, zoals zoveel in dit land. Het heeft heel wat voeten in de aarde ge had. toen het Lagerhuis in 1948 besloot deze voor volwassenen af te schaffen. Maar het parlement staat op het punt om op zyn schreden terug te ke ren. De toenemende criminaliteit is er de oorzaak van, dat het publiek wan hopig wordt. Vooral overvallen zyn aan de orde van de dag. waarbij van aller lei slagwapens zoals knuppels, staven, stukken pijp en fietskettingen gebruik gemaakt wordt. Andere gangsters drei gen hun slachtoffers met verminking door scheermessen. Hoewei het helemaal niet bewezen is, dat lijfstraffen een afschrikwekkende werking bezitten, wordt de roep steeds sterker om deze weer in te voeren. En- gelands hoofdrechter lord Goddard, die met zijn bars gelaat de verpersoon lijking lijkt van de wrekende gerechtig heid en die er niets voor voelt een re- classeringsambtenaar te zijn, wil de lijf straf weer ingevoerd zien Maar onaer de autoriteiten is de me ning over het nut ervan verdeeld. De regerine, welke ook aarzelt, wil eerst haar toevlucht nemen tot het strafbaar stellen van het bh zich dragen van slagwapens - op het ogenblik mag dit alleen niet op vergaderingen en op tochten - al is het moeilijk om te defi niëren wat een slagwapen is. aangezien allerlei op zichzelf onschuldige voorwer pen daartoe gebruikt kunnen worden. De nadruk zal daarom komen te liggen op verdachte omstandigheden, waarbij die voorwerpen een crimineel karakter krijgen. Twaalf conservatieve Kamerle den, waaronder twee vrouwen, hebben thans een wetsontwerp ingediend tot herstel van de geseling, waarbij voorge steld wordt alleen de roede te gebrui ken. welke het meest doet denken aan de earo van Pietermansknecht. Dit kastijdingsinstrument heet hier de „birch". omdat het oorspronkelijk fijne berketakken waren, waarmee de straf werd uitgevoerd. Thans is het een stijve bundel van dunne laties met een geza menlijke dikte van vijf centimeter en meer dan een meter lengte. Het is niet de bedoeling om de beruchte „kat met de negen staarten" weer in te voe ren. Het initiatiefontwerp beoogt de rech ter de bevoegdheid te geven tot de ge- selstraf te veroordelen, hetzij als toe voeging tot de gevangenisstraf, of in de plaats daarvan. Het Lagerhuis zal deze zaak in een vrij debat, waarbij niemand aan zijn parttl Is gebonden behandelen. De voorstanders van de humanisering van het strafstelsel hebben krachtig verzet tegen het voorstel aangetekend, omdat het berust op het principe der vergelding. In het verleden is reeds aangetoond, dat lijfstraffen geen pre ventieve uitwerking hebben. Ze leiden eerder tot nog meer verwildering. Het grote euvel is behalve sociale wantoe standen het algemene tekort aan poli tie Daardoor gaan zovele onverlaten vrijuit, we.ke straf men ook voor hen bedenkt. De vraag wordt ook gesteld, waarom andere landen het zonder doodstraf en liifstraffen kunnen stellen en Engeland niet. Is het traditie, welke zich ook hier meer dan Iets anders doet gelden?

Krantenbank Zeeland

Watersnood documentatie 1953 - kranten | 1953 | | pagina 3