1320
Vreselijk zijn de verhalen
van de vliegers
RILLAND: WAAR ZWIJGEN HET WELSPREKENDST IS....
Gesloten kustlijn
voor Zeeland
Dr. Louclon f
HERHALINGSOEFENING
AFGELAST
Het noodgebied van de lucht uit
De mens volkomen machteloos
Artsen en technici geland
LUCHTBRUG BIJ DAG
EN BIJ NACHT
Geredde lionden
zwommen terug
DONDERDAG 5 FEBRUARI 1953
DE COURANT—NIEUWS VAN DE DAG
3
DEN HAAG, 4 Febr.
Het aantal slachtoffers van
de overstromingsramp is
gestegen tot 1269. Wij geven
een geheel overzicht van
alle plaatsen waar slacht
offers zijn gevallen.
Abbenbroek 1
Brandwijk 2
Brouwershaven 3
Bruin isse1
Burgsluis 10
Capelle 3
Dinteloord 3
Dreischor 15
Fijnaard 46
Geersdü'k 1
Goese Sas 7
's-Gravendeel 57
Halsteren 17
Hellevoetsluis 5
Heusden en Altena
(definitief)3
Heinenoord 2
Heijningen 25
Elfplaat 7
Hoedekenskerke 1
Hondsbossche-
zeewering 1
Hontenisse (Kerkdorp
Samswaarde)8
Klundert 13
Kortgene40
Krabbedijke 4
Kruiningen11
Maartensdijk 4
Maassluis 1
Moerdijk 13
Nieuwerkerk
(Ouderkerk) 13
Nieuwe Tonge 75
Nw, Vossemeer50
Numansdorp 67
Oosterland 40
Oosterschelde 4
Ossenisse1
Ouddorp 1
Ouderkerk a. d. IJsel 2
Oudelandé 2
Oude Tonge 300
Papendrecht 1
St. Philipsland 1
Raamsdonksveer 2
Rilland 1
Rotterdam 1
Serooskerke 15
Stavenisse 300
Steenbergen 13
Stellendam27
Sliedrecht 1
Stormpolder 6
Streijen 20
Terneuzen 2
Texel 5
Veere 2
Viissingen 3
Wagenberg1
Willemstad 2
Wolfaartsdijk9
Yerseke 10
IJselmonde 3
Zaanslag 1
Zierikzee 15
Zuidland20
8'> RICONMD &ATHDRIE PA6EM NA
PS FATALE. $FRlN<3Vl-oEI> - - -
J 9 FE8C'..S3
70-JAR1GE VROUW
ZWOM 100 M.
AHOY-HAL, ROTTERDAM. Met
'beicle handen een kommetje soep
omklemmend, zit opoe Bogerd,
70 jaar, te wachten, totdat haar
een slaapplaats wordt aangewe
zen. Zij heeft alleen in haar jeugd
zwemmen geleerd. En nu kwam zij
eensklaps in het water terecht,
sloeg bijna instinctief armen en
benen uit, speelde het klaar om
een afstand van honderd meter te
zwemmen. Naar een vlot, .waar
tien handen haar op het droge
trokken. Honderd meter zwem
men. Zeventig jaar
„Nee, ik wil geen eten meer",
zegt zij, „ik heb te veel in angst
gezeten. Ik kan het niet weg krij
gen
JAN DE HARTOG'S
JACHT IN ACTIE
GORINCHEM, 5 Febr. Te-
gen middernacht is het grote jacht
„Rival" van de schrijver Jan de
Hartog uit Loenen a/d Vecht in
de haven gearriveerd. Dit fraaie
schip wordt als hospitaal inge
richt. Kleding, medicamenten en
voedsel zijn aan boord gebracht
Hedenmorgen zal het vaartuig
uit Gorinchem vertrekken. Er zijn
een dokter en een verpleegster
aan boord. Jan de Hartog zal zelf
het commando over het schip
voeren.
(Van een speciale verslaggever)
VLIEGVELD WOENSDRECHT, 4 Febr. De vlieger vóór ons maakt een cirkelend
gebaar met een vinger: „Omkeren!" schreeuwt hij naar achteren. „Overal verder het
zelfde, overal water".
Het kleine sporttoestel gaat in een scherpe bocht naar stuurboord liggen, hangt een
paar seconden lang scheef tussen hemel en water. De hemel, waar lichte witte wolken
drijven en een vriendelijk zonlicht straalt, het water, grauw en grijs en.eindeloos, dat
van horizon tot horizon welft.
Alleen maar daken,
en vooral: water
WE vliegen reeds enkele uren
boven het verdronken land.
Vliegen er te zamen met honder
den andere toestellen. Met laag
langs de golven strijkende Har
DEN HAAG, 5 Febr. On
danks het bijzonder slechte weer
van de afgelopen nacht is de
hulpverlening door de lucht on
afgebroken doorgegaan. In het
grootst mogelijke tempo werden
ook vannacht enorme hoeveelhe
den autobanden (met drijfvermo-
gen), rubberboten, zandzakken,
voedsel, drinkwaterblikken en
medicamenten boven de meest
noodlijdende plaatsen op de ver
dronken eilanden gedropt.
Er worden nu ook dokters en
technici met vliegtuigen geland.
Naar Haamstede zijn drie chirur
gen overgebracht om dringende
operaties te verrichten op ern
stige patiënten, die van alles
verstoken, levensgevaarlijk ter-
neerliggen.
De naöhtelijke landingen ge
beurden onder de moeilijkst
denkbare omstandigheden en het
is dan ook geen wonder, dat
daarbij een drietal Austers, een
licht type kleine verkennings
vliegtuigen, beschadigd zijn: Een
bij Melissant en twee bij Haam
stede. De toestellen worden met
spoed gerepareerd.
Uiterst belangrijk werk doen
de helicopters. Niiet minder dan
500 door koude of verdrinking
bedreigde slachtoffers van de
overstromingen zijn gered door
Amerikaanse hef schroef vliegtui
gen in samenwerking met amiphi-
bie-vaartiuigen. Deze reddingen
gebeurden voor het grootste deel
bij Nieuwe-Tonge, dat thans ge
heel geëvacueerd wordt. Ook de
Belgische en Britse helicopters
verriahten voortdurend reddings
werk van onschatbare betekenis.
Ambulance uit Duitsland
De Volkswagenfabrieken heb
ben een complete ambulance aan
geboden, die vanmorgen aan onze
minister-president zal worden
aangeboden. Na de overdracht
vertrekt zij onmiddellijk naar de
noodgebieden.
Het verkoopkantoor voor de
kalksteenindustrie te Hilversum
heeft een millioen kalkzandstenen
voor het rampgebied beschikbaar
gesteld.
Lieutenant E. C. Spreadbury
Twintig uur in de weer: twintig
man per helicopter gered...
vards en Beechcrafts, met snelle
jagers, met logge transportkisten
en met die vreemde bol-ogige in
secten, die de helicoptères zijn.
Het is oppassen in de lucht.
Want het is er druk. De vliegtui
gen scheren boven en onder, aan
stuur- en bakboord. Met brede
schroefzwaaien landt een breed-
buikig Amerikaans hefschroef-
vliegtuig in Zierikzee. Een Brit
verheft zich rechtstandig en lang
zaam uit Oude Tonge. Langs de
romp van de helicoptère twee
brancards, slechts even beschut
door een plastic schermpje. Er
liggen twee lichamen op. Beneden
wapperen vier tere rood-wit-
blauwe Vlaggetjes.
Een bebakend terrein, teen stuk
slib naast puin van bóèrderijen
van St. Maartensdijk. Een vlieg
tuig snelt uit de wolken, ruist in
een brede bocht naar beneden.
Laat tussen die vier vlaggetjes
duizenden zakken vallen. Mannen
hollen er op af, maken wat arm
zwaaien, bukken zich dan ei
rapen.
Monotoon landschap
EEN lange tocht met dit vlieg
tuig, soms een monotone
tocht. Water, doorbroken dijken,
rode en zwarte daken, cadavers
van koeien en varkens, wrakhout
en overspoelde wegen. Vliegend
over Tholen: een stad, hoog op het
land, te midden van uitgestrekte
slibvelden, waarvan het water
zich zeer langzaam heeft terugge
trokken. Langzaam en aarzelend
door brede sleuven in de klei, die
zijn als groeven in een eeltige
hand.
Vliegend over Scherpenisse, een
modderige muziektent, een Rode-
Kruisauto, een weg met een paard
en een wagen en een man die
langzaam voortgaan. Soppend
door water eii slik, daarachter een
spoor van schuim. Brede dijken
met gapende gaten. Bij elk gat
tien, twaalf nijvere mannekens,
die zandzakken stappelden.
Dan het Mastgat, het Keete. 'n
Vaarweg voor honderden schepen,
die in een lange rij achter elkan
der trekken. Komend van Schou
wen en Duiveland, of op weg naar
Goeree en Overflakkee. Leven en
beweging, eën drukte en actie
geeft het over de dorpen.
Men bergt cadavers, men werkt
aan dijken. Men parachuteert
voedsel, verzamelt vee. De pol-
Iders worden doorkruist door hon
derden kleine vletten. Een vrien
delijke dag, met rustig water en
zacht zonlicht.
DEN HAAG. 4 Febr. Dr.
Alexander Loudon, voorzitter van
het Residentie-orkest, secretaris
generaal van het Int. Hof van Ar
bitrage en oud-ambassadeur t<
Washington, is tijdens het concert
van het Residentie-orkest in het
gebouw van K. en W. te Den Haag,
plotseling ten gevolge van een
hartverlamming overleden.
Voor de aanvang van het con
cert, dat onder leiding sto>^ van
de Oostenrijkse dirigent Rudolf
Moralt, had dr. Loudon nog het
woord gericht tot het publiek i. v.
m. het concert, dat Zondag ten
bate van het Nationaal Rampen
fonds door het Residentie-orkest
zal worden gegeven. Tevens deel
de hij mede,
dat het con
cert zou be
ginnen met
het Air uit
de suite in d-
dur van Bach,
ter nagedach
tenis van de
slachtoffers
van de ramp.
Dr. Loudon
begaf zich
vervolgens
naar zijn loge,
waar hij tij
dens het spe
len van 't Air
onwel werd.
Ondersteund
door mevr.
Loudon ver
liet hij de
loge, waarna
een hartverlamming een einde
maakte aan zijn leven.
Onder de talrijke Haagse vrien
den van dr. Loudon, die 60 jaar
Dr. A. LOUDON.
Rood, wit en geel
IN het licht blinken de helrode
zwemvesten van Amerikaan
se militairen, die met ducks aan
het werk zijn bij Nieuwerkerk en
Oosterland, blinken de witte
puinhopen van verwoeste dorpen,
schittert het geel van rubberboten,
die als monsterachtige sinaasap
pelschillen langs huizen en dijken
liggen. Hier en daar in de polders
staat een eenzaam paard tot de
buik in het water. Steeds het
hoofd naar beneden gebogen. De
dieren zijn al drie dagen zonder
voedsel en drinkwater.
Schiet ze dood, zegt een kapi
tein van de vliegbasis Woens-
drecht. Ze zijn vrijwel niet meer
te redden. De beesten lijden. La
ten we ze mitrailleren
De paarden kijken niet op naar
de vliegtuigen. Ze staren over het
lage water.
De helicoptères stijgen en dalem
Kabelen de laatste hopelozen op,
die dagen achtereen op daken en
dijken de dood rond zich hebben
gezien.
IN Zierikzee achter de kerk
lijkt het een veemarkt. Hon
derden koeien staan daar. Een
mozaïek van zwart en wit. Rood
en wit zijn de ruïnes van de dor
pen. Dorpen, die honderden do
den tellen. Het dorp Stavenisse
glijdt voorbij. Het dorp Oude-
Tonge glijdt voorbij. Langs Burgh,
langs Haamstede. Een kleine
strip, waar de Pipercubs van de
Rijks Luchtvaartschool op landen.
Ze bréngen wat voedsel en ze
brengen wat medicamenten.
Snellen dan terug naar Woens-
drecht, waar weer andere vlieg
tuigen opstijgen. Waar de helicop
tères slechts 'n enkele maal ko
men, om zich vol te drinken met
benzine, om dan weer naar de
eilanden toe te stevenen. Sprin
gend van dorp tot dorp, om van
huis tot huis nog diegenen te red
den, die al die dagen op de daken
hébben moeten verblijven. Maar
nu zit daar niemand meer. Alle
mannen en vrouwen zijn weg.
Verschrikkelijke verhalen
DE piloten kunnen vreemde,
soms verschrikkelijke verha
len vertellen. Van een man, die
met zijn vrouw op een dak heeft
gezeten, zijn vrouw aan de ene
hand; de andere hand geklemd
aan een schoorsteen. Het water
kabbelde langs hem voort. Zijn
rechtervoet sloeg een dag en een
nacht achtereen, met de golfklots
van het water tegen de dakgoot.
Die voet is nu kapot; de man
heeft geen hiel meer, hij heeft
geen been meer. Het is slechts
een versplinterd bot. Maar de
man is gered en de vrouw is ge
red. Ze zijn overgebracht naar
een ziekenhuis bij Zierikzee.
Door naar Bruinisse. Twee ha-
jns. Vol schepen. De ene haven
is eigenlijk niet te vinden. Die is
water dat in het water staat.
De andere haven is drooggebla-
zen. Er liggen een paar schepen
in het slib.
NAAR St. Philipsland. Kapot.
Hogerop. Naar Goeree en
Overflakkee. De dorpen kapot.
De boerderijen kapot. Er staan
nog wat muren. Er liggen wat ro
de daken. Langs de dijken talloze
cadavers van koeien en varkens.
Dan keren wij. Het gaat in een
lange, rechte streep naar Woens-
drecht, het hooggelegen vliegveld,
achter het sappige groen van hoge
dennen.
We stappen uit, wandelen naar
de Operations Room. We horen
verscheidene talen. Engels, Frans,
Nederlands. Piloten komen af- en
aanlopen, gehuld in gele zwem
vesten. Ze wisselen ervaringen
uit. Geven elkaar waarnemingen
door. Praten over een zinkend
schip bij Middelharnis. Wijzen met
vingers op de kaart. Drinken on
dertussen een kop koffie, kauwen
op een boterham.
Dan stappen ze weer in hun
kisten. Gaan weer op weg om
voedsel te brengen, medicamen
ten of andere hulpmiddelen. Om
mensen te redden.
Een vol etmaal te laat
DAAR is majoor Flinterman.
Twee dagen en nachten in
touw met zijn bemanning, met
kapitein Weehuizen en onder
luitenant Schrijver. Ze zijn be
gonnen met een Beechcraft van
het vliegveld Volkel. Bij Nieu
werkerk hebben ze banden en
zwemvesten uitgeworpen, rubber
boten, voedselpakketten. Sinds
Maandagochtend in touw. Tiental
len vlieguren achtereen, om maar
hulp te kunnen bieden. Hulp, die
eigenlijk, zo zegt kapitein Wee
huizen, vierentwintig uur te laat
is gekomen voor Schouwen en
Duiveland. „Wij hadden hier al
veel eerder moeten zijn.
Majoor Flinterman staat even
te praten met een Engelse piloot.
Het is een vlieger van de Royal
Navy, Spreadbury. Gisteren red
de hij er drie. Vandaag zeventien.
Bij elkaar twintig. Zijn squadron
heeft het nog beter gedaan. Dat
heeft er in totaal honderd-en-vijf
van de daken gehaald. Zij blijven
vliegen. Zij brengen nog wat ben
zine, nog wat kaarsen of zak
lantaarns naar de weinige ploe
gen, die in de polder nog door
werken om met man en macht de
dijken te stutten. Te stutten tegen
het water, dat in de avond hef
tiger gaat opklütsen, aangedreven
door een gierende Noordwesten
wind.
WEDEROM een nacht de
vierde van de verschrikke
lijke nachten, die voor Zeeland
voor altijd onvergetelijk zullen
zijn. Een nacht, waarin het wa
ter zich weer verheft, waarin het
kolkt en bruist en schuimt over
de plaatsen, die het reeds onder
zijn heerschappij bracht.
De mensen weten het nu niet
meer. Zij zijn nu ten einde raad.
Zij hebben alles doorgemaakt,
wat in een mensenleven kan ge
beuren, alle ellende, alle pijn,
alle smart. Zij hebben zichzelf
kunnen redden. Zij hebben ande
ren kunnen redden. Ze hebben
nog wat beesten in veiligheid kun
nen brengen, sommigen hebben
zelfs hun geld mee kunnen nemen.
Er zijn doden geborgen.
En nu staan zij machteloos. Nu
komt de doffe wanhoop in hun
hart. Zij willen nog wel dijken
versterken. Maar nu komt de
wind. Nu komt het water weer.
Het water, dat zij dachten te zijn
ontvlucht, maar dat hen wil
achterhalen.
(Van onze speciale verslaggevers)
RILLAND, 4 Febr. Woensdagmiddag, ruim drie etmalen
nadat het water de polders en wegen rondom Rilland-Bath
verzwolg, draaiden de eerste colonnes Franse legerwagens bij
Rilland de weg op naar Krabbendijke en Kruiningen. Een deel
der ruim elfhonderd Franse militairen reed de Zuidbevelanders
te hulp, die beducht voor nieuw hoog water, met alle man die
een schop kon vasthouden de gaten in de dijk dichtten en be
dreigde plaatsen versterkten.
Over de smalle separatiedijk naar Krabbendijke, grens van
en borstwering tegen het water, gingen langzaam de silhouet
ten van vele honderden. Militairen, DUW-arbeiders, studenten.
In troepjes. Getweeën. Gedrieën. Achter en tussen hen: leger
trucks, personenwagens, alle volgeladen met manschappen.
Ondertussen sleepten artilleriemensen de veecadavers bij
tientallen uit de omgeving van Rilland weg naar het kruispunt
van de wegen naar Krabbendijke, de separatiedijk en de pro
vinciale weg naar Bath. Weinige inwoners van Rilland, die
even terug waren gekomen om nog wat van hun bezittingen te
bergen, keerden terug naar hetzelfde punt. Met nog wat kleren
en wat schoeisel. In een levensmiddelendoos of in een op
gevouwen deken.
In de avondschemering lieten zij Rilland achter zich. Een
petieterig silhouet aan de einder, achter een breed watervlak.
GEEN DIJKVERHOGING, MAAR:
(Van onze speciale verslaggever)
SCHIPHOL, 4 Febr. „Several
months" zegt een rustige stem, de
stem van een kundig en langjarig
ingenieur, een die het water kent.
in antwoord op een vraag, hoe
lang het zal duren, voordat het
overstroomde gebied, dat voor
droogmaking in aanmerking komt,
weer 'n beetje droog kan zijn. En
of het misschien jaren zal duren."
De vraag werd gesteld door een
lid van het gezelschap ambassa
deurs en andere leden der buiten
landse vertegenwoordigingen in
Den Haag, dat vergezeld door
enkele K.L.M.-officials en ver
tegenwoordigers van nationale
pers en wereldomroep, en onder
leiding van dr. Visser van het
Dep. van Buitenlandse Zaken, die
hier als chef van het protocol
fungeerde, een luchttocht boven
onze verdronken polders en eilan
den had gemaakt.
De regering had de KLM verzocht
deze rondreis te organiseren. Men
vloog over Schiedam en het eiland
IJsselmonde naar 's-Gravendeel,
van daar naar Raamsdonksveer,
Sleeuwijk en Sliedrecht, passeer
de andermaal 's-Gravendeel, na
dus een lus te hébben gemaakt,
Eerste Kamer aanvaardt defensiebegrotingen
DEN HAAG. 5 Febr. Na een
langdurig debat, dat daags tevo
ren al begonnen was, zijn "Woens
dagavond de begrotingen van
Oorlog en Marine in de Eerste
Kamer z.h.s. aangenomen.
Vóór de beantwoording van de
vele sprekers uitte minister ir. C.
Staf zijn grote waardering voor
de zelfopofferende hulpverlening
door de militairen van zee-, land
en luchtmacht. Hij deelde mede,
dat drie soldaten en twee leden
van het marinepersoneel bij dit
menslievende werk zijn omgeko
men of vermist.
De weinige militairen, die aan
de buitengewone oproep van' Zon
dag geen gehoor hebben gegeven,
zullen streng worden gestraft.
De staf van de Nederl. territo
riaal bevelhebber en de vliegtui
gen verrichten thans uitstekend
werk bij de redding der getroffe
nen. Ook uit het buitenland is er
snel hulp gekomen met varend,
rijdend en vliegend materieel.
Vijfduizend Amerikaanse mili
tairen hebben zich voor deze
hulpactie onder de bevelen ge
steld van de luit.-generaal Buur
man van Vreeden.
De herhalingsoefening voor de
44e regiments gevechtsgroep, die
1 Maart zou beginnen, is in ver
band met de buitengewone om
standigheden afgelast.
zag Willemstad, Dinteloord,
Nieuw Vossemeer, Halsteren, Ril
land Bath, Kloosterzande, Ter-
neuzen, Breskens. Arnemuiden.
Kortgene (Noord-Beveland), Sta
venisse (Tholen), St. Philipsland,
Zierikzee en Brouwershaven op
Duiveland, Stellendam, Middel
harnis, Tiengemeten, Zuidland
en Abbenbroek op Putten en
keerde over het eiland Roozenburg
en De Hoek langs de kust naar
het veilige Schiphol terug. Men
was dus boven alle getroffen
plekken, maakte uiteraard geen
tussenlanding, vloog op 150 meter
hoogte en kreeg te zien wat er
behalve grauw water en reddings
boten nog was te zien.
Een Waterstaatman pleegt lang
technisch te blijven, maar dr. Van
Veen ging zijn wetenschappelijke
zelfbeheersing verliezen, toen ik
hem naar die several months ging
vragen. Hij heeft alles van zeer
nabij meegemaakt, nu al vier
dagen lang en met ogen die meer
zagen, dan de ellende van het
ogenblik, en dan gaat het hart
spreken. Daarbij kwam, dat al
wat hij had gezegd tot zijn aan
dachtig auditorium, dat een goed
deel van de wereld vertegen
woordigde, sloeg op de toestand
van het ogenblik, die elk uur bij
elke windstoot van de sterker
wordende Westenwind kan ver
slechteren. Waar het nog droog
is. staat dikwijls het water tot de
dijkkruin, o£ moeten enkele meters
grond of zandzakken in de haastig
gedichte bressen het geweld bui
ten houden.
De zwakke buik van Zuid-Hol
land achter de Hollandsche IJsel-
dijken. IJsselmonde en meer
polders zijn bij lange niet safe.
Wat is wel safe in dit gebied,
waar de dol geworden waterwolf
rondloert naar rotte steen en
openingen.
„Verscheidene maanden om het
land terug te winnen?"
„Als alles meeloopt."
„Dat betekent dus, dat al dit
verdronken land in 1953 niet meer
zal deelnemen aan de productie?"
„Het is nu zelfs nog onmogelijk
te zeggen wanneer wij het eigen
lijke dichtingswerk kunnen aan
vangen. Met die werkzaamheden
gaat natuurlijk gepaard de droog
legging, hetzij door natuurlijke
afvloeiing van het water dan wel
door pompen. En er staan gebie-
1N een soort van gelukkige ver
bijstering nemen wij waar dat
er geld is in Nederland en dat
iedereen er af wil. Dat, wat wij zo
gaarne aan de fiscus onthouden,
geven wij met graagte aan ons
Rampenfonds en zo stromen de
millioenen toe gelukkig. Er zal
nog oneindig veel meer geld no
dig zijn natuurlijk, doch men
vraagt zich af waarom er ander
half milliard per jaar uitgegeven
moet worden voor de verdedi
ging van een land, dat op zijn
meest kwetsbare punt niet te ver
dedigen blijkt. En of het niet be
ter zou zijn in de eerste plaats
dèèraan onze gelden te besteden,
want zoals terecht, is opgemerkt:
zodra er oorlog ontstaat richt de
vijand zich op onze dijkei^— wor
den wij bezet dan worden zij stuk
gegooid door onze bondgenoten..
Met deze mogelijkheden voor ogen
zouden wij het een en ander moe
ten doen.ik weet niet wat.
Maar gebleken is dat wij eigenlijk
meer behoefte hadden aan heli
coptères dan aan straaljagers en
dat een grondige organisatie
(overkoepelend heet dat tegen
woordig) van ons reddingswezen
ontbreekt. Er is bij ons gered, doch
het geschiedde op improviserende
manier. Wij liadden eerder geld uit
moeten geven, bijvoorbeeld om
het Rode Kruis zo uit te bouwen,
dat het onmiddellijk in staat was
alle hulp aan te trekken en te co-
ordineren. Dat is in vredestijd een
tamelijk kostbaar ding, maar het
komt mij voor dat deze assurantie
penningen goed besteed zijn, doch
dat wij ons op een koopje verze
kerd hebben. Het is vermoedelijk
nooit tot iemand doorgedrongen
dat burgemeesters van gemeenten,
die zonder electriciteit zitten, in
de onmogelijkheid verkeren naar
de berichtenzendingen te luisteren
en dat zij evenmin in staat zijn zelf
mededelingen te doen vla de
aether. Dit betekent dat er een or
ganisatie moet zijn, die in deze
dingen voorziet op het ogenblik
dat zijniet nodig ziin. En dat
wij dus ook geld moeten uitgeven
op het ogenblik dat wij menen dat
dit niet nodig is.
Als ooit het Rode Kruis zijn nut
van bestaan heeft bewezen, dan is
het wel op dit ogenblik. Zodra wij
de gevolgen van deze ramp enigs
zins te boven zijn, zal het een na
tionale zaak zijn deze organisatie
uit te bouwen en haar coördi
nerende taak vast te stellen, met
alle bevoegdheden, die daarvoor
nodig zijn. Zij zal de ruime steun
van de Overheid behoeven en zij
zal natuurlijk moeten blijven bede
len, maar wij weten nu tenminste
waarvoor. Wij hebben zoveel mi
nisteries. - laten er nu maar rus
tig kosten van nóg een ministerie
bijkomen. Geld moet er zijn en
geld kan er komen.
PASQUINO.
den onder zout water, maar ook
onder zoet en ook dat maakt
onderscheid niet waar?"
Zullen de dijken dan worden
verzwaard of verhoogd?
„Nee, alles moet dicht. Behalve
dan de Nieuwe Waterweg en de
Wester-Schelde."
Dr. Van Veen zegt dit kort en
krachtig. Er zal dus toch nog een
tegenwaarde zijn van deze vrese
lijkste en duurste aller nationale
rampen: Een provincie Zeeland
met een gesloten kustlijn.
AMSTERDAM, 5 Febr. Met
iedere besoh'kbare camera legt
Polygoon-Profilty de nationale
ramp op duizenden meters film
band vast. Op hoogspanning draai
en de machines, die afdrukken
maken voor het buitenland. In
honderdduizenden bioscopen over
de gehele wereld draait thans
reecs de ramp aan de ogen der
bezoekers voorbij.
„Ik heb moeten filmen", zegt de
chef-cameraman Piet Buis, „maar
soms was het moeilijk om koel
bloedig en nuchter je camera te
'•'dhten op zoveel menselijk leed.
Maar ik heb mezelf ingeprent: „dit
moet het 'buitenland ook zien. Er
moet hulp komen".
..He Ibeb roeibootjes zien aanleg
gen. waarin ook honden waren
meegenomen. Die beesten spron
gen er uit. schudden 'het water uit
hun vacht en so rongen dan weer
in het iiskoude water om naar
huis terug te zwemmen. Onder
weg werden ze weer door andere
bootjes op?e-oikt en dan herhaalde
zich hetzelfde toneel weer".
BIJ NIEUW-STRIJEN op
Tholen bevindt zich het
laatste deel van het eiland
dat nog niet door de zee is
verzwolgen. Iedere dag ech
ter moeten de dichters van de
gaten in de dijken terrein aan
het water prijsgeven. Op deze
plaats bij het dorp zijn de
zandzakken reeds overspoeld.
