Romantiek in de keuken Daar. ging de liefde. Met VELPON zie je er geen barst van! £uii.teï eend naai DONDERDAG 5 FEBRUARI 1953 DE VERGETEN CATEGORIE DRECIES. WAT IK DACHT! De vergeten categorie wil niets weten van centrale keukens. Ze heeft haar hart verpand aan allerlei smakelijke gerechten, die door niemand anders kunnen worden gefabri ceerd dan door moeder-de-vronw, dage lijks met een verhit gelaat boven een hagelwit schort bakkende en bradende, om de smachtende familie nit de eet kamer te geven wat ze verlangt. En niet alleen die lekkere kostjes maken de jonge generatie afkerig van de gaar keukens: er hangt over de kokende moeder, behalve de damp uit de pannen op het blinkende fornuis, een waas van romantiek; ze ademt in een sfeer van gezelligheid, die zich meedeelt 3an het hele gezin en aan het van ouds bekende en dierbare Hollandse binnenhuisje een vertrouwdheid en beslotenheid geeft, waaraan het leven rust en waarde ontleent. Z-ó ongeveer zou ik de tendenz kun nen formuleren, die onze inzendingen beheerst. Alhoewel, ik durf beweren, dat het voor een bepaalre groep huisvrouwen niet eens zo wenselijk is, dat zij niet behoeven te koken. Zou het re gemak zucht niet een beetje in de hand wer ken Een ander nadeel is, dat men als men de kookkunst niet meer no dig heeft, haar zal verwaarlozen en we vrouwen krijgen, die helemaal niets meer kunnen. Bovendien zullen er mensen zijn, die het als een bezwaar voelen, dat ze weten, wat iedereen heeft gegeten en dat iedereen weet, wat ze hebben gegeten. Als allerlaatste blijft de vraag, of het oprichten van een dergelijk groot lichaam wel economisch verantwoord is. Er zijn talrijke mensen, die uit principiële overwegingen weigeren. Tel daargri de vrouwen die niet tegen de dagelijkse maaltijdenbereicfing opzien of het zelfs met plezier doen. Tel daarbij de mensen, die bijvoorbeeld aan zoutloos eten of aan een diëet vastzitten. E*ïi»ns!otte die mensen, die tengevolge van hun werk 's avonds het warme eten gebruiken. Ik denk niet dat we veel van de Gemeentekeuken hebben te verwach ten, maar ik zal uitkijken, wat men en in het biizonder dë groep van tjon ge) dames hiprover heeft te zeggen. HENK GRUYS De Ruytersfraat 19, 19 Jr. Koog aan de Zaan. Niet alleen de moeder van Henk Gruys laat zich bij hsar oordeel be ïnvloeden door onaangename herinne ringen uit de d?gen der bezetting; hoor Hans Reinders: Een genoeglijke sfeer Waarom zou de centrale keuken hygiënischer zijn don de keuken thuis De Hollandse huisvrouw is juist be roemd om haar zindelijkheid. En wat de voedingsleer betreft, als de huis- viouw niet veel van de voedingsleer af weet, zegt de „Groenteman" door de radio, wat we kunnen eten, welke groenten, enz. we moeten kopen om de nodige vitaminen binnen te krij gen. Het is zo'n genoeglijke sfeer, ais je moeder aan het koken is en soms Kun je zeLf ook wel in ai die potjes en pannetjes roeren. Als je haast hebt, is de pressure-cooker een uit komst en kan de maaltijd in onge veer 20 minuten klaar zijn. Wanneer je iedere dag naar de centrale keuken gaat, heb je, zo lijkt het mij tenminste, op het laatst het gevoel of je gemakzuchtig bent, of het eten niet meer van je zelf is, om dat je het niet zelf hebt bedacht en klaargemaakt. Ook kun je niet kie zen, wat je die dag wilt eten. De één wil worteltjes met pieterselie, de an der weet niet. Je bent aan de smaak van de centrale keuken-mensen ge bonden. Alleen voor de alleenstaande en de werkende vrouw zou het mis schien een uitkomst kunnen zijn, want deze vrouwen hebben vaak geen tijd om de nodige inkopen te doen. Juist de boodschappen bij de slager, kruidenier en groenteman zijn het meest tijdrovend voor de huisvrouw, die het werk buitenshuis heeft en dus de boodschappen zelf moet doen. Maar mij lijkt het toe dat ze de moeite er graag voor over heeft om het succes van een persoonlijk bereide maaltijd te smaken. ANNELTKE REINDERS M.M.S., Bergen (NH). Zoals jij oordelen ongeveer alle meis jes, die een antwoord inzonden. Om die reden geef ik nu het woord aan twee jongens: Toch maar centraliseren IEDERE HUISVROUW kookt tegen woordig haar eigen potje. Zou het niet beter zijn centrale keukens op te richten, waar ieder zijn portie kan ha len. Het zou misschien werkelijk beter zijn, want er zouden heel wat voor delen aan verbonden zijn: le. Het spaart een hoop geld uit en wel door de grote voorraden voed sel, die tegelijk worden gekocht en dus goedkoper zijn en dan besparing op gas en andere brandstoffen. 2e De huisvrouw krijgt het heel wat lichter. 3e. Het eten wordt hygiënisch ge kookt. 4e. Er kan meer zorg aan besteed Worden. 5e Nooit aangebrand eten meer! Maar nadelen zijn er natuurlijk ook weer, want niet elke echte Hollandse huisvrouw zou zich het eten koken graag uit banden laten nemen; dat doet zij liever zelf, wat natuurlijk heel begrijpelijk is. Een groot nadeel is ook: Wat moet er van de handelaar in aardappelen en groenten terecht komen? Het zou, geloof ik, ook niets, voor de vrouw zijn, elke dag met een pan netje eten over straat te gaan. Als het nooit anders geweest was, zou ze daar natuurlijk geen erg In hebben maar als zoiet9 nu Ingesteld zou worden, denk il< niet dat het de eerste tijd succes zou hebben. Dan nog een vierde moei lijkheid. Mensen zijn soms nogal lastig en daarom zou de verscheidenheid in groente elke dag groot moeten zijn om ledereen tevreden te stellen. Als we nu de voor- en nadelen tegen el kaar opwegen, zijn volgens mij de voordelen het zwaarst. Dit zal voor een huisvrouw waarschijnlijk niet her geval zijn. Maar waarom komt er niet eens Iemand, die zo'n keuken gaat onrleh- ten? Soepcentrales zijn er toch ook al, waarom niet een centrale voor ons voornaamste voedsel? .1. F. BIJTJES St. Annastraat 51, Alkmaar Jongen, 18 jaar. Zonder verwachting ALS ik aan mijn moeder vraag, of zij niet de centrale keuken pre fereert boven de zelf klaar gemaakte maaltijd, dan krtjg ik een zeer beslist antwoord. Ik weet niet, in hoeverre de herinnering aan de Gaarkeuken uit de oorlog een woordje meespreek', maar in ieder geval gaan haar eig°n scheppingen haar blijkbaar boven de gemeen'epot. Nu is dit een probleem, naar welks oplossing ik ten zeerste benieuwd ben, niet in het minst, om dat ik vrijwel onbekend ben op h gebied der edele keuken kunst. Di' in aanmerking genomen, wil ik niets zeggen over de kwaliteit «ran het eten van de gemeentepot. Ik stel me zo voor. dat alles op de volgende manier in zijn werk za! gaan: Als om 12 uur de auto met etenskc- tels langs de diverse posten (en da' zullen er vele moeten zijn) gaat rij den, staat overal al een rij. Er wei den bij iedere post drie of vier ketels afgezet en het opscheppen begint. Om 12 uur dient de laatste klant te zijn geholpen: gemiddeld wacht iedereen 15 minuten. U zult het met me eens Zijn. dat dit een perfecte en grote or ganisatie verlangt. Ik geef naarne toe. dat deze oplos sing voor veel mensen die met tndge- brek te kampen hebben, een uitkomst zal zijn De Centrale keuken, zal de taak van de huisvrouw dus lichteT maken, maar dat is dan ook het enisr voordeel dat ik zie. Ik waag me ei niet aan, de grootte ervan te schatten. Ons eten komt niet uit eigen keuken 13ET WAREN donkere dagen, mis- schien wel de donkerste dagen die Amsterdam ooit meegemaakt heeft, toen ik met mijn smerige pannetje door de smerige straten sjokte. Ik, klein jongetje van negen jaar, ging mijn eten halen: het vurig begeerde eten, dat bestond uit i/s liter aftreksel van aardappelschillen ver dug, waar voor de schillen bereidwillig en edel moedig waren afgestaan door onze Duitse vrienden, die de hongerende schooljeugd een warm hart toedroe gen. Donkere dagen in een vervuilde stad, waar typhusepidemieën en raz zia's. honger en ellende tot iets nor maals waren gaan behoren. Een halve liter schiUenaftreksel in een pannetje; een jongetje van negen jaar; heel veel jongetjes van negen jaar; grote jon gens: kleine jongens: grote meisjes; kleine meisjes. Allemaal met. een pan netje; Amsterdam, eind 1044. Misschien is het vreemd, misschien ook toel sentimenteel, maar onwille keurig gleden mijn gedachten terug naar deze tijd. toen ik het probleem, van deze week onder ogen kreeg. Dat was het eerste wat ik zag: mijn eigen ervaring met de centrale keuken, vu bijna alweer tien jaar geleden. Maar met mij zulley, er velen zijn, die bij het lezen van ons probleem, even aan toen hebben teruggedacht, en het is juist daarom, dat het begrip „Centrale Keuken" op velen onzer, die dit alles niet meer kunnen vergeten, een on- prettiae indrxik nmaki. Misschien ten onrechte, omdat wij hiermee in zo'n ellendige tijd hebben kennis gemaakt, maar een feit hlijr' dat dit onze be oordeling beïnvloedt". Wanneer dit trieste beeld ons niet voortdurend voor ogen stond, wanneer we ons een bloeiend bedrijf zouden kunnen voorstellen in de trant van een gas- en electriciteitscentrale of een zweminrichting, een keuken, waar al les blinkt en glanst, waar inderdaad volgens de voorschriften van de hy giëne en de moderne voedingsleer da gelijks de meest uiteenlopende gerech ten worden samengesteld, die naar aan leiding van voorafgaande verzoeken der huismoeders in allerlei variaties worden gedistribueerd en warm opge diend. zou onze tegenstand waarschijn lijk heel wat geringer zijn dan nu het geval is. Is er wel iemand, die tetug- verlangt naar de petroleumlamp uit het verleden of het teiltje op Zaterdag avond? Verheugen de bewoners van centraal verwarmde flatblokken uit de grote steden zich niet over het com fort van hun installaties en Is er één onder hen, die haakt naar de pook en de kolenkit? En blijft er niet bij een organisatie als ik zoeven bedoelde, de individuele keuze, waarop wij als rechtgeaarde Hollanders - „smullen met de deur dicht" - zo gebrand zijn? Waar zijn de gezinnen, waar men zelf nog brood bakt en waarom doet men dat niet. als men de zelfverzorging zo romantisch en zo amusant vindt? Al weer laat de huisvrouw, ook de Hol landse, de „service" over aan de buien wereld: ze vraagt de aardappels en de peentjes geschrapt en de groente ge sneden, ze koopt groenten in blik en steriliseert veel minder dan je het vroe ger deed, ze neemt zelfs „diepvries spinazie", zó zegt mijn groenteman, als er al lang verse te krijgen is, om geen andere reden dan dat het gemak de mens dient, ze zweert bij yog-hurt en karnemelkse pap uit de fles, koopt soeptabletten, maakt geen kaas en geen boter en zelfs geen jam; ze breit maar zelden meer kousen en voorziet zich van confectie tijdens de uitverkoop om bevrijd te worden van ontwerpen, knippen en naaien. En tochHans Kaper verzekert ons: „Zouden wij aan de huisvrouw de enquêtevraag stellen, wat zij liever zag: een maaltijd uit een centrale keu ken, op hygiënische wijze bereid, of een eigenbereide maaltijd, dan zou 30 pCt. naar mijn idee het „home"ma- de" product kiezen en 10 pCt. de cen trale keuken". Waarom? „Eigen haard is goud waard", verklaart al veel, als we „haard' vervangen door „kost". Want wat gaat er boven het eigen-ge wrochte? Zeer weinig, en zeker geen maaltüd uit de centrale keuken" Een jonge moeder UN een twee-entwintig-jarige moeder Wan twee kinderen, de het schrij ven niet kon laten, ondersteunt hem daarbij; „Volgens mij zouden centrale keu kens wel gemak en meer vrije tijd voor de huisvrouwen betekenen. Ook zou, wanneer er volgens de voorschrif ten van de voedingsleer gekookt werd, menig gezin beter aan de nodige vita minen toekomen. Maar welke vrouw vindt het niet prettig, wanneer man en kinderen na een zelfbereide maaltijd zeggen: „Hé. dat was lekker!" Die vol doening zouden velen niet willen mis sen. Terwijl een Helderse jonge dochter van vijftien meent „Toch geloof ik. dat verreweg de meeste Hollandse huisvrouwen en ook de mannen hun eigen potje verkiezen boven dat van de centrale keukens - Wgarom' Welnu. Omdat iedere huis vrouw haar eigen manier van klaar maken en koken heeft, en daar is een echte moeder trots op en dat vindt va der ook altijd lekkerder en ook de kinde ren; wie zou het dan beter kunnen dan moeder zelf? Er mogen dan wel eens jongens en meisjes zijn, die mopperen als moeder eens iets gekookt heeft, wat ze niet graag lusten, dat zal wel zo blijven; de een lust liever dit en de an der dat. maar de wijze, waarop het klaar gemaakt wordt, laat meestal niets te wensen over. Ieder heeft zijn eigen methode en daar wennen we aan". UN Trudy Wijtema uit Hoorn ons ver- zekert: „Waar blijft de gezelligheid voor de huisvrouw van het koken? Waar blijven de lievelingsrestjes, de gezellige pud dingen, schotels enz Die moeten we niet in centrale keukens zoeken! Ik de gezichten wel eens willen zien van vaders en kinderen, als ze nooit meer eens iets lekkers op tafel zien. Er kan immers in een centrale keuken niet te veel aandacht geschonken worden aan één gerecht. Ik geloof, dat als men huisvrouw niet meer kan koken of bakken, ze zich dood ongelukkig zal voelen. Het geeft geen voldoening, als ze iedere dag wat'eten kan gaan ha len". En als laatste in dit koor Nel de Groot uit Koog aan de Zaan, die het goed met haar toekomstige eega meent: „Wat is gezelliger voor een man. dan dat bij zijn thuiskomst de lucht uit de keuken hem al tegemoet komt en hij van te voren al weet. wat ze zullen eten die dag? En wat is, volgens mij, een heerlijker werk voor een vrouw, dan dat je van tijd tot tijd je man eens kunt verrassen mét een nieuw uitgevonden recept en dan een waarderend woord hierover te horen. Dit alles bereik je niet met de centrale keuken". Blijkbaar is er dus iets in dat koken thuis, dat een zeker charme heeft voor de huisvrouw en van betekenis is voor het hele gezin. En we zullen ons wel vertrouwd moeten maken met de idee. dat de centrale keuken, zelfs de glan zende en blinkende wetenschappelijk gedreven, niet eindeloze variatie en een geraffineerd distributie-systeem voorlopig geen kans van slagen heeft ondanks de allesbeheersende tendenz in de moderne maatschappij om te gene- realiseren, te concentreren en te centra liseren. Immers, naast het romantische element, dat hier overal de opinie be heerst, zijn er andere factoren, die worden genoemd: 1. sommigen menen, dat de kosten per maaltijd veel hoger zullen worden; 2. de zelfwerkzaamheid dreigt lanzamerhand volkomen verlo ren te gaan: Hans Reinders herinnert aan het woord van Multatuli: „Want niet in het snijden der padi is de vreug de: de vreugde is in het snijden der pa di, die men geplant heeft"Geeft het niet veel meer voldoening te genie ten van iets, dat men zelf, misschien met heel veel moeite, heeft klaarge maakt dan de vruchten te plukken van het werk van een ander?" 3.„ de cen trale keuken kan geen rekening hou den met mensen, die op diëet leven en evenmin met de huiselijke feesten", meent Hans Kaper en hij voegt er veel betekenend aan toe: „communisme in beginsel". 4. een enkele meent, dat voedsel, bij grote hoeveelheden tegelijk bereid, minder voedzaam en minder smakelijk is dan wat in kleine porties wordt gekookt. 5. als inderdaad de huisvrouw niet hygiënisch en weten schappelijk verantwoord werkt, heeft zij voorlichting nodig: die wordt haar b.v. door de radio in overvloed gege ven. Appreciatie TOCH al deze argumenten zinken in het niet bij dat van romantiek, ge zelligheid, sfeerWaarbij de vraag rijst: houdt de Hollandse huisvrouw werkelijk zoveel van koken, bakken en braden als onze briefschrijvers me nen, of geeft haar alleen het feit vol doening, dat man en kinderen haar prestaties zo biizonder appreciëren? Ik vermoed het laatste. Immers, als het Van „luchtjes" gesproken... laat de lucht van koken, bakken en braden niet in uw woning rondhangen. AJle keukengeuren worden door Air.Wick even prompt weggenomen als de rooklucht uit uw woonkamer. '°°8 MENSt^ N FlJ^C NEUS «Advertentie. Ing. Mea.) 41. „Goeie grutten", zuchtte Billie zodra hij weer een beetje bijgekomen was. „Dit huis is behekst. Die professor is een duivelskunstenaar". Met de ar men stijf langs het lichaam bleef hij midden :n de kamer staan. En dat was een heel ding voor de brutale Billie. die anders voor niets en niemand bang was. „Wat denk je?", vroeg Kareltje, zijn vriend nieuwsgierig aanstarende. „Zullen we nu toch d:e pijp maar gaan repareren?" „Hum, dat is misschien zo'n slecht idee nog niet", bromde Bil lie. „Ik voel er niets voor om in deze kamer te blijven. Mij te gevaarlijk. La ten we maar eens een kijkje buiten nemen. Misschien ontdekken we dan iets, dat van belang is". Kareltje zette de ladder tegen de muur neer en Billie, die als eerste uit het raam leunde om op de ladder te stappen, zag tot zijn verbazing dat het studeervertrek van professor Splitser vlak naast hem wit. „Hé Kareltje, pssst! Die Splitser zit vlak naast ons. Wat denk je? Zullen we eens een kijkje nemen? Ik ben erg nieuwsgierig, wat hij daar aan het uit spoken is". Ik helemaal niet!", ant woordde Kareltje uit de grond van zijn hart. „Ik heb vanavond al weer genoeg narigheid meegemaakt. Ik zeg je Billie, dit is geen baantje voor ons. Ik wou, dat ik mijn bed lag". „Oh wou meneer dat? En waar wil meneer dan van le ven hè? Besef je niet, dat je al hon derd gulden voorschot in je zak hebt?" riep Billie. „Je bedoelt zeker, die jij in jouw zak hebt". Kareltje was bitter gestemd. „Precies. En daarom zul je ook doen wat ik je zeg. Ik weet, wat het beste voor je is. Vooruit, klim op deze ladder". Kareltje zuchtte diep, terwyl hij Billie's raad opvolgde. Neem ter bestrijding van KOU en 6R6EP de speciaal samengestelde HET OUWEl-CACHE! WAARBORGT SMAAKLOOS IH GEMAKKELIJK IHHEMEM Advertentie tng Med.» eerste het geval was. zou ze zich. tot nog veel grotere vreugde van de gas tronomen uit haar gezin, veel meer dan nu toeleggen op het creëeren van aller lei koeksoorten, die je echter, tegen veel hogere pri.is en daardoor maar zelden, bij de bakker haalt. Eneen gewetensvraagwaarom kookt ze. als dit voor haar een levensbehoefte is, niet tweemaal per dag? Nu we zoveel brood eten en zo weinig groenten moet onze regering deviezen gebruiken voor de invoer van graan, terwijl onze groenten meermalen moeten worden doorgedraaid en vermoedelijk een di eet met meer sla, spinazie en andijvie gezonder is dan de gewone wit-brood- maaltijd. Werkelijk, ik ben er nog niet zo ze ker van, dat onze huisvrouwen koken zo'n genot vinden! Het zou mij zelfs niet verwonderen, dat menigeen onder haar zou bezwijken voor de verleiding, toch de maaltijden te betrekken van een uitzendkeuken, zoals we die straks hebben geschilderd, als de kosten de zelfde bleven. In het buitenland etén families graag in een restaurant. Ons volk is te huiselijk om dat voorbeeld na te volgen, al vinden onze studenten de cafetaria en de eethuizen iets van zelf spreken. Maar ik meen- niet te dwalen, wanneer ik voorspel, dat een steeds volmaakter en gevarieerder .service" zal leiden tot een situatie, waarin ook de „kook-taak" van de huisvrouw een al geringere omvang zal krijgen. Of dit een overgangstoe stand zal betekenen naar de ideale centrale keuken zal de tijd moeten le gen. Voorlopig heb ik geen reden, het te geloven. £ti nu cLe. $ei,tLende Scio.ei.tie. Aan welke eisen moet volgens jullie een onderwijzer of leraar voldoen? Antwoorden aan D. L. Daalder, Komlaan 8, Bergen (N.-H.) door Mary Burchell 35) Er heerste even een vreemde stilte. Toen zei Hope: „Die, die heb ik van oom Ei-rol gekregen". „Werkelijk? Dat is ontzettend aardig van hem". „Ja. gaf Hope weinig enthousiast toe „Maar mijn hemeltje!" Bridget deed haar mond open en liet hem minstens drie seconden zo staan. „Dat is je lin kerhand! Het is je ringvinger! Zijn oom Errol en jij dan verloofd? Hope had het merkwaardige gevoel dat wanneer ze ..ja" tegen Bridget zei. ze zichzelf de laatste kans op ontsnapping benam. Maar ze kon niet zwijgend voor haar stomverbaasde zusje, die blijkbaar ver ging van opgewonden nieuwsgierigheid, blijven staan. „Zou je het prettig vinden als dat zo was?" vroeg ze zwakjes. „Nou. natuurlijk! Het zou gewoon nig zijn!" riep Bridget ...Dan wordt dit nas goed ons thuis vooral nu me vrouw Tamberlev weggaat", voegde ze er met onschuldige openhartigheid aan toe En dan wordt jij mevrouw Tam berlev en oom Errol onze zwager en iii Bridget hield op en vroeg toen zeer geïnteresseerd: „Word jij dan onze tante?" „Nee" zei Hope en lachte. Maar op de een of andere manier was Bridget er in geslaagd het zoveel minder dra matisch zoveel redelijker en uitvoer baarder te doen liiken Het gevoel van oanick dat haar had bevangen toen Errol haar kuste verdween langzamer hand „Non?' vroeg Bridget gespannen. „Wat, nou?" „Natuurlijk of oom Errol en JU gaan trouwen". „O ja. dat gaan we". „Wel allemachtig, ik heb nog nooit iemand zo kalm over een aanzoek zien doen", riep Bridget uit. En de nu ver achte aardappel in zijn kuiltje terug werpend. rende ze de tuin in onder het uitstoten van een soort Indianen- kreet. die het merkwaardige effect had Toiiv uit het struikgewas te doen op rijzen. Hope was te ver van hen af om hun gesprek te kunnen volgen, maar de weelderige gebaren waarmee ze het begeleidden liet geen twijfel aan hun vreugde bestaan. Langzaam wandelde ze het tuinpad af naar hen toe en Tony verwelkomde haar 5net: „Zeg. dat is een prima idee van je om met oom Errol te gaan trouwen. Wanneer heb je dat bedacht?" „Hij heeft het bedacht", legde Hope niet zonder humor uit. „zowat een week geleden". „Gunst dat was gauw Hoe zou hij op het idee ziin gekomen", zei Tony met ontwapenende oprechtheid, „mis schien dacht hij dat het dan voor ons gezelliger zou ziin" „Misschien wel", zei Hope glim lachend „Daar komt hij aan", merkte Brid get op. „Vraag het hem zelf maar". Hope draaide zich niet om- Ze bleef stil staan op een lichte beving na. en kon alleen door de uitdrukking op de gezichten van de kinderen zien hoe dichtbij hij was. „Ha. oom Errol!" riep Bridget zodra hy binnen gehoorsafstand kwam. „We vinden het fijn dat u met Hope gaat trouwen!" Hope wachtte op zijn antwoord, maar hij kwam naast haar staan voordat hij sprak. Toen zei hi.i slechts: „Dus je hebt het hun verteld?" „Dus je hebt het hun verteld?" „Ja. Vind je het goed?" „Goed? Ja. natuurlijk. Ik ben zelfs tamelijk opgelucht. Dat is alles. Ik dacht misschien dat Hij hield op en Tony viel vrolijk in: „Hoe kwam u ertoe om met Hope te trouwen? Dacht u dat dat voor ons gezelliger zou zijn?" „Nee", zei Errol ernstig. „Ik dacht dat het gezelliger zou zijn voor me zelf. Ik houd van haar". „Ohzeiden beide kinderen en keken die vreemde volwassenen ver baasd aan. Toen voegde Bridget er aan toe: „Ze is natuurlijk ook erg aardig" en om helsde Hope hartelijk. „Nou het lijkt mij wel een goed plan", gaf Tony toe. en ging toen weg om belangrijker dingen te doen. Hy vond blijkbaar dat alles definitief en naar zijn zin was ge-egeld. en dat men niet van hem kon verwachten dat hij meer tijd zou verdoen aan het bespre ken van een feit dat zijn goedkeuring reeds had ontv^i gen. Hope nam Bridgets handje in de hare en hield het stevig va^t terwij! ze naar huis liepen. Ze had er geen behoefte aan nog eens met Errol al leen te zijn. Mevrouw Tamberley was in de zit kamer en toen ze binnenkwamen sprak ze welwillend: „Hallo Errol. Ik begon heus te denken dat jij en dat zwarte beest elkaar eindelijk hadden ver moord". Errol glimlachte slechts en gaf haar even een vluchtige kus op haar wang. v/at Hope door het contrast deed den ken aan de zeer nadrukkelijke manie, waarop hij haar had gekust. „Neen, hij is niet vermoord, maai verloofd", verklaarde Bridget vrolijk alsof die twee dingen samenhingen. „Verloofd!" Als grote uitzondering schoot de beheerste, lijzige stem van mevrouw Tamberley de hoogte in. „Waar heb je het over?" „Over Hope en oom Erroi, denk k" merkte Tony op die 'uist binnenkwam om zich bij de rest van de familie ie voegen, hoewel minstens de helft van zijn aandacht gewijd was aan een al lerliefst veldmuisje dat hij bij zich had „Doe dat afschuwelijke dier direct de kamer uit", zei mevrouw Tamber ley ditmaal zonder stemverheffing ,.Enw aar hebben de kinderen het over. Errol?" Tonny ging met tegenzin de muis door de openslaande deuren zijn vrij heid hergeven, terwijl Errol zijn arm door die van Hope stak en koeltjes ..Ik vrees dat we de familie het grote nieuws wiel erg informeel vertellen, maar ja het is war.r. Hope en ik gaan samen trou.ven." Plotseling herinnerde Hope zich to rn details haar gesprek met mevrouw Tamberley aan de lunch en ze bloosde hevig. (Wordt vervolgd' 10 GOED IIJMT VFIPON VRAAG Dl JUISTE S00R1 (Adverteuue, lag Med.; CONCERT VOOR GUITAAR EN ORKEST. De Spanjaarden zijn meesters op de guitaar. Zij be spelen dit instrument als tvij Noordelingen eenmaal de luit: als begeleiding zo goed als bij wijze van solo-instrument. In zekere zin heeft de luit moeten dienen als vervanging van het clavecymbel, de guitaar blijkt ook in deze zin bruikbaar te zijn. Hebben de guitaristen hun eigen repertoire moeten zoeken sommige componisten beginnen thans belangstelling voor het instrument te tonen. Zo de Ita liaan M. CastelnuovoTedesco, die. een concert voor guitaar en orkest schreef. Het, heeft de streng-klassieke, driedelige vorm. De Spanjaard. Andreas Segovia, de belangrijkste van de thans levenaê 'guitaristen, zal het uit voeren. (Zaterdag 12.38 uur over Hilversum 11, 298 m.) Hei Radioprogramma VRIJDAG 6 FEBRUARI HILVERSUM I. 402 m.: 7.00 VARA, 10.00 VPRO. 10.20 VARA. 12.00 AVRO, IR 00 VARA, 19.30 VPRO. 21.00 VARA. 22.40 VPRO. 23.00-24.00 VARA. 7.00 Nieuws. 713 Gram muziek. 8.00 Nieuws en weerberichten. 8.18 Gram.muzlek. 8,50 Voor de huisvrouw. 9 05 Gram.muzlek. 9.35 Waterstanden. 9.40 Voor de kleuters. 10.00 „Kinderen en mensen", causerie. 10 05 Morgenwijding. 10,20 Gram.muzlek. 10.30 Schoolradio. 10.50 Gram.muziek. 11.25 Voordracht. 11.45 Vocaal Dubbel- kwartet. 12.00 Zlgeunermuzlek. 12 30 Lend- en Tulnbouwmededellngen. 12.33 Sport en prognose. 12.48 Gram.muzlek. 13 00 Nieuws. 13 15 Mededelingen of gra- mofoonmuziek. 13.20 Dansmuziek. 14,00 Kookpraatje. 14 20 Pianotrio. 14.50 Voor dracht. 15.10 Fluit en piano. 15.40 Orgel cn viool. 16.00 Gram muziek. 16.30 Voor de jeugd. 17.00 Kinderkoor. 17 20 Muzi kale causerie. 18.00 Nieuws. 18 15 Felici taties. 18.45 „Achter de Horizon", hoor spel. 19.00 Gram.muziek. 19 10 „Burgers, hoeven en brigadiers" klankbeeld. 19 30 Vreugde en verdriet", causerie. 19 50 Be richten. 20.00 Nieuws. 20.05 Boekbespre king. 20.15 Zang en piano. 20.30 „Europa één", causerie. 20 40 „Aanpassing", cau serie. 21.00 Cabaret 21.30 „Het ganse raderwerk stond stil", klankbeeld. 21 50 Gram muziek. *22.05 Buitenlands week- overzteht. 22 20 Lichte muziek. 22 40 „Vandaag", causerie. 22 45 Avondwiiding. 23 00 Nieuws 23 15 „In Huwelijk en Ge zin", causerie. 23 30—24 00 Gram.muziek. HILVERSUM n. 298 m 7.00—24 00 NCRV. - 7 00 Nieuws 7 10 Gram.muziek. '.15 Ochtendgymnastiek. 7.30 Gramofoon- muziek. 7 45 Een woord voor de dag. 3 00 Nieuws en weerberichten. 8 18 Gewijde muziek. 8.45 Gram.muziek. 900 Voor de zieken. 9 30 Voor de huisvrouw. 9 35 Gra- mofoonmuziek. 10.30 Morgendienst. 11.00 Viool en piano. 11.30 Gram.muziek. 12.30 Land- en Tuinbouwmededelingen. 12.33 Gevarieerde muziek 12 59 Klokgelui. 13 00 Nieuws. 13 15 Lichte muziek. 13.45 Gram. muziek. 1400 Schoolradio. 14.30 Gram. muzlek. 14 43 Harp. fluit, viool, altviool en cello. 15.15 Voordracht. 15 35 Geva rieerde muziek. 164)0 „De aanleg van een mooi gazon", causerie. 16 15 Z.-Afrikaans programma 16.30 Gram.muziek. 17 00 Harpensemble. 17.30 Militaire causerie. 17 40 Gram muziek. 17.45 Fries program ma 18.00 Vocaal Dubbelkwartet. 18 30 Een goed woord voor een goede zaak", causerie. 18 35 Gram muziek. 18 40 Ka mermuziek. 19.00 Nieuws en weerberich ten 19.10 RegerinesuKzending: Verklar-ng en Toelichting 19.30 Gram muziek 20.00 Radiokrant 20.20 Gram muziek. 20 50 „De Christelijke Sociale Beweging op N'euw- Guinea". causerie. 21.10 Nederlandse ka mermuziek voor blazers 21.40 Strijkor kest 22,15 Kunstoverzicht. 22 45 Avond- overdenkne 23 00 Nieuws en SOS.- berichten 2315 Het Evangelie in Espe ranto. 2330—24 00 Gramofoonmuziek. Televisie. AVRO 20 15—21 45: 1 Wa r.akon 't bont; 2. Weerber cht - Pauze. - Hoe wilt U ons zien?", gevarieerd pro- Inwendige zuiverheid is het behoud van Uw gezondheid. Neem eens per week één of twee (AdveiieuUe, uig. 01 eO.;

Krantenbank Zeeland

Watersnood documentatie 1953 - kranten | 1953 | | pagina 3