Russen „kregen" landgoed
bij Vaticaanstad
Mensen cMuzen
SCHEPEN
IN NOOD
„PROTESTANTEN-VERVOLGING"
IN COLUMBIA
Gangen naar Sint Pieterskerk?
Chefarine ,4
Met de radio het
vagevuur m
huis
Onderhoud met gezant te Den Haag
Duitsers kenden invasieplan
Bij de dood van M. Nijhoff
Publieke Tribune
DAGBLAD DE STEM VAN WOENSDAG 4 FEBRUARI 1953
Prinselijke erfenis onder diplomatieke dwingelandij
JCTEN der vele verkeerswegen, die van Rome naar het Noorden voeren is
de Via Aurelia, die langs de Tyrrheense kust over Civitavecchia en
Livorno naar Genua en Ventiraiglia voert. Hij verlaat de stad aan de
Noordwestelijke uithoek, terzijde van het Vaticaan. De oorspronkelijke
verkeersweg, de Via Aurelia Antica, liep over de eerste 50 km enigs
zins verschillend. Hij begon bij Porta San Pancrazio, een der oude Ro
meinse stadspoorten op de Janiculus-heuvel en boog af in Oostelijke
richting om pas daarna naar het Noordwesten, naar de kust te zwenken.
De eerste twee km van de oude Via Aurelia liggen zodoende achter Va
ticaanstad, op een afstand van ongeveer 800 meter.
Op dit grondgebied bevindt zich de villa Abanalek, te mid
den van een prachtig park van 30 ha. Het is een glooiend weide
landschap, met groepen hoge pijnbomen, waartussen de grote
villa en de bijgebouwen schuilgaan. Vanaf de Janiculus-heuvel
heeft men een prachtig uitzicht over dit gebied tot bijna aan de
muren van Vaticaanstad.
Ingewikkeld en
gevaarlijk probleem
nEZE VILLA en dit park zijn het
bezit van de.... Russische rege
ring, die ze „cadeau" heeft gekre
gen van de Italiaanse regering. De
„schenking" moet nog worden goed
gekeurd dom- het parlement, dat er
zeer waarschijnlijk zijn goedkeuring
aan zal onthouden, al is het onwaar
schijnlijk, dat het zonder slag of stoot
zal lukken de Russische communisten
te verdrijven uit dit „bolwerk",
waarop zesinds de bevrijding van
Rome, vaste voet hebben gezet.
Op de ingangspoort van de villa,
aan de oude Via Aurelia, prijkt sinds
1944 nog een verouderd en. verroest
bordje:
Alleen voor
militair
personeel
Hoe dit bezit in handen van de Sov
jets kwam, is een zeldzaam verhaal,
dat wij hier weergeven, zoals dc cor
respondent van De Nieuwe Gids
(Brussel) het uit Rome aan zijn blad
schreef.
De oorspronkelijke eigenaar was 'n
Rus van Armeense afkomst, prins Si-
meone Abamalek Larasef, die in de
vorige eeuw trouwde met een Ita
liaanse van Russische afkomst. Maria
Paulofna Demidof dl San Donato.
Prins Abamalek stierf gedurende de
revolutie van 1917 en zijn vrouw was
zijn enige erfgename, behalve wat be
trof de villa en het park. dat hij na-
liet aan de keizerlijke Russische aca
demie voor 7'unst en Wetenschap.
Na afloop van de revolutie ging het
yarydgoed over in Sovjet-bezit, waar-
^weduwe natuurlijk één proces
logon. Het gerechtelijk onderzoek
duurde 12 jaar. Pas in 1929 verklaar
de een Italiaanse magistraat de clau
sule nietig en wees het bezit toe aan
de weduwe. De tegenpartij ging in
hoger beroep en er gingen nog eens
acht jaar overheen.
In 1937 wees wederom een Italiaans
gerechtshof het appèl van het tech-
nisch-artistieke instituut der Sovjets
en van de academie der Wetenschap
pen van de U.S.S.R. definitief van
haard.
Moskou scheen deze uitspraak aan
vankelijk te aanvaarden. Er daalde
rust over het omstreden gebied, tot
in 1944 de geallieerde troepen Rome
zegevierend binnentrokken en vele
gebouwen en bezittingen voor onder
dak in beslag namen.
Op hun verzoek kregen de Russen
de villa Abamalek toegewezen. En
boven de ingang verscheen het bord
..Alleen voor Russisch militair per
soneel".
Wat nu precies de aanleiding is ge
weest tot de volgende zet, zal wel
een mysterie blijven. Maar een feit is,
dat de Italiaanse Staat op een gege
ven ogenblik besloot, villa en park te
onteigenen „voor publiek gebruik".
Het decreet hiertoe werd op 26 Mei
1946 als een der laatste stukken on
dertekend door de voormalige stad
houder-koning Umberto.
Op 2 Juni van datzelfde jaar werd
de monarch een banneling: Italiö
werd een republiek, de monarchie
werd verdreven. Het decreet was
voorgelegd aan de toenmalige rege
ring, waarvan De Gasperi minister
president was en Togliatti minister
ran Justitie.
Vanaf dat ogenblik wend de situatie
hoogst gecompliceerd. De weduwe
toonde zich nóch verbaasd, nóch ver
ontwaardigd over de onteigening,
maar wèl over de som, die haar werd
geboden: 125 millioen lire, terwijl de
reëele waarde meer dan een half rail-
£)E GEVOLGEN van het noodweer
zün nog steeds op zee merkbaar.
Men verkeert in onzekerheid omtrent
het lot van diverse Nederlandse
buitenlandse vaartuigen, terwyl het
stormachtige weer ook voor dc kust
zijn slachtoffers eiste.
De Groninger kustvaarder „Brevo'
werd sedert Zaterdag vermist. Het
scheepje was onderweg naar Duits
land.
Dinsdagmiddag meldde de kapitein
zich in Goikum. Tijdens het nood
weer had het schip ligplaats gekozen
in Dinteloord. Alles was wel aan
boord.
De „Salland" uit Zwolle is spoor
loos. Deze vertrok van Engeland naar
Stockholm en men heeft sedert het
vertrek niets meer van het schip ge
hoord. Soortgelijke berichten bereik
ten ons van de Vlaardingse „Jan
K.eumer".
Tengevolge van het stormweer ver
ongelukte op hel Finse schip Wiikini
een lid van de bemanning.
De Zweedse schepen „Aspo" en
„Rane" worden vermist,
liard bedraagt. Ze protesteerde louter
om financiële redenen. Dit protest
bleef in de lucht hangen.
Voor de regering in Moskou was
de zaak daarentegen kinderspel ge
worden. Diplomatieke pressie heeft
geen vat op een prlvé-persoon, maar
wèl op een staat. Moskou maakte Ro
me duidelijk, dat het „graag een ge
schenk, in de vorm van de villa" zou
accepteren. Toen Italië, in 1947, zyn
nieuwe gezant, Brosio, naar Moskou
stuurde, telefoneerde deze dag na dag
vertwijfeld naar het ministerie van
Buitenlandse Zaken, dat hij gedwon
gen was in een hotel te wonen en dat
dc Russische regering hem geen toe
gang verschafte tot de gebouwen van
de Italiaanse ambassade in Moskou,
„als de Sovjets niet dc villa Abama
lek in Rome krijgen toegewezen".
De ministerraad gaf, op raad van
de toenmalige minister van Buiten
landse Zaken, graaf Sforza, toe en de
„ONS EIGENDOM"
LJELEMAAL ORTHODOX was dit
alles niet. Het parlement zal het
decreet moeten ratificéren. Intus
sen hebben de communisten zich hier
genesteld en wie ze verdrijft is knap.
De Russische gezant in Rome gaf on
langs ter gelegenheid van een cock
tailparty op een desbetreffende vraag
ten antwoord: „De villa is ons eigen
dom, Er wonen een paai- Russische
families in en zo. Dat is een oude
zaak. Helemaal niet actueel meer. In
teresseert niemand".
Of het niemand meer Interesseert
is nu juist de grote vraag. Het Vati
caan interesseert het wel degelijk.
Onder het hele park van de villa loopt
een net van catacomben, dat aansluit
op de oude heidense en christelijke
begraafplaatsen onder de Sint Pieters
kerk en het Sint Pietersplein. Ze zijn
verwaarloosd en grotendeels inge
stort. Maar voor wie het wil, is liet
een kleinigheid ze uit te graven en te
stutten. Maar wie garandeert, dat de
Russen dat niet zullen doen?
Advertentie)
4 krachtige middelen
tegen griep in 1 tablet
Chefarine „4" bevat 4 wereldbe
roemde geneesmiddelen. Eén er
van zorgt dat, ondanks de zeer
krachtige werking, ook een zwak
ke maag niet van streek raakt
'n 4tje doet wonderen
r* e zult u rappeleren, dat ik, met de
huwelykspogingen voor m'n
schoonmama, in da café te Gent, in 't
moeras ben terecht gekomen. Vóór
dat zy in d'r huwelijksboot kon stap
pen, is die al op 'n klip gevaren. Ze
heeft er zich nochtans niet door la
ten découragcren. Ze zegde: „Sus, we
zijn deze keer niet gehikt, 'nnen an
dere keer beter. Ik blijf dc huwelijks-
aanvragen in de Gazetten serieus
nazien." En ik zie die al na, voor
dat zij den Gazet in handen heeft
om prae-advies te geven. Ik peis:
wordt ge nie gelukkig, ge zijt toch
van de vloer.
Ze is pertang nie ondankbaar. Ze
heeft me 'n appareil van den T.S.F.
cadeau gegeven, 't les te zeggen: aan
mij, aan m'n vrouw, aan'Polleke,
de geburen en aan haarzelf,
heeft 's morgens de voeten nog nie in
de pantoffels, of ze draait de knop
op Brussel. En 's avonds, as ze te
bedde gaat, draait ze die weer
M'nnen gebuur komt mee-luisteren.
Die z'nnen appareil „op gemakkelijke
betalingscondities'', hebben ze weer
uit z'n huis gesleept. Heel België
koopt op gemakkelijke betalingscon
dities en er wordt veul weer weg ge
sleept. Weet ge wat-ie me vroeg, as
'm z'n pijp zat te smoren naast de
stoof? „Sus, kent ge het verschil tus
sen uwen radio en uw schoonmama?'
„Ik ken geen verschil, Sjef,"
,,'t Doet, m'nne jongen. Wilt ge
uwen radio doen zwijgen, ge hebt de
knop maar om te draaien.,., uw
schoonmama moet ge de keel toe nij
pen."
't Is geen christelijke vergelijking,
maar 'n bietje waarheid zit ér wel
in. Want, seffes, as de radio begint
te speulen, begint zij te klepperen,
m'n vrouw kleppert mee, Polleke toe
tert mee op z'nne vüist, m'nne gebuur
en ik motten antwoord geven op al de
onnozele vragen, en ik wor stapelzot
Weet "ge, hoe dat gaat? Luistert.
T.S.F. zingt: „En, wat heb ik 't
goed, en wat heb ik 't goed, wat
neb ik 'n leutig leven.
Schoonmama: Sus, trekt uw voeten
van de stoof weg! Mot ik de nek bre
ken?
Als Columbianen in heiligste gevoelens worden gekwetst
|K HOOP van ganser harte, dat het rapport van Eduardo Ospina S.J.,
professor aan de Xaverius Universiteit te Bogota, over de z.g. ver
volging van Protestanten in Columbia en de navolgende antwoorden
in staat zijn een tegenwicht te scheppen tegen verkeerde voorstellingen
en valse of tendentieuze publicaties, die wellicht gedaan zijn in de
Nederlandse dagbladen met betrekking tot de godsdienstige of politieke
situatie in Columbia.
berale Partij is de oppositie-partij in
Columbia, waarvan zowel Katholie
ken als anderen lid zijn. Zij bestrijden
met Zuidelijke heftigheid de'Conser
vatieve., Partij, die aan de macht is).
..Ér' znn twee 'tenrfen van relatie}
Onwaar bulletin
UNIT VERKLAARDE gezant van
Columbia in Neflérfand, Carlos
Vera Villamizar, - tegenover het
KNP, naar aanleiding van de uitvoe
rige berichten 'over -de" bloedige ver
volging, waaraan de Protestanten in
Columbia zouden zijn blootgesteld.
„Hebben er tussen Katholieken en
Protestanten in Columbia gevechten
plaats gehad?" was een der vragen,
welke aan de gezant werden voor
gelegd.
„Indien zij al hebben Plaats gehad,
dan zijn zij toch van geen enkel be
lang, omdat het in de meeste gevallen
ging om mondelinge protesten, die
door Katholieken voor de Protestant
se kerkgebouwen werden uitgebracht.
Het moet als een uitzondering worden
beschouwd, wanneer een Katholiek in
actie is gekomen, en in die gevallen,
waarin dat wel gebeurd is, is er geen
enkele Protestant persoonlijk letsel
toegebracht".
Deze verklaring weerspreekt op on
dubbelzinnige wijze de berichten van
het Evangelisch Verbond in Colum
bia, welles leider. Quirota, met zekere
regelmaat het buitenland in beroering
tracht te brengen over de vervolging,
waaronder de Protestanten in Colum
bia te lijden zouden hebben. Deze
„bulletins" zijn, volgens het onder
zoek dat Prof. Ospina S.J. te Bogota
vorig najaar heeft ingesteld naar aan
leiding van de buitenlandse campagne
tegen de Katholieken in Columbia,
van het begin af verdacht geweest.
Zij worden quasi als clandestiene
blaadjes naar den vreemde gestuurd,
waar het zeer moeilijk is ze te veri
fiëren. Bovendien worden zij samen
gesteld door de geïnteresseerden zelf
en ten behoeve van hen, die eenzelfde
religie belijden en ze niet gemakke
lijk zullen bestrijden. In alle haast
worden beschuldigingen in Columbia
verzameld en in de wereld verspreid,
daar. waar de laster het gemakke
lijkst wordt aanvaard.
LASTER
'"TERWIJL met zekerheid tot op he
den kan worden vastgesteld, dat
ei- in de laatste jaren slechts wei
nig gewelddaden tegenover Protes
tanten zijn gepleegd; kunnen enkele
daden van terreur als hel werpen met
stenen, brandstichting en zelfs moord
toch niet worden ontkend, doch zij
zijn dooi- de bisschoppen veroordeeld,
en worden door de staat gestraft. De
ze daden, zegt Prof. Ospïna S.J., vin
den hun werkelijke oorzaak in het
optreden ,van de Protestanten zelf
omdat:
le de Protstanten beweren, dat
zij de H. Schrift komen on
derwijzen aan de Columbia
nen, die bijna allen Katholiek
zijn en het Katholicisme als
staatsaodsdienst hebben.. De
ze Columbianen voelen zich
daardoor zo zwaar beledigd
over dit optredenwijl de uit
Angelsaksische landen ko
mende zendelingen niet kun
nen ontkennen, dat in hun
landen meer dan 10 millioen
personen zonder godsdienst
leven. Bovendien verspreiden
deze zendelingen godslaster
lijke pamfletten over Paus, H.
Eucharistie en Maria.
V de Protestanten zijn iltijd in
politieke kwesties verwik
keld, zodat de bulletins, wel
ke in het buitenland woreien
verspreid, opsommingen zijn
van feiten, die door politien-
belanghebbenden worden ver
teld.
POLITIEK
„I
„Ér zijn twee' 'èóór-ten van relaties
tussen de Protestanten en de libera
len. Vooreerst hebben zij een ideolo
gische verwantschap, die uitgaat naar
absolute en onbeperkte vrijheid van
godsdienstuitoefening en. het verlan
gen, dat de politieke invloed van de
kerkelijke hiërarchie worde beperkt;
ten tweede doen zich verscheidene ge
vallen voor van sympathiek mee
leven, zoals Is geconstateerd en be
wezen, tussen liberalen en Protestan
ten, waai- het ging om verzet tegen de
normale maatregelen, die door de
overheid werden genomen. Het ant
woord op de volgende vraag moge dit
nog verduidelijken.
„Nemen de Protestanten op eniger
lei wijze deel aan de „guerilla's of
benden" en andere gewelddaden, die
in sommige Columbiaanse gebieden
voorkomen?"
„In sommige gevallen hebben uit
het buitenland komende Protestanten
hulp verleend aan liberale bandieten.
Dit is in 1950 bewezen. Toen vertoef
de Mr. Preston Smith (Ver. Staten)
in de „Llanos" en gaf o.a. speciale
aamviizingen om de bandieten te lei
den of de plannen der regering te
dwarsbomen".
Tenslotte zij opgemerkt, dat Prof.
Ospina door een mimtueus onderzoek
nog e;skele gevallen, die speciaal Ka
tholieke priesters betroffen, en door
een bestudering der berichtgeving
over de vervolging in het algemeen
tot de conclusie komt:
„Aan de hand van recente en be
trouwbare documenten is bewezen,
dat Quiróga's Bulletins (Evangelisch
Verbond van Columbia) mank gaan
aan critisch onderzoek en overvloeien
van onjuistheden, verkeerde voorstel
lingen, zaken en onwaarheden".
Advertentie)
OOST-ROZEBEKE. T.S.F.-maand
T.S.F.: Dein ist mein Herz, dein
ist 7nein Herz und soil es ewïg, ehe-
wig blei. hei. hei. hei. hm. hei, hei
ben!"
Polleke: Papa, pap., luistert dan.,
niks schoon, niks schoon. Zet 'nn,e
keer Olland mee z'n boereflutjes aan!''
De gebuur: Maar zwijgt dan toch.
Polleke: Zwijgen? 't les onze T.SF,
T.S.F.: Geachte luisteraars. U
luistert naar
Luisteren? Geen dooie kiek luistert.
M'n vrouw rammelt mee de taloren,
schoonmama staat in de gang
mee 'n buurvrouw te zieveren, Pol
leke laat z'n fleske inkt, op de vloer
vallen, en m'nne» gebuur schreeuwt:
„Hedde nog toebak, Sus?"
Qnze Paster heeft 'nne keer zitten
luisteren, en, as 'm de deur uit
ging, zegde hij: „Sus, ik zijn nog nie
zekers, of den T.S.F. 'n cadeau is uit
den hemel of uit 't vagevuur". En,
altijd ruzie over de posten ,die ze
zullen aandraaien. Polleke wilt de
negers uit Afrika horen, Schoonmama
is zot van de „chansons d'amour"
(peist op 't lekke huwelijksbootje),
m'n vrouw wil de prijzen van de
spruitjes en de bitterpeeën horen,
m'nne gebuur den bonten avondtrein
van Olland. Hoe meer spektakel hoe
schoner: „Ach Sus, hoor me toch die-
jen Lou Bandiet, ik krijg er de buik.
krampen van!" En. ikkeik zie ei
van komen, dat ik m'n cadeau, van
daag of morgen, deur de ruiten gooi.
Wie 't oppakt, heeft 't. En, weet ge,
wat ik 't embettantst vind? As wij,
voor 't noenmaal aan tafel zitten en
ik begin, as 'n goed huisvader mijn
tafelgebed, dan begint er zo'n West-
Indische negerin te brullen: „I belong
you, ik belong yououou!" Ge kunt me
geloven of nie, maar op dieje mo
ment, zou ik er m'nne taloor mee
soep wel naar toe wil smijten.
Ik voel mij, zo stillekes aan, 'nne
martelaar van den T.S.F. En, colèrig
dat 't vrouwvolk wordt. Gisteren
vroeg ik: „Wa zingen ze nou. Is dat
'nne misthoorn op zee, of is 't de si
rene.... zijn de Russen op komst?'
„Ge moest u wel schamen, da'.
Mariene Dietrich!"
„Ge zijt zo musicaal as hne vuil-
water-eemer!" hielp schoonmama.
En ik vraag u: hoe kan 'nne mens,
die van zons-opgang tot diep in de
nacht, muziek slikken mót, musicaal
worrenmuze-kaal is moegelijk.
Ik klap nu allenig maar over de mu
ziek en zang audities, maar nou mot
ge de conferenties horen. Vandaag
heeft er 'nne vent staan klappen over
de doofheid van de vissen. Hij vroeg:
zijn vissen musical? Awel, ik veeg 't
aan m'n botten. Wa kan mijn 't sche
len, of 'nnen haring musical is? Vet
mot 'm zijn, da's 't principaalste. Hij
zegde: as ge onder water op een
fluitje blaast komen de kleine vissen
aangezwommen óm te luisteren. Zie-
de gij Sus van Testelt al op den bo
dem van de zee op 'n fluitje zitten
blazen?
En, of er nu al visite in huis is, of
er ruzie gemaakt wordt, of Polleke
zit te grijzen, of de melk aanbrandt;
of de patatten overkoken.... dieje
conferencier blijft in 'n hoek van de
kamer de doofheid van de vissen maar
doorzagen: „Geachte luisteraars,
maakt groot verschil, welk fluitje ge
bespeelt: *t moet van hout zijn en 't
moet 'n klein kwartier duren, dan
zult ge de baars komen zïeh aan
zwemmen."
„Sus! Neemt dan toch 't deksel van
de malkcasserole" schreeuwt m'n
vrouw, en ik luister, luister maar naar
da fluitje in den T.S.F„Ge zult
ze zien komen aanzwemmen en luiste
ren." En, ik peis: zolang ze nie ap
plaudisseren, interesseert me da nie.
Pasier, ge hebt gelijk. Ik weet ook
nie, of den T.S.F. uit den hemel of
uit t vagevuur komt.
SUS VAN TESTELT
Ia KING pepermunt proeft U - maar dan
in de vorm van een verfijnde lekkernij -
hetzelfde natuurproduct, dat door de eeuwen
heen in de geneeskunde is gebruikt als middel
ter opwekking en verkwikking.
de natuurzuivere
Cicero stal alle En gelse top secrets'
Boeiende film
"pOEN ENIGE jaren geleden het
boek „Five fingers" van L. C.
Moyzisch verscheen, dacht Ieder
een aanvankelijk met een knap ge
schreven, maar gefantaseerd spion-
nage-verhaal te doen te hebben.
Maar toen enige achterdocht de
Britse parlementsleden aan de
toenmalige minister van buiten
landse zaken opheldering vroegen
over bepaalde feiten, die de schrij
ver als waar gebeurd in zijn boek
beschreef, toen moest minister
Bevin wel verklaren, dat deze fei
ten grotendeels op waarheid be
rustten. En in scherpe bewoordin
gen voegde hij een berisping toe
aan het adres van Sir Knatchbull
Hughessen, Engels ambassadeur te
Ankara in de critiek jaren 1943-'44,
die door zijn onvergeeflijke onvoor
zichtigheid de overwinning der Ge
allieerden in groot gevaar had ge
bracht.
Wat was er gebeurd
Moyzisch, gewezen militair attaché
aan de Duitse ambassade te Ankara
gedurende de laatste oorlog, vertelt
in zijn boek, hoe hij in het najaar van
1943 iri comitact kwam met een geheim
zinnig heerschap, dat beweerde ir
staat te zijn' fotocopieën van alle ge
heime documenten, die de Britse am
bassade binnenkwamen, kort ma hun
aankomst te kunnen leveren. Tegen
de exhorbitant hoge prijs van 15.000
tot 20.000 pond sterling zou hij regel
matig een Leica-filmpje met tien tot
twintig opnamen van de allerbelang
rijkste stukken uit de brandkast van
de ambassade weten te verschaften.
Moyzisch stelt zich onmiddellijk in
verbinding met zijn superieuren in
Berlijn en hij krijgt per kerende post
het antwoord van Kaltenbrunner,
chef va-n de Duitse Geheime Dienst,
diat de proef met één filmpje genomen
moet worden.
De eerste transactie vindt plaats. De
geheimzinnige spion, die door de
Duitsers niet de code-naam Cicero
(vanwege de welsprekendheid van de
floor hem geleverde documenten
wordt aanged-uid en die later een be
diende van de Britse ambassade blijkt
te zijn, levert zijn eerste film met 'n
verslag van de geheime besprekingen
tussen de Grote Drie te Teheran en
ontvangt de gevraagde prijs, uitbe
taald in Engelse bankbiljetten.
Tussen October 1943 en April 1944
vinden ettelijke van d-eze transacties
plaats, met het gevolg, dat de inhoud
van alle Engelss „top secrets" uit die
periode in handen der Duitsers vielen.
De laatste levering van Cicero bevat
te zelfs gegevens over Operatie Over
lord, de invasie in Normanddë, waar
van op die manier datum en plaats in
de Wilhelmstrasse bekend werden.
James Mason als de Albanese butter
Cicero biedt een filmpje van de ge
heime Engelse documenten te koop
aan aan een vertegenwoordiger vat»
de Duitse ambassade.
En zo ontstond de film, die thans
onder de titel „Operatie Cicero" in
ons land vertoond wordt. Natuurlijk
zijn in het oorspronkelijke verhaal
enige veranderingen en toevoegingen
aangebracht. Maar in hoofdzaak is
aan de feiten vast gehouden en de
omstandigheid, dat deze feiten op his
torische waarheid berusten, maakt
„Operatie Cicero" eens zo interes
sant.
James Mason speelt in de film de
Albanese butler Cicero, clie met on
gelooflijke brutaliteit zijn duister
werk verricht er. er een fortuin mee
verdient. Maar ook hierin blijkt de
werkelijkheid veel wonderlijker te
zijn dan welk fantastisch verhaal
ook. Het -geld, waarmee Cicero naar
het buitenland vlucht, blijkt latei
vals te zijn. De Wilhelmstrasse heeft
voor de betaling van de geheimen het
valse geld gebruikt, dat in 1940 al
klaar lag voor dc gehoopte invasie in
Engeland. Cicero zorgde voor belang
rijke informaties, die echter niet ge
bruikt werden door de intrigerende
machthebbers in Berlijn: hij kreeg'
betaald in veilige Engelse ponden, die
tenslotte al even waardeloos bleken
als zijn met levensgevaar verkregen
geheimen. Men kan zich nauwelijks
een meer logische en natuurlijke af
straffing van de gladde spion voor
stellen. C. B.
DE Protestanten inder
daad verbindingen met de Libe
rale Partij in Columbia?", zo
luidde een tweede vraag, voorgelegd
aan. de Columbiaanse gezant. (De Li- onder de oorlog in 1916, begon hij juist
WIE OP 19 JANUARI de opvoering
van Iphigcneia heeft meege
maakt, zal in zich nog de herin
nering meedragen aan vele prachtige
verzen. Wel is dit stuk van Euripides,
maar ook is het van Nijhoff, de taal
virtuoos, voor wie technisch niets
meer onmogelijk was. Een virtuoos
was hij. Het allergewoonste woord
kreeg door de aanraking van zijn to
verstaf een tintelend leven. Wat hij
schijnbaar gemakkelijk zegt en vlot
improviseert, vertoont in feite een
zeldzaam raffinement, dat zijn uitwer
king niet mist, Stralend werk van on
gemeen beeldende kracht, met onein
dige variaties van rhythmen, en altijd
verrassende rijmen.
Dat meesterschap was hem zo maar
niet aangewaaid, maar verworven
door moeizame en jarenlange arbeid.
Geen vers verscheen, of het was vele
malen door zijn hand gegaan, en ge
wikt en gewogen. De verschillende
redacties der verzen getuigen van zijn
zorg. Zijn publicaties waren spaar
zaam, maar vertonen een vormperfec
tie aio niet wordt overtroffen. Dit is
een rijkdom die we in het werk van
veel moderne dichters, die soms al
te gemakkelijk hun werk publiceren,
node missen.
TOCH IS OOK Nijhoff een modern
dichter. Toen zijn eerste bundel
De Wandelaar verscheen, midden
bewust deel te nemen aan het leven.
Toen zag hij met pijnlijke maar wisse
zekerheid, dat hij stond op de ken
tering der tijden, dat een tijdperk,
waaraan hij met ontelbare banden in
nig was verbonden, voor-goed was af
gesloten; verweesd stond hij in een
nieuwe tijd, en moest zijn houding
bepalen tegenover een werkelijkheid
die hem vreemd was.
Handelend optreden, contact maken
met- die beangstigende realiteit, had
hem uit de dualiteit moeten redden,
maar dat kon hij niet, en daarom
blijft hij „wandelen" langs de wereld
heen. In zijn vertwijfeling vlucht hij
terug naar het vertrouwd verleden:
naar de simpelheid van de kinder
droom, en naar zijn moeder, die in
ongecompliceerd vertrouwen kon ge
loven.
T)E BUNDEL VORMEN ('24) brengt
dezelfde problemen, te pijnlijker,
nu ze gegeven worden in de klas
sieke „vormen". Zijn angstig zoeken
vindt ook nu de oplossing niet, noch
in de hyperbeschaafde decadentie van
het yococofeest, noch in de magie van
het woord, hij meende zich door
middel van bet dichterlijk toverwoord
een nieuwe, aanvaardbare werkelijk
heid te scheppen, noch in de bena
dering van het bovenzinnelijke. Maa:
een uitweg wil hij vinden, en in eer
bange kreet des harten smeekt hi,
God:
Maar laat m\j uit dit land vandaan
O laat mij zonder herinnering
En zingend het derde land ingaan.
ÜTN I-N HET VEER en het sublieme
Lied der Dwaze Bijen uit Nieuwe
Gedichten (1934), erkent hij, dat
hij zijn probleem a-Heen zal oplossen
op aarde, waar de mensen wonen.
„Nieuw" zijn deze gedichten om die
terugkeer tot. de aarde. Met Awater
als reisgenoot treedt de dichter nu
de samenleving in, maar weer mis
lukt zijn opzet: zijn medemens leert
hij niet kennen, de samenleving blijft
hem vreemd-, en Awater laat hij ach
ter.
Opnieuw tracht de mens zijn po
sitie te bepalen, in de maatschappij, er
ontdekt, dat de beslissing die het le
ven zin zou gegeven hebben niet is
genomen toen het kon, op Het Uur U
(1936). Met beklemming ondergaan
wij de catastrofe van dat uur.
In Het Heilige Hout (1950) tenslotte
ontwaart men achter de frisse,
bloeiende verzen overal de figuur van
Christus. Die Gestalte moet de dich
ter dus gezien hebben. En dat is be
langrijk, want alleen hij kan Die zien,
die, uit zichzelf tredend, de naaste
die hij ontmoet, weet te beminnen.
Dit verband met de evenmens geeft
het leven waarlijk zin.
1-Iij is een modern dichter, ja dc ex
ponent bij uitstek van onze tijd. Zijn
probleem, telkens afgestemd op de
voortschrijdende tijd, heeft hij uitge
zegd. en dat was het probleem van
deze tik!. Daarom is hij een belangrijk
mens, maar tevens is hij een belang
rijk dichter, omdat hij gesproken
heeft op de wijze van de volbloed ar
tist. Welke p-laats de historicus van
do toekomst hem za-1 toekennen, moet
nog blijken, maar een der eerste is
dat zeker, want zijn gedicht zal blij
ven stralen als de roem van velen die
thans schitteren al lang zal zijn ver
bleekt.
Ypelaar. J. BROUWERS
J_JET MEEST verbijsterende van deze
onthullingen door Mozyisch, was
het gemak, waarmee Cicero kon
doordringen tot de brandkast van dc
Britse ambassade, waaruit hij de stuk
ken nam, als ambassadeur in het bad
zat, waarna hij ze een voor een foto
grafeerde met zijn Leica en ze weer
opborg, zonder dat iemand er aanvan
kelijk erg in had. Maar niet minder
verbijsterend was het feit, dat Cicero
die Albanees van geboorte was. tot
het laatste ogenblik vertrouwd wi
ook toen de Engelsen ontdekten,
er een lek moest zijn op de ambas
sade en mannen van de Secret Service
uit Londen overkwamen om een on
derzoek in te stellen.
GEEN TUD..
LJET IS LOUTER toeval geweest,
dat de Geallieerden geen ernstige
gevolgen hebben ondervonden van
"deze brutale spionnage-affaire. Van
de wetenschap die de Duitsers zo duur
kochten en die van de allergrootste
invloed op het verloop van de oorlog
had kunnen zijn, is practisch geen
gebruik gemaakt. In de eerste plaats
wantrouwden de machthebbers in Ber
lijn de te gemakkelijk verkregen ge
heimen en vreesden een valstrik, in
de tweede plaats heerste in de opper
ste leiding van de Wilhelmstrasse zc
veel achterdocht cn naijver, dat voot
een rustige bestudering van de be
langrijke gegevens over de geallieerde
oorlogsvoering geen tijd overbleef.
DE FILM.
Men kan zich voorstellen, dat het
boek van Moyzischc prachtige stol'
biedt voor een spannende spionnage-
film en 20th Century-Fox heeft dc
gelegenheid niet laten voorbijgaan om
zich de rechten van „Five fingers"
te verzekeren. Regisseur Joseph Man-
kiewicz, bekend door „Letter to three
wives" en ..All about Eve" werd met
een staf van technici en medespelers
naar Ankara gestuurd om ter plaatse
opnamen te maken.
HAND. El\ HOOFD-
ARBEIDER II
Naar aanleiding van het ingezon
den stuk „Hand- en hoofdarbeider",
wil ik als technisch man gaarne hoi;
een en ander toelichten.
Allereerst wil ik een groot misver
stand. dal er heerst tussen hoofd- en
handarbeider, recht zetten. Onder
monteur van de technische dienst"
worde verslaan een handarbeider, die
jammer genoeg in de Nederlandse
gemeenschap ais iets minderwaardigs
wordt bekeken, vooral door de heren
hoofdarbeiders. Doch als deze heren,
eens de moeite zouden willen nemen
om de kwantiteit als kwaliteit van
de stof die voor de diverse technische
examens worden vereist, te bekijken,
zullen zij tot de entdekking moeten
komen, dat de ontwikkeling van dr
handarbeider op een zeker- zo hoog
peil. zo niet hoger niveau ligt, dan
dat van de hoofdarbeiders bij het
staatsbedrijf der p.T.T.
Dan is er nog de factor Hand en
Hoofd. De hoofdarbeider in de zin
van dit stuk. gebruikt zijn handen als
een werktuig van zijn hersenen. Im
mers, wat hij met zijn hersens uil-
werkt. moet met zijn handen op pa
pier gezet worden. Diezelfde handen
moeten het- papier opzoeken; in en
veloppe of portefeuille doen of wel
opbergen in kaartsysteem of archief.
Bij al deze handelingen moet hij zijn
heisenen gebruiken. Daarbij zit hil
o» een plaats die goed geïnstalleerd
is en waar alle mogelijke hem ten
dienste staan. Stellen we daartegen
over de monteur, die vaak onder min
dere gunstige omstandigheden, ver
stoken van vele hulpmiddelen zil»
taak moet volbrengen. Met- die taak
volbrengen gebruikt hij zijn handen,
welke zeer zeker gedirigeerd moeten
worden door zijn hersenen. Om die
handen door zijn hersenen -te laten
dirigerc-n, gaat een lange en zware
studie aan vooraf. Vooral als we da
voortschrijdende techniek bekijken,
waar dagelijks aan de reeds bestaan
de ingewikkelde apparatuur, nieuwe
toegevoegd worden, die zeker niet
eenvoudiger zijn dan de r«eds be
staande
We moeten dus tot de slotsom ko
men dat zowel de hoofd- en de hand
arbeider. beiden hoofd- en handar
beider zijn.
Wat- de zaak K.A.B.O. en A.R.K.A
betreft, sta ik met vele anderen op
het standpunt, dat wij niet bij de ons
opgedrongen K.A.B.O. huis horen,
doch bii de A.R.K.A Wij zijn ambte
naren en horen als zodanig bij de A.
R.K.A, thuis. Onze belangen liggen
op een ander terrein, dan de andere
groepen welke bij de K.A.B.O. aan
gesloten zijn. En het is daardoor dat
vele R.K. ambtenaren bij de P.T.T.
niet aangesloten zijn bi,i de bond. Dat
is voor hen immers de enige keus.
want de neutrale bond is aangesloten
bij het N.V.V. en daarin mogen zij
zich niet organiseren. Velen verkie-
I zen daarom het laatste.
Het ideaal is dat alle R.K ambte
naren georganiseerd zijn. Opent
daarom de mogelijkheid dat de R-.K
ambtenaren zich kunnen organiseren
in een R.K. bond. waar zij zich thufc#
voelen en waarbij zi,i thuis horen.
P.T.T-AMBTENAAR ït,
