De radio-amateurs in getroffen
gebieden leiden veel hulpacties
Kan Engeland het werkelijk niet
zonder geseling stellen?
Toen de telefoonverbindingen
werden verbroken vielen zij in
Vertrouwen in de Zeeuw!
If
LUCTOR ET EMERGO
Hf
WEKELIJKS BIJVOEGSEL van het LEIDSCH DAGBLAD ZATERDAG 7 FEBRUARI 1953 Pagina I
Impressies uit
de aetherwcreld
Tientallen jonge mannen
uit geheel Nederland
trokken met hun zender
naar de noodgebieden
V V V t V
In de gebieden van ons land, waar men strijdt
tegen het water, wprden heldendaden verricht.
Denkt men aan de watersnood, dan ziet men
voor zijn geestesoog mannen, misschien met de
benen in het water, die zakken zand stapelen in
het gat van een dijk, of kerels, die met doodsverachting berfcewenkeiykt hefc overbrengen van
mensen redden uit moeilijke situaties, of piloten, die af en ge^dio^rlS^voSd wa^ïê
aan vliegen met gewonden en evacués. En men vergeet
De heer P. Neve. bij de radio-amateurs
beter bekend als Ome Piet", achter
zijn zendtoestel thuis. Thans werkt hij
in vrij wat moeilijker omstandigheden.
dan zo licht de jongemannen, die een zeer belangrijk zeter ook »an die ruiiim-,
3 beheerste stem te danken, dat alle be-
aandeel hebben in het organiseren van al die hulp: de richten e°ed doorkwamen,
radio-zendamateurs. Zij behoorden tot de eersten, die de
berichten over de ramp wereldkundig maakten. Vóór elke
andere instantie zorgden zij, dat hulp werd ingeroepen.
Zij waren het, die met hun meestal eigen-gebouwde appa-
op zich namen.
Bijzonder Radio Dienst
steunt op amateurs
7EELAND: Zee-Land.
Wisselwerking: land aan zee
ontnomen, land door zee over
spoeld.
In de historie: land van vree,
land van rampspoed.
En steeds is er de Zeeuw, die al
worstelend water keert, dijken
bouwt, moed betoont, volhardend 15.
Voor korte tijd. gezien in de
eeuwigheid, is dan het land vrij
endroog.
Ei' bloeien boomgaarden in rose
en wit, het zonnige land is er één
schone droom, er werken gelukkige,
tevreden mensen.
Dan gaat de vacantieganger naar
deze pracht.
Hóe veilig voelden we er ons, hoe
was daar het vacantieleven éen
heerlijkheid, een zegen voor allen,
die dit beleven mochten!
IN he
is die zekerheid, vrucht
baarheid en schilderachtig
heid kapot geslagen.
Nu is er het trage, bruine slik,
de eindeloze, grauwe watervlakte,
de wanhopige massa, de jammer
lijke dood. de uitzichtloze toekomst,
de tergende onzekerheid.
Uitzichtloos?
Nee: dan kent ge de Zeeuw niet!
Ge onderschat hem.
Nóg is zijn tijd niet gekomen.
Maar hij zal opnieuw aanvatten,
wat zyn hand vindt om te doen.
Het hospitaalkerkschip „De Hoop"
komt ook nog even in de aether. Na
een informatief gesprek eindigt deze
redder-in-de-nood met enkele woor
den, die de taak van liet schip type
ren: De Hoop blijft tot uw orders!
Er is overigens een geoefend oor voor
nodig, om uit een mengelmoes van ge-
zaten de taak van de weggevallen telefoonverbindingen S/SmS
het goed hebben gevolgd bij Schorre-
dijk moet zitten. De „Jacob" is even in
de lucht. De „Jany" meldt, dat er vee
Ja, niet iedereen kan direct de han- van Schouwen moet worden vervoerd
den uit de mouwen steken. Men moet en vraagt een paar extra schepen aan.
altijd zorgen zijn reserve niet te verspe- De „Jacob" zei: „Jan, een goeie avond
len, want door de aanwezigheid van een en wel te rusten".
Wij zitten in de „strack" (studio) van reserve kan de slag dikwijls worden ge- En tussen dit alles duikt dan een
een Leidse zendamateur. Rechts van wonnenDuitse amateur op, die genoeglijk ge-
ons zit onze gastheer, vóór ons staan Telkens weer horen we vissersschepen, zellige zangplaatjes draait. Jan verze-
enkele toestellen, waar je als leek mets Wie eenmaal een schipper van een log- kerde ons echter, dat overdag de ont-
van begrijpt. Het blijken een zender en Ser aan zyn rederij heeft horen mei- vangst prima is.
een ontvangtoestel te zijn. Een wirwar den, hoeveel kantjes haring hij heeft Het zal duidelijk zijn geworden, dat
van kabeltjes en snoeren. gevangen, vergeet de typerende toon het zenden en ontvangen in de noodge-
Onze amateur, die zo dolgraag naar van zyn stem nooit meer. Een groot bieden niet van een leien dakje gaat.
de noodgebieden was getrokken, maar voordeel van de schippers van vissers- De sterke zenders van de vissersschepen
toevallig gedwongen was thuis te blij- vaartuigen is, bij hun optreden In de zijn tamelijk goed hoorbaar, maar die
ven, draait aan enkele knoppen. Het Zeeuwse wateren, dat zij eikaars stem van de amateurs hoort men 's avonds
toestel wordt afgestemd op de amateur- al sinds jaren door en door kennen. Dit nauwelijks. We vangen de zenders te
ge'4^rveerdVvoo^het^ioodverkeerf1 1S r
Aan de amateurs van de omliggende
landen is verzocht dit stuk vrij te hou
den, vertelt onze gastheer. We zullen
hem voor het gemak Jan dopen. Jan,
die een groot gedeelte van de dag luis
tert, is van oordeel, dat de buitenlan
ders goed gehoor geven aan dit verzoek.
Tot verder gelegen landen, zoals Italië
en Rusland is dit verzoek bepaald niet
doorgedrongen. Opzet wil hij nog niet
eens veronderstellen. Een feit is echter,
dat speciaal 's avonds we hebben het
met eigen oren gehoord amateurzen
ders een enorme storing veroorzaken. We
horen een Katwijks visser overleg ple
gen met een collega, tot plotseling het
gesprek wegzakt. Een Italiaan stoort
het gesprek.
Wat later horen we een schipper tot
een collega zeggen: „Hoor je me nog?"
Het antwoord luidt: „Ja, nog wel". Het
gesprek eindigt als volgt: „Dank je wel.
Goed ontvangen. En dat zegt al heel
wat.... Over en stoppen".
Maar lang niet alle gesprekken ein
digen zo optimistisch. Een deel van een
ander kruisgesprek „Die draaggolf komt
er weer op. Wat is dat toch een lieder
lijk mens. Of een mens mag ik het niet
meer noemen". Een Italiaan stelde
pogingen in het werk om een aether-
vrindje in Portugal te pakken te krij
gen.
Als Jan wat aan knoppen draait,
komt er altijd wel een of ander gesprek.
Nu weer roept het vissersschip „Jany"
de „Jacob". Men deelt mee, dat de red
dingboot „Dorus Rijkers" met een 30
gewonden aan boord op 300 meter uit
de kust vast zit op een strekdam van
de Zierikzeese haven. Er wordt gevraagd
om een sleepboot. „Ja", voegt de schip
per er aan toe, „het zal niet gemakke
lijk zijn
In Bruinisse blijkt het de sleepboot
„Horizon" te zijn, die de Dorus Rijkers
te hulp kan komen. De „Jany" vraagt
deze sleepboot meteen, een zender voor
het kabelschip „Poolster" mee te bren
gen. „Maak maar wat vaart", adviseert
„Jany", „over en stoppen
Dan meldt de „Jacob" zich met een
belangrijk bericht voor alle schepen
rond Schouwen en verzoekt alle andere
zenders te zwijgen. Het bericht is af
komstig van de marine-commandant te
Zierikzee en luidt ongeveer als volgt:
„Ik weet en begrijp, dat velen uwer
in havens van Schouwen liggend en
wachtend op evacué's, zich overbodig
voelen, omdat zij nog geen mensen
hebben gekregen, die uit Schouwen
worden geëvacueerd. Reden: zolang
de weersgesteldheden het toelaten
worden de nog beschikbare binnen
schepen aangewend voor de evacuatie.
Het weer kan echter in vier dagen zo
danig worden, dat deze binnensche
pen niet gebruikt kunnen worden,
terwijl juist dan de evacuatie moet
worden voortgezet. Daarom verzoek ik
U allen nog enkele dagen geduld te
hebben. U bent voor Schouwen en
bevolking de gereedliggende reddings-
vloot voor mogelijk stormweer. Uw
taak Is even belangrijk als die van de
reddingboten op onze kust en hier
mee vergelijkbaar. Civiele autoriteiten
en bevolking zijn U uiterst dankbaar
voor Uw spontane opkomst. Verzoek
op post te blijven tot bevolking vol
doende is afgevoerd. Dank U namens
de Koninklijke Marine".
ERE-SALUUT!
Nevenstaande woorden
bedoelen niet te zijn een rap
port van de verrichtingen van
de radio-amateurs in de ramp
gebieden. Evenmin is het een
reportage, gemaakt op de
Zuid-Hollandse Eilanden of in
Zeeland. Het is slechts een
sumiere weergave van het
vele, dat een Leidse zendama
teur, die door omstandighe
den genoodzaakt was zich af
zijdig te houden, ons vertelde,
aangevuld met de indrukken,
die wij persoonlijk opdeden
tijdens het beluisteren naar de
zenders van de Bijzondere
Radio Dienst.
Wel is de opzet van dit ver
haal hulde te brengen aan de
merendeels jonge zendama
teurs, die achter hun toestellen
zulk prachtig werk doen.
Strijen en 's-Gravendeel op. die aan de
centrale post voor de noodgebieden in
Den Haag employ vragen. Waar zij nu
zitten is geen werk meer. Zij krijgen de
boodschap zelf werk te zoeken of an
ders naar huis te gaan om wat te
rusten.
Want weest ervan overtuigd, dat
het een vermoeiend baantje is, om
uren achtereen al dat aether-geknet-
ter aan te horen, daaruit berichten te
vissen, die op te schrijven en weer
door te geven aan de geadresseerden.
En misschien zitten de kerels ai da
gen achter hun toestel
Gastheer Jan spreekt met bewonde
ring over „Ome Piet". Dit blijkt de
heer P. Neve te zijn, die in Middelburg
woont. Reeds in de oorlogsjaren heeft
deze zend-amateur zijn sporen verdiend.
Ook thans maakt hij zich zeer verdien
stelijk, Zat hij tijdens het uitbreken
van de ramp in zijn woonplaats Mid
delburg. weldra trok hy naar Wisse-
kerke. omdat hij begreep, dat zijn toe
stel daar niet kon worden gemist. De
zenders te Middelburg liet hij over aan
collega's.
Aan deze ouwe rot in het amateur-
radioverkeer is het te danken, dat een
politie-mobilofoon. waarvan de accu's
leeg waren, weer in werking kon wor
den gesteld. Ome Piet organiseerde, dat
een vliegtuig een accu-lader afwierp.
Met hem waren zo vele Zeeuwse ama
teurs direct na de ramp actief. Mis
schien mag het een geluk by een onge
luk worden genoemd, dat in Zeeland
relatief veel radio-amateurs zijn. Dit
zal ook wel een gevolg zyn van de aan
wezigheid van brede zeearmen, die de
communicatie ook in normale tijden
belemmeren.
Verder kwamen zeer spoedig tal van
amateurzenders in geheel Nederland in
de lucht, Jan hoorde het station van
de M.T.S.-ers in Rotterdam, zenders te
Hellevoetsluis. Dordrecht, Rotterdam,
Den Haag, enz. Effectieve hulp konden
de amateurs bieden, die naast hun zen
der een telefoon bezitten. Gedurende
enige tijd werd de uitgevallen telefoon
verbinding tussen Dordrecht en Rotter
dam en die tussen de noodgebieden en
Den Haag vrijwel uitsluitend door ama
teurzenders onderhouden. Veel activi
teit werd ook ontplooid door de ama
teurs in de Krimpenerwaard. de Alblas-
serwaard en in Dordrecht, welke gebie
den vooral de eerste dag een felle stryd
leverden met het water.
Toen het zwaartepunt van de strijd
zich later naar de Zuidhollandse eilan
den en Zeeland verplaatste, verplaatste
zich ook de activiteit van de zenders.
Inmiddels hadden tal van zendamateurs
in het land begrepen, dat zij in het
overstroomde gebied, belangrijk werk
konden doen. Zij namen toen hun ap
paratuur op en trokken naar de wa-
tersnoodgebieden en boden daar hun
diensten aan.
Jan schat, dat er momenteel zo on
geveer 40 amateurzenders in de nood-
Woord van Bezinning
DE TROTSE wapenspreuk van
Zeeland „Luctor et Emergo" -
„ik worstel en kom boven' -
lijkt sinds Zondag 1 Februari 1953
een volslagen vergissing te zijn.
Het trieste getal der slachtoffers,
de beklemmende verhalen over hun
dood, de chaotische verwoesting in
geheel Zuid-Westelijk Nederland
geven zelfs aanleiding een streep
te halen door „emergo" en te zeg
gen: „Ik worstel en ik verdrink".
Dit geldt ook vele heldhaftige
redders, die hun worsteling tegen
het meedogenloze water moesten
eindigen in een grauwe dood.
„Luctor et Emergo".
Je durft het bijna niet meer te
zeggen of te schrijven.
Je bent stom geslagen. Machte
loos en verbeten staar je op de
foto's, die een zwakke indruk ge
ven van de onafzienbare vernieling
door het ontembare, verraderlijke
water verricht.
Geen wonder, dat tallozen, be
roofd van hun dierbaren, zonder
huis of bezit, in doffe verslagen
heid neerzitten en dikwijls niet
eens meer blij kunnen zijn over
hun redding.
Waarvoor leven wij, als dit de
gevolgen kunnen zyn?
Is niet als ons ploeteren en wor
stelen vergeefs?
„Luctor et Emergo".
Toch waag ik het deze spreuk
neer te schryven.
Niet als een verouderd symbool.
Niet als een lege formule, waarmee
wij elkaar tevergeefs moed' trach
ten in te spreken.
Neen, het „luctor et emergo" van
een diep gefundeerde overtuiging,
die geen vloedgolf van water en
ook geen vloedgolf van leed en ver
derf kan wegspoelen.
Dit „luctor et emergo" is niet
minder dan het geloof in God.
Tallozen, geredden en ook omge
komenen, in hun laatste uur, heb
ben, dwars tegen alles in. Hem
beleden.
Stond niet ergens op een wan
kele dijk een groep gemartelde
mensen, met de dood voor ogen,
een Psalm te zingen?
Theorieën of beschouwingen be
geven het onder zulke omstandig
heden. Alleen de reële, onverwoest
bare energie van goddelijk erbar
men biedt houvast, ook wanneer
alle menselijke hulp onmogelijk is.
Deze Kracht heeft ongehinderd
toegang, ook achter de voor ons,
levende mensen, ondoordringbare
barrière van de dood.
INDRUKWEKKEND is de spon
tane en veelzijdige hulp uit Ne
derland en uit vele landen en
steden buiten onze grenzen.
De vastberadenheid, waarmee de
bovenmenselijke taak van de hulp
verlening werd aangevat, zal onge
twijfeld in de geschiedenisboeken
worden vermeld.
Onze herinnering ook als volk
is echter klein van omvang
Met ontstellende zekerheid kan
men voorspellen, dat ook de ramp
van Februari 1953 langzaam maar
zeker uit onze gesprekken en uit
onze gedachten zal verdwijnen Al
leen voor de direct getroffenen zal
deze gebeurtenis onvergetelijk zyn.
Moge ook het geloof in God, dat
bij velen wellicht tot in de funda
menten is geschokt, hun niet te
ontvreemden bezit blijven.
„Luctor et Emergo".
Voor Zeeland en niet minder
voor West-Brabant en de Zuid-
Hollandse eilanden, want in dagen
van algemene nood vallen de gren
zen tussen provincies geheel weg.
Ook in geestelijk opzicht worden
mensen, uit verschillende kerken,
hecht verbonden, in dezelfde nood
en in dezelfde verborgen maar we
zenlijke kracht van gebed, geloof
en naastenliefde of keert U,
wat mij betreft, de volgorde van
deze drie rustig om.
„Luctor et Emergo".
De burgemeester uit het geteis
terde gebied, die sprekende voor de
radio, temidden van de verwoes
ting. met grote voortvarendheid
sprak over grootse toekomstplan
nen tot herstel en uitbouw van de
polders, heeft gelijk.
Omdat de plannen van God voor
het volledig herstel en de onmete
lijke uitbouw van Zijn Rijk in onze
gehavende wereld óók doorgaan,
onweerstaanbaar en zegevierend.
Is dit praten van mensen in een
opgewonden, abnormale toestand
Is dit louter idealisme?
Het antwoord van de harde fei
ten is: „Ja".
Maar het geloof zegt, juist als
de opwinding voorbij is en min of
meer normale omstandigheden te
rugkeren: „Neen".
Het blyft: „Luctor et Emergo".
Door de onoverwinlijke kracht
van Christus, die moest verzinken
in een vreselijke dood, maar trium-
pherend verrezen IS.
P. L. SCHOONHEIM.
gebieden aanwezig zijn. die een dubbele
bezetting hebben. Dit zal ongeveer
neerkomen op een 100 tot 150 amateurs.
Hij heeft aethervrienden gehoord uit
Leiden (een), Amersfoort, Amsterdam,
Rotterdam, Den Haag, Eindhoven,
noem maar op.
De P.T.T. begreep direct de onschat
bare diensten, die de zendamateurs
konden bewijzen. Toen de amateurs
dan ook de P.T.T. opnepen en toestem
ming verzochten hun zender naar de
noodgebieden te verplaatsen, kregen zij
direct toestemming. Een voordeel van
de verbinding met zendamateurs Is ook,
Mensem redden
met een hobby
dat zij elkaar soms persoonlijk, maar
toch zeker uit de aether kennen en be
schikken over een meestal eigen ge
bouwd apparatuur, die zij door en door
kennen.
Zo ontstond de Bijzondere Radio
Dienst. De P.T.T. schakelde twee ama
teurzenders in Den Haag tn, die beur
telings dag en nacht zenden en deze
zender werden tot B.R.D.-hoofdkwartler
gepromoveerd. Hier worden de berich
ten uit de noodgebieden opgevangen en
doorgegeven aan de diverse hulpinstan
ties.
De amateurs in de getroffen gebieden
traden ook regelend op bij het aangeven
van droppingsplaatsen en mede via de
militaire zenders stellen zij de piloten
er van op de hoogte, of zij de goederen
op de juiste plaatsen afwerpen.
Die amateurs hebben ook keiharde
koppen. Jan vertelde, dat hij een jonge
amateurzender heeft gehoord, die in
Hellevoetsluis zat. Naarmate het water
steeg ook in zijn huis ging hij
hoger zitten met zijn zender. Van wijken
wilde hij niet weten. Het enige, waar hij
zich zorgen voor maakte, was de stroom
voorziening. Als die maar niet uitviel
Wat die lui in een paar dagen hebben
opgebouwd, is enorm, zegt Jan. Je moet
weten: wij beschikken niet over een
organisatie van zendamateurs, die op
zich hebben genomen hulp te verlenen
bij rampen. Alles werd geïmproviseerd.
En het ging.
In Amerika, dat op grotere schaal dan
Nederland door natuurrampen, bosbran
den enz. wordt getroffen, bestaat het
„Emergency Corps". Dit is een georga
niseerd korps van zendamateurs, die
precies weten, wat zij ii geval van nood
moeten doen. Zij hebben een officieel
identiteitsbewijs, dat hun bij rampen
diverse faciliteiten geeft. Zo iets hebben
wij hier r.iet.
Maar wat het meeste treft is, dat de
amateurs zo spontaan naar voren zijn
gestapt om hulp te verlenen.
Met al die andere helpers en redders
dienen zij ook even in het zonnetje te
worden gezet!
Op weg naar het eens zo bloeiende Veere
Hij neemt zijn fiets mee om het
te doorkruisen, te zien hoe krach
tig leven steeds weer de wrede
dood
NERGENS kon een lente zó jui
chend zyn!
Land van bloesemgeur en lief
lijkheid: wat is er toch met U ge-
gebeurd?
Wét met Uw bewoners, nijver en
gemoedelijk, sterk, sober, vroom?
Wélke kracht, wélk noodlot heeft
U overweldigd?
Vragen, vragen: zij laten ons niet
los. wij bevatten ze niet.
Buigen stil het hoofd, sprake
loos, berustend of verbeten, al naar
onze instelling.
Het antwoord blijft uit....
Dan denken wij aan vroeger:
vacantie in Domburg, Zoutelande,
Veere
Een tocht naar Middelburg,
Vlissingen, Zierikzee.
Een onvergetelijk land met vrien
delijke boeren en boerinnen, met
lieve kinderen, met- duinen en dij
ken, beschermende beschutting bie
dend tegen stormvlagen.
Dat zal véél, onnoembaar véél
zijn.
Allen zullen rond hem zijn in
deze nieuwe stryd!
Zij laten de Zeeuw, zijn vrouw,
zijn kind niet alleen in deze barre
nood.
Zij steunen hem al, zij zullen
hem steunen!
Tot hij weer gaan kan over
nieuwe grond, tot er de nieuwe dijk,
zijn nieuwe huis staat, de nieuwe
boomgaard bloeit.
zal niet
ijdel blijken.
Éénmaal komt weer zijn tijd: de
bloesems zullen geuren, het leven
zal góed worden, zoals het was,
vóór oorlog en watersnood hem en
dit mooie land kerfden tot in de
nerf
Zijn leven vindt voortgang.
Hij zal stormen bevechten, strie
mende slagen opvangen, machte
loosheid overwinnen!
Zó was de Zeeuw, zó zél hij zijn!
Dil eroot vertrouwen beschaamt
nij niet.
FANTASIO.
(Van onze Londense correspondent)
De Engelse paedagogen zyn het er
nog altijd niet over eens of slaan van
kinderen verwerpelijk is. Het rietje
speelt dan ook in de opvoeding een vrij
grote rol. De meeste scholen, zowel de
lagere als de middelbare, kennen nog
de lijfstraf. Hiermee is niet bedoeld het
uitdelen van een tik of een oorvijg door
onderwijzer of leraar tijdens de les als
een leerling het te bont maakt, maai
de toediening van stokslagen door het
hoofd, de directeur of directrice in hun
kamer. De straf krijgt hierbij het ka
rakter van een vonnis, uitgevoerd door
degene, die niet zelf bij de aanleiding
ertoe was betrokken, Het gebeurt zon
der emotie, vaak vele uren na het ver
grijp. De jongens moeten zich voorover
buigen om hun rantsoen striemende sla
gen met de bamboestok - meestal hoog
stens vijf - in ontvangst te nemen.
Meisjes krijgen de slagen op de vingers.
Ze worden in het zwarte strafregister
genoteerd. Er wordt zelfs een statistiek
van bij gehouden voor het hele land.
Er zyn heel wat kinderen op wie de
straf een averechtse uitwerking heeft.
Zij voelen zich martelaar en gaan prat
op hun ranseling. Anderen voelen zich
soms diep gegriefd en zelfs zo. dat ze.
volwassen geworden, de smaad nog voe
len als de straf niet „verdiend" was.
Moderne opvoedkundigen voelen van
zelfsprekend niets voor deze ouderwetse
strafmethode. Erger is evenwel, dat de
lichamelijke tuchtiging gepropageerd
wordt door lieden, die daarbij geldelijk
be'ang hebben, zoals hande'aars in
Spaanse rietjes plakken en knoeten
Enkele laien geleden werd een man,
die op een school reclame kwam maken
voor zijn ranselartikelen, door de leer
lingen van de school met zijn koop
waar afgerost Dezer dagen heeft de
politie een inval gedaan bij dezelfde
handelaar, die ook nog president was
van een door hem opgerichte „Nationa
le vereniging voor het behoud van de
lijfstraf". Hy verkocht literatuur van
minderwaardig allooi en hield ook nog
lezingen over al dit fraais. Hij wordt
nu vervolgd wegens overtreding van de
wet op de oirbaarheid.
Liifstraffen behoren echter tot de
traditie, zoals zoveel in dit land. Het
heeft heel wat voeten in de aarde ge
had. toen het Lagerhuis in 1948 besloot
deze voor volwassenen af te schaffen.
Maar het parlement staat op het
punt om op zyn schreden terug te ke
ren. De toenemende criminaliteit is er
de oorzaak van, dat het publiek wan
hopig wordt. Vooral overvallen zyn aan
de orde van de dag. waarbij van aller
lei slagwapens zoals knuppels, staven,
stukken pijp en fietskettingen gebruik
gemaakt wordt. Andere gangsters drei
gen hun slachtoffers met verminking
door scheermessen.
Hoewei het helemaal niet bewezen is,
dat lijfstraffen een afschrikwekkende
werking bezitten, wordt de roep steeds
sterker om deze weer in te voeren. En-
gelands hoofdrechter lord Goddard,
die met zijn bars gelaat de verpersoon
lijking lijkt van de wrekende gerechtig
heid en die er niets voor voelt een re-
classeringsambtenaar te zijn, wil de lijf
straf weer ingevoerd zien
Maar onaer de autoriteiten is de me
ning over het nut ervan verdeeld. De
regerine, welke ook aarzelt, wil eerst
haar toevlucht nemen tot het strafbaar
stellen van het bh zich dragen van
slagwapens - op het ogenblik mag dit
alleen niet op vergaderingen en op
tochten - al is het moeilijk om te defi
niëren wat een slagwapen is. aangezien
allerlei op zichzelf onschuldige voorwer
pen daartoe gebruikt kunnen worden.
De nadruk zal daarom komen te liggen
op verdachte omstandigheden, waarbij
die voorwerpen een crimineel karakter
krijgen. Twaalf conservatieve Kamerle
den, waaronder twee vrouwen, hebben
thans een wetsontwerp ingediend tot
herstel van de geseling, waarbij voorge
steld wordt alleen de roede te gebrui
ken. welke het meest doet denken aan
de earo van Pietermansknecht. Dit
kastijdingsinstrument heet hier de
„birch". omdat het oorspronkelijk fijne
berketakken waren, waarmee de straf
werd uitgevoerd. Thans is het een stijve
bundel van dunne laties met een geza
menlijke dikte van vijf centimeter en
meer dan een meter lengte. Het is
niet de bedoeling om de beruchte „kat
met de negen staarten" weer in te voe
ren.
Het initiatiefontwerp beoogt de rech
ter de bevoegdheid te geven tot de ge-
selstraf te veroordelen, hetzij als toe
voeging tot de gevangenisstraf, of in de
plaats daarvan. Het Lagerhuis zal deze
zaak in een vrij debat, waarbij niemand
aan zijn parttl Is gebonden behandelen.
De voorstanders van de humanisering
van het strafstelsel hebben krachtig
verzet tegen het voorstel aangetekend,
omdat het berust op het principe der
vergelding. In het verleden is reeds
aangetoond, dat lijfstraffen geen pre
ventieve uitwerking hebben. Ze leiden
eerder tot nog meer verwildering. Het
grote euvel is behalve sociale wantoe
standen het algemene tekort aan poli
tie Daardoor gaan zovele onverlaten
vrijuit, we.ke straf men ook voor hen
bedenkt. De vraag wordt ook gesteld,
waarom andere landen het zonder
doodstraf en liifstraffen kunnen stellen
en Engeland niet.
Is het traditie, welke zich ook hier
meer dan Iets anders doet gelden?