Romantiek in de keuken
Daar.
ging de liefde.
Met VELPON zie je er geen barst van!
£uii.teï eend naai
DONDERDAG 5 FEBRUARI 1953
DE VERGETEN
CATEGORIE
DRECIES. WAT IK DACHT! De vergeten
categorie wil niets weten van centrale
keukens. Ze heeft haar hart verpand aan
allerlei smakelijke gerechten, die door
niemand anders kunnen worden gefabri
ceerd dan door moeder-de-vronw, dage
lijks met een verhit gelaat boven een
hagelwit schort bakkende en bradende,
om de smachtende familie nit de eet
kamer te geven wat ze verlangt. En niet
alleen die lekkere kostjes maken de jonge generatie afkerig van de gaar
keukens: er hangt over de kokende moeder, behalve de damp uit de pannen
op het blinkende fornuis, een waas van romantiek; ze ademt in een sfeer van
gezelligheid, die zich meedeelt 3an het hele gezin en aan het van ouds bekende
en dierbare Hollandse binnenhuisje een vertrouwdheid en beslotenheid geeft,
waaraan het leven rust en waarde ontleent. Z-ó ongeveer zou ik de tendenz kun
nen formuleren, die onze inzendingen beheerst.
Alhoewel, ik durf beweren, dat het
voor een bepaalre groep huisvrouwen
niet eens zo wenselijk is, dat zij niet
behoeven te koken. Zou het re gemak
zucht niet een beetje in de hand wer
ken Een ander nadeel is, dat men
als men de kookkunst niet meer no
dig heeft, haar zal verwaarlozen en
we vrouwen krijgen, die helemaal niets
meer kunnen. Bovendien zullen er
mensen zijn, die het als een bezwaar
voelen, dat ze weten, wat iedereen
heeft gegeten en dat iedereen weet,
wat ze hebben gegeten.
Als allerlaatste blijft de vraag, of
het oprichten van een dergelijk groot
lichaam wel economisch verantwoord
is. Er zijn talrijke mensen, die uit
principiële overwegingen weigeren. Tel
daargri de vrouwen die niet tegen de
dagelijkse maaltijdenbereicfing opzien
of het zelfs met plezier doen. Tel
daarbij de mensen, die bijvoorbeeld
aan zoutloos eten of aan een diëet
vastzitten. E*ïi»ns!otte die mensen, die
tengevolge van hun werk 's avonds
het warme eten gebruiken.
Ik denk niet dat we veel van de
Gemeentekeuken hebben te verwach
ten, maar ik zal uitkijken, wat men
en in het biizonder dë groep van tjon
ge) dames hiprover heeft te zeggen.
HENK GRUYS
De Ruytersfraat 19, 19 Jr.
Koog aan de Zaan.
Niet alleen de moeder van Henk
Gruys laat zich bij hsar oordeel be
ïnvloeden door onaangename herinne
ringen uit de d?gen der bezetting;
hoor Hans Reinders:
Een genoeglijke sfeer
Waarom zou de centrale keuken
hygiënischer zijn don de keuken thuis
De Hollandse huisvrouw is juist be
roemd om haar zindelijkheid. En wat
de voedingsleer betreft, als de huis-
viouw niet veel van de voedingsleer
af weet, zegt de „Groenteman" door
de radio, wat we kunnen eten, welke
groenten, enz. we moeten kopen om
de nodige vitaminen binnen te krij
gen. Het is zo'n genoeglijke sfeer, ais
je moeder aan het koken is en soms
Kun je zeLf ook wel in ai die potjes
en pannetjes roeren. Als je haast
hebt, is de pressure-cooker een uit
komst en kan de maaltijd in onge
veer 20 minuten klaar zijn.
Wanneer je iedere dag naar de
centrale keuken gaat, heb je, zo lijkt
het mij tenminste, op het laatst het
gevoel of je gemakzuchtig bent, of
het eten niet meer van je zelf is, om
dat je het niet zelf hebt bedacht en
klaargemaakt. Ook kun je niet kie
zen, wat je die dag wilt eten. De één
wil worteltjes met pieterselie, de an
der weet niet. Je bent aan de smaak
van de centrale keuken-mensen ge
bonden. Alleen voor de alleenstaande
en de werkende vrouw zou het mis
schien een uitkomst kunnen zijn,
want deze vrouwen hebben vaak geen
tijd om de nodige inkopen te doen.
Juist de boodschappen bij de slager,
kruidenier en groenteman zijn het
meest tijdrovend voor de huisvrouw,
die het werk buitenshuis heeft en dus
de boodschappen zelf moet doen. Maar
mij lijkt het toe dat ze de moeite er
graag voor over heeft om het succes
van een persoonlijk bereide maaltijd te
smaken.
ANNELTKE REINDERS
M.M.S., Bergen (NH).
Zoals jij oordelen ongeveer alle meis
jes, die een antwoord inzonden. Om
die reden geef ik nu het woord aan
twee jongens:
Toch maar centraliseren
IEDERE HUISVROUW kookt tegen
woordig haar eigen potje. Zou het
niet beter zijn centrale keukens op te
richten, waar ieder zijn portie kan ha
len.
Het zou misschien werkelijk beter
zijn, want er zouden heel wat voor
delen aan verbonden zijn:
le. Het spaart een hoop geld uit
en wel door de grote voorraden voed
sel, die tegelijk worden gekocht en
dus goedkoper zijn en dan besparing
op gas en andere brandstoffen.
2e De huisvrouw krijgt het heel wat
lichter.
3e. Het eten wordt hygiënisch ge
kookt.
4e. Er kan meer zorg aan besteed
Worden.
5e Nooit aangebrand eten meer!
Maar nadelen zijn er natuurlijk ook
weer, want niet elke echte Hollandse
huisvrouw zou zich het eten koken
graag uit banden laten nemen; dat
doet zij liever zelf, wat natuurlijk
heel begrijpelijk is.
Een groot nadeel is ook: Wat moet
er van de handelaar in aardappelen
en groenten terecht komen?
Het zou, geloof ik, ook niets, voor
de vrouw zijn, elke dag met een pan
netje eten over straat te gaan. Als het
nooit anders geweest was, zou ze daar
natuurlijk geen erg In hebben maar als
zoiet9 nu Ingesteld zou worden, denk
il< niet dat het de eerste tijd succes
zou hebben. Dan nog een vierde moei
lijkheid.
Mensen zijn soms nogal lastig en
daarom zou de verscheidenheid in
groente elke dag groot moeten zijn
om ledereen tevreden te stellen. Als
we nu de voor- en nadelen tegen el
kaar opwegen, zijn volgens mij de
voordelen het zwaarst. Dit zal voor
een huisvrouw waarschijnlijk niet her
geval zijn.
Maar waarom komt er niet eens
Iemand, die zo'n keuken gaat onrleh-
ten? Soepcentrales zijn er toch ook
al, waarom niet een centrale voor ons
voornaamste voedsel?
.1. F. BIJTJES
St. Annastraat 51, Alkmaar
Jongen, 18 jaar.
Zonder verwachting
ALS ik aan mijn moeder vraag, of
zij niet de centrale keuken pre
fereert boven de zelf klaar gemaakte
maaltijd, dan krtjg ik een zeer beslist
antwoord. Ik weet niet, in hoeverre
de herinnering aan de Gaarkeuken uit
de oorlog een woordje meespreek',
maar in ieder geval gaan haar eig°n
scheppingen haar blijkbaar boven de
gemeen'epot. Nu is dit een probleem,
naar welks oplossing ik ten zeerste
benieuwd ben, niet in het minst, om
dat ik vrijwel onbekend ben op h
gebied der edele keuken kunst. Di' in
aanmerking genomen, wil ik niets
zeggen over de kwaliteit «ran het eten
van de gemeentepot.
Ik stel me zo voor. dat alles op de
volgende manier in zijn werk za! gaan:
Als om 12 uur de auto met etenskc-
tels langs de diverse posten (en da'
zullen er vele moeten zijn) gaat rij
den, staat overal al een rij. Er wei
den bij iedere post drie of vier ketels
afgezet en het opscheppen begint. Om
12 uur dient de laatste klant te zijn
geholpen: gemiddeld wacht iedereen
15 minuten. U zult het met me eens
Zijn. dat dit een perfecte en grote or
ganisatie verlangt.
Ik geef naarne toe. dat deze oplos
sing voor veel mensen die met tndge-
brek te kampen hebben, een uitkomst
zal zijn De Centrale keuken, zal de
taak van de huisvrouw dus lichteT
maken, maar dat is dan ook het enisr
voordeel dat ik zie. Ik waag me ei
niet aan, de grootte ervan te schatten.
Ons eten komt niet
uit eigen keuken
13ET WAREN donkere dagen, mis-
schien wel de donkerste dagen die
Amsterdam ooit meegemaakt heeft,
toen ik met mijn smerige pannetje
door de smerige straten sjokte. Ik,
klein jongetje van negen jaar, ging
mijn eten halen: het vurig begeerde
eten, dat bestond uit i/s liter aftreksel
van aardappelschillen ver dug, waar
voor de schillen bereidwillig en edel
moedig waren afgestaan door onze
Duitse vrienden, die de hongerende
schooljeugd een warm hart toedroe
gen. Donkere dagen in een vervuilde
stad, waar typhusepidemieën en raz
zia's. honger en ellende tot iets nor
maals waren gaan behoren. Een halve
liter schiUenaftreksel in een pannetje;
een jongetje van negen jaar; heel veel
jongetjes van negen jaar; grote jon
gens: kleine jongens: grote meisjes;
kleine meisjes. Allemaal met. een pan
netje; Amsterdam, eind 1044.
Misschien is het vreemd, misschien
ook toel sentimenteel, maar onwille
keurig gleden mijn gedachten terug
naar deze tijd. toen ik het probleem,
van deze week onder ogen kreeg. Dat
was het eerste wat ik zag: mijn eigen
ervaring met de centrale keuken, vu
bijna alweer tien jaar geleden. Maar
met mij zulley, er velen zijn, die bij
het lezen van ons probleem, even aan
toen hebben teruggedacht, en het is
juist daarom, dat het begrip „Centrale
Keuken" op velen onzer, die dit alles
niet meer kunnen vergeten, een on-
prettiae indrxik nmaki. Misschien ten
onrechte, omdat wij hiermee in zo'n
ellendige tijd hebben kennis gemaakt,
maar een feit hlijr' dat dit onze be
oordeling beïnvloedt".
Wanneer dit trieste beeld ons niet
voortdurend voor ogen stond, wanneer
we ons een bloeiend bedrijf zouden
kunnen voorstellen in de trant van een
gas- en electriciteitscentrale of een
zweminrichting, een keuken, waar al
les blinkt en glanst, waar inderdaad
volgens de voorschriften van de hy
giëne en de moderne voedingsleer da
gelijks de meest uiteenlopende gerech
ten worden samengesteld, die naar aan
leiding van voorafgaande verzoeken
der huismoeders in allerlei variaties
worden gedistribueerd en warm opge
diend. zou onze tegenstand waarschijn
lijk heel wat geringer zijn dan nu het
geval is. Is er wel iemand, die tetug-
verlangt naar de petroleumlamp uit
het verleden of het teiltje op Zaterdag
avond? Verheugen de bewoners van
centraal verwarmde flatblokken uit de
grote steden zich niet over het com
fort van hun installaties en Is er één
onder hen, die haakt naar de pook en
de kolenkit? En blijft er niet bij een
organisatie als ik zoeven bedoelde, de
individuele keuze, waarop wij als
rechtgeaarde Hollanders - „smullen
met de deur dicht" - zo gebrand zijn?
Waar zijn de gezinnen, waar men zelf
nog brood bakt en waarom doet men
dat niet. als men de zelfverzorging zo
romantisch en zo amusant vindt? Al
weer laat de huisvrouw, ook de Hol
landse, de „service" over aan de buien
wereld: ze vraagt de aardappels en de
peentjes geschrapt en de groente ge
sneden, ze koopt groenten in blik en
steriliseert veel minder dan je het vroe
ger deed, ze neemt zelfs „diepvries
spinazie", zó zegt mijn groenteman,
als er al lang verse te krijgen is, om
geen andere reden dan dat het gemak
de mens dient, ze zweert bij yog-hurt
en karnemelkse pap uit de fles, koopt
soeptabletten, maakt geen kaas en geen
boter en zelfs geen jam; ze breit maar
zelden meer kousen en voorziet zich
van confectie tijdens de uitverkoop
om bevrijd te worden van ontwerpen,
knippen en naaien. En tochHans
Kaper verzekert ons:
„Zouden wij aan de huisvrouw de
enquêtevraag stellen, wat zij liever
zag: een maaltijd uit een centrale keu
ken, op hygiënische wijze bereid, of
een eigenbereide maaltijd, dan zou
30 pCt. naar mijn idee het „home"ma-
de" product kiezen en 10 pCt. de cen
trale keuken". Waarom? „Eigen haard
is goud waard", verklaart al veel, als
we „haard' vervangen door „kost".
Want wat gaat er boven het eigen-ge
wrochte? Zeer weinig, en zeker geen
maaltüd uit de centrale keuken"
Een jonge moeder
UN een twee-entwintig-jarige moeder
Wan twee kinderen, de het schrij
ven niet kon laten, ondersteunt hem
daarbij;
„Volgens mij zouden centrale keu
kens wel gemak en meer vrije tijd
voor de huisvrouwen betekenen. Ook
zou, wanneer er volgens de voorschrif
ten van de voedingsleer gekookt werd,
menig gezin beter aan de nodige vita
minen toekomen. Maar welke vrouw
vindt het niet prettig, wanneer man en
kinderen na een zelfbereide maaltijd
zeggen: „Hé. dat was lekker!" Die vol
doening zouden velen niet willen mis
sen.
Terwijl een Helderse jonge dochter
van vijftien meent
„Toch geloof ik. dat verreweg de
meeste Hollandse huisvrouwen en ook
de mannen hun eigen potje verkiezen
boven dat van de centrale keukens -
Wgarom' Welnu. Omdat iedere huis
vrouw haar eigen manier van klaar
maken en koken heeft, en daar is een
echte moeder trots op en dat vindt va
der ook altijd lekkerder en ook de kinde
ren; wie zou het dan beter kunnen dan
moeder zelf? Er mogen dan wel eens
jongens en meisjes zijn, die mopperen
als moeder eens iets gekookt heeft, wat
ze niet graag lusten, dat zal wel zo
blijven; de een lust liever dit en de an
der dat. maar de wijze, waarop het
klaar gemaakt wordt, laat meestal niets
te wensen over. Ieder heeft zijn eigen
methode en daar wennen we aan".
UN Trudy Wijtema uit Hoorn ons ver-
zekert:
„Waar blijft de gezelligheid voor de
huisvrouw van het koken? Waar blijven
de lievelingsrestjes, de gezellige pud
dingen, schotels enz Die moeten we
niet in centrale keukens zoeken! Ik
de gezichten wel eens willen zien van
vaders en kinderen, als ze nooit meer
eens iets lekkers op tafel zien. Er kan
immers in een centrale keuken niet te
veel aandacht geschonken worden aan
één gerecht. Ik geloof, dat als men
huisvrouw niet meer kan koken of
bakken, ze zich dood ongelukkig zal
voelen. Het geeft geen voldoening, als
ze iedere dag wat'eten kan gaan ha
len".
En als laatste in dit koor Nel de
Groot uit Koog aan de Zaan, die het
goed met haar toekomstige eega meent:
„Wat is gezelliger voor een man. dan
dat bij zijn thuiskomst de lucht uit de
keuken hem al tegemoet komt en hij van
te voren al weet. wat ze zullen eten
die dag? En wat is, volgens mij, een
heerlijker werk voor een vrouw, dan
dat je van tijd tot tijd je man eens kunt
verrassen mét een nieuw uitgevonden
recept en dan een waarderend woord
hierover te horen. Dit alles bereik je
niet met de centrale keuken".
Blijkbaar is er dus iets in dat koken
thuis, dat een zeker charme heeft voor
de huisvrouw en van betekenis is voor
het hele gezin. En we zullen ons wel
vertrouwd moeten maken met de idee.
dat de centrale keuken, zelfs de glan
zende en blinkende wetenschappelijk
gedreven, niet eindeloze variatie en
een geraffineerd distributie-systeem
voorlopig geen kans van slagen heeft
ondanks de allesbeheersende tendenz in
de moderne maatschappij om te gene-
realiseren, te concentreren en te centra
liseren. Immers, naast het romantische
element, dat hier overal de opinie be
heerst, zijn er andere factoren, die
worden genoemd: 1. sommigen menen,
dat de kosten per maaltijd veel hoger
zullen worden; 2. de zelfwerkzaamheid
dreigt lanzamerhand volkomen verlo
ren te gaan: Hans Reinders herinnert
aan het woord van Multatuli: „Want
niet in het snijden der padi is de vreug
de: de vreugde is in het snijden der pa
di, die men geplant heeft"Geeft
het niet veel meer voldoening te genie
ten van iets, dat men zelf, misschien
met heel veel moeite, heeft klaarge
maakt dan de vruchten te plukken van
het werk van een ander?" 3.„ de cen
trale keuken kan geen rekening hou
den met mensen, die op diëet leven en
evenmin met de huiselijke feesten",
meent Hans Kaper en hij voegt er veel
betekenend aan toe: „communisme in
beginsel". 4. een enkele meent, dat
voedsel, bij grote hoeveelheden tegelijk
bereid, minder voedzaam en minder
smakelijk is dan wat in kleine porties
wordt gekookt. 5. als inderdaad de
huisvrouw niet hygiënisch en weten
schappelijk verantwoord werkt, heeft
zij voorlichting nodig: die wordt haar
b.v. door de radio in overvloed gege
ven.
Appreciatie
TOCH al deze argumenten zinken in
het niet bij dat van romantiek, ge
zelligheid, sfeerWaarbij de vraag
rijst: houdt de Hollandse huisvrouw
werkelijk zoveel van koken, bakken
en braden als onze briefschrijvers me
nen, of geeft haar alleen het feit vol
doening, dat man en kinderen haar
prestaties zo biizonder appreciëren? Ik
vermoed het laatste. Immers, als het
Van „luchtjes" gesproken... laat
de lucht van koken, bakken
en braden niet in uw woning
rondhangen. AJle keukengeuren
worden door Air.Wick even
prompt weggenomen als de
rooklucht uit uw woonkamer.
'°°8 MENSt^ N FlJ^C NEUS
«Advertentie. Ing. Mea.)
41. „Goeie grutten", zuchtte Billie
zodra hij weer een beetje bijgekomen
was. „Dit huis is behekst. Die professor
is een duivelskunstenaar". Met de ar
men stijf langs het lichaam bleef hij
midden :n de kamer staan. En dat was
een heel ding voor de brutale Billie.
die anders voor niets en niemand bang
was. „Wat denk je?", vroeg Kareltje,
zijn vriend nieuwsgierig aanstarende.
„Zullen we nu toch d:e pijp maar gaan
repareren?" „Hum, dat is misschien
zo'n slecht idee nog niet", bromde Bil
lie. „Ik voel er niets voor om in deze
kamer te blijven. Mij te gevaarlijk. La
ten we maar eens een kijkje buiten
nemen. Misschien ontdekken we dan
iets, dat van belang is". Kareltje zette
de ladder tegen de muur neer en Billie,
die als eerste uit het raam leunde om
op de ladder te stappen, zag tot zijn
verbazing dat het studeervertrek van
professor Splitser vlak naast hem wit.
„Hé Kareltje, pssst! Die Splitser zit
vlak naast ons. Wat denk je? Zullen
we eens een kijkje nemen? Ik ben erg
nieuwsgierig, wat hij daar aan het uit
spoken is". Ik helemaal niet!", ant
woordde Kareltje uit de grond van zijn
hart. „Ik heb vanavond al weer genoeg
narigheid meegemaakt. Ik zeg je Billie,
dit is geen baantje voor ons. Ik wou,
dat ik mijn bed lag". „Oh wou meneer
dat? En waar wil meneer dan van le
ven hè? Besef je niet, dat je al hon
derd gulden voorschot in je zak hebt?"
riep Billie. „Je bedoelt zeker, die jij in
jouw zak hebt". Kareltje was bitter
gestemd. „Precies. En daarom zul je
ook doen wat ik je zeg. Ik weet, wat het
beste voor je is. Vooruit, klim op deze
ladder". Kareltje zuchtte diep, terwyl
hij Billie's raad opvolgde.
Neem ter bestrijding van
KOU en 6R6EP
de speciaal samengestelde
HET OUWEl-CACHE!
WAARBORGT
SMAAKLOOS IH
GEMAKKELIJK IHHEMEM
Advertentie tng Med.»
eerste het geval was. zou ze zich. tot
nog veel grotere vreugde van de gas
tronomen uit haar gezin, veel meer dan
nu toeleggen op het creëeren van aller
lei koeksoorten, die je echter, tegen
veel hogere pri.is en daardoor maar
zelden, bij de bakker haalt. Eneen
gewetensvraagwaarom kookt ze.
als dit voor haar een levensbehoefte is,
niet tweemaal per dag? Nu we zoveel
brood eten en zo weinig groenten moet
onze regering deviezen gebruiken voor
de invoer van graan, terwijl onze
groenten meermalen moeten worden
doorgedraaid en vermoedelijk een di
eet met meer sla, spinazie en andijvie
gezonder is dan de gewone wit-brood-
maaltijd.
Werkelijk, ik ben er nog niet zo ze
ker van, dat onze huisvrouwen koken
zo'n genot vinden! Het zou mij zelfs
niet verwonderen, dat menigeen onder
haar zou bezwijken voor de verleiding,
toch de maaltijden te betrekken van
een uitzendkeuken, zoals we die straks
hebben geschilderd, als de kosten de
zelfde bleven. In het buitenland etén
families graag in een restaurant. Ons
volk is te huiselijk om dat voorbeeld
na te volgen, al vinden onze studenten
de cafetaria en de eethuizen iets van
zelf spreken. Maar ik meen- niet te
dwalen, wanneer ik voorspel, dat een
steeds volmaakter en gevarieerder
.service" zal leiden tot een situatie,
waarin ook de „kook-taak" van de
huisvrouw een al geringere omvang
zal krijgen. Of dit een overgangstoe
stand zal betekenen naar de ideale
centrale keuken zal de tijd moeten le
gen. Voorlopig heb ik geen reden, het
te geloven.
£ti nu cLe.
$ei,tLende Scio.ei.tie.
Aan welke eisen moet volgens
jullie een onderwijzer of leraar
voldoen? Antwoorden aan D. L.
Daalder, Komlaan 8, Bergen
(N.-H.)
door Mary Burchell
35)
Er heerste even een vreemde stilte.
Toen zei Hope: „Die, die heb ik van
oom Ei-rol gekregen".
„Werkelijk? Dat is ontzettend aardig
van hem".
„Ja. gaf Hope weinig enthousiast toe
„Maar mijn hemeltje!" Bridget deed
haar mond open en liet hem minstens
drie seconden zo staan. „Dat is je lin
kerhand! Het is je ringvinger! Zijn oom
Errol en jij dan verloofd? Hope had het
merkwaardige gevoel dat wanneer ze
..ja" tegen Bridget zei. ze zichzelf de
laatste kans op ontsnapping benam.
Maar ze kon niet zwijgend voor haar
stomverbaasde zusje, die blijkbaar ver
ging van opgewonden nieuwsgierigheid,
blijven staan.
„Zou je het prettig vinden als dat zo
was?" vroeg ze zwakjes.
„Nou. natuurlijk! Het zou gewoon
nig zijn!" riep Bridget ...Dan wordt dit
nas goed ons thuis vooral nu me
vrouw Tamberlev weggaat", voegde ze
er met onschuldige openhartigheid aan
toe En dan wordt jij mevrouw Tam
berlev en oom Errol onze zwager en
iii Bridget hield op en vroeg toen
zeer geïnteresseerd: „Word jij dan onze
tante?"
„Nee" zei Hope en lachte. Maar op
de een of andere manier was Bridget
er in geslaagd het zoveel minder dra
matisch zoveel redelijker en uitvoer
baarder te doen liiken Het gevoel van
oanick dat haar had bevangen toen
Errol haar kuste verdween langzamer
hand
„Non?' vroeg Bridget gespannen.
„Wat, nou?"
„Natuurlijk of oom Errol en JU gaan
trouwen".
„O ja. dat gaan we".
„Wel allemachtig, ik heb nog nooit
iemand zo kalm over een aanzoek zien
doen", riep Bridget uit. En de nu ver
achte aardappel in zijn kuiltje terug
werpend. rende ze de tuin in onder
het uitstoten van een soort Indianen-
kreet. die het merkwaardige effect had
Toiiv uit het struikgewas te doen op
rijzen.
Hope was te ver van hen af om hun
gesprek te kunnen volgen, maar de
weelderige gebaren waarmee ze het
begeleidden liet geen twijfel aan hun
vreugde bestaan.
Langzaam wandelde ze het tuinpad
af naar hen toe en Tony verwelkomde
haar 5net:
„Zeg. dat is een prima idee van je
om met oom Errol te gaan trouwen.
Wanneer heb je dat bedacht?"
„Hij heeft het bedacht", legde Hope
niet zonder humor uit. „zowat een
week geleden".
„Gunst dat was gauw Hoe zou hij
op het idee ziin gekomen", zei Tony
met ontwapenende oprechtheid, „mis
schien dacht hij dat het dan voor ons
gezelliger zou ziin"
„Misschien wel", zei Hope glim
lachend
„Daar komt hij aan", merkte Brid
get op. „Vraag het hem zelf maar".
Hope draaide zich niet om- Ze bleef
stil staan op een lichte beving na. en
kon alleen door de uitdrukking op de
gezichten van de kinderen zien hoe
dichtbij hij was.
„Ha. oom Errol!" riep Bridget zodra
hy binnen gehoorsafstand kwam. „We
vinden het fijn dat u met Hope gaat
trouwen!"
Hope wachtte op zijn antwoord, maar
hij kwam naast haar staan voordat hij
sprak. Toen zei hi.i slechts:
„Dus je hebt het hun verteld?"
„Dus je hebt het hun verteld?"
„Ja. Vind je het goed?"
„Goed? Ja. natuurlijk. Ik ben zelfs
tamelijk opgelucht. Dat is alles. Ik
dacht misschien dat
Hij hield op en Tony viel vrolijk in:
„Hoe kwam u ertoe om met Hope te
trouwen? Dacht u dat dat voor ons
gezelliger zou zijn?"
„Nee", zei Errol ernstig. „Ik dacht
dat het gezelliger zou zijn voor me
zelf. Ik houd van haar".
„Ohzeiden beide kinderen en
keken die vreemde volwassenen ver
baasd aan.
Toen voegde Bridget er aan toe: „Ze
is natuurlijk ook erg aardig" en om
helsde Hope hartelijk.
„Nou het lijkt mij wel een goed
plan", gaf Tony toe. en ging toen weg
om belangrijker dingen te doen. Hy
vond blijkbaar dat alles definitief en
naar zijn zin was ge-egeld. en dat men
niet van hem kon verwachten dat hij
meer tijd zou verdoen aan het bespre
ken van een feit dat zijn goedkeuring
reeds had ontv^i gen.
Hope nam Bridgets handje in de
hare en hield het stevig va^t terwij!
ze naar huis liepen. Ze had er geen
behoefte aan nog eens met Errol al
leen te zijn.
Mevrouw Tamberley was in de zit
kamer en toen ze binnenkwamen sprak
ze welwillend: „Hallo Errol. Ik begon
heus te denken dat jij en dat zwarte
beest elkaar eindelijk hadden ver
moord".
Errol glimlachte slechts en gaf haar
even een vluchtige kus op haar wang.
v/at Hope door het contrast deed den
ken aan de zeer nadrukkelijke manie,
waarop hij haar had gekust.
„Neen, hij is niet vermoord, maai
verloofd", verklaarde Bridget vrolijk
alsof die twee dingen samenhingen.
„Verloofd!" Als grote uitzondering
schoot de beheerste, lijzige stem van
mevrouw Tamberley de hoogte in.
„Waar heb je het over?"
„Over Hope en oom Erroi, denk k"
merkte Tony op die 'uist binnenkwam
om zich bij de rest van de familie ie
voegen, hoewel minstens de helft van
zijn aandacht gewijd was aan een al
lerliefst veldmuisje dat hij bij zich had
„Doe dat afschuwelijke dier direct
de kamer uit", zei mevrouw Tamber
ley ditmaal zonder stemverheffing
,.Enw aar hebben de kinderen het
over. Errol?"
Tonny ging met tegenzin de muis
door de openslaande deuren zijn vrij
heid hergeven, terwijl Errol zijn arm
door die van Hope stak en koeltjes
..Ik vrees dat we de familie het grote
nieuws wiel erg informeel vertellen,
maar ja het is war.r. Hope en ik
gaan samen trou.ven."
Plotseling herinnerde Hope zich to
rn details haar gesprek met mevrouw
Tamberley aan de lunch en ze bloosde
hevig.
(Wordt vervolgd'
10 GOED IIJMT VFIPON
VRAAG Dl JUISTE S00R1
(Adverteuue, lag Med.;
CONCERT VOOR GUITAAR EN
ORKEST. De Spanjaarden zijn
meesters op de guitaar. Zij be
spelen dit instrument als tvij
Noordelingen eenmaal de luit:
als begeleiding zo goed als bij
wijze van solo-instrument. In
zekere zin heeft de luit moeten
dienen als vervanging van het
clavecymbel, de guitaar blijkt
ook in deze zin bruikbaar te zijn.
Hebben de guitaristen hun eigen
repertoire moeten zoeken
sommige componisten beginnen
thans belangstelling voor het
instrument te tonen. Zo de Ita
liaan M. CastelnuovoTedesco,
die. een concert voor guitaar en
orkest schreef. Het, heeft de
streng-klassieke, driedelige vorm.
De Spanjaard. Andreas Segovia,
de belangrijkste van de thans
levenaê 'guitaristen, zal het uit
voeren. (Zaterdag 12.38 uur over
Hilversum 11, 298 m.)
Hei Radioprogramma
VRIJDAG 6 FEBRUARI
HILVERSUM I. 402 m.: 7.00 VARA,
10.00 VPRO. 10.20 VARA. 12.00 AVRO,
IR 00 VARA, 19.30 VPRO. 21.00 VARA.
22.40 VPRO. 23.00-24.00 VARA. 7.00
Nieuws. 713 Gram muziek. 8.00 Nieuws
en weerberichten. 8.18 Gram.muzlek. 8,50
Voor de huisvrouw. 9 05 Gram.muzlek.
9.35 Waterstanden. 9.40 Voor de kleuters.
10.00 „Kinderen en mensen", causerie.
10 05 Morgenwijding. 10,20 Gram.muzlek.
10.30 Schoolradio. 10.50 Gram.muziek.
11.25 Voordracht. 11.45 Vocaal Dubbel-
kwartet. 12.00 Zlgeunermuzlek. 12 30
Lend- en Tulnbouwmededellngen. 12.33
Sport en prognose. 12.48 Gram.muzlek.
13 00 Nieuws. 13 15 Mededelingen of gra-
mofoonmuziek. 13.20 Dansmuziek. 14,00
Kookpraatje. 14 20 Pianotrio. 14.50 Voor
dracht. 15.10 Fluit en piano. 15.40 Orgel
cn viool. 16.00 Gram muziek. 16.30 Voor
de jeugd. 17.00 Kinderkoor. 17 20 Muzi
kale causerie. 18.00 Nieuws. 18 15 Felici
taties. 18.45 „Achter de Horizon", hoor
spel. 19.00 Gram.muziek. 19 10 „Burgers,
hoeven en brigadiers" klankbeeld. 19 30
Vreugde en verdriet", causerie. 19 50 Be
richten. 20.00 Nieuws. 20.05 Boekbespre
king. 20.15 Zang en piano. 20.30 „Europa
één", causerie. 20 40 „Aanpassing", cau
serie. 21.00 Cabaret 21.30 „Het ganse
raderwerk stond stil", klankbeeld. 21 50
Gram muziek. *22.05 Buitenlands week-
overzteht. 22 20 Lichte muziek. 22 40
„Vandaag", causerie. 22 45 Avondwiiding.
23 00 Nieuws 23 15 „In Huwelijk en Ge
zin", causerie. 23 30—24 00 Gram.muziek.
HILVERSUM n. 298 m 7.00—24 00
NCRV. - 7 00 Nieuws 7 10 Gram.muziek.
'.15 Ochtendgymnastiek. 7.30 Gramofoon-
muziek. 7 45 Een woord voor de dag. 3 00
Nieuws en weerberichten. 8 18 Gewijde
muziek. 8.45 Gram.muziek. 900 Voor de
zieken. 9 30 Voor de huisvrouw. 9 35 Gra-
mofoonmuziek. 10.30 Morgendienst. 11.00
Viool en piano. 11.30 Gram.muziek. 12.30
Land- en Tuinbouwmededelingen. 12.33
Gevarieerde muziek 12 59 Klokgelui. 13 00
Nieuws. 13 15 Lichte muziek. 13.45 Gram.
muziek. 1400 Schoolradio. 14.30 Gram.
muzlek. 14 43 Harp. fluit, viool, altviool
en cello. 15.15 Voordracht. 15 35 Geva
rieerde muziek. 164)0 „De aanleg van een
mooi gazon", causerie. 16 15 Z.-Afrikaans
programma 16.30 Gram.muziek. 17 00
Harpensemble. 17.30 Militaire causerie.
17 40 Gram muziek. 17.45 Fries program
ma 18.00 Vocaal Dubbelkwartet. 18 30
Een goed woord voor een goede zaak",
causerie. 18 35 Gram muziek. 18 40 Ka
mermuziek. 19.00 Nieuws en weerberich
ten 19.10 RegerinesuKzending: Verklar-ng
en Toelichting 19.30 Gram muziek 20.00
Radiokrant 20.20 Gram muziek. 20 50 „De
Christelijke Sociale Beweging op N'euw-
Guinea". causerie. 21.10 Nederlandse ka
mermuziek voor blazers 21.40 Strijkor
kest 22,15 Kunstoverzicht. 22 45 Avond-
overdenkne 23 00 Nieuws en SOS.-
berichten 2315 Het Evangelie in Espe
ranto. 2330—24 00 Gramofoonmuziek.
Televisie. AVRO 20 15—21 45: 1 Wa
r.akon 't bont; 2. Weerber cht - Pauze. -
Hoe wilt U ons zien?", gevarieerd pro-
Inwendige zuiverheid
is het behoud van Uw gezondheid.
Neem eens per week één of twee
(AdveiieuUe, uig. 01 eO.;